Μη φοβάστε τον θηλασμό!

Με λένε Πηνελόπη και είμαι 29 ετών, διαβάζω συνεχώς τις όμορφες ιστορίες σας. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω και εγώ την δική μου!

Γέννησα στις 12/11/11 με καισαρική τομή στο ‘Μητέρα’ (λόγω δικών μου προβλημάτων υγείας τα οποία είναι μεγάλη ιστορία) την Αριάνα μου!

Είχα μία πάρα πολύ καλή εγκυμοσύνη και όλα πήγαν καλά και με την γέννα, σηκώθηκα στις 5 ώρες και την επόμενη μέρα ζήτησα να μου σταματήσουν και τα παυσίπονα!

Κράταγα το μωράκι μου στην αγκαλιά μου και δεν πίστευα ότι είχα τόσο μεγάλα συναισθήματα για εκείνη, με άλλαξε ολοκληρωτικά έγινα πολύ πιο ήρεμη σαν άνθρωπος και μου ξύπνησε ευαισθησίες που δεν ήξερα ότι είχα…

Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μου έκανε το κοριτσάκι μου είναι ότι ξαναερωτεύτηκα τον άντρα μου (μετά από 10 χρόνια μαζί ο έρωτας είχε φύγει για λίγο) και πλέον είμαστε καλύτερα από ποτέ!

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον θηλασμό, ήταν το το μόνο άγχος μου (εκτός απο το να είναι το παιδάκι μου καλά..) που είχα από πριν γεννήσω!

Ήθελα να την θηλάσω αποκλειστικά για όσο μπορούσα, δεν ήθελα να της δώσω ‘ξένο’!

Τα προβλήματα μου ξεκίνησαν από το μαιευτήριο, από την τρίτη κιόλας μέρα οι θηλές μου πόναγαν πάρα πολύ!

Οι μαίες μου έλεγαν να την έχω από ένα 10λεπτο στο κάθε στήθος ενώ ο γιατρός μου μου έλεγε να την αφήνω όσο θέλει..

Ο παιδίατρος μου έλεγε ότι το παιδί πεινάει!

«Δώσε του γάλα να πιει!»

Δεν ήθελα να της δώσω μπιμπερό φοβόμουν μην μάθει και δεν θέλει το στήθος μου μετα (ε ήμουν λίγο υπερβολική)

Την τρίτη μέρα όπως μου είχε πεί και ο γιατρός το γάλα έτρεχε ποτάμι! Η μικρή μου έτρωγε πλέον μια χαρά αλλά ο πόνος αφόρητος!

Παίρνοντας το εξιτήριο ο παιδίατρος του ορόφου έρχεται με ένα χαρτί που έγραφε το γάλα που θα δίνω στο παιδί.

«Μα έχω γάλα» του λέω.

«Για να είσαι καλυμένη» μου λέει «δίνε της μία από το στήθος και μία με μπιμπερό για να ξέρεις τουλάχιστον πότε και πόσο τρώει!«

Κοίταγα μία τον γιατρό μία τον άντρα μου (επίσης θερμός υποστηρικτής του θηλασμού).

Εντάξει του λέω. Φύγαμε λοιπόν από το μαιευτήριο και σταματήσαμε σε ένα φαρμακείο και πήραμε το γάλα με βαριά καρδιά.

«Μην τυχόν κι χρειαστεί..«

Φτάσαμε στο σπίτι της αδερφής μου όπου θα μέναμε για 3 μέρες (είμαι από την επαρχία) και το πρώτο βράδυ που μείναμε εκεί η μπέμπα έκλαιγε ανά μία ώρα (ίσως από την αλλαγή του περιβάλλοντος) δεν θυμάμαι πραγματικά πόσες φορές την έβαλα στο στήθος όπου είχε αρχίσει και πόναγε πιο πολύ ακόμα.

– Κάντε γάλα στο παιδί, πεινάει έλεγε ο γαμπρός μου!

– Αποκλείεται να πεινάει έλεγε η αδερφή μου κάτι άλλο την ενοχλεί..

Εγώ να είμαι σε απόγνωση!! Μετά έντονες αντιπαραθέσεις στην κουζίνα μεταξύ της αδερφής μου και του άντρα της έρχεται ο άντρας μου με το μπιμπερό, μέσα είχε 30ml γάλα.

– Έλα μου λέει μπορεί όντως να πεινάει…

Της το δίνω δεν ήπιε ούτε τα 5 και κοιμήθηκε…

Την επόμενη μέρα η μικρή μου ήταν πολύ πιο ήρεμη, ξύπναγε ανά 3 ώρες έτρωγε και από τα 2 στήθη και ξανακοιμόταν. Μια χαρά!

Αλλά το στήθος μου χάλια, πόναγα φριχτά κάθε φορά που την έβαζα, για λίγο όμως όχι όλη την διάρκεια, και η μία θηλή είχε γίνει στην κυριολεξία κομμάτια..

Φύγαμε λοιπόν για το νησί και ήμουν πολύ ευτυχισμένη!

Στις 10 μέρες πήγαμε στην παιδίατρο μας, όλα καλά εκτός από τα κιλά…

Η μικρή είχε γεννηθεί 3 κιλά ακριβώς και τώρα ήταν 2700

Λέω «Μα δεν χάνουν στην αρχή;«

‘Ναι» μου λέει «στην αρχή, όμως τώρα έπρεπε να το έχει ανακτήσει αυτό που έχασε«

Μου κοπήκαν τα πόδια… Τι δεν έκανα καλά;

Την ζύγισε και μετά την θήλασα, την ξαναζύγισε είχε πάρει 20 γραμμάρια μόνο!

