Μα δεν εκνευρίζεσαι ποτέ;
– Μα δεν εκνευρίζεσαι ποτέ;
– Δεν φωνάζεις ποτέ;
Με ρωτάτε συχνά σε σχόλια ή από κοντά.
Εκνευρίζομαι. Ψέματα δεν θα πω. Αλλά σπάνια θα φωνάξω. Και ποτέ ποτέ ποτέ δεν θα απλώσω το χέρι μου.
Εκνευρίζομαι όταν μόλις έχουμε συμμαζέψει οοοοόλο το σαλόνι, έχουμε βαλει τα παιχνίδια στα κουτιά τους και αυτά κάνουν ένα χλαπ το κουτί και απλώνονται όλα τα κουζινικά και τα πλαστικά τρόφιμα στο πάτωμα.
Εκνευρίζομαι όταν προσπαθώ να τελειώσω ένα σημαντικό τηλεφώνημα και από δίπλα μου ακούγεται ένα συνεχές «Μαμά, μαμά, μαμά, θέλω, θέλω, θέλω νερό/κακά/μίκυ μάους/δεν-ξέρω-και-εγώ-τι-θέλω»
Εκνευρίζομαι καμιά φορά, όταν χρειάζεται να απαντήσω 2949595696 φορές στην ίδια ερώτηση.
Αλλά αυτό το «εκνευρίζομαι» είναι πολύ εύκολο για εμάς τους «μεγάλους». Χίλιες δυο σκοτούρες στο μυαλό, τόσα πράγματα να χωρέσεις σε 24 ώρες και να που όλο εκνευριζόμαστε.
Αυτά φταίνε που εκνευριζόμαστε ή εμείς;
Πώς μπορώ να φωνάξω σε ένα μωρό 14 μηνών που βρίσκεται πάνω στον πλανήτη μόλις 420 μέρες; Πώς έχω την απαίτηση να κατανοήσει τα δικά μου σύνθετα θέματα, τη στιγμη που αυτό μόλις ανακαλύπτει τι θα πει ζωή;
Πώς μπορώ να φωνάξω σε ένα νηπιάκι που βρισκεται στον πλανήτη μόλις 1362 μέρες και έχει απορίες, έχει περιέργεια, θέλει να κάνει και αυτό ότι κάνουμε εμείς;
Γιατί να τα τρομάξω με τις γκαρίδες μου; Να τα δω να κάνουν ένα βήμα πίσω με το βλέμμα τους χαμένο; Να τα ντροπιάσω (αυτό για όσους φωνάζουν στα παιδιά τους σε δημόσιο μέρος, μακάρι να καταλαβαίνατε έστω και λίγο πόσο πολύ ντρέπονται)
Όσο περνά ο καιρος, τόσο λιγότερο φωνάζω. Βασικά σπάνια έχω φωνάξει στα παιδιά και ας είμαι από τη φύση μου λίγο τσατίλας άνθρωπος.
Ναι, θα τους υποδείξω ποιο είναι το λάθος και ποιο το σωστό. Και αυτά θα το καταλάβουν.
Ο γιος μας, ζωηρό μωρό, ζωή να έχει, είναι μόλις 14 μηνών και όμως καταλαβαίνει. Μια φορά πια του εξηγείς και το πιάνει. Κοίτα, άθικτο στέκεται το δέντρο μας στο σαλόνι, φορτωμένο με λογής λογής στολίδια που σπάνε. Ένα μόνο έσπασε την πρώτη μέρα. Του εξήγησα. Κατάλαβε.
Όταν έγραφα για το πόσο ήρεμο παιδί είναι η κόρη μας, κάποιες μου λέγατε «Καλα, κάτσε να γεννηθεί το αγόρι και θα δεις». Ε πάλι ωραία πράγματα είδα. Και ας είναι 5 φορές πιο ενεργητικός απ’ ότι το κορίτσι μας.
Το ένστικτό μου λέει πως οι φωνές μόνο αντίθετα αποτελέσματα έχουν. Να τους μιλάμε, ρε παιδιά. Να τους μιλάμε. Μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολλά καταλαβαίνουν. Άλλωστε εμπιστεύονται τη μαμά και τον μπαμπά. Βασικά μόνο εμάς εμπιστεύονται σ’ αυτή την ηλικία.
Τι μου φταίνε ο Αρχέλαος και η Αθηνά αν εγώ έχω μαλώσει π.χ. με τον Μάνο; Ή αν έχω περίοδο και πονάω και έχω νεύρα;
Πώς το διαχειρίζομαι;
Με το παλιό καλό κλισεδιάρικο κόλπο: μετράω ανάποδα από μέσα μου από το 10 εως το 0. Και πιάνει, φίλες μου.
Και αν ξαναρίξουν το κουτί με τα παιχνίδια, θα τους εξηγήσω πως θα το ανεβάσω στο ντουλάπι και θα κατέβει ξανά το επόμενο απόγευμα, γιατί δεν θέλω να βγουν ξανά τα παιχνίδια από μέσα.
Και αν δεν θέλουν να κοιμηθούν, θα τους εξηγήσω πως την άλλη μέρα θα έχουμε σχολείο και μετά βόλτα και πως αν είμαστε κουρασμένοι, δεν θα χαρούμε τίποτα.
Και αν νιώθω ότι δεν μπορώ να το χειριστώ, θα φωνάξω τον μπαμπά τους. Όπως αυτό εμένα, αν του τύχει το ίδιο.
Σας το έχω ξαναπεί: προσπαθώ να μη λερώσω την ψυχή τους με απροσεξίες δικιές μου.
Και αν ποτέ μου ξεφύγει, έχω μάθει να ζητώ ειλικρινή συγγνώμη.
Καμαρώνω για τα παιδιά μου. Είναι καλόβολα και ήσυχα, κοινωνικά και χαρούμενα. Μπορει να είναι θέμα DNA, θέμα τύχης, μπορεί όμως να έχουμε βάλει και εμείς ένα λιθαράκι σ’ αυτό. Ναι, θέλει καθημερινό αγώνα. Αλλά τον κάνουμε. Γιατί στο τέλος τέλος, τα νεύρα κάνουν κακό. Γενικά.
