Είμαι μαμά και έχασα 24 κιλά (και βρήκα τον εαυτό μου)
Έγραψα αυτό το κείμενο στην προσωπική μου Facebook σελίδα (Olivia Gavrili) και έμεινα άφωνη από το πόσες γυναίκες είδαν τον εαυτό τους σε όσα περιέγραψα… Πόσα μηνύματα πήρα, πόσα σχόλια… Ήξερα ότι είμαστε πολλές, δεν φανταζόμουν όμως ότι η δική μου ιστορία θα έδινε έμπνευση και ανακούφιση σε τόσους πολλούς ανθρώπους… Υπόσχομαι λοιπόν να συνεχίσω να γράφω για όλα αυτά, γιατί για μένα είναι διπλή χαρά το να καταφέρει κάποιος να αγαπήσει τον εαυτό του όπως τα κατάφερα και εγώ!
91.7 κιλά.
Αυτό ήταν το βάρος μου στις 7/1/13, τρεις μήνες μετά τη γέννηση του γιου μου.
Όταν έμεινα έγκυος στην κόρη μου τον Ιούνιο του 2009 ζύγιζα 61 κιλά και θεωρούσα τον εαυτό μου «στα παχουλά μου». Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι θα έφτανα να ζυγίζω τόσα πολλά κιλά. Και το χειρότερο είναι πως άπαξ και έφτασα να γίνω τόσο βαριά, δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να επανέλθω. Θυμάμαι με τεράστια λύπη να κοιτάζω το σώμα μου στον καθρέφτη και να πιστεύω πως η Ολίβια που ήμουν κάποτε είχε εξαφανιστεί για πάντα.
Κανείς από τους δικούς μου δεν μου έλεγε τίποτα. Και αν έλεγε, έλεγε κάποια ατάκα τύπου «Ξέρεις πόσες θα έδιναν το σώμα τους για να έχουν αυτά τα δυο υπέροχα παιδάκια;» Η χειρότερη ατάκα που άκουσα -και μάλιστα από στόμα που κανονικά θα έπρεπε να μου δίνει δύναμη να συνέλθω- ήταν το «Έλα μωρέ, έτσι είναι το σκαρί σου… Αδύνατη ήσουν όσο ήσουν νέα, είσαι σχεδιασμένη για να είσαι παχουλή. Αλλά είσαι τόσο όμορφη που τι σημασία έχει;«
Μόνο που δεν ήμουν όμορφη. Ήμουν πρησμένη, ήμουν παραδομένη, ήμουν αφημένη. Ήμουν θαμπή. Ήμουν ένα τίποτα. Κάποτε περπατούσα και ένιωθα να πετάω. Τώρα πια περπατούσα και ήμουν αόρατη. Δεν είναι θέμα ναρκισισμού. Είναι θέμα ψυχολογίας. Καμιά γυναίκα στα -ούτε- τριάντα της δεν πρέπει να νιώθει τόσο μαραμένη. Καμιά γυναίκα όσο χρονών και αν είναι δεν πρέπει να νιώθει άσχημη. Δεν ήταν ότι είχα παχύνει και ήμoυν ok με αυτό. Ήταν ότι είχα παχύνει και είχα χάσει τον εαυτό μου.
Το καλοκαίρι του 2012 κάπως άρχισα να… ξεφουσκώνω. Να παίρνω τα πάνω μου. Έμενα όμως κολλημένη στα 80 κιλά μέχρι τον Μάρτιο του 2015 όταν αποφάσισα πια να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Βέβαια στο μεταξύ είχαν μεσολαβήσει αποφάσεις και αλλαγές στη ζωή μου που με έβαλαν σε ένα δρόμο επιστροφής προς την αυτοεκτίμηση… Αποφάσισα να αγαπήσω την Ολίβια από την αρχή και να δουλέψω σκληρά για να γίνω ο καλύτερος εαυτός μου. Να γίνω αυτό που πάντα ονειρευόμουν να είμαι.
