Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός;
Έχω σκεφτεί άπειρες φορές να γράψω την ιστορία μου αλλά πάντα κάτι με κρατούσε να μην το κάνω… ίσως γιατί είναι στενάχωρη, ίσως γιατί ακόμα δεν έχω καταλάβει τι έχει συμβεί, ίσως γιατί με πονάει πολύ…
Πριν 3 ακριβώς χρόνια, τέτοια ώρα ο άντρας μου μου έλεγε σ’ αγαπώ και έφευγε από το σπίτι, όπου λίγες ώρες μετά θα ζούσαμε έναν αποτρόπαιο καυγά και μια βίαιη εγκατάλειψη… Τον ήξερα απ’ έξω απ’ έξω πολλά χρόνια, μέσω της κολλητής μου, έκανε παρέα με τα αδέρφια μου αλλά ποτέ δεν έτυχε να έχουμε κάτι παραπάνω από ένα γεια… ώσπου ένα μοιραίο καλοκαίρι, ζήσαμε κάτι παραπάνω και πολύ γρήγορα βρεθήκαμε να αποφασίζουμε να κάνουμε μεγάλα βήματα…
Για μένα ήταν πρωτόγνωρα συναισθήματα, κανένας άλλος δε με είχε κάνει να νιώσω έτσι, γελούσαμε πολύ, μιλάγαμε με τα μάτια, συμπληρώναμε ο ένας τη φράση του άλλου, πίστευε ο ένας ότι είχε βρει το αντίστοιχο του εαυτού του στο άλλο φύλο… ίσως αυτό να ήταν και το πρόβλημα.. όπως τα βλέπω τώρα, αυτά τα ταιριάσματα ήταν μόνο στις χαλαρές καταστάσεις, στα σοβαρά είχαμε εκ διαμέτρου αντίθετα μυαλά…
Να μην τα πολυλογώ, βάζουμε μπρος για μωρό, το οποίο πιάνεται το ίδιο βράδυ, μιλάμε σε γονείς, κάνουμε σχέδια… πολύ νωρίς άρχισαν τα νεύρα, οι ψιλοκαυγάδες…τα κλασικά όλων… έτσι πίστευα… δυστυχώς μετά από λίγους μήνες, τα σχέδια μας ήρθαν τα πάνω κάτω, με ανεργία, δυσκολίες, αλλαγή πόλης και ολοκληρωτικής πορείας… Κοντά στους δικούς μας να μας στηρίξουν όσο μπορούσαν.. συνέχεια από το τίποτα να υπάρχει εκνευρισμός… έβλεπα τον άλλον στην τσίτα και από φόβο μην τα κάνω χειρότερα δε μίλαγα, δεν συζητούσα… Αρπαζόταν με το παραμικρό και δυστυχώς 8 στις 10 φορές δεν καταλάβαινα και γιατί… Πολλές φορές για να μη θυμώσει και μαλώσουμε, έκρυβα πράγματα ή έλεγα ψέμματα που καταλάβαινα ότι θα τον θύμωναν, τελικά τον θύμωνε το ψέμμα περισσότερο (λογικό)..
Εγώ με όλες αυτές τις αλλαγές και μια κατά τα άλλα πολύ καλή εγκυμοσύνη ήμουν εντελώς στον κόσμο μου, δε μίλαγε και αυτός όταν κάτι τον ενοχλούσε, τα έβγαζε σε άσχετες ώρες και έμενα με την απορία… οπότε αντιλαμβάνεστε πόσο διογκωνόταν αυτό… πλέον μου λένε διάφοροι φίλοι και συγγενείς ‘πώς σου είχε μιλήσει άσχημα τότε, πώς νευρίασε τότε…‘ , σχεδόν δεν υπήρχε κάπου να πήγαμε και να μην υπήρχε ένα θεματάκι…
Εγώ έχασα τον εαυτό μου, δεν μίλαγα, έκανα πίσω… σκεφτόμουν 50 φορες πριν πω ή κάνω κάτι και σχεδόν πάντα ό,τι έκανα ήταν λάθος… τα προτερήματά μου, για τα οποία άλλοι με θαύμαζαν (ξέρετε πτυχία, μυαλό, έτρεχα για όλους να βοηθήσω) για αυτόν ενοχλητικά… Σιγά τι έκανες… είχα κάνει αρκετά πέρα συγγενείς κΑΙ φίλους για να μη θεωρεί ότι τους βάζω πάνω από αυτόν κι όμως αυτό μου πέταξε..
