Θα σας πω μια ιστορία που δεν έχει ηθικό δίδαγμα… ή μπορεί και να ‘χει…ποτέ δεν ξέρεις… αλλά εγω πάντως το γράφω χωρίς ηθικό δίδαγμα.
Είμαι στο σπίτι των φίλων μου Δέσποινας και Κανέλου οι οποίοι λατρεύουν την Αθηνά. Και εκείνη αυτούς. Της λέω ότι θα πάμε να τους δούμε και παθαίνει υστερία από τη χαρά της. Ο μεν Κανέλος είναι ο γυμναστής, παιδοβασιλιάς της που τη βάζει και σκαρφαλώνει στα πιο απίστευτα (και πολύ συχνά ψιλoεπικινδύνα γκρρρρρρρ) πράγματα που μπορεί να ονειρευtεί ένα παιδί, που της φτιάχνει ολόκληρη υπερπαραγωγή με τις πλαστίνες, την ταϊζει με ειδική ιεροτελεστία φυστίκια… που τον ποδοπατάει… κι αυτός χαίρεται ό,τι μαλακία κι αν του κάνει. Η Δέσποινα είναι η φιλενάδα της. Πάει και κουρνιάζει δίπλα της και τα λένε… παίζουν με το iPad …της δείχνει τον κήπο της… H Αθηνά είναι μόνος άνθρωπος επί γης που του επιτρέπεται όχι μόνο να ακουμπά τα λουλούδια της, αλλά και να τα τσουρομαδεί. Αυτη είναι η φίλη της… ο άλλος είναι το παιχνίδι της.
Σήμερα λοιπόν παρατηρησα ότι δεν τους μπερδεύει ποτέ.
Δηλαδή ποτέ της δεν παίζει και με τους δυο τους ταυτόχρονα… εκτός πια και αν το επιδιώκουν εκείνοι… και τους μοιράζει στα ίσια και ακrιβοδίκαια τον χρόνο.
Στο μεγαλύτερο μέρος της (σχεδόν) εβδομαδιαίας εππίσκεψης μας, το ανδρόγυνο προσπαθει με κάθε τρόπο να πάρει το παιδί… Οχι με αγαρμπο τρόπο, αλλά κάθε φορά με ευρηματικό… υπάρχει ανταγωνισμός αναμεταξύ τους… εκεί δλδ που η Δέσποινα εξηγεί στην Αθηνά ποιός είναι ο Σνούπι και οι φίλοι του, εμφανίζεται ο Κανέλος με μαράκες και άλλα περίεργα μουσικά όργαντα -κρουστά βέβαια, που έχουν συλλέξει από τα ταξιδια τους ανα την υφήλιο… Δεν έχω γνωρίσει πιο ταξιδιάρα από τη φίλη μου και χαίρομαι πολύ γι’ αυτο γιατι τα ταξίδια είναι γνώση.
Αυτό όμως που παρατηρησα σήμερα -από το σπίτι τους το γράφω αυτο το ποστ, γιατι μ’ έχουν γραμμένο στα παπάρια τους, αφου παίζουν ΣΥΝΕΧΩΣ με την Αθηνά!)… παρατηρησα λοιπόν, ότι ο μοναδικός τρόπος να βγάλεις τον πραγματικό σου εαυτο είναι ένα παιδί. Για να συνεννοηθείς μαζί του πρέπει να σε γουστάρει επειδή είσαι αληθινός. Αλλιώς δεν σε γουστάρει.
Τέλος.
Τα παιδιά έχουν ακόμα αναπτυγμένα ένστικτα που κάνουμε το πάν για να τους τα μειώσουμε… μέχρι που το καταφέρνουμε νομίζω ότι είμαστε το μοναδικό θηλαστικό που το κάνει… όλα τα άλλα κάνουν το αντίθετο… Και τότε σκέφτηκα ότι οι φίλοι μου … αν τους ξέρεις… σε όλη τους τη ζωή έτσι είναι. Ο ενας είναι πρακτικός, δωστου manual -δεν έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου- και παρτου τη ψυχή. Της Δέσποινας είναι στο θεωρητικό. Σάν χάνοι κρέμονται από τα χείλη της οι φιλενάδες της… από τα χείλια της… και επί πολλά χρόνια και χιλιάδες ακροατές της στο ραδιόφωνο.
Ολα κάνουν φιτ.
Και η Αθηνά το ξέρει… από ην πρώτη στιγμή.
