Αυτή που πήρε τα βουνά

Τελευταία διαβάζω και μαθαίνω για πολλούς ότι επέστρεψαν στα χωριά τους λόγω οικονομικής κρίσης, αποφεύγοντας το ενοίκιο στην πόλη ή αναζητώντας μια οικονομικότερη ζωή στο χωριό. Το παράδοξο είναι ότι κι εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά εντελώς συνειδητά επέλεξα να φύγω από αυτήν και να εγκατασταθώ σε ένα χωριό. Όχι σε μια επαρχιακή κωμόπολη, αλλά σε χωριό 300 κατοίκων!

Από μικρή ονειρευόμουν τη ζωή εκτός Αθηνών. Και δεν εννοώ μόνο την επαφή με τη φύση (άλλωστε και στην Αθήνα ζούσαμε σε περιοχές μακριά από το κέντρο). Αυτά που μου έλειπαν περισσότερο ήταν η επαφή με τους ανθρώπους (να βγαίνεις στο δρόμο δηλαδή και να ανταλλάζεις μια «καλημέρα») και οι ανθρώπινοι ρυθμοί ζωής, χωρίς το άγχος και το τρέξιμο της μεγαλούπολης. Πάντα ρωτούσα τη μαμά μου γιατί δεν μετακομίζαμε εκτός Αθηνών (να μου πάρει κι ένα σκυλάκι κι ένα άλογο που τα είχα τόσο καημό!), αλλά φυσικά η απάντησή της ήταν ότι η δουλειά του μπαμπά ήταν στην Αθήνα και δεν γινόταν αλλιώς.

Εν τω μεταξύ κανείς από τους δύο γονείς μου δεν είχε καταγωγή από χωριό. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ουσιαστικά μεγάλωσε στην Αθήνα και η μητέρα μου γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια επαρχιακή κωμόπολη της Πελοποννήσου, η οποία σήμερα έχει 7000 κατοίκους. Οπότε τα καλοκαίρια που περνούσα με τον παππού και τη γιαγιά και πάλι δεν μου έδιναν την αίσθηση του χωριού!

Το άλλο όνειρο που είχα σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν να γίνω δασκάλα, πράγμα το οποίο ο Θεός με αξίωσε να το επιτύχω. Μάλιστα σκεφτόμουν ότι αυτό είναι ένα επάγγελμα που μπορείς να το κάνεις και εκτός Αθηνών, όχι όπως η δουλειά του μπαμπά μου που μας κρατούσε «δέσμιους» στην Αθήνα! Βέβαια, και όσον αφορά στις σπουδές ονειρευόμουν να πάω εκτός Αθηνών, αλλά τα οικονομικά μας δεν άντεχαν τα φοιτητικά έξοδα, μιας και έπιανα άνετα τη βάση του παιδαγωγικού της Αθήνας. Άλλωστε με 4 χρόνια υπομονή να αποφοιτήσω από τη σχολή, όλη η επαρχία θα ήταν δική μου!!!

Μπήκα από τους πρώτους στο παιδαγωγικό (δεν ήταν της μόδας τότε), αποφοίτησα με άριστα και 6 μήνες μετά την αποφοίτησή μου έδωσα ΑΣΕΠ, όπου πέρασα πάλι από τους πρώτους. Δεν με ενδιέφερε όμως που μου δινόταν η δυνατότητα να διοριστώ στην Αθήνα, δεν το συζήτησα καν! Πρώτη επιλογή: Κυκλάδες!!! Κι έτσι βρέθηκα πρωτοδιόριστη στη Νάξο. Τα επόμενα χρόνια γύρισα λίγο στη Στερεά Ελλάδα και τελικά κατέληξα στην Πελοπόννησο, από όπου και η καταγωγή μου.

