Αδυναμία στο ένα παιδί
Εχω 2 παιδακια, ενα αγορακι και ενα κοριτσακι. Το κοριτσακι ειναι 4 χρονων και κατι, το αγορακι ειναι 2. Διαφορετικοι χαρακτηρες, αλλα μοιαζουν σε πολλα.
Δε μπορω να μη πω οτι ναι, εχω αδυναμια στην κορη μου. Δε ξερω αν ειναι γιατι ηταν το πρωτο μου παιδακι, τα εζησα ολα με αυτη για πρωτη φορα, δυνατα. Ως τωρα, σαν χαρακτηρες («χαρακτηρες» σε εισαγωγικα, ειναι πολυ μικρα, αλλα καταλαβαινετε τι εννοω… ορισμενα στοιχεια που βλεπω) με τη κορη μου, δε πολυταιριαζουμε, μοιαζει περισσοτερο με τον πατερα της, οποτε δεν ειναι αυτος ο λογος. Επισης, δεν ειναι το γεγονος οτι ειμαστε του ιδιου φυλου γιατι δε μου εκανε καμια διαφορα το αν θα ηταν αγορακι ή κοριτσακι. Νομιζω οτι με το πρωτο μας παιδακι, παντα υπαρχει ενα διαφορετικο δεσιμο. Τουλαχιστον, για μενα ετσι ειναι.
Να πω κατι εδω: Η αγαπη, η βαθια αυτη αγαπη που εχεις για τα παιδια σου που δεν εχει λογια, ειναι ΙΔΙΑ. Και για τα 2. Μοιραζεται. Θα πεθαινα και για τα 2 εξισου, θα εκανα ΤΑ ΠΑΝΤΑ και για τα 2 εξισου, θα εδινα τα παντα και για τα 2, εξισου. Αυτο ειναι δεδομενο. Ομως, σε μια γωνιτσα ΠΟΛΥ πολυ πολυ μικρη της καρδιας μου, ενα ελαχιστο σκιρτημα παραπανω το εχω για την μικρουλα μου. Αυτο που λεμε αδυναμια! Σιγουρα οι περισσοτερες το εχετε νιωσει με τους γονεις σας ή με φιλους ισως κτλ.
Εννοειται οτι αυτη μου η «αδυναμια», δε φαινετε πουθενα και σε τιποτε και σε κανεναν. Δε το εχω πει ουτε στον ανδρα μου, ουτε σε κανεναν το πως νιωθω γιατι δε θελω σε καμια περιπτωση τα παιδια μου να το εισπραξουν, εστω και εμμεσα. Ομως ειναι γεγονος!
Αισθάνεται κάποια άλλη μαμά όπως εγώ;
μαμά Ν.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Το θεωρώ φυσιολογικό όταν δεν γίνεται με υπερβολή κ διαχωρισμό των παιδιών.. φυσικά κ η αγάπη είναι ίδια μάλλον είναι θέμα χημείας η αδυναμία
αν κ δε θα επρεπε να υπαρχει αυτο..τουλαχιστον αν ισχυει να μην γινεται φανερο..
Ελάτε τώρα, βρε μαμάδες! Μην είστε τόσο αγχωμένες! Δεν είναι δα και τόσο περίεργο να αισθάνεται κανείς διαφορετικά απέναντι σε διαφορετικούς ανθρώπους! Λέμε "τα παιδιά μας", αλλά πρόκειται για εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες. Οπότε είναι λογικό να δενόμαστε περισσότερο με το παιδί που νας ταιριάζει περισσότερο. Είναι αγάπη όμως. Είναι διαφορετική αλλά, ουσιαστικά είναι ισόποση. Προσωπικά ήμουν από μωρό, πολύ ανεξάρτητη και καθόλου "χαδιάρα", ενώ ο μικρότερος αδελφός μου, το αντίθετο. Δεν έχανε ευκαιρία να "χουζουρέψει" στα παπλώματα της μαμάς, να "παλέψει" με το μπαμπά, να παίξει με όλους μας. Εγώ, στρωνόμουν στο διάβασμα μόνη μου, τον αδελφό μου έπρεπε να τον "κυνηγήσουν". Τελείως διαφορετικοί οι χαρακτήρες μας, οπότε θεωρούσα απολύτως φυσιολογικό που οι γονείς μου ασχολούνταν συνεχώς μαζί του. Μεταξύ μας, το επεδίωκα, είχα και την ησυχία μου (χαχαχα!). Πάντως, δεν ένιωσα ποτέ ότι με αγαπούν λιγότερο. Ακόμα και σήμερα είναι πολύ οκ μαζί μας. Θέλω να πω, σημασία έχει να αντιμετωπίζεις κάθε παιδί ξεχωριστά, ανάλογα με τις ανάγκες και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Αυτό είναι ουσιαστική αγάπη...
Giati nomizoun oi goneis oti den fainetai kai oti ta paidia den to katalabainoun? Panta fainetai kai panta to katalabainoun kai ta paidia kai oi gyrw. Lypamai pou noiw8ete etsi kapoies manades alla ti na pw, an kanw ki egw deytero mporei na bre8w sthn idia 8esh.
