Το μικρό μου θαύμα!

Παντρεύτηκα μικρή (μόλις 22) για να κάνω μωρό. H λαχτάρα μου να γίνω μανούλα ήταν τεράστια! Aπό το γαμήλιο ταξίδι λοιπόν ξεκινήσαμε να προσπαθούμε, αλλά το μπεμπέ δεν έκανε εμφάνιση!!!

Στα 2 χρόνια είπαμε να αρχίσουμε να ψάχνουμε την αιτία, αλλά βρήκαμε ότι εγώ δεν θα έπρεπε να μείνω έγκυος, γιατί είχα κάποιο πρόβλημα στη καρδιά (άλλη ιστορία αυτή) και ότι ουσιαστικά ήμουν τυχερή που δεν έμεινα στα 2 αυτά χρόνια προσπαθειών..!!!Αφού λοιπόν τακτοποιήσαμε με χειρουργείο το πρόβλημα της καρδιάς, έπρεπε να περιμένω 3 εώς 5 χρόνια για να κάνω ξανά προσπάθειες!

Και πέρασαν τα χρόνια αργά και βασανιστικά, αρχίσαμε πάλι τις προσπάθειες και τίποτα… Eίχαμε αρχίσει να χάνουμε την υπομονή μας. Γιατί αφού όλες οι εξετάσεις ήταν καλές, το πολυπόθητο δεν ερχόταν;;

Αφού λοιπόν κουράστηκα με τις εξετάσεις, είπαμε να το αφήσουμε στη τύχη του και ναι… το μήνα που δεν μετρήσαμε γόνιμες, που δεν έκανα κατακόρυφο, η περίοδος άργησε μια εβδομάδα….!

Φοβόμουν να κάνω τεστ, άλλωστε ποτέ δεν είχε βγεί θετικό, τι θα άλλαζε τώρα; Ο σύζυγος επέμενε, ήταν σίγουρος, εγώ με όλα τα συμπτώματα περιόδου ήμουν σίγουρη ότι θα πετάξουμε ακόμα 15 € στα σκουπίδια…

Πήγε και μου το έφερε… Το έκανα με μισή καρδιά και το άφησα στο μπάνιο… Σε 5 λεπτά με φωνάζει και μου δείχνει μια πολύ αχνή ρόζ γραμμούλα στο παραθυράκι του τέστ! Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, δεν ήξερα τι να κάνω… ‘Ηταν θετικό ή »μήπως δεν το έκανα σωστά»;

Ούφ ακόμα 15 €,ακόμα ένα τέστ, ακόμα 3 αιώνια λεπτά αναμονής »ΚΑΙ ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΟ»

Δεν ήξερα τι να κάνω να κλάψω, να γελάσω, να ουρλιάξω… Τελικά τα έκανα όλα μαζί!!!

Πήρα τον γιατρό μου και βάση τελευταίας περιόδου ήμουν 6 εβδομάδων. Στην 8η εβδομάδα ακούσαμε για πρώτη φορά τη καρδούλα του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζώ αυτόν τον ήχο, ήταν για εμάς μετά από τόσα χρόνια προσπαθειών »Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ’!

Και οι εβδομάδες περνούσαν και η ευτυχία μου ξεχείλιζε από παντού… Μέχρι που ένα μεσημέρι βλέπω μια καφέ σταγόνα στο εσώρουχο μου… Εκεί έχασα τη γή κάτω από τα πόδια μου. Μια εβδομάδα πρίν την αυχενική… Ο γιατρός συστήνει ξεκούραση και φυσικά να μην ανησυχώ (πολύ δύσκολο). Η καφέ σταγόνα την επόμενη μέρα γίνεται κόκκινη κηλίδα, ο γιατρός μου ζητάει να πάω για υπέρηχο.

– Μικρή αποκόλληση μου λέει αλλά το μωράκι μας είναι μια χαρά…

Το αίμα συνεχίζει, τα χάπια αυξάνονται, «όσο δεν πονάς, όλα είναι καλά» να μου λέει ο γιατρός. Κάθε μέρα πήγαινα για υπέρηχο…!!!

