Πώς θα το ξεπεράσω;
Αγαπημένες μου μανούλες, θα ήθελα τη βοήθειά σας.
Με το σύζυγό μου περάσαμε μια μεγάλη κρίση τον τελευταίο καιρό. Μάλιστα φτάσαμε στα όρια του χωρισμού εξαιτίας τρίτου προσώπου… Τώρα βρισκόμαστε σε καλό δρόμο, η σχέση του αυτή έχει τελειώσει εδώ και καιρό, αλλά εγώ δεν είμαι καλά. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Και φοβάμαι ότι έχω φτάσει στα όρια της κατάθλιψης. Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα πια. Κλαίω πολύ συχνά και νιώθω δυστυχισμένη…
Τον αγαπώ ακόμα τον άντρα μου. Μακάρι να μην τον αγαπούσα, θα πονούσα λιγότερο… Θέλω να προχωρήσω και να κοιτάξω μπροστά, αλλά η ψυχή μου είναι διαλυμένη.
Σκέφτομαι να ξεκινήσω αντικαταθλιπτικά. Όχι για να τα πάω καλύτερα με τον άντρα μου, αλλά για να είμαι πιο δυνατή για το παιδί μου! Έχω ήδη πάει σε ψυχολόγο, αλλά δε νιώθω ότι είναι αρκετό. Υπάρχει καμία μανούλα που να παίρνει αντικαταθλιπτικά; Πιστεύετε ότι θα με βοηθήσουν; Τι με συμβουλεύετε να κάνω;
Και μη μου πείτε να χωρίσω… Την απόφασή μου την έχω πάρει και θα δώσω μια ευκαιρία στον άντρα μου… αλλά πώς θα ξανανιώσω δυνατή;
Βοηθήστε με, σας ικετεύω…
Με όλη μου την αγάπη σε όλες σας
Πληγωμένη μαμά
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
καλα ο αλλος ευχαριστηθηκε καλοπερασε με τα τσιλιμπουρδισματα του εσυ τρελαθηκες και στεναχωριεσε και πας για χαπια και τρελογιατρο ?αμα σε αγαπουσε δεν θα το εκανε κοιταξε να συνελθεις για το παιδι σου και κανε το ιδιο να δει ποσο ωραιο ειναι σιγουρα παντως δεν σαγαπαει και αν το εκανε μια παντα θα το κανει εσυ καθε φορα με χαπια θα ζεις ;
Η βοηθεια ψυχολόγου ψυχιάτρου θα ναι καταλυτική ,τα φάρμακα όμως θα σαι βοηθήσουν για λίγο χρονικό διαστημα!!!Απο κεί και κάτω θέλει πολύ προσωπική δουλεια!!!!!
ζησε για σενα και το παιδι οπως αισθανεσαι καλυτερα εσυ αλλα ζησε εσυ και μην ζουν οι αλλοι για σενα!
Μη χαπακωθεις ... Πανε διακοπες με τον αντρα σου...δψστου την ευκαιρια να σε ξανακερδισει...απλα να ξες πως παντα θα το θυμασαι...αλλα να προσπαθεις αντι να σε ριχνει να σε γεμιζει αυτοπεποιθηση πως τελικα εσενα προτιμησε κ οχι εκεινη
Να συγχωρησεις ειναι ευκολο....Να ξεχασεις.....παρα πολυ δυσκολο.. Καθε του κινηση θα ειναι υποπτη...καθε χτυπημα στο κινητο του θα σε ταραζει..καθε "θα αργησω λιγο αποψε στη δουλεια" θα σε κανει να χανεις τον κοσμο σου... Θα πρεπει να περασει παρα πολυς καιρος, χωρις να σου δωσει απολυτως καμια αφορμη, για να αρχισεις να εμπιστευεσαι σιγα σιγα παλι τον ανθρωπο σου. Ολα αυτα ειναι φυσιολογικα, μη σε φοβιζουν. Μιλα του. Και αν εχεις καποια αδερφη, ή φιλη που εμπιστευεσαι, ανοιξε την καρδια σου. Θα σου κανει καλο να εκφραζεις τους φοβους σου σε καποιον πολυ δικο σου ανθρωπο. Ζητησε του να σε στηριξει και ειμαι σιγουρη πως αφου αποφασισες να δωσεις αυτη την ευκαιρια στο γαμο σου, δε θα βγεις χαμενη...Οτι και να γινει, θα εχεις τουλαχιστον καταφερει να μπορεις να πεις "εγω εκανα οτι μπορουσα"... Μην χασεις τον εαυτο σου μεσα σε ολο αυτο. Δε ξερω αν τα χαπια θα βοηθησουν ή οχι. Μιλα με καποιον ψυχιατρο. Αν νομιζεις πως τα χρειαζεσαι, να τα παρεις. Δεν ειναι κακο. Ομως μπορεις να βρεις τη δυναμη μεσα στην οικογενεια σου. Απο το παιδι σου...αλλα και απο αυτον τον ιδιο. Αν σε αγαπαει και αυτος οσο και εσυ πρεπει να σε βοηθησει. Αλλα ζητησε του το. Οι αντρες δε τα πιανουν στον αερα αυτα. Ισως να πιστευει πως αφου τελειωσε τη σχεση του και ζητησε ενα συγνωμη ειναι ενταξει. Μπορει να ηταν ενα ξεσπασμα του και να μην επαναληφθει...μπορει και οχι.. Ελπιζε για το καλυτερο και προετοιμασου για το χειροτερο...
βρες γκομενο...
ΣΩΣΤΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!
Αφου πηρες την αποφαση να τον συγχωρησεις-αν βεβαια την πηρες ΓΙΑ ΣΕΝΑ και οχι "για το παιδι..." τη γνωστη ηλιθια καραμελα δλδ- ΜΙΛΗΣΕ ΤΟΥ ΑΝΟΙΧΤΑ,ζητα του να σε στηριξει,ανοιξε την ψυχη σου και μην φοβηθεις,μην ντραπεις....στο κατω κατω δικο του ηταν το φταιξιμο και ΟΦΕΙΛΕΙ να σε βοηθησει να το ξεπερασεις.Την επαφη με τον ψυχολογο-ψυχιατρο την θεωρω κι εγω απαραιτητη,κι αν σου προτεινει και αγωγη,μην φοβασαι,δεν ειναι τπτ κατω.... Προσπαθησε ομως να ΜΙΛΑΣ και να το βγαλεις απο μεσα σου! αυτο θα ειναι η "θεραπεια" σου.
Καλή μου, δεν ειμαι ακόμη μανούλα μα πιστευώ πως η αγάπη που νιώθεις μπορεί απλά να τα διορθώσει όλα,όχι τα φάρμακα. Αν πήρες απόφαση να συγχωρήσεις,που αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο και απο το ν αγαπάς ακόμη, τότε θα βρείς τον τρόπο,απο το να ρίχνεις το φταίξιμο σε σένα κοίτα απλά να διορθώσεις πράγματα σε σένα και να κάνεις πράγματα για εσάς που θα σε κάνουν να νιώσεις όμορφα,η εμπιστοσύνη δε χαρίζεται κούκλα μου,κερδίζεται και έτσι κάθε μέρα θα είναι δύσκολη.Καλό κουρ'αγιο να χαμογελάς με το κάθε τι
κ εγω ακριβως στην ιδια θεση βρεθηκα πολυ προσφατα..αλλα σε πολυ ακραιο σημειο..να θελει να χωρισουμε να τσακονομαστε εγινε χαμος με οικογενειες κλπ..μεχρι που αποφασισε να μεινει μαζι μας..(δεν ξερω γιατι κ δεν μπορω κ να πιστεψω ολα αυτα που μου λεει πλεον)τον αγαπαω δεν ηθελα να τον αφησω..αλλα δ μπορω να ηρεμισω καθετι μου φερνει υποψιες..δ μπορω να μην τα σκεφτομαι..δ μπορω να ηρεμισω..δειχνει οτι εχει αλαξει κ η σχεση μας ειναι πολυ καλυτερη κ απο πριν...αλλα μεσα μου ειμαι πολυ μπερδεμενη..ωρες ωρες θελω να φυγω μακρια οσο πιο μακρια γινεται..αλλα κατι με κραταει..ελπιζω στον καιρο..ποτε δ θα επερνα χαπια για κατι τετιο..εψαξα κ καταλαβα τι εφταιξε στη σχεση μας..βαιβαια κ εγω πιστευω οτι ο,τι γινεται μια φορα ξανα γινεται..κ γι αυτο ειμαι απολυτα ετοιμη κ ξερω οτι αν ξανα γινει δ θα κατσω...θελει πολυ δυναμη ολο αυτο..
Να πας σε έναν ψυχίατρο καλη μου, μην το αφήσεις. Ίσως να μην ειναι τόσο σοβαρό για να θέλει αγωγή αλλα ίσως και αυτο να ειναι τι κλειδί σου. Εγω πέρασα πολυ δύσκολα με κρίσεις πανικού κατάθλιψη κλπ και πήρα μια ήπια αγωγή για λίγους μήνες και τώρα στέκομαι ξανα δυνατή στα πόδια μου. Όχι απο τα χάπια... Αυτα βοηθάνε μέχρι ενα σημείο και για όσο τα παίρνεις, την υπόλοιπη σκληρή δουλειά θα την κανεις εσυ μαζι με τον ψυχολόγο σου. Εύχομαι να βγεις σύντομα απο το αδιέξοδο σου. Στο χέρι σου ειναι. Και όσες λέτε όχι κατηγορηματικά κι εγω πέρασα έτσι κλπ και τα ξεπέρασα όλα, να θυμάστε οτι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αν γίνει σωστή αγωγη θα ειναι και η τελευταία. Μην ρίχνετε στην πυρά τα φάρμακα. Πολλές φορές βοηθάνε πραγματικα.
ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΛΙΓΟ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ ΟΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ, ΑΠΛΑ ΑΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΤΕ ΤΣΑΚΩΤΟΥΣ ΘΑ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΑΛΛΑΖΕΙ. ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΜΕΝΗ 7 ΧΡΟΝΙΑ ΚΙ ΕΤΣΙ ΕΔΩΣΑ ΚΙ ΕΓΩ ΕΥΚΑΙΡΙΑ (ΔΥΟ ΟΧΙ ΜΙΑ) ΑΛΛΑΞΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΟΥΝ ΛΙΓΟ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΑΝΑ ΤΑ ΙΔΙΑ. ΔΕΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΠΕΙΔΗ ΣΥΝΕΒΗΚΕ ΜΕ ΜΕΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑ 8 ΣΤΙΣ 10 ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΑΠΑΤΗΣΕΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ, ΜΗΝ ΑΥΤΑΠΑΤΑΣΤΕ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΞΕΠΕΡΝΙΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ. ΑΠΛΑ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΣΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΕΑ. ΤΕΛΙΚΑ ΕΓΩ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑ ΦΕΥΓΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΒΕΒΑΙΑ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ΑΛΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΠΑΡΑ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΜΙΑ ΖΩΗ.ΚΙ ΕΓΩ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑ ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΙ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΟ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝ
PESTA RE XENIA MIN TRELATHO.....ENOITE POS I PSIXIATRI K I PSIXOLOGI THA SOU PASAROUNE TA XAPIA AFOU PERNOUNE MIZES.....SINITHOS AMA MPIS SE AFTO TO LOUKI DISKOLA FEVGIS......KSERIS IPARXI K I OMOIOPATHITIKI K GO PISTEVO POLI SE AFTIN....STO SINISTO ME KLISTA TA MATIA
ΚΟΡΊΤΣΙ ΑΚΡΙΒΏΣ ΣΑΝ ΤΙ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ ΚΑΤΆΣΤΑΣΗ ΈΖΗΣΑ ΚΑΙ ΕΓΏ..ΚΑΙ ΕΓΏ ΈΔΩΣΑ ΔΕΎΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΊΑ..ΌΛΑ ΔΕΊΧΝΟΥΝ ΌΤΙ ΠΑΝΕ. ΚΑΛΆ..ΚΑΙ ΑΧ ΝΙΏΘΩ ΤΑ ΊΔΙΑ ΜΕ ΣΈΝΑ..ΌΧΙ ΦΆΡΜΑΚΑ..ΕΓΏ ΤΟ ΠΑΛΕΎΩ ΈΤΣΙ!!!ΕΊΝΑΙ ΝΩΡΙΣ ΑΚΌΜΗ ΝΑ ΚΛΕΊΣΕΙ ΑΥΤΉ Η ΠΛΗΓΉ ΠΙΣΤΕΎΩ ΜΕ ΤΑ ΧΡΌΝΙΑ. ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΊ! !!!ΑΛΛΆ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΩ. ΑΠΌΛΥΤΑ!!!!
Συγνώμη αλλά όσες προτείνετε τα φάρμακα ξέρετε τι ακριβώς είναι? Κάνατε την διάγνωση οτι η κοπέλα έχει κατάθλιψη? Κρατάτε την ευθύνη των λέξεών σας? Δηλαδή όποιος περναέι μια δύσκολη κατάσταση πρέπει να παίρνει ψυχοφάρμακα? Για όνομα του Θεού τι αλλο θα δουν τα ματάκια μου, θράσσος! Κούκλα μου αυτό που σου συνέυη είναι πάρα πολύ δυσάρεστο όμως δεν είναι τραγικό! Είχες επιλογές ή να χωρίσεις ή να τον συγχωρήσεις και να πορευτείς με τον άντρα σου. Επέλεξες να τον συγχωρήσεις κ αυτό θα χρειαστει εκατέρωθεν προσπάθεια, πολύ χρόνο κ πολλη υπομονή. Υποστήριξε την απόφαση που πήρες κ κάνε ένα βήμα την φορά. Αν κρίνεις πως θα σε βοηθούσε να πας σε κάποιον ψυχολόγο ή σύμβουλο γάμου καν το, αλλά μέχρι εκεί! Δεν έχεις κατάθλιψη, αν είχες δεν θα έγραφες εδώ, θα ήσουν κλεισμένη μόνη σου κάπου κ σε καμμία περίπτωση δεν θα αναζητούσες λύση, απλά θα είχες παραιτηθεί! Κατα την δική μου γνώμη το καλύτερο φάρμακο είναι να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου, περιποιήσου, γυμνάσου, άλλαξε το στυλ σου νιώσε δυνατή και αυτόνομη. Νιώσε πως μπορείς να είσαι ευτυχισμένη κ γεμάτη χωρίς την βοήθεια κανενός και οτι αν χωρίσετε εκείνος θα χάσει κ όχι εσύ! Το μυστικό είναι να αγαπήσεις πρώτα τον εαυτό σου! Όσο γι αυτό που έγινε, ε άνθρωποι είμαστε, λάθη θα κάνουμε αλλά το μεγαλείο της ψυχής είναι στο πως τα αντιμετωπίζεις.
Καμία συνομιλίτρια δεν πρότεινε αντικαταθλιπτικά. Απλώς είπαν ότι αν κρίνει ο γιατρός, ίσως να βοηθήσουν. Αντιθέτως εσύ μπαίνεις στη διαδικασία να ερμηνεύσεις το νόημα της κατάθλιψης. Είσαι ψυχίατρος;; Αν όχι δεν μπορείς να ξέρεις εάν η κοπέλα που μας γράφει έχει κάποια μορφή κατάθλιψης. Αυτό είναι θράσος. Λίγο προσοχή λοιπόν στις ερμηνείες μας. Ξέρεις, και οι άνθρωποι που έχουν κατάθλιψη είναι ικανοί να γράφουν σε forum. Στο λέει κάποια που την έχει περάσει. Ξεκινούσα κάθε πρωί τη μέρα μου σκεφτόμενη από ποιο βουνό θα πάω να πέσω. Πέρασα πολλά, ήμουν κατηγορηματικά αντίθετη με τα αντικαταθλιπτικά, και τελικά αυτά ήταν που μου έδωσαν την τελευταία ώθηση για να αρχίσω να ζω ξανά. Τα πήρα για ένα μικρό διάστημα, και μαζί με ψυχοθεραπεία τώρα έχω ξαναγενηθεί. Εύχομαι να μη χρειαστεί κανείς να το ζήσει, αλλά κι αν κάποιος το ζήσει να ξέρει ότι υπάρχουν ΠΑΝΤΑ λύσεις. Στην περίπτωση της φίλης μας βέβαια, όπως και στους περισσότερους, πιστεύω ότι αν ξαναβρεί τη χαμένη της αυτοπεποίθηση, αν εκτιμήσει πρώτη η ίδια τον εαυτό της από την αρχή και καταλάβει τι αξίζει, η ζωή θα είναι κάθε μέρα και καλύτερη. Εύχομαι τα καλύτερα σε όλες!
απο οτι καταλαβαινω εισαι στα ορια σου.. δεν θα σου πω μην παρεις φαρμακα αν και προσωπικα ειμαι κατα.. θα σου πω να μιλησεις στην ψυχολογο σου και να σε παραπέμψει σε εναν ειδικο οπου εκείνος θα αποφασισει αν χρειαζεσαι ή οχι φαρμακευτικη αγωγή.. επίσης θα σου ελεγα να πας καμια εκδρομουλα με το παιδάκι σου καμια 10 μερες χωρις τον συζυγο για να ηρεμησεις .. ισως συνέλθεις και νιωσεις καλύτερα και δεις τα πραγματα πιο καθαρα.. επίσης ενας συμβολος γαμου βοηθαει ... καλο ειναι να πατε με το συζυγο.. καλη τυχη και καλο κουραγιο
ΣΟΒΑΡΕΨΟΥ!! ΕΙΣΑΙ ΜΑΜΑ ΤΩΡΑ!! ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ''ΣΚΥΛΙΑΣΕΙΣ''!!!ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.....ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.ΤΟ ΠΙΟ ΣΩΣΤΟ ΣΟΥ ΤΟ ΑΝΕΦΕΡΕ Η ΜΑΜΑ Α......ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ,ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ ΝΑ ΕΚΤΙΝΑΞΕΙ ΤΙΣ ΟΡΜΟΝΕΣ ΤΟΥ!! ΒΟΗΘΑ ΕΣΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.ΑΛΛΑ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ... ΜΗΝ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΑΚΟΥΣ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ. ΕΣΕΝΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ,ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΘΑ ΦΑΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΣΟΥ Η΄ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΚΥΘΡΩΠΗ,ΜΕ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΗΠΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙ ΚΑΛΑ? ΑΣΕ ΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ ΣΟΥ ΛΟΙΠΟΝ...Ο,ΤΙ ΗΤΑΝ ΕΦΥΓΕ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ.ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΡΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΑΝΔΡΑ,ΜΈΝΑ ΒΑΡΥ ΛΑΘΟΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ,ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ!!ΓΥΜΝΑΣΟΥ,ΤΡΕΞΕ,ΧΟΡΕΨΕ,ΠΗΓΑΙΝΕ ΒΟΛΤΕΣ.ΧΑΜΟΓΕΛΑΑΑΑ.... ΕΙΣΤΕ ΔΥΝΑΤΟΙ,ΕΙΣΤΕ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ!! ΞΕΒΟΛΕΨΟΥ... ΣΗΚΩ ΑΠ'ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΗΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ,ΟΧΙ ΑΥΡΙΟ.....ΑΠΟ ΧΘΕΣ..ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΖΗΣΕ!!
Μπράβο σου κοπέλα μου μαζί σου πολύ ωραία τα είπες Μπράβο μπράβο
Έχω περάσει τα ίδια και αποφάσισα και 'γω το ίδιο, να του δώσω άλλη μια ευκαιρία και δεν μπορώ να πω ότι μου βγήκε σε κακό. Ακριβώς το ίδιο ένιωθα και 'γω, διαλυμένη, έκλαιγα, έκλαιγα χωρίς σταματημό μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος, αλλά τα κατάφερα. Αυτό που έχω να σου πω είναι ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, δεν ξεπερνιέται εύκολα όλο αυτό αλλά ξεπερνιέται (σιγά-σιγά). Τώρα όσον αφορά τα αντικαταθλιπτικά και από 'κει έχω περάσει (όχι όμως τότε που συνέβει αυτό). Εγώ τα πήρα μετά από ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας κάποιου της οικογένειάς μου, ένα πρόβλημα που δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω και που με έκανε να καταλήξω με κατάθλιψη. Δυσκολεύτηκα πολύ να το πάρω απόφαση να πάρω τα αντικαταθλιπτικά αλλά τελικά με δικαίωσε η απόφασή μου. Με βοήθησαν αρκετά μπορώ να πω αλλά έκανα και μεγάλη προσπάθεια μόνη μου. Αν σου το προτείνει ο ψυχολόγος σου και αισθάνεσαι ότι τα χρειάζεσαι δεν είναι κακό να τα πάρεις απλά να ξέρεις ότι το μικρότερο διάστημα που μπορείς να τα πάρεις είναι 6 μήνες, πριν τους 6 μήνες και να θέλεις και να αισθάνεσαι δυνατή δεν σε αφήνουν να τα σταματήσεις. Καλό κουράγιο σου εύχομαι. Κράτα το κεφάλι ψηλά, πάρε αγκαλιά το παιδάκι σου και σιγά-σιγά θα το ξεπεράσεις.
ΟΧΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ!!ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΕΤΗ!ΟΧΙ!ΟΧΙ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΨΥΧΙΣΜΟ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ.Συνεχισε να συμβουλευεσαι ειδικο..ειναι το καλυτερο...Θες να σου πω κατι καλυτερο και απο χαπια και απο ειδικο(αν και τον ειδικο καλο ειναι να τον συνεχισεις)...ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ...Πηγαινε με το ζορι γυμναστηριο σε ομαδικα προγραμματα, οχι μονη σου, πηγαινε χορο, πηγαινε σε οποιαδηποτε ομαδα...ακομα και εθελοντισμο...η επαφη με αλλους θα σε κανει να μην σκεφτεσαι εκεινες τις ωρες και να περνας καλα...Σιγουρο αντικαταθλιπτικο ειναι μονο αυτο....Τι αλλο να πω?Κουραγιο...
Θεωρώ μεγάλο εγκλημα να λέτε στην κοπέλα ΟΧΙ ΦΑΡΜΑΚΑ.... Εγω που την είχα πάθει την καταθλιψούλα και ήμουν άνθρωπος δυνατός και με θέληση το ξεπέρασα, μια φίλη μου όχι και παίρνει ακόμη χάπια.... Δεν ξέρω τι θα γίνει αν τα σταματήσει αλλά τωρα συνήλθε, που ήταν στα όρια αυτοκτονίας...Θέλω να πω ας αποφασίσουν ο ψυχολόγος και ο ψυχίατρος που καλό θα είναι να πάει, αν δεν το έχει ήδη κάνει....
Πεστα βρε κοριτσι μου!!! Η καταθληψη ειναι ασθενεια και μαλιστα σοβαρη. Ας προσεχουμε λιγο τι λεμε σε μια κοπελα που ποναει αυτη τη στιγμη, και εχει αναγκη απο ανακουφιση! Σαφως και δεν πρεπει να την σπρωξουμε ουτε στο ενα, ουτε στο αλλο ακρο! Αλλα ειναι μανουλα... και ζοριζεται.... Μονο ενας ειδικος μπορει να της πει αν χρειαζεται χαπια ή οχι! Πληγωμενη μαμα κανε κουραγιο, ολα περνανε! Ευχομαι ό,τι καλυτερο για σενα! Ο,τι ειναι να γινει, να γινει καλο!
άκουσε με καλή μου!!! ΕΣΥ θα πάρεις τα ηνία της ζωής σου!!! όταν ήμουν 9 ετών έπεσα θύμα βιασμού από γείτονα ο οποίος με τρομοκρατούσε ότι θα κάνει κακό στην οικογένεια μου αν έλεγα κάτι... όταν ο γιός μου ήταν 5 μηνών μάθαμε ότι ο μπαμπάς μου έχει καρκίνο ΠΑΝΤΟΥ μέσα σε 2 μήνες πέθανε... ο άντρας μου αποδείχτηκε ένας παρτάκιας εγωιστής με αποτέλεσμα να χωρίσω και να μεγαλώνω μόνη μου τώρα τον 3ων ετών γιο μου χωρίς καμία υποστήριξη απο αυτόν τον άνθρωπο που μου έλεγε ότι ήμουν η ζωή του... Υπάρχει το ενδεχόμενο να χάσω την δουλειά μου και να μην μπορώ να δώσω ούτε τα βασικά σε εμένα και στο παιδί μου... αλλά ξέρεις κάτι ότι και να μου συμβεί για μένα είναι πρόκληση ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ ΧΑΠΙΑ δεν θα γίνω θύμα της δήθεν κατάθλιψης. Αν αγαπάς τον εαυτό σου το τελευταίο που θα κάνεις θα είναι να πάρεις αντικαταθληπτικά... Αυτό που χρειάζεσαι αυτή την στιγμή είναι η βοήθεια ειδικού όχι απλά ψυχανάλυση αλλα να σε μάθει να επιβιώνεις, μπορεί αυτή την στιγμή το γεγονός ότι ο άντρας σου σε κεράτωσε να είναι τραγικό για σένα αλλά αν κάτσεις και σκεφτείς τι πραγματικά συνέβη και φτάσατε σε αυτό το σημείο όλα θα είναι πιο ξεκάθαρα... Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΠΑΤΑΛΑΜΕ ΣΕ ΑΝΟΥΣΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ... ΖΗΣΕ!!!!!
συγχαρητηρια σου αξιζουν! εισαι αισιοδοξη και ευχομαι να σου πανε ολα κατ ευχην!
δεν εχω λογιαααααααααα μπραβο σου εαν μπορεις στειλε μου μαιλ στο epapaki@hotmail.com pragmatika mprabo sou
Ακριβως την ιδια κατασταση την περασα κι εγω με τον αντρα μου ξερω πως νιωθεις. Κι εγω ειπα να δωσω μια δευτερη ευκαρια. Το παλευω ακομα μεσα μου κι ας εχουν περασει 2 χρονια. Ειναι αψογος αλλα υπαρχουν φορες που με πιανουν οι ανασφαλειες μου κ τρελαινομα, δεν μπορω να πιστεψω πως μου το εκανε αυτο κ τρεμω μη με ξαναπιασει κοροιδο γιατι ετσι αισθσνθηκα. Βεβαια με τον καιρο αυτες οι κρισεις μου ειναι λιγοτερες. Αυτο που προσπαθω να σου πω ειναι οτι ειναι πολυ νωρις γι αυτο κ εισαι ετσι θα δεις οτι αν ειναι σωστος ολα καλα θα πανε. Προσπαθησε κι εσυ να μην το σκεφτεσαι συνεχεια ετσι εκανα κι εγω. Πολλες φορες θελησα να παω σε ειδικο αλλα ειπα πως πρεπει να φανω δυνατη γιατι δεν αξιζει να τρελαινεσαι για κανεναν.
κοριτσαρα οταν εγω ανακαλυψα καποτε τα κερατα της τοτε 5 χρονης σχεσης μου πληγωθηκα αφανταστα...αλλα ειπα 5 χρονια ειναι να μην τα πεταξω ας του δωσω μια ευκαιρια... ποιον κοροιδευα? εμενα!! δεν μπορουσα να κανω σεξ μαζι του, σιχαινομουν οπου και να πηγαινε δεν τον πιστευα και τον παρακολουθουσα.... παντα νομιζα πως μιλαει με την γκομενα στο τηλεφωνο\ ειχα γινει υστερικη και δεν ευχαριστιομουν τιποτα μετα του ανταπεδωσα τα κερατα νομιζωντας πως θα νοιωσω καλυτερα (ημουν μικρη τοτε) τελικα εφυγα απ την σχεση με κλαματα αλλα δεν μπορουσα με τιποτα να ξεπερασω την απιστια και τζαμπα ταλαιπωρηθηκα 1 χρονο ακομα μαζι του...ας τον χωριζα τοτε που τα εμαθα και ημουν ακομα κυρια...γιατι μετα εγινα κατινα!!! φιλικη συμβουλη, ΧΩΡΙΣΕ γιατι παντα θα ζεις εσυ με τα κερατα και αυτος με τις τυψεις (εαν ειναι ανθρωπος και οχι γαιδουρι) ενα παιδια μεγαλωνει καλυτερα με μια μαμα ευτυχισμενη και μονη ή με μια διαλυμενη οικογενεια?
Θα πάρεις ΕΣΥ χάπια για να ξεχάσεις αυτό που ΑΥΤΟΣ έκανε με ευχαρίστηση? Μεγάλο λάθος! Πρέπει να αγαπάμε το σώμα μας γιατί είναι ο ναός της ψυχής μας! Εξάλλου το χρειάζεσαι γερό και δύνατο γιατί έχεις παιδί να μεγαλώσεις! Να έχεις Δύναμη και ο χρόνος τα γιατρεύει όλα! Πιστεύω ότι η αγάπη σου είναι μεγάλη και αυτό θα ξεχαστεί σχετικά γρήγορα!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλες για τις απαντήσεις! Να διευκρινίσω ότι δε ζήτησα να μου πείτε τι χάπια πήρατε ούτε να μου κάνετε διάγνωση. Μόνο γιατρός μπορεί να το κάνει αυτό. Εννοείται πως, αν καταφύγω σε αντικαταθλιπτικά, θα είναι μετά τη συμβουλή ψυχιάτρου και πως δεν έχω σκοπό να τα πάρω από μόνη μου. Στην αρχή, όταν έγιναν όλα, πίστευα κι εγώ ότι θα το ξεπερνούσα από μόνη μου. Όμως δυσκολεύομαι πάρα πολύ να καθαρίσω το κεφάλι μου... Αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στον άντρα μου και πρέπει να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Μακάρι να μη χρειαστεί να πάρω τίποτα, αλλά αυτή η κατάσταση κρατάει 4 μήνες και δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμα... Θέλω να είμαι δυνατή για το μωράκι μου! Μπροστά της είμαι πάντα με το χαμόγελο. Όμως με πληγώνει που πάω να παίξω μαζί της και δυσκολεύομαι να κουνήσω το σώμα μου... Όλα πια μου φαίνονται δύσκολα, ακόμα και το πιο απλό και καθημερινό πράγμα... Βρίσκω όμως πάντα τη δύναμη και τα κάνω όλα, όσο κι αν πιέζω τον εαυτό μου. Αγαπάω το παιδάκι μου πιο πολύ απ' ο,τιδήποτε και είμαι διατεθειμένη να κάνω τα πάντα για να με βλέπει πάντα δυνατή!