Δεν θα μιλήσω σαν μάνα μιας κ δεν είμαι ακόμα (δυστυχώς) αλλά θα μιλήσω σαν κόρη κ σαν το δεύτερο παιδί της οικογένειας μου, των γονιών μου!!! Των υπέροχων γονιών μου, που τους λατρεύω κ τους 2 πολύ, αλλά ναι έχω μια περισσότερη αδυναμία στην μαμά μου αν κ η ίδια ισχυρίζεται το αντίθετο, δηλαδή ότι έχω αδυναμία στον μπαμπά μου κ το νομίζει αυτό γιατί όποτε μαλώνουν (για χαζομάρες μαλώνουν, μην πάει το μυαλό σας αλλού) παίρνω το μέρος του μπαμπά μου. Αν κ αυτό εγώ δεν το βλέπω γιατί παίρνω κ το δικό της μέρος. Ίσως όταν ήμουν μικρή ναι να έπερνα περισσότερο το δικό του μέρος, ίσως ναι όταν ήμουν πιο μικρή να είχα περισσότερη αδυναμία στον μπαμπά μου (γιατί ποίο κοριτσάκι δεν έχει αδυναμία στον μπαμπά της που την ανεβάζει στα γόνατα του κ την κάνει το αεροπλανάκι ή με τα δάχτυλα των μεγάλων του χεριών κάνει τα καβουράκια κ σου γαργαλάει την κοιλίτσα;) κ τώρα που μεγάλωσα έχω στην μαμά μου. Ίσως τώρα να νοίωθω ότι έχω περισσότερη αδυναμία στην μαμά μου γιατί νοίωθω ποίο κοντά της, ότι έχουμε περισσότερα κοινά (ο σύντροφος μου μου λέει ότι μοιάζουμε πολύ στον χαρακτήρα, στην συμπεριφορά, στον τρόπο που μιλάμε) κ τώρα που έχω το δικό μου σπίτι κ έχω γίνει μια χαρωπή νοικοκυρούλα κ μαγειρεύω (κλπ κλπ κλπ) στην μαμά στρέφομαι για οδηγίες, για συμβουλές. Αφού ο μπαμπάς μου είναι ο κλασικός παλιός μπαμπάς που δεν έχει ιδέα από όλα αυτά. Νοίωθω ότι έχω περισσότερη αδυναμία στην μαμά μου γιατί τώρα που έχω το δικό μου σπίτι, γιατί τώρα που μένω σε μια άλλη χώρα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, γιατί τώρα που έρχονται τα χριστούγεννα κ εγώ είμαι ακόμα μακριά τους κ δεν θα τα γιορτάσουμε μαζί για πρώτη φορά, πιο πολύ σκέφτομαι την μαμά μου κ πως θα νοιώθει η ίδια που εγώ είμαι μακριά της κ πως θα περάσει τις χριστουγεννιάτικες ημέρες μακριά μου... 6 μήνες πριν που ετοίμαζα τα πράματα μου για να ακολουθήσω τον σύντροφο μου στο εξωτερικό, εκείνο το μεσημέρι στο αεροδρόμιο όταν τους αποχαιρετούσα πιο πολύ στεναχωριόμουνα που άφηνα πίσω την μαμά μου κ όχι τόσο για τον μπαμπά μου. Αυτό ίσως γιατί ξέρω ότι για μια μάνα είναι πιο δύσκολο να αποχωριστεί τα παιδιά της (να σημειώσω εδώ ότι κ ο αδερφός μου ζει στο εξωτερικό), γιατί ήδη ο γιος της εδώ κ πολλά χρόνια ζει στο εξωτερικό κ τώρα "χάνει" κ την κόρη της, γιατί οι άντρες είναι πιο "ψυχροί", πιο συγκροτημένοι, πιο λογικοί, λιγότερο συναισθηματικοί... Γιατί ξέρω ότι ο μπαμπάς όλο αυτό (θα) το παλεύει καλύτερα απ' ότι η μαμά μου, γιατί ξέρω ότι ο μπαμπάς μου είναι εκεί δίπλα της βράχος κ την στηρίζει. Ναι έχω μάλλον λίγη περισσότερη αδυναμία στην μαμά μου. Ίσως. Δεν ξέρω. Όπως σας είπα στην αρχή είμαι το δεύτερο παιδί. Ο αδερφός μου είναι 7 χρόνια μεγαλύτερος μου. Ο αδερφός μου ήταν το πρώτο παιδί σε όλη την οικογένεια, εννοώ ότι η ξαδέρφη μου (η πρώτη κόρη της αδερφής της μαμάς μου) γεννήθηκε 6 χρόνια αργότερα κ μετά εγώ κ από την μεριά του μπαμπά μου ο αδερφός του έκανε παιδί 16 χρόνια μετά από εμένα. Όποτε καταλαβαίνετε ότι για 6 χρόνια ο αδερφός μου ήταν το επίκεντρο της οικογένειας. Κ για πολλά χρόνια αργότερα ο αδερφούλης μου ήταν η αδυναμία της γιαγιάς μου μέχρι να πεθάνει (η γιαγιά εννοώ). Θυμάμαι όταν τρώγαμε στο σπίτι της γιαγιάς κ για κάποιον λόγο ο αδερφός μου δεν ήταν μαζί μας, η γιαγιά πάντα μα πάντα έβαζε σε ένα ταπεράκι φαγητό για τον @...