Σήμερα ισορροπώ ανάμεσα στα 68-69 κιλά. Κακώς βέβαια μιλάω σε κιλά, καθώς η ζυγαριά δεν με αφορά. Φοράω τα ρούχα που φορούσα πριν γίνω μαμά. Τον Μάρτιο του 2015 ήμουν παχύσαρκη. Σήμερα θεωρούμαι φυσιολογική, όμως δεν σταματώ γιατί ακόμα δεν έχω φτάσει εκεί που ονειρεύομαι να φτάσω. Η διατροφή μου είναι για πρώτη φορά στα 32 μου χρόνια «συνειδητή» και ορθή και η γυμναστική ευχάριστο και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.
Για να βελτιώσω το σώμα μου, βέβαια, έπρεπε πρώτα να τα βρω με το μέσα μου. Να κάνω μια αναδρομή σε κάθε φάση της ζωής μου, να αναγνωρίσω το ρόλο που έπαιζε το φαγητό στη ζωή μου (έχω περάσει από εφηβική ανορεξία εως παχυσαρκία, ενώ στα μετεφηβικά μου χρόνια κυριολεκτικά άφηνα τον εαυτό μου να πεινάει προκειμένου να έχω «σώμα»), να συνειδητοποιήσω ότι «τρώω συναισθήματα» όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, να δω ποια είμαι και ποια θέλω να είμαι… Ο τελευταίος χρόνος ήταν ίσως ο πολυτιμότερος της ζωής μου καθώς γνώρισα τόσους υπέροχους ανθρώπους, μάζεψα τόσα λιθαράκια για το σπίτι της νέας μου ζωής, βρήκα έμπνευση και δύναμη… Και συνεχίζω… Και συνεχίζω… Και συνεχίζω… Χωρίς βιασύνη… Χωρίς θαυματουργές δίαιτες… Χωρίς πείνα… Χωρίς αυτομαστίγωμα…
Είμαι 32 ετών και νιώθω ομορφότερη από ποτέ. Επιτέλους με αγαπώ… Αληθινά… Ουσιαστικά… Για αυτό και η ζωή πια με αγαπά δυο φορές περισσότερο…
Έγραψα αυτές τις γραμμές -και πιστέψτε με, μου ήταν πολύ δύσκολο, καθώς δεν αντέχω καν να βλέπω φωτογραφίες μου από τότε- για να δώσω θάρρος σε όσες νομίζετε πως δεν θα τα καταφέρετε ποτέ. ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ. Μπροστά στο καθρέφτη… Να αναρωτιέμαι πού στο καλό πήγε το όμορφο θελκτικό κορίτσι που ήμουν… Να κοιτάω κοιλιά, ραγάδες, θαμπάδα… Να αναρωτιέμαι τι και πώς μπορεί να πρωτοδιορθωθεί… Και να μην μπαίνω καν στον κόπο… Απλά να τρώω λίγο ακόμα να πνίξω τη στεναχώρια…
Μια απόφαση είναι. Ένα βήμα. Η αρχή άλλωστε είναι το ήμισυ του παντός, έτσι δεν λένε;
ΜΠΟΡΕΙΣ!
Υ.Γ. Και όχι, δεν με πάχυναν οι εγκυμοσύνες. Το πολύ φαγητό με πάχυνε.
Υ.Γ. 2 Όχι, η διακοπή καπνίσματος δεν με δυσκόλεψε στην απώλεια κιλών!
Υ.Γ. 3 Θα χαρώ να απαντήσω σε όποια ερώτηση έχετε!
Υ.Γ. 4 Όσες από Θεσσαλονίκη ψάχνετε παρέα και motivation για γυμναστική, σας περιμένω στο RealFit για παρέα και αλληλοστήριξη! Και επειδή με ρωτήσατε πολλές, ο διατροφολόγος μου (Θεσσαλονίκη) είναι ο Νίκος Τσούλκας
Yπόσχομαι να ανεβάσω περισσότερες συμβουλές και θέματα στην προσωπική μου Facebook σελίδα! Σας περιμένω!
![[Βίντεο] Μαμάδες αφήνουν τα παιδάκια τους να τους βάλουν μεϊκάπ!](https://eimaimama.gr/wp-content/uploads/2014/11/kids-do-their-moms-makeup-2-5060-1416083938-7_dblbig-1200x800_c.jpg)
Θέλω να μπω στην ομάδα. ....