Εμένα που ο δικός μου είναι 12 μισή μηνών και πιάνει τα πάντα βλέποντας με και επιδεικτικά τα ρίχνει κάτω γελώντας! Πως θα το αλλάξω????Επίσης μια φίλη μου είχε πει πως έμαθε πολλά από το πρόγραμμα του σκαι με τις ντανταδες! Το ψάχνω αλλά δε μπορώ να το βρω στα ελληνικά! Είναι θαυματουργες! έβαλε στο σπίτι σε μια γωνιά το "μαξιλάρι της τιμωρίας όταν γίνεται κάποια αταξία το παιδί ανάλογα με την ηλικία (2 χρ. =2 λεπτά, 3 χρ. =3 λεπτα)κάθεται το προκαθορισμενο χρόνο πάνω σε αυτό! Του εξηγείς τη διαδικασία, το ενημερώνεις και έπειτα μέχρι να περάσει ο χρόνος παυεις να του μιλάς! Όσο σηκώνεται να φύγει το χρονόμετρο μηδενίζεται και μόλις ξανακατσει ξανά από την αρχή! Μέχρι να κάτσει τα ανάλογα λεπτά! Έχω πάθει πλάκα με το παιδί της φίλης! Φυσικά αυτό μπορεί να γίνει μετά την ηλικία των 2-3 χρονών για ευνόητους λόγους!
ΚαΙ ΝΑ συμπληρωσω οτι σε ηλικια 2-3 ειναι ΄πολυ ζωηρα δεν μπορεις καλα να συνενοηθεις μαζι τους και μπορει να νομιζεις οτι τρελενεσαι αλλα ΠΕΡΝΑΕΙ.αργα η γρηγορα τα πραγματα γινονται καλυτερα.ΣΥΖΗΤΗΣΗ.ΜΙΛΑ ΜΙΛΑ ΜΙΛΑ .Ρωτα το.εξηγησε του.δωσε του τον λογο.ΣΥΖΗΤΗΣΗ .Οπως ειπε μια μαμα πιο πανω να λες "καταλαβαινω οτι νιωθεις θυμωμενος/στεναχωρεμενος τωρα....κτλ" "καταλαβαινω οτι θελεις το παιχνιδι και μπορει καποια μερα να το παρουμε αλλα τωρα δεν γινετε" Κατι αλλο ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΟ?Εναλακτικες!!!!!!Πετυχαινει παντα!!!!το καθοδηγεις εκει που θελεις εσυ!
τΟ εχω κανει.Να ριξω μια στον πισινο...τωρα ομως μετα απο χρονια το μετανιωνω.Ποια εισαι εσυ?Ποια ειμαι εγω?Ποιος ειναι ο καθενας που ΜΠΟΡΕΙ η ΕΧΕΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ η ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΕΛΑΦΡΙΑ Η ΒΑΡΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ?και ΒΑΡΑΣ ΕΛΑΦΡΙΑ ΤΟΝ ΠΩΠΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ?οτι αν δεν κανει αυτο που του λες θα ψιλοπονεσει?ια ντροπιαστει?Ειμαι εναντια σε αυτο.Ουτε ελαφρια ουτε βαρια.ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΒΑΡΑΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ.ΟΥΤΕ η μανα το ΠΑΙΔΙ ουτε ο αντρας την γυναικα κτλ.Οσο και αν σε νευριαζει. Να σας κανω μια ερωτηση?Στην ζωη σας ατομα δεν σας εξοργιζουν?δεν σας προδιδουν?δεν σας κανουν χιλια δυο?ε λοιπον αυτα τα ατομα πατε και τα βατατε?ΟΧΙ Το ΠΑΙΔΙ ομως μπορει να φαει καμια ε?γιατι?επειδη ειναι ΜΙΚΡΟ?επειδη ΜΠΟΡΕΙΤΕ|?ε ειναι απαισιο? αν φτανεις στα ορια σου μετρα μεχρι το 100...και στο κατω κατω ΒΡΕΣ μια λυση/δουλεια σου ειναι να βρισκεις λυσεις και να μεγαλωνεις με ασφαλεια το παιδι.Οχι να το φοβερισεις και να το κανεις να σε ΥΠΑΚΟΥΣΕΙ γιατι αλλιως θα τις φαει στον πισινο.
Έχω δυο ζουζούνια(αγόρια) 2 χρονών και το μέτρημα δυστυχώς δεν βοηθάει καθόλου. Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι πάνες, είναι το μπάνιο είναι το φαγητό είναι το ντύσιμο και άλλα πολλά που μου έρχονται στο μυαλό μου. Εφιάλτης στο σούπερ μαρκετ και για να πας για καφέ δεν το συζητώ και προσπαθείς να τα απασχολήσεις μια με μπισκότο μια με παιχνίδι αλλά και αυτό για λίγο. Καμιά φορά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είσαι κακιά μάνα. Να μην μιλήσω για τις τύψεις που σε πιάνουν όταν τους φωνάζεις ή τους ρίχνεις καμία. Δυστυχώς την επόμενη μέρα έχεις ξεχάσει τα πάντα με την πρώτη ζημιά που κάνουν. Αυτό που έχω καταλάβει ότι το μη και το όχι δεν πιάνουν - γενικά τίποτα δεν πιάνει. Ορισμένες φορές σε πιάνει απελπισία.
πω πω πραγματικα πιστευα πως μονο εγω τα περναω αυτα με τον 6χρονο γιο μου.παρηγορουμε καπως που διαβαζω και αλλες ιστοριες σαν αυτα που ''περναω'' και εγω. η ζωηραδα σε ολο τησ το μεγαλειο παρακαλω!! κυριολεκτικα δεν καθετε ουτε ενα λεπτο.ειναι αυτο που λεμε '' σκουλικια εχεις στον ποπο σου βρε παιδι μου..'' για super market δεν το συζητω οτι τρεχει τουσ διαδρομουσ πααααανω κατω (ευτυχως ομως δεν εχουμε κρισεις ''θελω''.οταν του λεω δεν θα το παρουμε αυτο τωρα, το δεχεται), για να παω για καφε?? ουτε απο εξω! μεσα ατο σπιτι?? δραμα η κατασταση.οχι παντα βεβαια να τα λεμε και αυτα. ΕΥΤΥΧΩΣ!!!!! εγω απο νευρα?? ουτε μεχρι το 100 αν μετρήσω δε θα ησυχασω (και ειμαι 27 ) αν παιζει ρολο.... να πω και ενα ΜΠΡΑΒΟ στισ μανουλεσ που εχουν-βρισκουν εκεινη την ωρα την υπομονη και μιλουν ηρεμα και κανουν διαλογο!! και πολυ καλα κανουν φυσικα! και ναι πεφτει και απο μενα καμια μπατσουλα και μετα ειμαι χαλιαααα... αχχχχ μανουλες ενωθειτε!!! υπομονηηηηηηη!!!