Αφού γέννησα το πρώτο μας μωρό σε σχετικά περίεργο κλίμα, αφού και πριν είχε νευριάσει, κάναμε μια μεγάλη κουβέντα και εκεί μου έβγαλε ένα σωρό παράπονα… Εγώ αν και είχα άλλο τρόπο σκέψης και δεν τα θεωρούσα και ποιος ξέρει τι, πάντα προσπαθούσα εφόσον πληγωνόταν να διορθωθώ, κάτι που ποτέ δεν εισέπραττε εκείνος… Στον κόσμο μου ακόμα, έλεγα φάση είναι, μόλις μπουν σε μια σειρά τα πράγματα και τακτοποιηθούν και δουλειές και όλα θα γίνουν… Ήξερα ότι με αγαπούσε, απλά θεωρώ ότι είχε λάθος τρόπο και μάλιστα καταστροφικό..
Μέχρι και σε ψυχολόγο πήγα, γιατί μετά τη γέννα ένιωθα χάλια, παρόλο που ήξερα ότι δεν ήταν επιλόχειος κατάθλιψη και τον παρακαλούσα να πάμε να μιλήσουμε μαζί, γιατί έφταιγαν τα θέματά μας… Μπα, εγώ είχα το πρόβλημα… Μεγάλο μου παράπονο σε κάθε κουβέντα μας… Αφού δεν γνωριζόμασταν και τόσο πολύ ώστε να προβλέπω τις αντιδράσεις σου, γιατί δε μου μίλαγες όταν κάτι σε ενοχλούσε να το λύναμε…;;; Έπρεπε εγώ από τη συμπεριφορά του να μαντέψω..
Δεν είναι ότι δεν είχαμε όμορφες στιγμές, απλά κάθε όμορφη συνοδευόταν από μια άσχημη και όλες οι μεγάλες στιγμές της κοινής μας ζωής είχαν από πάνω κai ένα μαύρο σύννεφο…
Πολύ γρήγορα και επειδή είχαμε τρελαθεί με το μωρό, θέλαμε και ένα ακόμα… Εγώ πιο πολύ, επειδή στο 1ο ήμασταν συνέχεια πικραμένοι, ήθελα να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να χαρούμε την εγκυμοσύνη, τη γέννα και να αφήσουμε τις κακές στιγμές στην άκρη… Αν ήξερα…
Δεν άλλαξαν και πολλά, πάλι χώρια μιλάγαμε χώρια καταλαβαίναμε, ο καθένας θεωρούσε ότι προσπαθούσε χωρίς αντίκρυσμα στον άλλον και δυστυχώς κάποιοι καυγάδες (συνήθως μετά ποτού) ξέφυγαν του φυσιολογικού με έντονη ψυχολογική βία και προς το τέλος σωματική… ούσα έγκυος στο 2ο παιδί και μετά από ένα θέμα υγείας που για λίγες μέρες μας είχε στην τσίτα και μετά από πολλή ένταση λόγω ανεργίας, ήρθε και μια δουλειά… Τρομερή κούραση λόγω ωραρίων τις πρώτες μέρες μέχρι να στηθεί η κατάσταση, υπερένταση για όλα…
Και ένα μοιραίο βράδυ μετά από μια γεμάτη μέρα, η αγάπη μου βγήκε για ποτάκι χαλάρωσης, το ένα έγιναν πολλά και για μια βλακεία ανέβηκαν τα αίματα στο σπίτι κι εγώ σαν άνθρωπος ξέσπασα, ήρθε άσχημη αντίδραση και έγινε ο κακός χαμός… Η γειτονιά στο πόδι…
Εκείνο το βράδυ δεν πόνεσα τόσο επειδή γκρέμισε το σπίτι όσο για τα λόγια που μου είπε, δεν αναγνώριζα τον άνθρωπό μου, τα μάτια του ήταν κενά, τρόμαξα... O άνθρωπος που έλεγε πως με αγαπούσε πάνω από όλους, που έπεφτε μια τρίχα από τα μαλλιά μου και πονούσε η ψυχή του, που μέσα κοιμόταν το μωρό μας και στην κοιλιά μου το 2ο να μου μιλάει λες και μίλαγε στον χειρότερο εχθρό του… Και μετά να λέει πως θα φύγει, πως εξάντλησα κάθε όριο αντοχής του, πως δε βάζω μυαλό, πως, πως πως… ατέλειωτος κατάλογος επιχειρημάτων…
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου…
Ακολούθησαν δύσκολοι μήνες, γεμάτοι πόνο και από τις 2 μεριές, ψυχολογικό πόλεμο, νεύρα, φόβο κι αγωνία που ήμουν μόνη με ένα νήπιο και ένα μωρό στην κοιλιά… Να προσπαθώ όσο μπορώ να εξομαλύνω καταστάσεις… Οι δικοί μου, οι οποίοι φυσικά δεν έμαθαν ποτέ λεπτομέρειες για εκείνο και άλλους καυγάδες, να μου λένε να τον σβήσω και να κοιτάξω μπροστά, ότι δεν άξιζε γιατί δε με εκτιμούσε, οι δικοί του να μην μπορούν να καταλάβουν τι έγινε αλλά δεν εξεπλάγην και κανείς με τον τρόπο που μου φερόταν…
