Θα πρέπει να τιμωρούνται οι γονείς των παιδιών που εκφοβίζουν;
Θα πρέπει να τιμωρούνται οι γονείς για τον εκφοβισμό που «διαπράττουν» τα παιδιά τους; Μία μαθήτρια από τη Νέα Υόρκη πιστεύει πως ναι. Και γι’ αυτό τρέχει αυτούς που της επιτέθηκαν και τους γονείς τους στα δικαστήρια, και δεν είναι η μόνη που υποστηρίζει αυτή την τακτική.
Η Caitlin Rocco, τελειόφοιτος στο Scholars Academy του Rockaway Beach, δήλωσε στο CBS2 πως οι συμμαθητές της τη “βασανίζουν” χρόνια. Και παρόλο που λέει πως “μετράει τις μέρες μέχρι να αποφοιτήσει”, δεν σκοπεύει να φύγει από το σχολείο χωρίς να δώσει κι αυτή τη μάχη της. Μαζί με τη μητέρα της ετοιμάζουν μια αγωγή ενάντια στους bullies (εκφοβιστές) και τους γονείς τους.
«Πιστεύω πως οι γονείς μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους έτσι ώστε να καταλαβαίνουν πως υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι και δεν επιτρέπεται να εκφοβίζουν κανέναν για κανέναν λόγο», δήλωσε η δυναμική μαθήτρια.
Σύμφωνα με τα στατιστικά του Εθνικού Κέντρου Στατιστικών για την Εκπαίδευση, σχεδόν το ένα τρίτο των μαθητών αναφέρουν πως έχουν υποστεί εκφοβισμό στο σχολείο. Μία νέα έρευνα από το Αστικό Ινστιτούτο του Κέντρου Πολιτικής Δικαιοσύνης ανακάλυψε πως το 17 τοις εκατό των νέων έχουν υποστεί διαδικτυακό εκφοβισμό τον τελευταιό χρόνο.
Ζητώντας από τους νομοθέτες, τα σχολεία και τους γονείς να αναλάβουν δράση σχετικά με αυτό το πρόβλημα που μαστίζει την κοινωνία, ο Steve Siebold της HuffPost γράφει: «Πρέπει να σταματήσουν να αγνοούν το πρόβλημα και να κλείνουν τις πόρτες τους, να αρχίσουν να φέρονται σαν ηγέτες. Οι γονείς θα πρέπει να ασχολούνται περισσότερα με τα παιδιά τους και να σταματήσουν τον εκφοβισμό με το που εμφανίζεται. Διαφορετικά, οι γονείς θα πρέπει να είναι και αυτοί υπόλογοι».
Ορισμένοι νομικοί επιθυμούν επίσης να τιμωρήσουν τους γονείς των οποίων τα παιδιά κάνουν διαδικτυακό εκφοβισμό. Τον περασμένο μήνα προτάθηκε ένα νομοσχέδιο στη Φλόριντα με τίτλο «Εκφοβισμός, Διαδικτυακός Εκφοβισμός και Παρενόχληση – Γονεϊκή Ευθύνη», το οποίο θα ορίζει νομικά τον εκφοβισμό και τον διαδικτυακό εκφοβισμό και θα θεωρεί υπόλογους τους γονείς των εκφοβιστών για τις πράξεις τους, σε περίπτωση που αδυνατούν να επιβλέψουν τα παιδιά τους.
Όσο βρίσκεται ακόμη υπό συζήτηση το ποιος ευθύνεται νομικά για τον εκφοβισμό, πολλές πηγές βοηθούν τους γονείς να αναγνωρίσουν τα σημάδια πως τα παιδιά τους συμπεριφέρονται ως εκφοβιστές. Το stopbullying.gov σημειώνει πως τα παιδιά μπορεί να είναι εκφοβιστές αν είναι «όλο και περισσότερο επιθετικά», «αν κατηγορούν άλλους για τα προβλήματά τους» και «αν είναι ανταγωνιστικά και ανησυχούν για τα όσα λέγονται γι’ αυτά και το πόσο δημοφιλή είναι».
Τι μπορεί να κάνει λοιπόν ένας γονιός που ανησυχεί πως το παιδί του είναι εκφοβιστής; Εδώ θα βρείτε υλικό που θα σας βοηθήσει σχετικά: http://www.ncpc.org/topics/bullying/what-parents-can-do
Γενική συμβουλή; Δεν θα πρέπει η συμπεριφορά αυτή να αγνοείται από τους γονείς, θεωρώντας πως είναι μια «περαστική φάση» και συστήνεται στους γονείς να ενημερώνουν τους δασκάλους και το σχολείο.
