Ψυχολογικό θρίλερ 2ου ορόφου..!

Η γειτόνισσα ξαναχτυπά κι αν το παίξει ταχυδρόμος θα πρέπει να περιμένω και 3ο χτύπημα…

Προσπάθησε να κάνει το 1ο βήμα και να μου ξαναμιλήσει μετά από τα ουρλιαχτά της προηγούμενης φοράς, γιατί δεν άφηνα το παιδί να μπει στο σπίτι της το οποίο μόλις είχε σφουγγαρίσει. Άνοιξε την πόρτα της (εκείνη που μου είχε κλείσει τόσο βίαια στην μούρη), αφού είδε πως η άλλη γειτόνισσα (με την οποία έχει τσακωθεί) είχε φύγει..

Είναι τραγικό, έχει μονίμως τα φώτα κλειστά και μας παρακολουθεί! Μόλις κλείνει η κα Ε. την πόρτα του ασανσέρ πίσω της, τσουπ ανοίγει την δική της. Από την ημέρα που περπάτησε το παιδί και άρχισε να φτιάχνει έναν απίθανο δεσμό με την κα.Ε., η κα.Β. δεν μπορεί να ησυχάσει. Το έχει κάνει προσωπικό διαγωνισμό ποια θα αγαπήσει το παιδί πιο πολύ. Σε νορμάλ συνθήκες δεν θα είχα κανένα μα κανένα πρόβλημα, μα έχω ένα 2χρονο το οποίο θέλει συνεχή επίβλεψη και ακόμη και υπό τα μάτια 4 ανθρώπων μπορεί να βλάψει τον εαυτό του ή να κάνει ζημιά.

Η κα.Ε. είναι στην ηλικία της μαμάς μου, έχει 2 παιδιά στην ηλικία μου και από την στιγμή που το παιδί δεν ξεκολλάει από το σπίτι της, μάζεψε τα επικίνδυνα αντικείμενα, του αγόρασε πλαστικά ποτηράκια, κατέβασε παιχνίδια, παίζει μαζί του και σέβεται εμένα και τον άντρα μου ρωτώντας με για κάθε τι που θα του δώσει να πιεί ή να φάει. Η κα.Β. από την άλλη είναι 1 γυναίκα με πολλά ψυχολογικά προβλήματα, που πάντα ψάχνει ευκαιρία να τσακωθεί, που ενώ έχει μεγάλο πρόβλημα κινητικότητας στα πόδια της και περπατά πολύ αργά και με μπαστούνι, ήταν η 1η που προσέβαλλε τον άντρα μου που είναι σε αναπηρικό καροτσάκι και δεν ήθελε να βάλουμε ράμπα στην πολυκατοικία…

Την ενοχλούν τα πάντα και οι πάντες και έκανα μεγάλη προσπάθεια μαζί της από την 1η ημέρα που μετακόμισα δίπλα της αλλά μάλλον πρέπει να κάνω μεγαλύτερη, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω…

Σήμερα, λοιπόν, άνοιξε πάλι την πόρτα της να μπει μέσα το παιδί… Του δείχνει μεγάλη αδυναμία αλλά με φοβίζει τόσο πολύ ένα άτομο που μου δείχνει φανερά πως δεν με γουστάρει..!

Πήγα μπροστά στην πόρτα για να τον βλέπω. Δεν μπορώ να την εμπιστευτώ με τίποτα. Το σπίτι της στα μάτια μιας μάνας είναι μια συνεχόμενη παγίδα κι εκείνη είναι απίστευτα δυσκίνητη για να προλάβει ένα κακό. Τον ανεβάζει στην καρέκλα και το παιδί αμέσως απλώνει τα χέρια να πάρει ό,τι φτάνει.. Το τραπέζι έχει στυλό, πηρούνια χρησιμοποιημένα, βρώμικα κουπάκια με κατακάθια από καφέ, βρώμικα πιάτα. Το πλυντήριο των πιάτων της ανοιχτό. Τα μαχαίρια προσβάσιμα, τα απορρυπαντικά προσβάσιμα κι εκείνος 1 δευτερόλεπτο να μην τον κοιτάξεις, είναι όρθιος στην καρέκλα και σκαρφαλώνει πάνω στο τραπέζι… Η βεράντα ανοιχτή..

Μου έρχεται εγκεφαλικό!

1 μήνα πριν, συνειδητοποίησα ότι το παιδί δεν έτρωγε το φαϊ του γιατί του έδινε μπισκότα αβέρτα και είχε και το θράσος να μου πει «καλά, δεν το ταϊζεις;»

1 βδομάδα πριν την πρόλαβα να ανοίγει το σουβλάκι της και να του δίνει πατάτες τίγκα στο κόκκινο πιπέρι. Της είπα, όχι, μην του δίνετε, θα φάμε φαγητό σε λίγο, με κοίταξε υποτιμητικά και μου είπε «Μα αφού θέλει! Δεν το βλέπεις; Πεινάει!» Της είπα ευγενικά έχουν πιπέρι οι πατάτες, μου είπε πάλι κοφτά «του δίνω αυτές που έχουν το λιγότερο! Και σταμάτα επιτέλους τα μη και μη, θα το τρελάνεις το παιδάκι!»