Εγω δεν θα κανω σχολιο ερωτηση θα κανω γιατι πολυ ιδανικα μου ακουγονται αυτα εισαι σε ενα μαγαζι πχ που πρεπει να πας και εχετε πει οτι δεν θα παρετε τιποτα εκτος απο γαλα πχ και μπορει και να μην εχεις παρει λεφτα για κατι αλλο μαζι σου και εχει βουτηξει μια σοκολατα και ουρλιαζει και αρχιζει και τρεχει .. πως ακριβως μπορεις να αντιμετωπισεις κατι τετοιο χωρις φωνη η και να μην φωναξεις να τον παρεις να φυγεις και να κοπανιεται? ο μονος ισως τροπος θα ηταν να το αφησεις εκει αλλα δεν γινετε για ευνοητους λογους ια αυτο πιστευω οτι αυτο ισχυει για πολυ απλες καταστασεις και ναι σε περιπτωση που παει να φυγει η κινδινευση πρεπει να τρομαξει και λιγο γιατι αν δεν φοβαται τιποτα δεν θα φοβατε και να εξαφανιστει να περασει το πδρομο και αλλα καλυτερα αυτα.
Ρε Μαρίνα, σαν να μου περιγράφεις σκηνή από τη δική μας ζωή. Το έζησα την Τρίτη το μεσημέρι ακριβώς το ίδιο σκηνικό. Πολύ hot θέμα το συγκεκριμένο που έθιξε η Ολίβια και πραγματικά έχω διαβάσει με απίστευτο ενδιαφέρον όλα τα σχόλια και το ίδιο το άρθρο. Καταρχήν δε φωνάζεις, έχει δίκιο η Ολίβια σε αυτό. Πριν το χάσεις το παιχνίδι και αρχίζει να τρέχει ουρλιάζοντας με τη σοκολάτα, το αγκαλιάζεις, το χαϊδεύεις και του λες σε καταλαβαίνω ότι θέλεις να πάρεις και τη σοκολάτα, αλλά είπαμε ότι ήρθαμε μόνο για γάλα. Το αφήνεις να μυξοκλαίει στην αγκαλιά σου για λίγο μέχρι να ηρεμήσει. Κανονικά η μέθοδος λέει ότι μετά το ρωτάς πως νιώθει και αφού σου ανοιχτεί γίνεται πιο συνεργάσιμο. Εμάς δεν πέτυχε αυτή τη φορά και συνέχιζε να κλαίει. Πάμε ταμείο, χώνει και τη σοκολάτα στο τέλος. Τη χτυπάει η ταμίας, δεν είχα λεφτά να την πάρω και αρχίζει η ίδια ιστορία στο ταμείο με ουρά (οι άλλοι πρέπει να μας έριξαν πολύ βρισίδι από μέσα τους). Αγκαλιά, χάδια και θα την πάρουμε την άλλη φορά, άλλωστε μόνο για γάλα ήρθαμε και το είχαμε συμφωνήσει και αυτή να χτυπιέται. Δεν μπορούσε να φύγει γιατί είχε εγκλωβιστεί ανάμεσα σε κόσμο και καρότσια. Βγαίνουμε έξω στο δρόμο, κλασικά δεν έδινε χέρι, φώναζε και περπατούσε μόνη της στο πεζοδρόμιο. Φτάνουμε στο αυτοκίνητο δεν έμπαινε. Σε παρακαλώ μπες και αυτή τίποτα. Μου λέει θα πάω μόνη μου και ξεκινάει να πάρει το δρόμο για το σπίτι με τα πόδια. Ήταν πάνω στο πεζοδρόμιο, δεν περνούσαν πολλά αυτοκίνητα αλλά από μέσα μου έτρεμα. Και κόμπλαρα γιατί έτσι όπως τα είχα κάνει δεν είχα επιλογή από το να την βουτήξω αγκαλιά και να τη χώσω με το ζόρι μέσα. Και της λέω τελικά: Πήγαινε. Σε εμπιστεύομαι ότι μπορείς να πας μόνη σου. Θα σε δω στο σπίτι. Και πριν γυρίσω την πλάτη μου, έτρεξε και μου είπε περίμενε να πάμε μαζί. Και έδωσε και χέρι. Όλο το σκηνικό από τη σοκολάτα μέχρι να μπει στο αυτοκίνητο κράτησε 15-20 λεπτά. Μιλάμε αν βιάζεσαι είσαι καταδικασμένος και πραγματικά δε βλέπω άλλη λύση από το να το βουτήξεις φωνάζοντας, να του πάρεις με το ζόρι τη σοκολάτα και να το βάλεις στο αυτοκίνητο. Αλλά, την επόμενη μέρα (σήμερα) πήγε πάλι να κάνει το ίδιο σκηνικό με το αυτοκίνητο και το έκοψε μόνη της πολύ γρήγορα. Δεν ξέρω αν έτυχε ή πέτυχε, αλλά ακολούθησα ταμάμ οδηγίες επαγγελματία.
τα ειπε ολα η Λυδια!
Ξερεις γιατι δεν φωνάζεις καλή μου? όχι γιατί μετράς μέχρι το 10. Αλλά γιατί είσαι βαθιά και πραγματικά ικανοποιημένη απο τη ζωή σου και ευτυχισμένη. Εχεις ζήσει μια " καλή " ζωη και είσαι ισορροπημένη. Γι΄αυτό όσες δεν είμαστε έτσι, για τους λόγους της η καθεμία, και μέχρι το 50 να μετρήσουμε, θα φωνάξουμε...Δυστυχως.
Αυτό ξαναπέστο! Παίζει ρόλο το πόσο συνεργάσιμο είναι το παιδάκι, αλλά αν είσαι εσύ καλά και ήρεμη μπορείς να διαχειριστείς ακόμη και πολύ απαιτητικά παιδιά.
