Μαμά, κατάλαβα!

Από τότε που έγινα μαμά (πριν από 7 χρόνια), κατάλαβα πολλά. Πάρα πολλά. Ναι μεν αγαπούσα τα παιδάκια πάντοτε, τα πήγαινα καλά μαζί τους, και πόσες μα πόσες φορές έχω ακούσει το κλασσικό “όταν θα γίνεις μαμά θα δεις!”. Ειδικά από τη μητέρα μου, η οποία είναι ένας σπάνιος άνθρωπος, με έχει στηρίξει απίστευτα σε όλη μου τη ζωή, στις σπουδές μου, σε όλα μου τα καλά και τα λάθη, και μου στέκεται ακόμη όσο κανείς άλλος. Δεν ξέρω τί θα έκανα χωρίς εκείνη (και δε θέλω να μάθω για πολλάααααα χρόνια ακόμη!).

Όμως, φυσικά όπως όλοι και όλες φαντάζομαι, πέρασα και την περίοδο που τη θεωρούσα υπερβολική σε όλα. Στην πρώτη μου σχέση, στις εξόδους μου (όχι τόσο τρομερά, γιατί καθότι πιανίστα από μικρή ηλικία, και έχοντας πολύ μελέτη και πολλές συναυλίες, δεν ήμουν του ξενυχτιού και της εξαφάνισης), και ειδικά όταν έφυγα σε ηλικία 20 χρονών για Αμερική για σπουδές. Χαμός! Το τί άγχος, τί στενοχώρια! Δε μπορούσε να το χωρέσει ο νους της ότι ήμουν τόσο μακριά. Τηλέφωνα (και τρελλοί λογαριασμοί τηλεφώνου) συνέχεια, να δει αν είμαι καλά, αν γύρισα σπίτι, αν έφτασα, αν πήγα…..Έλεγα εγώ “μα καλά, πώς κάνει έτσι; Αμαν πια! Δεν είμαι μωρό!” (Αχ αυτό το δεν είμαι μωρό, πόσο μα πόσο λάθος). Εγώ μες την τρελλή χαρά που ήμουν μόνη μου, που θα έκανα τα όνειρά μου πραγματικότητα, που ήμουν στη λατρεμένη Αμερική! Εκείνη το άλλο άκρο!

Γύριζα τα καλοκαίρια, στην αρχή ήμασταν καλά, γιατί της είχα λείψει πολύ (και μου ‘χε λείψει φυσικά), μετά αρχίζαν οι γκρίνιες! “Γιατί δεν ήρθες να μείνεις όλο το καλοκαίρι; Γιατί μόνο 2 βδομάδες; Κανόνισε να μου μείνεις στην Αμερική και δε θα το αντέξω!” και πολλά άλλα. Εγώ αισθανόμουν ότι ασφυκτιούσα! Εκείνη έκανε τη ζωή της, σκεφτόμουν, γιατί δε με αφήνει και μένα να κάνω τη δική μου και αυτό που θέλω; Γιατί τόση πίεση; Τόσο άγχος; Στο κάτω κάτω μια χαρά με μεγάλωσε, ναι μεν θα κάνω τις νεανικές μου βλακείες (ουκ ολίγες), αλλά αν δεν “πάθω” (ευτυχώς τίποτε σοβαρό), δε θα μάθω, έτσι δεν είναι; Ο χαμός του χαμού ω χαμέ!

Πολλά χρόνια αυτή η ιστορία, τσακωμοί, σπαραγμοί κλπ. Κάποια στιγμή λοιπόν που γύρισα, και αποφάσισα να μείνω εδώ, γνώρισα και τον εκπληκτικό άντρα μου χωρίς τον οποίο δε μπορώ ούτε πλέον να αναπνεύσω (ευχαριστώ Θεέ μου που μου τον έστειλες), η μητέρα παρ’ όλο που όλα γίνανε πολύ γρήγορα (το να μείνουμε μαζί, ο αρραβώνας, ο γάμος και ο μικρός ο οποίος μας προέκυψε σαν εγκυμοσύνη μια βδομάδα πριν τον αρραβώνα), δεν είπε το παραμικρό και ησύχασε γιατί ήξερε ότι θα ταχτοποιηθώ και κυρίως ότι ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΦΥΓΩ! Έγινε λοιπόν ο γάμος, γεννήθηκε η αγάπη της ζωής μου, και μετακομίσαμε στο σπιτάκι μας (ένα λεπτό με τα πόδια παρακαλώ από τους γονείς μου!)

Και ξαφνικά, κατάλαβα. ΚΑΤΑΛΑΒΑ. Όλα εκείνα τα οποία βασανίζανε τόσα χρόνια τη μητέρα μου. Όλο εκείνο το άγχος που είχε για μένα (και για τον αδερφό μου φυσικά), η στενοχώρια του μακριά, το να μην ξέρει πού είμαι και τί κάνω, αν είμαι καλά…..Όλα πέρασαν μπροστά στα μάτια μου ειδικά την πρώτη φορά που αποχαιρέτησα το Γιαννάκη μου (τριών χρόνων τότε), τον οποίο πήρε από το σπίτι μας το σχολικό να τον πάει στον παιδικό σταθμό. Είδα το σχολικό να φεύγει, και κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Το τί χαζομάρα πέρασε από το μυαλό μου εκείνη την πρώτη μέρα δε μπορώ να σας πω. “Θα γυρίσει σπίτι το παιδί μου; Δεν τον βλέπω, αχ δεν ξέρω τί κάνει, πού είναι (έλεος όμως!), αχ αχ αχ αχ! ΑΧ!”. Νομίζω ότι κρατούσα την αναπνοή μου μέχρι να δω το σχολικό να ξεπροβάλλει από τη στροφή και να τον φέρνει σπίτι εκείνο το απόγευμα. Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ! Και ακόμη έτσι είμαι (είμαστε δευτέρα δημοτικού, κύριοι, σήμερα!) και έτσι θα είμαι για όσο ζω απ’ ότι κατάλαβα.

Η μητέρα μου γελάει… είναι η καλύτερή μου φίλη, και κάθε μέρα της λέω αχ και ούχ για το Γιαννάκη μου, πώς δεν αντέχω να είναι μακριά μου, τους φόβους και το άγχος μου, τη χαρά μου, την απέραντη χαρά μου που ήρθε στη ζωή μου. Η απάντησή της: “Τα βλέπεις; Έτσι ακριβώς είμαι εγώ και με σένα κι ας είσαι μεγάλη. Δεν αλλάζει αυτό. ΠΟΤΕ!”

Ένα πράγμα μπορώ να πω. ΜΑΜΑ, ΚΑΤΑΛΑΒΑ! Είχες δίκιο. Απέραντο δίκιο. Και συγχώρεσέ με που δεν το καταλάβαινα τότε. Σ’ αγαπάω!

Μαριλίνα

Μια τρελλή πιανίστα μαμά

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com