Το πολυπόθητο  θετικό τεστ δεν άργησε να έρθει, με την έλευση του 2013, ο Άγιος Βασίλης μου έφερε ότι του είχα ζητήσει….Ένα μωρό!

Η εγκυμοσύνη μου κύλησε γρήγορα, αλλά όχι και τόσο καλά. Εμετούς, κόπωση, κράμπες, ζαλάδες, αναιμία, ουρολοίμωξη, είναι λίγα από αυτά που έχω να θυμάμαι, όπως επίσης και μια υπέροχη φουσκωτή κοιλίτσα που είχα δανείσει στο θυσαυράκι μου για 9 υπέροχους μήνες.

Η ημέρα εισαγωγής έφτασε, στις 5-9-13 και ώρα 23.15 όλα ήταν έτοιμα για  πρόκληση φυσιολογικού τοκετού, το μόνο που με προβλημάτιζε είναι αν έπρεπε να περιμένω ακόμα 2 μέρες μέχρι την Π.Η.Τ. μου, ίσως η μπέμπα να ήθελε λίγο χρόνο ακόμα και όχι πρόκληση και πιθανόν Κ.Τ. Και ενώ όλα αυτά περνούσαν από το μυαλό μου, στις 00.20 ένοιωσα κάτι  διαφορετικά πονάκια! Ναι, ήταν τα πονάκια της γέννας, αυτά τα υπέροχα πονάκια… χωρίς καμία παρέμβαση, η κόρη μου διάλεξε εκείνη την μέρα να έρθει στον κόσμο, την μέρα που οι γονείς της είχαν επιλέξει πολύ πριν…

Μετά από 14 ώρες γεμάτες πόνο, πόνο και μόνο πόνο και με μόλις κυριολεκτικά 3 σπρωξιές, αντίκρισα  τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου, το σώμα μου δεν με απογοήτευσε το ίδιο και η μικρή μου και έτσι μου χάρισαν έναν ονειρικό τοκετό. Έζησα τους πιο γλυκούς πόνους τις ζωής μου, εκείνους τους πόνους που σου φαίνονται αβάσταχτοι αλλά αμέσως ξεχνιούνται μόλις αντικρίζεις το ΘΑΥΜΑ σου.

Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2013 και ώρα 14.45 ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΗΚΑ….!!!!

Αντίκρισα το δημιούργημα μου, αντίκρισα εκείνο το μικρό ανθρωπάκι που για 9 μήνες συγκατοικήσαμε στο ίδιο σώμα…

Δύο ώρες μετά τον τοκετό όταν αντίκρισα το σώμα μου, αισθάνθηκα περίεργα που έλειπε εκείνη η υπέροχη κοιλίτσα και ας ήξερα πώς ότι υπήρχε μέσα μου τώρα είναι στην αγκαλιά μου…

Και κάπως έτσι την τρίτη ημέρα του τοκετού ήρθε  Επιλόχεια Μελαγχολία, (και ευτυχώς όχι επιλόχεια κατάθλιψη, καθώς τα σημάδια της ήταν πιο ήπια και όχι τόσο καταστροφικά) .Όλα τα είχα ελέγξει και ήξερα πώς να τα χειριστώ, την ψυχή μου όμως δεν μπόρεσα να την ελέγξω και αυτό ήταν που με πλήγωσε, όλο αυτό κράτησε μόλις 45 ημέρες, όλες αυτές τις μέρες πάλευα με το «ΤΕΡΑΣ» μέσα μου και ενώ ένοιωθα τόσα πρωτόγνωρα συναισθήματα αυτό δεν μ’ άφηνε να τα εξωτερικεύσω και έπειτα ατελείωτες τύψεις και όλα πάλι απ΄ την αρχή,  με την βοήθεια όμως τις οικογένειας μου και κυρίως του εκπληκτικού αντρούλη μου και ένα βήμα πριν την βοήθεια ειδικού, όλα βρήκαν ξανά τον δρόμο τους και όλα σχεδόν έχουν ξεπεραστεί….

Πώς γίνεται άλλωστε να βυθίζομαι σε μαύρες σκέψεις την στιγμή που έχω δυο μάτια να με κοιτούν και να μου χαμογελούν;

Να χαίρεστε όλες οι μανούλες τα παιδάκια σας και σε όλες τις μελλοντικές Μανούλες ο καλός μας Θεός να σας χαρίσει αυτό που επιθυμεί η καρδούλα σας, ένα ΓΕΡΟ νινάκι…!!!!

Με πολλή αγάπη

μια ΜΑΜΑ