Το μονάκριβό μας «νάνι»!

Όταν η κορούλα μου ήταν 28 μηνών χάσαμε το νάνι της. Ένα γλυκύτατο κουνελάκι που στάθηκε αδύνατο να ξαναβρούμε γιατί χάθηκε σε τρένο στο εξωτερικό. Με πολλή βοήθεια από την Ολίβια και μια νεραϊδα μαμά, βρήκαμε όμως το σωσία του. Το κουνέλι ήρθε ολοκαίνουργιο του κουτιού και η κόρη μου έκανε τρελές χαρές όταν το είδε. Το πήρε αγκαλίτσα, το φίλαγε, χόρευε και στο τέλος έκατσε να μιλήσουν. Δεν ξέρω τί είπαν, ξέρω όμως ότι η μικρή το πήρε δυό τρεις νύχτες στο κρεβάτι της αλλά χωρίς τρελές αγκαλιές και μετά όλο και κάπου το παράταγε μέχρι που το κακόμοιρο παραγκωνίστηκε για χάρη ενός άλλου νάνι.

Το στόλισε στη βιβλιοθήκη της και από τότε το παίζει όπως και τα άλλα της παιχνίδια, αλλά δεν κοιμάται μαζί του.

Το άλλο όμως νάνι της, κουνελάκι κι αυτό, κατέλαβε ανεκτίμητη θέση στο κρεβάτι της και στην καρδιά της. Περνούσαν οι μήνες με μασουλητά, αγκαλιές, τριψίματα των χεριών του και το κουκλάκι άρχισε σιγά σιγά να φθείρεται. Έλιωσαν τα σατέν του παπουτσάκια και αυτάκια και φάνηκε από μέσα η γάζα. Χιλιοτρυπήσαν και σκληρύναν τα χεράκια του. Τα μπάλωσα δεκάδες φορές αλλά πια δεν έχει μέρος να πιάσει η βελόνα με την κλωστή για να επιδιορθωθούν.

Πριν λίγους μήνες έψαξα λοιπόν στο ίντερνετ και βρήκα ένα ίδιο, καινούργιο κουνελάκι και ήμουν έτοιμη να το παραγγείλω. Κι εκεί σταμάτησα και σκέφτηκα. Σκέφτηκα το πρώτο της κουνέλι που είχε χάσει και το ότι ίσως κάτι θα έπρεπε να με διδάξει αυτή η ιστορία, να μην την περάσω έτσι, σαν να μην έγινε τίποτα. Κάπου εκεί σκέφτηκα και τον Μικρό Πρίγκηπα και την τριανταφυλλιά του. Βρήκα το βιβλίο και το άνοιξα εκεί που ο Μικρός Πρίγκηπας μιλάει στο φράχτη με τις δεκάδες -πανομοιότυπες με τη δική του- τριανταφυλλιές.

«Δεν μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είστε ακόμα τίποτα… Κανένας δεν έγινε φίλος σας κι επίσης εσείς δεν κάνατε κανένα φίλο σας. Είσαστε όπως ήταν η φίλη μου η αλεπού…Δεν ήταν παρά μιαν αλεπού όπως χιλιάδες και χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αλλά εγώ την έκανα φίλη μου και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο……Βέβαια ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος που είναι περαστικός, θα μπορούσε, σίγουρα, να πιστέψει ότι το τριαντάφυλλο το δικό μου σας μοιάζει πολύ. Αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι πιο σπουδαίο από όλα εσάς, επειδή είναι αυτό που πότισα εγώ ο ίδιος… Γιατί είναι το δικό μου τριαντάφυλλο«

Και η αλεπού του λέει » Να τώρα θα σου πω το μυστικό μου. Είναι πάρα πολύ απλό: Βλέπεις καλύτερα με την καρδιά. Το ουσιώδες είναι αθέατο για τα μάτια«

Λοιπόν νομίζω ότι η κορούλα μου το ήξερε το μυστικό αυτό πριν από ενάμιση σχεδόν χρόνο όταν δεν κατάφερε να αισθανθεί για το καινούργιο κουνελάκι ότι αισθανόταν για το παλιό. Και αποφάσισα να μην της αντικαταστήσω το φθαρμένο κι αγαπημένο της νάνι. Γιατί δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Το ουσιώδες είναι αθέατο για τα μάτια.

Βέβαια αυτό σημαίνει ότι μπορεί να πονέσει και να κλάψει εάν το χάσει ή εάν φθαρεί τόσο πολύ που δεν θα μπορεί πια να το πάρει αγκαλιά. Αλλά σκέφτομαι ότι μερικές φορές τα δάκρυα δεν είναι κακά. Μερικές φορές μας δείχνουν ότι μπορούμε κι αγαπάμε.

Έτσι πήρα την δυόμιση πια χρονών κορούλα μου αγκαλιά και της έδειξα στο ίντερνετ αυτό που είχα βρει. Τη φωτογραφία του κουνελιού. Την άφησα να αντιδράσει μόνη της.

«Μοιάζει με το κουνέλι μου«, μου λέει ( Δεν είπε «Είναι το κουνέλι μου»)

– Ναι καρδιά μου μοιάζουν πολύ. Βλέπεις κάπου να διαφέρουν;

Κοίταζε πολύ ώρα. Περίμενα να αρχίσει να μου λέει για τα παπουτσάκια, για τα αυτάκια, για τις τρύπες στα χέρια, για όλα αυτά που έβλεπα εγώ.

– Αυτό δεν χαμογελάει.

Κι έτσι έμαθα ότι το νάνι της κόρης μου, της χαμογελάει όταν είναι οι δυο τους.

Αν μάθω να βλέπω με την καρδιά, λέτε να χαμογελάσει και σε μένα;

μαμά Άρτεμις

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com