Τι γλυκό κείμενο! Μ αρέσει να βλέπω ήρεμες και χαρούμενες μανούλες!! Πολύ γλυκό!! Μπράβο σου!! Οι φωνές είναι βία και η βία μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει. Γνωστό αυτό. Όπως είπες κι εσύ το θεματάκι μας είναι να καταλάβουν τα παιδιά το λάθος τους οχι να τα ταπεινώσουμε. Άσχετο: μου έχεις κολλήσει τη λέξη "κλισεδιάρικο" και τη λέω συνέχεια!!! :P
Δυστυχώς, καλή η θεωρία και αν το παιδί προσφέρεται, αποδίδει καλά. Δεν αντιμετωπίζονται όμως όλες οι καταστάσεις με ηρεμία. Ο 2χρονος γιος μου όταν βάλει στο μυαλό του να κάνει κάτι θα το κάνει με ότι συνέπειες και να τον προειδοποιήσω. Δεν μπορώ να είμαι ήρεμη όταν μόλις γυρίσω το κεφάλι μου τρέχει να σκαρφαλώσει στο τραπέζι και στο πάσο της κουζίνας, ή να ανεβοκατεβαίνει σε μάντρες ή κάγκελα όταν είμαστε έξω. Και έχω διαπιστώσει ότι το κάνει επίτηδες αφού γελάει με τις αντιδράσεις μου, ακόμα και να του τις ρίξω στον ποπό, δεν καταλαβαίνει τίποτα, το βλέπει ως παιχνίδι. Δεν μπορώ να μην του δώσω σημασία όμως σε τέτοιες περιπτώσεις όταν κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα και δυστυχώς ναι, έχω καταλήξει να φωνάζω και του τις ρίχνω. Το άλλο, πάλι, να μην μπορώ να του αλλάξω την πάνα με τίποτα! Τσακωμός τις περισσότερες φορές τον ακινητοποιώ με πόδια και χέρια για να μην καταλήξει συγκαμμένος.
Ιουλία, αυτό που αντιμετωπίζεις δεν το έχω ζήσει σε τέτοιο βαθμό. Όμως, καταλαβαίνω τι εννοείς με το του ρίχνω μία γιατί κινδυνεύει, γιατί το έχω κάνει κι εγώ. Την πρώτη φορά που το έκανα ήταν όταν παραλίγο να μας πατήσει αυτοκίνητο γιατί αποφάσισε στη μέση του δρόμου (τον διασχίζαμε κάθετα) να στηλώσει τα πόδια της και να μην κουνιέται. Αγκαλιά είχα άλλο μωρό, προσπαθούσα να την πάρω κι αυτή για να προχωρήσουμε, αλλά με χτυπούσε και δεν μπορούσα. Το αυτοκίνητο ερχόταν και τα είδα όλα. Ευτυχώς ο οδηγός κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά και φρέναρε στο τσακ. Όταν περάσαμε της φώναξα και της έδωσα και μία στον ποπό και ένας κύριος που ερχόταν από μακριά και είδε το σκηνικό, όχι μόνο δε με "μάλωσε" γι΄αυτό που έκανα, αλλά έδειξε να κατανοεί. Είναι λοιπόν ανθρώπινη μια τέτοια αντίδραση. Όμως, δεν έφερε αποτέλεσμα. Σε πληροφορώ ότι το ξαναέκανε σε πολύ σύντομο διάστημα. Δεν ξέρω να σου πω πως να ξεπεράσεις το πρόβλημα που έχετε γιατί οι δικές μας αταξίες ήταν άλλου τύπου. Μπορώ να σου πω, όμως, μερικά πράγματα που λένε πως πρέπει να τα αποφεύγουμε αν θέλουμε να δούμε αλλαγή στη συμπεριφορά τους: Να μην του λες ότι είναι κακό παιδί/απαράδεκτος κλπ., να μην του λες δε με ακούς και με στενοχωρείς ή με κουράζεις, να μην του λες αν κάνεις αυτό τότε δε θα κάνουμε εκείνο, να μην προσπαθείς να του τραβήξεις την προσοχή με κάτι άλλο για να μην κάνει μια αταξία, να μην του δίνεις στρατιωτικά προστάγματα (π.χ.έλα αμέσως εδώ!) και να μην του λες τα καλά παιδάκια κάνουν έτσι κι έτσι. Εννοείται πως είναι αδύνατο να τα κάνεις πάντα όλα σωστά, αλλά βοηθάει να έχεις έναν μπούσουλα. Προσπάθησε να βρεις πληροφορία και στο Internet, αλλά να αποφεύγεις αυτές που λένε για προειδοποιήσεις και συνέπειες. Χρειάζεται άλλον τρόπο προσέγγισης. Επίσης σκέψου τι μπορεί να τον κάνει εξίσου χαρούμενο με το να σκαρφαλώνει σε μάντρες. Όταν αρχίσει να μιλάει ρώτα τον κιόλας. Μήπως δεν προλαβαίνετε να παίξετε μέσα στη βδομάδα και να γελάσετε και γι΄αυτό χρησιμοποιεί αυτό το παιχνίδι για να παίξει μαζί σου? Δοκίμασε μπάλες, κυνηγητό, πράγματα που τον ευχαριστούν και σε φέρνουν πιο κοντά του. Ίσως να δεις μια διαφορά και μ΄αυτόν τον τρόπο. Δε σου λέω πήγαινε σε παιδοψυχολόγο, γιατί οι περισσότεροι θα σου πουν τις γενικές τεχνικές που δε θα πιάνουν στο δικό σου παιδί. Αν, όμως, έχετε στο δήμο δωρεάν ψυχολόγο δε χάνεις τίποτα να τον ακούσεις. Όχι ότι σίγουρα θα σε βοηθήσει. Εξαρτάται σε ποιον θα πέσεις. Ελπίζω του χρόνου να έχεις αρχίσει να βρίσκεις την άκρη του νήματος. Μεγαλώνοντας γίνονται κι από μόνα τους λίγο περισσότερο συνεργάσιμα.