άκη!!! Για να καταλάβαιτε πόσο αδυναμία του είχε η γιαγιά μου τον τελευταίο χρόνο της ζωής της ήταν πολύ άρρωστη αλλά περίμενε να παντρευτεί ο αδερφός μου να πάει στον γάμο του κ μετά να.... Όχι δεν λέω ότι η γλυκειά μου η γιαγιά, η αγαπημένη μου γιαγιά, δεν αγαπούσε κ εμάς τα υπόλοιπα εγγόνια της εξίσου πολύ κ μας αγαπούσε πολύ κ μας το έδειχνε πολύ αλλά τι να κάνουμε στον @...άκη είχε λίγη περισσότερη αδυναμία!! Όπως κ οι γονείς μου, ο μπαμπάς μου έχει λίγη περισσότερη αδυναμία σε εμένα μιας κ ήμουν το μικρό τους κ κοριτσάκι κ η μαμά μου στον αδερφό μου, αλλά νομίζω ότι όταν πιο μικρός, τώρα είναι το ίδιο. Νομίζω ότι δεν είναι τόσο κακό να έχεις λίγο περισσότερη αδυναμία στο ένα από τα 2 παιδιά σου ή στον έναν από τους 2 γονείς σου, αρκεί να το ελέγχεις, να φαίρεσαι το ίδιο κ στους 2, να μην δείχνεις την προτίμηση σου, να μην δίνεις περισσότερο δίκιο στον έναν από τον άλλον, να μην δίνεις κάτι περισσότερο στον έναν από τον άλλον, να μην μαλώνεις τον έναν μόνο κ τον άλλον να τον έχεις στα ωπα ωπα κλπ κλπ Το έχω ξανά πει ότι όταν υπάρχουν όρια κ όταν δεν υπάρχει παραλογισμός όλα μπορούν να λειτουργήσουν κανονικά κ αρμονικά.
Εγω παλι ειμαι το πρωτο παιδι της οικογενειας μου αλλα εδω και 31 χρονια(τοσο ειναι η αδερφη μου)βλεπω σε καθημερινη βαση την αδυναμια της μανας μου απεναντι της.Απο τα πιο απλα μεχρι τα πιο σοβαρα δεν με φτανει μια μερα να σας τα λεω......Το αποτελεσμα στα 34 μου μητερα και εγω ενος αγοριου να εχω με την μητερα μου μια σχεση πως να την πω "ενταξει εισαι μανα μου αλλα και χεστηκα κιολας" Τωρα λεω δεν θελω να κανω αλλο παιδι γιατι εχω λατρεια με τον γιο μου και νιωθω οτι δεν θελω να μοιραστω την αγαπη που του εχω ομως ξερω πολυ καλα πως αν τυχον και ερθει και ενα 2ο θα τη μοιρασω τη λατρεια μου στα ισια και δεν θα επιτρεψω ποτε στον εαυτο μου να κανει αυτο το λαθος.
Δεν θα σχολιαζα και γω στο συγκεκριμενο θεμα αλλα με αφορμη την απαντηση της Ntina θελω να πω οτι και γω εμεινα με ενα παιδακι για τον ιδιο ακριβως λογο.Εμενα η μαμα μου ειχε δυο παιδια,εμενα και το αδερφο μου δεν μας ξεχωρισε ποτε και πουθενα οτι ειχε ο ενας θα ειχε παντα και ο αλλος δεν ενοιωσα ποτε αδικημενη εκανα λοιπον την μικρη μου την οποια λατρευω σαν θεο μου γιατι τραβηξα και πολλα για να την κανω,ηρθε και σε μια πολυ δυσκολη στιγμη για μενα οταν εχασα την λατρεμενη μου μανουλα και ηταν και πολλυ φιλασθενο μωρο και κυνδυνεψε πολλες φορες.Οποτε επεσεα απο πανω της με τα μουτρα η μικρη ειναι ολη μου η ζωη,κοιμαμαι και ξυπναω μονο με την εννοια της πως θα μπορουσα να εχω και ενα αλλο μωρο το οποιο ναι μεν θα αγαπουσα αλλα ειμαι σιγουρη πως η αδυναμια στην κορη μου θα ηταν ολοφανερη.Δεν θα το πληγωνα, θεωρω οτι θα ηταν εντελως εγωιστικο να βλεπει και να βιωνει ενα μικρο πλασματακι τη διαφορα.Ειλικρινα εχω απειρα παραδειγματα συγγενων μου που εχουν και δειχνουν αδυναμια στο ενα απο τα δυο παιδια και ας μην το παραδεχονται και αυτο με εκνευριζει περισσοτερο.
δεν μου αρεσει καθολου αυτο που λες..εχω 2 αγγελουδια κ τ αγαπω κ τα 2 ΕΞΙΣΟΥ το ιδιο..η καρδια μου σκιρταει κ για τα 2 μου παιδια ΕΞΙΣΟΥ..καποια μερα θα καταλαβεις το λαθος σου απο το ιδιο σου το παιδι..λυπαμαι που ακομα κ σημερα υπαρχουν μανες που ξεχωριζουν τα παιδια τους..καλημερα
Κράτα την λύπη για τον εαυτό σου, ακούς εκεί λυπάσαι! Μιλάει η τέλεια μάνα, η σωστή, η κριτής των άλλων; Η κοπέλα που γράφει πιθανότατα είναι δέκα φορές καλύτερη μαμά απο σένα...
