Ψυχή καθαρή

Χθες -άγνωστο πως- βρέθηκε να βλέπει στο τάμπλετ ένα βίντεο της Adalia Rose. Για όσους δεν τη γνωρίζετε, η Adalia είναι ένα μικρό κορίτσι που πάσχει από προγερία. Η διαφορετική εμφάνισή της έχει προκαλέσει ποικίλα σχόλια σε κάθε μήκος και πλάτος του διαδικτίου. Σχόλια συμπαράστασης, αλλά και σχόλια να ντρέπεσαι να τα διαβάζεις. Σχόλια που σε κάνουν να αναφωνείς –αν δεν κουβαλάς, φυσικά, τα ίδια μυαλά με τους δημιουργούς τους– «Μα πώς μπορουν να μιλούν έτσι για ένα παιδί;«

Την πλησίασα λοιπόν και τη ρώτησα:

– Αθηνά, τι βλέπεις;

– Ένα κοριτσάκι με τη μαμά του.

Το παιδάκι μου, 3 1/2 ετών, δεν είδε τίποτα περισσότερο από ένα απλό κοριτσάκι με τη μαμά του. Δεν της έκανε αίσθηση το φαλακρό κεφάλι της μικρούλας, ούτε η ρυτιδιασμένη της επιδερμίδα. Στα μάτια της ήταν απλά ένα κοριτσάκι. Με τη μαμά του. Όπως είμαστε αυτή και εγώ.

Με όλο αυτο το κλίμα των τελευταίων ημερών -ή καλύτερα χρόνων;- πάλι νιώθω την ανάγκη να χωθώ στη φωλιά του σπιτιού μου και να μην ξεμυτίσω από εδώ. Άλλες φορές πάλι θέλω να βγω στη μάχη, μπας και αλλάξω το μέλλον των παιδιών μας, το οποίο όσο θετικά και να το δεις, δεν φαίνεται και τόσο λαμπρό. Καμιά φορά θέλω να μεταναστεύσω, αλλά από την άλλη, υπάρχει μέρος στον πλανήτη να αισθάνεσαι 100% σιγουριά; Μα κάθε μέρα (και περισσότερο νύχτα) θλίβομαι για το πώς σκέφτονται και δρουν τοσοι άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας. Φοβάμαι πως τα «ακραία» μυαλά και οι «ακραίες» συμπεριφορές δεν είναι τόσο εξαίρεση όσο «θα ελπίζαμε» να είναι. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια εξαίρεση. Φοβάμαι πια τον δίπλα μου. Τρέμω το μυαλό του. Απορώ πώς μπορεί ένας άνθρωπος να σκέφτεται τόσο σατανικά, τόσο κακά. Πώς μπορεί να είναι τόσο ρατσιστής. Ειδικά άνθρωποι που έχουν παιδιά. Πόσο στενόμυαλος μπορεί να είναι κάποιος… Στενόμυαλος που πιστεύει ότι δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος αύριο μεθαύριο να φερθεί ρατσιστικά στο δικό του παιδί. Αλλά τι λέω… Τότε ίσως τον σκοτώσει, ξέρω εγώ; Τον σκοτώσει επειδή φέρθηκε άδικα στο παιδί του. Ούτε καν θα θυμηθεί πόσο ρατσιστικά έχει αυτός κατά καιρούς φερθεί απέναντι σε άλλους, είπαμε, σπάνια κάποιος να δει τη δικιά του την καμπούρα.

Η κόρη μου έχει τρεις κούκλες μωρά. Δύο μωρά λευκά, φαλακρά με γαλανά μάτια και ένα μωρό μαύρο με σγουρά μαλλιά και καστανά ματάκια που της αγόρασα όταν ακόμα ήμουν έγκυος. Όλα είναι «παιδιά της». Κανένα δεν ξεχωρίζει ούτε με την καλή, ούτε με την κακια έννοια. Τα αγαπά όλα το ίδιο. Δεν έχει αίσθηση του τι θα πει χρώμα δέρματος. Δηλαδή και να έχει, δεν της κάνει καμιά εντύπωση. Καμιά διαφορά.

Και δεν είναι μόνο η κόρη μου. Είναι σχεδόν όλα τα παιδιά στην ηλικία της. Και μετά ξέρετε, ερχόμαστε εμείς με τις μπογιές μας και βάφουμε στα χρώματά μας τη λευκή, καθαρή ψυχή τους.

Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να μην τους μοιάσει η κόρη μου. Ούτε ο γιος μου. Βασικά να μην μοιάσει καν σε εμένα. Γιατί ναι, δεν θα το κρύψω. Είμαι ίσως και εγώ ρατσίστρια. Είμαι ρατσίστρια με τους ρατσιστές. Και δεν τους ανέχομαι στη ζωή μου. Δεν τους ανέχομαι καν κοντά μου. Μακάρι να μπορούσα να τους καταλάβω, πάντα άλλωστε προσπαθώ να καταλάβω τι κρύβει στην ψυχή τους ένας άνθρωπος που φέρεται άσχημα. Όμως και να τους καταλάβω, εξακολουθώ να φρίττω με τον τρόπο που σκέφτονται. Και εύχομαι να εξαφανιστούν.

Ας είναι τα παιδιά μου πιο μεγαλόψυχα από εμένα. Αν και στο τέλος της μέρας, πραγματικά αμφιβαλω αν ωφελεί σε κάτι η τόση μεγαλοψυχία.