Παιδιά χωρισμένων γονιών και γιορτές

γράφει η Νανά Παλαιτσάκη

Ό,τι γράφω, όπως κάθε φορά άλλωστε, το έχετε καταλάβει πιστεύω, προκύπτει απο βιωματικές εμπειρίες. Όσοι παρακολουθείτε την ζωή μου, γνωρίζετε ότι είχα χωρίσει όταν το παιδί μου ξεκινούσε το δημοτικό. Δύσκολη ηλικία, θα πούνε πολλοί. Δεν έχω βρει, αλήθεια σας το γράφω, εύκολη ηλικία για να χωρίσει ένα ζευγάρι με παιδιά…

Μετά απο δικές μου εμπειρίες, αλλά και  απο εμπειρίες κολλητών μου φίλων, ξέρω ότι ΚΑΘΕ παιδί δεν θέλει ΠΟΤΕ  το «μόρφωμα μπαμπάς – μαμά» να διαρραγεί. Η εικόνα του αναγνωστικού της πρώτης δημοτικού που για πολλααααααα χρόνια «εκπαίδευσε» με κυρίαρχα στερεότυπα γενιές και γενιές, ήθελε την οικογένεια να αποτελείται απο τον μπαμπά, την μαμά, τον παππού, την γιαγιά και δύο αδελφάkια, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Όλοι τρώγανε γύρω απο ένα τραπέζι, εξαιρετικά αγαπημένοι και χαμογελαστοί, η γάτα γουργούριζε μπροστά στο τζάκι και οι νιφάδες του χιονιού έπεφταν αργά έξω απο το τζάμι

Φυσικά αυτη την εικόνα οικογενειακής θαλπωρής την συναντάμε κυρίως στα παραμύθια. Ομως η ζωή δεν είναι «κλασσικά εικονογραφημένα»

ΕΧΩ ΧΩΡΙΣΕΙ. ΤΙ ΚΑΝΩ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;

«Εδω σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα»

Δεν έχω χειρότερο σταυρόλεξο να λύσω. Αλήθεια σας το γράφω.

Οι γιορτές πάντως για χωρισμένους ανθρώπους είναι απο τις χειρότερες περιόδους και η διαχείριση τους απαιτεί στρατηγική ανάλογη του Στρατηγού Πάτον!!! Γελάσατε;;; Χαίρομαι. Αλλά!

Οι χωρισμένοι γονείς, όταν περνάει η εμπόλεμη περίοδος, επιχειρούν για το «καλό των παιδιών» να συναντιούνται τις γιορτινές μέρες μαζί με τα παιδιά, υπο την επίφαση μιας «φιλικής σχέσης για την ισσοροπία των παιδιών»

Δυστυχώς για όλους εμάς τους ενήλικες, τα παιδιά απο την μικρή ηλικία έχουν εξαιρετικές «κεραίες» που κατανοούν που αρχίζει το ψέμμα και που τελειώνει η αλήθεια. Είναι γι’ αυτό που γίνομαι θηρίο, όταν ακούω απ ορισμένους φίλους που ζούνε σε «λευκούς γάμους» και δεν χωρίζουν «εξαιτίας τω παιδιών» ότι ΔΕΝ υπάρχει χειρότερο απο τα παιδιά εκείνα που τα καταδικάζουν οι γονείς ερήμην τους να βιώνουν την υποκρισία ως πραγματικότητα. Τα παιδιά μας καταλαβαίνουν εξαιρετικά αυτό που νιώθουμε πριν τους μιλήσουμε.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ

Λοιπόν. Ένας χωρισμός είναι ένας χωρισμός. Αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάει η γονική σχέση γιατί χωρίζουν οι σύντροφοι. Αντιθέτως η γονική σχέση μπορεί να γίνει περισσότερο ποιοτική. Το παιδί εκτιμάει αφάνταστα το ν’ ασχοληθείς μαζί του ένα τέταρτο της ώρας ουσιαστικά, παρά να συνυπάρχεις μαζί του στον χώρο 24 ώρες και ουσιαστικά να είσαι «αλλού».

