Τα μάζεψα τα μωρουδιακά (γιατί δεν θα κάνω τρίτο!)

Μετά από ένα Σαββατοκύριακο κλεισμένοι στο σπίτι (η Αθηνά τσίμπησε την πρώτη ίωση στον παιδικό σταθμό και αν και την περνάει ελαφρά χωρίς πυρετό κτλ, σερνόταν το έρμο) φτάνει το βράδυ και μετά από ξέφρενο παιχνίδι (τζάμπα συμμάζευες, μανα, όλο το μεσημέρι) είναι πανέτοιμα για ύπνο.

Ο Αρχέλαος έχει σηκωθεί όρθιος στην κούνια και χορεύει πέρα δώθε πέρα δώθε πέρα δώθε. Είναι το σημάδι: αγκαλιά μαμά! Κουκουλώνω την Αθηνά με το πάπλωμα, brb της γνέφω και παίρνω τον πιτσιρίκο μου αγκαλιά. Χεράκι γύρω από τον λαιμό μου, σωματάκι κολλημένο στην κοιλιά μου. Το ελεύθερο χέρι βγάζει την πιπίλα και η φωνούλα βγαίνει καθαρή και αγαπησιάρικη: Μαμά! Μαμά! Μαμά μου! Μαμά…

Τον γεμίζω φιλιά. Σσσσς, το γλυκό μου το μωρό!

Μαμαααααα… η φωνούλα γίνεται όλο και πιο αχνή και το σωματάκι σιγά σιγά βαραίνει πάνω μου. Κοιμήθηκε.

Τον ακουμπάω προσεκτικά στο στρώμα, μου γυρίζει την πλάτη, τον σκεπάζω και παραδίδεται πια ολοκληρωτικά σε άλλου την αγκαλιά. Στου Μορφέα!

Πίσω στην Αθηνά. Βάζουμε και ακούμε ηχογραφήσεις μας παλιές. Πετυχαίνουμε μία που τραγουδάμε μαζί το Φεγγαράκι το λαμπρό και το Twinkle Twinkle little Star. Χαμογελάμε.

– Πάμε να το ηχογραφήσουμε ξανά;

– Ναι!

Ξεκινάμε. Ω, πόση πρόοδο έχει κάνει!

Και φτάνει η σειρά του Twinkle Twinkle.

– Twinkle Twinkle 

– λιτλ στάου (και όχι σταΡ)

– how I wonder

– γατ γιου αου! (και όχι αΡ)

– Τι στάου και άου καλέ; την ρωτάω και ξεκαρδίζεται στα γέλια. Μας πιάνει υστερικό για κανένα δίλεπτο, κοντέψαμε να ξυπνήσουμε τον Αρχέλαο.

Το κορίτσι μου μεγάλωσε. Μεγάλωσε πια τόσο πολύ. Έχει μέχρι και αίσθηση του χιούμορ πια.

Και το αγόρι μου… Μόλις ενός έτους (την Τρίτη!!) και ήδη μοιάζει τόσο μεγάλος. Αφού ώρες ώρες ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα τόσο… πολύ… μωρό!

Εδώ και λίγο καιρό αποφασίσαμε ότι η οικογένειά μας μάλλον έκλεισε. Ο Μάνος λέει χαρακτηριστικά ότι κάθε φορά που γεννούσα ένα μωρό, με το που έβγαινα από το χειρουργείο έλεγα «Πότε θα κάνουμε το επόμενο;» και είναι αλήθεια. Λατρεύω να μεγαλώνω τα παιδιά μου, λατρεύω να είμαι μαμά, λατρεύω να εξερευνώ κάθε μέρα τους μοναδικούς ανθρώπους που από κοινού με τον Μάνο δημιουργήσαμε. Τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί…

Ναι, θα μπορούσα να έχω -ιδανικά- πολλά παιδιά. Αλλά κοίτα να δεις που ενώ μέχρι πριν λιγο καιρό άνετα «ψηνόμουν» για τρίτο, τώρα αισθάνομαι κομπλέ!

Ίσως το ότι η ζωή μάς έχει φερθεί τόσο ευγενικά και δεν χρειάζεται να είμαστε «πλεονέκτες»;

Ίσως γιατί πρέπει κάποια στιγμή να φύγω από το ρόλο της μωρομαμάς;

Ίσως γιατί φοβόμαστε (ο Μάνος μου κυρίως, εγώ επιμένω ότι στο χέρι των γονιών είναι να μην συμβεί) μήπως ο μικρός γίνει το αδικημένο μεσαίο παιδί;

Ίσως γιατί η μαμά μου θα πάθει έμφραγμα άμα της πω ότι θα κάνουμε και άλλο; (χαχα, love you, mommy!)

Ισως γιατί… κοίτα σε τι κόσμο αβέβαιο ζούμε; Κάποια βράδια -συνήθως όποτε σκάει άλλη μια είδηση βόμβα στη χώρα μας- φευγαλέα σκέφτομαι «Τώρα για καλό τα φέραμε στον κόσμο;«. Μια σκέψη που μπορεί να σας φανεί άσχημη, μα ναι, το παραδέχομαι, πολλές φορές φοβάμαι μήπως τα γεννήσαμε σε έναν κόσμο που θα είναι πιο χάλια από ποτέ. Eγώ είχα την τύχη να ζήσω υπέροχα παιδικά χρόνια. Γεννημένη το ’83, έζησα ως παιδί τα χρόνια της ευημερίας. Μέχρι που μεγάλωσα, έγινα μαμά και η φούσκα έσκασε. Όταν έμεινα έγκυος στην Αθηνά τα πράγματα δεν ήταν ακόμα έτσι. Αχνοφαίνονταν μεν οι δυσκολίες, μα ποτέ δεν είχα(με) φανταστεί ότι κάθε μέρα θα έφερνε την επόμενη και θα ήταν το ίδιο και περισσότερη αβέβαιη. Όμως μετά έρχομαι πάλι στα καλά μου και σκέφτομαι ότι whatever will be will be και τουλάχιστον θα το ζούμε μαζί σε μια φωλιά γεμάτη αγάπη.

Οι 4 μας. 

Και λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, τα μωρουδιακά ένα ένα μαζεύονται, πλένονται, σιδερώνονται, αποσυναρμολογούνται, ταξιδεύουν σε άλλα σπίτια, όπου άλλα μωρά θα τα φορέσουν, θα κοιμηθούν μέσα τους, θα παίξουν μαζί τους. Και στην ερώτηση «Όταν δεν μας κάνουν άλλο, τι να τα κάνουμε;«, η απάντηση είναι «Δώστα κάπου αλλού που να τα χρειάζονται ή κράτησέ τα σε μια άκρη, μέχρι να τα χρειαστεί κανείς«

Και στο σπίτι σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει ίχνος μωρουδίλας. Οι πάνες δεν θα γεμίζουν πια κάθε γωνιά του σπιτιού, ούτε θα βρίσκουμε μασητικά και πιπίλες κάτω από τους καναπέδες.

Και ναι, λίγο με χαλάει (αρκετά) που θα τα αποχωριστώ όλα αυτά («Μήπως αυτό να το κρατήσουμε;«), αλλά νομίζω ότι είμαστε πια έτοιμοι να περάσουμε στο επόμενο level. Εκτός απροόπτου βέβαια. 🙂