σωστη...
αν είσαι άνθρωπος που αφουγκράζεσαι τα συναισθήματά σου και παρατηρείς τις συμπεριφορές σου.. ίσως σε βοηθήσει να σκέφτεσαι ότι το τσικ που νοιώθεις δεν είναι περισσότερη αγάπη αλλά διαφορετική μορφή της. Είναι διαφορετική αγάπη και διαφορετική αντίδραση. Τουλάχιστον έτσι νοιώθω εγώ .. Δεν έχω αδυναμία περισσότερο στο ένα ή στο άλλο αλλά διαφορετικές αντιδράσεις σε διαφορετικά ερεθίσματα. Πάντα έχω έννοια περισσότερη σε όλα τα ξεκινήματα της μεγάλης γιατί είναι για όλους μας η πρώτη φορά. Πάντα όμως θα ευχαριστιέμαι την ανεμελιά της μικρής όσο ποτέ δεν ευχαριστήθηκα της μεγάλης που δεν με άφηναν οι έγνοιες και θα την κοιτάω από μια γωνιά μακριά να παίζει και θα χαμογελάω. Η μεγάλη θα δει λίγο περισσότερο παιδικό ή θα φάει λίγο περισσότερο γλυκό γιατί είναι 5 χρονών ενώ το μικρό είναι 2.. και δεν χρειάζεται ούτε γλυκό ούτε τηλεόραση. Γενικά θα προσπαθήσω να κάνει το καθένα αυτά που πρέπει για την ηλικία του χωρίς να θεωρώ ότι κάνω χάρη στη μεγάλη. Αν το βλέπεις με αυτό το πρίσμα και όχι με το πρίσμα ότι είναι για λόγους αδυναμίας ίσως σε βοηθήσει να μην γίνεις άδικη και να μην μεταφράζεις τη συμπεριφορά σου μέσα από αυτό το φίλτρο γιατί τελικά αν το σκέφτεσαι συνέχεια θα οδηγηθεί και η συμπεριφορά σου εκεί ή οι πιθανές ενοχές σου θα αυξάνονται. Είναι πολύ κρίμα πάντως να στιγματίζουμε τη σχέση των αδερφιών με τέτοια πράγματα. Τα αδέρφια μπορούν να είναι η καλύτερη σχέση ζωής και το στήριγμά τους για πάντα. Αν το αναγνωρίζουμε ότι μπορεί να οδηγούμαστε σε διακρίσεις καλό είναι να προσπαθούμε να δουλεύουμε τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές μας.
Δεν ειμαι ακομη μαμα. Τυχαια μπηκα στην συγκεκριμενη σελιδα, αλλα αποφασισα να σχολιασω στο συγκεκριμενο θεμα γιατι ειναι κατι το οποιο εχω ξανακουσει, εχω ξαναδει πολλες φορες στη ζωη μου και παντα ειχαν την ιδια απορια, πως γινεται κατι τετοιο; Εχω ρωτησει πολλες φορες τη μαμα μου αν εκεινη εχοντας δυο παδια το καταλαβαινει και παντα η απαντηση της ηταν οχι. Ειμαι τυχερη λοιπον που οι γονεις μου δεν ειχαν/εχουν αδυναμια περισσοτερο σε μενα η στον αδερφο μου (οπως δεν ειχα και εχω αδυναμια σε εναν απο τους δυο γονεις, που για μενα ειναι το ιδιο) για δυο λογους. Ο πρωτος ειναι ο προφανης, φυσικα θα ημουν ατυχη αν ημουν το παιδι που δεν θα του ειχαν αδυναμια" Ο δευτερος ομως ειναι πιο σοβαρος, κατι που λογικα δεν θα εχεις σκεφτει γιατι ισως το μυαλο σου παει στις συνεπειες που αφορουν εσενα η το ενα σου παιδι. Δεν θα ηθελα με τιποτα οι γονεις μου να μην ειχαν αδυναμια στον αδερφο μου που υπεραγαπω. ΘΑ ενιωθα το ιδιο ασχημα και τωρα που ειμαι πλεον μεγαλη θα ενιωθα ακομη πιο ασχημα γιατι η μαμα μου θα ειχε αδικησει τον αγαπημενο μου αδερφο. Γιατι ειναι αδικο να εχεις αδυναμια στο ενα σου παιδι. Ειναι αδικο να τα ξεχωρηζεις εστω και στο ελαχιστο. Προς Θεου δεν υπονοω οτι δεν τα αγαπας το ιδιο, ομως ακομη και αυτη η λιγη παραπανω θεση που εχει η κορη σου στην καρδια σου ειναι αδικια για το αλλο σου το παιδι.