Αυτό που λες ακριβώς Ολίβια και πρέπει να το κανουμε όλες.. πρέπει να δουλέψουμε με τον εαυτό μας και να γίνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Μόνο αν τα βρουμε με εμας πραγματικά θα καταφερουμε να πετύχουμε τους στόχους μας και να νιώθουμε όμορφα και όμορφες! Έξι μήνες μετά την εγκυμοσυνη και με πολύ δυσκολία έχασα 5 κιλα, αλλά με πολύ περισσότερη δυσκολία γίνομαι ο νέος μου εαυτός διαλέγοντας τα καλύτερα του προηγούμενου και βελτιώνοντας αρκετα ..Έχω δουλειά ακόμα αλλά θα το παλέψω!
Μιας και ειπες οτι μπορεις να βοηθησεις, θελω την αποψη σου: οχι πως να χασω κιλα, αλλα πως να ξεκινησω να αγαπω εμενα, τη ζωη μου, τι μου φταιει.
Μπραβο σου!!!!! Λες και εισαι διαφορετικος ανθρωπος στις 2 φωτο. Φοβερη αλλαγη και σιγουρα δεν ειναι μονο αυτη.Ολιβια δεν αναφερεις ομως το υψος σου για να καταλαβω τα 90 κιλα !!!
Πωωωωω...ακριβώς το ίδιο.ποσο σας νιώθω;στα 24-25 έκανα δύο παιδάκια την ίδια χρονιά,το ένα τον Ιανουάριο κ το άλλο το Δεκέμβριο. Από 55 κιλά έφτασα 100 σχεδόν.μα πόσο τρώγαμε τότε με τον πρώην;;; :@ μετά από διαζύγιο, χάλια ψυχολογία κ 3 χρονάκια που μου πήρε επανέρχομαι σιγά σιγά. Από 100 κιλά είμαι 60 κ συνεχίζω να φτάσω πάλι τα 55.κοριτσια υπομονή κ όλα γίνονται :-*
9 μέρες μετά την γέννηση του Αγγελου μας, ζυγιζα 102.8 κιλά! 6 μήνες μετά 90.5 και συνεχίζω να ξαναβρω τον εαυτό μου...γιατί αν δεν είμαι εγώ εντάξει με εμένα τότε δεν θα μπορέσω να είμαι με κανέναν... Ειδικότερα με τον άντρα και τον γιο μου! Θέληση κορίτσια, τίποτα δεν αποκταμε αν δεν προσπαθήσουμε!
Ποσο πολυ "σε ζηλευω"!!!! Ποσο πολυ θα ηθελα να τα καταφερω κι εγω αλλα μου φαινεται τοσο απιαστω ονειρο!τοσο αδυνατο! Ποσο πολυ λυπαμαι για τον εαυτο μου!???
ΚΛΑΙΩ ΚΛΑΙΩ ΚΛΑΙΩ...ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ...ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ.ΕΧΩ ΚΟΛΛΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ.ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.ΤΟ ΚΑΚΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΕΙΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΙΑ....
Και εγω το ιδιο νιώθω.... Όλοι μπορούν να χάσουν κιλά, εκτός από εμένα. Χάνω δυο, παίρνω ένα, ξαναχανω το ένα και πάει έτσι...... Μεγαλη δυστυχία έχω
Μπράβο σου για το κίνητρο που μας δίνεις!!Μπορείς να μας γράψεις κάποιες λεπτομέρειες για το πρόγραμμά σου???Ειδικά για το πώς έγινες χορτοφάγος??Και,πρακτικά,πώς το συνδύασες με το να μεγαλώνεις δυο μικρά παιδιά???Ευχαριστούμε!!!
Απλά μπράβο για την επιμονή την υπομονή και την θέληση σου. Αν τσακωθεις με κάποιον άλλο δύσκολο αλλά τα ξαναβρίσκει μαζί του αν θες. Αν τσακωθεις με τον εαυτό σου... σχεδόν ακατόρθωτο. Αλλά τα καταφρες και όχι μόνο τα ξαναβρηκες με εσένα αλλά σε αγάπησες.Πολύ σημαντικό. Πραγματικά μου έδωσες έμπνευση και ίσως κίνητρο να επανελθω μετά το τρίτο μου παιδάκι. ( αλήθεια θηλασμός και δίαιτα πάνε μαζί;;;;;η πρέπει να περιμένω ;;;;) Να σαι πάντα καλά και ευτυχισμένη!!!!!!
