Εγώ δεν πάω καλά ή οι άλλοι;
Εχω ένα κοριτσάκι 2 1/2 χρονών.
Και ενώ πίστευα ότι δε ζω μόνο έγω στο 2013 αλλά και ολες οι υπόλοιπες μαμάδες μαζί με μένα, τους τελευταίους μήνες διαπιστώνω ότι μάλλον κανω λάθος.
Διατηρώ μία κρυφή ελπίδα ότι όλο αυτό δεν ήταν παρά μία τραγική σύμπτωση και ότι όταν διαβάσω τις απαντήσεις θα ξαναβρώ τον ύπνο μου.
Μιλώντας με άλλες μαμάδες σε μία μικρή ομάδα που διατηρούμε στο φεισμπουκ έπεσε το θέμα παιδί και ζώο. Σχεδόν όλες οι μαμάδες (μάλλον όλες αλλα βάζω το σχεδόν γιατί αλλιώς δε θα το αντέξω) έλεγαν ότι δεν αφήνουν τα παιδάκια τους να έχουν επαφή με ζώα γιατί είναι επικίνδυνα. Συγκεκριμένα: «Επαφή με ζώο θα έχει αφού τελειώσει το γυμνάσιο«, «Το να μεγαλώνουν παιδιά και ζώα μαζί δε θα το σχολιάσω γιατί θα γίνω πολύ κακιά» «Με σαλιγκάρι μόνο και αυτό μετά από σκεψη….» . Εντάξει, λέω, δε το ζω. Ίσως να είναι τυχαίο. Ίσως τα φαντάζομαι. Πάντως αποκλείεται να είναι αυτή η γνώμη που έχουν οι μαμάδες για αυτό το θέμα.
Πάμε παρακάτω. Η κόρη μου ξεκινάει παιδικό σταθμό. Η πολύ συμπαθής και αγαπητή νεαρή δασκάλα της με ενημερώνει ότι το απόγευμα έχει οργανώσει μια συγκέντρωση/ομιλία για τους γονείς με κάποιους λογοθεραπευτές και εργοθεραπευτές. Τέλεια. Στη συνάντηση είμαστε καμιά 10αριά μαμάδες, παρούσα και η δασκάλα φυσικά. Κάναμε ερωτήσεις πιάσαμε κουβεντούλα για τα παιδιά, για πάρα πολλά θέματα όπως πως κόβεται η πάνα, παιδί και τηλεόραση και και και….ρωτάει λοιπόν μία μαμά «Τα παιδιά πρέπει να τα χτυπάμε;» Αν είναι δυνατόν, σκέφτομαι απο μέσα μου και περίμενα την αποστομωτική απάντηση της ειδικού. Η οποία ναι, ήταν αποστομωτική. Για μένα.
«Ναι εγώ είμαι υπέρ«
Ντοινγκ. Εντάξει λεω τωρα θα την κράξουν οι μαμάδες και με το δίκιο τους. Από τις 10 μαμάδες εγω και άλλη μία είμαστε κατά τις βίας. Οι υπόλοιπες 8 και η δασκάλα 9 πέταξαν τις θεϊκές ατάκες «Γιατι εμείς τι πάθαμε» «Αφού δε καταλαβαίνουν αλλιώς» «Εντάξει δεν είπαμε και να τα ξυλοφορτώνουμε«. Το να αφήνουμε τα μωρα να κλαίνε δε το συζητώ, νόμος, δε σηκώνανε κουβέντα. Εκεί συμφωνούσαν και οι 10.
Και προχθές σε μία παρέα με περίπου 7-8 μαμάδες που έτυχε να βρεθώ πιάσαμε τη συζήτηση τιμωρία στο σχολείο. Τα παιδάκια από τις περισσότερες πάνε α΄ β΄ δημοτικού και κάποιες παιδικό και νηπιαγωγείο. Σύμφωνα με τις εμπειρίες τους λοιπόν οι δασκάλες στο δημοτικό τα βάζουν τιμωρία αν μιλάνε πχ μέσα στη τάξη, η οποία τιμωρία είναι να κάθονται με το ένα πόδι στον τοίχο, να μη βγαίνουν διάλειμμα ή να μην συμμετέχουν στην επόμενη σχολική εκδρομη. Οι μαμάδες συμφωνούσαν με τις εν λόγω τιμωρίες. Α και στο παιδικό υπάρχει λέει το καρεκλάκι της σκέψης… (μη χε…) Η δικιά μου αντίδραση ποια θα πρεπει να είναι απέναντι στη δασκάλα αυριο μεθαύριο αν φέρεται ετσι; (Ρωτάω ειλικρινά και περιμένω απάντηση)
Και δω θέλω να κάνω εδω κάποιες ερωτήσεις.
Αυτά τα παιδάκια που
1. Τρώνε ξύλο από γονεις και δασκάλους
2. Δέχονται εξευτελιστικές τιμωρίες
3.Μεγαλώνουν έχοντας σαν δεδομένο ότι τα ζώα δεν είναι κομμάτι της φύσης μας άλλα «διαβολικά» επικίνδυνα πλάσματα που πρέπει να αποφεύγουμε μέχρι να τελειώσουμε το γυμνασιο
σε τί ενήλικες θα εξελιχθούν; Μήπως θα ασκούν βία; Μήπως δε θα μάθουν να σέβονται οποιαδήποτε μορφή ζωής; Μήπως θα είναι κομπλεξικά άτομα που θα προσπαθούν να κάνουν ΚΑΙ τους γύρω τους δυστυχισμένους;
Μαμάδες μου αγαπημένες στην αναζήτηση της google εκτος από το «κοτόπουλο αλα κρεμ» μπορείς να πληκτρολογήσεις και «παιδί και βία» «παιδί και τιμωρία» και «η αξία του να μεγαλώνουν μαζι παιδιά και ζώα». Γιατί το να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο είναι ευθύνη και οφείλεις να ψάξεις τι είναι το σωστό. Και όχι «Ε ετσι μεγαλώσα κι εγω και δεν έπαθα και τίποτα» Γιατί για ψαξου καλύτερα. Έπαθες.
Mία μαμα.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
συμφωνώ και επαυξάνω και σκέφτομαι τι έχω να αντιμετωπίσω και στον παιδικό και αργότερα στο σχολείο κλπ. Αλλά σε ότι αφορά το παιδί μου θα είμαι κάθετη και δεν πρόκειται να επιτρέψω τίποτα από τα παραπάνω αλλιώς η εκάστοτε ειδικός ή δασκάλα θα με βρει αντιμέτωπη. Δυστυχώς ο όρος "μαμά" καλύπτει μια τεράστια γκάμα ανθρώπων με ότι αυτό συνεπάγεται
και πανω που νομιζα οτι μονο εγω δεν παω καλα να σαι και εσυ..... αρα ειμαστε δυο εναντια σε ολους?σε καποιους? ειλικρινα δεν ξερω τι σκεφτονται καποιοι και θεωρουν οτι το ξυλο και η τιμωρια θα αποδωσουν δεν ειμαι και εγω αγια εγω ερθει εκτος εαυτου και εχω δωσει στον πισινο μια ...την ιδια στιγμη το μετανοιωσα ,ευχομουν να μου ειχε κοπει το χερι οταν ειδα το βλεμμα του γιου μου που ηταν τοτε 5 χρονων απο τοτε απομακρυνομαι ηρεμω και μετα αντιμετωπιζω την κατασταση πιστευω δεν υπαρχει τιποτα χειροτερο για ενα παιδι...
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΤΑ ΛΕΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΟΠΩΣ ΟΜΩΣ ΕΣΥ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. ΕΓΩ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΜΕ ΣΚΥΛΙ ΓΙΑ 14 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΜΕ ΡΩΤΑΣ ....ΤΩΡΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΛΛΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΒΓΑΛΩ ΠΕΡΑ. ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΗ (ΚΑΙ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΣΚΥΛΙ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΖΩΟΥ ΓΝΩΡΙΖΩ ΓΑΤΑ Η ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ ) ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΚΕΦΤΩ ΑΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ . ΙΣΩΣ ΛΕΩ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΘΑ ΔΟΥΜΕ.......... ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΟΧΙ ΕΝΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΖΩΑ ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥΣ !!!. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΩ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΡΙΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΩ ΜΕΤΑ. ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΩΡΑ ΤΟ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΝΑΙ ΕΧΩ ΦΑΕΙ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΕΧΩ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟΝ ΠΩΠΩ ΤΟΥΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΝΤΙΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΔΕΝ ΤΑ ΣΠΑΩ ΣΤΟ ΞΥΛΟ ΑΛΛΟ ΟΤΑΝ ΜΕ ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΤΑ ΑΚΡΑ ΤΟ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ . ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΟΝΕΙΣ ΣΑΝ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΝΕ .....ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΡΙΝΕΙΣ !!! ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΩΡΑ ΤΑ ΤΟΡΤΕΛΙΝΙΑ ΑΛΛΑ ΚΡΕΜ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΝΟΣΤΙΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΩΩ ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΟΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΩΣ ΕΧΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ! ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙΡΑΞΕΙ ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΣΥΝΑΝΤΑΣ ΣΥΧΝΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ !!!
Εσύ μια χαρά πας. Από το κείμενό σου και ορισμένα σχόλια βλέπω ότι άλλοι δεν πάνε καλά... τα άκουσα κι εγώ από διάφορους για τη γατούλα μου όσο ήμουν έγκυος, δεν έχω απλώσει ούτε δάχτυλο στο παιδί μου και δεν πιστεύω στην τιμωρία, απλά επιβραβεύω την καλή συμπεριφορά του και αυτό τον κάνει να καταλαβαίνει πια είναι τα όριά του και τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Από τη στιγμή που κι εμένα δεν μου αρέσει ούτε να με δέρνουν, ούτε να με βάζουν τιμωρία, αλλά να μου εξηγούν τι έκανα λάθος, κάνω τα ίδια και στο παιδί μου.
πες τα χρυσοστομη!!!!εγω το μωρο που απο την πρωτη κιολας μερα που γυρισαμε στο σπιτι το ειχα μαζι με τη σκυλιτσα μας,παντα βεβαια κι εγω εκει γιατι λογω μεγεθους της πιτ μπουλινας μου φοβομουν καμια αχαρη κινηση της αθελα της.δεν υπαρχει καλυτερο μαθημα ζωης για το παιδι απο το να φροντιζει ενα κατοικιδιο!οσο για το ξυλο... δεν εχει κανενας το δικαιωμα να ακουμπησει ουτε τριχα που λεει ο λογος,απο τα μαλλια του παιδιου μου!αν εχουν καποιο προβλημα με τη συμπεριφορα του πρεπει να το πουν σε εμενα(ευτυχως μεχρι τωρα δεν ειχαμε ποτε καποιο παραπονο αλλα ποτε δεν ξερεις...) πιστευω πως το ξυλο μονο αρνητικα αποτελεσματα μπορει να φερει.η συζητηση(οχι να βαλεις το παιδι κατω και να του μιλας 5 ωρες για το ιδιο πραγμα γιατι και αυτο τα ιδια αποτελεσματα θα εχει αφου θα το εχουμε κουρασει με τη φλυαρια μας) και αναλογα παντα με την ηλικια του παιδιου μαθαινει στο παιδι(περα απο το τι ειναι σωστο και τι λαθος) και το διαλογο.μανουλες μαθετε στα παιδακια σας να αγαπανε τα ζωακια,ειναι ψυχουλες που ζητανε προστασια που μονο εμεις μπορουμε να τους προσφερουμε.... ποτε μην χτυπατε τα παιδακια σας τραυματιζεται την ψυχουλα τους και οταν λετε για αναρωτηθειτε???εσεις οι ιδιες χτυπατε τα δικα σας παιδακια και αυτα στο μελλον θα κανουν το ιδιο στα δικα τους ή ακομη και σε αλλα...
