Είμαστε 100% μη ρατσιστές;

Και πάλι με αφορμή τα 30α μου γενέθλια που πλησιάζουν, σκέφτομαι έντονα τις τελευταίες μέρες το θέμα του ρατσισμού.

Αλήθεια… πόσο μη ρατσιστές είμαστε ακόμα και εμείς που δηλώνουμε «Δεν είμαι καθόλου ρατσιστής»;

Δεν μιλάω για αυτούς που γράφουν «Λοιπόν, εγώ ρατσιστής δεν είμαι ΑΛΛΑ…«, γιατί και μόνο που υπάρχει το ΑΛΛΑ, κρύβεις μέσα σου ένα σεβαστό ποσοστό ρατσισμού.

Μιλάω για εμάς που βασικά δεν είμαστε ρατσιστές. Για εμάς που άνετα κάνουμε παρέα με ένα ομοφυλόφιλο άτομο, που κανένα πρόβλημαδεν έχουμε με το αμεα παιδάκι της φίλης μας, που δεν μας απασχολεί αν ο άλλος είναι μετανάστης, που λέμε ότι «Εγώ θέλω το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο και ας είναι ότι θελει»

Παρατηρώ αυτες τις μέρες με τις παρελάσεις και τις σημαίες, άρθρα και φωτογραφίες με παιδιά από άλλες χώρες να κρατούν τη σημαία και από κάτω τρυφερά κείμενα και σχόλια για το πόσο ωραίο είναι που ένα μαύρο παιδί είναι σημαιοφόρος και ότι σημασία έχει η καρδιά και το μυαλό και όχι η καταγωγή και μουμπλε μουμπλε.

Και ρωτώ:

Είμαι η μόνη που βρίσκω ακριβώς αυτή την ξεχωριστή ανάδειξη προσώπων ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ;

Και όλους εμάς που λέμε «Μπράβο στα παιδιά, μπράβο! Είσαι λαμπρο παράδειγμα!» ολίγον τι ρατσιστές;

Σεκφτείτε το, δεν είναι λίγο υποκριτικο όλο αυτό;

Ο 100% μη ρατσιστής δεν θα σκεφτόταν καν ότι μια τέτοια είδηση αξίζει δημοσίευσης και χιλίων Likes, ακριβώς επειδή είναι εντελώς λογικό για αυτόν ένα παιδί από την Μολδαβία ή την Αφρική να είναι αριστος μαθητής. Και ακριβώς επειδή ο 100% μη ρατσιστής δεν κολλάει σε έθνη και θρησκείες, καθόλου εντύπωση δεν του κάνει να κρατήσουν αυτά τα παιδιά την ελληνική σημαία ή τη σημαία της χώρας στην οποία μεγαλώνουν και η οποία είναι ΣΠΙΤΙ τους. Ο 100% μη ρατσιστής όχι μόνο δεν θα αντιδράσει άσχημα, αλλά βασικά δεν θα του πει και τίποτα όλο αυτό το θέμα.

Γιατί ο 100% μη ρατσιστής δεν βλέπει σε μία τάξη παιδιών 20 λευκά, 2 μαύρα και 1 κίτρινο. Βλέπει απλά 23 παιδιά.

Όποτε βλέπω τέτοιες ειδήσεις, αισθάνομαι ότι προσπαθούμε να πείσουμε και τους ίδιους τους εαυτούς μας ότι είμαστε ok με αυτό. Ότι προσπαθούμε να καλύψουμε με μία στρώση χαλαρότητας και καθωσπρεπισμού τα μικρά μικρά ψίχουλα ρατσισμού που έχουμε στην ψυχή μας. Και μέσα μας θα σκεφτούμε ίσως και «Μπράβο ρε γαμώτο που δεν είμαι ρατσιστής. Μπράβο μου!»

Το ίδιο ισχύει και για όσους δηλώνουμε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα)

«Α εγώ έχω πολλούς φίλους gay»

«A εγώ έκανα παρέα με ένα μαύρο παλικαρι, πολύ καλό παιδί»

«Πήρα στη δουλειά μου έναν πρώην ναρκομανή. Καλό παιδί!»