Εγώ πάλι αυτό το τοσο τοσο τοσοδούλικο τσικ παραπάνω το νιώθω για το μικρό μου αστεράκι... Και δεν μπορώ να το κρύψω οτι πολλές φορές νοιώθω τόσο άσχημα και τόσο ένοχη απέναντι στο άλλο μου παιδάκι, που με εχουν πιάσει τα κλάματα. Και το συνειδητοποίησα σιγά σιγά με τον καιρό, πιάνοντας τον εαυτό μου να κάνει διακρίσεις αναμεσά τους.Μην φανταστείτε τιποτα τρελά πράγματα... Τύπου λίγο παραπάνω σοκολάτα στην μικρή, το κοριτσίστικο παιδικό να κρατάει λιγο παραπάνω κτλ. Σας το ορκίζομαι ομως οτι προσπαθώ με νυχια και με δόντια να μην καταλάβει ο μεγάλος τίποτα. Τα αγαπώ και τα δύο ΑΚΡΙΒΩΣ το ιδιο, γι αυτο ειμαι απολύτως σιγουρη!!! (οπως και κάθε μανουλα αλλωστε)
Πάντα λέγαμε με τον άντρα μου οτι θέλουμε πολλά παιδιά, μετά την γέννηση του πρώτου(είναι τριών τώρα το παλικάρι μου) Έδωσα μαχαιριά στον άντρα μου λέγοντας του οτι δεν θέλω να κάνω άλλο τελικά γιατί δεν θα είχα άλλη αγάπη να του δώσω (άκουσον άκουσον τι σκεφτόμουν η γυναίκα!!!) μετά από πολύ καιρό με έπεισε για το δεύτερο ( είναι 10 μηνών η κοπελάρα μου) κ κατάλαβα αυτό που πάντα έλεγε η μαμά μου σε εμένα κ την αδερφή μου οτι ' όποιο δάχτυλο κ αν κόψεις το ίδιο θα πονέσεις' ....... τώρα που ξέρω πως η αγάπη είναι αστείρευτη κ ΊΔΙΑ σε λίγο θα βάλουμε μπρος για το τρίτο ................................................................... (μεταξύ μας έχω μια υποψία πως το έχω κ αυτό εδώ μαζί μου τώρα που σας γράφω)............
Πολύ συγκινητικό! Να είστε πάντα ευτυχισμένοι!
Ασχημο πραγμα η συγκριση γενικως...αλλα οταν προκειται για τα παιδια μας το θεωρω απαισιο....ολα το ιδιο ουτε τσακ ουτε τσουκ......και σιγουρα θα το καταλαβει καποια στιγμη το μικρο.....
η αγαπη για τα παιδια δεν μοιραζεται.ΑΠΛΑ διπλασιαζεται...
Ευτυχως δεν το εχω νιωσει ποτε αυτο...
Τα παιδιά όντως το αισθάνονται και να ξέρετε ότι και το παιδί στο οποίο έχετε αδυναμία το αντιλαμβάνεται κι εκείνο και αισθάνεται μια ζωή ενοχικά απέναντι στο αδελφάκι του με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό στη ζωή και στις σχέσεις δύο αδελφών..Οπότε καταπιέστε την όποια αδυναμία σας για το καλό και των 2, 3 ή και παραπάνω παιδιών σας..Ξεκινήστε από το να μη βάζετε ταμπέλες..Δεν υπάρχει χειρότερο..Η μία πιο μελετηρή η άλλη πιο τεμπέλα η μία πιο αθλητική η άλλη πιο αργή..Τείνουν οι γονείς έστω άθελά τους να δικαιολογούν περισσότερα σε ένα παιδί που του έχουν αδυναμία, ενώ ταυτόχρονα περιμένουν και περισσότερα από αυτό το παιδί! Είναι εξαιρετικά πιεστικό/δυσάρεστο και για το παιδί/αδυναμία. Ήθελα απλώς να επισημάνω κι αυτή τη διάσταση που συνήθως οι γονείς δεν την υπολογίζουν.
Σωστότατη! Εμένα η μαμά μου νομίζω πως είχε έρωτα με τον αδερφό μου, αλλά δεν το καταλάβαινα τόσο μικρή. Και δε με πείραζε. Δεν το έλεγε και ποτέ και ούτε με αδικούσε. Δεν έδειχνε το παραμικρό. Αλλά όλοι ξέραμε κι ας μην το λέγαμε ότι εγώ με τον μπαμπά μου ήμασταν ομαδούλα και η μαμά μου με τον αδερφό μου άλλη ομάδα. Μέχρι που μεγαλώσαμε και τσακωθήκαμε (και τα ξαναβρήκαμε για να μην έχετε αγωνία) και μου πέταξε αρκετές φορές το ευτυχώς έχω και το άλλο παιδί μου που μου δίνει μόνο χαρές. Φαντάζομαι αυτό το λίγο παραπάνω που ένιωθε από παλιά και δεν το έδειχνε, ήρθε εκείνη την ώρα και έγινε τεράστιο στα μάτια της, όταν της έδωσα την πρώτη απογοήτευση. Ήμουν πολύ μεγάλη, οπότε κανένα ψυχολογικό δε μου άφησε. Αλλά, μαμα Ν. να ξέρεις ότι φαίνεται, ό,τι και να κάνεις θα είναι το ανομολόγητο μυστικό σας. Μου φαίνεται φυσιολογικό να σου συμβαίνει αυτό γιατί το ένα είναι παιδάκι και το άλλο ακόμη στη φάση του μωρού. Άλλη σχέση έχεις με το ένα και άλλη με το άλλο. Δεν το έχω νιώσει αυτό που λες. Όταν είμαι με το ένα παιδί νιώθω ότι το λατρεύω περισσότερο από όλους. Όταν είμαι με το άλλο νιώθω πάλι το ίδιο. Πιστεύω πως θα ήταν τέλειο αν μπορούσες να αφιερώνεις ξεχωριστό χρόνο και στο μικρό παιδάκι για να δεθείς περισσότερο και με αυτό και να γνωριστείτε καλύτερα. Όσο πιο πολύ χρόνο θα περνάς μόνη σου μαζί του, τόσο περισσότερο θα νιώθεις να μικραίνει αυτό το λίγο παραπάνω που νιώθεις για την κόρη.
