… και μπορεί να μην έχεις όρεξη να γίνεις, καν: έχω φίλες που δεν ήθελαν ποτέ παιδιά και δεν έκαναν. Είναι μια χαρά με την απόφασή τους, δεν θέλουν παραπάνω ευθύνες και δεν έχουν καμιά διάθεση να μπούνε στη θέση μου. Όλα τα βράδια τους είναι ελεύθερα, βάζουν ένα πλυντήριο την εβδομάδα και δεν ανησυχούνε ποτέ όταν χτυπάει το τηλέφωνο τη νύχτα.
γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη
«Μα είσαι πολύ Ζεν», είπε η φίλη μου η Τ. που δεν έχει παιδιά και στα 52 της αποκλείεται να κάνει – όχι επειδή δεν γίνεται αλλά επειδή δεν θέλει. «Μπορείς και τα βγάζεις πέρα με τα παιδιά σου επειδή είσαι τόσο Ζεν»
«Ζεν» στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει ότι δεν φρικάρεις όταν το παιδί σου πέφτει μέσα στο τραμπολίνο πχ, ούτε ακόμα κι όταν κλαίει που έπεσε μέσα στο τραμπολίνο – γιατί (1) αποκλείεται να χτύπησε, μόνο του, σε μαλακές επιφάνειες και (2) είσαι πολύ κουρέλι, ούτε να φρικάρεις δεν μπορείς. Μόνο μία μη-μαμά θα περιέγραφε την κατάστασή σου ως «Ζεν». Η Τ. λοιπόν είναι αυτή η μη-μαμά, που έχει στήσει τη ζωή της έτσι ώστε να μην έχει χρόνο ούτε να σκεφτεί το πιθανό κενό του (μη-)παιδιού. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει κενό, κανένα απολύτως. Στα 30-40 της την ρώταγα με περιέργεια «μα δεν θέλεις να κάνεις παιδί στ’ αλήθεια;» και μου απαντούσε «με την καμία!» κουνώντας σα τρελή το κεφάλι της. «Και μόνο η ιδέα ότι θα εξαρτάται αυτό το άτομο από μένα με πανικοβάλλει»
Επειδή ψοφάω για παιδιά και πάντα ήθελα να κάνω 4-5, δεν την καταλάβαινα. Βλέπει δηλαδή ένα στρουμπουλό μωρουδάκι και δεν θέλει να το πάρει αγκαλιά; Να του κάνει γούτσι-γούτσι; Να παίξει μαζί του στο πάτωμα; Βλέπει ένα 5χρονο και δεν θέλει να το βοηθήσει να σκαρφαλώσει στο δέντρο; Πως γίνεται;
Με τα χρόνια κατάλαβα ότι γίνεται – μια χαρά. Η Τ. είχε (και έχει) ενδιαφέρουσα δουλειά, πολλά χόμπυ, κουλτούρα, μανία με τα ταξίδια, γενικά μια ζωή πολύ φουλ. Ποτέ δεν την πιάνει μελαγχολία του τύπου «αχ μωρέ, γιατί δεν έκανα κανένα παιδάκι;». Αν έχει τέτοιο νταλκά και δεν τον δείχνει δηλαδή, μπράβο της –αλλά πιστεύω ότι δεν έχει. Πιστεύω ότι επειδή είσαι γυναίκα δεν υποχρεούσαι να γίνεις μαμά, και το να γίνεις μαμά δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι θέμα υποχρέωσης. Είναι (ή δεν είναι) μέσα στα πράγματα που σου αρέσουν, που κάνουν τη ζωή σου καλύτερη, παρά τις πάνες, τα ξενύχτια, το ξεπάτωμα, τα ρουχαλάκια που στεγνώνουν σε όλες τις επιφάνειες, τις ατέλειωτες δουλειές και την γενικότερη αγνωμοσύνη που σε περιμένει αναπόφευκτα στο τέλος της παιδικής ηλικίας (του παιδιού σου, ποιανού άλλου; Η δική σου παιδική ηλικία δεν τελειώνει ποτέ…)
Τα βγάζω πέρα με τα παιδιά, δικά μου και ξένα, όχι επειδή είμαι Ζεν αλλά επειδή μου αρέσουν: τα μωρά από 2 ωρών μέχρι 2 χρονών, τα παιδάκια από 2 μέχρι 6, τα παιδιά από 6 μέχρι 14, τα εφηβάκια από 14 μέχρι να μου πετάξουν την χυλόπιτα της εφηβείας στη μούρη. Είναι οι στιγμές τους που με φτιάχνουν, και δεν εννοώ το ελαφρώς αλαζονικό «βλέπω στα μάτια του τα μάτια μου», που κι αυτό παίζει αλλά δεν είναι το πάν. Λέω το να κοιμούνται στην αγκαλιά σου στον καναπέ, το να σου λένε «σ’ αγαπάω μαμάκα» με τα παχουλά τους χεράκια στα μάγουλά σου, το να σε κρατάνε από το χέρι στο δρόμο, το να βλέπουν Στρουμφάκια στο σινεμά δίπλα σου μαγεμένα, το να ενθουσιάζονται με ασήμαντα πράγματα και να αδιαφορούν στα σημαντικά, το να γλύφουν το μπωλ του μίξερ όταν φτιάχνετε κέικ, το να κρύβονται κάτω από το τραπέζι για να σε τρομάξουν και τέτοια.