Μετά τον πρώτο χρόνο χώρια καταφέραμε να βρούμε μια άλφα επικοινωνία, εγώ να κάνω τη χαζή για τα παιδιά μου, μέχρι στη γέννα, αν και δεν τον ήθελα, άφησα να είναι μέσα κι ας έκλαιγα από πόνο, όχι οδυνών, εκείνη την ώρα κι ας δέχτηκα το φιλί και την αγκαλιά του Ιούδα μετά… Έτσι τα ένιωσα…
Ακόμα και σήμερα δεν έχω βγάλει άκρη τι ακριβώς του έφταιγε, αλλά είμαι πεπεισμένη πως ό,τι κι αν έκανα, όσο σωστά πράγματα και αν έκανα, πάλι κάπου θα έβρισκε να πατήσει για να μαλώσουμε.. Απλώς κάποιοι άνθρωποι δεν είναι για οικογένεια, δεν μπορούν να μπουν σε πρόγραμμα και να δεχτούν κάποια ΠΡΕΠΕΙ… με τα παιδιά, αν και όχι τόσο πολύ όσο θα ήθελα σε συχνότητα, έχει άριστη σχέση, την οποία νομίζω οφείλει σε μένα, γιατί παρά την ταπείνωση και τον πόνο που δέχτηκα, διευκολύνω πάντα την επικοινωνία τους…
Κάποιες στιγμές ήρθαμε πιο κοντά (πάλι μετά από κρασί) και συζητήσαμε πιο χαλαρά χωρίς κακίες… αλλά το αγκάθι και το γιατί υπάρχει πάντα… θυμώνω, γιατί με έχει κάνει νευρική, έχω θλίψη και θυμό και πολλές φορές την περνάω στα παιδιά μου και βλέπω ότι ρημάζει τη ζωή του χωρίς να καταλαβαίνει τις επιπτώσεις σε μας…
Αν μετάνιωσα; κοιτάζοντας τα παιδάκια μου στα μάτια θα πω με βεβαιότητα όχι… πάλι θα τον ερωτευόμουν, πάλι θα προχωρούσα μαζί του… αλλά θα φρόντιζα να είμαι ο εαυτός μου, να ανοίγω το ρημάδι το στόμα μου να πω αυτό που σκέφτομαι ή με πονάει, που ακόμα κ τώρα δεν τολμάω, θυμάμαι του έστελνα μήνυμα αργότερα τι σκεφτόμουν (και να σκεφτείς ότι ήμουν άτομο που απαντούσε σε όλα και δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω )… θα έβαζα τα όρια μου, όταν τα πράγματα ξέφευγαν και όταν θα έφευγε θα του έβαζα ένα χι και θα του λεγα αν βγεις από την πόρτα, δεν θα την ξαναβρείς ανοιχτή… Ίσως έτσι να με εκτιμούσε περισσότερο…
Και κυρίως είμαι θυμωμένη με μένα, που ακόμα τον σκέφτομαι, τον αγαπάω, δεν μπόρεσα να ξεπεράσω καθόλου στα 3 χρόνια την κατάσταση, εσωτερικά… ακόμα κλαίω σκεπτόμενη τις όμορφες μέρες μας, ακόμα πονάω όταν δεν είναι καλά, ενώ ήλπιζα ως τώρα να έχω κάνει βήματα μπροστά, μου είχε ρίξει τρομερά την αυτοπεποίθηση… όχι να γνωρίσω κάποιον άλλο αλλά να νιώσω ελεύθερη… Ευτυχώς έχω ανθρώπους που με αγαπούν και με εκτιμούν και φροντίζουν να μου το υπενθυμίζουν με κάθε ευκαιρία και κυρίως τα μικρούλια μου που μου χαρίζουν απλόχερα την αγάπη τους χωρίς να περιμένουν κάτι πέρα από αγάπη και φροντίδα σαν αντάλλαγμα…
Συγνώμη αν σας κούρασα, ήταν μπερδεμένες σκέψεις, χωρίς πολλές άσχημες λεπτομέρειες…
Μια συμβουλή… αγαπήστε τον σύντροφό σας με όλο σας το είναι αλλά μην πάψετε στιγμή να αγαπάτε και τον εαυτό σας… Μόνο έτσι μπορεί να δουλέψει μια σχέση… Μακάρι πέρα από τη θεωρία να το καταφέρω και στην πράξη και ξέρω πως υπάρχουν πολλές πολλές ακόμα που ζήσανε ή ζουν παρόμοιες καταστάσεις και νιώθουν έτσι…
μαμά Χ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!