Το «πως θα περάσουν τα παιδιά τις γιορτές όταν οι γονείς δεν είναι μαζί» εξαρτάται απο το κατά πόσο έχουν ενηλικιωθεί οι γονείς!!! Σας ξαφνιάζω; Χαίρομαι. Κοιτάξτε, η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα παιδιά μας είναι καλά όταν εμείς είμαστε καλά. Σε όλα αυτά που γράφω φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά… δυστυχώς όταν ο ένας σύντροφος έχει εγκαταλείψει τον άλλον γιατί πιθανόν να τον «σιχάθηκε» για μία σειρά απο λόγους… ΠΩΣ είναι δυνατόν να πιστέψουν τα παιδιά ότι οι δύο αυτοί άνθρωποι που επιχείρησαν να «ξεσκίσουν» συναισθηματικά ο ένας τον άλλον είναι «μαζί  ενονόματι μιας γιορτής»;

Μπορεί να μην μπορούν να εκφράσουν άμεσα ότι αυτό που βιώνουν είναι γελοίο, μπορεί να επιθυμούσαν οι γονείς να είναι μαζί, αλλά… αλλά όταν έχει προηγηθεί απαξίωση των συντρόφων =, τα παιδιά επιθυμούν ΚΑΘΑΡΕΣ ΛΥΣΕΙΣ. Αυτή η επιλογή εμπεριέχει ποσοστό κόστους. Καταρχάς γιατί έχει να κάνει με τις ηλικίες των παιδιών, όπως και με την αιτία χωρισμού του ζευγαριού. Όμως τα παιδιά μας ποτέ δεν μένουν επτά χρονών ή δεκαεπτά… Κάποια στιγμή, όταν ανοίγουν τα δικά τους φτερά, θα μας «καθίσουν σε πάγκο  και τους ένοχους και τους λιγότερο ένοχους γεννήτορες» και όπως μου έλεγε και ο Θείος μου ο Φιλόλογος στην αρχαία τραγωδία, έπρεπε ο ήρωας να περάσει και απο την μητροκτονία και απο την πατροκτονία για να ελευθερωθεί!

Δυστυχώς θα υπάρξουν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο που κάποτε αγαπήθηκαν, συνυπήρξαν μαζί, μοιράστηκαν αιώνιους όρκους, απέκτησαν παιδιά και… κάποια στιγμή για 1500 λόγους δεν ανέχεται ο ένας ούτε την φιγούρα του άλλου. Αυτή την δυσανεξία της συνύπαρξης, τα παιδιά είναι τα πρώτα που την αισθάνονται. Αυτή την έκτη αίσθηση του παιδιού μας ή των παιδιών μας πρέπει, παραμερίζοντας εγωισμούς, καθωσπρεπισμούς και ενοχές, να ξεπεράσουμε.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ

Είστε σίγουροι ότι τα παιδιά σας θέλουν επειδή είναι γιορτές να φάτε με το έτερον πρώην ήμισυ;

Είστε βέβαιοι ότι τα παιδιά δεν αισθάνονται ότι με διαφορετική σύνθεση θα θέλατε να περάσετε την συγκεκριμένη βραδιά ή το συγκεκριμένο μεσημέρι;

Είστε βέβαιοι ότι τα παιδιά είναι χαρούμενα γιατί τους «κατσικώνονται» θείοι, θείες, συμπέθεροι και συμπεθέρες «πακέτο» με γονείς που τους χωρίζει ότι τον ΣΥΡΙΖΑ με την Χρυσή Αυγή;

Είστε βέβαιοι ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν ότι πιθανόν ένας γονιός να παρίσταται υπο μορφή αγγαρείας, ενώ θα προτιμούσε να είναι με την παρέα του και να κάνει πατινάζ;

Είστε σίγουροι ότι τα παιδιά δεν είναι πιο χαρούμενα για το διαζύγιο απ’ ότι εσείς;

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΛΑΘΟΣ των ενηλίκων είναι ότι «γυρίζουμε την πλάτη στην συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών μας»  Όσοι όμως το αγνοούμε, να είμαστε έτοιμοι να κλάψουμε στην αγκαλιά του κολλητού μας, όταν τα παιδάκια μας θα έχουν  καβατζάρει τα εικοσιπέντε… εκεί είναι που μας περνάνε απο κρισάρα!

Ξέρετε τι έχω καταλάβει μετά απο χιλιάδες διαταραγμένες σκέψεις για το πως είναι καλύτερα να μεγαλώνουν παιδιά χωρισμένων γονιών;

Τα παιδιά εκτιμούν τις τίμιες σχέσεις.

Ό,τι είναι «δήθεν » μπορεί να μοιάζει ότι τα αφήνει αδιάφορα, αλλά σωρεύει τόσο θυμό μέσα τους που όταν ξεσπάσει θα δημιουργήσει παράπλευρες απώλειες και στο «θύμα» και στον «θύτη»

ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ!

[divider]

Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο

nanapalaitsaki.blogspot.gr