Μετά από ένα Σαββατοκύριακο κλεισμένοι στο σπίτι (η Αθηνά τσίμπησε την πρώτη ίωση στον παιδικό σταθμό και αν και την περνάει ελαφρά χωρίς πυρετό κτλ, σερνόταν το έρμο) φτάνει το βράδυ και μετά από ξέφρενο παιχνίδι (τζάμπα συμμάζευες, μανα, όλο το μεσημέρι) είναι πανέτοιμα για ύπνο.
Ο Αρχέλαος έχει σηκωθεί όρθιος στην κούνια και χορεύει πέρα δώθε πέρα δώθε πέρα δώθε. Είναι το σημάδι: αγκαλιά μαμά! Κουκουλώνω την Αθηνά με το πάπλωμα, brb της γνέφω και παίρνω τον πιτσιρίκο μου αγκαλιά. Χεράκι γύρω από τον λαιμό μου, σωματάκι κολλημένο στην κοιλιά μου. Το ελεύθερο χέρι βγάζει την πιπίλα και η φωνούλα βγαίνει καθαρή και αγαπησιάρικη: Μαμά! Μαμά! Μαμά μου! Μαμά…
Τον γεμίζω φιλιά. Σσσσς, το γλυκό μου το μωρό!
Μαμαααααα… η φωνούλα γίνεται όλο και πιο αχνή και το σωματάκι σιγά σιγά βαραίνει πάνω μου. Κοιμήθηκε.
Τον ακουμπάω προσεκτικά στο στρώμα, μου γυρίζει την πλάτη, τον σκεπάζω και παραδίδεται πια ολοκληρωτικά σε άλλου την αγκαλιά. Στου Μορφέα!
Πίσω στην Αθηνά. Βάζουμε και ακούμε ηχογραφήσεις μας παλιές. Πετυχαίνουμε μία που τραγουδάμε μαζί το Φεγγαράκι το λαμπρό και το Twinkle Twinkle little Star. Χαμογελάμε.
– Πάμε να το ηχογραφήσουμε ξανά;
– Ναι!
Ξεκινάμε. Ω, πόση πρόοδο έχει κάνει!
Και φτάνει η σειρά του Twinkle Twinkle.
– Twinkle Twinkle
– λιτλ στάου (και όχι σταΡ)
– how I wonder
– γατ γιου αου! (και όχι αΡ)
– Τι στάου και άου καλέ; την ρωτάω και ξεκαρδίζεται στα γέλια. Μας πιάνει υστερικό για κανένα δίλεπτο, κοντέψαμε να ξυπνήσουμε τον Αρχέλαο.
Το κορίτσι μου μεγάλωσε. Μεγάλωσε πια τόσο πολύ. Έχει μέχρι και αίσθηση του χιούμορ πια.
Και το αγόρι μου… Μόλις ενός έτους (την Τρίτη!!) και ήδη μοιάζει τόσο μεγάλος. Αφού ώρες ώρες ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα τόσο… πολύ… μωρό!
Εδώ και λίγο καιρό αποφασίσαμε ότι η οικογένειά μας μάλλον έκλεισε. Ο Μάνος λέει χαρακτηριστικά ότι κάθε φορά που γεννούσα ένα μωρό, με το που έβγαινα από το χειρουργείο έλεγα «Πότε θα κάνουμε το επόμενο;» και είναι αλήθεια. Λατρεύω να μεγαλώνω τα παιδιά μου, λατρεύω να είμαι μαμά, λατρεύω να εξερευνώ κάθε μέρα τους μοναδικούς ανθρώπους που από κοινού με τον Μάνο δημιουργήσαμε. Τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί…
Ναι, θα μπορούσα να έχω -ιδανικά- πολλά παιδιά. Αλλά κοίτα να δεις που ενώ μέχρι πριν λιγο καιρό άνετα «ψηνόμουν» για τρίτο, τώρα αισθάνομαι κομπλέ!
Ίσως το ότι η ζωή μάς έχει φερθεί τόσο ευγενικά και δεν χρειάζεται να είμαστε «πλεονέκτες»;
Ίσως γιατί πρέπει κάποια στιγμή να φύγω από το ρόλο της μωρομαμάς;
Ίσως γιατί φοβόμαστε (ο Μάνος μου κυρίως, εγώ επιμένω ότι στο χέρι των γονιών είναι να μην συμβεί) μήπως ο μικρός γίνει το αδικημένο μεσαίο παιδί;
Ίσως γιατί η μαμά μου θα πάθει έμφραγμα άμα της πω ότι θα κάνουμε και άλλο; (χαχα, love you, mommy!)