Κορίτσια ότι δίνεις παίρνεις! Έχω μια κορούλα 11.5 μηνών. Μια φορά τη μάλωσα για κάτι που έκανε ¨κακό" και της έκανα "ντα" το χεράκι της. Με κοίταξε με γουρλωτά μάτια και χωρίς να το καταλάβω μου έδωσε μια γερή στο πρόσωπο φωνάζοντας "ντάααα"!!! Το παιδί φταίει ή εγώ?? Άρα μεγαλώνοντας τα παιδιά φταίνε για τη βιαιότητα στη ζωή τους ή εμείς? Τα παιδιά φταίνε που πιάνουν ζωάκια και τα βασανίζουν χωρίς να νοιώθουν τίποτα γι'αυτά ή εμείς? ¨τι σπείρεις.. θερίζεις!!!
εξαιρετικό κείμενο, πράγματι ,όσο και αν φαίνεται περίεργο πολλές μαμάδες έχουν παρόμοιες απόψεις με το σκεπτικό ότι δεν έπαθαν τίποτα μεγαλώνοντας με τον ίδιο τρόπο.Συμφωνώ απόλυτα με τον επίλογό σου...προφανώς έπαθαν , απλά δεν το γνωρίζουν
συμφωνω με ολα οσα μας εγραψες! εχω και εγω ενα σκυλακι το οποιο ειναι 6 χρονων η κορη μου μολις 9 μηνων! πολυ μου ειπανε να το διωξω μολις γεννησω λες και ειναι καποιο αντικειμενο, μην δινεις σημασια εγω αυτο κανω και αν μου το παιξει και καποιος εξυπνος τον αποστομωνω με επιχειρηματα! το ξυλο εννοειται πως δεν εκανε κανενα παιδι να ακουσει.... ομως υπαρχουν και καποιες εξεραισεις, εγω μια φορα εφαγα χαστουκι απο τον μπαμπα μου και απο τοτε δεν ξαναειπα ψεματα! οσο για την τιμωρια θα ειναι το μονο πραγμα που θα διαφωνησω μαζι σου, τα παιδια που δεν εχουν επιπτωσεις για τις πραξεις τους γινονται ανεξελενκτα, δεν μιλαω για κανενα σκαμνι η σκαλι, πχ πας βολτα με το βλασταρι σου να του παρεις ενα δωρακι αλλα αυτο τελικα θελει και ενα δευτερο, του εξηγεις οτι μπορει να παρει το ενα απο τα δυο και επιμενει με φωνες και κλαματα, του το ξαναλες και το προιδοποιεις οτι αν δεν σταματησει δεν θα παρει τιποτα και πως το απογευμα δεν θα το πας στις κουνιες οπως συνηθιζετε και θα κατσει στο σπιτι, αν δεν το κανεις και τελικα υποκυψεις για να μην γινεις ρεζιλι το εχεις χασει το παιχνιδι. για το παιδι ειναι μια πολυ σοβαρη τιμωρια αυτη, ειχε μια λαθος αντιδραση και επρεπε να υποστει τις συνεπειες δηλ. την τιμωρια
για τα ζωακια δεν το συζητω,μονο καλο θα προσφερουν...αν βεβαια ειναι εβολιασμενα κλπ..κλπ..!για το ξυλο σιγουρα δεν ενοουμε να το ξυλοφορτωνεις το παιδι,αλλα ενα σκαμπιλακι στο ποπουδακι δεν θα το κανει κακο αντιθετως καλο θα του κανει...γτ αν δεν το φαει, στην εφηβεια του που θα χει τον ασημαζευτο τα χαστουκια θα τα τρως .. εσυ..! οσο αφορα την καρεκλα σκεψης την εφαρμοζω και εγω και σε πληροφορω οτι ειναι πολυ ωραια μεθοδος με τελεια αποτελεσματα...οσο αναφορα τουσ δασκαλους δεν δεχομε να πειραξουν ουτε μια τριχα απο του παιδιου μου το μαλλι,αλλα αν εχουν καποιο παιδι που ειναι ανυπακουο , επειδη οι γονεις του το εχουν χυμα στο κυμα ,θα πρεπει με καποιο τροπο να μπορεσουν να επιβληθουν...οποτε χρειαζετε και η τιμωρια..νομιζω πως εισαι λιγο υπερβολικη στο κειμενο σου,κανεις δεν ειναι υπερ της βιας και σιγουρα κανεις δασκαλος και γονιος εκει στη συνελευση δεν θα ειπε'' ναι ...μαυριστε τα στο ξυλο...'' και οι υπολοιποι θα συμφωνησανε!! Παρ μετρον αριστον!
ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΠΟΨΗ ΕΥΤΥΧΩΣ ΓΙΑΤΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΝΥΣΗΧΩ!!!
Εγώ μια φορά χαστούκισα το γιο μου και αμέσως έμπηξα τα κλάματα, όλο συγνώμη και συγνώμη του ζητούσα και τοσο χάλια δεν έχω ξανανιώσει, το ξύλο δεν εμπνέει σεβασμό αλλά φόβο, Θα δεχόσασταν κάποιον άλλο να χτυπήσει τα παιδιά σας? ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΑ λοιπόν γιατι να το κάνετε οι ίδιες στα παιδάκια σας?
Υ πε ρο χο κειμενο...μπραβο σου.
Α, καλά εγώ με 2 παιδιά, παπαγάλο, ψάρι και 2 σκυλιά μέσα στο σπίτι, είμαι για την πυρά κατευθείαν! χαχαχα Κι όμως ο μικρός μου (6 χρονών) -που είναι τρομερά ζωηρό παιδί- έχει αναλάβει το τάισμα του ενός σκυλιού και του ψαριού και δεν τα έχει ξεχάσει ποτέ! Για τα υπόλοιπα, ασχολίαστα!!!
Εγώ έχω να πω πως αυτά τα πράγματα ,αν μη τι άλλο, είναι ξεπερασμένα. Εγώ τον γιο μου παρέα με το λυκοσκυλάκι μου τα μεγαλώνω. Τι θα πει "μόλις τελειώσει το γυμνάσιο"? Τι είναι το γυμνάσιο? Σημείο αναφοράς για να πλησιάσουμε τα ζώα? Όσο για το θέμα του ξύλου... εντάξει, δεν έχω λόγια! Δηλαδή θα δώσω ένα χαστούκι στο παιδί μου κι αυτο θα καταλάει το λάθος του απο το ξύλο που θα φάει?? Ήμαρτον ρε παιδιά! Σε ποια εποχή ζούμε??!! Μέχρι και στο σκυλί μου ΠΟΤΕ δεν έχω απλώσει χέρι, ούτε καν δεν το έχω σηκώσει για να το φοβερίσω. Πάντα πίστευα (και πιστέυω) ότι ο άλλος (είτε είναι σκυλί είτε παιδί) πρέπει να σε σέβεται, όχι να σε φοβάται. Πώς θα μπορέσω εγώ να ζήσω ξέροντας ότι στην καρδούλα του παιδιού μου υπάρχει ο φόβος ότι η μαμά θα τον κοπανήσει ή θα του δώσει χαστούκι επειδή έκανε κάτι κακό?! Δηλαδή τι θέλει να μας πει η συγκεκριμένη κυρία "ειδικός" (όπως είπε και η συγγραφέας¨μη χε...)? Ότι όποιος κάνει κάτι κακό πρέπει να τρώει ξύλο. Τουτέστιν, ας το μεταφέρουμε και στην ενήλικη ζωή μας κι ας ρίχνουμε μερικές "ψιλές" σ'αυτούς που μας σπάνε τα νεύρα. Στην τελική, προκειται για παιδιά. Αν ήταν ενήλικες και έκαναν κάτι κακό, θα έλεγες ναι δεν καταλαβαίνουν. Είναι παιδια. Τέλος. Κι όχι απλά παιδιά. Παιδιά ΜΑΣ. Μετά να μην απορούμε για τα περιστατικά βιας που ολοένα και αυξάνονται. Η βία φέρνει βία. Κι αυτό είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο. Φιλικά
Ιωάννα αυτό ακριβώς απολυτο δίκιο έχεις. Με τα παιδιά ελάχιστα πράγματα είναι στάνταρ. Και ναι. Ένα στάνταρ είναι οτι το ξύλο και γενικότερα η βία μόνο ασχήμια φέρνει και φόβο. ΑΛΛΟ ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΟ ΣΕΒΑΣΜΟΣ. Σκοπός είναι τα παιδιά να καταλάβουν που είναι το λάθος τους και άρα να μην το ξανακάνουν. Άμα είναι να μην ξανακάνουν κάτι γιατί με φοβούνται... χαίρω πολύ. Κανένα νόημα. Όσον αφορά τον τάδε και τον δεινα ειδικό κρίνουμε αναλόγως με το τι ταιριάζει στο κάθε παιδί. Ωστόσο, όπως και να το κάνουμε, κάποιοι κορυφαίοι ειδικοί πχ Φρόιντ αποτελούν σημείο αναφοράς. Αλλά και πάλι, παίρνουμε στοιχεία και τα προσαρμόζουμε στη δική μας κατάσταση. Η κοπέλα που έγραψε το κείμενο λέει οτι η δασκάλα του παιδιού είναι υπέρ του ξύλου. Βαριέμαι να ασχοληθώ με κάτι τόσο μη πω τι. Το μόνο που θα πω είναι έλεος! Όπως είχε πει και μια καθηγήτρια στη σχολή μου, η παιδαγωγική είναι ένα μείγμα όσων πιστεύουμε οτι είναι σωστά και ταιριάζουν στην κάθε περίπτωση και όχι κάτι άκαμπτο. Η παιδαγωγική δεν χωράει σε καλούπια. Δυστυχώς πολλοί ακόμη πιστεύουν πως φόβος και σεβασμός ειν το ίδιο. ΠΟΛΥ ΚΡΙΜΑ.