Είναι κι η ηλικία μάλλον, ειδικά αυτό με την πάνα, με γύρισες πίσω σαν να το ξαναζώ! Είχα φτάσει να τον αλλάζω μόνομ μία φορά μες στην ημέρα, εκτός αν έκανε ΄κακά, τότε ερχόταν μόνος του! Ήμουν και έγκυος και δεν είχα και κουράγια για κυνηγητό. Το ζήτημα είναι να μάθει να προσέχει γιατί κινδυνεύει, όχι γιατί του το λες εσυ ή γιατί έτσι πρέπει! Να μάθει δηλαδή να είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Να του δείχνεις εμπιστοσύνη. Κάποια διπλωματία θέλει ώστε να πιστέψει ότι κάτι θα το κάνει γιατί είναι μεγάλος και υπέύθυνος κι όχι γιατί του το λέει η μαμά! Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω, ελπίζω να βοήθησα. Εγω βάζω πολλή φαντασία για να βρίσκω κάθε φορά τα κουμπιά του. Τη μια θέλει σαν παιχνίδι, άλλες φορές θέλει να ακούει μπράβο γιατί είναι μεγάλος και το κάνει σωστά κλπ. Κάθε φορά σκαρφίζομαι και κάτι!!!!! Είναι και η αντίδραση της ηλικίας, υπομονή, θα δεις σε ένα χρόνο τεράστια διαφορά με το νηπιάκι σου, εγω δεν το πιστεύω αυτό που ζω τώρα! Τον λατρευω!!!!
Μπράβο βρε Ιωάννα. Ένα-ένα μου τα θυμίζεις. Αυτό με την εμπιστοσύνη, Ιουλία, μου το είπε και φοβερή τελευταία ψυχολόγος που βρήκαμε και ό,τι λέει μέχρι στιγμής πιάνει. Του το λες πλαγίως. Δεν του λες πρόσεχε μην πέσεις ή κατέβα αμέσως από εκεί γιατί θα χτυπήσεις. Του λες σε εμπιστεύομαι ότι είσαι προσεκτικός και μπορείς να ανέβεις εκεί χωρίς να πέσεις. Αν νιώσεις ότι με χρειάζεσαι φώναξέ με. Αλλά, τονίζω ότι η δικιά μου είναι γενικά προσεκτική. Κάνει διάφορες ταρζανιές και δοκιμάζει επικίνδυνα πράγματα, αλλά προσέχει. Δεν ξέρω αν θα μου έλεγε το ίδιο σε περίπτωση που ήταν από τα παιδιά που την ευθεία την κάνουν ζιγκ-ζαγκ για πλάκα και δεν καταλαβαίνουν καθόλου από κίνδυνο.
Κάθε μέρα πρέπει να αναρτείς αυτό το άρθρο σου Ολίβια, μπας και αλλάξει ο κόσμος λιγάκι. Γιατί βαρέθηκα να ακούω από μαμάδες να λένε ότι δίνουν καναδυό ξυλιές στα παιδιά τους για να μαθαίνουν κι ότι δεν παθαίνουν τίποτα!
Μπράβο σου βρε Ολίβια! Πραγματικά μπράβο σου κορίτσι μου!
OOOOχι δε θα συμφωνησω με ολιβια αλλα θα συμφωνησω με τη νινα...Υπαρχουν παιδακια που πχ οταν κυκλοφορεις μαζι τους στο δρομο ΔΕ ΣΟΥ δινουν το χερακι τους οοοτι και να κανεις...τι να το πεις ηρεμα, τι να τους ταξεις πραγματα, τι να τους πιασεις στο φιλοτιμο, τι να τα φοβερισεις, τι να τους φωναξεις, τι, τι, τι...ΟΤΙ μπορειτε να φανταστειτε!!!! Αυτα θα συνεχισουν να αρνουνται να σου δωσουν το χερακι...και πολλα πολλα πολλα αλλα...οτι και να σκεφτουν λοιπον οι γυρω οταν με βλεπουν να το μαλωνω απλα δε με ενδιαφερει διοτι ααααν σκεφτουν κατι κακο θα ειναι απλως γιατι δεν ερχουν βρεθει ποτε στη θεση μου :-)
Ούτε ο δικός μου έδινε χέρι και συμβιβαστήκαμε ως εξής: όποτε έχει ατυοκίνητα ή σε δρόμο που δεν ξέρουμε θα μου δίνει χέρι κι αν είμαστε στον δικό μας δρόμο που δεν έχει αυτοκίνητα, τότε τον αφήνω! Μερικά παιδάκια είναι σκληροί διαπραγματευτές, απλά θέλει φαντασία για να βρεις τί θα δεχτούν!
Αν είσαι θετικός άνθρωπος δεν νευριάζεις εύκολα! Βέβαια, μεγάλη κουβέντα το ότι αν νιώσεις ότι ξεφεύγεις έρχεται για βοήθεια ο μπαμπάς!
(πάτησα κατά λάθος έντερ:) σε μας, αν ξεφύγω και φωνάξω το μπαμπά μας αρχίζει τα "είμαι κουρασμένος, μόλις μπήκα, δεν έκανα ούτε τσιγάρο" κλπ κλπ. Βέβαια, βοηθάει τελικά γιατί σταματάω να νευριάζω με τα παιδιά και νευριάζω με τον μπαμπά! χαχαχαχα!
