44 μήνες μαζί..!
(Για όσους τώρα αρχίσατε να διαβάζετε το eimaimama, δεν είμαι τρελή και μετράω την ηλικία της κόρης μου ακόμα σε μήνες. Όμως έχω αποφασίσει να τους αφιερώνω κάθε μήνα μία ολόδική τους αφιέρωση. Έτσι, για κάθε ένα μήνα που ζούμε μαζι!)
Εγώ πατώ στον ουρανό
βαδίζω στον ωκεανό
πάνω στο κύμα περπατώ
εσένα σαν κοιτώ
Είσαι Νεράιδα της Αυγής
η πιο όμορφη όλης της γης
μ’ ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πεις
Σε λίγους μήνες κλείνει τα τέσσερα. ΣΟΚ. Τα τέσσερα; Η πλάκα είναι ότι θυμάμαι ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τον εαυτό μου στα 4 και θαρρώ πως ήταν μόλις… χθες! Αλλά μόνο χθες δεν ήταν. Στις 28 Νοεμβρίου κλείνω τα 30. 🙂
Η Αθηνά μας λοιπόν μεγαλώνει, όπως και τα δικά σας παιδάκια και μέρα με τη μέρα μάς κάνει να χαμογελάμε με όλα τα ωραία που λέει και κάνει.
Ήρεμο παιδί όπως πάντα. Με ελάχιστες κρίσεις θυμού. Να χθες το βράδυ για παράδειγμα έκλαιγε απαρηγόρητη στην κουζίνα γιατί κάτι ήθελε. Λίγο η νύστα, λίγο ο εκνευρισμός έσπρωξε και τον μικρό και πάρτον κάτω με τη μύτη στο πάτωμα.
Αλλά αυτά είναι σπάνια, πολύ σπάνια. Το μεγαλύτερο διάστημα της μέρας είναι νεραϊδάκι… Ήρεμο, χαριτωμένο και με απαλό άγγιγμα.
H μέρα της ξεκινά με σχολείο. Ξυπνάει πολύ εύκολα (βέβαια πάει πια για ύπνο πολύ νωρίς) και σαν μεγάλο κορίτσι ετοιμάζεται σχεδόν μόνη της. Η μόνη μας διαφωνία είναι ότι 9 στις 10 θέλει να φορέσει φόρεμα 🙂 Εντάξει, μια φορά την εβδομάδα θα φορέσει τελικά.
Καμαρωτή καμαρωτή φεύγει με την τσαντούλα της και επιστρέφει λίγες ώρες μετά σαν την… ωραία Κοιμωμένη!
Όλο το απόγευμα είναι αφιερωμένο στην διασκέδασή της, παρέα φυσικά με το μωρό μας, όταν δεν κοιμάται. Την κοιτάω έτσι καθώς αρααααάζει ή φτιάχνουμε κατασκευές ή πάμε βόλτα και σκέφτομαι ότι είναι τυχερή που έχει ακόμα 3 φουλ χρόνια ξεγνοιασιάς μέχρι να πάει στην Α’ Δημοτικού. Δεν το έχω ξαναγράψει, αλλά να μια καλή ευκαιρία να το κάνω τώρα:
βλέπω τις φίλες μανούλες που έχουν παιδάκια στο Δημοτικό, στις πρώτες τάξεις και βλέπω τη συντριπτική πλειοψηφία να αγχώνεται και να παραπονιέται για τον όγκο εργασίας που έχουν τα μικρά τους… Βλέπω κάτι ασκήσεις και αδυνατώ να πιστέψω ότι απευθύνονται σε τόσο μικρούλια…
Οπότε κάπως με ανακουφίζει το ότι έχουμε ακόμα τόσο καιρό μπροστά μας…
(και ειλικρινά μετανιώνω για την απόφασή μας να τη στείλουμε τόσο μικρή σε παιδικό σταθμό… Δίκιο είχε ο Μάνος, η αλήθεια να λέγεται… Συγγνώμη, πιτσιπόκι μου… Έπρεπε να είχαμε περιμένει λίγο ακόμη ή έστω να έχουμε επιλέξει το καλύτερο δυνατό για εσένα 🙁 )
Ουφ! Όμως ας μην κλαίγομαι τώρα για τα «λάθη» του παρελθόντος, άλλωστε όλα διορθώνονται όταν υπάρχει θέληση και αγάπη.
