Μήπως είμαι αγνώμων;
Η μοναχοκόρη μου γεννήθηκε στα 34 μου χρόνια, μια παράξενη Τρίτη του Δεκέμβρη του 2008, μια μέρα που φυσούσε μανιασμένος νοτιάς, μια μέρα με απίστευτη ζέστη στην καρδιά του χειμώνα. Η Λένα μου γεννήθηκε και μηδένισε το χρόνο, το μουτράκι της μας έκανε τα ξεχάσουμε 4 χρόνια ταλαιπωρίας και θλίψης, όσο προσπαθούσαμε να την αποκτήσουμε. Το παιδί μας ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης προσπάθειας εξωσωματικής, που συνοδεύτηκε από σύνδρομο υπερδιέγερσης και μια δίδυμη εγκυμοσύνη όπου το δεύτερο έμβρυο παλινδρόμησε τη δέκατη εβδομάδα. Καθώς την κρατούσα στα χέρια μου δεν μπορούσα να πιστέψω ότι την έχω. Όσο καιρό προσπαθούσα να την αποκτήσω δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρω, νομίζω ότι από τα παιδικά μου χρόνια δεν μπορούσα να με φανταστώ μαμά, νομίζω ότι πάντα ήξερα ότι θα δυσκολευόμουν.
Εν πάσει περιπτώσει, η μικρή μπήκε ορμητικά στη ζωή μας, ένα πολύ δύσκολο και απαιτητικό μωρό, με πολύ λίγες ώρες ύπνου και αποκλειστικό θηλασμό, αλλά κατα τα άλλα υγιέστατη και ζωηρότατη με ταχύτατους ρυθμούς ψυχοκινητικής ανάπτυξης. Έγινε το άλλο μου μισό… κυριολεκτικά κολημμένη πάνω μου παντού.. Ταξίδεψα σε όλη την Ελλάδα λόγω δουλειάς με τη Λένα πάντα μαζί μου… και το μπαμπά της εννοείται, χωρίς εκείνον θα ήταν αδύνατο. Και σιγά-σιγά άρχισα να την αγαπώ τόσο πολύ!
Όταν την πρωτοαντίκρυσα στο μαιευτήριο και τον πρώτο καιρό στο σπίτι αισθανόμουν πιο πολύ μια απέραντη ευθύνη απέναντι της, η αγάπη μας χτίστηκε σιγά-σιγά. Δε θα ξεχάσω ποτέ, όταν ήταν δύο ετών που το βράδυ βάζοντας την για ύπνο, της είπα όπως κάθε βράδυ ότι την αγαπώ. Και τότε εκείνη, για πρώτη φορά, άπλωσε τα χεράκια της και είπε: κι εγώ μαμά! Νομίζω ότι αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου!
Όταν η Λένα έγινε 2,5 χρονών και σταμάτησε να θηλάζει, σκέφτηκα ότι δεν έχω το δικαίωμα να την αφήσω μόνη, άρχισα να φαντάζομαι εικόνες με εμάς γέρους και εκείνη φορτωμένη ευθύνες. Έτσι έκανα τη δεύτερη εξωσωματική. ‘Εμεινα και πάλι έγκυος, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά… η χοριακή δεν ανέβαινε όπως έπρεπε κι όταν έφτασε τις 5000 και σάκος δεν φαινόταν, τέθηκε η διάγνωση: κερατική κύηση, δηλαδή μια εγκυμοσύνη σε λάθος σημείο, στο σημείο όπου η μήτρα ενώνεται με τις σάλπιγγες, μια εγκυμοσύνη που αν αφεθεί να προχωρήσει καταλήγει στην πλειονότητα των περιπτώσεων σε ακατάσχετη αιμορραγία.
Μπήκα στο νοσοκομείο… έτρεμα από το φόβο μου, φοβόμουν μην πάθω κάτι και αφήσω το παιδί μου. Χειρουργική αφαίρεση ή απόξεση δεν γινόταν, ο κίνδυνος αιμορραγίας ήταν μεγάλος. Πήρα μεθοτρεξάτη, ένα χημειοθεραπευτικό για να σταματήσει η κύηση, αλλά η χοριακή συνεχώς ανέβαινε, μέχρι που επιτέλους άρχισε να γίνεται στάσιμη και μετά να πέφτει. Ακολούθησαν ατελείωτα τρυπήματα και μετρήσεις, ώσπου επιτέλους, δύο μήνες μετά την εμβρυομεταφορά απέβαλλα το σάκο… Ανακούφιση… Προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου, να ισιώσω το ταλαιπωρημένο σώμα μου και να αφοσιωθώ ξανά στο παιδί μου που επί δύο μήνες με έβλεπε να κλαίω.
