Νιώθω παντελώς μόνη και αβοήθητη!

Με τον άντρα μου καταγόμαστε από κοντινές μεγάλες επαρχιακές πόλεις όμως σαν καθηγητές έχουμε γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια είμαστε και οι 2 σε μεγάλο νησί,  εκείνος εργάζεται στο Πανεπιστήμιο  και εγώ σαν ωρομίσθια σε 2 διαφορετικά σχολεία και σε κάποια ιδιαίτερα. Δυστυχώς αν εξαιρέσεις κάποιους συναδέλφους δεν έχουμε ιδιαίτερες παρέες, οπότε αφήστε με να τα πω εδώ!

Ο ΓΑΜΟΣ

Όλα ξεκίνησαν όταν ανακοινώσαμε πως θέλουμε να παντρευτούμε.  Τα πεθερικά μου δεν τα είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση όμως απλά έλεγα πως είναι στον κόσμο τους και όχι κακοπροαίρετοι άνθρωποι. Τη μάνα μου, την είχα δει σε ρόλο πεθεράς καθώς ο αδερφός μου είχε παντρευτεί με πολιτικό πριν 3 χρόνια και τη θεωρούσα απαράδεκτη απέναντι στη νύφη της όμως ο αδερφός μου το διαχειριζόταν ορθά και δεν άφηνε να τους επηρεάσει. Ο πατέρας μου είναι χαμηλών τόνων και δεν είχε και έχει καμιά ανάμειξη.

Στην προετοιμασία του γάμου, στην αρχή η μάνα μου ξεκίνησε δυναμικά, να κάνουμε αυτό, να κάνουμε το άλλο όμως η πεθερά μου αδιαφορούσε για το γάμο. Δεδομένου πως ο γάμος θα γινόταν στη δική μου πόλη, ζήτησε μόνο 5 προσκλητήρια να την υπολογίσουμε για εκτύπωση. Μόνο 5!!! (Με τη δικαιολογία πως δεν μπορούμε να βάζουμε τους ανθρώπους σε έξοδα  και πως δεν μπορούν οι ίδιοι να καλύψουν διαμονή για τόσα άτομα σε ξενοδοχεία για να μείνουν τις μέρες του γάμου – Έθιμο που είναι κοινό και στων 2 μας την πόλη).  Στο σημείο εκείνο θέλω να σας πω πως όλες οι προετοιμασίες γινόντουσαν κυρίως μέσω τηλεφώνου και ίντερνετ γιατί εμείς είμαστε όπως σας είπα στη αρχή σε άλλη πόλη.

Σαν δίκαιος άνθρωπος και νομίζοντας πως αυτό είναι το πρόβλημα, πρότεινα ο γάμος να μην γίνει στα μερη μου αλλά να μοιραστεί η απόσταση και να γίνει κάπου στη μέση ώστε να βολευτούν και οι 2 οικογένειες χωρίς να πληρώσουμε τόσα πολλά ξενοδοχεία αφού εκεί που θα γινόταν ήταν 100 χιλιόμετρα περίπου από το μέρος καταγωγής και των 2.

Στο γάμο τελικά τα κάλυψα όλα μονη μου με τον άντρα μου γιατί η πεθερά μου το μόνο που μου αγόρασε ήταν ένα κόσμημα από κοσμηματοπωλείο γνωστού της που ήταν περισσότερο για καθημερινό παρά νυφικό κόσμημα. Και όχι δεν τίθεται οικονομικό θέμα. Εκεί ήταν το λάθος μου, άρχισα και λύγιζα και τα είπα όλα στη μάνα μου, πως δεξιά και αριστερά λέει πως δεν έχω προίκα, πως μια καθηγητριούλα είμαι, οτί οι γονείς μου δεν με σπούδασαν όσο εκείνη τον γιο της,  πως οι γονείς μου είναι κατώτεροι κοινωνικά, πως το νυφικό δεν είπε να μου το πληρώσει ενώ εκείνη με πήγε στη μοδίστρα της (οι γονείς μου αγόρασαν τα πάντα για τον γαμπρό όπως λέει το έθιμο), πως δεν μας πήρε τίποτα για το γάμο ή το σπίτι, πως δεν ασχολείται καθόλου με διάφορες δικαιολογίες κάθε φορά, πως δεν έχει καν δώσει τα προσκλητήρια στους καλεσμένους κτλ. Έτσι λοιπόν με αυτήν μου την κίνηση κατάφερα να νευριάσω τους γονείς μου και να μην ασχοληθούν ποτέ ξανά με το γάμο. Όλα πέσανε πάνω μου και εγώ απλά δεν προλάβαινα.

