Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός;

Έχω σκεφτεί άπειρες φορές να γράψω την ιστορία μου αλλά πάντα κάτι με κρατούσε να μην το κάνω… ίσως γιατί είναι στενάχωρη, ίσως γιατί ακόμα δεν έχω καταλάβει τι έχει συμβεί, ίσως γιατί με πονάει πολύ…

Πριν 3 ακριβώς χρόνια, τέτοια ώρα ο άντρας μου μου έλεγε σ’ αγαπώ και έφευγε από το σπίτι, όπου λίγες ώρες μετά θα ζούσαμε έναν αποτρόπαιο καυγά και μια βίαιη εγκατάλειψη… Τον ήξερα απ’ έξω απ’ έξω πολλά χρόνια, μέσω της κολλητής μου, έκανε παρέα με τα αδέρφια μου αλλά ποτέ δεν έτυχε να έχουμε κάτι παραπάνω από ένα γεια… ώσπου ένα μοιραίο καλοκαίρι, ζήσαμε κάτι παραπάνω και πολύ γρήγορα βρεθήκαμε να αποφασίζουμε να κάνουμε μεγάλα βήματα…

Για μένα ήταν πρωτόγνωρα συναισθήματα, κανένας άλλος δε με είχε κάνει να νιώσω έτσι, γελούσαμε πολύ, μιλάγαμε με τα μάτια, συμπληρώναμε ο ένας τη φράση του άλλου, πίστευε ο ένας ότι είχε βρει το αντίστοιχο του εαυτού του στο άλλο φύλο… ίσως αυτό να ήταν και το πρόβλημα.. όπως τα βλέπω τώρα, αυτά τα ταιριάσματα ήταν μόνο στις χαλαρές καταστάσεις, στα σοβαρά είχαμε εκ διαμέτρου αντίθετα μυαλά…

Να μην τα πολυλογώ, βάζουμε μπρος για μωρό, το οποίο πιάνεται το ίδιο βράδυ, μιλάμε σε γονείς, κάνουμε σχέδια… πολύ νωρίς άρχισαν τα νεύρα, οι ψιλοκαυγάδες…τα κλασικά όλων… έτσι πίστευα… δυστυχώς μετά από λίγους μήνες, τα σχέδια μας ήρθαν τα πάνω κάτω, με ανεργία, δυσκολίες, αλλαγή πόλης και ολοκληρωτικής πορείας… Κοντά στους δικούς μας να μας στηρίξουν όσο μπορούσαν.. συνέχεια από το τίποτα να υπάρχει εκνευρισμός… έβλεπα τον άλλον στην τσίτα και από φόβο μην τα κάνω χειρότερα δε μίλαγα, δεν συζητούσα… Αρπαζόταν με το παραμικρό και δυστυχώς 8 στις 10 φορές δεν καταλάβαινα και γιατί… Πολλές φορές για να μη θυμώσει και μαλώσουμε, έκρυβα πράγματα ή έλεγα ψέμματα που καταλάβαινα ότι θα τον θύμωναν, τελικά τον θύμωνε το ψέμμα περισσότερο (λογικό)..

Εγώ με όλες αυτές τις αλλαγές και μια κατά τα άλλα πολύ καλή εγκυμοσύνη ήμουν εντελώς στον κόσμο μου, δε μίλαγε και αυτός όταν κάτι τον ενοχλούσε, τα έβγαζε σε άσχετες ώρες και έμενα με την απορία… οπότε αντιλαμβάνεστε πόσο διογκωνόταν αυτό… πλέον μου λένε διάφοροι φίλοι και συγγενείς ‘πώς σου είχε μιλήσει άσχημα τότε, πώς νευρίασε τότε…‘ , σχεδόν δεν υπήρχε κάπου να πήγαμε και να μην υπήρχε ένα θεματάκι…

Εγώ έχασα τον εαυτό μου, δεν μίλαγα, έκανα πίσω… σκεφτόμουν 50 φορες πριν πω ή κάνω κάτι και σχεδόν πάντα ό,τι έκανα ήταν λάθος… τα προτερήματά μου, για τα οποία άλλοι με θαύμαζαν (ξέρετε πτυχία, μυαλό, έτρεχα για όλους να βοηθήσω) για αυτόν ενοχλητικά… Σιγά τι έκανες… είχα κάνει αρκετά πέρα συγγενείς κΑΙ φίλους για να μη θεωρεί ότι τους βάζω πάνω από αυτόν κι όμως αυτό μου πέταξε..