Τρεις μήνες μετά μαθαίνω ότι η αδελφή μου είναι έγκυος και τότε καταρρέω… τότε πραγματικά πένθησα για το μωρό που έχασα, για την κακή τύχη, τη δική του και τη δική μου. Νομίζω ότι έκλαψα ασταμάτητα για πολλές ώρες κι όταν σταμάτησα είχα μέσα μου το απόλυτο κενό, δεν με ικανοποιούσε τίποτα, δε με παρηγορούσε ούτε το παιδί μου, το μόνο που ήθελα ήταν να μυρίζω μωρουδίλα και να φιλάω πατουσάκια!
Και ξαναπάω στο γιατρό κι εκείνος μου λέει: είσαι 39, έχεις ένα παιδί που είναι μια χαρά, θα κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια.
Κι έτσι έκανα την τρίτη εξωσωματική. Το αποτέλεσμα: μια βιοχημική κύηση, δηλαδή μια εγκυμοσύνη που τερματίζεται από μόνη της πριν καλά-καλά αρχίσει. Απογοητεύτηκα… Και άρχισα να σκέφτομαι αλλιώς: έχω περάσει τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής μου προσπαθώντας να κάνω οικογένεια. Έχω ανταμοιφθεί και με το παραπάνω με τη γέννηση της κόρης μου, αλλά έχω ταλαιπωρηθεί και πάρα πολύ σωματικά και ψυχικά, έχω αναθεωρήσει τη στάση ζωής μου, έχω κλονίσει και ξαναχτίσει τη σχέση με το σύζυγο μου, έχω βουτήξει στην κόλαση, αλλά έχω γνωρίσει και τον παράδεισο…
Και ρωτώ: μήπως είμαι αγνώμων;
Οι πληγές δεν κλείνουν, δεν ξέρω αν θα κλείσουν ποτέ… Η πάλη με την υπογονιμότητα είναι τόσο ψυχοφθόρα και μόνο όσες το έχετε νιώσει μπορείτε να με καταλάβετε. Ζηλεύω τις μωρομάνες, ζηλεύω όλες εσάς που έχετε την τύχη να βλέπετε ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης και να το ανακοινώνετε περιχαρείς στην οικογένεια σας. Έτσι είναι όμως η φύση και δεν χαρακτηρίζεται από ισότητα και δικαιοσύνη. Ας βυθιστώ λοιπόν στο βλέμμα της κόρης μου κι ας σκεφτώ ότι είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος, γιατί πραγματικά έχω πολλά πράγματα στη ζωή μου και πάνω απ’ όλα έχω εκείνη…
Γι’ αυτό, το βράδυ που κοιμάται ακουμπώ το μέτωπο της, προσεύχομαι να είναι πάντα καλά και κάνω ότι δεν ακούω την καρδιά μου, που μαζεμένη κουβάρι, ακόμα πονά…
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε,
Μαμά Εύη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εχοντας βρεθει στην θεση σου περασα και εγω στιγμες οπου αντι να νοιωθω μονο ευγνωμοσυνη και ευτυχια τρωγομουν γιατι δεν μπορω να κανω δευτερο?Ετσι εβαλα σε κινδυνο την σχεση μου,δεν χαιρομουν το παιδι μου ουτε τις ομορφες στιγμες της καθημερινοτητας.Ειναι κριμα γιατι εχεις τοσα δωρα και πρεπει να τα χαρεις και οχι να μαυριζεις την ψυχη σου με διαφορα γιατι.
η ιστορία σου με άγγιξε πολύ γιατί έχω περάσει περίπου τα ίδια. Κι εγώ στα 36 μου, μετά από μιά αποτυχημένη εξωσωματική απέκτησα τον γιο μου, σήμερα τριών, ήταν όμως δίδυμη κύηση και το άλλο έμβρυο παλινδρόμησε στον 2ο μήνα. Ακόμα και σήμερα, από την μια νιωθω τεράστια ευγνωμοσύνη και χαρά που απέκτησα αυτό το υπέροχο πλάσμα, χωρις το οποίο νομίζω δεν θα την έβγαζα καθαρή στις σημερινές συνθήκες ζωής, αλλά απο την άλλη θα ήθελα τόοοοσο πολύ να του χαρίσω ένα αδερφάκι, πραγμα το οποίο αποκλείω, γιατί δεν αντέχω να παίξω με τις πιθανότητες άλλης μιας εξωσωματικής, στο ξημέρωμα των 40 μου χρόνων. Πάντα θα παραμένουμε ¨"διχασμένες" εμείς οι μανούλες, που τα δώρα μας μας ήρθαν λίγο δύσκολα....