Ειναι αντελως κατανοητο και ανθρωπινο αυτο που λες!Μην το πεις ομως ποτε σε κανεναν και προσπαθησε οσο μπορεις να μην το δειξεις ποτε σε κανεναν!!!!Δεν εχω κανει ακομα δευτερο παιδακι αλλα πιστευω οτι τα συναισθηματα που ενοιωσα για το πρωτο μου,δε νομιζω να τα νοιωσω για το δευτερο!Δεν μπορω να πω με σιγουρια τιποτα,ομως αυτο μου βγαινει προς το παρον.
Εγω παντως δε νομίζω οτι θα έδειχνα αδυναμια σε καποιο απο ταπαιδια μου αν ειχα δευτερο ( που χλωμο να κανω), ειδικα αν ηταν διαφορετικου φύλου, γιατι ειναι τοσο διαφορετικα τα αγορια απο τα κοριτσια που πιστευω οτι απλως θα ενιωθα διαφορετικα για το καθενα, αλλα με την καλη εννοια. Τωρα, αν εκανα αλλο ενα γιο, δεν ξερω... Μπορει και να ειχα αδυναμια στο μεγαλο επειδη φανταζομαι οτι θα ειχα κοπιασει και λαχταρησει περισσοτερο, οντας το πρωτο, και οντας αβγαλτη.... Ξερω-γω;
Έχω 2 κόρες, δεν μπορώ να νιώσω ούτε Τσίκ ούτε Τσακ ΟΥΤΕ τσουκ παραπάνω για κάποια απο τις 2 και χαίρομαι ιδιαίτερα γί´αυτο γιατι πιστεύω πως φαίνεται όσο κ αν θες να το κρύψεις....
ΕΧΩ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ 1 ΜΗΝΑ,ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΑΚΟΜΑ...ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΘΑ ΝΙΩΘΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ.ΚΑΘΕ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ...ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ ΝΑ ΜΗ ΦΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...
Θα συμφωνήσω στο ότι, και να μην το λες, θες δε θες, φαίνεται.... Από την άλλη πάλι, ξέρω πως είναι κάτι πάνω από εσένα. Δυστυχώς είναι κάτι που δε μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις. Το μόνο, να προσέχεις να το κρύβεις όσο καλύτερα μπορείς και να προσπαθείς να είσαι δίκαιη. Επίσης, στις οικογένειες, πάντα κάποιος είναι ο περισσότερο αδικημένος και κάποιος ο λιγότερο ωφελημένος και πάει λέγοντας... Τα παράπονα πάντα θα υπάρχουν σε διάφορες φάσεις και τομείς, από όλα τα μέλη.... Αναπόφευκτο...
Εχω 2 παιδάκια τη κορη μου 4 και τον γιο μου 2... Τα λατρευω και τα 2 ομως εχω ενα τσικ αδυναμίας στον μικρο μου... Δε το δείχνω ποτε, απλα το αισθανομαι σε διαφορες στιγμες...
Έχω μεγαλώσει σε μία οικογένεια όπου η αδυναμία της μαμάς μου ήταν και είναι ο αδερφός μου. Αυτό έχει επηρεάσει την κατανομή των περιουσιακών στοιχείων(είμαστε 3 αδέρφια)αλλά και έχει δημιουργήσει προβλήματα σε διάφορα ηλιακά μας στάδια. Ως εκ τούτου ήθελα ως μαμά να είμαι αντικειμενική και εξισορροπιστική(αν υπάρχει αυτή η λέξη) απέναντι στα δύο μου παιδιά αλλά αυτό δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο επειδή είναι τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες και θέλουν τελείως διαφορετικό χειρισμό. Επίσης επειδή το ένα απ' τα δύο είναι ΑΜΕΑ αυτό περιπλέκει πιο πολύ τα πράγματα.
