Είναι κακό που φεύγω από την οικογένεια του άντρα μου;

Στα 16 μου γνώρισα τον άντρα μου. Μεγάλη αγάπη!

Στα 20 παντρευτήκαμε, στα 22 έκανα την κόρη μου και στα 26 γεννηθηκε ο γιος μου. Μια ευτυχισμένη οικογενεια, πότε με τα καλά μας, πότε με την φαγωμάρα μας.

2 χρόνια μετά τη γέννηση του γιου μας χάνω τον αντρα μου από τροχαίο. Πολύ μεγάλο πλήγμα και δεν θέλω να φανώ εγωίστρια, αλλά πρώτα για εμένα και μετά για τα παιδιά μου.

Ευτυχώς ειχα τους γονείς μου και τον αδερφό μου που με στήριξαν.

Εδώ αρχίζει το μεγάλο θέμα. Έμενα μαζί με τα πεθερικά μου. Η κατάσταση πριν το ατύχημα ήταν τυπική. Μετά αυτό… έγινε εχθρική! Εμεινα μαζί τους -εννοείται σε χωριστά σπιτια, αλλά σε μια αυλή- 5 χρόνια, ώσπου ήρθε η στιγμή να φύγω. Δεν γινόταν άλλο. Έχω ακούσει τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Και το κυριότερο; Με θεωρούν υπεύθυνη για τον χαμό του αντρα μου!

Έμεινα μαζί τους για να εχουν τα εγγονια τους κοντά. Αλλά ΤΕΛΟΣ. Τους ανακοίνωσα ότι φευγω, δεν πάει άλλο. Η αντίδρασή τους ήταν για άλλη μια φορά εχθρική, ενώ μου είπαν ότι τους σκοτωνω για δευτερη φορά.

Και εδώ έρχεται το ερώτημά μου: μήπως είναι όντως κακό αυτο που κάνω; Το σίγουρο είναι ότι δεν αντέχω άλλο μαζί τους, εχω χάσει τη ζωή μου και την ψυχική μου ηρεμία. Τα παιδιά είναι καλύτερα τώρα, αν και το μόνο που τους στενοχωρεί είναι ότι θα αλλάξουν σχολείο…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com