Σε κάποια στιγμή λοιπόν που ο Κανέλος είναι νοκ άουτ, καθώς η Δέσποινα με την Αθηνά αγκαλιά και οι δυο τους με τα πόδια πάνω στον καναπέ – το΄χετε έτσι;- της εξηγεί τι ρόλο έπαιζε ο κάθε φίλος του Σνούπι… παίρνω την μανα μου τηλέφωνο να δει τί κάνει. Η μητέρα δεν ακούει… είναι μια χαρά… αλλά δεν ακούει… και εγω την παρνω τηλέφωνο στην αγαπημέη της σειρά με τσίτα στα γκάζια τον ήχο -το ‘χετε κι αυτό έτσι; -να τη ρωτήσω τί κάνει… Μια χαρά ήταν… χάρηκε που με άκουσε (λέμε τώρα)… τους έστειλε τα φιλιά της… έστειλα κι εγω στη θεία Βάσω, που είναι κατα δυο χρόνια μικρότερη αδελφή της. Η θεία Βάσω που επίσης δεν ακούει καμπάνα τσιρίζει από το σαλόνι που είναι η τηλεόραση στην τσίτα: «φιλιάαααααα» και η μαμά μου λέει: «Είπες κάτι Βάσωωωω; Χαμήλωσε την τηλεόραση… οχι, εγω έχω το τηλεκοντρολ…. εσύ είσαι αγαπούλα μου; Φιλιααααααααα…. είπες κάτι Βασω;» Δηλαδη αν δεν τοχετε κι αυτό… τί να πωωωω… κι έκλεισα χαρούμενος που είναι καλά αλλά κάτι κρόσια χάιδευαν το στομάχι μου.
Χαλαρός άνθρωπος είμαι όχι ήρεμος.
– Ρε γαμώτο… λέω στον Κανέλο… παίρνω τηλέφωνο τη μάνα μου και δεν ακούει…
Ο Κανέλος σταματά να σκέφτεται με ποιόν τρόπο θα πάρει την Αθηνά από την Δέσποινα και μου απαντα:
– Αυτα που ήθελε τ’ ακουσε!
Σας είπα κι επιμένω δεν έχει ηθικό δίδαγμα -τρομερή μανία το ηθικό δίδαγμα αυτών που γράφουν, υποθέτω από το σχολείο τους έχει μείνει…
Η αλήθεια δεν είναι ηθικό δίδαγμα…
Η αλήθεια είναι η αλήθεια… μην το παιδεύουμε!
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Απολαυστικός όπως πάντα!!!
ipero os manos opos panta!
Να πω κατι εντελως ασχετο; Η Αθηνα ειναι κούκλα κι εχει ενα απιστευτα γαματο υφος. Αχ, σας ζηλευω, ποτε θα φτασει κι εμενα στην ηλικια της;
Οι αγαπημένες μου ιστορίες είναι αυτές που δεν έχουν ηθικό δίδαγμα!!!
Κι εμένα η μάνα μου δεν με ακούει στο τηλέφωνο όταν έχει Φατμαγκιούλ! Άργησα να καταλάβω ότι έφταιγε το σήριαλ για την δυσκολία στην επικοινωνία, αλλά τουλάχιστον ησύχασα ότι δεν έχουμε κάτι παθολογικό! :)
Δεν κολλάω στο αν έχει ηθικό δίδαγμα ή όχι, αλλά θα σου πω ότι συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ σε αυτό για το ένστικτο και πως μεγαλώνοντας "καταπιεζόμαστε" να το παρακούμε. Σαν παιδιά υπάρχουν πράγματα που φοβόμαστε και άλλα όχι. Αυτά που δεν φοβόμαστε με κάποιο "μαγικό" τρόπο μαθαίνουμε τελικά να τα φοβόμαστε (έντομα, σεισμοί κλπ) κι εκεί που το ένστικτό μας μας λέει ότι κάτι είναι λάθος ή κάτι γίνεται έτσι ή να κλαίμε όταν είμαστε συναισθηματικά φορτισμένοι ή να φοβόμαστε κάτι...ε, εκεί είναι που το χάνουμε το παιχνίδι μεγαλώνοντας...Γιατί "δεν γίνεται...είσαι μεγάλο παιδί τώρα...πρέπει να μάθεις να μην κλαις/να μην φοβάσαι/ να κάνεις αυτό ή εκείνο"....
αχ Μανο..πόσο φιλοσοφημενα κ σωστά τα λόγια σου.τυχερά τα παιδιά σας που σε έχουν ΠΑΤΈΡΑ..
Κ γαμω τα ποστ φιλε μου!