πραγματικά εγώ δε μπορώ να καταλάβω διαφορά ανάμεσα στα παιδιά μου..Δε πιστεύω ότι έχω αδυναμία σε κάποιο..Απλώς σε κάθε στιγμή στη ζωή τους δίνω περισσότερο βάση σε εκείνο που με χρειάζεται περισσότερο μια δεδομένη χρονική στιγμή πχ μια αρρώστια..Είναι έντελως διαφορετικά παιδιά και το καθένα το θαυμάζω για τη δική του μοναδική ιδιοσυγκρασία..Ξέρουν στα πάντα ότι η μαμα τους έχει δύο παιδάκια που τα υπεραγαπάει!!!!! Στη δικιά μου οικογένεια εμφανώς η μαμα μου ποτέ δε μας φερθηκε διαφορετικά με τον αδερφό μου αλλά πάντα αισθανόμουν ότι βρισκομουν ελάχιστα πιο πίσω αν και ήμουν το πρώτο παιδί..Τώρα που έγινα μαμά κατάλαβα ότι ποτέ δε μας ξεχώρισε απλώς εγώ ήμουν πιο σταθερός χαρακτήρας και άπλωσε τα φτερά της σε εκείνο που θεωρούσε πιο αδύναμο.. Και μεταξύ μας πολύ καλα έκανε!!!!!!!!
Τα παιδιά του νιώθουν, το καταλαβαίνουν, όσο και να μην το δείχνεις όπως λες, το ξέρουν και αν όχι ακόμα σίγουρα στο μέλλον. Και το παιδί που του έχουν αδυναμία ξέρει και το παιδί που δεν του έχουν ξέρει. Το έχω ζήσει και είμαι απόλυτη σε αυτό. Εύχομαι μόνο να μην μου συμβεί γιατί δεν θέλω κανένα παιδί μου να νιώσει όπως ένιωθα εγώ μικρή. Εννοείται βέβαια ότι οι γονείς μου πότε δεν το παραδέχτηκαν ακόμα και τώρα που μπορεί να τύχει να το συζητήσουμε καμιά φορά, το αρνούνται. Εκτός από την άσχημη ψυχολογία, χαμηλη αυτοπεποίθηση τέτοιες καταστάσεις κάνουν κακό και στην σχέση μεταξύ των αδερφών. Ευτυχώς η αδυναμία που έχω ΚΑΙ εγώ στον αδερφό μου δεν μας επηρέασε τουλάχιστον στην ενήλικη ζωή μας. Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου.
Συμφωνω με τη Γωγω. Τα παιδια το νιωθουν ετσι κι αλλιως, Θελει παρα πολλή προσοχή στη συμπεριφορα για να μην διμιουργηθουν προβληματα στο μελλον. Ευτυχως εγω δεν νιωθω να εχω αδυναμια σε κανενα απο τα 3.
οσο κ αν λενε μερικες μανες οτι δε φαινεται τα παιδια καταλαβαινουν.κ μετα απορουν γιατι το ενα παιδι τους ειναι ποιο κοντα ενω το αλλο ποιο απομακρο.... δυστυχως πολλοι γονεις το κανουν αυτο ειτε συναισθηματικα ειτε οικονομικα. εγω προσωπικα το θεωρω πολυ μεγαλη αδικια..κρατα το για σενα κ προσπαθησε να μη φανει γιατι θα εχει αντικτυπο σε ολη τη οικογενεια...μερικες μανες ειναι τοσο χαζες οπως λεει η ελενα που το λενε κ καταμουτρα...κ απορουν μετα για τη αντιμετωπιση του δευτερου παιδιου τους....
Συμφωνω απόλυτα μαζί σου..και ναι εννοείται ότι τα παιδιά το καταλαβαίνουν.
Μπράβο.. να το δώσεις στο μικρό παιδί σου να το διαβάσει αυτό. Θα ξετρελλαθεί από τη χαρά του! Πείτε με πάλι στριμένη τώρα για το σχόλιό μου!
Εχεις κι εσύ 2 παιδιά Ιωάννα;;
Όχι αλλά έχω μια αδελφή. ΟΚ?
Ε και; Στριμμένη δεν ξέρω αν είσαι, πάντως τα περισσότερα σχόλιά σου αποτελούν μνημεία στριμάδας. START2
ε, δε νομιζω να σκοπεύει να το δείξει, και δε φταιει αυτη που νιωθει ετσι. Τι να κανει; Εγραψε εδω προφανως γιατι θελει να ξερει οτι δεν ειναι η μονη, μαλλον για να μη νιωθει ασχημα. Μαλακια ειναι οχι να εχεις την αδυναμια, αλλα να τη δειχνεις. Και για να πω τον πόνο μου, φαντασου οτι εγω ημουν και η τελευταία τρυπα της φλογερας οσον αφορα την αδυναμια, τελευταια και καταιδρωμενη μετα απο ΔΥΟ αδελφες. Πρωτη στην προτιμηση η μεσαια η επιμελής, μετα η μεγαλη η κινητή εγκυκλοπαίδεια, και το μαυρο προβατο εγω... Τζάαααααμι σου λεω! Μονο ο αδελφος της μανας μου που δεν ειχε παιδια μου ειχε αδυναμια, κι αυτος ειναι Θεσσαλονικη και αλκοολικος.... ε, ρε αθανατα ψυχολογικα τραυματα!