Διαβάζω την ανάρτηση σου και νομίζω ότι την έχω γράψει εγώ.....Μετά τη γέννηση της μικρής μου ολα άλλαξαν.Παντρευτηκα ενα τέρας που με μειώνει και με προσβάλλει συνεχως.2 χρονια μαρτύριο.Επιστρεφω σπίτι μετά τη δουλειά και σφίγγεται το στομάχι μου.Ποσο βρισίδι ακομα;;;;;
Ρε κορίτσια, είναι απίστευτα τα προβλήματα που αναδύονται με τον ερχομό του παιδιού! Η αλήθεια είναι πως πάντα υπάρχουν απλά τα κρύβαμε κάτω από το χαλάκι. Τέτοια περίπτωση κι εγω με ένα παιδάκι 1,5 ετους, χωρίσαμε με τον πατέρα 4 μήνες, ζήτησα διαζύγιο και με παρακάλεσε για επανασύνδεση. Τώρα ΄μένουμε πάλι μαζί και επιστρέφουν τα παλιά μοτίβα.... Αντιδρά πολύ άσχημα αν ακούσει κάτι που δεν του αρέσει, με υστερικές φωνές, κρατάει μούτρα και κακία μετά από τσακωμούς, ασχολείται πολύ με το κινητο και στοιχήματα...φυσικά σεξ μηδέν, καμία έλξη μεταξύ μας. Πάει να κάνει μία σχετική προσπάθεια αλλά ξαφνικά γίνεται ένα ΜΠΑΜ και πάλι από την αρχή.... ΝΙώθω τόση τοξίνη, τόση κούραση, σα να είμαι 70 χρονών, τόσο αποξενωμένη από τον εαυτό μου... ούτε καν η εμφάνιση μου με νοιάζει... μόνο το μωρό μου δίνει ευτυχία κ νιωθω ενοχές να του δημιουργήσω θέματα με τον χωρισμό... αλλά ρε κορίτσια..... παλεύεται έτσι;;;;;
Ένα πράγμα ειλικρινά δεν καταλαβαίνω!!!!! Με το που μαθαίνουμε ότι είμαστε έγκυες, κόβουμε τσιγάρο, αλκοόλ, προσέχουμε την διατροφή μας, κάνιυμε εξετάσεις, να είναι γερό το μωρακι μας παρακαλάμε και προσευχόστε στον όποιο θεό πιστεύει η καθεμία και.... Την ψυχική υγεία ,την ηρεμία του παιδιού που εξαρτάται κατά κύριο λόγω από εμάς;;; Την προστασία του για την οποία είμαστε υπεύθυνοι; Θα δεχόσουν ποτέ να φωνάξει κάποιος στο παιδί σου, να του μιλήσει άσχημα; Δεν είμαστε υπεύθυνες μόνο για το φαγητό και τον ύπνο των παιδιών μας, αλλά και για τα χαμόγελα τους και για την ψυχούλα τους!!! Ζήτα βοήθεια απο ειδικούς, για να προχωρήσεις.Οι άλλοι βλεπουν σε εμάς την εικόνα που έχουμε εμείς για τον εαυτο μας!
Καταρχάς να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και να τ 'αγαπάς όσο πιο πολύ μπορεις. Η δική μου συμβουλή- moto ειναι Go on & be yourself! Φιλάκια!