Καθαρά Δευτέρα 14/2, πρώτη ημέρα μετά από μια εβδομάδα χωρίς καθόλου αίμα… Ευτυχία! Είπαμε «Γλιτώσαμε…. όλα καλά…!«

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι έτρωγα μεσημεριανό, ένιωσα ένα πόνο χαμηλά και είπα στον σύζυγο ότι θέλω να κοιμηθώ. 14:20

Αμέσως μετά το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σηκώνομαι, κοιτάω το ρολόι και η ώρα ήταν 19:25. Νόμιζα ότι κοιμόμουν αλλά στην πραγματικότητα σφάδαζα στους πόνους και την αιμορραγία. Πήγα στη τουαλέτα και κατάλαβα ένα »γκλούπ», δεν κοίταξα πίσω, απλά πήγα και ντύθηκα…

Το μωράκι μου είχε γεννηθεί, το έβαλε η μαμά μου σε μιά πετσέτα, πήγαμε στο γιατρό και μετά ο καθαρισμός… Όλα είχαν τελειώσει!!!

Ο πόνος ψυχής ασύλληπτος… Για 40 ημέρες κλείστηκα στο σπίτι και δεν ήθελα να δω κανέναν!!! Εξετάσεις ξανά για να δούμε ότι όλα ήταν καλά, ο γιατρός μου με παρότρυνε »πάμε ξανά γερά και χωρίς άγχος», το άγχος όμως είχε διπλασιαστεί πια…

Μετά από 2 μήνες, καθυστέρηση 3 ημέρες, πάω παίρνω τέστ, το κάνω… θετικό! Μια μουδιασμένη χαρά μαζί με πολύ πολύ φόβο!!!

Πάμε ακούμε καρδούλα, όλα καλά! Ότι μπορούσε να μου δώσει προληπτικά μου το έδωσε, αλλά στους 2 μήνες ακριβώς που πήγαμε για το προκαθορισμένο μας υπέρηχο….. σιωπή! Δεν ακούσαμε τίποτα, η καρδούλα του είχε σταματήσει. Παλλίνδρομη κύηση…. Ξανά τα ίδια, χωρίς σωματικό πόνο αυτή τη φορά, αλλά η ψυχή κομμάτια!!!

Αποτοξίνωση για 3 μήνες από φάρμακα και ξανά εξετάσεις, μεγαλύτερο πακέτο αυτή τη φορά, ούτε θυμάμαι πόσα λεφτά έφυγαν για να μας πουν ότι όλα είναι φυσιολογικά…..!!! Πφφφφφ απογοήτευση, στεναχώρι, πίεση, άγχος, νευρικότητα και ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ να φωνάζει μέσα στο κεφάλι μου!!!

Ο γιατρός επέμενε »ξανά αρχίζουμε προσπάθειες».. Με τι κουράγιο όμως;

Μάζεψα τα κομμάτια μου και είπα «ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ» και πράγματι μετά από 2 μήνες ξανά έγκυος! Πάλι υπέρηχο, όχι στον δικό μου γιατρό όμως (ήταν άρρωστος στο νοσοκομείο), ξανά υπέρηχο, ξανά καρδούλα, ξανά σιωπή…. ξανά παλλίνδρομη κύηση!!!

Πίστευα ότι αυτή η εγκυμοσύνη θα πάει καλά αλλά έκανα λάθος. Άλλος τα κανονίζει όλα… Σε αυτή όμως ο γιατρός που με ανέλαβε με άφησε 3 εβδομάδες με ένα νεκρό μωρό στη μήτρα…. Τον επαιρνα τηλέφωνο και του έλεγα ότι η προγεστερόνη μου είναι στο 12 (χαμηλότερη φυσιολογική τιμή) και μου έλεγε καλά είναι, μην αγχώνεσαι (με ενέσεις και χάπια προγεστερόνης)

Τελικά είχα δίκιο, ακόμα μια αποβολή στο ενεργητικό μου και μέσα σε όλα ο γιατρός μου πεθαίνει! Απόγνωση, δεν είχα ιδέα τι θα κάνω…

.6/5 έχασα το τρίτο μου μωρό και μέχρι 20/8 είχα συνέχεια αιμορραγίες, δεν ήθελα να πάω σε κανένα γιατρό… είχα χάσει την πίστη μου!!!

Τελικά μετά από ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι αποφασίζω να πάω στον γυναικολόγο που είναι στο Κέντρο Μάνας και Παιδιού της περιοχής μου (Ο Θεός να τον έχει καλά) Μου κάνει υπέρηχο και ανακαλύπτουμε 2 τεράστιες κύστες!!! Με θεραπεία τις πολεμήσαμε αλλά οι ωοθήκες πιά δέν έδιναν καλά ωάρια…. οπότε άλλη θεραπεία με χάπια για πρόκληση ωορρηξίας, έλεγχο με υπερήχους, ενέσεις για το σπάσιμο των ωαρίων και φυσικά προγραμματισμένες επαφές!!!

