Αχ αυτή η κρίση! (συμβίωση με τα πεθερικά)
Το Νοέμβριο του 2010 μου έκανε πρόταση γάμου ο άντρας μου, με τον οποίο είχα σχέση από τον Σεπτέμβριο του 2002. Με το που επισημοποιήσαμε τη σχέση μας μετά από λίγο μετακομίσαμε στην επαρχία στο χωριο του συζύγου μου.
Επειδή ήμασταν στο ξεκίνημά μας και επειδή εργαζόταν μόνο αυτός αποφασίσαμε να μείνουμε ΑΡΧΙΚΑ στο ισόγειο του σπιτιού του πεθερού μου σε μια γκαρσονιέρα (15 τμ με την τουαλέτα μαζί) η οποία ήταν πλήρως εξοπλισμένη με έπιπλα και πολυκούζινο και η οποία προυπηρχε. Έτσι θα εξοικονομούσαμε χρήματα από το να μην έχουμε έξοδα ενοικίου, ρεύματος, πετρελαίου κτλ. και θα αρχίζανε να αναστηλώναμε σιγά-σιγά ένα παλιό σπίτι που είχαμε αγοράσει.
Στην αρχή ήταν όλα καλά, δε με ένοιαζε η έλλειψη χώρου γιατί δεν περνούσα και πολλή ώρα σπίτι γιατί πήγαινα και βοηθούσα τον άντρα μου στη δουλεια του και εκτός αυτού είχα πολύ καλές σχέσεις και με τα πεθερικά μου, τα οποία γνώριζα από το τρίτο έτος της σχέσης μας και μπαινώβγαινα τακτικά σπίτι τους πριν επισημοποιήσω με τον άντρα μου. Έτσι πολύ άνετα ανέβαινα στις πεθεράς μου που είχε την άνεση και τα πάντα στο νοικοκυριό της, σε αντίθεση με το δικό μου νοικοκυριό από κάτω, να μαγειρέψω, να κάνω τα γλυκά μου και σε μια από τις ντουλάπες στις παιδικές κρεβατοκάμαρες είχα μερικά προσωπικά μου αντικείμενα που δεν είχα χώρο να τα βάλω στην δικιά μας γκαρσονιέρα. Για να μη σας τα πολύ λόγω όλα μέχρι τότε μια χαρά….
Επτά μήνες αργότερα έμεινα έγκυος δίδυμα, άρχισα να αγχώνομαι γιατί δεν είχαμε ακόμα ξεκινήσει το σπίτι μας και θα ήταν πολύ δύσκολο να το ξεκινούσαμε εκείνη την περίοδο. Τα έξοδα μας ήταν περισσότερα από τα έσοδα μας, παρόλο που δούλευα κι εγώ ως το 6 μήνα της εγκυμοσύνης μου (αναγκάστηκα να σταματήσω γιατί όλο τον 7ο τον πέρασα στο νοσοκομείο και τη 2 μέρα του 8ου μήνα γέννησα).
Έτσι ξανά αποφασίσαμε να παραμείνουμε στα 15 τετραγωνικά τα οποία τα μετατρέψαμε μόνο σε κρεβατοκάμαρα πλέον γιατί δε χωρούσε τίποτα άλλο πλέον παρά μόνο το σπαστό διπλό κρεβάτι μας που έκλεινε και γινόταν καναπές, τις δύο κούνιες και τα 2 ριλάξ. Εκεί την βγάζαμε με τα μωράκια μου όλη μέρα μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2012 που τα μωράκια μου έγιναν 8 μηνών, μετά έπρεπε να ανεβαίνω από πάνω στη πεθερά μου γιατί χρειαζόμουν πάρκο το οποίο δεν είχα χώρο να το βάλω από κάτω και τα μικρά δεν ήθελαν να μπαίνουν με τίποτα στην κούνια τους για να παίξουν όπως έπαιζαν στο πάρκο γιατί νόμιζαν ότι τα έβαζα για ύπνο και τα ριλάξ τα είχαν βαρεθεί πια. Αργότερα χρειαζόμουν 2 καρεκλάκια του φαγητού και λίγο αργότερα 2 στρατες.
Τότε λοιπόν άρχισαν και τα προβλήματα μας και όταν εγώ επέστρεψα στη δουλειά και όσο τα παιδιά μου μεγαλώνουν τα προβλήματα χειροτερεύουν.
Για να σας δώσω να καταλάβαινε τα πάντα μέσα στο σπίτι της πεθεράς μου είναι απαγορευμένα.
