Οι γιατροί τους είπαν πως είχαν χάσει το μωρό τους κι αυτές ευτυχώς συνέχισαν να ελπίζουν

Στο δωμάτιο του νοσοκομείο όπου βρισκόταν, η Emily Wheatley πήρε στα χέρια της το κινητό της και έκανε ένα τηλεφώνημα που θα θυμάται έντονα για όλη την υπόλοιπη ζωή της.

«Για μια νέα μαμά, ο πρώτος υπέρηχος είναι συνήθως κάτι το συναρπαστικό, μία μέρα χαράς», λέει η 32χρονη, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα συναισθήματά της. «Για εμένα όμως ήταν μία από τις χειρότερες».

Λίγα λεπτά νωρίτερα, η μέλλουσα μαμά είχε ενημερωθεί πως είχε αποβάλλει και πως το μωρό της δεν ήταν πια ζωντανό μέσα στην κοιλιά της, στις δέκα μόλις εβδομάδες κύησης.

«Όταν μου είπαν πως δεν μπορούσαν να ακούσουν τον χτύπο της καρδιάς του μωρού και πως ήταν νεκρό, δεν άντεξα και ξέσπασα σε κλάματα», θυμάται η Emily.

«Η μαία μού είπε πως θα μπορούσα να επιστρέψω σπίτι και να περιμένω δύο εβδομάδες μέχρι να αποβάλω το έμβρυο με φυσικό τρόπο ή να πάρω φάρμακα για να επιταχύνω τη διαδικασία άμεσα.

Η αδελφή μου που βρισκόταν μαζί μου και με καθησύχαζε όσο καλύτερα μπορούσε, ήταν σε κατάσταση σοκ. Δεν ήξερα τι να κάνω. Το μόνο που ήθελα ήταν η μητέρα μου. Μόλις κατάφερα να συνέλθω ικανοποιητικά, της τηλεφώνησα».

Και σήμερα, ενάμιση περίπου χρόνο μετά, το παιχνιδιάρικο μωρό που χοροπηδάει στην αγκαλιά της της θυμίζει πόσο επηρέασε τη ζωή της εκείνη η άμεση απόφαση – και η απάντηση που της έδωσε η μητέρα της.

«Πείτε το «μητρικό ένστικτο» αλλά η μαμά μου ήξερε μέσα στην καρδιά της πως το μωρό μου ήταν ακόμη ζωντανό», συνεχίζει η Emily. «Είπε πως θα έπρεπε να πάρω αμέσως μία δεύτερη γνώμη και να μην πάρω σε καμία περίπτωση τα φάρμακα».

Την επόμενη μέρα η Emily έκανε ό,τι της είπε και έκανε έναν δεύτερο υπέρηχο σε ένα άλλο νοσοκομείο συμβεβλημένο με την Εθνική Υπηρεσία Υγείας (NHS).

Την ενημέρωσαν πως το πρώτο νοσοκομείο είχε κάνει λάθος και πως ήταν πράγματι ακόμη έγκυος.

Τα νέα ήταν υπέροχα για την Emily, η οποία φοβόταν πως θα δυσκολευόταν να κάνει παιδιά λόγω ενός ιατρικού προβλήματος που αντιμετώπιζε. Όσα όμως θα μπορούσαν να έχουν συμβεί ήταν δύσκολο να ξεχαστούν.

Ακόμη και η εικόνα από τον υπέρηχο δεν ήταν σε θέση να την επιβεβαιώσει πως όλα ήταν εντάξει καθώς αισθανόταν μία αμφιβολία για όλη της την εγκυμοσύνη.

Πράγματι, λέει πως μόλις πρόσφατα κατάφερε να χαρεί τον ρόλο της μαμάς με τη μικρή Ella, η οποία είναι οκτώ μηνών.

“Δεν τολμούσα να πιστέψω πως το μωρό μου ήταν ζωντανό σε περίπτωση που έκαναν λάθος και ένιωθα έτσι καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, που με έκανε να αισθάνομαι ενοχές, επειδή ήξερα πως θα έπρεπε να χαίρομαι και να είμαι μια ευτυχισμένη μέλλουσα μαμά”, λέει.