Κοριτσια πόσο σας ζηλεύω..... Ειναι πολύ δύσκολο να χασω τα παραπανίσια κιλά..... Πριν δύο χρόνια αντιμετώπισα ενα προβλημα υγείας και πηρα πολλα φάρμακα και δεκα κιλά..... Επιπλέον εκανα ριζική υστερεκτομη και μπήκα απότομα στην εμμηνόπαυση, οπότε συντελεσε και αυτό στην αύξηση βάρους. Πάω σε διαιτολόγο αλλά για να χασω ενα κιλο υποφέρω και το ξανα παιρνω αμέσως.... Είμαι τόσο απογοητευμενη, έρχεται και το καλοκαίρι και δε θέλω καθόλου να βγω στη θάλασσα.....
Καλησπερα κ απο μενα..το νοεμβριο του 2014 ζυγιζα 60 κιλα κιλα μετα απο ενα ομορφο ταξιδι 9 μηνων με πολυ φαγητο,τον αυγουστο τ 2015 η ζυγαρια μου ελεγε 93 κιλα!!!8 μηνες μετα τν γεννηση της κορουλας μου εχουν φυγει απο πανω μου τα 27 ζουμερα κιλακια...μπραβο σου κοριτσι μου,κ εγω στην αρχη πιστευα οτι ολο αυτο θα ηταν ενα βουνο,αλλα τελικα 3ιναι στο μυαλο.Με θεληση υπομονη και στηριξη ολα μπορουν να γινουν γτ περα απο μανουλες ειμαστε και ανθρωποι...καλη υπομονη και καλο κουραγιο σ ολους αυτους που θελουν να βρουν τν εαυτο τους κατω απο τα κιλα!!!!❤❤
αγαπητη Ολιβια χοντρη, αγαπητη Ολιβια αδυνατη, σε διαβαζω οσο κ να ζυγιζεις και εισαι υπεροχη.
Σας διαβάζω και σας καμαρώνω όσες τα καταφέρατε και όσες είστε στην προσπάθεια. Εγώ έχω μια κόρη 3.5 ετών και πολλά πολλά κιλά παραπάνω από το κανονικό. Δεν τα έβαλα στην εγκυμοσύνη τα είχα από πριν και αφού γέννησα προστέθηκαν και άλλα. Δεν ξέρω τι περιμένω Για να αλλάξω συνήθειες. Ίσως να τι βρω σύντομα.
Μα ακριβώς τα ίδια!!! Απίστευτο μου φαίνεται, διάβαζα κι έλεγα δεν μπορεί... Δεν μπορεί!!!! Είμαι 31 με μια κόρη 6 ετών ( οι μικρές μας είναι πολύ κοντά) κι ένα γιο 12 μηνών. Δεν με πάχυναν οι εγκυμοσύνες, αλλά ο πρώτος χρόνος αμέσως μετά, που λόγω κλεισούρας την έβγαζα μπροστά στο ψυγείο ή πάνω από την κατσαρόλα. Μπήκα στη δεύτερη εγκυμοσύνη χωρίς να έχω χάσει τα κιλά της πρώτης και κάπως έτσι έφτασα 88 κιλά από 62 που ήταν τα σωστά μου. Η μάνα μου με έψελνε κάθε μέρα αλλά έκανα την κουφή, λέω ο άντρας μου με θέλει άρα όλα καλά, δεν είχα κάποιο κίνητρο. Μέχρι που είδα κατι παλιές φωτογραφίες κι έπαθα σοκ... Ειχα ξεχασει πως ημουν, αδύνατη, όμορφη, με είδε η κόρη μου και είπε " πωπω, μαμά ήσουν κούκλα, σαν αυτές στις διαφημίσεις"!! Αν μη τι άλλο αποφάσισα να το κάνω για τα παιδιά μου, να καμαρωνουν για μενα κι οχι να ντρέπονται. Και κάπου στην πορεία, γιατί ακόμα είναι αρχή, ελπίζω να το κάνω και για μένα! Ολίβια ευχαριστούμε!!!
