Ζωγράφισέ μου την αγάπη!

Η Αθηνά έχει μόλις λίγο καιρό που άρχισε να ενδιαφέρεται για τη ζωγραφική. Πριν ήταν βασικά μουτζούρες, χωρίς στόχο ή νόημα. Άπειροι μαρκαδόροι στο μεταξύ έχασαν τα καπάκια τους, ξυλομπογιές βρέθηκαν σε διάφορα σημεία του σπιτιού, κηρομπογιές έσπασαν. Πλέον όμως, ίσως και χάρη στα πολύ δημιουργικά πράγματα που κάνουν στο σχολείο, άρχισε να δείχνει μεγάλη αγάπη.

«Πες μου τι να ζωγραφίσω!«, φωνάζει και ο Μάνος και εγώ της δίνουμε φανταστικά σκηνικά

«Φτιάξε μια παραλία, εσένα να κολυμπάς και μια πεταλούδα να τρώει καλαμπόκι!»

«Α! Μμμ. Παραλία, πεταλούδα, Αθηνά, καλαμπόκι. Μάλιστα«, μουρμουρίζει και με κοφτές μαρκαδοριές σαν καλλιτέχνης πάνω στο πικ της δημιουργικότητας αρχίζει να σχεδιάζει.

Τα σχέδιά της είναι αφαιρετικά, μα αν την παρατηρήσεις, θα δεις ότι βάζει λογική σε ότι σχεδιάζει. Ας πούμε το δάσος είναι μια σειρά από κατακόρυφες γραμμές, άλλες ψηλότερες, άλλες κοντύτερες. Το καλαμπόκι είναι μια… μπουκλωτή γραμμή. Οι άνθρωποι έχουν πάντα τα χέρια ανοιχτά. Και ο Αρχέλαος είναι πάντα ο μικρότερος όλων.

Νωρίς το απόγευμα, ο Αρχέλαος κοιμόταν, ο Μάνος χαλάρωνε στον καναπέ, δίπλα του εγώ. Η Αθηνά ζητούσε παραγγελιές, ζωγράφιζε και με το χέρι στη μέση παρουσίαζε τα έργα της περιμένοντας την -αντικειμενικότατη- κριτική μας.

«Μαμά, τι να ζωγραφίσω τώρα;»

«Ζωγράφισε μου την αγάπη!»

«Την αγάπη; Τι είναι αυτό;»

«Αγάπη είναι… μμμ… Η μαμά αγαπά την Αθηνά»

«Α, εντάτσει. Θα ζωγραφίσω μία αγάπη»

«Κατάλαβες τι είναι;»

«Ναι, αυτό«, μου λέει και πέφτει πάνω μου, καθώς καθόμουν στον καναπέ, σφίγγοντας με στην αγκαλιά της.

«Ναι. Αυτο ακριβώς»

«Εντάτσει»

Και μετά από λίγα δευτερόλεπτα, μου παρουσίασε το έργο της. Πιο απλό από τα προηγούμενα. Χωρίς μάτια, χέρια, μαλλιά.

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, όμως εγώ πιστεύω ότι είναι η πιο ουσιώδης απεικόνιση της αγάπης.

Και λίγες μέρες μετά… έγινε τατουάζ!