Πρώτη μέρα

γράφει η Ζωή Ρηγοπούλου

Πρώτη μέρα στο σχολείο. Πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο. Πρώτη μέρα στη δουλειά. Οι πρώτες μέρες είναι πάντα δύσκολες. Αν όχι δύσκολες, τουλάχιστον άβολες. Γι’αυτόν που τις αντιμετωπίζει αλλά και για τους δικούς του. Οι καινούριες αρχές τρομάζουν. Αλλά έχουν και γοητεία. Παίζει ρόλο η ψυχοσύνθεση του κάθε ανθρώπου. Για κάποιους η γοητεία υπερτερεί. Για άλλους, ο τρόμος φεύγει πιο δύσκολα. Όσο μεγαλώνω, τείνω να πιστεύω ότι τα πάντα είναι θέμα ανθρώπου. Είναι στο ύφασμα, που λένε!

Βλέπεις παιδιά από την ίδια οικογένεια να αντιδρούν εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Μεγαλωμένα από τους ίδιους ανθρώπους, το καθένα επιλέγει άλλο πράγμα να κρατήσει από τους γονείς. Επιλέγει άλλο πράγμα να θυμάται. Πόσο ρόλο παίζει η ανατροφή και πόσο το γονίδιο; Άλλα παιδιά βλέπεις να ανθίζουν όταν τα επαινείς και άλλα να επαναπαύονται. Άλλους χαρακτήρες βοηθάει πολύ να τους ζορίζεις και άλλους τους ακυρώνει τελείως. Άσε που ο καθένας μας κρίνει εξ ιδίων. Σάμπως έχουμε πολλούς εαυτούς; Αν εσένα σου έκανε καλό να σου βάζουν δύσκολα, το κάνεις και στο παιδί σου επειδή νομίζεις ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος. Αν πάλι σε δυνάμωνε να σου δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης, τη δίνεις κι εσύ, πιστεύοντας πάλι ότι είναι ο σωστός δρόμος. Οι προθέσεις είναι πάντα οι καλύτερες!

Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ήταν να πάω στο Γυμνάσιο. Το σχολείο ήταν το ίδιο με το Δημοτικό αλλά το Γυμνάσιο ήταν σε άλλο κτήριο και σε άλλη περιοχή! Επί πλέον, οι δυο κολλητές μου φιλενάδες θα άλλαζαν σχολείο. Αυτό το συναίσθημα πανικού και πένθους συνάμα δεν το έχω ξεχάσει. Απελπισία. Πού θα πάω μόνη μου; Τι αφιλόξενο πράμα θα είναι αυτό το περίφημο Γυμνάσιο; Και σημειωτέον ήμουν ένα εξαιρετικά κοινωνικό και βολικό παιδάκι. Κι όμως πέρασα ένα καλοκαίρι ολόκληρο να βλέπω εφιάλτες για κείνη την πρώτη μέρα του σχολείου. Θείες και θείοι, φίλοι και  συγγενείς μου έλεγαν ότι θα συνηθίσω, ότι δεν είναι τόσο σπουδαίο θέμα, ότι θα βρω άλλες φίλες. Δε λέω, σωστά πράγματα έλεγαν. Αλλά όταν είσαι σε πανικό, πού να καταλάβεις! Είναι σαν να λες σε έναν ενήλικα: Μην κοιτάς που σε παράτησε το ταίρι σου, σε σύντομο διάστημα θα βρεις καινούριο. Αληθές αλλά άχρηστο. Δεν ήθελα να πάω σχολείο. Με τίποτα και ποτέ!

Να πω δε εδώ ότι αντίθετα με τα συνήθη Ελληνικά οικογενειακά πρότυπα, εμένα τα σχολικά μου θέματα τα είχε στην αρμοδιότητά του εξ ολοκλήρου ο μπαμπάς μου. Και να αγοράζουμε βιβλία και σάκα. Και να ρωτάει για την πρόοδο μου τους δασκάλους. Και να υπογράφει ελέγχους και σημειώματα. Όμως εκείνη την δύσκολη για μένα μέρα, την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο του Χατζηκωνσταντίνου στο Καλαμάκι, πήγαμε οι δυο μας με τη μαμά μου με το λεωφορείο-μια και δεν οδηγούσε-. Εγώ μπήκα στο σχολείο και εκείνη έκατσε έξω στα κάγκελα το πεντάωρο-τετράωρο δεν θυμάμαι, και με περίμενε να τελειώσω και να βγω. Χωρίς νουθεσίες, χωρίς παρηγοριές άχρηστες. Ήταν απλώς εκεί για μένα. Επειδή ήξερε πως ότι κι αν θα έλεγε, μάταια λόγια θα ήταν. Ήμουν πολύ φορτισμένη για ορθολογικές παρατηρήσεις. Ήταν απλώς δίπλα μου. Χωρίς να μιλάει. Αυτό μπορεί σε ένα άλλο παιδί να μην έφτανε ή ακόμα και να ήταν λάθος. Σε μένα όμως, έδωσε μια απίστευτη αίσθηση ασφάλειας. Ναι, η ζωή δεν είναι πάντα όπως τη θέλουμε. Αλλά κάποιος που τον αγαπώ και μ’ αγαπάει θα είναι πάντα δίπλα μου, να πανικοβληθούμε μαζί.

Καλή σχολική χρονιά σε παιδιά… και γονείς!