εχω ζησει κατι παρομοιο ισως και χειροτερο αλλα ευτυχως δεν εφτασε σε γαμο..... ειναι τρομερα ανασφαλης ο συζυγος σου.,.. εσυ ειχες πτυχια εκεινος τι? ισως να ενιωθε λιγος μπροστα σου... αυτη ειναι η γνωμη μου... ισως να κανω και λαθος. κοιτα μπροστα ολα θα φτιαξουν σιγα σιγα..... καλη τυχη...
Ποσο σε νιωθω να ξερες,ακομη κ τωρα που ειμαστε χωρια δεν χανει ευκαιρια να με προσβαλλει.δεν εχωαισθανθει τοσο μισος κ τοση κακια απο εναν ανθρωπο που εκανα παιδια μαζι του.εμ δεν θελει διαζυγιι εμ δεν αλλαζει.ποσο ποναει ηι ψυχη μου να ξερατε,κ ποσα πνιγω κ δεν εχω την πολυτελεια να κλαψω να εκδηλωθω.οσο ερχομαι σε επαφη μαζι του νιωθω οτι αρρωσταινω.τα παιδια μου συνεχεια τα πιπιλανε εναντιον μου.παλευω μεσα μυ να μην νιωθω κακια παλευω μεσα μου κ λεω δεν υπαρχει δικαιοσυνη.κ δεν εννοω να παθουν κακο αλλα μια αναγνωριση μια εκτιμηση.αλλα μετα απο μηνες ψυχθεραπειας καταλαβα οτι εγω δεν εβαζα ορια.εγω δεν αγαπουσα τον εαυτο μου.εγω εβριζα τον εαυτο μου κ τα φορτωνα ολα σε εμενα.κ η φιλη μας εχει δικιο αν δεν αγπησουμε εμεις τον εαυτο μας πως θα το κανει ο αλλος.συγνωμη που σας κουρασα
Δεν εχω περάσει κατι αντίστοιχο... θελω ομως να σου πω ότι στη ζωη μας γεννιομαστε με την ιστορια μας γραμμενη.Πιστευω πολυ στο πεπρωμένο και για κάποιο λογο διαβάζοντας την ιστορία σου, ενιωσα οτι θα ερθει η μερα που θα γνωρίσεις καποιον και τοτε θα συνηδειτοποιησεις τι είναι αληθινος ερωτας,αγαπη και σεβασμος.Γνωριζω 2περιπτωσεις με μαμαδες απο μαθητριες μου που χωρισαν με 3παιδια κι ομως ξανά έφτιαξαν τις ζωες τους . Και το πιο αξιοθαυμαστο ειναι οτι οι συντροφοι τους λατρευουν τα παιδια τους!!! Να έχεις πίστη και να κοιτας μονο μπροστά. Μη το αναζητησεις...θα σε βρει εκείνο οταν ερθει η ωρα.Σου το εύχομαι μεσα απο τη καρδι α μου ♥
Κοπελιά δεν θα σε παρηγορήσω γιατί δεν το χρειάζεσαι. Τα πράγματα καλώς κακώς δεν εξελιχθηκαν καλά, όμως υπάρχουν δύο παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα. Ευτυχισμένα παιδιά σημαίνει πάνω από όλα ευτυχισμένη μάνα όταν εσύ είσαι ευτυχισμένη είναι και αυτά πάψε να ζεις με το παρελθόν και προχώρα μπροστά είναι σκληρό αυτό που σου λέω και νομίζεις ότι το λέω έξω από τον χορό. Έχω δύο παιδιά που τα λατρεύω όταν όμως είμαι εγώ καλά είναι και εκείνα. Όσο και να τον αγαπάς ακόμα και αύριο να γύριζε είναι τόσο μεγάλη η ρωγμή που θα ζούσατε με μπαλώματα η απόσταση έγινε το ΄χαος. Εφόσον έχεις και ανθρώπους που είναι δίπλα σου θα σου είναι πιο εύκολο. Όσο για την οικονομική κρίση δεν έισασταν ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι και εμείς οικογενειακώς πέσαμε από την μια μέρα στην άλλη στο μηδέν ξανασταθήκαμε μαζί οικογενειακώς πολύ δύσκολα και με δύο παιδιά. Βγές έξω από το σπίτι παίξε με τα παιδιά σου αν μπορείς δούλεψε. ερωτεύσου ξανά πρώτα την ζωή και μετά ένα σύντροφο γιατί όχι?