Κρεβάτια εμείς δεν κάναμε αλλά κάναμε τραπέζι. Στο τραπέζι λοιπόν είθισται οι γονείς της νύφης να μαγειρεύουν και οι γονείς του γαμπρού να φέρνουν τα ποτά και τα λουλούδια. Στο τραπέζι λοιπόν ήρθαν με άδεια χέρια και όταν είπα στη μάνα μου, γιατί δεν πήγες να πάρεις κρασιά ή κάτι από το μινι μάρκετ που είναι απέναντι μου απάντησε «Γιατί να πάω, εγώ την υποχρέωση μου την έκανα» Τότε συνειδητοποίησα πως χάθηκε η μπάλα!

Ο γάμος έγινε και ήταν μεγάλη αποτυχία. Πρώτα από όλα έλειπαν πάνω από 150 άτομα στα 350 που ήταν οι καλεσμένοι, το νυφικό μου δεν στεκόταν καθόλου καλά και δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που ήθελα, το φαγητό ήταν πανάκριβο και απαράδεκτο,  ο στολισμός που είχα διαλέξει που ήταν και καλά από κοπέλα που ασχολείται με χειροποίητα φαινόταν φτηνός και ερασιτεχνικός, στο τραπέζι είχαμε διακοπή του ρεύματος και κάηκε ο ενισχυτής οπότε μείναμε με το dj της αίθουσας εκδηλώσεων και δεν σηκώθηκε κανένας να χορέψει κτλ. Προσπάθησα να κάνω οικονομία για να κερδίσω χρήματα αφού οι γονείς του δεν μας βοηθούσαν και ότι χρήματα πήρα στο γάμο σοβαρά μιλάω πως τα έδινα κατευθείαν για να πληρωθεί ο ίδιος ο γάμος!

Μετα το γάμο η πεθερά μου δεν με έχει πάρει ποτέ ούτε ένα τηλέφωνο. Ακόμα και τώρα που είμαι έγκυος.

Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ

Μετά από 4 μήνες έμεινα έγκυος, όταν τους το ανακοινώσαμε ήταν γιορτές  Χριστουγέννων.  Μετά τα πρώτα «Άντε με το καλό! Μπράβο«, η πεθερά μου μου είπε την ίδια μέρα να μην την υπολογίζω μεταξύ σοβαρού και αστείου και πως τα δικά της τα παιδιά τα μεγάλωσε. Ο άντρας μου τότε μου είπε να μην την παίρνω σοβαρά και πως μόλις δει το εγγονάκι θα ξετρελαθεί! Συμφώνησα με τους γονείς μου να έρθουν τις πρώτες ημέρες για να έχω βοήθεια. 