πηγή: huffingtonpost.com
είναι σωστό αυτό που λέγεται για τους γονείς. Ομως εξίσου ευθύνη έχουν και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Την μισή μέρα τα παιδιά την περνούν στο σχολείο, και έχουν υποχρέωση και πρέπει να είναι στα καθήκοντά τους, να προσέχουν, να ελέγχουν και να παρατηρούν την συμπεριφορά των μαθητών , μεταξύ τους. Στα διαλείμματα θα πρέπει αθέατοι να παρατηρούν και να σημειώνουν συμπεριφορές και όχι να κλείνονται στα γραφεία τους, συνομιλώντας μεταξύ τους χωρίς να έχουν την έννοια των παιδιών.
Συμφωνώ σε αυτό που λες, αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Υπάρχουν γονείς που έχουν δώσει παιδεία στα παιδιά τους και αν το σκεφτείς είναι αυτοί, που αν το παιδί τους παρεκτραπεί στο σχολείο και κληθούν από τον εκπαιδευτικό για ενημέρωση, θα πάνε να λύσουν το θέμα ΜΑΖΙ! Γιατί αυτήν την παιδεία έχουν κι εκείνοι...Δεν μιλάμε για το να πέσει το παιδί σε δάσκαλο που χρήζει ψυχιατρικής αξιολόγησης... Και υπάρχουν και γονείς που θα μπουν ΕΜΠΟΔΙΟ στην όλη διαδικασία και που θα καταστρέψουν οποιαδήποτε προσπάθεια προς μια καλή εξέλιξη του παιδιού τους σε αντίστοιχη περίπτωση. Είναι εκείνοι που θα πάνε στο σχολείο με το στυλ "Ξέρεις ποιανού το παιδί μάλωσες ρε;" με τον ίδιο τρόπο που θα απαντούσαν σε οποιονδήποτε τους υποδείξει το λάθος τους..."Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;"...Από τον τροχονόμο που θα τους κόψει κλήση για παρκάρισμα σε πεζοδρόμιο μέχρι τον διπλανό τους, την θέση του οποίοι έφαγαν στην ουρά... Τα παιδιά δεν πάνε πρώτη φορά στο σχολείο ξυπνώντας από κώμα! Έχουν τουλάχιστον 4-5 χρόνια μπροστά τους να μάθουν κάποια πολύ βασικά πράγματα και σε περίπτωση που παρεκτραπούν-γιατί παιδιά είναι, δεν περιμένει κανείς το αντίθετο- ο γονιός οφείλει να συνεργαστεί με τους εκπαιδευτικούς ενισχύοντας και στηρίζοντας το έργο τους...και όχι υποσκάπτοντάς το!
αχ θεε μου!μαμαδες προστατεψτε τα παιδια σας.ποτε δε ξερετε τι μπορει να σας κρυβουν!!ειμαι 26 χρονων.Οταν ημουν στο δημοτικο περασα ζωη χαρισαμενη!ημουν γενικα ησυχη κ ντροπαλουλα,ειχα ομως πολλες φιλες κ τελειες σχεσεις με ολα τα παιδια της ταξης.απο φατσα κανονικη,σωμα το ιδιο.(τις λεπτομερειες αυτες τις γραφω για να δειξω οτι δεν ειχα κατι πανω μ που εδινε τροφη για αρνητικα σχολια)ειχα καπως στραβα δοντακια.ολα τελεια μεχρι εδω!το μαρτυριο μου αρχισε οταν πατησα το ποδι μου στο γυμνασιο!στην ταξη μας ειχαμε 3-4 αγορια,οι βασανιστες μου.μην φανταστειτε τπτ παιδια διαλυμενων οικογενειων,μπλεγμενα με ναρκωτικα κ τετοια,οχι καμια σχεση,οι γονεις τους ηταν μια χαρα κ οι ιδιοι πολυ καλοι μαθητες.