Δεν αντέχω άλλο! Σέβομαι πάντα τους μεγαλυτέρους μου και τους μικρότερους, σέβομαι τους αρρώστους ψυχή τε και σώματι, κατανοώ βαθιά την μοναξιά κάποιων, αλλά δεν θα κάνω το παιδί μου πειραματόζωο για να μην της χαλάσω την καρδιά, ούτε θα ρισκάρω την υγεία του και την ασφάλειά του γιατί θέλει να μπεί η κα. Β. στο ρουθούνι της κας. Ε.!!! Το παιδί μου δεν είναι το βραβείο καμιάς, ούτε το μέσον για να γεμίσει κάποιος την μοναξιά του, ούτε για να νιώσει κάποιος ότι αξίζει…

Άνοιξε λοιπόν την πόρτα και τον χάιδεψε στο κεφάλι και του είπε τα εξής για να τα ακούσω εγώ  «Τα παιδιά είναι καλά, εμείς οι μεγάλοι είμαστε σκατά..» και με κοίταξε με νόημα «Εσύ είσαι σκατά!», μετά πήρε ύφος ανώτερο και μου είπε νευρικά «Με πλήγωσες πολύ τις προάλλες που δεν τον άφησες να μπει και μου είπες πως επειδή δεν έχω παιδιά δεν ξέρω… Δεν ξέρω εγώ; Ξέρεις πόσα παιδιά έχω μεγαλώσει;»

Δεν άντεξα, ένιωσα πάλι τη απειλή… Της είπα «Μπορείτε να σεβαστείτε την μαμά αυτού του παιδιού και το πώς θέλει να το μεγαλώσει και τους φόβους της; Είμαστε στην τελική, μια πόρτα μακρυά, ΕΠΡΕΠΕ να μπει το παιδί σπίτι σας ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ που σφουγγαρίσατε;»

–Μα, αφού δεν έπεσα εγώ άρα ήταν ασφαλές για το παιδί!

–Το παιδί γλύστρησε πριν από λίγο καιρό στο δικό μου σφουγγαρισμένο πάτωμα σε απόσταση 30 εκατοστών από τα χέρια μου! Χτύπησε πίσω στο κεφαλάκι του άσχημα! Μπορείτε σας παρακαλώ να καταλάβετε ότι είμαι μαμά του και ανησυχώ;

– Γιατί; Εγώ δεν το αγαπάω; Νομίζεις ότι θέλω το κακό του;

– Είναι δυνατόν να θέλω εγώ το κακό του;

– Όχι αλλά το έχεις τρελάνει στα μη και μη (λες και το μεγαλώνουμε μαζί δηλαδή)

– Να το! Πάλι το κάνετε! Δεν με σέβεστε καθόλου! Αν σας πλήγωσα που σας ρώτησα αν έχετε παιδιά και ξέρετε τα πάντα, εσείς με πληγώνετε συνέχεια και ανακατεύεστε στο πώς το μεγαλώνω!

– Μα και βέβαια σε σέβομαι! ΠΑΝΤΑ σε ρωτάω πριντου δώσω κάτι! (awhata?)

– Όχι! Δεν με ρωτάτε και με ακυρώνετε ως μητέρα και μόνο που βγάζετε συμπεράσματα στο αν θα το τρελάνω ή όχι… Και στη τελική, αν θεωρείτε ότι δεν είμαι σωστή μαμά να μου φέρετε το χαμόγελο του παιδιού και την αστυνομία!

Της είπα και τον άρπαξα κι έφυγα…

Με φοβίζει πολύ… με φόβιζε από την μέρα που γεννήθηκε το παιδί, γιατί στήνει αυτί και μου έλεγε «Το παιδί το ακούω ξύπνιο μετά τα μεσάνυχτα… Γιατί το αφήνεις να ξενυχτάει; Χτες έκλαιγε και μάτωσε η ψυχή μου! Τι του έκανες;» (τι του έκανα;;;;)

Χριστέ μου!!!!!! ΕΛΕΟΣ! Το παιδί είναι από τις λίγες εξαιρέσεις που δεν κλαίει συχνά και συνήθως έκλαιγε από τα δόντια του και από γκρίνια τώρα όταν δεν τον αφήνω να ζωγραφίζει τον καναπέ ή να ανοίγει το ψυγείο και να τα βγάζει όλα έξω…

Μοιάζει σαν να έχει χώσει στο μυαλό της μια άρρωστη ιδέα ότι το παιδάκι μου της άξιζε ΕΚΕΙΝΗΣ κι όχι εμένα… Μοιάζει να σκέφτεται πως θα ήταν καλύτερη μάνα εκείνη για το παιδί μου… Μοιάζει σαν αρρωστημένο σενάριο ταινίας κι αν περπατούσε καλά, φοβάμαι πως θα τον άρπαζε καμιά μέρα..

Όλα παίζουν σε άρρωστα μυαλά..

Το μυαλό μου δεν το χωράει, δεν μπορώ… Κι ενώ προσπαθώ να βρω τρόπους να τα ξαναβρούμε, μπα… όχι… Δεν θα θυσιάσω την ασφάλεια του σπλάχνου μου για μια καλή γειτνίαση! Να πάρει σκύλο, γάτα, χάμστερ, ιγκουάνα, δεν μ’ ενδιαφέρει… Το παιδί μου να μην πλησιάζει, δεν θέλω και με την 1η ευκαιρία θα της πω να μην ξανανοίξει την πόρτα της γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα.. ή μήπως όχι;

Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;

Χριστίνα

η μαμά του Χρήστου-Ραφαήλ

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com