Αισθάνομαι ευγνώμων που την είχα στη ζωή μου

Δεκαεπτά χρόνια κλείνουν σήμερα απο τότε που έγινα για πρώτη φορά μητέρα! Κι έγινα μητέρα όχι επειδή έτυχε ή έπειτα απο μια νύχτα πάθους ή όπως τέλος πάντων συμβαίνει στις περισσότερες γυναίκες. Έγινα μητέρα μετά απο 6 χρόνια συνεχούς ταλαιπωρίας με φάρμακα, με επεμβάσεις, με αποτυχημένες προσπάθειες, με φοβερό άγχος, με επιμονή όμως και με μοναδικό στόχο και πόθο να σφίξω ένα παιδί στην αγκαλιά μου.Όσοι ήταν κοντά μου εκείνο το διάστημα ξέρουν…

Κι αξιώθηκα τελικά τη μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής μου! Ήρθε σαν χριστουγεννιάτικο δώρο η Νίκη μου, το κοριτσάκι μου! Πως να περιγράψω την πλημμύρα των συναισθημάτων της πρώτης επαφής μας, το μεγαλείο που αισθάνθηκα όταν την κράτησα στα χέρια μου, όταν άνοιξε τα ματάκια της, όταν άγγιξε για πρώτη φορά το στήθος μου, την ανάσα, το κλάμα της, τη μυρουδιά της, ένα ολόκληρο θαύμα στα χέρια μου! Ένιωθα ότι κατάφερα το δυσκολότερο και σημαντικότερο »έργο» στον κόσμο! Μια »καινούρια ζωή», μια ζωή κομμάτι απο μένα και τον αγαπημένο μου. Αίμα απ’ το αίμα μας, ανάσα απ’ την ανάσα μας, σάρκα απ’ τη σάρκα μας, η »απόλυτη ευτυχία» που μπορεί να μην κράτησε πολύ, όμως η αξία της στη ζωή μας είναι ανεκτίμητη….

Δυστυχώς δεν μπορώ να ευχηθώ στο παιδί μου »χρόνια πολλά», ούτε »να τα εκατοστήσει», έχει περάσει πριν απο καιρό στην αιωνιότητα… Αυτό όμως δεν αλλάζει την ιδιότητά μου σαν »μάνα», δεν με εμποδίζει να θυμάμαι και να χαίρομαι για όσα μου έδωσε, να αισθάνομαι ευγνώμων που είχα στη ζωή μου ένα τόσο ξεχωριστό πλάσμα, ένα παιδί διαφορετικό απο τα άλλα… Έναν » Άγγελο»!

μαμά Έφη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com