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι η ζωή χωρίς τέτοιες μαμαδέξ στιγμές. Αλλά αυτό είμαι εγώ. Η φίλη μου η Τ. μπορεί να την φανταστεί μια χαρά τη ζωή και χωρίς όλα αυτά κι επιπλέον την ζεί κι όλας έτσι υπέροχα, σχετικά σκέτη…
Το συμπέρασμα είναι ότι είναι σεξιστικό να λέμε «κρίμα που δεν έγινες μάνα» σε μια γυναίκα που μόνο η ίδια ξέρει αν είναι κρίμα ή όχι. Και πολύ συχνά δεν είναι καθόλου κρίμα, ήταν και είναι η σωστή απόφαση για την σωστή ζωή. Την κατάλληλη ζωή, θέλω να πω…
[divider]
Το βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη «Ευτυχία«
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Πολύ σωστό κείμενο. Παρ'όλο που με καταδικάζει κι εμένα! Εγώ ήθελα ανέκαθεν να κάνω παιδί, από τότε που ήμουν κι εγώ παιδί, όνειρο το είχα. Κι επειδή η φύση μας ετοιμάζει διάφορες εκπλήξεις περασα κι από το στάδιο του να θέλω και να μην μπορώ και περίμενα χρόνια το πλασματάκι μου. Μου ήταν λοιπόν πολύ, πάρα πολυ δύσκολο μα φανταστώ πώς μια γυναίκα μπορεί να σνομπάρει αυτό που μου φαινόταν εμένα το πιο απίστευτο, το πιο απερίγραπτο πράγμα που μπορεί να ζήσει μια γυναίκα. Κι ο άντρας μου "θύμωνε" λίγο μ'αυτό μου το σκεπτικό και μου έλεγε (πάρα πολυ σωστά) ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωπου τα ίδια θέλω μ'εμένα στη ζωή. Σιγά σιγά, και κυρίως όταν απέκτησα τον γιό μου και ηρέμησα άρχισα να καταλαβαίνω βαθιά αυτό που μου έλεγε και να συμφωνώ. 'Ολοι οι λάνθρωποι ΔΕΝ έχουμε τα ίδια θέλω! Ας μην αρχίζουμε τα "δεν το θέλει γιατί δεν το ξέρει", όχι! Το ότι μας φαίνεται εμάς υπέροχο κι ασύγκριτο κι ανεπανάληπτο δεν σημαίνει ότι αντικειμενικά είναι για όλους! Οπότε εγώ... έβαλα μυαλό (χαχα), παραμέρισα τα κοινωνικά πρότυπα της γυναίκας μαμάς και δεν θεωρώ πια ότι είναι απαραίτητο να γενιέται μια γυναίκα με το (αληθινό για μένα αλλά ίσως φανταστικό κι επιβεβλημένο απ΄την κοιωνία για το σύνολο των γυναίκών) μητρικό φίλτρο. Μόνο ένα πράγμα μου έχει μείνει, αχ τ'ομολογώ, όταν βλέπω ένα ζευγάρι μεγάλο χωρίς παιδιά με πιάνει ένας ενδόμυχος φόβος μήπως μια μέρα το μετανιώσουν... ξέρω, ανατρέπω αυτά που έλεγα πριν... αλλά πού θα πάει θα το δουέψω κι αυτό ;-)
Όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο έχουν έναν προορισμό, άνδρες γυναίκες, όμως αυτο δεν σημαίνει πως για όλους είναι ο ίδιος! Δεν είναι έγκλημα μια γυναίκα να μην κάνει παιδια συνειδειτά, έγκλημα είναι να τα κάνει ασυνείδειτα! κ δεν μιλάω για τα παιδιά-καρπούς του έρωτα, αλλα για τα παιδιά-θύματα που στην καλύτερη τα έχουν εγκαταλείψει οι (ανάξιοι) γονείς τους κ στην χειρότερη μας κοιτάνε αγγελάκια από ψηλά! Δεν θα έπρεπε στις μέρες μας να θεωρείται ταμπού αυτό το πράγμα! Η μητρότητα δεν είναι για όλους, όπως για παράδειγμα κ η καριέρα δεν είναι για όλους! Μακάρι η κάθε γυναίκα να μπορεί να εκπληρώνει τα όνειρά της (όποια κ αν ειναι αυτά) κ να είναι ευτυχισμένη! Μακάρι όλα τα μωράκια που έρχονται στον κόσμο να είναι "ευπρόσδεκτα'' απο αυτούς που τα έφεραν!
xenia δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω πιο πολύ με το σχόλιο σου τα είπες όλα και τα είπες σωστά.
Λοιπόν εγώ μέχρι που ερωτεύτηκα και παντρεύτηκα τον άντρα της ζωής μου δεν ήθελα να ακούω ούτε για γάμους ούτε για παιδιά. Σχετικά δε με τα παιδιά θα έδινα ακριβώς τις ίδιες απαντήσεις με τη Βεατρίκη. Μου φαινόταν τόσο πολύ waste of life και στέρηση της προσωπικότητας να έχει κάποιος παιδιά που μου δημιουργούσε απέχθεια! Όταν βρήκα το έτερο μου ήμισυ και αφού είχαμε στήσει τη φωλιά και επισήμως και πάλι δεν ήθελα παιδιά. Ήθελα να είμαστε μόνοι μας και να γυρνοβολάμε! Εκείνος δεν ήξερε τι ήθελε αλλά έλεγε ότι θα ήθελε κάποτε (αόριστα) να κάνει παιδιά. Ένα βράδυ έβλεπα τηλεόραση πριν κοιμηθώ και αρχίζει να παίζει μια διαφήμιση (κοινή και πολυπαιγμένη που την είχα δει 100.000 φορές) για πάνες. Και έτσι όπως κοιτούσα το μωράκι στην διαφήμιση που του άλλαζε πάνα η μαμά του, ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι ένα συναίσθημα που ακόμα και τώρα δεν μπορώ να περιγράψω. Όχι ένα συναίσθημα. Έναν χείμαρρο επιθυμίας να πάρω στην αγκαλιά μου ένα μωρό. Αυτό δεν σταμάτησε. Συνεχίζει μέχρι σήμερα που έχω μωρό (κοντεύει 3μιση πια). Το είπα στον άντρα μου και αρχίσαμε αμέσως σοβαρές προσπάθειες. Έλα μου όμως που στα 34 που ήμουν τότε, είχα μπει ήδη σε κλιμακτήριο και δεν το ήξερα.. Και τελικά εκεί που δεν ήθελα ούτε να ακούω για παιδί, μου βγήκε η πίστη για να κάνω το παιδάκι μου!! Ε αν μου τα έλεγες αυτά πριν 10 χρόνια θα σου έλεγα ότι τρελάθηκες!!! Κι όμως... εμένα μου ήρθε έτσι ξαφνικά και στο άσχετο! Γι' αυτό πιστεύω ότι το έχουμε αλλά δεν ξυπνάει σε όλους και για να ξυπνήσει παίζουν και ρόλο οι συνθήκες και οι προσωπικές επιλογές.Απλά αυτό που λεει μια κοπέλα παραπάνω ότι αυτές που δεν έχουν δεν ξέρουν τι χάνουν δεν το πιστεύω και το βρίσκω και ελαφρώς αλαζονικό!