Αφού γέννησα το πρώτο μας μωρό σε σχετικά περίεργο κλίμα, αφού και πριν είχε νευριάσει, κάναμε μια μεγάλη κουβέντα και εκεί μου έβγαλε ένα σωρό παράπονα… Εγώ αν και είχα άλλο τρόπο σκέψης και δεν τα θεωρούσα και ποιος ξέρει τι, πάντα προσπαθούσα εφόσον πληγωνόταν να διορθωθώ, κάτι που ποτέ δεν εισέπραττε εκείνος… Στον κόσμο μου ακόμα, έλεγα φάση είναι, μόλις μπουν σε μια σειρά τα πράγματα και τακτοποιηθούν και δουλειές και όλα θα γίνουν… Ήξερα ότι με αγαπούσε, απλά θεωρώ ότι είχε λάθος τρόπο και μάλιστα καταστροφικό..

Μέχρι και σε ψυχολόγο πήγα, γιατί μετά τη γέννα ένιωθα χάλια, παρόλο που ήξερα ότι δεν ήταν επιλόχειος κατάθλιψη και τον παρακαλούσα να πάμε να μιλήσουμε μαζί, γιατί έφταιγαν τα θέματά μας… Μπα, εγώ είχα το πρόβλημα… Μεγάλο μου παράπονο σε κάθε κουβέντα μας… Αφού δεν γνωριζόμασταν και τόσο πολύ ώστε να προβλέπω τις αντιδράσεις σου, γιατί δε μου μίλαγες όταν κάτι σε ενοχλούσε να το λύναμε…;;; Έπρεπε εγώ από τη συμπεριφορά του να μαντέψω..

Δεν είναι ότι δεν είχαμε όμορφες στιγμές, απλά κάθε όμορφη συνοδευόταν από μια άσχημη και όλες οι μεγάλες στιγμές της κοινής μας ζωής είχαν από πάνω κai ένα μαύρο σύννεφο…

Πολύ γρήγορα και επειδή είχαμε τρελαθεί με το μωρό, θέλαμε και ένα ακόμα… Εγώ πιο πολύ, επειδή στο 1ο ήμασταν συνέχεια πικραμένοι, ήθελα να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να χαρούμε την εγκυμοσύνη, τη γέννα και να αφήσουμε τις κακές στιγμές στην άκρη… Αν ήξερα…

Δεν άλλαξαν και πολλά, πάλι χώρια μιλάγαμε χώρια καταλαβαίναμε, ο καθένας θεωρούσε ότι προσπαθούσε χωρίς αντίκρυσμα στον άλλον και δυστυχώς κάποιοι καυγάδες (συνήθως μετά ποτού) ξέφυγαν του φυσιολογικού με έντονη ψυχολογική βία και προς το τέλος σωματική… ούσα έγκυος στο 2ο παιδί και μετά από ένα θέμα υγείας που για λίγες μέρες μας είχε στην τσίτα και μετά από πολλή ένταση λόγω ανεργίας, ήρθε και μια δουλειά… Τρομερή κούραση λόγω ωραρίων τις πρώτες μέρες μέχρι να στηθεί η κατάσταση, υπερένταση για όλα…

Και ένα μοιραίο βράδυ μετά από μια γεμάτη μέρα, η αγάπη μου βγήκε για ποτάκι χαλάρωσης, το ένα έγιναν πολλά και για μια βλακεία ανέβηκαν τα αίματα στο σπίτι κι εγώ σαν άνθρωπος ξέσπασα, ήρθε άσχημη αντίδραση και έγινε ο κακός χαμός… Η γειτονιά στο πόδι…

Εκείνο το βράδυ δεν πόνεσα τόσο επειδή γκρέμισε το σπίτι όσο για τα λόγια που μου είπε, δεν αναγνώριζα τον άνθρωπό μου, τα μάτια του ήταν κενά, τρόμαξα... O άνθρωπος που έλεγε πως με αγαπούσε πάνω από όλους, που έπεφτε μια τρίχα από τα μαλλιά μου και πονούσε η ψυχή του, που μέσα κοιμόταν το μωρό μας και στην κοιλιά μου το 2ο να μου μιλάει λες και μίλαγε στον χειρότερο εχθρό του… Και μετά να λέει πως θα φύγει, πως εξάντλησα κάθε όριο αντοχής του, πως δε βάζω μυαλό, πως, πως πως… ατέλειωτος κατάλογος επιχειρημάτων…

Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου…

Ακολούθησαν δύσκολοι μήνες, γεμάτοι πόνο και από τις 2 μεριές, ψυχολογικό πόλεμο, νεύρα, φόβο κι αγωνία που ήμουν μόνη με ένα νήπιο και ένα μωρό στην κοιλιά… Να προσπαθώ όσο μπορώ να εξομαλύνω καταστάσεις… Οι δικοί μου, οι οποίοι φυσικά δεν έμαθαν ποτέ λεπτομέρειες για εκείνο και άλλους καυγάδες, να μου λένε να τον σβήσω και να κοιτάξω μπροστά, ότι δεν άξιζε γιατί δε με εκτιμούσε, οι δικοί του να μην μπορούν να καταλάβουν τι έγινε αλλά δεν εξεπλάγην και κανείς με τον τρόπο που μου φερόταν…