Σε καταλαβαίνω απόλυτα .χωρισα με το κοριτσάκι μου 3.5 μηνών.εγω του είπα αλλα πίστεψε με δεν εχει καμία σημασία.ποναει το ίδιο .την επιλογή την έκανε αυτός την απόφαση πήρα εγω.μου έδινε δικαιώματα με άλλες γυναίκες.ο ίδιος φυσικά δεν το παραδέχεται και πάντα μου έλεγε ότι τα έκανε για πλάκα.μια Πεθερα στον κόσμο της και ο άντρας μου με το μέρος της.καμια αξία προς το πρόσωπο μου κανένας σεβασμός καμία επικοινωνία.εγω να κλαίω να τον παρακαλαω να μιλήσουμε και αυτός να μην μου δίνει καμία σημασία.ετσι του είπα θα φύγω και μου είπε Οκ.εφυγα και δεν έκανε καμία προσπάθεια ποτε να τα βρούμε.ετσι απλά...λυπάμαι και μακάρι η Παναγίτσα μας να μας βοηθήσει να βρούμε κάποιον να μας αγαπήσει αλιθηνα και να κάνουμε οικογένεια.μακαρι Παναγία μου...να στε όλοι καλα
Εντάξει...νομίζω ότι έγραψα αυτό το ποστ... μόνο που εγώ χώρισα μετη μικρή στην κοιλιά... Πάντως κάνοντας λίγη ψυχοθεραπεία συνειδητοποίησα ότ απλάυπέστην έντονη κακοποίηση... Δενε ίναι μόνο το ξύλο! Το να μην λες αυτό που σκέφτεσαι από φόβο καυγά, είναι κακοποίηση...το να δείχνεις στους άλλους μια χαρά ενώ μέσα σου ματώνεις, είναι κακοποίηση... το να υφίστασαι τηντρομοκρατίατης αναίτιας απόρριψης είναι κακοποίηση!!! Πια δεν μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια...δεν νιώθω μίσος αλλά απέχθεια...άσχημο αλλά το δουλεύω! Για χάρη της μικρής ελπίζω να καταφέρω κάποια στιγμή νατον κοιτάξω ξανά στα μάτια... Πάντως μηνμένεις προσκολλημένη σε τοξικά αισθήματα...προχώρα μπροστά!!! Θα δεις πόσο πιο όμορφα θα νιώσεις μόλις απελευθερωθείς!!! Θα μπορείς να απολαμβάνεις την αγάπη των παιδιών σου χωρίς...ενοχές!!!
Κι εγώ με το 2ο στην κοιλιά και το άλλο 10 μηνών...καλά μένω έκπληκτη από το πόσες πολλές είμαστε τελικά..κι εγώ ντρεπόμουν να γράψω τόσον καιρό....τι να πω...κουράγιο σε όλες...είναι κρίμα πάντως, γιατί δύσκολα μπορείς πλέον να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου, να βάλεις κάποιον δίπλα στα παιδιά σου αλλά κυρίως να ξανααγαπήσεις τον εαυτό σου και να εμπιστευτείς να προχωρήσεις από φόβο μήπως φας τα μούτρα σου...
Δεν εισαι μονη κοριτσι μου,εγω ακομη δεν χωρισα.εχει ερασει χρονος κ ακομη δεν πηραμε διαζυγιο.δεν το αποφασιζω γιατι λεω θα αλλαξει οσο κ αν ξερω οτι ειμαι καλυτερη μανα διχως αυτον.που εκανε οαρατηρησεις διαρκως στο σπιτι.που αγκαλια ηξερα μονο οταν ηθελε κ αυτο σπανια.που αακομη κ τωρα δεν αναλαμβανει τις ευθυνες του παρα μονο ξερει να εξαπολυει ευθυνες στους αλλους.αυτος κ οι δικοι του αγιοι κ ολοι οι αλλοι κακοι.δεν υπαρχει γιατι.υπαρχουν ανθρωποι ανικανοι να εκτιμησουν το καλο που τους ερχεται στην ζωη .ειτε γιατι δεν ειναι ωριμοι ειτε γιατι εχουν στην ζωη τους φιδια μεταμορφωμενα σε γονεις κ αδερφια που τον οδηγουν στην παρανοια.σημερα του ειπα οτι θελω το καλο του κ οτι δεν υπαρχει λγος να πικραινει ο ενας τον αλλον.οτι νοιαζομαι κ τον αγαπω.κ φυσικα η απαντηση του οτι λεω ψεμματα.ομως για αλλη μια φορα καταλαβα οτι δεν εχει αισθηματα για μενα,θα την βρω την δυναμη να δωσω ενα τελος