Καλά τι θυμήθηκα και γελάω μόνη μου. Η απομυθοποίηση του σκαλιού/σκαμνιού της σκέψης από την κόρη μου. Ήταν 2,5+, ανεβαίνουμε τη σκάλα και περνώντας από το πρώτο σκαλί που ήταν το σκαλί της σκέψης, μου λέει δε θα κάτσω εδώ ακόμη. Της λέω γιατί να κάτσεις αφού δεν έχεις κάνει τίποτα. Και παίρνω την απάντηση: "Tώρα δεν έκανα, αλλά μετά που θα σε χτυπήσω θα έρθω να κάτσω εδώ. Έτσι γίνεται". Πιο πολύ γραμμένο το έχω το σκαλί της σκέψης δεν μπορώ να φανταστώ. Και τα έλεγα η καημένη στις δασκάλες και μου έλεγαν πως εγώ δεν το εφαρμόζω σωστά και γι΄αυτό δεν καταλαβαίνει τη σημασία του. Ότι το είχε γραμμένο από μονη της δεν περνούσε από κανενός το μυαλό. Ακόμη με τα σκαλιά της σκέψης θα παιδευόμασταν
χωρις να δοιαβάσω 'ολα τα σχόλια αλλά μερικά ειδα πως πολλές συμφωνείτε με την τιμωρια και αναρωτιέμαι γιατι?? εσάς θα σας αρεσε να σας βαλουν τιμωρια?? μπορείτε την ωρα που το παιδι σας κάνει μια ζημία να το ποιασετε και με ωραίο τρόπο να του εξηγησετε γιατι δεν έπρεπε να το κάνει.. το παιδι πρέπει να ξέρει οτι οι πράξεις μας εχουν συνεπειες οποτε αν την επομενη φορα βλέπετε πως το παιδι σας δεν σας ακουει να του πειτε πχ κωστάκι δεν τραβάμε τα μαλλια αγάπη μου αν τραβήεις τα μαλλια της αδερφής πάλι να ξέρεις πως το απογευμα δεν θα πάμε βόλτα εσυ κωστάκη μου θα επιλέξεις τι πρέπει τελικά να κάνεις.. ετσι το παιδι μεσω των επιλογων μαθαινει και τις συνέπειες.. ηρεμα καθαρα και ομορφα. ειμαι μαμα και εχω δοιαβάσει απειρα βιβλια που με εχουν βοηθησει πάρα πολυ στο τροπο συμπεριφορας προς τα παιδια .. οποτε την αλλη φορα αντι να βλεπετε ντανταδες αμεσους δράσης δοιαβάστε ενα βιβλιο που θα σας κατευθηνει βημα βημα για το τι μπορειτε να κάνετε χωρις να βαζετε τιμωριες και χωρις να δερνετε τα παιδάκια σας
Αυτή η προσέγγιση με τις συνέπειες σε εμάς δυστυχώς δεν έπιασε, όπως δεν έπιαναν και οι μέθοδοι της νταντάς, της οποίας το βιβλίο μας το έφεραν δώρο λέγοντάς μας αυτό θα σας σώσει. Δε μας έσωσε τίποτα από τα δύο. Μας έσωσαν οι ερωτήσεις. Τι νιώθεις και κάνεις έτσι? Τι λες να κάνουμε για να νιώσεις καλύτερα? ΄Ετσι ώστε να μπορεί σιγά-σιγά να διαχειρίζεται από μόνη της τις εκρήξεις της και το θυμό της. Και είναι εντυπωσιακό ότι πιάνει. Και απορώ γιατί αυτή τη μέθοδο δε μας την είπε ποτέ καμμία δασκάλα ή η παιδοψυχολόγος του σχολείου. Όσες μας έλεγαν ήταν του τύπου εγώ λέω αυτό κι εσύ θα το κάνεις. Και στη δικιά μου και στα υπόλοιπα ζωηρά παιδιά της τάξης (που για κάποιο λόγο πάντα τους διάλεγε για καλύτερούς της φίλους) δεν έφερναν κανένα αποτέλεσμα.
Το να πεις "το απόγευμα δεν θα πάμε βόλτα" δεν είναι τιμωρία; Και τι νόημα έχει να του θέσεις έναν όρο που το απόγευμα θα έχει ξεχάσει. Να του δείξεις τις συνέπειες για τι; Για κάτι που έκανε τόσες ώρες νωρίτερα και δεν μπορεί να συνδέσει στο μυαλουδάκι του με το παρόν; Και έπειτα, κι εμείς οι ενήλικες τιμωρούμαστε...όταν έχεις πει σε κάποιον πχ ότι αυτό που κάνει σε πληγώνει ή σε προσβάλει κι εκείνος συνεχίζει να το κάνει, τότε τον αποκλείεις από την ζωή σου ή του την λες...τιμωρία δεν είναι κι αυτό; Οι νόμοι για τμωρία δεν είναι; Στο κάτω κάτω, οι τιμωρίες σε λογικά πλαίσια (όχι εξευτελισμοί ή οτιδήποτε βίαιο ή προσβλητικό) μαθαίνουν στο παιδί ότι ο κόσμος αυτός έχει πέρα από άτυπους κανόνες και νόμους...
κορίτσια δεν μπορώ να συνοψίσω το βιβλίο που δοιαβασα πάντως με έχει βοηθήσει πάρα πολυ και εχει μέσα πολλές μεθοδους .. λέγεται πως να μεγαλώσετε ένα υπευθυνο παιδι..
υπέροχο άρθρο!! και εγω την ιδια αποροια εχω.. απορω πολλες φορές με τους αλλους με τις ιδεες που εχουν με τις αποψεις τους εμεις εχουμε ζωα πολλά ζωα..εχουμε ενα μικρό αγρόκτημα.. και ολοι απορουν που αφηνω το παιδι να ερχεται μαζι μου και αναρωτιεμαι γιατι απορουν.. δεν εχω την κατσικα μεσα στο σπίτι .. αγαπώ τα ζωα αλλά μεσα στο σπίτι δεν τα θέλω. επίσης με το ξυλο.. με λένε για αυτο ειναι ζωηρή γιατι δεν την δέρνεις.. εκεί τρελένομαι. να δειρω λέω ενα μωρο 15 μηνων?? και λενε ε δεν ειπαμε να το πλακωσεις μια στο πωπο.. και οταν ρωτάω και τι ακριβώς θα μάθει αν το δείρω ?? δεν ξέρουν τι να μου πουνε.. ή τους λεω το μονο που θα πετυχω ειναι να την κανω να κλαιει πιο πολυ γιαι πρέπει να βλέπω το παιδι μου να υποφερει ?? παλι δεν εχουν τι να πουν φυσικά βλέπεις αυτοι οι ανθρωποι δειχνουν την ανωτεροτητα τους στα παιδια τους μεσω του ξυλου.. και ναι και μια στο πωπο είναι ξυλο και το παιδι θα μάθει πως οταν κάτι δεν μας αρεσει σηκώνουμε το χερι.. ετσι δημιουργητε το μπουλινγκ στα σχολεια .. καλά για την τιμωρια δεν το συζητώ... κανεις ξενος δεν εχει το δικαιωμα να κάνει αυτο στο παιδί σου. κανεις!!! καμια φορά αναρωτιέμαι ποιος ειναι ο ενήλικας και ποιος το παιδι... γιατι καποιοι ενήλικες μονο έτσι δεν λειτουργουνε.. και κάτι ακομα.. ασφαλεια και παιδι.. ΜΗΝ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΚΑΘΙΣΜΑ ΠΑΘΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.. ναι πάθατε γίνατε ανεγκέφαλοι και ανευθυνοι!!
Όταν πήγα να κάνω χοριακή στον μικροβιολόγο και μου έδωσε τα αποτελέσματα, φεύγοντας με ρώτησε: "Έχεις γάτα; Αν έχεις σφάξ'την, πέτα την, καψ'την, αλλά σπίτι μαζί σου μην την έχεις."....Εννοείται έφαγε τρελό ξέχ@@μα και δεν ξαναπάτησα το πόδι μου στο ιατρείο του...
Αρχικά για τα ζώα δεν θα σχολιάσω γιατί πολύ απλά είναι θέμα του καθενός να κάνει ότι θέλει. Εγώ προσωπικά λατρεύω τα ζώα, ξέρω τα οφέλη της συντροφιάς τους σε παιδιά και ενήλικες, οπότε ναι όταν μπορέσω θα πάρω...ίσως ένα χαδιάρικο γατάκι... Για το θέμα της σωματικής τιμωρίας...τι να πω; Ότι είναι η πιο κομπλεξική αντίδραση; Όλοι και όλες λένε "κι εμείς φάγαμε ξύλο, τι πάθαμε;" αλλά πρώτον το γεγονός και μόνο ότι θεωρούν την σωματική τιμωρία λύση είναι κάτι που πάθανε και επιπλέον θα ήθελα να ξέρω όλες εκεινες οι μανούλες που μοιράζονται την ίδια άποψη, πως θα ένιωθαν αν χαστούκιζα εγώ και μάλιστα δημοσιώς μία από αυτές επειδή δεν συμμορφώνεται με τους απλούς κανόνες συμπεριφοράς (παραγματικό παράδειγμα...στην γειτονιά μου έχω μία τύπισσα που θεώρησε λογικότατο να πάρει σκυλάκια-2παρακαλώ- για να ευχαριστήσει τους γιους της, τα οποία έχει σε μπαλκόνι και τα οποία χαλάνε τον κόσμο...εννοείται δεν φταίνε εκείνα ή τα παιδιά, γι'αυτό και αναρωτιέμαι πως θα της φαινόταν αν μετά από τόσες παρατηρήσεις, την χαστούκιζα)...Το ότι τα παιδιά δεν μπορούν να εκφράσουν πλήρως και εμπεριστατωμένα γιατί οι επιπτώσεις του χτυπήματος στην ψυχολογία τους είναι τόσο βαριές, δεν σημαίνει ότι δεν τις νιώθουν... Τώρα όσο για την τιμωρία, θα μιλήσω και σαν μαμά και σαν δασκάλα. Αφενός η κόρη μου 13ων μηνών εννοείται και δεν καταλαβαίνει πολλά και ούτε αντιλαμβάνεται κινδύνους. Θεωρώ τιμωρία το να της πάρω από τα χέρια ότι είναι επικίνδυνο και ας χτυπιέται από το κλάμα. Επίσης ίσως στο μέλλον να σκεφτώ, αν δεν πιάσει η ¨ρητορική¨ μέθοδος, καμιά ξυλιά στον πωπό, αλλά πιο πολύ για να την τρομάξω αν δω ότι κάνει κάτι επικίνδυνο. Θα το ψάξω πολύ, εννοείται θα βασιστώ στον χαρακτήρα του παιδιού για να αναπτύξω μεθόδους συμβιβασμών, αλλά θα το σκεφτώ. Όσο για την τιμωρία στην τάξη, στην αρχή της χρονιάς ΠΑΝΤΑ κάνουμε μια συζήτηση για το πως θέλουμε να μας φέρονται και πως όχι, συμφωνούμε σε κανόνες συμπεριφοράς, αλλά παιδιά είναι...πάντα θα ξεφύγουν. Αρχικά προηγούνται οι προειδοποιήσεις, αλλά ο συχνότερος τρόπος τιμωρίας είναι να τα βγάλω από την τάξη, σε χώρο όπου επιθεωρούνται από ενήλικα και ξέρουν ότι θα τα δει κιόλας (ντρέπονται). Αφενός το κάνω για εκείνα (να ηρεμήσουν) κι έπειτα για εμένα (να ηρεμήσω) και το μάθημα. Χωρίς φωνές, χωρίς προσβολές και πάντα ακολυθεί ενημέρωση των γονιών...
εχω 2 παιδια 2 1/2 χρονων κ 3 μηνων...εχουμε σκυλακι στο σπιτι ειναι παντα καθαρο κ ο μκρος τρελαίνεται να παιζει μαζι του!!!ο παιδιατρος μου συμφωνει!!οσο για το ξυλο κ τις τιμωριες τι να πω ,τι να γραψω?? κανενα σχολιο!!!λυπαμαι μονο τα παιδακια αυτα
Στην εγκυμοσύνη μου όλοι έπεσαν να με φάνε, εμένα και τον άνδρα μου, γιατί δεν απομακρύναμε τους γάτους απο το περιβάλλον μας, αλλα αντίθετα τους χώναμε κάτω απο τις κουβέρτες μας. Για να πω την αλήθεια, πρώτα ρώτησα την γυναικολόγο μου περι τοξοπλάσμωσης, και φυσικά μου είπε οτι αυτό που πρέπει να αποφέυγω είναι-μεταξύ αλλων, το μαρούλι απο έξω, και όχι τους γατούλιδές μου. Το τι είχα ακούσει δεν λέγεται... ΟΚ, δεν συμφωνώ, ΚΑΘΟΛΟΥ,αλλά καταλαβαίνω την αμηχανία κάποιων να συνυπάρχουν με ζώα. Αλλά πραγματικά, σε ποιά σχολεία στέλνετε τα παιδιά σας; Έχω δει πολλά, ναι είναι αλήθεια, καρεκλάκια ή συμπεριφορές που δεν συμφωνώ και ποτέ δεν θα συμφωνήσω, αλλά ξύλο,χαρακτηρισμούς και λεκτική βία;Ε, όχι. Μου φαίνονται απίστευτα,οπισθοδρομικά και τραγικά.
ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ. ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΖΩΑΚΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ. ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΣΚΥΛΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΠΟΛΥ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΤΟ ΒΛΕΠΩ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΞΥΛΟ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΠΟΝΑΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. ΜΠΟΡΟΥΝΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΠΟΤΕ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ. ΤΩΡΑ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΠΕΡΣΥ. ΑΝ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΗΤΑΝ ΖΩΗΡΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕ ΤΟ ΒΑΖΑΝΕ ΤΙΜΩΡΙΑ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΗΣΥΧΙΑΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΗΓΑΙΝΑΝΕ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΤΡΩΓΑΝΕ (ΔΗΛΑΔΗ ΣΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ) ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ. ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΜΑΘΑ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ. ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΙΜΕΤΟΠΗΣΗ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΒΡΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΚΑΚΑΚΙΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΕΝΩ ΤΑ ΕΙΧΕ ΚΟΨΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΚΕΚΕΔΙΖΕΙ ΞΑΦΝΙΚΑ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΔΩΣΕΙ ΑΔΕΙΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ. ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΕΙΜΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ. ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΣΧΗΜΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΗΣΥΧΙΑΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΣΟΥ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΣΥΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ.
Είμαι κι εγώ μαμά δύο υπέροχων παιδιών και πραγματικά αυτό το θέμα με τα ζώα το έψαξα ιδιαίτερα γιατί είχα εκνευριστεί κι εγώ πάρα πολύ όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί με την αντίληψη όλων ως προς την επαφή του με τα ζώα. Τους παρέκαμψα όλους λοιπόν, παιδαγωγούς, νηπιαγωγούς, γιαγιάδες, παππούδες κλπ και πήγα απευθείας σε παιδοαλλεργιολόγο σαν τον πιο ειδικό από όλους. Όταν του έθεσα το θέμα λοιπόν μου είπε κάθετα ότι όταν το παιδί έρχεται από μωρό σε επαφή με τα ζώα έχει 90% λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξει αλλεργίες σε σχέση με κάποιο μωρό που ζει απομονωμένο από το ζωϊκό βασίλειο. Για αυτό το θέμα λοιπόν πριν μιλήσουν οι όποιες παιδαγωγοί και μαμάδες καλύτερα να το ψάξουν σε κάποιον ειδικό αυτό το ζήτημα και να μην λένε μόνο ότι τους κατέβει στο κεφάλι. Τώρα όσον αφορά το ξύλο δεν το συζητώ καθόλου αυτό το θέμα γιατί και μόνο που το σκέφτομαι εκνευρίζομαι. Ένα χαστούκι ίσως να μην είναι καθόλου σημαντικό θέμα για μία μαμά ή για έναν μπαμπά αλλά είναι πολύ μεγάλο ζήτημα για το ίδιο το παιδί. Είμαι εντελώς κατά της παιδικής σωματικής και ψυχολογικής βίας κατά του οποιουδήποτε και πολύ παραπάνω ενός παιδιού. Στο θέμα της τιμωρίας όμως είμαι υπέρ κι αυτό γιατί το έχω κάνει κι εγώ πράξη και με έχει βοηθήσει αρκετά. Εννοείται πως δεν δέχομαι εξευτελιστικές τιμωρίες του τύπου με το ένα πόδι στην γωνία, ή κάποια δασκάλα να εξευτελίσει το παιδί μου μπροστά στους συμμαθητές του, φωνάζοντάς του και προσβάλλοντάς το. Το θέμα με το καρεκλάκι όμως το κάνω κι εγώ στο σπίτι μου και δεν το θεωρώ κάτι κακό ή έντονο για το παιδί. Από το να του φωνάζω ή να το χτυπάω ή να εκνευρίζομαι και να το αγνοώ όταν κλαίει προσπάθησα από πολύ μικρή ηλικία να του μάθω τις συνέπειες μίας κακής από πλευράς του πράξης και με τέτοιο τρόπο φυσικά που θα μπορούσε να το καταλάβει γιατί πραγματικά στα 1 1/5 χρόνια τους όσο και να τους μιλάς δύσκολα μπορούν να καταλάβουν όλο το νόημα από τα λόγια μας. Καλώς ή κακώς στην κοινωνία μας αλλά και στο σπίτι του καθενός μας υπάρχουν κανόνες διαβίωσης. Ο καλύτερος τρόπος λοιπόν εκπαίδευσης ενός παιδιού όπως και ενός κατοικιδίου άλλωστε είναι η επιβράβευση σε μία καλή πράξη και η τιμωρία σε μία κακή. Δεν είναι κακό να μαθαίνει το παιδί από μικρό τις συνέπειες της κακής του πράξης και βέβαια το θέμα με το καρεκλάκι 1 λεπτό ανά 1 έτος ηλικίας του δεν είναι κάτι έντονο και κακό για το παιδί. Προς Θεού άλλωστε υπάρχουν κανόνες που πρέπει να τους υπακούει σε όσο μικρή ηλικία κι αν είναι. Για φαντάσου ένα παιδί να κάνει ότι θέλει με τον τρόπο που θέλει; Φαντάζεσαι ένα παιδί να τρώει τις ώρες που θέλει, να κοιμάται τις ώρες που θέλει, να ξυπνάει τις ώρες που θέλει και να φωνάζει τις ώρες που θέλει; Τότε πραγματικά τα σπιτικά όλων εμάς που έχουμε παιδάκια θα ήταν μια κόλαση. Το θέμα με το καρεκλάκι είναι μία τιμωρία την οποία εγώ προσωπικά την επικροτώ γιατί δεν προσβάλει το παιδί αλλά ούτε και το τραυματίζει σωματικά. Ίσα ίσα που τώρα που ο γιος μου που ξεκίνησε παιδικό σταθμό αντιλήφθηκε πολύ πιο γρήγορα από τα άλλα παιδάκια τους κανόνες του σχολείου του. Κι αν πραγματικά δεν τον είχα μάθει με το καρεκλάκι δεν θα είχε μπει στην διαδικασία να ξέρει τώρα στα 3 1/5 χρόνια του τις έννοιες των λέξεων κανόνας και συνέπεια. Φαντάζομαι ότι το μόνο που θα έκανε τώρα που ήρθε και η κόρη μου στην ζωή είναι να την σπρώχνει και να της φωνάζει που θα παίρνει τα παιχνίδια του καθότι είναι και κτητικός. Μην τα βλέπεις λοιπόν όλα αρνητικά... Όπως επίσης μην επηρεάζεσαι και από το τι θα ακούς από τις άλλες μαμάδες που θα συναντάς στο σχολείο του δικού σου παιδιού. Η κάθε μητέρα μαθαίνει να είναι σωστή μητέρα για το δικό της παιδί σύμφωνα με το δικό του χαρακτήρα και προσωπικότητα. Ζούμε λοιπόν στο 2013 απλώς το θέμα είναι ότι κάποιες όταν γίναμε μανούλες ήμασταν έτοιμες να γίνουμε και κάποιες άλλες όχι...
Συμφωνω απολυτα μαζι σου. Εγω εχω 2 υπεροχα παιδια 9 και 7 ετων που εμαθαν απο μικρα οτι η κακη συμπεριφορα εχει συνεπεια , αναλογα λεπτα παραμονης (με την ηληκια) στο "χαλακι" της συνεπειας, σε μια μερια στο δωματιο τους χωρις παιχνιδια. Δεν μειωνε την προσωπικοτητα τους αυτου του ειδους η πειθαρχια αφου επικεντρωνοταν στην συμπεριφορα καθ' αυτη και οχι στα ιδια. Οσον αφορα τα ζωα εχω μια γατουλα που τα παιδια την λατρευουν και την θεωρουν μελος της οικογενειας μας. Τα ζωα μονο αγαπη προσφερουν.....και οσον αφορα τις ασθενειες και τις αλλεργιες ας κοιταξουν μερικοι τα παιδονοσοκομεια στην αμερικη και την αγγλια που χρησιμοποιουν σκυλια για καλυτερη και γρηγοροτερη αναρωση των παιδιων..
Δεν είχα ποτέ κατοικίδιο ούτε θέλω να αποκτήσω όχι γιατί δεν τα αγαπώ, αντιθέτως τα σέβομαι και τα αγαπώ αλλά επειδή γνω΄ριζω τον εαυτό μου θεωρώ ότι δε θα μπορέσω ποτέ να ανταπεξέλθω στις ανάγκες τους, οπότε θα ήταν άδικο από μέρους μου να πάρω ένα σκυλάκι, γατάκι και μετά να το χαρίσω. Σε ό,τι αφορά το γιο μου τώρα παρόλο που τα φοβάμαι τα σκυλιά προσπαθώ να ξεπεράσω το φόβο μου ή τουλάχιστον να μην το μεταφέρω στο παιδί και το φέρνω σε επαφή με σκυλάκια (όχι αδέσποτα γιατί δεν ξέρω πως θα αντιδράσουν) ώστε να εξοικιωθεί. Ο παιδίατρος μου είχε πει όταν τον ρώτησα ότι οι ασθένειες των ζώων είναι διαφορετικές των ανθρώπων και το παιδί δε διατρέχει κανένα κίνδυνο. Για το ξύλο ακόμα γελαω - από τα νεύρα μου - μα καλά είναι δυνατόν να θεωρείται ΑΚΟΜΑ το ξύλο τρόπος διαπαιδαγώγησης; Δεν έχω να πω τπτ παραπάνω.. απλά στενοχωριέμαι που μανούλες χτυπούν τα παιδιά τους για να επιβληθούν. Η τιμωρία και πάλι δε με βρίσκει σύμφωνη, το παιδί αντιλαμβάνεται τις συνέπειες των πράξεών του και μέσα από τη συζήτηση χωρίς να χρειαστεί να το τιμωρήσεις.
Μετα από 2 παιδια νομιζα οτι τα ειχα ακουσει ολα!!! Λαθος!!!! Παντως για ενα πραγμα ειμαι σιγουρη τωρα πια: Αν ξανακουσω κανεναν να μου πει " Γιατι εμεις τι πάθαμε που.....(συμπληρωστε όόόό,τι θελετε μετα) " θα τον δολοφονήσω στην ψυχρα και μετά θα του πω, και όμως έπαθες!!!!!!!!
