Μα δεν εκνευρίζεσαι ποτέ;
– Μα δεν εκνευρίζεσαι ποτέ;
– Δεν φωνάζεις ποτέ;
Με ρωτάτε συχνά σε σχόλια ή από κοντά.
Εκνευρίζομαι. Ψέματα δεν θα πω. Αλλά σπάνια θα φωνάξω. Και ποτέ ποτέ ποτέ δεν θα απλώσω το χέρι μου.
Εκνευρίζομαι όταν μόλις έχουμε συμμαζέψει οοοοόλο το σαλόνι, έχουμε βαλει τα παιχνίδια στα κουτιά τους και αυτά κάνουν ένα χλαπ το κουτί και απλώνονται όλα τα κουζινικά και τα πλαστικά τρόφιμα στο πάτωμα.
Εκνευρίζομαι όταν προσπαθώ να τελειώσω ένα σημαντικό τηλεφώνημα και από δίπλα μου ακούγεται ένα συνεχές «Μαμά, μαμά, μαμά, θέλω, θέλω, θέλω νερό/κακά/μίκυ μάους/δεν-ξέρω-και-εγώ-τι-θέλω»
Εκνευρίζομαι καμιά φορά, όταν χρειάζεται να απαντήσω 2949595696 φορές στην ίδια ερώτηση.
Αλλά αυτό το «εκνευρίζομαι» είναι πολύ εύκολο για εμάς τους «μεγάλους». Χίλιες δυο σκοτούρες στο μυαλό, τόσα πράγματα να χωρέσεις σε 24 ώρες και να που όλο εκνευριζόμαστε.
Αυτά φταίνε που εκνευριζόμαστε ή εμείς;
Πώς μπορώ να φωνάξω σε ένα μωρό 14 μηνών που βρίσκεται πάνω στον πλανήτη μόλις 420 μέρες; Πώς έχω την απαίτηση να κατανοήσει τα δικά μου σύνθετα θέματα, τη στιγμη που αυτό μόλις ανακαλύπτει τι θα πει ζωή;
Πώς μπορώ να φωνάξω σε ένα νηπιάκι που βρισκεται στον πλανήτη μόλις 1362 μέρες και έχει απορίες, έχει περιέργεια, θέλει να κάνει και αυτό ότι κάνουμε εμείς;
Γιατί να τα τρομάξω με τις γκαρίδες μου; Να τα δω να κάνουν ένα βήμα πίσω με το βλέμμα τους χαμένο; Να τα ντροπιάσω (αυτό για όσους φωνάζουν στα παιδιά τους σε δημόσιο μέρος, μακάρι να καταλαβαίνατε έστω και λίγο πόσο πολύ ντρέπονται)
Όσο περνά ο καιρος, τόσο λιγότερο φωνάζω. Βασικά σπάνια έχω φωνάξει στα παιδιά και ας είμαι από τη φύση μου λίγο τσατίλας άνθρωπος.
Ναι, θα τους υποδείξω ποιο είναι το λάθος και ποιο το σωστό. Και αυτά θα το καταλάβουν.
Ο γιος μας, ζωηρό μωρό, ζωή να έχει, είναι μόλις 14 μηνών και όμως καταλαβαίνει. Μια φορά πια του εξηγείς και το πιάνει. Κοίτα, άθικτο στέκεται το δέντρο μας στο σαλόνι, φορτωμένο με λογής λογής στολίδια που σπάνε. Ένα μόνο έσπασε την πρώτη μέρα. Του εξήγησα. Κατάλαβε.
Όταν έγραφα για το πόσο ήρεμο παιδί είναι η κόρη μας, κάποιες μου λέγατε «Καλα, κάτσε να γεννηθεί το αγόρι και θα δεις». Ε πάλι ωραία πράγματα είδα. Και ας είναι 5 φορές πιο ενεργητικός απ’ ότι το κορίτσι μας.
Το ένστικτό μου λέει πως οι φωνές μόνο αντίθετα αποτελέσματα έχουν. Να τους μιλάμε, ρε παιδιά. Να τους μιλάμε. Μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολλά καταλαβαίνουν. Άλλωστε εμπιστεύονται τη μαμά και τον μπαμπά. Βασικά μόνο εμάς εμπιστεύονται σ’ αυτή την ηλικία.