ξεκινησαν να κοροιδευουν μια κοπελιτσα ησυχη,δεν τους εκανε τπτ,αλλα εσπαγαν πλακα με το να της βγαζουν παρατσουκλια,καπως ετσι ξεκινησαν κ με μενα με κοροιδευαν για το επιθετο μου,δεν ηταν ασχημο ηταν κατι του στυλ σα να λεγεσαι Μαχαιρα,καθε φορα που ακουγοταν το ονομα μου στην αιθουσα αρχιζαν να γελανε κ να με αποκαλουν με οτι παραγωγο εβρισκαν,τα πραγματα χειροτερεψαν αρχιζαν να μ σκιζουν βιβλια,να μ τραβανε τα μαλλια,να μ γραφουν παντου ποσο ασχημη ειμαι κ τι δοντια ειναι αυτα που εχω,το εισαι 13-15 κ να ακους ολη μερα ποσο ασχημη εισαι κ να τρως ξυλο δ ειναι κ οτι καλυτερο.στους γονεις μ δεν μιλησα ποτε γτ ηξερα οτι ο πατερας μ θα ερχοταν σχολειο θα τα ελεγε στο διευθυντη ο διευθυντης θα τα τιμωρουσε κ γω θα την πληρωνα ακομη πιο ασχημα..με ειχαν προειδοποιησει για αυτο οι ''αξιαγαπητοι συμμαθητες μου'' μια μερα δεν αντεξα μιλησα σε μια καθηγητρια μου κ η απαντηση της ηταν ''παιδια μην τσακωνεστε'' δεν ηθελα να πηγαινω σχολειο,δεν εβγαινα εξω στο διαλειμμα,οταν τους εβλεπα στο δρομο ετρεχα να κρυφτω,το μαρτυριο τελειωσε οταν μπηκα λυκειο.αλλα η ζημια ειχε γινει με τι κουραγιο να μιλησω σε αγορι η να κανω σχεση μαζι του,αυτοπεποιθηση μηδεν.τωρα ολα καλα,εκανα ζωαρα σαν φοιτητρια.εγινα φιλολογος,ευχομαι να διοριστω μονο για ενα λογο για να προστατεψω καποιο αλλο παιδι.κ φυσικα αν κανω παιδι θα του πω μιλα μου για ολα.να μιλατε στα παιδια σας.σιγουρα θα λετε αποκλειεται το δικο μου παιδι θα μ το λεγε,ετσι ομως θα πιστευε κ η μαμα μου.μπροστα της ημουν μες την τρελη χαρα κ οταν επεφτα να κοιμηθω τα δακρυα ποταμι.να πειτε λοιπον στα παιδια σας οτι κανεις δεν ειναι καλυτερος απο αυτα αλλα κ κανεις δεν ειναι χειροτερος κ αξιος αρνητικων σχολιων κ ξυλου.
Κι εγώ στο Γυμνάσιο-Λύκειο έφαγα τρελή κοροϊδία και απομόνωση, όπως και όλα τα υπόλοιπα "φυτά" της τάξης. Τα έλεγα όμως στους γονείς μου (στον πατέρα μου συγκεκριμένα) γιατί ήξερα ότι ποτέ δε θα με έφερναν σε δύσκολη θέση. Και με βοηθούσαν στο πως να απαντάω και ποτέ δεν άφησα κάτι να πέσει κάτω. Δε σου λέω ότι δε νοσταλγούσα την τάξη του δημοτικού που είχαμε απίστευτο δέσιμο και έχουμε μέχρι σήμερα, αλλά δεν μου ήταν τόσο ανυπόφορο γιατί αντιδρούσα. Από τις κουβέντες στο σπίτι πήρα δύναμη και αυτοπεποίθηση και δε μου έμεινε κανένα απωθημένο και κόμπλεξ από αυτό. Σήμερα, με όποιον έχει τύχει να ξαναβρεθώ μιλάμε κανονικά και με μερικούς έχω βγει και έξω. Σαν να μην έγινε ποτέ αυτό. Πιστεύω ότι πρέπει και οι γονείς να προετοιμάζουν τα παιδιά τους για αυτό και να τα βοηθούν να το ξεπερνούν μόνα τους. Αν οι γονείς μου ερχόντουσαν στο σχολείο να ζητήσουν τα ρέστα και η καθηγήτρια έκανε σύσταση στα παιδιά που δημιουργούσαν το πρόβλημα θα έψαχνα λαγούμι να κρυφτώ. Δε θα μιλούσα ποτέ γι΄αυτό.