Έχω μια ένσταση ως προς όλο αυτό. Μπορεί να μην κάνω καλά που μπλέκομαι και ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη. Θέλω να σου δώσω τη δική μου οπτική. Δεν υπάρχει το "πρέπει να σταθούμε στο ύψος στον περιστάσεων". Αυτό και μόνο μπορεί να σε εγκλωβίσει. Μπορείς να πέσεις χαμηλά, πολύ χαμηλά για όσο καιρό θέλεις με μοναδική υποχρέωσή σου το να σηκωθείς μετά. Η μαμά μου που έχει κατάθλιψη μια ζωή είχε στο μυαλό της ένα πρέπει. Και την κατάθλιψη που έπαθε την έπαθε για ένα πρέπει (ή μάλλον για κάποια πράγματα που δεν έπρεπε να γίνουν - το ένα ήταν ο θάνατος). Δε δενόμαστε με τις δεσμεύσεις μας, τις πάμε μέχρι το σημείο που αντέχουμε. Αν θέλουμε διάλλειμμα πρέπει να το κάνουμε για να αντέξουμε μετά. Εσύ αν νιώθεις ότι πιέζεσαι υπερβολικά με αυτή την κατάσταση βρες τρόπο να αποστασιοποιηθείς μέχρι να πάρεις δύναμη και μετά γύρνα να το παλέψεις αφού αυτό θέλεις. Μη δίνεις μάχες για τους άλλους όταν είσαι πεσμένη κάτω. Τότε η μόνη μάχη που έχεις να δώσει είναι να κάνεις τον εαυτό σου καλά. Φρόντισε πρώτα τον εαυτό σου και μετά θα φροντίσεις και τη σχέση σου. Ειλικρινά πιστεύω πως η κατάθλιψη είναι θέμα επιλογής. Εμείς το πάμε το μυαλό μας εκεί που θέλουμε. Δεν έχω δει άνθρωπο σε πραγματική ανάγκη (σου λέω πρόσφατο παράδειγμα...χήρα που δεν έχει να ταϊσει τα παιδιά της και που εκτός από άντρα έχει χάσει και ένα παιδί) να έχει κατάθλιψη. Όταν πνίγεσαι απλώς κολυμπάς. Όταν έχουμε λυμένα τα προβλήματα διαβίωσης ασχολούμαστε με τα προβλήματά μας. Δέστο αλλιώς, απεξαρτητοποιήσου από τα πρέπει, άκου το σώμα και τις δυνάμεις σου και μετά πρόσφερε και στους άλλους. Επίσης κοίτα γύρω σου. Δες τι καλά εχείς που δεν είναι αυτονόητα (σπίτι, υγεία, γερό παιδί, φαγητό, νερό) και μετά θα δώσεις άλλη διάσταση στο πρόβλημά σου. Σε "μαλώνω" με αγάπη. Κι εγώ μπορεί να έχω φτάσει σε σημείο προ κατάθλιψης. Η μαμά μου που έχει λέει πως είχε δει σημάδια, η γειτόνισσα που είναι ψυχολόγος μου είπε πως ανησυχεί για μένα. Το σώμα μου δεν μπορούσα να το κουνήσω ούτε για να πάω μέχρι το μπάνιο, ξυπνούσα και κοιμόμουν και απλά γινόταν εναλλαγή νύχτας-μέρας. Όλοι μπορεί να τα έχουμε περάσει αυτά. Όλα αυτά ήταν καμπανάκια, αν το άφηνα μπορεί να με είχε πάρει από κάτω. Όμως, δε θέλω με τίποτα να γίνω σαν τη μαμά μου. Με τίποτα. Και ναι, έχω δυσκολίες που δεν τις παραδέχομαι γιατί δε θέλω να τους δίνω σημασία και τα τελευταία χρόνια μου έχουν έρθει αρκετές στενάχωρες συγκυρίες. Όμως, δε θέλω η δυσκολία μου να γίνει πρόβλημα και να με "φάει". Όποτε πάει να συμβεί αυτό σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που έχω όσα έχω στη ζωή μου. Είναι στο χέρι σου. Σε κανενός άλλου. Μην παραδίνεσαι στην κατάθλιψη.
Τα αντικαταθλιπτικά δεν είναι λύση. Αν δεν το παλέψεις μέσα σου, όλα τα φάρμακα του κόσμου να πάρεις, λύση και γιατρειά δεν θα βρεις. Πρέπει να βρεις δύναμη το ψυχολογικό σου να το λύσεις χωρίς φαρμακα. Στο λέει ένα χιλιοβασανισμενο άτομο που πέρασε δια πυρός και σιδήρου, αλλά αρνήθηκα κατηγορηματικά να πάρω φάρμακα. Και πίστεψε με, η ψυχούλα μου γιατρευτηκε. Δώσε χρόνο. Μια τέτοια πληγή δεν κλείνει εύκολα. Και δεν χρειάζεται να υποκρίνεσαι σε κανέναν. Το παιδί σου βάλε ως προτεραιότητα. Όλα θα γίνουν καλά απλά δώσε παραπάνω χρόνο στον εαυτό σου. :)
ΑΓΑΠΗΤΗ ΦΙΛΗ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΟΛΛΑ ΔΙΑΛΕΞΕΣ ΛΑΘΟΣ ΕΙΔΙΚΟ ..ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΕΙΣ( ΔΕΝ ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΩ , ΜΙΛΑΩ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ..ΑΝ ΘΕΛΗΣΕΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΕΝΑΝ ΑΡΙΣΤΟ)
Ο,τι και να παρεις κοριτσι μου, αν δεν το ξεπερασεις απο μονη σου θα σε τρωει για παντα.. Πρεπει να μιλησεις πολυ ειλικρινα με τον εαυτο σου και να δεις αν μπορεσεις να το ξεχασεις και να προχωρησεις-για χαρη του παιδιου σου, της οικογενειας σου, και κυριως για ΣΕΝΑ! Συμφωνω με την Λου οτι θα σου εκανε καλο να μιλουσες σε ψυχολογο. Για να παρεις τον χρονο να μιλησεις για ο,τι σε βαραινει, σε βασανιζει, να το αναλυσεις για να το αποδιωξεις απο πανω σου, αν μπορεις. Η θεραπεια ζευγαριων ειναι καλη λυση για να το αντιμετωπισετε μαζι, να μιλησετε για τα προβληματα σας που οδηγησαν σ αυτο το δυστυχο συμβαν. Ισως να χρειαστει να επαναπροσδιορισετε τη σχεση σας για να κανετε μια νεα αρχη σε στερεες βασεις. Σου ευχομαι μεσα απο την καρδια μου να το ξεπερασετε και να βρειτε ξανα την ευτυχια που καπου χασατε στην πορεια.. Παντως τα χαπια να ξερεις μονο προσκαιρες λυσεις θα προσφερουν. Πρεπει να βρεις απο μεσα σου τη δυναμη. Εχω φιλη που κατεφυγε σε αντικαταθλιπτικα και περναγε τη μερα της στο κρεβατι με υπνηλια, δεν μπορουσε ετσι να προσφερει ουτε στο παιδι της ουτε και στην οικογενεια της τιποτα. Καλο κουραγιο στον Γολγοθα σου και με τον χρονο συμμαχο, αν και οι δυο ειστε αποφασισμενοι και ενωμενοι θα τα καταφερετε
Βρίσκομαι σε παρόμοια φάση, έχοντας τρανταχτές αποδείξεις ότι υπάρχει άλλη... Σε καταλαβαίνω απόλυτα... Εμείς βέβαια, δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ακόμα... Δεν ξέρω τί να κάνω, γιατί τον αγαπάω το βλάκα τον άντρα μου... Δεν ξέρω αν θέλω να το ξεκαθαρίσουμε... ή να κάνω το κορόιδο όπως κάνανε οι γιαγιάδες μας... Σίγουρα πάντως δε θέλω να χωρίσω. Περνάνε στιγμές, που νομίζω ότι θα εκραγεί το κεφάλι μου, που θέλω να τον δείρω, να του βγάλω τα μάτια... Και στιγμές που κλαίω πάνω από το νεροχύτη πλένοντας τα πιάτα, για να μη με πάρει είδηση ο γιος μας! Στο δικό σου θέμα τώρα. Αν είναι η απόφασή σου τελεσίδικη, να σου πω κάτι που διάβασα πρόσφατα, κάνοντας έρευνα για το "θέμα": Μη νομίζετε, έλεγε, ότι η συγχώρεση είναι εύκολη. Η διαδικασία κρατάει πολύ καιρό, θα έρχονται στιγμές που θα σας πνίγει ξανά ο θυμός, ακόμα και μέχρι 3 χρόνια μετά το συμβάν! Στο λέω αυτό για να μη νομίζεις ότι είναι εύκολη η όλη διαδικασία. Εφόσον έχεις ήδη συνεδρίες με ειδικό, ζήτησέ του τη γνώμη του... Θα σε παραπέμψει σε ψυχίατρο που θα κρίνει. Και πράγματι όπως σου είπε και η άλλη κοπέλα είναι: συναντιέσαι συχνά μαζί του, συζητάτε και εκείνος θα κρίνει πόσο καιρό θα τα πάρεις, και ποιά θα πάρεις. Έχω κι εγώ γνωστό που πέρασε από αυτή τη διαδρομή της κατάθλιψης... Όσο για τον εθισμό, από την εμπειρία που είχε αυτός ο γνωστός, κατάλαβα ότι μόνο αν τα κόψεις απότομα και όχι σταδιακά θα έχεις δυσκολία με την αποθεραπεία σου και ίσως χρειαστεί να τα ξαναπάρεις... Μη φοβάσαι το κλάμα πάντως... Βοηθάει πολύ. Καλό κουράγιο!
Να εξηγησεις στον αντρα σου οσα αισθανεσαι. ....οτι εχει αρχισει να μειωνεται η αυτοπεποιθηση σου γτ ενιωσες οτι χαθηκε η αξια σου ως γυναικα..... οτι θες να δωσεις στη σχεση σας μια δευτερη ευκαιρια, για εσας, για το παιδι,,, κ οτι για να βελτιωθουν τα πραγματα πρεπει να πατε μαχι σε συμβουλο γαμου, ...αναρωτιεμαι πως κ η ψυχολογος δεν σας το εχει πει ηδη.
Καταρχας αντικαθλιπτικα δεν μπορεις να παρεις χωρις συνταγη γιατρου και εμπασει περιπτωση δεν γινεται να βγαλει κανεις διαγνωση μπουρου μπουρου για κανεναν ΛΟΓΟ μεσω νετ. Επισης, κανενας δεν μπορει να ακουει γνωμες επι ιατρικων θεματων μεσω ιντερνετ. Ειναι τεραστιο λαθος. Αν νιωθεις πως θα σε βοηθησει η επισκεψη σ εναν ψυχιατρο, να πας. Δεν εχεις να χασεις τιποτα. Απλα ο λογος που ειπα να γραψω δυο λογια ειναι γιατι 1) καθε ανθρωπος παιρνει αντικαταθλιπτικα για αλλο λογο *δεν σημαινει πως οοοοολοι οσοι παιρνουν αντικαταθλιπτικα εχουν καταθλιψη, οποτε οι συγκρισεις ειναι ατοπες, αλλιως θα αντιδρασει στη θεραπεια ενας με μειζον καταθλιπτικο επεισοδειο, αλλιως καποιος δυσθυμικος, αλλιως καποιος με αντιδραστικη καταθλιψη και εντελως αλλιως καποιος με διαταραχη προσωπικοτητας* 2) τα αντικαταθλιπτικα ΔΕΝ προκαλουν εξαρτηση, και η πιο σοβαρη παρενεργεια ειναι σε περιπτωση που καποιος εχει αυτοκτονικο ιδεασμο, οποτε πανω που συνερχεται λιγο απο την απαθεια, αλλα συνεχιζει να εχει αυτοκτονικο ιδεασμο, να περασει στην πραξη. 3) υπαρχουν καποια αντικαταθλιπτικα που ειναι υπναγωγα, αλλα κανενα δεν σε κανει ως μονοθεραπεια. 4) η καταθλιψη, δλδ η κλινικη καταθλιψη δεν ξεπαιρνιεται μονο με φαρμακα. Επισης θελει χρονο μεχρι να δεις ποιο αντικαταθλιπτικο δρα καλυτερα και ισως χρειαστει να αλλαξεις δυο, τρεις φορες. Σε περιπτωση παντα που οντως χρειαζονται. Παντα η φαρμακευτικη θεραπεια εχει οριο χρονου συμφωνα με τη διαγνωση και την κλινικη εικονα. Συμβουλη: Ποτε δεν στηριζομαστε σε γνωμες απο το ιντερνετ για ιατρικα θεματα. Παντα συμβουλευομαστε εναν γιατρο που μας εμπνεει εμπιστοσυνη απο κοντα. Προσωπικα θα προτεινα να ψαξετε εναν θεραπευτη συστημικης ή θεραπεια ζευγαριου παραλληλα.