Στο επόμενο οικογενειακό τραπέζι ήταν Καθαρά Δευτέρα και ζήτησα βοήθεια με το να έρθει η μάνα μου στην αρχή όταν θα γεννήσω και ύστερα η πεθερά μου να  μου κρατήσει το μωρό μετά τις 40 μέρες που θα φύγει η μάνα μου γιατί και εγώ και ο άντρας μου δεν έχουμε σταθερό ωράριο και μπορεί στο σχολείο να παίρνω μια μικρή άδεια (δεν είμαι διορισμένη για να δικαιούμαι αυτές τις ονειρεμένες άδειες του Δημοσίου και σαν ωρομίσθια εργάζομαι σε διαφορετικά σχολεία  μακριά το ένα από το άλλο χωρίς να έχω συνεχόμενες ώρες) αλλά χρήματα βγάζω από τα ιδιαίτερα που πηγαίνω εγώ στα σπίτια των μαθητών και εκεί δεν έχει  άδεια! Η λύση της νταντάς δεν γίνεται στη δική μας περίπτωση καθώς θα έπρεπε να πληρώνουμε μια κοπέλα από τις 8 το πρωί μέχρι 8 το βράδυ αφού  περισσότερο είμαι στο δρόμο παρά εργάζομαι! Φυσικά αρνήθηκε η πεθερά μου και μετά ξεκίνησε και η γκρίνια της μάνας μου, πως δεν μπορώ εκεί που μένετε και θα είμαι κλεισμένη μέσα, ότι το σπίτι μας έχει κουνούπια και την ενοχλούν πως ο γείτονας έχει σκύλο και τον φοβάται και άλλα τέτοια και μόνο για 40 μέρες θα έρθω και τελείωσε, μου είπε!

Από εκείνη την ημέρα δεν έχει ξανανοίξει καμιά τους το θέμα βοήθειας, κανένας τους δεν με έχει ρωτήσει αν χρειάζομαι κάτι, κρεβατάκι, καρότσι ή τι να μου αγοράσουν σαν παππούδες και γιαγιάδες στο εγγόνι τους. Την Κυριακή του Πάσχα έφερα το θέμα πάλι και η πεθερά μου είπε, «Πολύ κρίμα να μην είστε εδώ κοντα«… Δικαιολογίες… Αποφασίσαμε με τον άντρα μου να μειώσω τα ιδιαίτερα ώστε να μην λείπω τόσες ώρες και να βρούμε μια κοπέλα μόνο για 5 ώρες κάθε απόγευμα (5 ώρες μόνο καθημερινές= 400 ευρώ) αλλά καμιά κοπέλα δεν δέχεται να αναλάβει τόσο μωράκι. Έτσι ρώτησα ακόμα μια φορά αν υπάρχει περίπτωση να μας βοηθήσουν..

Φοβάμαι πως όπως δεν ασχολήθηκαν με το γάμο μας, έτσι δεν θα ασχοληθούν και με το παιδί μας. Νιώθω πως είμαι μόνη μου. Ο άντρας μου όλη μέρα διαβάζει για να τελειώσει το διδακτορικό του και θέλει ηρεμία, η μάνα μου είναι μη μου τους κύκλους ταραττε, αφήστε με με τις φίλες μου να πίνω καφέ και η πεθερά μου απών. Νιώθω παντελώς αβοήθητη και ζηλεύω όλες τις μανούλες που έχουν τους γονείς και τα πεθερικά να τους υποστηρίζουν. Δεν έχω την πολυτέλεια να μην δουλέψω, δεν έχω την πολυτέλεια να πάρω κοπέλα, δεν έχω άτομο να κρατάει το παιδί, είμαι σε ένα αδιέξοδο και το μόνο που κάνω είναι να κλαίω και να μην χαίρομαι την εγκυμοσύνη μου αλλά να την βλέπω σαν πρόβλημα που εγώ φταίω που έμεινα έγκυος…

Δεν έχω διάθεση να ψωνίσω τίποτα για το μωράκι, δεν έχω την ψυχική δύναμη να τους κρατήσω σε μια απόσταση και να μην τους αφήνω να με επηρεάζουν.. Ξέρω πως οι μέρες αυτές δεν θα ξαναέρθουν και πως θα έπρεπε να νιώθω ευλογημένη και όχι αδικημένη, όμως κάθε μέρα που περνάει νιώθω και πιο πολύ άγχος. Βλέπω κοπέλες με μωρό που έχουν φρικάρει, που κρατάνε το μωρό σε βάρδιες με τους άντρες τους και τρέχουν πανικόβλητες για να τα προλάβουν όλα και δεν τα προλαβαίνουν ενώ έχουν και βοήθεια, εγώ που δεν έχω καν βοήθεια πως να νιώσω;

ΥΓ.  Και παρόλα αυτά, έχουν και τον εγωισμό να ζητάνε όνομα!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com