βρε ολιβια δεν σε εχω γνωρισει αλλα σε εχω αγαπησει για την προσωπικοτητα σου,εισαι αξιαγαπητη,ακομα και τη φωνη σου στα βιντεο σου να ακουσει καποιος καταλαβαινει ποσο ηρεμος ανθρωπος εισαι...τα παιδακια σου μακαρι να μενανε κοντα στο δικο μου(3μιση μηνων) για να ειναι φιλοι....συγχαρητηρια για την προσωπικοτητα σου και για την διαπαιδαγωγηση των παιδιων σου!!!νομιζω πολλες σε ζηλευουμε (με την καλη εποικοδομητικη ζηλια) και θελουμε να καταφερουμε να κανουμε μια υπεροχη οικογενεια οπως εσυ!!!!φιλια πολλα :)
Εμενα γενικα ειναι υπακουο παιδακι, και μιμειται τα παντα που κανουμε, που συνηθως ειναι καλα. Με τη μιμηση και μονο πετυχαινουμε να μην κανει χαζομαρες. Κι οταν επιμενει να κανει κατι επικινδυνο, οπως να ανοιγοκλεινει συρομενες πορτες και να κλεινει μεσα τα δαχτυλα του, απλα κραταω τις πορτες με τα χερια μου, του λεω οτι τελειωσε αυτο το παιχνιδι, με κοιταει και παει να κανει κατι αλλο. Ο τροπος που εχω βρει για να ειναι ετσι, ειναι να τον επιβραβευω συνεχως για ο,τι κανει που ειναι καλο. Ετσι εχει μαθει να δινει παιχνιδια, να χαιδευει αντι να τραβαει μαλλια, να ταιζει τα αλλα παιδακια, και γενικα να ενδιαφερεται για καλα πραγματα. Το μονο πραγμα που τα βρισκω σκουρα ειναι αυτη η μαμακιαση του στυλ " δε θελω κανεναν και τιποτε, μονο τη μαμα μου", που δε με αφηνει να κανω τιποτε κι ερχεται απο πισω μου, με φωναζει συνεχεια και κλαιει οταν φευγω. το ξερω οτι στην ηλικια του 17 μηνων περιπου εχει εξαρση το αγχος αποχωρισμου, και προσπαθω να τα βγαλω περα με την ελπιδα οτι θα περασει. Δεν το κρυβω οτι αυτη η συμπεριφορα μου δημιουργει ενταση και πιεση, αλλα τι να κανω. το καταπινω, γιατι συμφωνω με την Ολιβια πως οτιδηποτε αλλο ειναι αναποτελεσματικο μακροπροθεσμα. Απ την αλλη μου κανει καλο, γιατι δοκιμαζω μεθοδους και τον γνωριζω καλυτερα. Π.χ. τις τελευταιες μερες κοιμαται παλι μαζι μου απο τη μαμακιαση που τον εχει πιασει, και εκτος των αλλων, ενω ειναι κουρουμπελο απο τη νυστα, αρνειται να κοιμηθει, επειδη με θελει κι αλλο για παιχνιδι, και γενικα με θελει για τα παντα. Χθες ανακαλυψα οτι τα πραγματα ειναι πιο απλα απο ο,τι νομιζα. Καταλαβα οτι πρεπει να επιβληθω με ηρεμο τροπο και μονο αυτο πιανει. Συνηθως εχω θεμα επιβολης στους αλλους, δεν ξερω να λεω οχι. Χθες, δοκιμασα βολτα με το καροτσι πανω κατω στο σπιτι τραγουδωντας, κι εκεινος μυξοκλαιγε και γκρινιαζε καθιστος, ενω ειχα βαλει το καροτσι σε ξαπλωτη θεση. Καποια στιγμη τρωω φλας, σταματαω. Τοτε γυρναει, με κοιταει, τον κοιταω εντονα στα ματια, του λεω " σοβαρολογω" με ηρεμο τονο, κι εκεινος μου χαμογελασε και απλα ξαπλωσε στο καροτσι και κοιμηθηκε μονος του ενω σχεδον ποτε δεν κοιμαται μονος του. Τοσο απλα, χωρις νευρα, χωρις τιποτε, λυθηκε το ζητημα. Καταλαβα λοιπον οτι πρεπει να επιβαλλομαστε εκει που πρεπει αλλα παντα ηρεμα και παντα με αυτοπεποιθηση. Ειδικα οταν εχουμε χτισει σχεση εμπιστοσυνης και ειλικρινειας και δεν χρηςιμοποιουμε πολυ συχνα κολπα για να κανουμε αυτο που θελουμε, τα παιδια ακουνε. Καταλαβα οτι επειδη δεν του φωναζω κι επειδη δεν τον πιεζω εκτος αν κατι ειναι απολυτη αναγκη να γινει, αν ειμαι σταθερη σε αυτο που θελω, τοτε θα το καταλαβει κι αυτος και θα συμμορφωθει. Αυτο βεβαια ισχυει αν φερεσαι ετσι απο νωρις, κι οχι οταν γινουν ζορικα τα πραγματα. Ειναι βεβαια και θεμα χαρακτηρα, αλλα τουλαχιστον προς το παρον φαινεται πως ειμαι τυχερη σε αυτο.
Αχ Beatrice έτσι ακριβώς ήταν και το δικό μου παιδάκι... μέχρι που έγινε 2,5 χρονών και κάτι!!! από τότε ζούμε την πλήρη μεταμόρφωση. Το άλλοτε υπάκουο βολικό παιδάκι μου είναι τώρα σαν ένας τοίχος, που όσο και να του μιλάς φυσικά και δεν θα σε ακούσει. Οχι συνέχεια ευτυχώς, όταν όμως μας πιάσει το στραβό μας τι με το καλό, τι με το άσχημο, τι να το πιάσω να του πω έλα σε παρακαλώ να ντυθείς/να βάλεις παντόφλες/να σε πάρω αγκαλιά να ηρεμήσεις ή να πω ΕΛΑ ΕΔΩ ΤΩΩΩΩΩΩΩΡΑ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΤΙΣ ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ ΣΟΥ το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει.... θα με γράψει!!! Εκεί λοιπόν που ήμουν εκ πεποιθήσεως αυτό που περιγράφει και η Ολίβια, μια πολύ ήρεμη μαμά παρά την όποια κούρασή μου, τώρα πιάνω τον εαυτό μου να φτάνει στα όρια της υστερίας. Εχει μάθει να σηκώνει και χέρι επειδή έχει τύχει να σηκώσουν χέρι άλλα παιδιά πάνω του, και όσες φορές και να έχω πει ότι δεν είναι σωστό να το κάνουμε αυτό γιατί πονάει και είναι κακό πράγμα ή οτιδήποτε άλλο, μόλις ενοχληθει απο ένα άλλο παιδί η πρώτη κίνηση είναι να σηκώσει αμέσως χέρι.... Το μόνο που έχω να πω λοιπόν από την εμπειρία μου είναι να μην γενικεύουμε καταστάσεις και να μην θεωρούμε ότι τα πράγματα είναι έτσι γενικά επειδή σε εμάς έτυχε να είναι έτσι.... Ζωντανό παράδειγμα εγώ, που αν με ρωτούσατε λίγους μήνες πριν κι εγώ θα καμάρωνα ότι χάρη στην ήρεμη προσέγγισή μου είναι τόσο καλόβολο και υπάκουο το παιδί μου, τώρα όμως που κάνει την επανάστασή του μου αποδεικνύει το ρητό "μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες".... Τα παιδιά περνούν φάσεις και δοκιμάζουν τα όριά μας, αυτή είναι η "δουλειά" τους για