Η ωριμότητα της παιδικής φιλίας

γράφει η Βίλη Αντώναρου

Αφιερωμένο στη Χρύσα και στην παρέα από τα Σκιουράκια

Τα χρόνια είναι ένα χωνί για τις φιλίες. 

Οι φίλοι που κράτησες και σε κράτησαν από τα μαθητικά χρόνια, οι συμφοιτητές, οι συνάδελφοι από τις διάφορες δουλειές που πέρασες κατά καιρούς. Όλες αυτές οι φιλίες θα περάσουν μέσα από το χωνί.

Πολλοί θα χαθούν από την καθημερινότητά σου, αλλά όταν τους βλέπεις θα νιώθεις σαν να μην πέρασε μια μέρα. Άλλες πάλι φιλίες θα αλλάξουν, θα πάρουν νέες μορφές, θα γίνουν κουμπαριές ή θα πάρουν τον δρόμο της λήθης και του χωρισμού.

Φτάνει ένα σημείο στη ζωή σου, λοιπόν, που λες, ως εδώ έχω κάνει αρκετούς φίλους, λογικά η ζωή δε μου χρωστά πολλούς ακόμα να έρθουν στο διάβα μου.

Και μετά κάνεις παιδιά. Και ξαναζείς το όνειρο. Νέος μικρόκοσμος. 

Οι γονείς των φίλων των παιδιών σου, γίνονται και δικοί σου φίλοι. Όχι όλοι. Κάποιοι όχι τόσο… ιεροί, όσο οι παλιοί σου. Κι όμως αυτή η καθημερινή επαφή, οι κοινοί στόχοι, οι κοινές σας ανησυχίες, σάς ενώνουν μπροστά στην άγνωστη πραγματικότητα. Όπως εκείνη την πρώτη σου μέρα στο σχολείο. Όπως σε εκείνη την πορεία. Όπως σε εκείνο το επαγγελματικό ταξίδι. Και με τον καιρό, ακόμη περισσότερο.

Πάντα η φιλία ήταν για μένα ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που ήθελα να διδάξω τα παιδιά μου. Με το παράδειγμά μου. Και η ζωή το έφερε πριν ακόμα περπατήσουν, να έχουν γνωρίσει τη ζεστασιά της. Μέσα από τους δικούς μου φίλους. Να παρατηρούν με τα μικρά ματάκια τους, το νοιάξιμο, τη διασκέδαση, την κοινή έκφραση στα μάτια, το ότι ήταν εκεί σε κάθε τι μικρό ή μεγάλο. Και αργότερα. Πηγαίνοντας σε ένα παιδικό σταθμό, όπου η αξία της φιλίας διδάσκεται το ίδιο αυτονόητα όπως το κόψιμο της πάνας και της πιπίλας, το α και το β.

Τόσο τρυφερό και ενδιαφέρον να παρατηρείς την ωριμότητα της νηπιακής φιλίας. Αν σταθείς να το παρατηρήσεις, σε ξαναδιδάσκει από την αρχή αυτό που νομίζεις ότι ήξερες τόσο καλά, αυτό που είχες τόσα χρόνια πτήσης πάνω του και που ήθελες εσύ να δώσεις στο δικό σου παιδί.

Η φιλία των παιδιών ήταν τόσο δυνατή που μας έσερνε και εμάς τους γονείς κάθε Σαββατοκύριακο και σε ένα παιδικό πάρτι. Στην αρχή αμηχανία. Μετά βεβιασμένη κοινωνικότητα. Ώσπου κάποια στιγμή… Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος περνούσε καλύτερα. Εμείς ή αυτά; Για ποιους γίνονταν τελικά τα πάρτι; Και μετά κάθε μέρα στην πλατεία, στο πάρκο και στο ποτάμι μαζί. Και όταν πήγαν Δημοτικό, πάλι μαζί. Μαζί και στις δραστηριότητες.

Αυτό το μαζί στις χαρές και στην καθημερινότητα μας ένωσε και εμάς τους μεγάλους. Και όσο έβλεπαν τα παιδιά μας τη δική μας φιλία, τόσο ανατροφοδοτούνταν η δική τους και γινόταν πιο ουσιαστική. Και όσο βλέπαμε εμείς τη δική τους, τόσο ορκιζόμασταν μέσα μας να κρατήσουμε και εμείς το ανέλπιστο αυτό δώρο που μας ήρθε.

Δεν ξέρω πότε ακριβώς το συνειδητοποίησα αυτό. Την ωριμότητα της παιδικής φιλίας. Μάλλον σε εκείνο το πάρτι που έγινε σε ένα γηπεδάκι. Ο προπονητής-ανιματέρ κήρυξε διαγωνισμό ταχύτητας. Σφυράει ο προπονητής, ξεκινούν λυσσαλέα τα παιδιά να τρέχουν. Όποιος έβγαινε πρώτος θα γινόταν  αρχηγός της ομάδας. Στη μέση του γηπέδου τρώει τούμπα ο ένας μικρός. Γυρίζει τότε η δική μου που έτρεχε χέρι-χέρι με τη φίλη της, την τραβάει να σταματήσει, πάνε και οι δύο πίσω τον σηκώνουν και συνέχισαν γελώντας να τρέχουν, χαλαρά πια, αλλά χεράκι-χεράκι και οι τρεις, προς τη γραμμή του τερματισμού. Ο προπονητής τα χειροκρότησε. 

Είχαν νικήσει, πριν τερματίσουν.