Βεατρίκη μου, αν την έχεις την αδυναμία είναι αδύνατο κάποια στιγμή να μην τη δείξεις. Άθελά σου θα γίνει. Αν δίνεις ίσες ευκαιρίες στα παιδιά για να γνωριστείτε καλά τοτε μπορείς νομίζω να μην έχεις πραγματικά αδυναμία σε κανένα. Ή αν την έχεις θα είναι παροδική...σήμερα περνάω πιο έντονες καταστάσεις με αυτό το παιδί και θεωρώ ότι του έχω μεγαλύτερη αδυναμία, αύριο αυτό αντιστρέφεται και ισχύει για το άλλο παιδί. Το θέμα είναι πως να καταφέρουμε να δίνουμε πραγματικά ίσες ευκαιρίες. Γιατι τα παιδιά είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες και καμιά φορά κάνουμε το λάθος να ασχολούμαστε περισσότερο με το εύκολο παιδί (γλυκό, κοινωνικό, καλός μαθητής, ευγενικό, υπάκουο) και το πιο "δυσκολάκι" να το αφήνουμε λίγο παραγκωνισμένο. Αυτό είναι λάθος κι ας προσπαθούμε να μη γινόμαστε καταφανώς άδικοι με το ένα από τα δύο παιδιά. Και είναι εύκολο να συμβεί γιατί και ο γονιός χωρίς να το καταλαβαίνει επιδιώκει να περνά περισσότερο χρόνο με το παιδί-αδυναμία του.
σε καταλαβαίνω απόλυτα. έτσι είναι και μ'εμένα. η πρώτη μου γέννα ήταν κορίτσι (τώρα στα 4 1/2)και η δεύτερη με αγόρι (θα κλείσει τα 3). παρόλο που θα έκανα τα πάντα και για τα 2, η μικρή μου σαν πρώτη γέννα ήταν κάτι το μοναδικό. δεν νιώθω άσχημα γιατί συμπεριφέρομαι και στα 2 μου παιδιά το ίδιο. η διαφορά είναι αυτή η πρώτη φορά. πρώτη φορά έγκυος, το άγνωστο στη πρώτη γέννα, πρώτη φορά μαμά, πρώτη σε όλα. αυτό διαφέρει μόνο. τα συναισθήματα που νιώθεις για πρώτη φορά. αλίμονο αν ξεχώριζα τα παιδιά μου. τότε θα ήταν το πρόβλημα. δεν νομίζω ότι είναι κάτι κακό.
Μπραβο που δε το εχεις πει σε κανεναν και δε το δειχνεις. Νομιζω προσωπικα οτι ειναι λογικο να αισθανομαστε ετσι. Ολοι οι ανθρωποι, με καποιους κανουμε κλικ περισσοτερο και με αλλους οχι. Σε καποιους εχουμε αδυναμια και σε αλλους οχι. Δε βλεπω τιποτε το κακο απο τη στιγμη που αγαπας και τα 2 σου παιδακια το ιδιο.
Σε καταλαβαίνω και είναι απόλυτα ανθρώπινο... Νιώθω ότι ίσως κι εγώ αυτό θα πάθαινα αν έκανα δεύτερο παιδί. Η αδυναμία σου, όπως λες δεν φαίνεται πουθενά, αλλά έχω δει περιπτώσεις, που αυτή η αδυναμία ξετρυπώνει και αναδύεται και στο τέλος ένα αδελφάκι μένει στενοχωρημένο και απογοητευμένο (θα αναφέρω χαρακτηριστικά την περίπτωση του άντρα μου με την αδελφή του. Τα κληρονομικά τους και η αδυναμία του μπαμπά τους στην κόρη...) Γι' αυτό το λόγο έχω αποφασίσει να μην κάνω δεύτερο παιδί γιατί θεωρώ ότι δεν θα είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που έζησα στο πρώτο μου παιδί και θα είναι άδικο. Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε. Το θέμα είναι και σε μεγάλη ηλικία, εκεί που ακριβώς σηκώνουν το κεφάλι όλες οι "αδυναμίες", καλές και κακές, να κρατήσεις αντικειμενική στάση...
επιτελους ενας ανθρωπος που αισθανεται οπως εγω.κοντευα να τρελλαθω εχω ενα κοριτσακι 10 ετων την εκανα μετα απο πολλυ κοπο.αναπνεω και ζω μονο για να την βλεπω να ειναι καλα,θεωρω αδιανοητο οτι θα κανω αλλο παιδακι γιατι δεν θα ειμαι καλη μανουλα μιας και η μικρη μου ειναι το κεντρο της ζωης μου.δεν θα ηθελα με τιποτα να πληγωσω μια αθωα ψυχουλα.δυστυχως ομω δεν το καταλαβαινει κανενας και ολη μου λενε οτι δεν σκεφτομαι σωστα.εχω ομως απειρα παραδειγματα που αν και δεν το παραδεχονται κανουν διακρισεις αναμεσα στα παιδα τους.
Σου ευχομαι να είναι γερά και τα δύο τα παιδάκια σου! Φρόντισε μόνο να μην το παραδεχτείς ποτέ, ακόμα κι αν κατα λάθος φανεί, οτι έχεις αδυναμία στο ένα απο τα δύο. Το πλήγμα θα το κουβαλάει ο γιός σου σε όλη του την ζωή. Μιλώντας πάντα απο προσωπική εμπειρία, εγώ είμαι η ίδια μάνα τώρα και δεν το συγχωρώ στην δική μου μάνα που οχι μόνο δείχνει αδυναμία στην αδερφή μου, το λέει κι όλας!! Να είσαι καλά.