να ωριμάσουν, κι εμείς όμως σαν άνθρωποι θα τύχει να περάσουμε αυτά τα όρια κάποιες φορές. Γιατί οταν μετά από 1 ώρα προσπάθειας ακόμη δεν θέλουν να κοιμηθούν, και τους εξηγήσουμε ότι αν δεν κοιμηθούν αύριο θα είναι κουρασμένα και δεν θα πάμε βόλτα, αλλά αυτά μας απαντήσουν δεεεεν θέλω να πάω βόλτα θέλω να μηηηην κοιμηθώ, και περάσει άλλο ένα μισάωρο επαναλαμβάνοντας ήρεμα αυτό τον διάλογο και αναπτύσσοντας χίλιους δύο λόγους για τους οποίους είναι καλό να κοιμηθούμε τώρα, αλλά το παιδί παρόλα αυτά χτυπιέται και ουρλιάζει να παίξουμε κυνηγητό στο σαλόνι και ας έχει πάει μία το πρωί και σε 5 ώρες να πρέπει να ξυπνήσουμε να παμε για δουλειά, εεε όσες φορές και να μετρήσουμε ανάποδα τα νεύρα δεν τα γλιτώνουμε, πως να το κάνουμε!! εκτός αν αρχίσουμε τις βαλεριάνες! Και άλλωστε αν στο παράδειγμα αυτό απαντούσε εξαρχής το παιδί "ναι μαμά πάω για ύπνο" τότε χαίρω πολύ, καμία μάνα δεν θα νευρίαζε ποτέ!!!! Εκτός από πολύ σωστό είναι και πολύ εύκολο να λεει κάποιος ότι τα νεύρα δεν κάνουν καλό, και το λέω και για εμένα που επίσης το είχα γενικά κανόνα στη ζωή μου και προ παιδιού, τώρα όμως μπορώ να καταλάβω τις μαμάδες που ξεφεύγουνε που και που (μέσα σε λογικά πλαίσια, δεν μιλώ για περιπτώσεις βίας φυσικά...)
Aχ, αν εκνευριζομαι; Πρωτη φορα στη ζωη μου εχω τοση ενταση, και δεν φωναζω κι εγω μεν αλλα μου ερχεται να κλαψω απο τα νευρα! Κι εμας ο Μικρος 15 μηνων ειναι πραγματικα απιθανος, πανεξυπνος αλλα ζωηρος πολυ, και συνεχεια τσιριζει, συνεχεια! Οταν δεν γινει κατι που αυτος θελει, αρχιζει να ανεβαζει πολλα ντεσιμπελ!! Απο μεσα μου βραζω, απο εξω μου κανω σαν να μην ακουω τιποτα( σε λιγο δε θα ακουω βεβαια!)
Ολίβια, εγώ μαζί σου. Αλλά για να δώσω και την άλλη εικόνα, αυτά που λες ακούγονται από άλλον πλανήτη για γονείς που έχουν πραγματικά ζόρικα παιδιά. Και δεν ξέρω αν τελικά φταίνε αυτοί γι΄αυτό. Είναι dna μάλλον. Εγώ μεγαλώνω 2 παιδιά μέσα στο ίδιο περιβάλλον και είναι η μέρα με τη νύχτα. Και τα δύο απαιτητικά τα λένε, αλλά το ένα δεν το πιάνεις πουθενά. Και ότι το ένα είναι ζόρικο δεν είναι δικό μου συμπέρασμα. Είναι πασιφανές όπου κι αν βρεθούμε. Το τι μπορεί να κάνει για να σε εξοργίσει πίστεψε με δεν πάει καν το μυαλό σου. Τηλέφωνο και να μιλάς για δουλειά απλά δεν παίζει με την καμία δύναμη. Δε θα λέει μονο μαμά θελω αυτό. Θα έχει πέσει επάνω σου, θα σε κλωτσάει και θα ουρλιάζει. Αυτά όσες φορές και να μετρήσεις μέχρι το 10 δεν μπορείς να τα διαχειριστείς εύκολα. Μετά από άπειρες συζητήσεις με παιδοψυχολόγους ανακάλυψα τη μέθοδο της αγκαλιάς. Την περιέγραψα όπως την έχουμε εφαρμόσει στη δική μας περίπτωση στο άρθρο "Πώς να αγαπάς το παιδί σου άνευ όρων όταν αυτό σε θυμώνει", για όποιον ενδιαφέρεται. Πολύ με έσωσε, αλλά δε με γλίτωσε ακόμη. Προϋποθέτει να έχεις άπειρο χρόνο για το παιδί και να μην έχεις την παραμικρή σκοτούρα στο κεφάλι σου. Δεν μπορείς να την κάνεις και να σκέφτεσαι σε 3 λεπτά πρέπει να φύγω για να μην αργήσω. Αλλά είναι η μόνη μέθοδος που επιτέλους είδα να αποδίδει. Οποιαδήποτε άλλη μέθοδος για το πως μπορείς εσύ να συγκρατήσεις τα δικά σου νεύρα πήγε άπατη, γιατί μιλάμε για καταστάσεις που δε φαντάζεσαι. Είναι σαν αυτά τα 1-2 παιδάκια στις κούνιες που όταν φτάνουν είναι λες και ξεσπάει πυρηνικός πόλεμος. Επίσης μη νομίζεις ότι πτοούνται ιδιαίτερα ή φοβούνται με τις φωνές αυτά τα παιδιά. Μιλάμε για πολύ δυναμικές προσωπικότητες που απλά δεν τους ενδιαφέρει τι λες και κάνεις. Πρέπει να φωνάξεις υπερβολικά πολύ για να υπάρχει ενδεχόμενο να σε ακούσουν. Αλλά αυτό δεν είναι πρακτικό και δε φέρνει μακροπρόθεσμα κανένα αποτέλεσμα. Εγώ είμαι σαφέστατα κατά των φωνών και του δίνω μία στον ποπό, γιατί τα έκανα και δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να τύχει και να σε ακούσει, αλλά μακροπρόθεσμα φέρνουν μεγαλύτερη ένταση. Δεν είμαι όμως υπέρ του αυτή που φωνάζει να το κάνει μόνο στο σπίτι του και έξω να παίζει την καλή μαμά, γιατί φοβάμαι πως υπάρχει κίνδυνος να πιστέψει και η ίδια στο τέλος ότι είναι η "καλή μαμά" και να μη συνειδητοποιεί το λάθος της. Ξέρεις αν το κάνεις και μερικές φορές δημόσια και αρχίζουν να σε κοιτούν περίεργα σου χτυπάνε πιο εύκολα τα καμπανάκια ότι κάτι πάει στραβά. Υπάρχει πάρα πολύ ακόμη η νοοτροπία ότι το πολύ ατίθασο παιδί χρειάζεται και μια στον ποπό για να στρώσει που μπορεί κανείς εύκολα να μπερδευτεί με το τι είναι θεμιτό και τι όχι. Ξέρω σου ακούγομαι εξωγήινη, αλλά αυτή είναι η εικόνα του να μεγαλώνεις ένα πολύ "δύσκολο" παιδί. Έχει και τα καλά του (αυξημένη αυτοπεποίθηση, ξέρει τι θέλει και πως να το κερδίσει και άλλα τέτοια), αλλά γενικά είναι δύσκολο. Συνοψίζοντας προτείνω αυτά που λες κι εσύ (όχι ξύλο, όχι φωνές) και μια δοκιμή στη μέθοδο που περιέγραψα: Ό,τι και να κάνει όσο κακό κι αν είναι αυτό - ακόμη κι αν χτυπήσει άλλο παιδί - να του δείξεις ότι το κατανοείς, ότι του συμπαραστέκεσαι, ότι δεν είναι από άλλο πλανήτη επειδή του συμβαίνουν οι εκρήξεις αυτές που δεν τις βλέπεις σε όλα τα παιδιά και να το κάνεις να σε εμπιστευτεί ότι μπορείς να το βοηθήσεις να τις ξεπεράσει. Είναι φανταστική μέθοδος και φέρνει αποτελέσματα.