Μαμά Χ, διαβάζοντας το κείμενο σου, βλέπω σκόρπιες σκέψεις, που παρόλο που πέρασαν τρία χρόνια δεν κατάφερες να βάλεις σε μια σειρά,υποθέτω γιατί συνέχεια αυτός ο άνθρωπος είναι μέσα στο κεφάλι σου άλλοτε με θετικό και άλλοτε με αρνητικό τρόπο. Υποθέτω ότι υπάρχουν στιγμές που εύχεσαι να ήταν κοντά σε σένα και τα παιδιά σας, που πιστεύεις ότι όλα θα άλλαζαν και άλλες πάλι φορές που δεν θες να τον ξέρεις. Αυτά που λες νομίζω ότι τα βιώνουν πολλά ζευγάρια, κάποια απ' αυτά τα αναγνώρισα και σε μένα και στον άντρα μου, απλά το θέμα είναι τι αντέχει κανείς να κάνει. Εγώ ώς συναισθηματικά ανάπηρη, πολύ δύσκολα φεύγω από οπουδήποτε και πολύ περισσότερο από έναν γάμο,έχω περάσει πάρα πολλές δυσκολίες, βασανίστηκα πολύ, κατηγόρησα τον δειλό εαυτό μου αλλά κατέληξα,ότι΄προτιμώ μια δύσκολη ζωή μέσα στο γάμο μου παρά μια ζωή χωρίς αυτόν, που για μένα θα ήταν πολύ πιο δύσκολη. Δεν ξέρω πως είναι να είσαι ξέγνοιαστος, χαμογελαστός και ευτυχισμένος σε έναν γάμο, δεν παραπονιέμαι όμως πια γιατί εγώ το επέλεξα κια σε έναν βαθμό προκάλεσα τις υπάρχουσες δυσκολίες.Εσύ επέλεξες να χωρίσεις, το θεωρώ τρομερή δύναμη, και σίγουρα θα σε βοηθήσει να προχωρήσεις, είμαι σίγουρη ότι 3 χρόνια μετά δεν νιώθεις ακριβώς το ίδιο που ένιωθες τον πρωτο καιρό, απλά τα δικά σου βήματα, προς την ελευθερία, είναι πιο αργά.
Δεν επέλεξα τίποτα κορίτσια, δεν καταλάβατε...αυτός σηκώθηκε κ έφυγε...πως λέμε και κερατάς και δαρμένος, κάπως έτσι...και τα έκανε όλα λίμπα και σηκώθηκε κι έφυγε, γιατί όλα ήταν στραβά επάνω μου...εγώ κατά πάσα πιθανότητα, όπως γινόταν πάντα, θα υπέμενα κάποιον καιρό χωρίς να μου μιλάει, στο τέλος θα ζήταγα και συγνώμη και πάλι τα ίδια παντελάκη μου...
Αγαπητή μαμά Χ.... Δυστυχώς ΟΛΟΙ μας από την αρχή είμαστε ικανοί να διακρίνουμε τα μελανά σημεία σε μια σχέση... Όντας όμως ερωτευμένοι, πετάμε επάνω τους ένα ροζ πέπλο και τα ωραιοποιουμε όλα, ας έχουμε την φωνιτσα της λογικής να σκουζει στην πίσω πλευρά του μυαλού μας... Οοοοοχι όμως εκεί!!!! Όντας ερωτευμένοι νοιώθουμε κ κάτι από Θεοί "θα αλλάξει με την αγάπη μου"... Κ σιγά μην αλλάζει ποτέ... Σε πολλά λοιπόν θεωρώ ότι σαφώς κ αν δεν μας αξίζει μια κατάσταση, είμαστε άξιοι της καθώς εμείς την αφήσαμε να καταλάβει χώρο μέσα στη ζωή κ τη ψυχή μας... Με δεδομένο στη ζωή μου το ότι "κάθε τι που μου συμβαίνει έχει έρθει ώστε να μου μάθει κάτι" χαίρομαι πραγματικά που κλείνεις τόσο όμορφα το κείμενο σου "μην πάψετε στιγμή να αγαπάτε τον εαυτό σας", καθώς εκεί βρίσκεται η απάντηση σε ότι κ αν μας έχει πότε πληγωσει... Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!!!
Φύγε τρέχοντας γιατι θα σαλτάρεις !! Ακόμη κΚαι αν εσυ πιστεύεις ότι ισωσ αντέξεις, το παιδάκι σου το φταίει να το σακατεψεις....; Γιατι θα το σακατεψεις ειναι βέβαιο!