Ερχόμενη εδώ, με έστειλαν στο τελευταίο σχολείο που είχα δηλώσει, μιας και τα μόριά μου ούσα ανύπαντρη, άτεκνη και με μικρή προϋπηρεσία, δεν έφταναν για κάποιο μεγαλύτερο σχολείο. 1/9/2010 πάτησα το πόδι μου σε ένα μικρό ορεινό χωριό, στο πιο όμορφο και γραφικό πέτρινο σχολείο που έχω δει ποτέ. Αυτό ήταν, το ερωτεύτηκα ατάκα! Με το που το είδα ήμουν σίγουρη ότι όταν ήμουν μικρή και ονειρευόμουν να γίνω δασκάλα, αυτό ακριβώς ήταν το σχολείο που ονειρευόμουν! Στο σχολείο αυτό φοιτούσαν συνολικά 15 παιδάκια σε όλες σχεδόν τις τάξεις και φυσικά η μοναδική δασκάλα ήμουν εγώ! Ήταν μεγάλη η πρόκληση και ανταποκρίθηκα όσο καλύτερα μπορούσα. Πάντοτε είχα σαν γνώμονα ότι σε καμία περίπτωση οι μαθητές μου δεν ήθελα να είναι υποδεέστεροι από τα παιδιά των πόλεων. Δουλεύαμε με φυλλάδια και με διαγωνίσματα επιπέδου ιδιωτικού σχολείου της Αθήνας (στο οποίο δούλεψα τη χρονιά ακριβώς πριν διοριστώ). Συχνά τους έλεγα (και τους λέω ακόμα) ότι ακόμα και αν αποφασίσουν να μείνουν στο χωριό και να γίνουν αγρότες, να πάνε πρώτα να σπουδάσουν, να δουν πράγματα, να ανοίξουν τους ορίζοντές τους και μετά, αν θέλουν, να επιστρέψουν εδώ.

Η μοίρα το έφερε και γνώρισα τον άντρα μου σε αυτό το πανέμορφο ορεινό χωριό, αγαπηθήκαμε και αποφασίσαμε να κάνουμε εδώ την οικογένειά μας. Σήμερα έχουμε ένα γιο 7 μηνών και δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι! Μέχρι τον 7^ο μήνα της εγκυμοσύνης μου δούλευα κανονικά (μέχρι και με πάγο είχα πάει να κάνω μάθημα, η μουρλή, με την κοιλιά τούρλα). Την ημέρα που έφευγα έριξα τόσο κλάμα, λες και άνοιξε η γη και κατάπιε το σχολείο, τόσο πολύ μου στοίχισε… Μου είχαν ετοιμάσει και οι γονείς με τα παιδιά πάρτυ-αποχώρησης-έκπληξη και πραγματικά με συγκίνησαν αφάνταστα (κοινώς πλάνταξα στο κλάμα)! Τώρα που κάθομαι σπίτι με τον πιτσιρίκο με άδεια ανατροφής, μου λείπει αφάνταστα το σχολείο, αλλά κάνω υπομονή… 

Θα μου πείτε τώρα (και δικαίως): είναι όλα τόσο ροζ και τριανταφυλλένια στο χωριό; Δεν σου λείπει η Αθήνα; Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής: ναι, μου λείπει λίγο η Αθήνα. Μου λείπει η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, αλλά κυρίως μου λείπουν αρκετά οι επιλογές και η ελευθερία κινήσεων (η έλλειψη κουτσομπολιού βασικά). Έρχομαι κατά καιρούς στην Αθήνα, τώρα που έχω άδεια, και μένω μία εβδομάδα στους γονείς μου, να δουν και να χορτάσουν λίγο το μικρούλη. Μόλις περάσει όμως η εβδομάδα, έχω ήδη μπουχτίσει από τη φασαρία, το καυσαέριο, την κίνηση, τον κόσμο, την αποξένωση και ευχαρίστως επιστρέφω και πάλι στο χωριό… Άλλωστε έχω και εδώ πια τον κύκλο γνωριμιών μου, φίλους και γνωστούς που κάνουν τη ζωή να κυλάει ομορφότερα!

Εύχομαι η επιλογή μου να με δικαιώσει και τα παιδιά μου να μεγαλώσουν σωστά, μακριά από τη βουή της μεγαλούπολης, αλλά όχι με λιγότερα ερεθίσματα και λιγότερες ευκαιρίες από τα παιδιά της πρωτεύουσας (και των άλλων μεγάλων πόλεων). Βέβαια η πολιτεία δεν δείχνει καμία μέριμνα για αυτά τα παιδιά, τα αντιμετωπίζει ευθαρσώς σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία…

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com