Τι μου φταίνε ο Αρχέλαος και η Αθηνά αν εγώ έχω μαλώσει π.χ. με τον Μάνο; Ή αν έχω περίοδο και πονάω και έχω νεύρα;
Πώς το διαχειρίζομαι;
Με το παλιό καλό κλισεδιάρικο κόλπο: μετράω ανάποδα από μέσα μου από το 10 εως το 0. Και πιάνει, φίλες μου.
Και αν ξαναρίξουν το κουτί με τα παιχνίδια, θα τους εξηγήσω πως θα το ανεβάσω στο ντουλάπι και θα κατέβει ξανά το επόμενο απόγευμα, γιατί δεν θέλω να βγουν ξανά τα παιχνίδια από μέσα.
Και αν δεν θέλουν να κοιμηθούν, θα τους εξηγήσω πως την άλλη μέρα θα έχουμε σχολείο και μετά βόλτα και πως αν είμαστε κουρασμένοι, δεν θα χαρούμε τίποτα.
Και αν νιώθω ότι δεν μπορώ να το χειριστώ, θα φωνάξω τον μπαμπά τους. Όπως αυτό εμένα, αν του τύχει το ίδιο.
Σας το έχω ξαναπεί: προσπαθώ να μη λερώσω την ψυχή τους με απροσεξίες δικιές μου.
Και αν ποτέ μου ξεφύγει, έχω μάθει να ζητώ ειλικρινή συγγνώμη.
Καμαρώνω για τα παιδιά μου. Είναι καλόβολα και ήσυχα, κοινωνικά και χαρούμενα. Μπορει να είναι θέμα DNA, θέμα τύχης, μπορεί όμως να έχουμε βάλει και εμείς ένα λιθαράκι σ’ αυτό. Ναι, θέλει καθημερινό αγώνα. Αλλά τον κάνουμε. Γιατί στο τέλος τέλος, τα νεύρα κάνουν κακό. Γενικά.
Εμένα που ο δικός μου είναι 12 μισή μηνών και πιάνει τα πάντα βλέποντας με και επιδεικτικά τα ρίχνει κάτω γελώντας! Πως θα το αλλάξω????Επίσης μια φίλη μου είχε πει πως έμαθε πολλά από το πρόγραμμα του σκαι με τις ντανταδες! Το ψάχνω αλλά δε μπορώ να το βρω στα ελληνικά! Είναι θαυματουργες! έβαλε στο σπίτι σε μια γωνιά το "μαξιλάρι της τιμωρίας όταν γίνεται κάποια αταξία το παιδί ανάλογα με την ηλικία (2 χρ. =2 λεπτά, 3 χρ. =3 λεπτα)κάθεται το προκαθορισμενο χρόνο πάνω σε αυτό! Του εξηγείς τη διαδικασία, το ενημερώνεις και έπειτα μέχρι να περάσει ο χρόνος παυεις να του μιλάς! Όσο σηκώνεται να φύγει το χρονόμετρο μηδενίζεται και μόλις ξανακατσει ξανά από την αρχή! Μέχρι να κάτσει τα ανάλογα λεπτά! Έχω πάθει πλάκα με το παιδί της φίλης! Φυσικά αυτό μπορεί να γίνει μετά την ηλικία των 2-3 χρονών για ευνόητους λόγους!
ΚαΙ ΝΑ συμπληρωσω οτι σε ηλικια 2-3 ειναι ΄πολυ ζωηρα δεν μπορεις καλα να συνενοηθεις μαζι τους και μπορει να νομιζεις οτι τρελενεσαι αλλα ΠΕΡΝΑΕΙ.αργα η γρηγορα τα πραγματα γινονται καλυτερα.ΣΥΖΗΤΗΣΗ.ΜΙΛΑ ΜΙΛΑ ΜΙΛΑ .Ρωτα το.εξηγησε του.δωσε του τον λογο.ΣΥΖΗΤΗΣΗ .Οπως ειπε μια μαμα πιο πανω να λες "καταλαβαινω οτι νιωθεις θυμωμενος/στεναχωρεμενος τωρα....κτλ" "καταλαβαινω οτι θελεις το παιχνιδι και μπορει καποια μερα να το παρουμε αλλα τωρα δεν γινετε" Κατι αλλο ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΟ?Εναλακτικες!!!!!!Πετυχαινει παντα!!!!το καθοδηγεις εκει που θελεις εσυ!