Ο 100% μη ρατσιστής δεν κάνει τέτοιες δηλώσεις. Γιατί δεν βλέπει gay, straight, χοντρούς, λεπτούς, κουτσούς, τυφλούς. Βλέπει βασικά ανθρώπους.

Λέει «Από εδώ ο φίλος μου ο Τάσος» ή «Έκανα παρέα με ένα πολύ καλό παιδί στη σχολή» ή «Πήρα ένα νέο παιδί στη δουλειά. Πολύ εργατικό!»

100% μη ρατσιστές είναι η κόρη μου και ο γιος μου και η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών της ηλικίας τους (βασικά του Αρχέλαου, γιατί για πολλά παιδιά ήδη από τα 4 ξεκινάει ο διαχωρισμός των ανθρώπων, φυσικά επηρεασμένα από τους ανθρώπους που τους μεγαλώνουν)

100% μη ρατσίστρια είναι η κόρη μου Αθηνά, η οποία παίζει με όλα τα Playmobilάκια, μαύρα και άσπρα και δεν ξεχωρίζει κανένα από το άλλο.

100% μη ρατσίστρια ΔΕΝ είμαι εγώ που επέλεξα να της αγοράσω μία μαύρη κούκλα όταν ήταν ακόμα μωρό. Γιατί εγώ είχα τη δεύτερη σκέψη «Να μάθει το παιδι ότι όλοι είμαστε ίσοι«, η οποία ήταν τελικά άκυρη, γιατί για αυτήν όλοι οι άνθρωποι είναι ούτως ή άλλως ίσοι.

Εγώ αν και δηλώνω μη ρατσίστρια (και αντιπαθώ τους ρατσιστές, δεν τους θέλω καθόλου στη ζωή μου), αν και δεν πιστεύω σε συγκεκριμένες θρησκείες και λαούς, μα στους ανθρώπους, αν και όντως μεγάλωσα με πολύ ανοιχτόμυαλους γονείς -για την εποχή τους ειδικά, αν και όντως έχω πολλούς gay φίλους και ξένους φίλους και και… το ομολογώ πως δεν αισθάνομαι ότι είμαι 100% μη ρατσίστρια.

Γιατί…

Μισό, δεν θα σας πω το γιατί.

Θα αντιγράψω τώρα το σχόλιο μιας κοπέλας που εκτιμώ πάρα πολύ (και πήρα φυσικά την άδειά της για να το αναδημοσιεύσω). Ένας άνθρωπος μορφωμένος, όμορφος, με μια υπέροχη οικογένεια. Μια κοπέλα που σου βγάζει μια απίστευτη ποιότητα, μία κλάση. Εξαιρετικός χαρακτήρας και ας μην τη γνωρίζω πολύ καλά από κοντά, έχουμε όμως μιλήσει πολλές φορές με e-mails.

Είναι η Άρτεμις. Και είχε αφήσει αυτό το σχόλιο σε ένα επίσης εξαιρετικό κείμενο του μπαμπά Γιάννη Καφάτου «Ότι είναι ξένο με τρομάζει» που βασικά περιγράφει in a way αυτά που προσπαθώ να σας γράψω και εγώ τόση ώρα.

Έγραψε τότε λοιπόν:

«Γυρνωντας απο τις πασχαλινες μας διακοπες με το πλοιο, η διχρονη κορη μου πλησιασε για να παιξει σ’ ενα τραπεζακι που καθονταν τρια κοριτσακια και ο πατερας τους, τσιγγανοι. Οι μικρες, 7, 8 και 10 χρονων, ηταν γλυκυτατες με τη δικη μου και ο πατερας τους επιασε «αντρικη» συζητηση με τον αντρα μου, περι περηφανων κοριτσομπαμπαδων. Οταν οι μικρες ανακαλυψαν το νεογεννητο κοριτσακι μου χωμενο στο μαρσιπο ενθουσιαστηκαν και αρχισαν τις τσιριμονιες και τα χαδακια. Ολα καλα; ΟΧΙ.
Ποσα φαουλ μου εβαλα; Απειρα.
Ενα, που θεωρησα ενδομυχα τον εαυτο μου κουλ που παιζαμε μ’ αυτη την οικογενεια αντι να ειναι κατι φυσιολογικο που ουτε θα το παρατηρουσα.
Δυο, που φοβηθηκα μην κολλησει κατι το μωρο μου.
Τρία, που δεν στρογγυλοκαθησα μαζι τους να παιξω, οπως θα εκανα με μια αλλη οικογενεια…
Ευτυχως εσωσε την κατασταση (και καταρρακωσε την αυτοεκτιμηση μου) ο αντρας μου που μου αρπαξε το μωρο απο το μαρσιπο και το εδωσε αγκαλια στο μεγαλο κοριτσακι.
Τελικα πρεπει να υπαρχει καπου μεσα βαθια ενα ζιζανιο ρατσισμου που υποσχεθηκα στον εαυτο μου να ξεριζωσω«