Ταυτιστικα πολυ με το κειμενο σου Ολιβια. Και αυτο γιατι μετα απο 2 εγκυμοσυνες,μετα απο ελλεινα και τρισαθλια τσιμπουσια μπροστα στην τηλεοραση και απο μια ανεξελεγκτη ταση υπερφαγιας ειχα φτασει να ζυγιζω 110 κιλα! Οχι απλα δεν χαρακτηριζομουν αλλα ειχα νοσογονο παχυσαρκια τυπου 3 !! Μεχρι περισυ αρχες καλοκαιριου που πραγματικα σιχαθηκα τον εαυτο μου και ειπα ενα μεγαλο και αποφασιστικο STOP! Ξεκινησα διατροφη,ασκηση αλλαξα γενικα τον τροπο σκεψης και διατροφης μου και να 'μαι εδω σημερα που σου γραφω 67 κιλα! Αν μου το ελεγαν δεν θα το πιστευα! Δεν εκανα χημικες διαιτες ουτε στερησεις. Ετρωγα τα παντα (εκτος λιπαρα κ τηγανιτα) και πολλες φορες...Επινα τονους νερο.... Περπατουσα... Αν και σημερα το βαρος μου θεωρητε φυσιολογικο για το υψος μου η αληθεια ειναι πως 2-3 κιλακια θα τα εχανα ευχαριστως...:) Και επειδη ειμαι πλεον σε θεση <> θα ηθελα να δωσω μια συμβουλη σε οσα κοριτσια παλευουν με αυτο το ''θηριο" που ονομαζεται Διαιτα.... Βαλτε μικρους στοχους... ειναι πιο επιτευξιμοι και πιο ρεαλιστικοι... Διαιτες του τυπου <> μονο κακο μπορουν να κανουν στον οργανισμο σας. Δεν υπαρχει καμια μαγικη φορμουλα,πιστεψε με! Αν υπηρχε θα την ειχα βρει με τοσο ψαξιμο!!:)) Θελει θεληση και πεισμα και η μερα που θα γραφει η ζυγαρια τον πολυποθητο αριθμο δεν αργει οσο νομιζετε...οσο νομιζα και εγω... Αν οποιαδηποτε κοπελα θελει να με ρωτησει το οτιδηποτε θα χαρω να απαντησω...:) Φιλια σε ολες...
Μπραβο σου Ολοβια και μπραβο σου κοπελια που τα καταφερατε... Περνω και γω την ιδια φαση. Εκοψα το τσιγαρο πριν 10 μερες και παλευω εδω και κατι χρονακια με τα κιλα μου.. μετα απο 2 παιδακια και μια δυσκολη καθημερινοτητα με μονη βοηθεια αυτη του συζυγου μου. Καθε μερα λεω θα κανω μια καινουρια αρχη.. καπου στην πορεια το χανω...μετα απο μια δυσκολη στιγμη στην δουλεια η το σπιτι, με την κουραση... οπως αυτη τη στιγμη που σας γραφω που μου ερχεται να παω να παρω πακετο απο το περιπτερο και προσπαθω με νυχια και με δοντια να συγκρατηθω... δεν ξερω που θα βρω την δυναμη να κανω αυτο που κανατε εσεις για τον εαυτο σας. Ειλικρινα σας θαυμαζω γιατι ξερω πολυ καλα ποση θεληση και πειθαρχια απαιτει..μακαρι να ερθει και για μενα η στιγμη που θα παρω την μεγαλη αποφαση...τωρα ειμαι στα πολυ κατω μου...