Μακάρι να μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως η περίπτωση της Emily, η οποία μένει στο Monmouth της Νότιας Ουαλίας είναι η μοναδική. Δυστυχώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Γυναίκες όπως αυτή, των οποίων τα μωρά τελικά σώζονται, είναι οι τυχερές.

Περίπου 400 υγιή μωρά αποβάλλονται από λάθος διαγνώσεις και υπερήχους κάθε χρόνο στη Βρετανία.

«Ευχαριστώ το Θεό που μίλησα με τη μαμά μου όταν προσπάθησαν να με πείσουν να πάρω χάπια για να ρίξω ένα μωρό που έλεγαν πως είναι νεκρό», λέει.

«Αν δεν το είχα κάνει, η Ella δεν θα βρισκόταν σήμερα εδώ. Πόσες μαμάδες να βρίσκονται άραγε εκεί έξω που να έριξαν το υγιέστατο παιδί τους επειδή άκουσαν τη λάθος συμβουλή;»

Το Royal College of Obstetricians and Gynaecologists και το National Institute for Health and Care Excellence συστήνουν τις γυναίκες να κάνουν κολπικό υπέρηχο – είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να προσδιορίσουν αν η εγκυμοσύνη είναι υγιής και στο να εντοπιστεί ο χτύπος της καρδιάς.

Μόνο σε περιπτώσεις που μία γυναίκα δεν επιθυμεί τον υπέρηχο αυτό προτείνεται να κάνει υπέρηχο κοιλίας. Στις περιπτώσεις αυτές, θα πρέπει να ενημερώνεται ο ασθενής πως υπάρχει κίνδυνος λανθασμένης διάγνωσης.

Είναι πολύ σημαντικό να εξαλειφθεί κάθε αμφιβολία κι αυτό επισημαίνεται από την εμπειρία γυναικών όπως η Emily.

Στις 18 Ιουλίου του περασμένου έτους, η Emily, διευθύντρια πωλήσεων σε μία ασφαλιστική εταιρεία, επισκέφθηκε τη μαιευτική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Ουαλίας (UHW) στο Cardiff για έναν κατά τ’ άλλα συνηθισμένο υπέρηχο, για να μπορέσει να τοποθετήσει χρονικά την εγκυμοσύνη της.

Έχοντας υποβληθεί παλαιότερα σε επέμβαση για το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών από το οποίο έπασχε, το οποίο επηρεάζει τη λειτουργία των ωοθηκών, η πρώτη εγκυμοσύνη της Emily ήταν ακόμη πιο πολύτιμη.

Ο υπέρηχος που της έκαναν ήταν κοιλιακός, και η ειδικός που την εξέτασε θεώρησε πως το έμβρυο ήταν νεκρό, μιας και ο αμνιακός σάκος ήταν μικρότερος από όσο θα έπρεπε.

Της έκαναν και δεύτερο, πιο ισχυρό υπέρηχο, όπου και πάλι δεν εντοπίστηκε ο χτύπος της καρδιάς του εμβρύου.

Μία διαφορετική μαιευτήρας διεξήγαγε και πάλι τους δύο υπερήχους και κατέληξε στα ίδια αποτελέσματα. Είπαν στην Emily πως είχε χάσει το μωρό. Δεν της έκαναν κολπικό υπέρηχο. Θα έπρεπε να περιμένει μέχρι το επόμενο πρωί, αφού είχε μιλήσει με τη μητέρα της, για να της κάνουν αυτόν τον υπέρηχο στο Nevill Hall Hospital στο Abergavenny.

Δόθηκε εντολή στο πρώτο νοσοκομείο να την αποζημιώσει για το λάθος του και στήθηκε επίσης μία γραμμή βοήθειας για παρόμοιες περιπτώσεις. Από τα τηλεφωνήματα, συνειδητοποίσαν πως το πρόβλημα είχε μεγαλύτερη έκταση και δεν επικεντρωνόταν εκεί.

Όπως στην περίπτωση της Chelsea Muff, 34 ετών.

Η χωρισμένη μαμά τριών παιδιών από το Bradford του Δυτικού Γιορκσάιρ γέννησε το μικρότερο παιδί της, την Laila, 18 μήνες πριν. Όπως και η Emily όμως, σοκαρίστηκε από όσα της είπαν στο τοπικό νοσοκομείο.