Καταρχας αντικαθλιπτικα δεν μπορεις να παρεις χωρις συνταγη γιατρου και εμπασει περιπτωση δεν γινεται να βγαλει κανεις διαγνωση μπουρου μπουρου για κανεναν ΛΟΓΟ μεσω νετ. Επισης, κανενας δεν μπορει να ακουει γνωμες επι ιατρικων θεματων μεσω ιντερνετ. Ειναι τεραστιο λαθος. Αν νιωθεις πως θα σε βοηθησει η επισκεψη σ εναν ψυχιατρο, να πας. Δεν εχεις να χασεις τιποτα. Απλα ο λογος που ειπα να γραψω δυο λογια ειναι γιατι 1) καθε ανθρωπος παιρνει αντικαταθλιπτικα για αλλο λογο *δεν σημαινει πως οοοοολοι οσοι παιρνουν αντικαταθλιπτικα εχουν καταθλιψη, οποτε οι συγκρισεις ειναι ατοπες, αλλιως θα αντιδρασει στη θεραπεια ενας με μειζον καταθλιπτικο επεισοδειο, αλλιως καποιος δυσθυμικος, αλλιως καποιος με αντιδραστικη καταθλιψη και εντελως αλλιως καποιος με διαταραχη προσωπικοτητας* 2) τα αντικαταθλιπτικα ΔΕΝ προκαλουν εξαρτηση, και η πιο σοβαρη παρενεργεια ειναι σε περιπτωση που καποιος εχει αυτοκτονικο ιδεασμο, οποτε πανω που συνερχεται λιγο απο την απαθεια, αλλα συνεχιζει να εχει αυτοκτονικο ιδεασμο, να περασει στην πραξη. 3) υπαρχουν καποια αντικαταθλιπτικα που ειναι υπναγωγα, αλλα κανενα δεν σε κανει <>. 4) η καταθλιψη, δλδ η κλινικη καταθλιψη δεν ξεπαιρνιεται μονο με φαρμακα. Επισης θελει χρονο μεχρι να δεις ποιο αντικαταθλιπτικο δρα καλυτερα και ισως χρειαστει να αλλαξεις δυο, τρεις φορες. Σε περιπτωση παντα που οντως χρειαζονται. Παντα η φαρμακευτικη θεραπεια εχει οριο χρονου συμφωνα με τη διαγνωση και την κλινικη εικονα. Συμβουλη: Ποτε δεν στηριζομαστε σε γνωμες απο το ιντερνετ για ιατρικα θεματα. Παντα συμβουλευομαστε εναν γιατρο που μας εμπνεει εμπιστοσυνη απο κοντα. Προσωπικα θα προτεινα να ψαξετε εναν θεραπευτη συστημικης ή θεραπεια ζευγαριου παραλληλα.
Lou, συγχαρητήρια για τα σχόλιά σου. Συμφωνώ απολύτως! Εμείς βλέπουμε μια θεραπεύτρια συστημικής για να χειριζόμαστε καλύτερα το γιο μας και έχει βοήθήσει και εμάς τρομερά παρ'όλο που δεν είχαμε ιδιαίτερα θέματα. Καλη τύχη!
αν εχεις στ αληθεια καταθλιψη, δεν προκειται να επανελθεις χωρις αντικαταθλιπτικα. αν εισαι απλα στεναχωρημενη και πιεσμενη ειναι αλλο πραγμα. τα αντικαταθλιπτικα θα σε ριξουν για 1-2 μηνες, αλλα μετα θα εισαι ο παλιος σου εαυτος. αν τωρα εχεις πραγματι καταθλιψη, θα το αποφασισει ο γιατρος σου, και οχι εμεις απο εδω.
συμφωνώ με τα προηγούμενα σχόλια!!! και ειδικά με το σχόλιο που σου προτείνει το γυμναστήριο!!!!! για μένα είναι η καλύτερη λύση!! τα αντικαταθλιπτικά για μένα είναι ένα είδος ναρκωτικού σε κρατούν σε μια νιρβάνα κατάσταση και το πρόβλημα φυσικά παραμένει...παλέψετο μόνη σου αφού πήρες αυτήν την απόφαση....γράψου σε γυμναστήριο που σε τονώνει νιώθεις ευφορία απίστευτη ενεργητικότητα,ανεβασμένη ψυχολογία ,πολύ καλή διάθεση και φυσικά κάνει καλό στην υγεία σου και στο σώμα σου!!!! θα σε ανεβάσει πολύ ψυχολογικά!! καλη τύχη σου ευχομαι και να το ξεπεράσεις γρήγορα!
Εγω πιστευω οτι μονο αν θα περασεις χρονο με τον εαυτο σου θα ηρεμησεις λιγο. ,να σκεφτεις και να αποδεχτεις το τι εχει γινει και οτι πλεον ανηκει στο παρελθον . Οτι θα πολεμησεις την καταθλιψη κανοντας πραγματα που σου αρεσουνε. να μην αφηνεις τισ αρνητικες σκεψεις να σε κατατρωνε. Κανε κατι το οποιο θα σε χαλαρωνει ειτε ειναι γιογκα ειτε ειναι ζωγραφικη ειτε ειναι το οτιδηποτε απλα κανε κατι που να σε γεμιζει πνευματικα και φυσικα περνα χρονο με το παιδι σου. Το παιδι περιμενει εσενα να του σταθεις μεγαλωνοντας περιμενει να χερεσαι με τις χαρες του να το βοηθας στους μπελαδες του και να εισαι διπλα του σε ολα .. Οχι να βλεπει την μαμα του στεναχωρημενη(κανενα παιδι δεν το θελει αυτο). Απο πρωτο χερι θα σου πω πως τα αντικαταθλιπτικα δεν ειναι ευκολη αγωγη σαν την αντιβιωση,οπως ομως και η καταθληψη δεν ειναι ευκολη ασθενεια(ψυχικη).Σε συμβουλευω να κανεις ενα τεστ στον εαυτο σου πριν ξεκινησεις καποια αγωγη Βρες χρονο μονο για σενα κανοντας κατι που σε γεμιζει,βαλε στο μυαλλο σου οτι μπορεις να εισαι δυνατη κι αυτο φαινεται αλλωστε στο οτι εσυ αποφασησες να εισαι με τον αντρα σου και να κρατησεις την οικογενεια σου. Αρα απο ολους τους χαρακτηρες του κειμενου που διαβασα ο ποιος δυνατος χαρακτηρας κατα την γνωμη μου εισαι ΕΣΥ.
Ανοίγοντας ένα θέμα που έχει τεθεί μόνο εν μέρει (κατάθλιψη) νομίζω ότι αξίζει να ειπωθεί κι αυτό: η κατάθλιψη δεν είναι παίξε-γέλασε. Δεν "φεύγει" με μια αλλαγή στο μαλλί ή με εγγραφή στο γυμναστήριο. Ούτε φυσικά "φεύγει" με προτροπές τύπου "κοίτα το παιδί σου" ή "ξέχνα του". Επίσης: το στίγμα των αντικαταθλιπτικών ακόμη καλά κρατεί, κρατώντας πίσω ανθρώπους που τελικά βουλιάζουν στην κατάθλιψη, παρασύροντας και όσους είναι γύρω τους. Ο ψυχίατρος είναι γιατρός. Τελεία. Με τον γιατρό μας μιλάμε για τα πάντα, εκφράζουμε τις αγωνίες μας, ακολουθούμε τις συμβουλές του και ξανασυζητάμε όσες φορές νιώσουμε ότι χρειάζεται και τέλος. Δεν κάνουμε του κεφαλιού μας, ούτε ακούμε τί έκανε η τάδε του τάδε. Μέχρι και πρόσφατα ακόμη και η επίσκεψη στον ψυχολόγο στιγμάτιζε. Να όμως που ξεπεράστηκε. Δυστυχώς, το στίγμα που συνοδεύει την αγωγή με αντικαταθλιπτικά καλά κρατεί. Πόσο αστείος ακούγεται εκείνος που χαρακτηρίζει "τρελό" αυτόν που πάει στο ψυχολόγο; Το ίδιο αστείος θα ακούγεται και αυτός που σήμερα λέει "κοίτα μην πέσεις στα αντικαταθλιπτικά". Μόνο που εδώ μιλάμε για σοβαρά πράγματα. Συζήτησε με τον ψυχολόγο σου και μην πάρεις από μόνη σου τίποτα. Δεν υπάρχουν θαυματουργά χαπάκια, μόνο στήριξη από τον γιατρό, καθοδήγηση-ανασκαφή από τον ψυχολόγο και πολλή, πολλή δουλειά από εμάς.
Θα σου πω κι εγώ αυτό που σου είπαν οι περισσότερες. Να μην πάρεις αντικαταθλιπτικά γιατί όπως λες θέλεις να είσαι δυνατή για το παιδί σου, αλλά τα χάπια θα σε κάνουν ακόμα πιο αδύναμη. Όταν έφτασα εγώ στο σημείο να σκέφτομαι να πάρω αντικαταθλιπτικά (μετά από το θάνατο του μπαμπά μου) η φαρμακοποιός μου μου πρότεινε την ομοιοπαθητική. Με βοήθησε πάρα πολύ, όχι μόνο στη θλίψη αλλά και σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Καλή δύναμη, να είσαι γερή και δυνατή και όλα θα πάνε καλά!
