Ένα μαυρισμένο μάτι!

Παρακολουθώ εδώ και μήνες τον ριψοκίνδυνο γιο μας και από μέσα μου πάντα λέω «Τώρα θα χτυπήσει, δεν μπορεί» και όμως ο άτιμος πάντα μα πάντα τελειώνει το ακροβατικό με επιτυχία. Μόνο που χθες το βράδυ, μία κάπως άτσαλη τούμπα του μαύρισε/έπρηξε το ματάκι του και έτσι είναι τώρα σαν τον Ρόκυ μετά από 3 γερές μπουνιές.

Βραδινή εκδρομούλα στο Παίδων, δώστου έλεγχο και ξανά έλεγχο με μία κάπως αβέβαιη απάντηση ότι το μάτι φαίνεται ok, αλλά για κάθε σιγουριά πρέπει να ελεγχτεί ξανά, πρωινή επίσκεψη σε οφθαλμίατρο και σχέδια για μια ακόμα βυθοσκόπηση ίσως με νάρκωση, έτσι για να αποκλείσουμε το 1 στα 1000, τηλέφωνο σε ιδιωτικό κέντρο για ενημέρωση «θα σας καλέσουμε σε λίγο να σας ενημερώσουμε για την τιμή και το πότε μπορεί να γίνει», όσο πήραν εσάς, πήραν κι εμένα.

4 χρόνια τώρα το έχω δει το θέμα: να παρακαλάμε τα παιδιά μας να είναι καλά, όχι μόνο γιατί ΠΡΕΠΕΙ όλα τα παιδάκια να είναι καλά, αλλά γιατί δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούμε σύντομα να τους παρέχουμε την ιατρική βοήθεια που ίσως χρειαστούν. Μπαίνεις στο Παίδων και βρίσκεσαι μπροστά στο χάος, το προσωπικό στην πλειοψηφία του -όσες φορές έχω πάει- κάνει υπεράνθρωπη προσπάθεια (σίγουρα υπάρχουν και κάποιοι όχι και τόσο καλοί, αλλά αυτά υπάρχουν παντού). Είμαστε και εμείς ως λαός φουριόζοι και εαυτούληδες, καταλαβαίνω το άγχος των γονιών, όλοι τα παιδιά μας πάνω απ’ όλα βάζουμε, όμως έχω δει τόσο άσχημες αντιδράσεις που ήθελα να βάλω τα κλάματα.

Και αν πρόκειται και για κάτι σπανιότερο, κάποιο σύνδρομο ας πούμε, δεδομένου ότι είμαστε και μικρή χώρα, εκεί να δεις δυσκολίες και τρέχα από εδώ, τρέχα από εκεί, ερωτήσεις χωρίς σαφή απάντηση, τεράστιοι χρόνοι αναμονής αν πας δημόσια και το ένα 80αρι (στην φτηνότερη) μετά το άλλο αν πας ιδιωτικά.

Και μετά πάμε σε όλους εκείνους τους γονείς που περνούν τον εφιάλτη του καρκίνου, να ξυπνάς και να κοιμάσαι με την σκέψη στο παιδάκι σου που περνά αυτό το ρημάδι. «Έχουμε άξιους γιατρούς», μου έλεγε μια μανούλα τις προάλλες, «λεφτά λείπουν… Προσωπικό λείπει… Σεντόνια… Μαξιλάρια…» Και πόσα άλλα.

Και αν είσαι και σε μια όχι και τόσο μεγάλη πόλη ή χωριό… άστα…

Δεν θα επεκταθώ άλλο προς το παρόν. Τέλος του χρόνου, ας μην μαυρίζουμε την καρδιά μας. Εμείς με το μαυρισμένο μας ματάκι κάνουμε μια ευχή: ΓΕΡΑ να είναι τα παιδάκια μας. ΓΕΡΑ. Και τυχερά.

Και εσύ, μικρέ μου… Ήρεμα… Καλό μου γενναίο μου αγοράκι 🙂