Καλησπέρα. Είμαι μαμά 2 κοριτσιών και εκπαιδευτικός! Η μεγάλη μου είναι 26 μηνών και η μικρή μου 14μηνών! Είμαι κατά της βίας κι εγώ αν και είναι εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά με τόσο μικρή διαφορά ηλικίας!!!! Επίσης η τιμωρία στο σχολείο είναι ότι χειρότερο!!!! Για μένα πιο αποτελεσματικό μέτρο είναι η στενη συνεργασία δασκάλου και γονιού!!!! Δυστυχώς ο μπαμπάς μας δε θέλει ζώα στο σπίτι αλλά έχω φροντίσει να τους μιλάω για τα ζώα, να πηγαίνουμε συχνά στη μαμά μου που έχει γατούλα και γενικά θέλω να τ'αγαπάνε!!!! Να προσθέσω εδώ ότι όταν ήμουν έγκυος την πρώτη φορα, που ούτε εγώ δεν το είχα καταλάβει, η γατούλα μας καθότανε στην κοιλιά μου, πράγμα που δεν το έκανε ποτέ! Ήταν Δεκέμβριος και η αίσθηση αυτή στην κοιλιά μου ήταν απίστευτη!!!!! Μακάρι να καταφέρω να την πάρω σπίτι με τα κοριτσάκια μου!!!!!!
Θα συμφωνήσω και εγώ με τις υπόλοιπες κοπελες. 1. Και εμείς όπως και ένα φιλικό μας ζευγάρι είχαμε σκυλιά από πριν (ντομπερμαν οι φίλοι, πιτμπουλ μιξ εμείς - καταλαβαίνεις λοιπόν πόσο άκυρα είναι αυτά που λέγονται για τις ράτσες) και φυσικά όταν ήρθαν τα μωρά, τα σκυλιά δεν απομακρύνθηκαν από το χώρο! Υπάρχουν δεκάδες έρευνες και μελέτες όπου αποδεικνύεται ότι ενισχύεται το ανοσοποιητικό τους. Αφετέρου, τα κάνει να σέβονται τα ζωντανά πλάσματα και κερδίζουν, γενικώς, τόσα πολλά από την τρυφερότητα των ζώων. Εννοείται φυσικά, ότι μιλάμε για εμβολιασμένα και καθαρά ζώα. 2. Ξύλο δεν έχω φάει και δεν έχω ρίξει ποτέ στη ζωή μου. Ουτε καν στο σκυλί που είναι μεγάλο σε μέγεθος και πολύ δυνατό και επιβάλλεται να είναι εκπαιδευμένο (και λέω "καν' όχι από έλλειψη σεβασμού προς την ψυχούλα του αλλά γιατί αν πάρουμε σαν επιχείρημα ότι ένα παιδί δεν καταλαβαίνει αλλιώς, τότε πόσο μάλλον ένα σκυλί. Κι όμως, η εκπαίδευση που του κάνουμε δεν συμπεριλαμβάνει ξύλο) 3. Οσον αφορά την τιμωρία τώρα, φίλη μου εκπαιδευτικός μου έχει αναφέρει μόνο το "καρεκλάκι της σκέψης" ως αποδεκτό τρόπο τιμωρίας (τραγικά αυτά με το ένα πόδι στον τοίχο, δεν το συζητώ)και δεν το θεωρώ κακό να κάθονται 2 λεπτά να ηρεμήσουν. Η τιμωρία σε μαθαίνει ότι υπάρχουν όρια και όταν αυτά υπερβαίνονται, ακολουθούν οι συνέπειες. Το ίδιο ισχύει και με το σκυλι, χεχε. Στο παιδί, οι συνέπειες πρέπει πάντα να είναι σχετικές (κατά το δυνατόν) με την πράξη που τις επιφέρει. Φυσικά, ο καθένας ακολουθεί τον τρόπο διαπαιδαγώγησης που θεωρεί ότι έχει τα καλύτερα αποτελέσματα, αλλά συμφωνώ μαζί σου σχετικά με τους προβληματισμούς σου. Μείνε ήσυχη, ζούμε πολλές κοπέλες στο 2013 :)
Θεωρούσα ότι το θέμα ξύλο έχει εκλείψει χρόνια τώρα σαν τρόπο διαπαιδαγώγησης και πειθαρχίας! Αν είναι δυνατόν!! Ακόμα και τα χρόνια που πήγαινα σχολείο (πριν 20 χρόνια) δεν θυμάμαι ποτέ τέτοια συμπεριφορά από γονείς ή δασκάλους! Τι ηλικία έχουν όλες αυτές οι κυρίες που συμφωνούν με αυτό;; Τώρα όσον αφορά την τιμωρία υπάρχουν μορφές της που βοηθούν τα παιδιά να κατανοήσουν τη διαφορά σωστής και λάθους συμπεριφοράς! Ε, όχι όμως και να κάθονται με το ένα ποδι όρθια μέσα στην τάξη! Γενικά εστιάζω περισσότερο στο λεκτικό κομμάτι της επικοινωνίας γονιών-εκπαιδευτικών-παιδιών.
μα όλα σ'εσένα έτυχαν πια; εγώ γιατί δεν έχω πετύχει καμιά τέτοια περίπτωση να τους περιποιηθώ καταλλήλως;
Εγω μεγαλωσα με σκυλι μεσα στο σπιτι και εχω αγαπη για τα συγκεκριμενα τετραποδα. Η κορη μου, 2 1/2 χρονων εχει επαφη με σκυλο καθως η μαμα μου , που την κραταει οταν δουλευω εχει σκυλο. Δεν φοβαται παρολα αυτα κανενα ζωο ουτε καν τα εντομα και δεν την φοβισα ποτε με οτιδηποτε ζωντανο. Επομενως συμφωνω με αυτα που γραφεις και για τα ζωα και για το ξυλο, αλλα τιμωρια και εγω την βαζω οταν χρειαζεται και καμμια φορα παταω και τις φωνες και ξερω οτι δεν ειναι σωστο, αλλα ανθρωποι ειμαστε. Βεβαια δεν θα επετρεπα σε κανεναν να βαλει σε τιμωρια το παιδι μου ή να του φωναξει, αυτη ειναι δικη μου δουλεια και το χειριζομαι εγω.Οσο για το ξυλο εννοειτε οτι οποιος ακουμπησει εστω και μια τριχα του παιδιου μου, οπως λεει και η μαμα Ιωαννα1971 ποιο πανω, ας βρει μερος να κρυφτει, οποιος και να ειναι. Τελος, να σου πω οτι σε συναναστροφη μου με αλλες μαμαδες, ξερω οτι και ξυλο πεφτει και τις ακουω για το παραμικρο να λενε "φαε την μπανανα σου αλλιως το κακο σκυλακι θα σε φαει".... Τι να πεις, παιδεια δεν ειναι μονο να εχεις 10 πτυχια στην κορνιζα ειναι και να εισαι νοημων ανθρωπος και να σεβεσαι τους συνανθρωπους σου οτι χρωμα και αν εχουν, τον πλανητη που ζεις και ολα τα ζωα και φυτα που τον περιβαλλουν.
το κείμενο αυτό είναι πολύ εύστοχο eimaimama!!!!!!!! μαζί σου!!!!!
Για το θέμα της τιμωρίας που γράφετε πολλές μανούλες, διαφωνώ κάθετα με τα παραδείγματα τιμωρίας που έθεσε η μαμά που έγραψε το κείμενο, όπως κι εκείνη άλλωστε. Σίγουρα θα υπάρξει τιμωρία αλλά ότι τέτοιες! Θεωρώ αδιανόητο να κάτσει το παιδί στη γωνία με το ένα πόδι όρθιο ή να χάσει μια εκδρομή που ενδεχομένως να γίνει και σε ένα μήνα μετά το συμβάν (πού είναι η σύνδεση πράξης-συνέπειας;) Είναι τελείως οπισθοδρομικές αυτές οι τιμωρίες και αποδεδειγμένα δεν έχουν αποτέλεσμα!!!!
Για την τιμωρία τα ίδια και λέει και η Χριστίνα του http://toddlersthoughts.blogspot.gr/, που την ανακάλυψα μια μερα που έψαχνα απεγνωσμένη στο internet τι να κάνω με τη μικρή που όχι δεν άκουγε γενικώς...δεν άκουγε ποτέ και για κανένα λόγο. Το έχω ξαναβάλει το link, αλλά το θεωρώ τόσο χρήσιμο που θα το βάζω συνεχώς (αν συμφωνεί και η Ολίβια). Λέει, λοιπόν, αυτό που είχες γράψει κι εσύ κάποια άλλη φορά. Ότι το time-out είναι για τους γονείς και όχι για τα παιδιά! Ότι τα σκαμνιά της σκέψης είναι άχρηστα και άλλα τέτοια. Τα υπόλοιπα περί ξύλου δεν τα ξανασχολιάζω. Εγώ στον ποπό έχω δώσει, το έχω ξαναπεί, και το έκανα μάλιστα και με τη συγκατάθεση δασκάλας (νηπίων). Χάλια πρακτική, δεν προσφέρει τίποτα! Διαβάστε το παραπάνω link. Καμμία σχέση με τις πρακτικές που μας έλεγε η παιδοψυχολόγος του σχολείου και από τις οποίες δεν έπιανε καμμία. Το σκαλί (σκαλί είχαμε εμείς) της σκέψης ήταν πλήρης αποτυχία για εμάς.
Νίνα μου, με αυτό το λινκ εμένα με έσωσες! Τα λέει τόσο καλά και έχουν κι αποτέλεσμα!!! Δεν ξέρεις πόσο καλό μου έκανες τότε! Να σαι καλά!
Κοριτσάρες, διαβάζω συχνά τα σχόλιά σας γιατί έχουν μεγάλη βαρύτητα για μένα, οπότε δεν μπορούσα παρά να διαβάσω κι αυτό...Να πω όμως τα εξής...Τι διάβασα μόλις πριν από λίγο;;;; Τις σκέψεις ενός παιδιού; Ή τι νόμιζε η μαμά του πως σκεφτόταν;;; Ακόμα και να τα είπε όλα αυτά αργότερα στην μαμά του, είναι μαλλον προϊόν συζήτησης σε ήρεμο τόνο... Για το καρεκλάκι της σκέψης (δεν το έχω εφαρμόσει ακόμα, η μικρή μου είναι 13ων μηνών και το μόνο που κάνω όταν έχει ξεσπάσματα είναι να την παίρνω αγκαλιά, να της λέω "Αναστασία σου μιλάω, κοίτα με" και ηρεμεί σχεδόν αμέσως) θα πω μόνο πως μόνο του δεν αρκεί. Η ουσία του είναι όχι να βάλουμε το παιδί να σκεφτεί (άλλωστε τι είναι το παιδί; μηχάνημα με κουμπί να το γυρίσει στο off και να πιάσει φιλοσοφική συζήτηση με τον εαυτό του;), αλλά να σταματήσει άμεσα αυτό που κάνει, να ξέρει ότι δεν έχει περιθώρια να το συνεχίσει και στην συνέχεια να ηρεμήσει...Αυτό...Η συζήτηση που ακολουθεί και προηγείται όλου αυτού είναι το σημαντικό. Και όταν λέω προηγείται, εννοώ ότι πριν το παιδί φτάσει να ξεπεράσει κάποια όρια, πρέπει να ξέρει αρχικά ότι υπάρχουν. Ότι πχ δεν ρίχνουμε νερό στους καναπέδες. Θα του το πούμε όσες φορές χρειαστεί και όταν δεν ακούει, θα το σταματήσουμε (για να ηρεμήσει κι εκείνο κι εμείς) βάζοντάς το να κάτσει σε μια θέση από όπου ξέρει ότι δεν έχει άλλη επιλογή, από το να κάτσει! Και στην συνέχεια ήρεμα του εξηγούμε (αν δεν έχει καταλάβει από προηγούμενες παρόμοιες συζητήσεις) τι ήταν αυτό που έκανε στραβα...
