Μετά το επιδόρπιο… μια μπέμπα!

Είπα κι εγώ να γράψω για το υπέροχο δώρο που μου έστειλε ο Θεός στο πι και φι! Για να μην τα πολυλογώ, μπαίνω κατευθείαν στο ψητό…

28 Σεπτεμβριου ξυπνάω με μια μανία να καθαρίσω όλο το σπίτι. Πίστευα οτι ήταν λόγω της άφιξης της πεθεράς μου που θα ερχόταν να κάτσει το Σαββατοκύριακο. Το απογευματάκι όπως καθόμαστε, μου έρχεται μια λύσσα να θέλω να φάω όλο το ψυγείο! Λέω στον αντρούλη μου «Δεν την παλεύω άλλο! Δεν παίρνεις την παρέα να πάμε να φάμε τίποτα το βράδυ;«

Και έτσι έγινε… εννιά η ώρα είμαστε στην ταβέρνα και τρώμε τον αγλέορα! Τι παϊδάκια, τι πατάτες, τι κοντοσούβλια, αναστενάξαν οι μασέλες σας λέω! Κατά τις 11 η ώρα και αφού είμαστε πάνω στο κέφι και σε φάση χώνεψης, πάω στην τουαλέτα και βλέπω κάτι πολύ αχνες ροζ γραμμές σαν τριχουλες αλλά δεν δίνω σημασία. Περνάει η ώρα, εγώ μια χαρά! Έφαγα και το γλυκάκι μου και φωνάζω κατα τις 12 για το λογαριασμό. Την ώρα που πάω να μπώ στο αμάξι, αισθάνομαι έναν πόνο στη μέση αλλά πάλι δεν έδωσα σημασία… Σκέφτηκα πως θα είναι επειδή έκατσα σε άβολη καρέκλα τόσες ώρες.

Πάω σπίτι, κάνω το μπανάκι μου, φτιάχνω και τα μαλλάκια μου (θα πήγαινα εκκλησία να κοινωνήσω την άλλη μέρα, τρομάρα μου!) και βάζω το νυχτικάκι μου να ξαπλώσω.. Και την ώρα που πάω να γυρίσω στο πλάι, πλατς! Σπάνε τα νερά και κάνω το κρεββάτι χάλια! Ο αντρούλης μου στην αρχη με κοροιδευε οτι κατουρήθηκα πάνω μου, μέχρι που είδε οτι δεν γελάω και προσπαθούσε να πάρει τηλέφωνο την αδερφή μου!

Για πότε φτάσαμε στο μαιευτήριο συνοδεία 6 ατόμων και μια βιντεοκάμερα να γράφει απο την αρχή, ούτε που το κατάλαβα… Μπαίνω μέσα, με εξετάζει ο εφημερεύων γυναικολόγος και μένει κάγκελο!

«Καλά δεν πονάς καθόλου;» με ρωτάει. Εγώ όχι μόνο δεν πονούσα, αλλά τους έκανα και πλάκα απο πάνω.

«Έχεις έξι διαστολή, πάμε να γεννήσουμε!» και εκει έπαθα σοκ… τόσο γρήγορα δεν το περίμενα.

«Δεν πάω πουθενά. Δεν έχω κάνει κλύσμα, δεν έχω κάνει επισκληρίδιο και δεν έχω το γιατρό μου και τη μαία μου«

Και τότε πετάγεται απο μέσα η μαία που ήταν εκείνη την ώρα στην παραλαβή επιτόκων «Και να θες, δεν θα σε ρωτήσει το παιδί για να βγει… σε λίγο θα δούμε κεφάλι!«

Ξεκινάμε λοιπόν για το χειρουργείο…. Εγώ στον κόσμο μου να τηλεφωνώ στο γιατρο και να του τα ψέλνω που αργει… Ο τραυματιοφορέας να με κοπανάει σε ότι ντουβάρι υπήρχε και το θεϊκό…. να ψάχνουμε τον άντρα μου και να είναι άφαντος! Απο το πολύ άγχος τον είχε πιάσει… κόψιμο! Δεν φιληθήκαμε ποτέ για καλή επιτυχία, ούτε με είδε να ανεβαίνω για να γεννήσω.

Να μην σας τα πολυλογώ… ο γιατρός ήρθε μισή ώρα αργότερα (μένει και στου διαόλου τη μάνα) ενώ η μαία μου ήρθε απο ένα κλαμπ στην παραλιακή με το δωδεκάποντο και καραβαμένη! Κάπου εκεί ανάμεσα στην αναμονή του γιατρού και στο παράπονο που δεν αποχαιρέτησα τον αντρούλη μου, άρχισε να φαίνεται ένα κεφαλάκι. Μισή ώρα μετά, στις τρεις ακριβώς κρατούσα στην αγκαλιά μου την υπέροχη μπεμπούλα μου να με κοιτάει σαν να είμαι εξωγήινη με κάτι τεράστια γκρι-μπλε μάτια με πελώριες βλεφαρίδες και πααααααρα πολύ μαλλί… τότε ήταν που κατάλαβα πως η καλύτερη στιγμή της ζωής μου μόλις είχε έρθει και πως ήμουν ευλογημένη απο τον Θεό.

Το αμέσως επόμενο πράγμα που έκανα ήταν να προσευχηθώ απο μέσα μου να είναι πάντα γερή… και να βρίσω το γιατρό που άργησε! Εδώ να σημειώσω οτι ο άντρας μου τελευταία στιγμη πρόλαβε να δει την μπεμπούλα μας γιατι φυσικά ήταν στην τουαλέτα!!!Βγήκε η μαία με το μωρό και ένα νοσοκομείο έψαχνε τον Γιώργο!

Απο τότε κάθε φορά που βλέπω το βίντεο την γέννας μου πλαντάζω στο κλάμα και στα γέλια παράλληλα, ενώ εύχομαι όλες οι γυναίκες να έχουν τον γρήγορο και εύκολο τοκετό που είχα εγώ… χωρίς ιδιαίτερους πόνους και με άπειρο γέλιο!

σας φιλώ,

η μαμά (επιτέλους!) Αθανασία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com