1ος μήνας τίποτα

2ος μήνας τίποτα

3ος μήνας και η ψυχολογία μου στα τάρταρα… Λίγες μέρες πρίν την αναμενόμενη περίοδο αρχίζω να έχω πονάκια περιόδου κανονικά πάλι… Πολύ κλάμα και μετά από πολλή απομόνωση αποφασίζω και ενημερώνω και τον σύζυγο ότι »ΤΕΛΟΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΟΤΕ ΜΑΝΑ, ΤΟ ΠΗΡΑ ΑΠΟΦΑΣΗ. ΠΑΡΤΟ ΚΑΙ ΕΣΥ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ»

Ο σύζυγος επέμενε ότι μέχρι το τέλος του 2012 θα έχουμε μωρό…. Εγώ ήθελα απλά να του σπάσω το κεφάλι…! Έλα όμως που όπως είπα και πρίν, Άλλος αποφασίζει!!!

25/3 ημέρα της Παναγίας μας, εγώ περίμενα την »ακατανόμαστη» Δεν ήρθε!

26/3 τίποτα!

Στις 27/3 πάω για χοριακή, σε μια ώρα είχα τα αποτελέσματα στα χέρια μου…

750 μονάδες!

ΝΑΙ ήμουν πάλι έγκυος! Πώς να χαρώ όμως με το Ιστορικό που είχα;;

Περίμενα να περάσει ο 2ος μήνας…. πέρασε…. περίμενα την αυχενική…. έγινε…. Φοβόμουν να το πώ σε κάποιον, μόνο η μαμά μου και ο άντρας μου το ήξεραν. είχα βαρεθεί να με λυπούνται και να δίνω εξηγήσεις….

Επιτέλους έφτασε η Β επιπέδου. ΝΑΙ ΕΧΩ ΕΝΑ ΥΓΙΕΣΤΑΤΟ ΑΓΟΡΑΚΙ!

Φοβόμουν πολύ να χαρώ!!!

Ξεκινήσαμε δειλά δειλά τα ψώνια στον 8ο μήνα, ετοιμάσαμε και το δωμάτιο του και τον περιμέναμε!!!

Σε όλα τα υπερηχογραφήματα ο γιατρός μου τόνιζε πόσο μεγάλο είναι το μωρό. Μπαίνοντας στη 40η εβδομάδα ο μπέμπης ήταν ακόμα ψηλά και έτσι κλείσαμε ραντεβού για πρόκληση (δεν υπήρχε λόγος να περιμένω και να ρισκάρω να πάει κάτι στραβά) στις 28/11. Στις 27/11 όμως στις 9:40 ένιωσα υγρά να τρέχουν από κάτω….. Παίρνω το γιατρό και μου λέει »Μας πρόλαβε ο μπέμπης’‘ Είχαν σπάσει τα νερά μου!!!

Πάμε στο μαιευτήριο αλλά το μωρό ήταν ακόμα ψηλά και πόνους δεν είχα… Μου έβαλαν καρδιοτοκογράφο, χαμήλωσαν τα φώτα στο δωμάτιο και ο γιατρός μου πήγε να ξαπλώσει. Μου είχε πεί ότι πάμε χαλαρά για το πρωί.. Ο μπέμπης είχε πολύ έντονη κινητικότητα όμως και κάποια στιγμή χάσαμε τους παλμούς του, μπήκαν στο δωμάτιο 15 άτομα νοσηλευτικού προσωπικού και ο γιατρός μου ο οποίος με ενημερώνει ότι πάμε για καισαρική άμεσα!!!

Ο μικρούλης μου είχε γίνει σαν κοκορέτσι, είχε χιλιοτυλιχτεί με τον ομφάλιο λώρο και ζοριζόταν λόγω του μεγέθους του. Μετά από μισή ώρα τον είχα στην αγκαλιά μου γερό, δυνατό και τεράστιο (4190Kg και 56 cm) να με κοιτάει μέσα στα μάτια!!!

Δεν το πίστευα ότι είχα στην αγκαλιά μου τον θησαυρό μου , το οξυγόνο μου, το ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΘΑΥΜΑ!!!

Έχουν περάσει 9,5 μήνες και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω »ΝΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΓΙΝΑΜΕ ΓΟΝΕΙΣ…. ΕΓΙΝΑ ΜΑΝΑ»

Μην απογοητεύεστε, απλά μετά από κάθε αποτυχία συνεχίστε πιο δυναμικά και με περισσότερο πείσμα!!!

Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου!!!

μαμά Αγγελική

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com