Ελένη, το σκαμνί της σκέψης και αυτό το στυλ εκπαίδευσης που περιγράφεις (εξηγούμε τα όρια, κουβεντιάζουμε κλπ.) πιάνει στα περισσότερα παιδιά και άρα δεν μπορούμε να το ακυρώσουμε. Δεν ξέρω, όμως, αν πιάνει στα πολύ ζωηρά παιδιά ή σε αυτά που πάντα κάνουν το δικό τους ό,τι και να πεις. Στο δικό μου και μερικά άλλα ζόρικα που γνωρίζω δεν έπιαναν αυτά. Τώρα κάνω αυτό που περιγράφει συχνά η Χριστίνα στο blog της και έχει αποτέλεσμα. Προσπαθώ να την ακούω, παρά να της μιλάω εγώ. Τη ρωτάω γιατί το έκανες αυτό, πως ένιωσες και προσπαθώ με τις ερωτήσεις που της κάνω να καταλάβει μόνη της πιο είναι το σωστό και πιο όχι (κάτι σαν τη Σωκρατική μέθοδο). Και προσπαθώ να απομυθοποιήσω τις άσχημες συμπεριφορές που έχει για να καταλάβει ότι όλοι έχουμε τις κακές μας μέρες και δεν πείραζει αυτό, αρκεί να σκεφτόμαστε συχνά και ποια επίδραση έχει μια κακή μας συμπεριφορά σε άλλους. Και της λέω συχνά πόσο καλό παιδί είναι κι ας μην είναι πάντα. Και της ζητάω και συγνώμη αν κάνω εγώ κάτι που δεν έπρεπε. Και έτσι φτάσαμε σε σημείο να μου λέει κάποιες φορές ότι θύμωσε, αλλά δε φώναξε γιατί στο σπίτι δε φωνάζουμε για να μην τρομάζουμε τους άλλους. Όλα αυτά μόνη της τα κατάλαβε με συνεχείς ερωτήσεις: Τι νιώθεις όταν σου φωνάζω?, τι πιστεύεις πως νιώθει ο αδερφός σου όταν εσύ φωνάζεις? κλπ. Και ζητάει συγνώμη από μόνη της. Δε χρειάζεται να της πω δε θα σηκωθείς από εδώ αν δε ζητήσεις συγνώμη. Ούτως ή άλλως αν το έθετα έτσι θα με έγραφε. Είναι πολύ αποδοτική η μέθοδος του ρωτάω και βάζω το παιδί μόνο του να καταλάβει ποια είναι τα όρια που πρέπει να έχουμε.
Ναι, εννοείται....Το να ακούσεις το παιδί του δίνει την ευκαιρία να εξωτερικεύσει όσο πιο πολύ γίνεται αυτό που το απασχολεί λεκτικά. Και πολλές από αυτές τις φορές, αρκεί και μόνο αυτό για να αντιληφθεί βήμα βήμα που έχει λάθος. Και όντως για τα πολύ ζωηρά παιδιά δεν νομίζω ότι πιάνει, γιατί και σε στιγμές "ηρεμίας" η κίνηση είναι στο "αίμα τους"....:P. Είναι πολύ σημαντικό να τους δίνεται η ευκαιρία να εκφράζουν το πως αισθάνονται γιατί τοποθετεί τα συναισθήματά τους σε μια θέση την οποία μπορούν να δουν πολύ πιο ξεκάθαρα και να τα διαχειριστούν. Στο συγκεκριμένο δε παράδειγμα με τα δύο παιδάκια, ήταν η καλύτερη λύση, γιατί όντως, δεν αφήνεις κανένα από τα δύο να αισθανθεί σε δυσμενέστερη ή καλύτερη θέση...Απλά αναρωτιέμαι αν θα έπιανε η ίδια μέθοδος σε ένα παιδάκι που απλά δεν ακούει στην φάση αυτή τι του λέει καν η μαμά του...όχι να είναι απαραίτητα ζωηρό...
Μάλλον τα κλασικά "όχι" και "μη" θα πιάσουν. Εμάς το δεύτερο είναι πολύ πιο συνεργάσιμο και ακόμη και φάση να περνάει, επανέρχεται μετά από ένα διάστημα. Δε χρειάστηκε ποτέ να σπάσω ιδιαιτέρως το κεφάλι μου στο πως να του πω κάτι για να με ακούσει. Μπορεί κάτι να χρειαστεί να το πεις αρκετές φορές, αλλά κάποια στιγμή θα ακούσει. Η άλλη από πριν το έτος φαινόταν ότι θα μας χορέψει στο ταψί. Και δεν ήταν ποτέ ζωηρή με την έννοια του αεικίνητου, αλλά με την έννοια ότι σε δοκίμαζε διαρκώς και δε σε άκουγε ποτέ της. Και κατάφερνε πάντα να κάνει αυτό που ήθελε είτε στα φανερά είτε στα κρυφά. Έχω και μερικά πολύ αστεία περιστατικά που θυμάμαι, αλλά γενικά ήμασταν για κλάματα γιατί μας έφτανε συνεχως στο αμήν. Και θέατρο σε όλο του το μεγαλείο. Μέχρι και τις φορές που με κουβαλούσαν να την πάρω με πονόκοιλο από το σχολείο και μόλις ερχόμασταν σπίτι της πέρναγε, μου έλεγαν οι δασκάλες πως κι άλλα το κάνουν αυτό, αλλά φαίνεται ότι είναι ψέμα. Αυτή το έκανε τόσο πειστικά που τους μπέρδευε. Και μπορούσε να κλαίει ασταμάτητα μέχρι να σε σκάσει. Σ/Κ που ήμασταν όλη μέρα μαζί, τη θυμάμαι να κλαίει τουλάχιστον τη μισή μέρα χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Και το περιόρισε και αυτό από τη στιγμη που άρχισα να τη ρωτάω πες μου έναν λογο που αυτή τη στιγμή σε βοηθάει το κλάμα. Είχε νεύρα, αλλά άκουγε τι τη ρωτούσα και προφανώς καταλάβαινε πως δεν υπήρχε λόγος να κλαίει. Και ευτυχώς το έχει περιορίσει πάρα πολύ τώρα. Η παιδοψυλογός μου έλεγε ότι η μόνη λύση ειναι η αδιαφοριά, αλλά μόνιμο αποτέλεσμα δεν έβλεπα με αυτό. Κάποιες φορές έπιανε, αλλά τις περισσότερες την εκνεύριζε περισσότερο και το κυριότερο είναι ότι μακροπρόθεσμα δεν έβλεπα γενικότερη βελτίωση με τα νεύρα της. Ευτυχώς που βρήκα αυτόν τον τρόπο που τη βοηθάει γιατί είχαμε φτάσει σε πολύ οριακό σημείο. Με το μικρό πάντως δε νομίζω να μου χρειαστεί κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση, αλλά σκαλί της σκέψης και άλλου τύπου τιμωρίες δε θα εφαρμόσω ούτε σε αυτόν.
θα μπορουσαμε να μαθουμε το ονομα της..ειδικου?? εφοσον ετσι δημοσια εξεφρασε την αποψη της δε νομιζω να υπαρχει θεμα να το μαθουμε ολοι..
Μπορώ να σου πω για μένα: Α)Έχω ένα σκυλάκι σχεδόν 15 ετών και η κόρη μου είναι 3μιση ετών. Όταν γέννησα και έφερα το μωρό μου σπίτι, ρώτησα τον παιδίατρο αν θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα με τις τρίχες της σκυλίτσας μας (λογική ερώτηση) και μου είπε ότι όχι μόνο δεν υπάρχει πρόβλημα (με αυτονόητα επίπεδα καθαριότητας φυσικά) αλλά επιπλέον το παιδί θα αναπτύξει καλύτερη θωράκιση στις αλλεργίες. Επίσης μας είπε ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με ζώα ωφελούνται πάρα πολύ σε όλα τα επίπεδα (σωματικά και ψυχικά) από τη σχέση που αναπτύσσεται. Εμείς λοιπόν μεγαλώνουμε την κόρη μας παρέα με ένα σκυλάκι και της μαθαίνουμε να αγαπάει τα ζώα και να μην τα φοβάται καθόλου. Β)Δεν έχω σηκώσει ποτέ χέρι στην κόρη μου και ποτέ δεν έχω νιώσει την παρόρμηση να το κάνω όσο και να με έχει νευριάσει (που αυτό έχει συμβεί πολλές φορές.. νήπιο είναι!). Επίσης έχω μια μεγάλη παρέα ζευγαριών με νήπια και μωρά και κανείς μα κανείς δεν έχει σηκώσει ποτέ χέρι στο παιδί του (απ΄'όσο μπορώ να γνωρίζω τουλάχιστον). Το θέμα 'ξύλο' το έχουμε συζητήσει κι εμείς φυσικά και όλοι πιστεύουν ότι πρόκειται για παρωχημένη πρακτική μιας άλλης κακής εποχής που είναι εντελώς αναποτελεσματική. Όλοι μας πηγαίναμε δημοτικό την δεκαετία του 70 και στις αρχές του 80 και όλοι μας φάγαμε τις ξυλιές μας από τους δασκάλους μας. Το μόνο που είχε αποφέρει αυτή η μέθοδος ήταν φόβος και όχι σεβασμός και αγάπη. Επομένως όλοι συμφωνούν ότι το ξύλο όχι μόνο δεν βγήκε από τον παράδεισο, αλλά και δεν αποτρέπει τίποτα και αποτελεί κακό παράδειγμα βιαιοπραγίας. Γ)Αν κάποιος στο σχολείο τολμήσει να σηκώσει χέρι στο παιδί μου, να το βάλει σε απομονωμένη τιμωρία ή να το εξευτελίσει για οποιοδήποτε λόγο και με οποιαδήποτε δικαιολογία, το έχω ξαναπεί και θα το λέω συνέχεια, πρέπει να βρει διαστημόπλοιο και να φύγει από τον πλανήτη γιατί αν τον πιάσω στα χέρια μου μαύρο φίδι που τον έφαγε. Δεν ξέρω αν οι συμπεριφορές και οι απόψεις που σε ώθησαν να γράψεις αυτό το κείμενο (με το οποίο συμφωνώ φυσικά) προέρχονται από ανθρώπους του κύκλου σου... Αν αυτό ισχύει θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι τέτοιου είδους απόψεις, σαν αυτές που περιγράφεις, προέρχονται από πολύ χαμηλού επιπέδου ανθρώπους. Μήπως ήρθε η ώρα να κάνεις αναθεώρηση? Δεν υπήρχαν ακόμα σχόλια στο άρθρο σου, αλλά φαντάζομαι και οι άλλες μαμάδες περίπου τα ίδια με μένα θα σου πουν.
Iωάννα, τώρα είδα το σχόλιο σου. Πίστεψε με πολλές τέτοιες απόψεις (και μέσα βάζω και τα περι ξύλου) προέρχονται και από ανθρώπους πολύ υψηλού επιπέδου. Και επειδή δεν ξέρω πως το ορίζεις το υψηλό επίπεδο, εννοώ υψηλό μορφωτικό-κοινωνικό και πολλές φορές και οικονομικό επίπεδο. Το επίπεδο, έτσι όπως έχει επικρατήσει να το θεωρούμε υψηλό, δεν έχει να κάνει με την πάστα των ανθρώπων. Και θυμήσου και παλιότερο κείμενο της Παλαιτσάκη που έλεγε για μαμάδες που θύμωναν με τα σκυλιά στα πάρκα του Παπάγου. Στα δικά μας πάρκα επιτρέπονται τα σκυλιά εκτός από το χώρο που υπάρχει παιδική χαρά. Και στου Παπάγου που λέει η Νανά θυμάμαι τουλάχιστον 2 πάρκα που δεν υπάρχει λόγος να απαγορεύονται γενικώς τα σκυλιά, γιατί οι κούνιες είναι απομονωμένες από το υπόλοιπο πάρκο.