Εάν ο ψυχολόγος σου κρίνει ότι θα σε βοηθήσει μια αγωγή τότε θα σε παραπέμψει σε ψυχίατρο. Θα κάνεις τις συνεδρίες σου με τον ψυχίατρο και αυτός θα αποφανθεί. Αν σου πει ότι πρέπει να προχωρήσεις με αγωγή θα το κάνεις αφού συζητήσεις μαζί του όλες σου τις απορίες. Ρωτάς για εξάρτηση, είδος φαρμάκου, διάρκεια της αγωγής, παρενέργειες και τί να περιμένεις, μεταξύ άλλων που θα στα πει και ο ίδιος. Συνεχίζοντας με τον ψυχολόγο σου και με πολλή δουλειά από μεριάς σου (θα δεις τί σημαίνει αυτό στην πράξη), θα αλλάζεις τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεσαι τις κρίσεις της ζωής και θα νιώσεις ενδυνάμωση. Ακούγεται απλό, είναι δύσκολο, αλλά είναι το καλύτερο δώρο που θα κάνεις στον εαυτό σου.
Πραγματικά όλο αυτό που περνάς είναι πάρα πολύ δύσκολο. Εγώ και μόνο στην υποψία πεθαίνω. Μια φορά έγιναν κάποιες τρομερές συμπτώσεις και νόμιζα πως ο άντρας μου είχε άλλη...Μπορώ να σου πω, ότι πέθανα, τελικά όμως αποδείχθηκε πως έκανα λάθος. Η αλήθεια είναι λοιπόν πως αν περνούσα στην πραγματικότητα αυτό το μαρτύριο δεν θα το άντεχα. Ειναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσεις όλο αυτό, αλλά ο χρόνος θα σε βοηθήσει και ο θεός να σου δώσει δύναμη. Όσο για τα αντικαταθλιπτικά υπήρξε μια περίοδος που με έβλεπε γιατρός λόγω κατάθλιψης, όμως δεν μπορώ να σου πω πως με βοήθησαν, καθώς ένιωθα χειρότερα από ότι ήμουν. Καταλαβαίνεις την προκατάληψη του κόσμου απέναντι στα ψυχοφάρμακα - ψυχολόγους- ψυχιάτρους...Ε την ίδια είχα και εγώ ακόμα και τότε που τα έπαιρνα. Τώρα προσπαθώ να σταθώ μόνη μου στα πόδια μου χωρίς υποκατάστατα. Βεβαία η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και πολλές φορές τα φάρμακα είναι απαραίτητα. Πρόσεξε στον γιατρό που θα πας, γιατί οι περισσότεροι έχουν αυτά σαν μόνιμη λύση και ενδιαφέρονται μόνο για το δικό τους κέρδος. Θεωρώ πως το μεγαλύτερο καλό που θα κάνεις στον εαυτό σου είναι να μιλάς με ψυχολόγο συστηματικά. τα φάρμακα απλώς θα σε βοηθήσουν να μην καταπέφτεις, μπορείς να βρεις στο διαδίκτυο πληροφορίες για την πτώση της σεροτονίνης και της κορτιζόλης, οι οποίες συμβάλλουν στην κατάθλιψη. Επιπλέον λόγω επαγγέλματος μου(γυμνάστρια) γνωρίζω πως μπορείς να αντιμετωπίσεις την κατάθλιψη μέσω της άσκησης! Κυρίως με αερόβιο πρόγραμμα, αφού εκκρίνονται οι Ορμόνες που σου πρoκαλούν ευφορία οι λεγόμενες Β ενδορφίνες. Σκέψου το...Βγες έξω βρες ένα ειδικό στην άσκηση, τρέξε άλλαξε παραστάσεις και τρόπο ζωής. Κι εγώ έχω τα πάνω μου και τα κάτω μου, τουλάχιστον όμως δε ζω με υποκατάστατα. Μια φίλη μου λέει πως αν νιώθεις θύμα, κάτσε και αποδέξου το, αν όχι ΔΡΑΣΕ και άλλαξε το. Ξέρως πως δεν μπορώ να σε καταλάβω στο 100% ούτε εγώ , ούτε κανείς. Ελπίζω όμως να σε βοήθησα.
Πολύ ωραία το έθεσε η φίλη σου.
Δε νομίζω οτι τα φάρμακα θα σε βοηθούσαν σε κάτι. Η γνώμη μου είναι οτι πρέπει να συνεχίσεις τις συναντήσεις με κάποιο ειδικό και να βγάλεις όσα έχεις απο μέσα σου. Η απόφαση που πήρες δεν είναι εύκολη. μπορεί να επιθυμείς βαθιά να δώσεις ευκαιρία στον άντρα σου και το γάμο σου αλλά σίγουρα θα αισθανθείς πάρα πολλά που θα έρχονται σε αντίθεση με αυτή σου την απόφαση. Με άλλα λόγια θα σου έλεγα πως η συγχώρεση του συζύγου σου είναι μια διαδικασία που θα πάρει χρόνο και που ασφαλώς θα βγάλει πολλά συναισθήματα σου στην επιφάνεια(θλίψη, θυμό, ντροπή, ενοχή, κ.α.) Γι αυτό πιστέυω πως θα σε βοηθήσεις ένας καλός ψυχοθεραπευτής με τον οποίο θα κάνεις συχνές συναντήσεις και όχι τα φάρμακα που θα γιατρέψουν το σύμπτωμα και όχι την αιτία της κατάθλιψης. Εύχομαι όλα να πάνε καλά!
Αυτό που περάσατε ήταν αρκετά σοβαρό. θα σου έλεγα να πας να εξομολογηθείς. Να βρεις έναν πάτερ και να του ανοίξεις την ψυχή σου. έχω φτάσει και εγώ στα όρια της κατάθλιψης και με βοήθησε αρκετά. ξεκίνησα να παίρνω μόνη μου lexotanil αλλά ευτυχώς τα έκοψα αμέσως. δεν θα σου κάνουν τα αντικαταθλιπτικά τίποτα. θα φτάσεις να εξαρτάσαι από αυτά και δυστυχώς θα καταλήξεις μόνη σου. υπάρχει περίπτωση γνωστής μου για αυτό σου τα λέω. πρέπει να ηρεμήσεις. και να είσαι με τον άντρα σου χωρίς ανασφάλειες για να προχωρήσετε μαζί και να πετύχει.
Κατ΄αρχήν συγνώμη που σου απαντώ ανώνυμα. Η μητέρα μου έχει κατάθλιψη 3 χρόνια και παίρνει αντικαταθλιπτικά μεγάλο διάστημα. Τα παίρνει, τα σταματάει, τα ξαναρχίζει. Αν και είναι κακές οι γενικεύσεις σε αυτές τις περιπτώσεις, θα σου πω πως όταν τα παίρνει είναι σε πλήρη νιρβάνα. Δεν επικοινωνεί, δε σου δίνει σημασία, δεν την ενδιαφέρει τι κάνεις. Δε γνωρίζω αν αυτές είναι παρενέργειες των αντικαταθλιπτικών. Αυτό που ξέρω είναι ότι με τον καιρό έχει αποκτήσει μια σχέση εξάρτησης με αυτά. Ο ψυχολόγος και ο ψυχίατρος της έχουν πει πως όλο αυτό είναι στο μυαλό της και πρέπει να βρει τρόπο να το ξεπεράσει μόνη της γιατί τα αντικαταθλιπτικά είναι μια φαινομενική λύση, αλλά δεν είναι για συνέχεια. Αυτή, όμως, στα δύσκολα αντί να το προσπαθήσει καταφεύγει στην εύκολη λύση. Είσαι σίγουρη ότι έχεις κατάθλιψη? Στο έχει πει γιατρός? Γνώμη μου να μην τα ξεκινήσεις μόνη σου. Κανονικά πρέπει να στα γράψει ψυχίατρος. Να σου πω και κάτι ακόμη και με συγχωρείς γι΄αυτό. Μην το κάνεις αυτό στο παιδί σου. Δεν μπορώ να σου δώσω την εικόνα του να έχεις απέναντί σου μια καταθλιπτική μάνα. Μια μάνα που δεν την ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά να μένει κολλημένη στα προβλήματα που μόνη της συντηρεί και μια μάνα που σε πονάει όποτε της έρχεται επειδή έτσι της έρχεται. Σαν εικόνα είναι ένας ζωντανός νεκρός. Η κατάθλιψη την έχει αλλοιώσει. Έχει γίνει ένας άνθρωπος κακεντρεχής. Πάντα πέταγε κακίες, αλλά πια δεν την ενδιαφέρει πότε, που και σε ποιον τις πυροβολεί. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι αυτή και το πρόβλημά της. Πως δε θα βγει από αυτό. Σε βλέπει δε λέει καλημέρα, δε σε ρωτά τι κάνεις. Τίποτα. Μόνο να τη λυπούνται της αρέσει και να την ρωτάς τι έχει και να κλαίγεται. Ο ψυχίατρος της έχει πει πως είναι στο χέρι της να βγει από αυτήν την κατάσταση, πως μπορεί αρκεί αν το πάρει απόφαση και να το προσπαθήσει. Εσύ έχεις μικρό παιδί, έχεις ανθρώπους που σ΄αγαπάνε, πάρε την κατάσταση στα χέρια σου και μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό που σου περιγράφω.
Πληγωμένη μαμά...min arxiseis kanena antikatathliptiko i mitera mou perni tavor apo tote pou pethiane i giagia mou ,eimoun 6 eton tora eimai 34 einai i idia katastasi opos stin name** xoris omos na ta exei stamatisi oute 1 imera kai nai tis ta egrapse psixiatros. vres ena kalo psixologo kane kapoies sinedries stirixoy se esena oxi pano sto paidi .kai na skeftese eimai mia xara min kaneis oti mou ekane i diki mou.na pesei me ta moutra olli i prosoxi tis se emena me epnige.vges kane filies me mamades gitonises, sigeneis pou empistevese,skepsou thetika.
Μπράβο σου, η απάντηση σου είναι πολύ όμορφη και λογική, ελπίζω η μανούλα να σε ακούσει. Συμφωνώ 100% μαζί σου και συμπληρώνω μόνο ένα. Τη θα έκανες μανούλα μου γλυκιά αν ξαφνικά ο γιατρός σου, σου έλεγε ότι είσαι βαριά άρρωστη ότι πάσχεις από μια ανίατη ασθένεια, τότε τι; δεν θα την πάλευες καθόλου; θα σήκωνες τα χέρια ψηλά; υπάρχουν πολύ πιο δύσκολες κατάστασης στη ζωή, εφόσον αποφάσισες να δόσεις στον άντρα σου μια δεύτερη ευκαιρία, κάντο με όλη την καρδιά σου.