Μετά τον πρώτο χρόνο χώρια καταφέραμε να βρούμε μια άλφα επικοινωνία, εγώ να κάνω τη χαζή για τα παιδιά μου, μέχρι στη γέννα, αν και δεν τον ήθελα, άφησα να είναι μέσα κι ας έκλαιγα από πόνο, όχι οδυνών, εκείνη την ώρα κι ας δέχτηκα το φιλί και την αγκαλιά του Ιούδα μετά… Έτσι τα ένιωσα…

Ακόμα και σήμερα δεν έχω βγάλει άκρη τι ακριβώς του έφταιγε, αλλά είμαι πεπεισμένη πως ό,τι κι αν έκανα, όσο σωστά πράγματα και αν έκανα, πάλι κάπου θα έβρισκε να πατήσει για να μαλώσουμε.. Απλώς κάποιοι άνθρωποι δεν είναι για οικογένεια, δεν μπορούν να μπουν σε πρόγραμμα και να δεχτούν κάποια ΠΡΕΠΕΙ… με τα παιδιά, αν και όχι τόσο πολύ όσο θα ήθελα σε συχνότητα, έχει άριστη σχέση, την οποία νομίζω οφείλει σε μένα, γιατί παρά την ταπείνωση και τον πόνο που δέχτηκα, διευκολύνω πάντα την επικοινωνία τους…

Κάποιες στιγμές ήρθαμε πιο κοντά (πάλι μετά από κρασί) και συζητήσαμε πιο χαλαρά χωρίς κακίες… αλλά το αγκάθι και το γιατί υπάρχει πάντα… θυμώνω, γιατί με έχει κάνει νευρική, έχω θλίψη και θυμό και πολλές φορές την περνάω στα παιδιά μου και βλέπω ότι ρημάζει τη ζωή του χωρίς να καταλαβαίνει τις επιπτώσεις σε μας…

Αν μετάνιωσα; κοιτάζοντας τα παιδάκια μου στα μάτια θα πω με βεβαιότητα όχι… πάλι θα τον ερωτευόμουν, πάλι θα προχωρούσα μαζί του… αλλά θα φρόντιζα να είμαι ο εαυτός μου, να ανοίγω το ρημάδι το στόμα μου να πω αυτό που σκέφτομαι ή με πονάει, που ακόμα κ τώρα δεν τολμάω, θυμάμαι του έστελνα μήνυμα αργότερα τι σκεφτόμουν (και να σκεφτείς ότι ήμουν άτομο που απαντούσε σε όλα και δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω )… θα έβαζα τα όρια μου, όταν τα πράγματα ξέφευγαν και όταν θα έφευγε θα του έβαζα ένα χι και θα του λεγα αν βγεις από την πόρτα, δεν θα την ξαναβρείς ανοιχτή… Ίσως έτσι να με εκτιμούσε περισσότερο…

Και κυρίως είμαι θυμωμένη με μένα, που ακόμα τον σκέφτομαι, τον αγαπάω, δεν μπόρεσα να ξεπεράσω καθόλου στα 3 χρόνια την κατάσταση, εσωτερικά… ακόμα κλαίω σκεπτόμενη τις όμορφες μέρες μας, ακόμα πονάω όταν δεν είναι καλά, ενώ ήλπιζα ως τώρα να έχω κάνει βήματα μπροστά, μου είχε ρίξει τρομερά την αυτοπεποίθηση… όχι να γνωρίσω κάποιον άλλο αλλά να νιώσω ελεύθερη… Ευτυχώς έχω ανθρώπους που με αγαπούν και με εκτιμούν και φροντίζουν να μου το υπενθυμίζουν με κάθε ευκαιρία και κυρίως τα μικρούλια μου που μου χαρίζουν απλόχερα την αγάπη τους χωρίς να περιμένουν κάτι πέρα από αγάπη και φροντίδα σαν αντάλλαγμα…

Συγνώμη αν σας κούρασα, ήταν μπερδεμένες σκέψεις, χωρίς πολλές άσχημες λεπτομέρειες…

Μια συμβουλή… αγαπήστε τον σύντροφό σας με όλο σας το είναι αλλά μην πάψετε στιγμή να αγαπάτε και τον εαυτό σας… Μόνο έτσι μπορεί να δουλέψει μια σχέση… Μακάρι πέρα από τη θεωρία να το καταφέρω και στην πράξη και ξέρω πως υπάρχουν πολλές πολλές ακόμα που ζήσανε ή ζουν παρόμοιες καταστάσεις και νιώθουν έτσι…

μαμά Χ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!