–Το παιδί δεν τρώει καλά, πόσες φορές ξυπνάει για να φάει;

– 7 – 8 της λέω.

– Λοιπόν ή θα την ξυπνάς ενδιάμεσα στην ημέρα και θα κάνεις τα γεύματα 9 ή θα της δίνεις συμπλήρωμα.

Έφυγα από το ιατρείο και έκλαιγα! Ο Γιάννης μου δεν μπορούσε να με ηρεμήσει, έλα όλα καλά θα πάνε μου έλεγε!

Τελικά έκανα τα γεύματα 9 βάζοντας το παιδί 3 φορές στο στήθος χωρίς να το ζητάει και το αποτέλεσμα ήταν στις 20 μέρες να πάθω μαστίτιδα, 38,5 πυρετό, να πονάω πολύ και να τρέμω ολόκληρη δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου στην κυριολεξία!

Πάω στον γιατρό μου νομίζοντας ότι θα μου πεί τέλος! Πάει το γάλα!

Αντιθέτως όμως, ήταν πολύ ήρεμος, μου είπε ότι το έπαθα επειδή θήλαζα το μωρό χωρίς να το ζητάει και έμενε γάλα κάθε φορά.

Η φλεγμονή ήταν μεγάλη και έπρεπε να πάρω αντιφλεμονώδη 3 φορές την ημέρα αμέσως μετά από θηλασμό για να μην περάσει το φάρμακο στο γάλα -όσο γίνεται να μην περάσει δηλαδή!

Και μετά από κάθε θηλασμό να αντλώ με το θήλαστρο για να το αδειάζω.

Από τις χειρότερες εμπειρίες, πόναγα πάρα πολύ με το θήλαστρο και προς το τέλος το έβγαζα με το χέρι, 3 την νύχτα μόνη μου στο σαλόνι να παλεύω μισή ώρα για να βγάλω 5ml…

Και να έχω και την μεγάλη μου αδερφή να έχει κάνει κόμμα με την πεθερά μου : «Δεν τρώει το παιδί, δώστου λίγο Νουνού, εσύ τι έπαθες που δεν θήλασες;«

«Μπορείτε να πάτε σπίτια σας; Ελάτε όταν έχετε κάτι καλό να μου πείτε…» απαντούσα απόγοητευμένη από την αδερφή μου κυρίως..

Μετά από 3-4 μέρες ήμουν πολύ καλύτερα και η φλεγμονή υποχώρησε, το γάλα ποτάμι αλλά ο πόνος τεράστιος, όπως και τα σοκ που πάθαινα όταν το παιδί έβγαζε γουλιές με αίμα δικό μου…

‘Δεν έχει το παιδί πρόβλημα, εσύ έχεις με το στήθος σου‘ μου έλεγε η παιδίατρος, όταν την έπαιρνα πανικόβλητη να της πω ότι το παιδί βγάζει αίμα..

Απόγνωση… Έπαιρνα κάθε μέρα τον γιατρό μου και τον ρώταγα «Πως θα κλείσουν οι πληγές αφού το παιδί κάθε 3-4 ώρες τις πιπιλάει; Πονάω!!«

«Υπομονή μέχρι να σαραντίσεις και όλα θα διορθωθούν, βάζε λίγο κρεμούλα και όλα θα φτιάξουν. Έχε μου εμπιστοσύνη» μου απαντούσε..

Και όντως κορίτσια, όλα έφτιαξαν στο δίμηνο πάνω, ο πόνος σταμάτησε η μικρή σταθεροποίησε τα γεύματα της και πήρε ικανοποιητικό βάρος και κοιμόταν όλο το βράδυ! 11-7!! Τι ευτυχία ήταν αυτή;

Οι πληγές παρέμειναν λίγο ακόμα αλλά ο πόνος σταμάτησε, τι χαρά!! Δεν περίμενα τον επόμενο θηλασμό με φόβο αλλά με χαρά που έτρωγε το κοριτσάκι μου!!!

Δέθηκα πάρα πολύ μαζί της, πως με κοίταγαν αυτά τα ματάκια!

Οι υπόλοιποι 5 μήνες που την θήλασα αποκλειστικά πέρασαν τόσο όμορφα.

Με στήριξε πάρα πολύ ο Γιάννης μου και ο γιατρός μου να είναι καλά ο άνθρωπος τον είχα πρήξει…

Τώρα για τους υπόλοιπους τις οικογένειας δεν σχολιάζω, η μαμά μου λέει ότι από αγάπη τα έλεγαν.. Τέλος πάντων… 

Γι’ αυτό κορίτσια μη φοβάστε και θηλάστε τα μωρά σας όσο μπορείτε.. Είναι το ομορφότερο πράγμα!

Η αρχή είναι λίγο δύσκολη, αλλά θέλει υπομονή και επιμονή… Και ζητήστε από το οικογενειακό σας περιβάλλον να σας στηρίζει και όχι να σας κρίνει.

Αυτά είχα να πώ και ότι θέλω και άλλο μωράκι!!! Λίγο αργότερα όμως…

Φιλιά πολλά σε όλες τις μανούλες!!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com