Αναμνήσεις ενός μπαμπά

γράφει ο Κωστής Γκορτζής

klafsigelos.wordpress.com

Κάποιος φίλος βρήκε και ανάρτησε αυτό το βίντεο στο Facebook. “Δείτε τι έγινε στο τέλος” μας προέτρεπε, όπως άλλωστε και ο τίτλος του βίντεο.

Δεν λέω, ωραίες φωνούλες, χαριτωμένα τα κορίτσια, λίγο “γλυκερό” το τραγούδι αλλά αυτό το ρεφρέν “Δεν χρειάζεται να πούμε αντίο” κάτι σκάλιζε μέσα μου, απροσδιόριστο, ενοχλητικό και τρυφερό, δυσκολοχώνευτο και δροσιστικό συνάμα.

Εκεί στο τέλος όμως, μπροστά σε Βασίλισσες, Πριγκήπισσες, πρωθυπουργούς και μεγαλόσχημους, …ο μικρός άγγελος, η Μέγκαν, άνοιξε με δύναμη το παράθυρο των αναμνήσεών μου.

Των αναμνήσεων ενός μπαμπά που έλειπε σε ταξίδια, ασκήσεις, αποστολές. Ενός μπαμπά που ένα τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα τον καλούσε μακρυά και ίσα που προλάβαινε να ρίξει μια ματιά στα κοιμισμένα αγγελούδια, “δεν χρειάζεται να πω αντίο” σκεφτόταν, “θα γυρίσω”, κι ας μην ήταν τόσο βέβαιος…

Γιατί η δουλειά του δεν ήταν απλή, ούτε του άφηνε περιθώρια να σκέφτεται την οικογένειά του. Όταν πετάς νύχτα στο Αιγαίο ή όταν κουμαντάρεις ένα καράβι με 300 ανθρώπους, δεν έχεις το περιθώριο να σκεφτείς την άλλη οικογένεια. Έρχεται στο μυαλό σου μόλις προσγειωθείς ή μόλις δέσεις κάβους στο λιμάνι, και σε πιάνει μια βιασύνη να τρέξεις, να τρέξεις πίσω στη ζεστασιά των δικών σου που “δεν χρειαζόταν να πείς αντίο” γιατί και να μην τους σκεφτόσουν, αυτοί ήταν μέσα σου και ήταν εκεί να σε σφίξουν με λαχτάρα στην αγκαλιά τους.

Μια αγκαλιά ξέχειλη από αγάπη που σ’ έκανε να ξεχνάς τους κινδύνους, τις ευθύνες, την ταλαιπωρία, μια αγκαλιά τόοοοσο μεγάλη που όλα τα άλλα μίκραιναν αφάνταστα. Όπως “χάθηκαν” οι βασιλοπριγκίπισσες και οι μεγαλοσχήμονες μπροστά στην αγάπη της Μέγκαν για τον μπαμπά της….