Πρέπει να έχεις περάσει πολλά. Διαβάζοντας την ιστορία σου μια λύση είδα. Γιατί δεν υιοθετείς ένα μωράκι; Σκέψου πόσα παιδάκια περιμένουν να αγαπηθούν! Επίσης είναι κρίμα να επιβαρύνεις τον οργανισμό σου με επιπλέον ορμόνες. Καλή τύχη ό,τι και αν αποφασίσεις!
Συμφωνώ κι εγώ. Η υιοθεσία είναι μια θεάρεστη πράξη και υπάρχουν πάρα πολλά παιδάκια που γεννήθηκαν αλλά τώρα δεν έχουν γονείς. Καλή δύναμη στιςπροσπάθειες σου!
Αντι να περνάς τα πανδηνα σωματικά , ψυχολογικά και οικονομικά , γιατί δεν υιοθετείτε ένα παιδάκι???
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΗΔΗ ΠΑΙΔΑΚΙ.ΑΔΙΚΟ ,ΑΛΛΑ ΙΣΧΥΕΙ!
Οχι μπορεί να γίνει ιδιωτική υιοθεσία, ή να χρησιμοποιήσουν παρένθετη μητερα. Με την νεα νομοθεσία όλα επιτρέπονται.
Επειδή είχα την ίδια άποψη, θα σου πω πως υπάρχει πάντα και η λύση της αναδοχής! Υπάρχουν πολλά παιδάκια που είναι μόνα τους και δεν υιοθετούνται. Γιατί να μην γίνεις ανάδοχος γονιός ενός παιδιού;;; Πολλές από αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να οδηγήσουν και στην υιοθεσία! Ψάξε το!
Τετοια ραδιο αρβυλα κυκλοφορουν κ αποτρεπουν τον κοσμο απ την υιοθεσια. Αυτο δεν ισχυει και ρωτηστε οποιον φορεα θελετε να σας το επιβεβαιωσει.
Πολυ ωραιο αρθρο ευχαριστουμε που το μοιραστηκες μαζι μας! Ευχαριστουμε και που ησουν τοσο ειλικρινης! Υπαρχουν τοσες οι γυναικες που ποθουν, ονειρευονται, προσευχονται για ενα παιδι κ δεν τους ερχεται ποτε... κι αλλες τοσες που τους στελνει ο θεος μωρακια τοσο ευκολα και τα πετουν...ειναι τοσο αδικος ο κοσμος μας΄... Εχω 2 πολυ κοντινες μου γυναικες που προσπαθουν χρονια τωρα, εχουν ξοδεψει τοσο χρονο, ελπιδα και χρημα και δεν τους ηρθε ποτε το πολυποθητο μωρο!Η μια μαλιστα που ηταν θεια μ και ημασταν πολυ κοντα, υποβληθηκε τοσες φορες σε αυτη την επωδυνη και ψυχοφθορα διαδικασια της εξωσωματικης, τοσα χρονια χωρις αποτελεσμα, με απανωτες αποβολες, Καποτε χωρισαν με τον θειο μου(ειχαν συσσωρευτει πολλα προβληματα, κι αυτο σιγουρα θα ηταν ενα απο τα μεγαλυτερα) κι εκεινος μεσα σε μικρο χρονικο διαστημα περιμενει διδυμα με τη νεα του γυναικα! Η καημενη η θεια μου φυσικα κατερρευσε. Μερικες φορες δεν μπορω να πιστεψω ποση αδικια και ανισοτητα υπαρχει στη γη!! Να νιωθεις τυχερη που τα καταφερες να γινεις μανουλα, εστω κ μια φορα, αλλα και η κορη σου σιγουρα θα ειναι τοσο τυχερη να σ εχει μαμα! εσυ μ ολα αυτα που περασες θα ξερεις να εκτιμας τι δωρο ειναι ενα παιδι!! Θλιβομαι τοσο μ αυτα που συμβαινουν γυρω μας, πως οι ιδιοι οι γονεις ειναι οι πρωτοι που κακοποιουν τα παιδια τους! μ αυτες τις εξομολογησεις απο υπεροχους ανθρωπους και μεσα απο τον πονο της ιστοριας τους ελπιζω σ εναν καλυτερο κοσμο..