Μια πατατα σαν παραμυθι

Ηταν 8 μηνων περιπου η Δεσποινα, οταν την στιγμη που την εβαζα στην κουνια της ανοιξε τα ματια της και με κοιτουσε επιμονα. Προσπαθουσα να θυμηθω καποιο παραμυθι να της πω αλλα πραγματικα ειχε αδειασει το μυαλο μου. Ετσι λοιπον ξεκινησα να της λεω το δικο της παραμυθι.

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα μικρο μωρακι που βιαζοταν να βγει απο την κοιλιτσα της μαμας του κι οταν βγηκε, το εβαλαν σε μια ομορφη γυαλινη βιτρινα για να θαυμαζουν ολοι ποσο καταπληκτικο νινι ειναι!

Ετσι ξεκιναει η ιστοριουλα μας!

Η Δεσποινα γεννηθηκε 820 γραμμαρια και 38 εκατοστα μετα απο εγκυμοσυνη 24εβδομαδων και 6 ημερων. Οταν πηγε ο μπαμπας της να την πρωτοδει στο επισκεπτηριο, μου την περιεγραψε σαν ενα καταμαυρο ασχηματιστο ακομα μωρακι μικρο και αδυνατο. Την διασωληνωσαν αμεσως, την συνδεσαν στα μηχανηματα κι ετσι ξεκινησε το ταξιδι μας στην ΜΕΝΝ.

Την δευτερη μερα μπαινει ο Γιωργος στο δωματιο και νιωθω πως κατι θελει να μου πει, αλλα δεν ξερει πως. «Απλα πες το» του λεω και κρατουσα την ανασα μου προετοιμασμενη για το χειροτερο. «Εχει εγκεφαλικη αιμορραγια 3ου βαθμου» μου λεει και αρχιζει να μου εξηγει πως του ειπαν οι γιατροι πως αν καταφερει να ζησει, θα αργησει να μιλησει και να περπατησει και γενικα θα ειναι λιγο πιο αργη απο τα αλλα παιδακια.
 
Την επομενη μερα ομως μπηκε με χαμογελο! «Η κορη μου πινει 1 ml ανα μια ωρα!» μου ανακοινωσε με περηφανια και προσπαθησε να με ξεσηκωσει να παω να την δω κι εγω. Εφτασα μεχρι την εισοδο της μοναδας… εκει εσπασα… με πιασαν λυγμοι και φυσικα δεν μπηκα… μπηκα ομως την 4η μερα και μολις την αντικρυσα με μαγεψε: δεν ηταν τοσο μικρη και ασχημη οσο περιμενα, ηταν το παιδι μου, εγινα μητερα… με εναν αποτομο και βιαιο τροπο αλλα εγινα μητερα.

Αυτο ηταν: απο την στιγμη που την ειδα για πρωτη φορα, δεν με ξεκολλουσε κανεις απο κει. Πηγαινα πρωι απογευμα στα επισκεπτηρια, της μιλουσα κι οι μετρησεις της ανεβοκατεβαιναν σαν τρελες στο ακουσμα της φωνης μου. Οι μερες περνουσαν και η σουπερ – πατατουλα -που την λεγαμε ολοι τοτε- ξεπερνουσε τα εμποδια που εβρισκε μπροστα της με εναν τροπο φανταστικο! Ανοιχτος βοταλειος, βρογχοπνευμονικη δυσπλασια, μια λοιμωξη που εξελιχθηκε σε σηψαιμια, 5 μεταγγισεις κι ενα σωρο αλλα πραγματα ειχαν μπει στην καθημερινοτητα μας πια κι ομως για την Δεσποινα εμοιαζαν ολα ψιλα γραματα.

Δεν θα ξεχασω ποτε:

– το πρωτο της χασμουρητο! Ετσι καταλαβαμε πως παιρνει και μονη της ανασουλες
– την πρωτη φορα που ακουσα να κλαιει. Ενα μικρο γατακι που δεν ηταν ψευτικο… ηταν εκει και ειχε φωνη… ποσο αληθινη την εκανε αυτο το κλαμα…
– η πρωτη φορα που την χαιδεψα.. ηταν ξαπλωμενη μπρουμυτα κι αφου διπλο-τριπλοπλυνα τα χερια μου τα εβαλα τρεμοντας μεσα στην θερμοκοιτιδα και της χαιδεψα την πλατουλα κι εκεινη κουρνιασε αμεσως

Με ομορφες αλλα και πολυ ασχημες και δυσκολες στιγμες φτασαμε στις 9/8/2010 να περιμενουμε εξω απο την μοναδα για να μας δωσουν μια συνταγη για οξυγονο που ισως χρειαστει η μικρη οταν ερθει η ωρα να την παρουμε σπιτι. Πηγε μεσημερι κι αυτη η συνταγη αφαντη κι εμεις να περιμενουμε στην πορτα, ωσπου βγαινει μια γιατρος και μας λεει «καλε, θα μπειτε να παρετε το παιδι σας;». Χωρις δευτερη κουβεντα μπηκαμε την βουτηξαμε και φυγαμε… φοβομασταν πως θα το μετανιωσουν ή πως θα ανακαλυψουν οτι κανουν λαθος και θα την παρουν πισω. Την τυλιξαμε σε ενα σεντονακι και φυγαμε… ετσι απλα ειχαν τελειωσει ολα τα βασανα μας.

Η Δεσποινα σημερα ειναι 19 μηνων, περπαταει, ειναι απιστευτα γλωσσου και μονο «αργη» δεν την λες. Για μενα παντως ηταν φανταστικη, ακομα και τοτε, μικρουλα και μαυρουλα…!

Χαρά