Δεν μου έχει τύχει κάτι ανάλογο (θέλω να πιστεύω) αλλα ένα θα σου πώ. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Απλά θέλει υπομονή, πίστη και κάποια στιγμή θα το ξεπεράσεις. Δεν θα το ξεχάσεις απλά ο πόνος θα μικραίνει μέρα με την μέρα. Πάρε ζωή απο το παιδάκι σου και συνέχισε! Όλα καλά θα πάνε!
Τα αντικαταθλιπτικά από μόνα τους δεν κάνουν κάτι. Είναι σαν τα παυσίπονα για να καταλάβεις. Προσωρινά σε κάνουν να ξεχνάς το πρόβλημα όμως η αιτία είναι ακόμα εκεί. Εγώ θα σου πρότεινα να δεις έναν ψυχίατρο και όχι ψυχολογο. Από προσωπική εμπειρία με βοηθησε περισσότερο η ψυχίατρος μου παρά ο ψυχολόγος. Και ναι έπαιρνα και αντικαταθλιπτικά. Ουτε εξάρτηση προκαλούν όπως λένε μερικοί ούτε τίποτα. Με την βοήθεια του γιατρού και τις ψυχοθεραπείες ναι βοηθάνε. Όταν πήγα στην ψυχίατρο η πρωτη μου ατάκα ήταν: Μη μου πείτε να χωρίσω! Πάλεψα άλλα 3-4 χρόνια με την αρρωστημένη κατάσταση που υποτίθεται λεγόταν σχέση και τελικά τον χώρισα εγώ με όλη μου την καρδιά κιόλας! Ζήτησε βοήθεια από κάποιον ειδικό σίγουρα θα σε κατατοπίσει καλύτερα σχετικά με τα αντικαταθλιπτικά και πώς γενικά μπορείς να βοηθηθείς! Από μένα καλή τύχη και εύχομαι σύντομα να συνειδητοποιήσεις οτι δεν σου αξίζειαυτό που περνάς...
Εοειδη ειμαι κι εγω σε φαση που παιρνω αντικαταθλιπτικα πιστευω οτι θα σου δωσουν μια ωθηση να δεις τα πραγματα με αλλο ματι...πιο θετικα,,,συμβουλευσου και μια καλη ψυχιατρο θα σε βοηθησει!!!! Ευχομαι ολα καλα!!!"
Αφού έχεις πάει σε ψυχολόγο και δεν σου έδωσε αυτός γιατί η κατάσταση σου δεν το χρειάζεται γιατί να πάρεις το φάρμακο σου είναι το παιδί σου γέμισε την μέρα σου με πράγματα που σου κάνουν καλό τα χάπια δεν είναι λύση δεν σου λέω να χωρίσεις αλλά αν αυτό σε κάνει δυστυχισμένη καλύτερα να το κάνεις οι μανούλες πάντα πρέπει να σκέφτονται πρώτα τον εαυτό τους για να μπορούν να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους δε έχω πάρει ποτέ τέτοια χάπια αλλά δεν νομίζω να σου προσφέρουν πολλά Η ζωή είναι όμορφη όταν έχεις δύο γλυκά ματάκια να σε κοιτάζουν με τόση αγάπη χωρίς να περιμένουν τίποτα από εσένα παρά μόνο ένα χάδι μια αγκαλιά και ένα σ'αγαπώ .σόρι αν σε κούρασα αλλά ελπίζω για το παιδί σου να βρεις τον εαυτό σου η ζωή είναι μικρή ζήσε την κάθε στιγμή και μην σκέφτεστε αρνητικά.
Οι ψυχολόγοι δεν είναι γιατροί και άρα δεν μπορούν να δώσουν φάρμακα... Αυτήν την δουλειά την κάνει ο ψυχίατρος :)
θα πρεπει εκεινος να προσπαθησει σε κανει να τον συγχωρέσεις με πραξεις και με λογια για οσο καιρο χρειαστει (ισως και για μια ζωη...αν και ποτε δεν θα ειστε το ιδιο). μονο εκεινος μπορει να σε βοηθησει. Η γνωμη μου ειναι να μην παρεις αντικαταθλιπτικά. Δηλαδή και να σε εχει προδοσει εκεινος και να "τιμωρήσεις" και αλλο τον εαυτο σου. ευχομαι να το ξεπερασεις!
Το πιο πιθανο ειναι οτι δεν εχεις παρει την αποφαση σου να τον συγχωρεσεις πραγματικα οπως τοσο καθετα δηλωνεις και εκει πιστευω οτι ειναι το προβλημα.Τα αντικαταθλιπτικα κατα την γνωμη μου ειναι απλα μια παροδικη λυση η οποια δεν θα βοηθησει αποτελεσματικα.Η δυναμη ειναι μεσα σου και εκει πρεπει να ψαξεις.Τη στιγμη που συγχωρεις καποιον πρεπει να το κανεις πραγματικα μεσα σου και επειτα να συνεχισεις.Για αυτο λενε και οτι ειναι δυσκολο πραγμα η συγχωρεση.Προσπαθησε να βρεις τι ηταν αυτο που σας απομακρυνε με τον συζυγο σου και υπο νεες βασεις και οι δυο να χτισετε γερα τη σχεση σας,Σιγουρα εχετε κανει λαθη και οι δυο,ο ενας περισσοτερο ο αλλος λιγοτερο ομως το θεμα πλεον ειναι απλα να προχωρησετε και να βοηθησετε ο ενας τον αλλον.Αυτο επιτυγχανεται με την αγαπη και την πραγματικη συγχωρεση.Σταματα να μεμψιμοιρεις και να λυπασαι τον εαυτο σου και ισως να λες γιατι μου το εκανε αυτο,γιατι ετσι μονο κατηγοριες εκτοξευονται.Εμπιστευσου τον εαυτο σου ξανα και πιστεψε οτι δεν φταις εσυ που εκανε την επιλογη του ομως εφοσον αποφασισες να προσπαθησεις παλι φταις γιατι δεν το κανεις πραξη.Βρες νεα ενδιαφεροντα,παιξε με το παιδι σου αγαπα τον αντρα σου απο την αρχη και πανω απο ολα αγαπα τον εαυτο σου.Μην ψαχνεσαι με χαπια γιατι τη δυναμη την εχεις μεσα σου και εκει πρεπει να ψαξεις.Αυτα απο μενα και καλη δυναμη και ευτυχισμενη ζωη...
Γεια σου!έχω περάσει κάτι παρόμοιο με την περίπτωση σου δεν ήμουν παντρεμένη ποτέ αλλά αρραβωνιασμενη.ειχα απόφαση να κάτσω και εγώ και ήθελα να δώσω ακόμα ευκαιρία όπως εσυ αλλά και εγώ δεν μπορούσα να ξεχάσω έκλαιγα έχασα από το σαράκι παρα πολλά κιλά και ένιωθα χαλια μέχρι που μια μέρα σηκώθηκα ένα πρωί και μου έλειπε μια τούφα μαλλια.πηγα σε γιατρό και μου είπε πως είναι από υπερβολικό στρές και πως αν δεν σταματήσω να αγχονομαι και να στεναχωριεμαι θα άδειασε όλο μου το κεφάλι.πηγα σπίτι μου και έκανα μια συζήτηση με τον εαυτό μουκαι είπα πως ή μένω και κανω delete και επιβιωνω ή δεν μπορώ να ξεχασω και φευγω γιατί θα αρρωστήσω.αποφάσισα να ξεχάσω γιατί αγαπούσα τον αντρα μου και το εκανα.ακομα και σημερα μετά από τόσα χρόνια μου έρχετε στο μυαλό,το πρώτο πράγμα που κανω είναι αμέσως να ξαναπαταω το κουμπί που γραφει πάνω διαγραφή.δεν νομίζω πως χρειάζετε να πάρεις φάρμακα πλάκα να πεις πως πρέπει να ξεχάσεις και τέλος.ευχομαι από εδω και πέρα να σου έρθουν όλα υπέροχα στην ζωή σου.εγω τελικά παντρεύτηκα έχω και τρία παιδάκια και δεν μου έχει δώσει ποτέ δίκαιο από τότε τουλάχιστον μέχρι σημερα.καλη τύχη...
Θα σε συμβουλευα να πας και σε δευτερο και τριτο ψυχολογο αν χρειαστει μεχρι να βρεις το καταλληλο ατομο να σε βοηθησει. Και εγω προσφατα ανακαλυψα οτι ο πρωην(πλεον) αντρας μου ειχε ερωμενη και ειλικρινα αυτο που ενιωσα οταν το εμαθα και αυτα που νιωθω ολο αυτο τον καιρο δεν τα ευχομαι ουτε στον εχθρο μου. Ενα τεραστιο γιατι με πνιγει καθημερινα. Αφου αποφασισες να συνεχισεις μαζι του θα πρεπει να το παλεψεις πρωτα για εσενα και μετα για το παιδι σου. Για να μπορεσει να επιβιωσει ο γαμος σας θα πρεπει να βρεις τον τροπο αυτο που θα σε κανει να αφησεις πισω αυτο το γεγονοσ κ να το ξεχασεις. Αλλιως καθε μερα θα το εχεις με τον ενα ή τον αλλο τροπο στο μυαλο σου. Πιστευω οτι ειναι καλυτερα να το παλεψεις οσο μπορεις με ψυχολογικη βοηθεια και να καταληξεις σε φαρμακευτικη βοηθεια μονο αν αυτο ειναι πραγματικα αναγκαιο. Δεν το παιζω εξυπνη και σε νιωθω οσο δεν φανταζεσαι αλλα επειδη εχω δει σε πολυ αγαπημενο μου προσωπο την εξαρτηση που του εχουν προκαλεσει αντικαταθλιπτικες αγωγες σου λεω να το παλεψεις οσο και αν μπορεις χωρις φαρμακα. Δεν κατακρινω κανεναν που καταληγει σε τετοιες μεθοδους γιατι σιγουρα εχει λογο που το κανει, απλα πιστευω οτι αν αντεξες το σοκ της απιστιας ισως εχεις μεσα σου και την δυναμη να το αφησεις πισω. Καλη δυναμη κοριτσι μου.
Κοριτσακι μου μια απ τα ιδια. Παμε οικογενειακως σε συμβουλο γαμου-ψυχολογο και εχουμε βοηθηθει αρκετα. παμε 6 μηνες τωρα. προς Θεου μην ξεκινησεις ολη αυτη τη χημεια. Θα δεις θα ρθουν οι μερες οι καλες. Και εγω ετσι ημουν σαν εσενα. Και παντα ελεγα, αν ποτε συμβει και εχω παιδι οπωςδηποτε θα δωσω μια και τελευταια ευκαιρια. Υπομονη αγαπημενη μου. Σου ευχομαι υγεια και κουραγιο. θα το ξεπερασεις θα δεις.