Σήμερα πια η Αθηνά απολαμβάνει πραγματικά τον παιδικό σταθμό. Είναι πανέτοιμη να τραγουδήσει αύριο το «βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» (αν και δεν την ενθουσιάζουν τα πολεμικά τραγούδια), ξέρει πια τραγουδάκια και σε άλλη γλώσσα και τα λέει τόσο όμορφα…
Και νομίζω πως… είναι ερωτευμένη!! (αλλά επειδή αυτά είναι προσωπικά της θέματα, τίποτα άλλο δεν θα αποκαλύψω)
Το αγαπημένο της χρώμα είναι -ποιο άλλο;- το ροζ! Αλλά τελευταία της αρέσει και το μοβ!
Εξακολουθεί να αγαπάει Hello Kitty και Laloopsy.
Λατρεύει τις χειροτεχνίες, ειδικά όσες χρειάζονται και κόλλα. Βέβαια συνήθως πρέπει να περιμένουμε να πέσει για ύπνο το νινί για να τις κάνουμε, γιατί μας τα χαλάει όλα, αλλά δεν πειράζει, είναι μικρούλης και δεν καταλαβαίνει ακόμα (αχ, μικρή μου, πόση κατανόηση δείχνεις, ακόμα και όταν σου «τρώει» τα αγαπημένα σου αυτοκόλλητα!)
Το αγαπημένο της φαγητό αυτή τη σεζόν είναι το «σνίτσετ» (όπου ετ, βάλτε ελ)
Λατρεύει τα βιβλία και τα μαθαίνει απέξω με τη μία και έτσι τα βράδια που η μαμά είναι κουρασμένη, της τα λέει όλα αυτή χωρίς καν να βλέπει το βιβλίο.
Της αρέσει πολύ το αεροπλάνο και ξετρελάθηκε που πήγαμε στη Θεσσαλονίκη για το γάμο του θείου της πετώντας.
Ξέρει πια τόσα πολλά…
Και έχει ομορφύνει τόσο! Καμία σχέση με εκείνο το μικρό, ζαρωμένο πιτσικέλι που μου έδωσαν στην αγκαλιά μου εκείνο το μεσημέρι της 24ης Φεβρουαρίου του 2010!
Το μαλλί της θέλει λίγο σιάξιμο, αλλά δεν θέλει να τα κόψει και επειδή δικό της είναι το μαλλί, δική της η απόφαση, τι να κάνουμε, ας είναι και επιμελώς ατημέλητο!
Εγώ φουντώνω στο χιονιά
βγάζω φωτιές στην παγωνιά
άνοιξη έχει η καρδιά
εσένα σαν κοιτά
Είσαι Νεράιδα της Αυγής
η πιο όμορφη όλης της γης
μ’ ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πεις
Ολιβια να την χαιρεστε,να ειναι παντα γερα κι ευτυχισμενα και τα δυο κι ετσι παντα να τα καμαρωνεις!!Αληθεια θα θελα να μου πεις ομως την πια νουν καθολου τιποτα κρισεις ζηλιας για το μικροτερο αδερφακι της??Βεβαια δεν εχουν και μεγαλη ηλικιακη διαφορα αλλα ειλικρινα θα θελα μια γνωμη βρε κοριτσια πανω στο θεμα...βλεπετε εχω μια τελεια κορακλα 9 ετων,και τωρα περιμενουμε και το αδερφακι της...που μαλλον παλι κορακλα θα ειναι!!Δεν μου εχει δειξει πως ζηλευει,ισα-ισα το ζητουσε σαν τρελλη!!Αλλα μηπως τελικα απλα δεν το δειχνει?Θα θελα και την γνωμη μιας πιο εμπειρης στο θεμα...!!
Αχ φτου φτου φτου η Αθηνουλα! Μια μικρη κυρια!! Ποσο της πανε τα ρουχα!!!!!!
Απλα υπέροχη!!!!! Να ειναι παντα χαρουμενη!!! Για πες για τα φοβερα ρουχαλακια Ολιβια!!!! :)
Γεια σου Έλενα! Το σακάκι είναι από τα H&M, το καλσόν Funky Legs (http://www.babycarrots.gr/gr/brands/83/), οι μπότες από Zara. Το φόρεμα είναι Dollcake, περσινό όμως :)
Να είναι πάντα γερή! Αυτό.-
Ειναι κουκλα και κοκετα!! και δεν μπορω να μη ρωτησω αυτα τα υπεροχα ρουχα, το υπεροχο καλσον απο που τα πηρατε???
