Πριν λίγο καιρό ήμασταν σε ένα παιδικό πάρτυ. Ως συνήθως οι γονείς συζητούσαμε μεταξύ μας για το πόσο όμορφα είναι τα παιδάκια μας, πόσο έξυπνα κλπ κλπ κλπ. Με πλησιάζει λοιπόν μια μαμά και με ρωτά «Έμαθα ότι η κόρη σου έκανε αμυγδαλές και κρεατάκια προσφάτως, σε ποιο νοσοκομείο και με ποιο γιατρό, αν έμεινα ευχαριστημένη κλπ» Της απαντώ λοιπόν ότι το κάναμε στο Παίδων, ότι δεν έμεινα ιδιαιτέρως ευχαριστημένη με τον συγκεκριμένο γιατρό και ότι οι υποδομές του νοσοκομείου λόγω και της οικονομικής κρίσης δεν είναι ότι καλύτερο αλλά στο κάτω κάτω μια μέρα ήταν και πέρασε. Η απάντηση λοιπόν που έλαβα ήταν η εξής «Α εγώ δεν θέλω το Παίδων διότι φαντάζεσαι να πέσεις στο ίδιο δωμάτιο με κανένα τσιγγανόπαιδο??? Δεν το ανέχομαι ως άνθρωπος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!» Δυστυχώς η σαστιμάρα μου αλλά και ο χώρος που βρισκόμασταν δεν μου επέτρεψε να της απαντήσω αναλόγως, πράγμα για το οποίο τώρα κατηγορώ τον εαυτό μου. Σκεφτείτε λοιπόν γονείς με τέτοιο τρόπο σκέψης, γονείς που δεν μπορούν να ανεχτούν για μια μέρα δίπλα τους τους τσιγγάνους γονείς που έχουν στο νοσοκομείο το άρρωστο παιδάκι τους, με ποια ουσιαστικά μηνύματα διανθίζουν το παιδάκι τους και πως αυτό το παιδάκι θα αντιδράσει στα πλαίσια του σχολικού περιβάλλοντος στην όποια διαφορετικότητα, από το γεγονός ότι ένα παιδάκι είναι κίτρινο, κόκκινο, μπλε, μαύρο, φτωχό, άρρωστο, ανάπηρο ή απλά έξω από τα δικά μας στάνταρ. Ελπίζω μόνο να καταφέρω να θωρακίσω τα παιδάκια μου τόσο ώστε να έχουν το θάρρος της γνώμης τους και να μπορούν να υπερασπιστούν τους «διαφορετικούς» από κάθε άποψη συμμαθητές τους απέναντι σε κάθε είδους ρατσισμό ...

Καλησπέρα!Μα εννοείται πως οι παιδικές ψυχές είναι καθαρές.Όλες οι παιδικές ψυχές μέχρι να τις χρωματίσουμε εμείς οι μεγάλοι με σκοτεινά χρώματα.Θα συμφωνήσω!Έγραψες για την ηλικία των 3,5 που είναι η κόρη σου.Ο γιος μου κοντεύει τα επτά και δεν έχει τύχει μέχρι σήμερα ποτέ να με ρωτήσει "μαμά,αυτός γιατί έχει τέτοιο χρώμα";;όταν βλέπει παράδειγμα κάποιον έγχρωμο στην παραλία το καλοκαίρι να πουλά πράγματα.Γενικά δεν έχω δει να διαχωρίζει.Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι.Το κοριτσάκι που αγαπά από τα προνήπια είναι από άλλη χώρα και του έχω πει πως όποιο κορίτσι και αν αγαπά στη ζωή του αυτό το κορίτσι θα αγαπώ και εγώ.Άρα ναι παίζει ρόλο στο πως εμείς οι γονείς χρωματίζουμε τις ψυχές των παιδιών μας.....

