Η άλλη όψη της ζωής

Ήταν βράδυ Παρασκευής νομίζω του 2008. Είχα βγει με ένα φιλαράκι για ποτό. Οδηγούσα και μηχανάκι, οπότε θα τον γυρνούσα σπίτι του. Από τη στιγμή που ήμασταν πάνω στο μηχανάκι και γυρίζαμε, εγώ δεν θυμάμαι τίποτα. Μια χαρά πάντως τον γύρισα. Θυμάμαι μετά ιστορίες από την καταστολή. Πράγματα που δεν έχουν σχέση ή απόλυτη σχέση με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Θυμάμαι ένα τούνελ. Δύο ηλικιωμένοι (άντρας-γυναίκα) το πέρασαν. Εγώ είχα κάτσει εκεί και το κοιτούσα.

Όταν ξύπνησα μετά από 18 μέρες στην εντατική του «Γεννηματάς», όλα μου έμοιαζαν σαν να τα μαθαίνω από την αρχή. Μια νοσοκόμα, πολύ καλή κυρία με το χαμόγελο όλη την ώρα, την πέρασα για μάνα μου. Αργότερα θυμήθηκα ποια ήταν η μανα μου. Ήρθε να με δει στο επισκεπτήριο. Ήρθε ο πατέρας μου. Κι ο αδερφός μου.

Εγώ είχα τραχειοστομία και δεν μπορούσα να μιλήσω. Ούτε να κουνηθώ. Κουνιόμουν λίγο με την αριστερή πλευρά. Μου έφερνε ο αδερφός μου το laptop του να γράψω τίποτα και εγώ δεν γινόταν να γράψω.

Ακολούθησε ένα τετράμηνο σε «Σωτηρία» και Αγίους Αναργύρους. Πολλή ιστορία. Αν μου έλεγαν την ιδια ιστορία όπως έγινε για έναν τρίτο, δεν θα χαμπάριαζα. Εντάξει, ξέρετε τώρα, «Κρίμα κι άδικο» θα έλεγα και τις τυπικές βλακείες.

Τα 23 είναι μια ηλικία που αν πάθεις αυτό που έπαθα, λες «Τι έγινε τώρα; Γιατί σε μενα;«

Όμως έχω πια καταλάβει πως ότι και να κάνουμε εμείς, το υποσυνείδητό μας πάντα μας λέει την τελευταία του λέξη.

Μπορεί να το ήθελα το εγκεφαλικό υποσυνείδητα. Ή μπορεί να μην το ήθελα, αλλά να βολεύτηκα μετά. Ποιος ξέρει;

Ο Θεός μόνο.

Ανδρέας

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com