Έχοντας υποφέρει από μία ήπια αιμορραγία στις επτά εβδομάδες της κύησης, επισκέφτηκε το τη μονάδα πρόωρης εγκυμοσύνης στο Bradford Royal Infirmary τον Ιούνιο του 2011.

«Πήγα μόνη μου επειδή ήμουν σίγουρη πως δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα», λέει η Chelsea, η οποία εργάζεται σε μία εταιρεία κοσμημάτων.

«Η ειδικός του υπερήχου μου έκανε έναν υπέρηχο στην κοιλιά και μου ανακοίνωσε πως δεν άκουγε κάτι και πως είχα αποβάλει».

«Με άφησε για λίγο μόνη μου και επέστρεψε λέγοντάς μου πως είχα τρεις επιλογές. Θα μπορούσα να κλείσω ένα ραντεβού για να μου αφαιρέσουν το έμβρυο, θα μπορούσα να πάρω επιτόπου κάτι χάπια για να αποβάλω φυσικά το παιδί μου ή θα μπορούσα να περιμένω ώσπου το μωρό να αποβληθεί φυσικά από το σώμα μου, κάτι που μπορούσε να διαρκέσει έως και μία εβδομάδα.

Ήμουν ταραγμένη – δεν ήθελα να δεχτώ αυτό που άκουγα και απλά σηκώθηκα και έφυγα. Μου είπαν πως το μωρό θα αποβαλόταν σε περίπου μία εβδομάδα και να τους καλέσω αν δεν γινόταν τίποτα».

Οι μέρες εκείνες, θυμάται, ήταν άθλιες. «Δεν μπορούσα να δουλέψω, έκλαιγα μπροστά στα παιδιά μου και όλη την ώρα πίστευα πως κουβαλώ ένα νεκρό μωρό στην κοιλιά μου», λέει.

«Δεν ήθελα να σκεφτώ τι θα συνέβαινε. Την ίδια στιγμή, κάτι δεν μου φαινόταν σωστό. Είχα ήδη δύο παιδιά και ένιωθα πως είμαι έγκυος».

Όταν δεν συνέβη τίποτα μετά από δέκα μέρες, επικοινώνησαν από το νοσοκομείο και της είπαν να περάσει να τη βοηθήσουν στην αποβολή. Τους αγνόησε και επέστρεψε τρεις μέρες μετά ζητώντας να της κάνουν κι άλλο υπέρηχο.

Αυτή τη φορά της έκαναν και πάλι υπέρηχο κοιλίας – αλλά το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό.

Ο ειδικός ήρθε και της είπε «Συγχαρητήρια, τα πάντα είναι φυσιολογικά με το μωρό», θυμάται Chelsea.

Αλλά όπως και η ιστορία της Emily, η εμπειρία ήταν δραματική.

“Στο υπόλοιπο της εγκυμοσύνης μου ένιωθα απαίσια επειδή πάντα φοβόμουν μήπως συμβεί κάτι αντίστοιχο, ιδίως προς το τέλος της. Αν θα σταματούσε να κινείται και θα την έχανα και πάλι”, λέει. Η Chelsea παραπονέθηκε στο νοσοκομείο πως δεν είχαν  ακολουθήσει το σωστό πρωτόκολλο.

Αυτό αναθεώρησε τις πρακτικές του και κάλυψε τα έξοδα του ψυχολόγου της Chelsea.

Η ίδια εξηγεί: «Από ό,τι κατάλαβα, θα έπρεπε να μου κάνουν κολπικό υπέρηχο και τότε θα έβλεπαν το παιδί. Πηγαίνουμε στα νοσοκομεία και περιμένουμε να ξέρουν καλύτερα από εμάς, έτσι δεν είναι;»

Στην περίπτωση μίας 25χρονης από το Εδιμβούργο, της είπαν να μην ανησυχεί «επειδή ήδη έχει ένα παιδί». Σε μία άλλη, 27 ετών από το Έσσεξ, έδωσαν αντικαταθλιπτικά – της είπαν όμως πως μπορούσε να τα πάρει μόνο όταν πια αποδεχόταν πως είχε χάσει το μωρό της.

Ευτυχώς η ιστορία για την Emily και την Chelsea είχε αίσιο τέλος.

πηγή: dailymail.co.uk