Ισως γιατί… κοίτα σε τι κόσμο αβέβαιο ζούμε; Κάποια βράδια -συνήθως όποτε σκάει άλλη μια είδηση βόμβα στη χώρα μας- φευγαλέα σκέφτομαι «Τώρα για καλό τα φέραμε στον κόσμο;«. Μια σκέψη που μπορεί να σας φανεί άσχημη, μα ναι, το παραδέχομαι, πολλές φορές φοβάμαι μήπως τα γεννήσαμε σε έναν κόσμο που θα είναι πιο χάλια από ποτέ. Eγώ είχα την τύχη να ζήσω υπέροχα παιδικά χρόνια. Γεννημένη το ’83, έζησα ως παιδί τα χρόνια της ευημερίας. Μέχρι που μεγάλωσα, έγινα μαμά και η φούσκα έσκασε. Όταν έμεινα έγκυος στην Αθηνά τα πράγματα δεν ήταν ακόμα έτσι. Αχνοφαίνονταν μεν οι δυσκολίες, μα ποτέ δεν είχα(με) φανταστεί ότι κάθε μέρα θα έφερνε την επόμενη και θα ήταν το ίδιο και περισσότερη αβέβαιη. Όμως μετά έρχομαι πάλι στα καλά μου και σκέφτομαι ότι whatever will be will be και τουλάχιστον θα το ζούμε μαζί σε μια φωλιά γεμάτη αγάπη.
Οι 4 μας.
Και λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, τα μωρουδιακά ένα ένα μαζεύονται, πλένονται, σιδερώνονται, αποσυναρμολογούνται, ταξιδεύουν σε άλλα σπίτια, όπου άλλα μωρά θα τα φορέσουν, θα κοιμηθούν μέσα τους, θα παίξουν μαζί τους. Και στην ερώτηση «Όταν δεν μας κάνουν άλλο, τι να τα κάνουμε;«, η απάντηση είναι «Δώστα κάπου αλλού που να τα χρειάζονται ή κράτησέ τα σε μια άκρη, μέχρι να τα χρειαστεί κανείς«
Και στο σπίτι σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει ίχνος μωρουδίλας. Οι πάνες δεν θα γεμίζουν πια κάθε γωνιά του σπιτιού, ούτε θα βρίσκουμε μασητικά και πιπίλες κάτω από τους καναπέδες.
Και ναι, λίγο με χαλάει (αρκετά) που θα τα αποχωριστώ όλα αυτά («Μήπως αυτό να το κρατήσουμε;«), αλλά νομίζω ότι είμαστε πια έτοιμοι να περάσουμε στο επόμενο level. Εκτός απροόπτου βέβαια. 🙂
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Αχ Ολίβια...είσαι πολύ νέα ακόμα για τέτοιες δηλώσεις!!!!! 30 χρονών μωρέ και έκλεισες ως μάνα????Να δούμε αν θα λες τα ίδια σε 5 χρόνια....
μου αρέσουν οι συνειδητές αποφάσεις, όπως η δικιά σου Ολίβια, και τα παιδία είναι θέμα επιλογής και όχι τύχης (με την έννοια μου έτυχε το τρίτο να το κρατήσουμε... λες και δεν ξέρουμε πως γίνονται τα παιδία) τώρα αν αλλάξει το θέλω σου με τον καιρό είναι δεκτό και δεν νομίζω ότι πέρα από το "θέλω" υπάρχει κάτι που να σταματά αυτήν την απόφαση (οκ δεν μιλώ για κάποιον που είναι άστεγος) αλλά αν υπάρχει θέληση όλα τα άλλα τα βρίσκεις...βέβαια στην θέληση πρέπει να σκεφτεί κανείς και το ενδεχόμενο να μην είναι όλα σούπερ, και όχι επειδή είναι τρίτο και η ζωή πλέον δεν θα μας χαριστεί , απλά αναποδιές συμβαίνουν σε κάθε εγγυμοσύνη, από μια άσχημη κύηση μέχρι το οτιδήποτε ...αν κανείς το θέλει και αυτό το οτιδήποτε και έχει σκεφτεί την ζωή του έτσι τότε δεν νομίζω ότι ένα παιδί απαιτεί πολλά πράγματα αλλά εμείς πολλές φορές "απαιτούμε" πολλά για εκείνα (πχ. το ακριβότερο μπιμπερό, τα καλύτερα αθλητικά παπούτσια, το ποιο όμορφο δωμάτιο κτλ).
Αχ και εγώ το σκ μάζευα ρουχα!!! Πελάγωσα... Ένα κοριτσάκι 6, ένα αγοράκι 2,5 και ένα μπεμπέ που έρχεται σε ένα μήνα που δε γνωρίζουμε το φύλο. Τι να πλύνω και τι να ετοιμάσω... Πάντα ήθελα τρία παιδάκια και παρόλο που οι εποχές είναι δύσκολες είπα θα το κάνω. Θέλω τόσο να ξαναζήσω αυτή την αξεπέραστη ευτυχία... Όλιβ μου αν το θέλετε και μπορείτε μη το σκέφτεστε. Σας εύχομαι όλο χαρές για τα παιδάκια σας και για σας!