η καταθλιψη ειναι ξεπερασημη αρκει να μην θυμηζεις στο εαυτο σου εχω καταθλιψη ολη την ωρα .Εχω περασει απο καταθλιψη με κρισεις πανικου ταυτοχρονα και βοηθηθηκα με ψυχοθεραπεια .Το καλυτερο φαρμακο ομως ειναι να πας στον παπα της ενοριας οσο κουφο και αν ακουγεται και με τις συμβουλες του θα ανακουφιστει ο πονος σου .Πιστεψεμε ειναι ο μονος γιατρος της ψυχης μας.Ενας γαμος παντα περναει σκαμπανεβασματα για διαφορους λογους στο χερι μας ειναι να δουμε τις αιτιες που τα προκαλουν.Μπραβο που τον συγχωρεσες αρκει να μην του το χτυπας για τη θυσια που εκανες .εγω οταν ειχα καταθλιψη δεν ηθελα να με ακουμπαει ο αντρας για 2 χρονια περιπου αφου ο καημενος νομιζε τοι εχω αλλον ............ηταν λιγες οι αναγκαστικες επαφες μας ετσι το εβλεπα ..εμενα αν μου αποκαλυπτε οτι αυτο το διαστημα με κερατωσε δεν θα χωριζα αφου εγω το προκαλεσα.Ηκαταθλιψη φευγει χωρις φαρμακα αρκει να συμφιλιωθεις μαζι της.
ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ........ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ... Η ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΤΙ ΓΝΩΜΗ ΕΧΕΙ???? ΑΥΤΗ ΘΑ ΣΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ....ΑΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ.....ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΣΥΣΤΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΖΕΤΑΙ.....Η ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ.....
οχι δεν εχεις δικαιωμα (και συγνωμη που σου μιλαω σε αυτον τον τονο) να παρεις αντικαταθλιπτικα αφου την μοναδικη παρενεργεια που θα σου δωσουν ειναι ωρες ατελειωτου υπνου με σκοπο να εισαι απλα ενα φυτο!!!!! Το γεγονος οτι ο ανδρας στου σε προδωσε δεν σου δινει το δικαιωμα "να ξεφυγεις" απο την πραγματικοτητα που ζεις και να "ξεχαστεις" με αυτη την μορφη φαρμακου. Αν (οντως) εχεις παρει την αποφαση να μεινεις με αυτον τον ανθρωπο (με οτι συνεπειες εχει αυτο για την προσωπικη σου ζωη αλλα και την προσπωπικοτητα σου ) τοτε βρε κοριτσι μου δεν τα χρειαζεσαι τα αντικαταθλιπτικα. Εχεις το παιδι σου, τον ανθρωπο που θελεις να κανεις μια νεα αρχη και που (υποτιθεται) εχεις συγχωρεσει.....Μηπως ομως δεν ειναι αυτη ολη η αληθεια??? Μηπως καταπιεζεσαι να τον συγχωρεσεις και να του δωσεις μια 2η ευκαιρια μονο και μονο για το παιδι σας...θαβοντας βαθια μεσα σου την πραγματικοτητα που ειναι απλα να τον δ@@@στειλεις?? Αν ειναι ετσι τοτε κανενα φαρμακο δεν μπορει να σου δωσει την λησμονια. Αυτο που εγινε δεν αλλαζε. Το γεγονος ειναι αυτο που πρεπει να αντιμετωπισεις. Τα αποτελεσματα ειναι τα συναισθηματα που βιωνεις και πως τα διαχειριζεσαι!!!!Καλο κουραγιο στην οποιαδηποτε αποφαση σου!!!
τα αντικαταθλιπτικα εχουν σωσει ανθρωπους απο αυτοκτονια... πως λες ετσι ελαφρα την καρδια δεν εχεις δικαιωμα να τα παρεις? και οχι τα αντικαταθλιπτικα δε σε κανουν φυτο.... φυτο σε κανουν τα χαπια για βαριες περιπτωσεις σχιζοφρενειας.... μην παραπληροφορειτε τον κοσμο για τοσο σοβαρα θεματα!!!! Μπορει να παρετε ανθρωπους στο λαιμο σας....
Κοπέλα μου δεν είμαι ειδικός να σου πω εαν μπορεις να πάρεις αντικαταθλιπτικα χάπια , ομως μια πολυ οικογενειακη στενη συγγενης μου είχε παρει βεβαια απο ψυχιατρο και την βοηθησε πολλη, χωρις καμια εξάρτηση ,ομως θα ήθελα να σου πω ένα πραγμα , κοιτα να αγαπήσεις τον εαυτο σου πάνω απο όλα, οταν αγαπάς τον εαυτο σου το βλέπει και το νιώθει το ιδιο το παιδι σου, Κούραγιο κοπέλα μου, κι εαν δεν δουλεύεις προσπάθησε να βρεις μια δουλεια , η δουλεια σε κανει ανεξαρτητη και απαραιτητη και βεβαια "χτυπα ξύλο" κατι να γίνει στο μέλλον μπορεις να ταισεις τον εαυτο σου και το παιδι σου...
αυτό να το συζητήσεις με τον ψυχολόγο που πας,καλό είναι να δεις κι ένα νευρολόγο που θα αξιολογίσουν την κατάσταση σου και θα σου δώσουν την καλύτερη θεραπεία,είτε κάποια διατροφικά συμπληρώματα,είτε κάποιο ελαφρύ αντικαταθλιπτικό...τ'αντικαταθλιπτικά τα παίρνεις μόνο ακι εφόσον ο αρμόδιος γιατρός στα εγκρίνει και επίσης θα πρέπει να σε παρακολουθεί καθόλη τη διάρκεια της θεραπείας και ν'ακολουθείς (αν τα πάρεις) επακριβώς τις οδηγίες,διαφορετικά δεν θα έχεις αποτέλεσμα... και μην ξεχάσεις ποτέ ότι είναι θεραπεία για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (διαρκεί κάποιους μήνες τουλάχιστον μέχρι να ρυθμιστεί η σεροτονίνη σε φυσιολογικά επίπεδα)δεν είναι για πάντα επειδή σε κάνουν να αισθάνεσαι καλύτερα περαστικά σου και σου εύχομαι να γίνεις σύντομα και πάλι μια ευτυχισμένη γυναίκα!
σε καταλαβαίνω απόλυτα. νομίζω πήρες την καλύτερη απόφαση να δώσεις ευκαιρία του άντρα σου διότι όλοι μπορούμε να κάνουμε αυτό το λάθος. είναι πολύ δύσκολο να το ξεπεράσεις. το καταλαβαίνω απόλυτα. συνέχεισε να πηγαίνεις στον ψυχολόγο θα σου κανει καλό. όμως πρέπει όταν πηγαίνεις να είσαι πεποισμενη ότι θέλεις να γίνεις καλά! πρέπει να θέλεις να το ξεπεράσεις. από τη στιγμή που πήρες την απόφαση να του δώσεις μια ευκαιρία τότε πρέπει να βάλεις όλες σου τις δυνάμεις για να το ξεπεράσεις. όλα θα πάνε καλά!!!!!!!!!! ΟΛΑ!!!!!!!! έχεις ένα παιδάκι που το λατρεύεις κ από τη στιγμή που αγαπάς τον άντρα σου όλα θα πάνε καλά!!!! όλα!!!
δεν ειναι ευκολο ουτε να το ξεπερασεις ουτε να το ξεχασεις..ισως ο χρονος να ειναι ο καλυτερος γιατρος και να γιατρεψει η αγαπη την καρδια σου,αλλα το μυαλο θα το θυμαται για παντα.. πιστευω οτι ενας καλος εξομολογος θα σου απαλυνει τον πονο και πιστεψε με το παιδι σου καθε μερα θα γεμιζει τα περισσοτερα κενα σου... χαπια μην παρεις γιατι καθε φορα που θα νιωθεις αδυναμη θα νομιζεις πως αυτα ειναι η λυση.. ομως δεν ειναι.. προσευχη και κανε την καθε μερα σου ομορφη γεμιζοντας την με αγαπη,πολλη αγαπη και πολλα πολλα χαμογελα..ολα θα φτιαξουν, θα δεις... ευχομαι οτι καλυτερο..
Παίρνοντας αντικαταθλιπτικά, απλά θα "καλύψεις" το πρόβλημά σου, δε θα το αντιμετωπίσεις. Γνώμη μου είναι να πάτε μαζί σ' έναν σύμβουλο γάμου, σ' έναν ψυχολόγο που να ειδικεύεται σε προβλήματα ζευγαριών και να το αντιμετωπίσετε μια για πάντα όλο αυτό που περάσατε, να το "καθαρίσετε" από μέσα σας και να το αφήσετε πίσω σας. Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο, πάντα θα σε "τρώει" μέσα σου κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο... Εύχομαι όλα να σας πάνε καλά και η οικογένειά σας να μην ξαναπεράσει τέτοια "φουρτούνα"...
Εγω θα σου πω να πας σε ψυχιατρο ο οποιος ειναι γιατρος (δεν υποτιμω τον ψυχολογο αλλα δεν ειναι γιατρος κ αν χρειαζεσαι φαρμακευτικη αγωγη απλα δεν μπορει να στη δωσει) κ εκεινος θα κρινει αν χρειαζεσαι αντικαταθλιπτικα. Δεν ειναι ντεπον αυτα για να τα παρεις ετσι απλα.... Για ολα τα αλλα κ για τις αποφασεις σου δεν μπορω να σου πω κατι, το μονο οτι μπραβο που αναγνωριζεις οτι χρειαζεσαι βοηθεια κ δεν αφηνεις τον εαυτο σου να το ξεπερασει μονος του. Ειναι πολυ σημαντικο να ζηταμε βοηθεια. Καλη τυχη σου ευχομαι!!!
μην μπεις στη διαδικασια να παρεις χαπια. ειναι φαυλος κυκλος... καλο θα ηταν να φυγεις εστω 2 μερες να αλλαξεις παραστασεις να ξεκολλησεις. ολα στο μυαλο σου ειναι απλα "δες την αλλιως". βουτα το παιδι και πηγαινε ολη μερα στην θαλασσα ή στο βουνο πηγαινε καθε απογευμα περιπατο σε παρκο... βοηθα τον εαυτο σου να ηρεμησει και την ψυχη σου να γιατρευτει χωρις περεταιρω ενεργειες....
Τα αντικαταθλιπτικά βοηθάνε αλλα δε νομίζω οτι θα σου λύσουν το πρόβλημα...ίσως αν πήγαινες για κανένα ποτάκι με τις φίλες σου να το συζητήσεις και γιατί όχι να ανοίξει λίγο και το μάτι σου!Το φλέρτ κάνει καλό στην υγεία και την αυτοπεποίθηση!: )