Στο ευχομαι να γινεις καθηγητρια και να προστατεψεις οποιο παιδακι χρειαστει. Αλλα με ολο το σεβασμο, μην προδικαζεις συμπεριφορες παιδιων, λογω καποιας συγκεκριμενης οικογενειακης καταστασης. Τα παιδια-θυτες, οπως ειδες κι εσυ, δεν ειναι απαραιτητα παιδια διαλυμενων οικογενειων.
Το πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού είναι εδώ - εδώ και πολλά χρόνια - και καλό θα είναι να μην εθελοτυφλούμε και να κρυβόμαστε πίσω από το γεγονός ότι και στα χρόνια των παπούδων μας υπήρχε σε μία άλλη μορφή ανάλογη της εποχής. Η βία της σημερινής κοινωνίας, έχει αλλάξει και τη σχολική βία την έχει κάνει πιο αιχμηρή, προκαλεί βαθύτερες πληγές, κάποιες φορές είναι σεξουαλικής μορφής, κατακρεουργώντας για πάντα την παιδική αθωότητα.... Τα σχολεία θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν τα φαινόμενα πολύ πιο ενεργά και να μην αρκούνται στο να "ανακουφίζουν" τα παιδιά - θύματα και τους γονείς τους μόνο. Πρέπει να επικοινωνούν το πρόβλημα και στους γονείς των παιδιών - θυτών, κάτι που πολύ συχνά δεν γίνεται, ενώ προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα μέσα στο σχολείο μόνο. Οι γονείς έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν αν το παιδί τους έχει λάβει το ρόλο του θύτη, για να μπορέσουν να πράξουν ανάλογα. Η κόρη μου εκφοβίστηκε στην πρώτη δημοτικού από κορίτσια της πέμπτης δημοτικού. Το σχολείο προσπάθησε να προστατέψει το παιδί μου (σχετικά επιτυχώς), και να νουθετήσει τα κορίτσια της πέμπτης, αποφεύγοντας όμως να ενημερώσουν τους γονείς των θυτών... Νομίζω ότι αν ήμουν στη θέση του γονέα του θύτη θα ήθελα να γνωρίζω και να επέμβω....
..και εμενα με εχει προβληματισει το ολο θεμα! ιστοριες που μου ελεγε ο πατερας μου 68χρονων,για το τι κανανε τα παιδια μεταξύ τους,κυριως τα αγορια,στο χωριο,..ναι θα λεγαμε οτι ειναι μια μορφη βιας,στα σημερινα δεδομενα ισως να εχει αλλαξει ο τροπος που γινεται τωρα,..πραγματικα δεν ξερω.., βεβαια τα παιδια ειχανε αλανες, τρεχανε και βγαζανε ολη τους την ενεργεια και επιθετικοτητα εκει,στις πολεις ποσο να τρεξεις;.επειτα η τηλεοραση με τα "επιθετικα"παιχνιδια,..,τοτε δεν υπηρχε.. ζορικα τα πραγματα...
Στην Ελλάδα φοβάμαι ότι αν γίνει αυτό θα ξεφύγουμε. Σίγουρα υπάρχει αυτό το πρόβλημα στα σχολεία, αλλά και οι γονείς έχουν ξεφύγει λίγο. Μου έλεγε μαμά παιδιού α΄δημοτικού πως στο σχολείο που πάει παραπονέθηκε ένας γονιός πως το παιδί του έπεσε θύμα εκφοβισμού γιατί ένα άλλο πρωτάκι του πήρε το χυμό. Εννοείται πως η δασκάλα θα πρέπει να κάνει μετά την ανάλογη κατήχηση, αλλά δεν το λες και περιστατικό εκφοβισμού αυτό. Στις κουνιες που σφάζονται όλα για μια μπάλα, θα έπρεπε οι μισοί γονείς να δικαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Είμαστε λίγο της υπερβολής και καμμιά φορά αναρωτιέμαι αν τόση ενημέρωση μας κάνει καλό ή δεν έχουμε την ικανότητα να τη διαχειριστούμε. Ό,τι ακούσουμε ψάχνουμε να δούμε μήπως μας συμβαίνει. Μα όπου υπάρχει πρόβλημα το καταλαβαίνεις δε χρειάζεται να ψάξεις να βρεις τίποτα, φαίνεται. Αν πάλι θέλεις να δημιουργείς πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει πάλι θα τον βρεις τον τρόπο. Για τα παιδάκια λυπάμαι περισσότερο που μαθαίνουν με αυτόν τον τρόπο να μην έχουν κρίση και μέτρο.