V K... Κοριτσακι μου ΤΙΠΟΤΑ δεν ειναι ακατορθωτο αν πιστεψεις σε αυτο. Δεν σου μιλαω εκ του ασφαλους...περασα χρονια ψαχνοντας τον εαυτο μου κατω απο τα περιττα κιλα μου... Χρονια δυστυχιας και ελλειψης (αυτονοητων)απολαυσεων που σε αλλους εμοιαζαν φυσιολογικες(οπως πχ ενα μπανιο στη θαλασσα, ενα παγωτο χωρις τυψεις) ... Δεν σου χρυσωνω το χαπι ,θα ειναι δυσκολο,αλλα σκεψου πως το να βαζεις ενα μικρο λιθαρακι καθημερινα ειναι καλυτερο απο την απολυτη απραξια... Αυτο που λες με το τσιγαρο οντως θα ειναι δυσκολο να το συνδιασεις με διατροφη,θα σου γινουν τα νευρα κορδονια, προσπαθησε το ομως... Ειναι και εμενα ο στοχος μου για το καλοκαιρι,να το κοψω... Ελπιζω και σου ευχομαι μεσα απο την καρδια μου να σου πανε ολα κατ' ευχη :)
Μπράβο,μπράβο χίλια μπράβο!Κι εγώ μανούλα 29 ετών με ενα γιο 3,5 ετών και μια κόρη 8 μηνών. Στο ενδιάμεσο των γεννήσεων των παιδιών μου λόγω δυο υποχρεωτικών διακοπών κυησεων με μια ψυχολογία στα ταρταρα το έριξα στο φαΐ.Ετσι έφτασα να ζυγιζω 80 κιλα.Στην εγκυμοσύνη της κόρης μου δεν πηρα πολλά γιατί άρχισα να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και να χαίρομαι. Τώρα 8 μήνες και μια μερα μετά τη γεννησης της ειμαι στα 58.Και όχι μόνο με αγαπώ αλλά με προσέχω...τρωω υγιεινά,ντύνομαι κ με θαυμάζω,βάφω νύχι και πολλά τετοια που μας κάνουν να νιώθουμε τελεια.Πιστευω οτι ειλικρινά όλα είναι θέμα ψυχολογίας!
Θα ήθελα να σχολιάσω αυτό που σου είπαν: Αδύνατη ήσουν όσο ήσουν νέα, είσαι σχεδιασμένη για να είσαι παχουλή. ΣΕ ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΘΩ;;; "...όσο ήσουν νέα" Γιατί, τώρα τι είσαι;;; Αλλά ακόμη και 60 ετών να ήσουνα, μια θετική εικόνα για το σώμα μας είναι προνόμιο της νεότητας;;; "... είσαι σχεδιασμένη για να είσαι παχουλή" Καλά, κάπου εδώ πέφτει ο διακόπτης, δεν έχω σχόλια...
Είμαι κι εγώ πάνω κάτω στα ίδια(σχεδόν 31, με 98,5 κιλά βάρος, με μέσο βάρος τα 70 λόγω σωματοδομής)..Μόνο που εγώ έχω κόρη 3,5 και καθόλου δε μ ένοιαζε η εικόνα μου(τραγικό????)..Σ όποιον άμοιρο προσπαθούσε να μου μιλήσει έλεγα "αν κόψεις ποτέ το κάπνισμα, θα ξεκινήσω δίαιτα". Κι ο άντρας μου το έκοψε...Κ βρέθηκα αντιμέτωπη με τη δήλωσή μου..Κι εδώ και δύο εβδομάδες είμαι χαλαρή και αντιμέτωπη με τη σωστή διατροφή κι έναν διάδρομο γυμναστικής που ήθελε να ξεφορτωθεί ο πατέρας μου και κοσμεί πλέον το γραφείο μου..!! Είναι ωραίο.. Είναι ωραίο γιατί το σώμα μου βαδίζει σε γνώριμα μονοπάτια καθώς έχω ξανακάνει διατροφή αλλά κυρίως πολυυυυυυ διάδρομο... Ελπίζω μετά από κάποιους μήνες να επανέλθω με εντελώς διαφορετικούς αριθμούς..!!!
Χίλια μπράβο, Ολίβια, δώσε μας δύναμη!!! Κρατάω την ανάρτησή σου στο pinterest για να τη βλέπω όποτε απογοητεύομαι από την προσπάθειά μου! (Αχ, τι να κάνω να μην κάνει η κόρη μου το "συναισθηματικό φαγητό" που έχω κάνει στη ζωή μου....;;;;)
Συγχαρητήρια!!!!Τέτοιους ανθρώπους θέλουμε στο ιντερνετ.Να μας ενεργοποιούν και να αποκτάμε κίνητρο.
Απο τις πρωτες κιολας γραμμες αρχισα να κλαιω!!! Ταυτιστηκα απολυτα...27, με δυο πολυ μωρα... εγω ακομα δεν εχω βρει τη δυναμη! Να ξεκινησω...απο καπου!! πιστευω καποια στιγμη να τα καταφερω!! Το κειμενο σου σκεψεις για να μην κοιμηθω το βραδυ!!!! Συγχαρητηρια που τα καταφερες και μακαρι να σου ξαναγραψω οταν βρεθω κ εγω εκει!! Καλη συνεχεια!!! :-)))))