Ας πούμε λοιπόν πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση... Έχω σκυλί το οποίο προϋπήρχε του παιδιού και χαρακτηριστικά θήλαζα έχοντας αγκαλιά το παιδί και το σκυλί. Οπότε καταλαβαίνεις ποια είναι η άποψη μου πάνω στο πρώτο θέμα που θέτεις. Το παιδί μου είναι τώρα 2 και κάτι και λατρεύει τα ζώα όσο τίποτα άλλο. Επίσης συμφωνώ σε ότι αφορά το θέμα του ξύλου και της βίας. Είμαι εντελώς αντίθετη στο ξύλο και πιστεύω πως μόνο αρνητικά μπορεί να λειτουργήσει στο παιδί. Ωστόσο σε ότι αφορά το θέμα της τιμωρίας θα με βρεις αντίθετη. Εγώ ως τιμωρία έχω το να την βάλω για 2 λεπτά σε μια συγκεκριμένη θέση για να σκεφτεί τι έκανε... Σε εμένα έχει καταπληκτικά αποτελέσματα. Στο σπίτι μας είναι πολύ σημαντικοί οι κανόνες και αν για κάποιο λόγο με τα πολλά λόγια δεν καταλαβαίνει τότε μπαίνει τιμωρία ύστερα από προειδοποίηση. Επειδή τη συγκεκριμένη μέθοδο τη χρησιμοποιώ σπάνια και για σοβαρούς λόγους το παιδί αντιλαμβάνεται πως η τιμωρία είναι η συνέπεια μιας πολύ κακής πράξης της. Έτσι δεν ξανακάνει αυτή τη πράξη. Και επειδή θέτεις το θέμα να ρωτήσω και εγώ. Μήπως όταν το παιδί δεν αντιλαμβάνεται πως οι πράξεις μας έχουν και συνέπειες δεν θα μπορεί να προσαρμοστεί στην κοινωνία;;; Και το λέω διότι τουλάχιστον στο δικό μου περιβάλλων όποτε μια μαμά δεν βάζει κανόνες στο παιδί της και δεν έχει πρόγραμμα, έχει ένα πραγματικά "δύσκολο" παιδί με κακή συμπεριφορά... Και τότε έρχονται οι ατάκες... "Παιδί είναι" ή "Όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια..." που στην ουσία είναι δικαιολογίες της μη διαπαιδαγώγησης του παιδιού μας...
Συμφωνώ
συμφωνώ!
έχεις απόλυτο δίκιο. ειδικά το καρεκλάκι της σκέψης στο παιδί μου αποδείχθηκε να είναι ακριβώς αυτό που λεει το όνομά του.σηκωνόταν από εκεί μόνο του και ερχόταν και μου έλεγε τι λάθος εμπεριείχε η συμπεριφορά του.
ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ''ΤΙΜΩΡΙΑΣ'' ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ.ΤΟ ΚΑΡΕΚΛΑΚΙ ΣΚΕΨΗΣ,ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΗΜΟ ΓΙΑ 2-3 ΛΕΠΤΑ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΙ ΕΚΑΝΕ Κ΄ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ.ΑΠΛΑ ΟΜΩΣ ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΟΡΙΟ....ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗΣ,ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΑΛΛΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ Κ΄ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΤΙ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΣΈΝΑ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ.ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ''ΘΕΛΩ'',ΤΟ ''ΠΡΕΠΕΙ΄΄,Η ''ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ'' ΚΑΙ Η ''ΤΙΜΩΡΙΑ'' ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ!!(ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ,ΘΑ ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΕΞΑΛΛΗ) ΜΗΝ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΟΜΩΣ ΤΡΑΓΙΚΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ.ΑΑΑΑ.... ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΝΟΚΑΤΟΙΚΙΑ (ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΩ ΕΙΡΩΝΙΚΑ),ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ ΝΑ ΜΗΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟ ΖΩΑΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.ΜΗΝ ΜΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ Κ΄Ο ΦΟΒΟΣ(ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ,ΔΑΓΚΩΜΑΤΑ....).ΜΑΚΡΙ ΝΑ ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΝΑ ΠΡΑΤΤΑΜΕ!!
ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. ΣΗΜΕΡΑ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΟΥ ΧΤΥΠΗΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΤΟ ΝΗΠΙΟ. Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΝ ΕΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ ΠΟΥ ΤΡΩΓΑΝΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΒΑΛΕ ΝΑ ΦΑΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ. ΑΥΤΗ ΗΤΑΝΕ Η ΤΙΜΩΡΙΑ Ή ΚΑΛΥΤΕΡΑ Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΗΤΑΝΕ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ (ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΠΗΡΟΥΝΙ) ΤΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑ ΤΑ "ΠΡΟΝΟΜΙΑ" ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ, ΔΗΛ. ΛΑΠΤΟΠ ΚΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΖΩΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑΡΑ ΖΩΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΤΗΝ ΤΡΙΧΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΖΩΟΥ. ΑΝ ΕΙΧΑ ΚΗΠΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΕΝΑ ΣΚΥΛΑΚΙ ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΚΙ ΕΤΣΙ ΑΡΚΕΣΤΗΚΑΜΕ ΣΕ ΧΕΛΩΝΑΚΙΑ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΤΑΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΤΟΥΣ.
τα παιδιά που μεγαλώνουν έτσι πολύ απλά θα εξελιχτούν σε κομπλεξικά άτομα που δεν υπολογίζουν τίποτα και κανένα και θα έχουν συμπεριφορά ανάλογη και χειρότερη με αυτή των γονιών και δασκάλων τους...σα λαός είμαστε χρόνια πίσω και φοβάμαι ποτέ δε θα αλλάξουμε...συνέχεια λέμε για την ιστορία και τον πολιτισμό μας αλλά καθημερινά το μόνο που δείχνουμε είναι αμάθεια και ανύπαρκτοι τρόποι συμπεριφοράς! κανένας σεβασμός και καμία καλλιέργεια και παιδεία....ΔΥΣΤΥΧΩΣ!! επειδή στο θέμα του ξύλου και της τιμωρίας θα αναφερθούν όλοι εγώ θα σου πω για τα ζώα.... από τη φύση μου τα λάτρευα και τα λατρεύω κι ας μεγάλωσα σε διαμέρισμα με μαμά που τα έτρεμε και δεν άντεχε να τα πλησιάσει. τα φοβόταν μόνο δε τα μισούσε!(σημαντική λεπτομέρεια). αυτή τη στιγμή μετά από πιέσεις χρόνων η μαμά μου ξεπέρασε το φόβο της και έχει 2 σκυλάκια τα οποία λατρεύει!!! εγώ έχω επίσης 2 σκυλάκια και ένα μπέμπη 7 μηνών....τον έφερα σε επαφή με τα σκυλιά αμέσως μόλις γυρίσαμε από το μαιευτήριο....4 ημερών!!! δε το μετάνιωσα στιγμή!!! τα σκυλιά καταλαβαίνουν από τη φύση τους και φέρονται πολύ ήρεμα δίπλα του...αυτή τη στιγμή είναι οι καλύτεροι φίλοι και ο μικρός χάρη σε αυτά μπουσουλάει από 5,5 μηνών και ήδη προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του βήματα. τα σκυλάκια αποτελούν απίστευτο κίνητρο γι αυτόν στο να παίξει και να τα κυνηγήσει και του κάνουν απίστευτο καλό στην ψυχολογία. εννοείται φυσικά πως είναι εμβολιασμένα και υγιή, μάλιστα ρωτήσαμε 2 παιδιάτρους και την υπεύθυνη μαία αν υπάρχει ο παραμικρός κίνδυνος και η απάντηση ήταν ίδια...."κανένας απολύτως, μόνο προσοχή μη χτυπήσουν κατα λάθος στο παιχνίδι". επίσης η επαφή με ζώα προσφέρει και στην υγεία του παιδιού γιατί του χαρίζει σημαντικά αντισώματα, η υπερβολική μανία με την καθαριότητα και αποστείρωση έχει μόνο αρνητικά αποτελέσματα. πραγματικά είμαι πολύ χαρούμενη που κάνω στο παιδί μου το δώρο να μεγαλώνει με ζώα και να τα αγαπάει και να τα σέβεται σαν ισότιμα μέλη της οικογένειας γιατί ΔΩΡΟ ΕΙΝΑΙ !!...αλίμονο σε όσους δεν αγαπάνε τα ζώα...δεν αγαπάνε την ίδια τη ζωή και τη φύση... όσο για το να αφήνουμε το μωρό να κλαίει δεν έχω να πω πολλά...δείχνει την ευαισθησία και το μητρικό ένστικτο κάποιων..το κλάμα αποτελεί το μοναδικό τρόπο επικοινωνίας για το μωρό και να το αγνοούμε είναι το λιγότερο τραγικό λάθος...πρέπει να σεβόμαστε τους νόμους της φύσης και τα ένστικτά μας...η σκυλίτσα μου όταν είχε γεννήσει ήταν 24/24 πάνω από τα μικρά της και είχε γίνει σκια του εαυτού της από την εξάντληση...ποτέ όμως δεν αγνόησε το κλάμα τους!πάντα έτρεχε από πάνω τους...είναι χαζή η σκυλίτσα μου και το ένστικτό της λάθος??? κανένα μωρό δε κλαίει δίχως λόγο και αν ο λόγος είναι ανασφάλεια ή φόβος (κ όχι λερωμένη πάνα,πείνα κτλ) τότε θεωρώ πως είναι ακόμα πιο σημαντικό να τρέξουμε γιατί έχει άμεση ανάγκη να νιώσει την αγκαλιά μας και την προστασία μας.... αυτά τα πολλά και ο θεός να μας φυλάει από ανθρώπους που φέρονται τόσο σκληρά και κοιτάνε μόνο τον εαυτούλη τους...