τΟ εχω κανει.Να ριξω μια στον πισινο...τωρα ομως μετα απο χρονια το μετανιωνω.Ποια εισαι εσυ?Ποια ειμαι εγω?Ποιος ειναι ο καθενας που ΜΠΟΡΕΙ η ΕΧΕΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ η ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΕΛΑΦΡΙΑ Η ΒΑΡΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ?και ΒΑΡΑΣ ΕΛΑΦΡΙΑ ΤΟΝ ΠΩΠΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ?οτι αν δεν κανει αυτο που του λες θα ψιλοπονεσει?ια ντροπιαστει?Ειμαι εναντια σε αυτο.Ουτε ελαφρια ουτε βαρια.ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΒΑΡΑΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ.ΟΥΤΕ η μανα το ΠΑΙΔΙ ουτε ο αντρας την γυναικα κτλ.Οσο και αν σε νευριαζει. Να σας κανω μια ερωτηση?Στην ζωη σας ατομα δεν σας εξοργιζουν?δεν σας προδιδουν?δεν σας κανουν χιλια δυο?ε λοιπον αυτα τα ατομα πατε και τα βατατε?ΟΧΙ Το ΠΑΙΔΙ ομως μπορει να φαει καμια ε?γιατι?επειδη ειναι ΜΙΚΡΟ?επειδη ΜΠΟΡΕΙΤΕ|?ε ειναι απαισιο? αν φτανεις στα ορια σου μετρα μεχρι το 100...και στο κατω κατω ΒΡΕΣ μια λυση/δουλεια σου ειναι να βρισκεις λυσεις και να μεγαλωνεις με ασφαλεια το παιδι.Οχι να το φοβερισεις και να το κανεις να σε ΥΠΑΚΟΥΣΕΙ γιατι αλλιως θα τις φαει στον πισινο.
Έχω δυο ζουζούνια(αγόρια) 2 χρονών και το μέτρημα δυστυχώς δεν βοηθάει καθόλου. Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι πάνες, είναι το μπάνιο είναι το φαγητό είναι το ντύσιμο και άλλα πολλά που μου έρχονται στο μυαλό μου. Εφιάλτης στο σούπερ μαρκετ και για να πας για καφέ δεν το συζητώ και προσπαθείς να τα απασχολήσεις μια με μπισκότο μια με παιχνίδι αλλά και αυτό για λίγο. Καμιά φορά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είσαι κακιά μάνα. Να μην μιλήσω για τις τύψεις που σε πιάνουν όταν τους φωνάζεις ή τους ρίχνεις καμία. Δυστυχώς την επόμενη μέρα έχεις ξεχάσει τα πάντα με την πρώτη ζημιά που κάνουν. Αυτό που έχω καταλάβει ότι το μη και το όχι δεν πιάνουν - γενικά τίποτα δεν πιάνει. Ορισμένες φορές σε πιάνει απελπισία.
πω πω πραγματικα πιστευα πως μονο εγω τα περναω αυτα με τον 6χρονο γιο μου.παρηγορουμε καπως που διαβαζω και αλλες ιστοριες σαν αυτα που ''περναω'' και εγω. η ζωηραδα σε ολο τησ το μεγαλειο παρακαλω!! κυριολεκτικα δεν καθετε ουτε ενα λεπτο.ειναι αυτο που λεμε '' σκουλικια εχεις στον ποπο σου βρε παιδι μου..'' για super market δεν το συζητω οτι τρεχει τουσ διαδρομουσ πααααανω κατω (ευτυχως ομως δεν εχουμε κρισεις ''θελω''.οταν του λεω δεν θα το παρουμε αυτο τωρα, το δεχεται), για να παω για καφε?? ουτε απο εξω! μεσα ατο σπιτι?? δραμα η κατασταση.οχι παντα βεβαια να τα λεμε και αυτα. ΕΥΤΥΧΩΣ!!!!! εγω απο νευρα?? ουτε μεχρι το 100 αν μετρήσω δε θα ησυχασω (και ειμαι 27 ) αν παιζει ρολο.... να πω και ενα ΜΠΡΑΒΟ στισ μανουλεσ που εχουν-βρισκουν εκεινη την ωρα την υπομονη και μιλουν ηρεμα και κανουν διαλογο!! και πολυ καλα κανουν φυσικα! και ναι πεφτει και απο μενα καμια μπατσουλα και μετα ειμαι χαλιαααα... αχχχχ μανουλες ενωθειτε!!! υπομονηηηηηηη!!!