Αυτό το ζιζάνιο ρατσισμού το οποίο περιέγραψε η μαμά Άρτεμις είναι αυτό που κάνει τους περισσότερους από εμάς λιγότερο από 100% μη ρατσιστές.

Τα συζητούσα κάποια στιγμή με μια κοπέλα. Τη ρώτησα

– Πώς λέμε ότι δεν είμαστε ρατσιστές, όταν οι ίδιοι χρησιμοποιούμε ταμπέλες λέγοντας «Εμένα ο κολλητός μου είναι γκέι;»

Χαμογέλασε.

Λίγο καιρό αργότερα μού έδειξε φωτογραφίες από τις διακοπές της με μια φίλη της. Μου είχε πει από πριν πού θα πήγαιναν, πού θα έμεναν κτλ.

Κοίταξα τις φωτογραφίες.

Η φίλη της η αγαπημένη είναι αφρικανή με σοκολατένιο δέρμα.

Της έδωσα όλο το respect του πλανήτη.

Ναι, αυτό είναι ένα εξαιρετικό ποσοστό μη ρατσισμού. Να μιλας τόσο καιρό για τη φίλη σου και ποτέ ποτέ ποτέ να μην έχεις αναφέρει ότι έχει άλλο χρώμα δέρματος απ’ ότι εσύ.

Κοιτάζω λοιπόν τα παιδιά μου. Τα λατρεύω. Χαίρομαι που ακόμα δεν ξεχωρίζουν κανέναν. Εύχομαι ολόψυχα να το διατηρήσουν.  Και να μην έχουν ποτέ δευτερη σκέψη.

Να φέρονται με τον ίδιο τρόπο σε όλους και να είναι πάντα ευγενικά, όπως θα ήθελαν να είναι και οι άλλοι προς αυτά.

Γιατί φίλοι μου… ο ρατσισμός δεν αφορά μόνο το χρώμα ή την καταγωγή. Αφορά και χίλια δυο άλλα. Και μας αφορά ΟΛΟΥΣ.

Και κάτι που θυμήθηκα τώρα…

Στη Β’ Λυκείου στις πανελλαδικές (ναι, ήμουν εκείνη η φουρνιά) είχαμε θέμα τον ρατσισμό.

Έγραψα 11.9

Ο χαμηλότερος μου βαθμός έβερ. Βασικά ποτέ μου δεν είδα κάτι λιγότερο από 17, ούτε καν στην έκθεση που λες ότι είναι και κάπως υποκειμενικό μάθημα.

Μα αφού ήμουν εντός θέματος!

Χρόνια μετά κατάλαβα τι μπορεί να είχε συμβεί.

Αναλύοντας τα διάφορα είδη ρατσισμού, είχα αναφερθεί και σε αυτό που μάλλον δεν χαροποίησε τους διορθωτές μου: τον ρατσισμό δασκάλων προς τους μαθητές.

Και οι δάσκαλοι… Αχ οι δάσκαλοι και αν θα έπρεπε να ήταν όλοι 100% μη ρατσιστές…

Γερά να είναι όλα τα παιδιά. Καλή ζωή να έχουν. Είτε κρατήσουν τη σημαία, είτε όχι.

Και να είναι δίκαια. Μπας και με τη νεα αυτή φουρνιά παιδιών (αν και μπα, πολύ ουτοπικό, δεν το πιστεύω πια καθόλου… Αλλά από την άλλη, ποτέ δεν ξέρεις… Ε;) αλλάξει κάτι σ’ αυτό τον πλανήτη…