Ρατσισμός με την σημερινή έννοια σημαίνει: εγώ είμαι καλύτερος από τους άλλους, είμαι ανώτερος, αυτά που πιστεύω και πράττω, είναι τέλεια, και όποιος έχει αντίθετη άποψη απ' την δική μου, καλά θα κάνει να εξαφανισθεί και όπως λέει κάποιος άλλος: εύχομαι να εξαφανιστούν ( για να μην αναγκαστώ να τους εξαφανίσω ..εγώ). Το κύριο χαρακτηριστικό των ρατσιστών είναι: όταν οι άλλοι μισούν την δική μας άποψη, καλό είναι να τους κάψουμε, να τους εξαφανίσουμε, κλπ. κλπ, όταν όμως εμείς οι ίδιοι μισούμε την άποψη των άλλων, καλά κάνουμε !! Δυό μέτρα και δυό σταθμά δηλαδή. Πιο μεγάλοι, πιο δυνατοί και πιο πορωμένοι ρατσιστές από τους αντιρατσιστές, δεν θα υπάρξουν, προσέξτε το παρακαλώ. Κύριο λοιπόν χαρακτηριστικό τόσο των ρατσιστών, όσο και των αντιρατσιστών, είναι το πολύ μίσος που έχουν στην ψυχή τους για τους αντιπάλους τους και ξεχειλίζει από το πρόσωπό τους(γεμάτα οργή), από το στόμα τους (βρισιές φοβερές), από όλο τους το σώμα(τεράστιες καταστροφές κάθε φορά). Επίσης και οι δύο είναι οπαδοί "ολοκληρωτικών κομάτων", καμμιά σχέση με δημοκρατία. Οι ίδιοι ονομάζουν τους εαυτούς τους, Δημοκράτες, στην ουσία όμως είναι "ψεύτοδημοκράτες". Η Δημοκρατία δέχεται την διαφορετική άποψη. ο ολοκληρωτισμός (φασισμός/ρατσισμός, κομμουνισμός-αναρχία/αντιρατσισμός) "εξαφανίζει" την διαφορετική άποψη (εξαφανίζει δηλαδή τους αντιφρονούντες). Το θέμα δεν είναι να σβήσουμε τις διαφορές μας, διαφορές πάντα θα υπάρχουν, διότι έτσι είναι η ζωή μας.Το θέμα είναι, πρώτα από μέσα μας να εξαλείψουμε το μίσος για τον διπλανό μας και μετά αυτό να το διδάξουμε και με λόγια και με το παράδειγμά μας, στα παιδιά μας. Το κακό δεν είναι η διαφορετικότητα, το κακό είναι το μίσος μέσα μας για τους άλλους. Όσο μισούμε, είτε αυτονομαζόμαστε ρατσιστές, είτε αντιρατσιστές, το αποτέλεσμα θα παραμένει το ίδιο. Και για να φύγει το μίσος, ο μόνος τρόπος είναι, να βάλουμε στην ψυχή μας τον Χριστό και τον Χριστό να διδάξουμε και στα παιδιά μας. Ψυχή χωρίς Χριστό, γεμάτη μίσος είναι. Το πρόβλημά μας λοιπόν σήμερα είναι ότι απομακρυνθήκαμε από τον Χριστό μας και τις διδαχές Του και απομακρύνουμε και τα παιδιά μας. Χωρίς Χριστό, πώς θα μάθουν να αγαπάνε και να σέβονται; Πάντως τίποτα δεν είναι εύκολο, όλα θέλουν δουλειά, υπομονή και επιμονή.

Τι όμορφο κείμενο!!! Πρέπει όλοι μας να προσέχουμε τί λέμε μπροστά στα παιδιά, γιατί είναι πολύ εύκολο χωρίς να το θέλουμε να λερώσουμε την τόσο καθαρή ψυχούλα τους.

Τέλειος κόσμος, τέλεια οικογένεια, τέλεια δασκάλα, τέλειο σχολείο δεν υπάρχει. Υπάρχει το λίγο καλύτερο. Όσο κυνηγάμε ή επιθυμούμε το τέλειο, πιστεύω πως χωρίς να το καταλαβαίνουμε γινόμαστε όλοι μας λιγο ρατσιστές. Η μάχη είναι μέσα στα σπίτι μας. Εμείς το ξεκινάμε όλο αυτό. Τη στιγμή που ανοίγουμε το στοματάκι μας να πούμε μια κακιούλα για τη γειτόνισσα ξεκινάμε να καλλιεργούμε το ρατσισμό. Από τη στιγμή που λυπόμαστε τον δίπλα μας για μία αδυναμία του χτίζουμε το ρατσισμό. Ρατσισμός είναι ακριβώς αυτό, το να μένουμε στις διαφορές μας με τους άλλους. Στο χέρι μας είναι να μην τονίζουμε τις διαφορές των γύρω μας στα παιδιά. Μη λυπάστε τη Μαιρούλα που έχασε τον μπαμπά της 5 χρονων γιατί τότε κανείς δεν θα την ξαναπεί "ορφανό". Ακόμη περισσότερο δε χρειάζεται να πιέζουμε τα παιδιά μας προς τη σωστή κατεύθυνση. Δε χρειάζεται να λέμε παίξε και με το άλλο παιδάκι που ίσως έχει κάποια αναπηρία. Τα παιδιά από μόνα τους ξέρουν τι να κάνουν. Ας σταματήσουμε να τους τονίζουμε τις διαφορές των ανθρώπων και όλα θα είναι καλά. Παιδιά ευτυχισμένα μεγαλώνουν και σε λιγότερο τέλειες κοινωνίες.

υπεροχο...

"UNLESS SOMEONE LIKE YOU CARES A WHOLE AWFUL LOT NOTHING IS GOING TO GET BETTER IT'S NOT" (για ολους μας)