Γειά σου Μαμά Χ. θα ήθελα πάρα πολύ να σε βοηθήσω ψυχολογικά και μόνο και ό,τι άλλο μπορώ, αλλά..... βρίσκομαι κι εγώ ΑΚΡΙΒΩΣ στην ίδια θέση!!!! ίσως σε λίγο χειρότερη θα έλεγα... Υπολόγισε: 10 χρόνια σχέσης + 5 χρόνια γάμου + 1 χρόνος αναμονής (κοροϊδίας) μέχρι να βγει η απόφαση του διαζυγίου + 1 χρόνος για να μπορέσω να τον "εκδικηθώ" νομικά πλέον για χάρη των 2 (!!!!) μας παιδιών που μεγαλώνω μόνη μου..... Βλέπεις ξαναπαντρεύτηκε ο "κύριος" και θέλει να έχει με τη νυν γυναίκα του περισσότερες σχέσεις με.... τα παιδιά μου!!! Οι γονείς μου ξέρεις τί μου είπαν στο άκουσμα του διαζυγίου; "μα καλά δεν τον έβλεπες τί άνθρωπος ήταν;" Είναι μικρά τα παιδιά μας, αλλά θα βρούμε κι εμείς την ... άκρη στη ζωή μας, αργά ή γρήγορα, όλα εδώ πληρώνονται!!!! Ποτέ μην το ξεχάσεις. Αν θέλεις επικοινώνησε μαζί μου, να ... τους βρίσουμε παρέα!!! Υπομονή...
Το ποσο με εκνευριζει οταν μου λενε ¨δεν τα εβλεπες πριν το γαμο¨ δεν λεγεται!!
γεια σου μαμα Χ., ο χρόνος ειναι ο καλυτερος γιατρος,αρκει βέβαια να λες στον εαυτό σου, πως κάθε εμπόδιο ειναι για καλό και οτι αξίζεις μια σωστή συμπεριφορά,διότι μια φορά υπάρχεις σε αυτήν τη ζωή!!!!!!! μπορείς;;;;κάντο!!!! ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ο τύπος φρού-φρού και αρώματα πια αγάπη;;; στα δύσκολα τι έκανε;; μάλλον εσύ νόμιζες αλλα τα γεγονοντα λενε αλλα θα τα καταφερεις να ειστε καλα
Μαμά Χ. φύγε μακριά κι άσε τις αγάπες μετά ποτού!!! Φύγε να σωθείς!
Κούκλα μου, καταλαβαίνω πως έχεις περάσει και περνάς δύσκολες στιγμές! Δεν θα σου πω πως αύριο όλα θα φτιάξουν... θα σου πω μετα ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ όμως πως κάποια μέρα ΣΙΓΟΥΡΑ όλα θα φτιάξουν! Αρκεί να το θελήσεις κι εσύ... δεν φτάνει να υπάρχουν δίπλα σου άτομα που να σε εκτιμούν! Πρέπει κι εσύ να εκτιμήσεις από την αρχή τον εαυτό σου... Και μόλις το κάνεις αυτό... το ταξίδι στο όνειρο - το αληθινό αυτή τη φορά...- θα ξεκινήσει... Στο ευχομαι μέσα από την καρδιά μου!!! Να χαίρεσαι τα αγγελουδάκι σου... και να χαμογελάς για να χαμογελούν κι εκείνα... ;)
mia apo ta idia! xoris to poto......poli noris ola sxesi paidi gamos kaugades....xoria gia mines...douleia pouthena...pali mazi 2o paidi metakomisi k oi apostaseis na megalonoun metaksu mas...douleia pali sto keno...ego epistrefo sto patriko mou k sti douleia mou..meta ena mina vriskei douleia k pairno ta paidia mazi mou...tora ena sumfonitiko gia to diazigio upogegrammeno k tin psuxi kommatia...opou mia omorfi eikona k apo pano ena mauro sinnefo...Tora einai makria k opote erxetai trexo gia na pernoun ta paidia xrono me to mpampa tous,ton latreuoun! k ego me ena keno mesa mou k tin psuxi sklavomeni...pote tha nioso autin tin eleutheria mesa mou oste na ziso k ego os anthropos me sinaisthimata???????? Mia zoi xameni me moni mou xara k elpida auta ta matakia tous pou me trelenoune.....arage o xronos einai o kaloiteros giatros??? poso se niotho..........................