Θέλω τόσο πολύ τρίτο παιδί, από πριν παντρευτούμε με το σύζυγο είχαμε πει οτι θέλουμε 3 παιδάκια... Υπάρχουν όμως μερικοί ανασταλτικοί παράγοντες: 1. όπως είπες και εσύ φοβαμαι πολύ μηπως ο γιος μου γίνει το παιδί σαντουιτσ και δε το θέλω καθολου 2. Για να κάνεις και 3ο παιδί πρέπει να είσαι σίγουρος οικονομικά ότι μπορείς να στηρίξεις και τα 3 επι ισοις όροις.. Δε γίνεται ούτε τα 2 πρώτα ξαφνικά να αλλάξουν τρόπο ζωής, σχολείο κλπ γιατι ήρθε το 3ο αλλα ουτε γίνεται τα 2 πρωτα να έχουν τα καλύτερα και στο 3ο επειδη δε θα βγαίνεις να παρέχεις πολύ λιγότερα... 3. η κόρη μου ειναι 4 και ο γιος μου 2, περυσι το σκεφτομουν πολυ έντονα να κανω και το 3ο καπακι και τελος... αλλα τώρα που ο μικρός ξεπεταχτηκε και έχουμε αρχισει και ειμαστε πολυ πιο ανετοι και εχω και εγω ελευθερο χρονο για μενα τωρα αναθεώρησα... είπα κατσε να περασουν 2-4 χρονακια, ετσι και αλλιως μικρη ειμαι ακομα, 29 χρονών και τότε να έρθει... θα εχει μεγαλωσει και ο μικρος οποτε θα μετριαστει η εννοια παιδι σαντουτσ και υποθετω οτι θα εχουμε βαλει σε μια σειρα και τα οικονομικα μας και θα ειμαστε σιγουροι για το αν μας παιρνει η οχι... Οταν παντως σκεφτομαι το 3ο... παντα χαμογελώ :)
Κοριτσια καλημερα.Ειμαι κ γω μαμα ενος ζευγαριου μονο που τα δικα μου ειναι αρκετα μεγαλα στα 18 κ στα 14.Η δικια μου ηλικια ...40!Εγω απο την ωρα που εκανα το δευτερο παιδι θεωρησα θεωρω ακομα οτι σαν μανα ειμαι ενταξη αλλωστε ποτε δεν μου αρεσαν τα πολλα παιδια.Ο συζηγος ομως αν κ στην αρχη ουτε το δευτερο δεν μπορεις να πεις οτι τον τρελανε εδω κ πεντε εξι χρονια εχουμε συναιχεια καυγαυδες για ενα τριτο κατι που εγω ουτε που να σκεφτω δε θελω μεχρι προχθες που μου δηλωσε οτι η τριτο η φευγει.Μεχει πιασει τρελα ξανα απο την αρχη..ασε που ντρεπομαι να βγω εξω με τουρλα κοιλια κ κορη στα 18.το οικονομικο βοηθαει κ για τριτο η μεταξυ μας σχεση θα την ελεγες μετρια αλλωστε ετσι ηταν παντα κ ουτε το γεγονος οτι λεει οτι αυτος θα κανει τα παντα μετρα ποτε δε εκανε τιποτα ουτε στα αλλα παιδια .Εδω να πω οτι εγω δε εργαζομαι οτι ειμαι τελειομανης κ εχω ο συζηγος ειν κ αυτος 4ο χρονων.Κοριτσια τη βοηθεια κ την αποψη σας.
Εκβιασμοί και οικογένεια δεν πάνε μαζί. Αφού δε θέλεις, δε θα κάνεις. Και δε θα φύγει θα το δεις. Μπορεί μια μέρα να εύχεσαι να φύγει και πάλι δε θα φεύγει. Αν είσαι τυχερή και φύγει (που τώρα μπορεί να μη νιώθεις έτσι), γλιτώνεις από τα χειρότερα. Μέγα λάθος οι εκβιασμοί στις σχέσεις. Ξεκινάνε μικροί-μικροί σχεδόν αθώοι και καταλήγουν τεράστιο πρόβλημα. Όποιος εκβιάζει δεν αγαπάει και αυτός που δέχεται τους εκβιασμούς σιγά-σιγά μαραζώνει. Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.
Με κάλυψε απόλυτα η Νίνα! Εγω στη θέση σου και να ήθελα τρίτο δεν θα έκανα έτσι εκβιαστικά!