Ετσι ηταν απο παντα τα παιδια σου, η εγιναν μετα τα 2-3 ; Οχι τιποτε αλλο, αλλα να ξερω τι με περιμενει!!
H μία μόνο είναι έτσι και ήταν έτσι από πάρα πολύ μικρή. Χτυπούσε άλλους, φώναζε, έλεγε (και λέει) ακόμη ψέματα ή κάνει τον Κινέζο για να πετύχει αυτό που θέλει, δε δέχεται όρια και δε θέλει να της λες τι να κάνει. Μια παιδοψυχολόγος μου είπε πως μερικά παιδιά αυτής της γενιάς είναι έτσι, κάτι σαν εξέλιξη του είδους μου το χαρακτήρισε. Δε δέχονται να τους πεις τι να κάνουν και να μην κάνουν, έχουν όρια από μόνα τους και πρέπει μόνο να τα βοηθάς να τα ανακαλύπτουν. Και πραγματικά ενώ είναι πάρα πολύ ατίθαση, ταυτόχρονα είναι πάρα πολύ τακτική, θυμάται πολλά πράγματα (δηλ. αν της πεις το μεθεπόμενο απόγευμα θα πάμε στο γιατρό, θα έρθει τη σωστή μέρα να στο θυμίσει) και σου δίνει την εντύπωση του πολύ οργανωμένου και συγκροτημένου ανθρώπου παρόλο που σε όλα τα άλλα φαίνεται κικιρίκου. Αν χτυπήσει κάποιον και ξεκινάς να της λες δε χτυπάμε κλπ. δεν την ενδιαφέρει. Ό,τι και να της λες δεν έρχεται ποτέ σε δύσκολη θέση. Αφού καμιά φορά νιώθω ότι μιλάω με πολύ σκληρό διαπραγματευτή. Πρέπει με ερωτήσεις (τι σκέφτεσαι να κάνεις την επόμενη φορά? πως θα μπορούσες να αποφύγεις να τον χτυπήσεις όταν σε έκανε να θυμώσεις ? κ.α.) να την αφήνεις να βρίσκει μόνη της τα όρια. Όσο κουφό κι αν ακούγεται, δουλεύει. Οτιδήποτε άλλο κανένα αποτέλεσμα. Τι κι αν πεις αν κάνεις αυτό δε θα μπορέσουμε να πάμε εκεί γιατί θα πρέπει να καθαρίσουμε τη ζημιά, δεν τη νοιάζει. Σου λέει είτε να μην πάμε (όσο κι αν της αρέσει), είτε σου λέει θα το καθαρίσεις και μετά θα με πας κι εκεί. Είχαμε το σκαλί της σκέψης και το αγνοούσε. Ανεβαίναμε τη σκάλα μια φορά και περνώντας από το πρώτο σκαλί μου λέει δε θα κάτσω τώρα. Της λέω γιατί να κάτσεις αφού δεν έκανες κάτι. Ναι, μου λέει, μετά όμως που θα σε χτυπήσω θα έρθω εδώ να κάτσω. Δεν την ένοιαζε. Ήξερε θα κάτσει 3 λεπτά και θα σηκωθεί λέγοντας συγνώμη και μετά πάλι ανενόχλητη θα έκανε το ίδιο.
χαχαχαχαχαχα η κορη σου ειναι σκετη σπαζοκεφαλιά!!!! Τουλαχιστον παρηγοριεσαι οταν σκεφτεσαι το iq της!
Πόσο δίκαιο έχεις σε όλα! Τα παιδάκια πράγματι ταράζονται πολύ με τις φωνές και τις τσιρίδες. Οι τριδυμούλες μας ειναι 15,5 μηνών και ενώ όλοι ρωτάνε πως καταφέρνουμε να τις βάζουμε σε τάξη, σας ενημερώνω -με περιφάνεια- ότι όχι μόνο ακούνε στα "όχι" και στα "μη" αλλά μας διορθώνουν κι όλας όταν κάνουμε εμείς "οι μεγάλοι" κάτι που δεν πρέπει! Όχι φαντάζεστε τώρα να σας λένε τα μικράκια σας "όχι" και "μη"...? :P
μπραβο Ολιβ..... πολυ καλα τα λες!!!! Κανουμε υπομονη για τοσα πραγματα, ασημαντα και ασχετα, και για τα παιδακια μας δεν θα κανουμε και θα βαλουμε τις φωνες? Εγω παλι οταν φτανω στα ορια μου λεω απο μεσα μου'' Ιριδα χαμογελασε, εχεις μπροστα σου το μπεμπακι σου το γλυκο'' και ως δια μαγειας χαλαρωνω...