Γεια σου μαμά Γιάννα, το υπέροχο καλσόν (που είναι πραγματικα απίστευτο και φοβερής ποιότητας) είναι Funky Legs και είναι από το babycarrots! http://www.babycarrots.gr/gr/brands/83/
καθε μηνα κ πιο ομορφη!!!να την χαιρεστε!
Πωπω θυμάμαι τι κλάμα είχα ρίξει οταν είδα το βίντεο τοτε που γεννησες... Τοσο καιρο το διάβαζα πριν το μπλογκ και οι ορμόνες έπαιζαν ταμπούρλο.... Τωρα πέρασαν σχεδόν 4 χρονια.... Ζουζουνακι μου!!!
Αχχχχχχχχχχχχχχχχχ................ <3
Υπέροχες φωτογραφίες. Τα μαλλιά της είναι τέλεια! :)
Εχει πραγματικα γινει μια κουκλα και μιση,ηρεμη δυναμη μου φερνει...να σας ζησει και αυτη και ο Αρχελαος σας!Παντα γεροι και ευτυχισμενοι!!!
να τη χαιρεσαι! ωραιες φωτο. Δωσε μας ιδεες για τις χειροτεχνιες που κανετε σπιτι.
Ναι! Δώσε μας ιδέες Ολίβια!
Να τη χαιρόμαστε όλοι μας την Αθηνούλα μας! Να μου φιλήσεις και τα δυο σας ζουζουνούκια χχχ
Γιατί λες ότι δε θα έπρεπε να τη στείλεις τόσο νωρίς παιδικό σταθμό? Την ίδια αίσθηση έχω κι εγώ τώρα, αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι είναι αυτό που με χαλάει. Δεν είχαμε ποτέ κανένα πολύ άσχημο περιστατικό, αν και στον περσινό σταθμό με ανώτερο βαθμό το 10 σε μερικές δασκάλες θα έβαζα 4 (λίγο στριμμένες και απαξιωτικές...δεν μπορώ να φανταστώ ότι είχαν άλλη συμπεριφορά μπροστά στα παιδιά). Ενώ τα δικά μου τα πήγα νωρίς στο σταθμό, έχω αρχίσει να λέω σε άλλους γονείς να τα πάνε μετά τα 3,5. Δεν μπορώ, όμως, να βρω συγκεκριμένους λόγους που το σκέφτομαι αυτό. Το μόνο που νιώθω είναι ότι μέσα σε όλη αυτη τη μάζα των παιδιών δεν μπόρεσαν να ωριμάσουν και να αναπτυχθούν όσο αν κάποιος ασχολιόταν μόνο με αυτά και μόνο με τα δικά τους ενδιαφέροντα. Μπορεί να το σκέφτομαι για να μου χαϊδέψω τα αυτιά, γιατί γενικά στην ανάπτυξή τους είναι από τα παιδιά που συνήθως μένουν πίσω. Εσύ που το εστιάζεις?
Εκπληκτικές φωτογραφίες!! Τέλειο κείμενο! Μακάρι να τους λες και από κοντά όλα όσα γράφεις, γιατί σίγουρα θα έχουν πολύ ανεπτυγμένη αυτοπεποίθηση χάριν σε σένα!! Μπράβο για την αισιόδοξη ματιά σου!
Έχει ομορφύνει παααάρα πολύ. Μοιάζει με μαθητριούλα. Η τελευταία φωτογραφία είναι για περιοδικό! Γερά να είναι!
Πριν διαβάσω το κείμενο, διάβασα τους στίχους. Νεράιδα. Είναι το ίδιο (υπέροχο) τραγούδι που όταν τραγουδώ σκέφτομαι (μόνο) την κόρη μου. Και δακρύζω. Πάντα. Ίσως γιατί κι εγώ φουντώνω στο χιονιά, και βγάζω φωτιές στην παγωνιά... Ας ξεκινήσω τώρα να διαβάσω και τα υπόλοιπα, ήδη συγκινημένη...
:) πολυ γλυκο κειμενο...να σου ζησουν τα κουκλια!!!
Απο τα καλύτερα σου!!!!