Α, δεν είναι τίποτα... Είναι η μέθοδος ανατροφής "εγώ δεν έπαθα τίποτα", που εφαρμόζουν πολλές πολλές μαμάδες και μπαμπάδες (και προφανώς και δασκάλες!!!). Τώρα, βέβαια, αν γινόταν και λίγη αυτοκριτική, αυτό το "δεν έπαθα τίποτα" θα σήκωνε πολλή κουβέντα, για όλους μας εννοώ, αλλά τέλος πάντων... Προσωπικά, έχω μια κορούλα 3 χρονών και φροντίζω να έρχεται σε επαφή με ζώα, με προσοχή ομολογώ. Στο σπίτι δεν έχουμε κάποιο ζώο αυτή τη στιγμή. Ομολογώ επίσης ότι έχει φάει μερικές στον πισινό, για σοβαρά (κατά την άποψή μου) θέματα. Ομολογώ ότι αρκετές φορές της φωνάζω, και προσπαθώ να το διορθώσω και αυτό. Και ομολογώ κι ότι μερικές φορές τη βάζω τιμωρία, επίσης για σοβαρά θέματα, κι αυτό για λίγα λεπτά... Όμως ποτέ δεν την εξευτελίζω και δεν την προσβάλλω, κι αν αισθανθώ ότι ήμουν άδικη, της ζητώ συγνώμη (και πολλές φορές το κάνει κι εκείνη). Προσπαθώ, όποτε χρειάζεται να είμαι αυστηρή, να χαμηλώνω στο ύψος της και να έχουμε οπτική επαφή, για να επικοινωνήσουμε, όχι να την εκφοβίσω. Τις περισσότερες φορές, το να την προειδοποιήσω αυστηρά ότι θα τη μαλώσω, ή να της πω ότι δε μου αρέσει η συμπεριφορά της, αρκεί για να σταματήσει αυτό που κάνει. Είναι ένα παιδί με έντονη προσωπικότητα και ταμπεραμέντο, αλλά απόλυτα συνεννοήσιμο - και είμαι περήφανη γι' αυτό. Η μέθοδος ανατροφής μου όμως, δεν είναι "εγώ δεν έπαθα τίποτα", αλλά "τι άνθρωπος θα γίνει" ανάλογα με το πως της φέρομαι. Μπράβο και σε σένα που έχεις την ίδια άποψη, αλλά σε πληροφορώ ότι οι περισσότεροι δεν την έχουν. Οι περισσότεροι γονείς αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις / συμπεριφορές λύνοντας το πρόβλημα για το σήμερα, όχι για το αύριο. Ξεχνάμε τις δικές μας ανασφάλειες, ιδιοτροπίες, φοβίες και μικροπρέπειες, που πηγάζουν από το πως μεγαλώσαμε, και αντιγράφουμε τη συμπεριφορά των γονιών μας στα δικά μας παιδιά. Ελάχιστοι γονείς στον κύκλο μου (και δεν είναι ούτε αμόρφωτοι ούτε κακοί άνθρωποι) σκέφτονται και ψάχνουν τι κάνει καλό στην ιδιοσυγκρασία και στο χαρακτήρα του παιδιού. Ελάχιστοι αναρωτιούνται ποιες αξίες θέλουν να περάσουν στα παιδιά τους και με ποιο τρόπο. ... Δεν είμαι τέλεια μάνα, όπως καμιά μας δεν είναι. Αλλά προσπαθώ να έχω πάντα στο μυαλό μου ότι είμαι ένας άνθρωπος που μεγαλώνει έναν άλλο άνθρωπο, και στο βαθμό που η ανατροφή μου θα τον διαμορφώσει, θέλω να είναι ένας καλός άνθρωπος - ότι κι αν σημαίνει αυτό για μένα... Αν αξίζει σε κάτι η άποψή μου, κρατήστε αυτό: . Τι ανθρώπους θέλουμε να βγάλουμε στον κόσμο?
Εγώ σε όλα μαζί σου. Ακόμη και στα ζώα, που τα σκυλιά τα φοβάμαι και κατοικίδιο μέσα στο σπίτι δεν έχω. Με το σχολείο ελάχιστα μπορείς να κάνεις οσο είναι μικρά και δεν τα πολυλένε. Δεν είσαι εκεί και ό,τι και να πεις στις δασκάλες ναι θα απαντήσουν αλλά μετά πάλι τα ίδια. Μερικά από τα οποία νομίζω ότι παθαίνουνε είναι τα εξής: 1. Αφήνονται στα χέρια λάθος ανθρώπων γιατί έχουν μάθει να ζούνε με την αγριάδα και αυτή αναγνωρίζουν σαν οικείο. 2. Δεν καταλαβαίνουν πόσο αξίζουν και δε μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους ακόμη και με τα λάθη του. 3. Δεν μπορούν να κερδίσουν το σεβασμό των άλλων. Μπορεί και ούτε να τον απαιτούν. 4. Μπορεί στο μέλλον να κάνουν αυτά που τους έχουν κάνει 5. Το κυριότερο κατά τη γνώμη μου...περιμένουν πάντα επιβεβαίωση ή οδηγίες από τους άλλους για να προχωρήσουν στη ζωή τους. Ή να τους λέει πάντα κάποιος τι να κάνουν ή να ψάχνουν πάντα την αποδοχή ή ακομη και την αποδοκιμασία των άλλων σε κάθε τους κίνηση. Ελάχιστη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Επίσης οι μαμάδες να βλέπουν και τι πρότυπα δημιουργούν στα παιδιά τους. Να σέβονται και να αγαπούν τον εαυτό τους για να στέλνουν σωστά μηνύματα στα παιδιά. Φυσιολογική είσαι. Άσε με να σου πω ότι όσο μιλάω με άλλους για το συγκεκριμένο θέμα, τόσο περισσότερο μου δημιουργείται η πεποίθηση πως αυτές οι αντιλήψεις συνήθως ξεκινάνε από τους άντρες τις οικογένειας ή τις μανούλες τους (πεθερούλες). Μην ακούτε κανέναν όταν έχει να κάνει με το σεβασμό του παιδιού σας. Στα υπόλοιπα ακούτε και μια δεύτερη γνώμη, κακό δεν κάνει.
πλακα κανεισ????? αΛΛΑΞΕ ΣΧΟΛΕΙΟ Κ ΚΥΚΛΟΥΣ. Κ ΜΕΤΑ ΛΕΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΗ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΕΗΣΜΠΟΥΚ ΚΡΑΧΤΟΥΣ Κ ΦΥΓΕ
Θα σου συνιστούσα να αλλάξεις παιδικό κ παρέες απαράδεκτες απόψεις κ πρακτικές ιδίως απο την δασκάλα η οποία θα είχε φάει λίγο ξύλο απο εμένα επιτόπου αφού δεν παθενεις κ τίποτα με λίγο ξύλο!!!!!Απαραδεκτο!!!!!!
χαχαχαχαχαχα!
?????????????????????????????????? Δεν τα πιστεύω αυτά που διαβάζω!!!!!!!!!!!!!!! Χριστέ μου, μακάρι να έχουν τα παιδιά μου ΝΟΡΜΑΛ δασκάλους στο σχολείο!!!!!! Όσο για το τί πάθαμε εμείς...θέλει σχολιασμό; η δική μας γενιά δεν είναι στη χειρότερη μοίρα όλων των εποχών; μήπως επειδή από μικρά σκύβαμε το κεφάλι και τρώγαμε χαστούκια; και τώρα κάτι τέτοιο δεν κάνουμε; συγχίστηκα πρωινιάτικα! Κοπέλα μου (που έγραψες το άρθρο) στη θέση σου θα άλλαζα σχολείο, ειλικρινά!
Δεν έχω λογια....βασικα....που ζεις και ειναι οοοολοι τοσο μαλ@κες γυρω σου? Να ξερω να μην ερθω ποτε!!!!
Εντάξει μάλλον έπεσες σε περιπτωση (εννοώ να είναι ΟΛΕΣ οι μ... μαζεμενες) Αλλά όχι δεν έχεις εσυ το πρόβλημα. Ενδεικτικα δυο δικες μου εμπειριες α)Μεγαλη κορη -τοτε- πέμπτη δημοτικού γραφει κατι σε ενα χαρτι. Τη ρωταω τι ειναι μου λέει τιμωρία απο το σχολειο. Τι εκανες; της λέω. Απαντηση: Ο δάσκαλος ειπε καντε ησυχία οποιος ξαναμιλησει θα μπει τιμωρια μετα εκανε μια ερωτηση και σηκωσα το χερι μου αλλα δεν με έβλεπε και τοτε είπα "κύριε" και ημουν η επομενη που μιλησα και με εβαλε τιμωρια. Την αλλη μερα με την τιμωρια στο χερι πιανω το δασκαλο, ρωταω τι εγινε και μου ΛΕΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑ ΛΕΞΗ. Οπότε του λεω τιμωρια γιατι την βαλατε; Απαντηση "μαζι με τα ξερα καιγονται και μερικα χλωρα" ΠΟΙΟΣ ΗΛΘΕ;;;;;;;;; Ξαναρωταω ειναι ζωηρο παιδί; Όχι, κάνει φασαρια γενικά; οχι, ηξερε την απαντηση; ναι και την βαλατε τιμωρία γιατι; Και ξανα "μαζι με τα ξερα καιγονται και μερικα χλωρα". Οποτε μου αναβουν τα λαμπακια και του λεω ΤΕΤΟΙΑ τιμωρια το παιδι μου δεν θα ξαναγραψει (100 φορες παρακαλω τη φραση "Θα ειμαι περισσοτερο ησυχη") και την επομενη φορα προσεξτε γιατι θα το "τιμωρησετε". Απαντηση μα δεν με εμπιστευεστε; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ σας ξερω δυο εβδομαδες (Τοσο ηταν απο την αρχη της χρονιας). β)Πέρυσι ο νέος δάσκαλος του ολοημερου βασανιζε τα παιδια συστηματικα. Τσακωνόταν με την συζυγο του μπροστα τους, τα αποκαλούσε βλάκες και χαμενους, απέκλειε τα παιδάκια που δεν ηταν ελληνακια από τις δραστηριότητες γιατι "ειστε χαζοι" είπε σε ενα αγορακι να μην μιλάει γιατί "μιλας σαν κορίτσι". Αν και τα περιστατικα δεν είχαν στόχο το δικό μου παιδί, έκανα φασαρία.... ΜΕΓΑΛΗ, είπα πως αν δεν το κόψει ΜΑΧΑΙΡΙ θα παω την ωρα που ξεκινάει το ολοημερο θα τον αρπαξω και θα τον πλακώσω στις φαπες επιτόπου μεσα στο σχολειο. Ο διευθυντής με ξέρει και ξερει οτι έτσι και τα πάρω είμαι ικανη για όλα. Έγινε κακός χαμός στο σχολείο και ο δάσκαλος ηρεμησε αρκετα ωστε να τελειωσει η χρονια χωρίς άλλο απρόοπτο. Αυτο που μου εκανε εντυπωση είναι πως ημουν ο ΜΟΝΟΣ γονιος που διαμαρτυρηθηκε παρολο που τα παιδακια γυριζαν κλαμμενα απο το ολοημερο για εβδομαδες. Επειδη μενω στην εξοχη αυτο με τα ζωα δεν το εχουμε, ολα σχεδον τα σπιτια έχουν γατια και σκυλια. Αλλα απο ξύλο... άλλο τιποτα. Εχω πιασει χερι μανας που έριξε χαστουκι στο γιο της ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ και της φωναξα ΜΗΝ ΤΟ ΧΤΥΠΑΣ, αλλά... στο σπιτι μπορείς να ξέρεις τι κάνει; Οχι δεν εχεις εσυ το πρόβλημα... πίστεψε με, έτσι φαίνεται αλλα δεν το έχεις εσυ.
Αναστασία, τι να πω. Αγχώθηκα που δεν έχω λεφτά για ιδιωτικό. Αυτοί είναι κακοί δάσκαλοι και το να απομακρυνθούν εντελώς δε θα με πείραζε καθόλου, ακόμη κι αν έχουν παιδιά και πεινάνε. Ευχαρίστως να τους πηγαίνω φαγητό κάθε μέρα να τρώνε, αλλά σε σχολείο δεν μπορώ να τους βλέπω. Κρίμα, κρίμα γιατί υπάρχουν πολύ καλά παιδιά που περιμένουν μια θέση ωρομίσθιου για ελάχιστες ώρες την εβδομάδα.
ΝΤΟΙΝΓΚ ΝΤΟΙΝΓΚ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΝΤΟΙΝΓΚ...ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΗ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ..ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑΑΑΑ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΕΓΩ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΑ ΠΑΙΔΙΚΟ...