- Όχι στους καναπέδες
- Όχι στα ντουλάπια
- Μη στο ψυγείο
- Όχι τα παιχνίδια πάνω στο τραπέζι
- Όχι τα παιχνίδια πάνω στο κρεβάτι
- Μη κουτουλάτε με τα ποδηλατάκια τις πόρτες
- Δεν τρώμε και να περπατάμε, τρώμε μόνο στα καρεκλάκια μας
Δεν είμαι αναίσθητη μάνα θέλω τα παιδιά μου να έχουν όρια, κανόνες και τάξη στη ζωή τους αλλά πιστεύω ότι τα όχι και τα μη πρέπει να είναι συγκεκριμένα και σοβαρούς λόγους αλλιώς πετυχαίνεις το αντίθετο αποτέλεσμα όπως μου έχει συμβεί εμένα τώρα.
Δεν έχω και δεν είχα απαίτηση από ένα μωράκι 15 μηνών (τότε και 2 χρονών τώρα) που ότι και περπατάει να μην εξερευνήσει το σπίτι, τα ντουλάπια και το χώρο γύρο τους. Όλα αυτά πάντα με μέτρο.
Δεν έχω απαίτηση από τα παιδιά μου τα οποία είναι αλλεργικά και χαμηλά στις καμπύλες τους να σταματήσουν το παιχνίδι τους για να τα βάλω στο καρεκλάκι για να τους δώσω λίγη μπανάνα ή ένα σπιτικό κουλουράκι να φάνε. Όταν το κάνεις αυτό συνήθως φωνάζουν και κλαίνε γιατί τα σταματάς από την δραστηριότητα που κάνουν για να τους δώσεις κάτι να φάνε και από τα νεύρα τους μετά δε το τρώνε. Όταν πρόκειται όμως να φάνε μεσημεριανό, κάποια κρέμα ή το βραδινό τους εννοείται ότι κάθονται στα καρεκλάκια τους. Ποτέ όσο κακόφαγα κι αν ήταν δεν τα τάϊσα σηκώνοντας τα στα χέρια, ούτε κάνοντας βόλτες έξω στη παιδική χαρά ή κοντά στο κοτέτσι, ούτε κυνηγώντας στα από πίσω για να φάνε. Ήμουν ξεκάθαρή ότι την ώρα του φαγητού είμαστε όλοι στο τραπέζι, όμως όταν θέλω να τους δώσω ένα μπισκοτάκι στα ενδιάμεσα ή μια φρυγανιά κι αυτά παίζουν ήσυχα δεν τα διακόπτω και τους το δίνω και το τρώνε εκεί που κάθονται και όταν κάνουν ψίχουλα το μαζεύω αμέσως. Η πεθερά μου δε τα αφήνει να φάνε τίποτα αν δεν κάθονται στο καρεκλάκι τους για να μη λερώνουν το σπίτι, βέβαια προφασίζεται το γεγονός ότι κάποιες φορές τα πιάνουν από κάτω και τα τρώνε αλλά δεν είναι αυτός ο πραγματικός λόγος..
Πόσο κακό μπορεί να είναι όταν ένα παιδάκι 22 μηνών κάθετε ήσυχο στο τραπέζι της κουζίνας και παίζει με το αμαξάκι του, από τη στιγμή που υπάρχει τζάμι στο τραπέζι και δεν κάνει γρατζουνιές στο ξύλο; Γιατί η Πεθερά μου τους απαγορεύει να τσουλάνε και να παίζουν με τα αμαξάκια τους πάνω στο τραπέζι.
Είναι παράλογο που τα μικρά μου τους αρέσει να κάθονται ή να ξαπλώνουν στον καναπέ του σπιτιού, από τι στιγμή που υπάρχουν καλύμματα; Δεν λέω να χοροπηδάνε σαν τα τρελά!!! Η πεθερά μου δεν τα αφήνει να πλησιάσουν καν.
Είναι κακό που τους αρέσει να ανοίγουν το ντουλάπι με τα κατσαρολικά και τα τάπερ; Και πόσο κακό είναι να δώσεις στα μικρά σου 2 ξύλινες κουτάλες και 2 μπολ που δε χρειάζεσαι ώστε να παίξουν. Γιατί η πεθερά μου τους απαγορεύει να παίζουν με τέτοια πράγματα, «Αυτά είναι τα δικά μου παιχνίδια, εσείς να πάτε να παίξετε με τα δικά σας!!!» τους λέει.
Είναι κακό στο σπίτι μας όταν το φαγητό μένει να το τρώμε το βράδυ ή την επόμενη μέρα; Γιατί η πεθερά μου έχει μάθει τον άντρα μου και τα υπόλοιπα παιδια της να τρώνε φρέσκο φαγητό και ότι μένει (που πάντα μένει πάρα πολύ) να το δίνει στις κότες ή στους σκύλους. Έτσι λοιπόν κάνει και στα παιδιά μου, ενώ αφήνω φαγητό όταν κάποιες φορές έχει μείνει για να τα ταΐσει, όμως τις περισσότερες φορές το βρίσκω ή πεταμένο ή άθικτο και τα έχει ταΐσει κάτι άλλο φρέσκο που μαγείρεψε αυτή.
Ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα που αντιμετώπιζα και αντιμετωπίζω είναι τα καθαριστικά και τα φάρμακα τα οποία βρίσκονται όλα σε περίοπτη θέση και έχουν εύκολη πρόσβαση από τα μικρά μου. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να της αλλάξω θέση μόνο την χλωρίνη και το άζαξ, όλα τα υπόλοιπα: υγρό σαπούνι για τα πιάτα, του πλυντηρίου πιάτων, σαμπουάν και αφρόλουτρα είναι όλα στη θέση που τα είχε και πριν έρθουν τα παιδιά μου σπίτι της. Επίσης τα φάρμακα τους είναι όλα σε μια τσάντα πάνω στο κομοδίνο τους. Παρόλο που το έχουμε επισημάνει πολλές φορές ώστε να φυλαχτούν κάπου αλλού για να μην έχουμε κανένα ατύχημα η απάντηση είναι «Ε και που να τα βάλουμε, εκεί μας βολεύουνε και ούτως η άλλως εμείς κλειδώνουμε πάντα την πόρτα του δωματίου μας».
Και αυτά είναι μόνο κάποια από αυτά που μου συμβαίνουν, δε θέλω να σας κουράσω. Αααα και δε σας αναφέρω και καθόλου τα τεράστια προβλήματα που έχω με τον άντρα μου εξαιτίας αυτής της συμβίωσης …
Το πρόβλημα μου τώρα είναι ότι τα παιδιά μου είναι 2 χρονών και δεν με υπακούν, δεν με θέλουν, με χτυπάνε, με δαγκώνουν, όταν τα μαλώνω ή τους μιλάω σοβαρά αυτά γελούν και με κοροϊδεύουν και όταν δεν τους κάνω το χατίρι φωνάζουν και θέλουν αμέσως την γιαγιά τους.
Ενοχλούμαι ειλικρινά γιατί αυτή την ακούν καλύτερα από ότι εμένα και νοιώθω ότι έχει κερδίσει τα παιδιά μου και δε ξέρω πώς να πάρω πίσω το χαμένο έδαφος.
Σε λίγες μέρες λίγη η σύμβαση μου και θα επιστρέψω σπίτι (στης πεθεράς μου δηλαδή) και ειλικρινά φοβάμαι για το πώς θα αντιμετωπίσω τα παιδιά μου, πως θα τα βάλω στη σειρά και στο πρόγραμμα που τα είχα πριν πιάσω δουλειά, όταν πλέον θα είμαστε και οι δυο για αρκετές ώρες μέσα στο ίδιο σπίτι.
Πως μπορώ να έχω εγώ τους δικούς μου κανόνες για τα παιδιά μου όταν ήδη υπάρχουν κανόνες στο σπίτι που φιλοξενούμαστε και είμαι υποχρεωμένη παρ’ όλο που διαφωνώ σε κάποια πράγματα να τους ακολουθώ;
Έλεος, κοντεύω να τρελαθώ ειλικρινά και θέλουμε 6-7 μήνες ακόμα για να τελειώσουμε το δικό μας σπίτι.
Αναρωτιέμαι συνεχώς για το αν είμαι καλή μάνα και καλή σύζυγος γιατί το όλο κλίμα με κάνει να νοιώθω αποτυχημένη….
Εκτιμώ, ευχαριστώ και είμαι υπόχρεη σε όλα όσα μας έχουν προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια τα πεθερικά μου (και πιστέψτε μας είναι πάρα πολλά), είναι καλοί άνθρωποι και αγαπούν πολύ τα παιδιά και τα εγγόνια τους, αλλά έχουν και οι ίδιοι κουραστεί με όλη αυτή τη κατάσταση. Όμως ειλικρινά δε ξέρω γιατί παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να παραβλέψω όλα όσα συμβαίνουν και να σκέφτομαι ότι λόγω της μεγάλης υποχρέωσης που τους έχω, πρέπει να υπομένω καταστάσεις που με φθείρουν, επηρεάζουν την οικογενειακή και ψυχική μου ισορροπία .
Πείτε μου τι κάνω λάθος; Εγώ φταίω, εγώ είμαι η παράξενη; Δε με νοιάζει πλέον η σχέση μου με τα πεθερικά μου αλλά η σχέση μου με τα παιδιά μου και τον άντρα μου που έχει υποστεί τρομερή φθορά.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αν τα πεθερικά αγαπούσανε τον γιο τους και τα εγγόνια τους τοτε θα παραχωρούσανε το σπίτι στον γιο τους με την οικογένειά του και θα μένανε στην γκαρσονιέρα.Εγω αυτο θα έκανα. Ομως προφανως κοιτανε πρωτα την βολή τους και αναγκαστικά χωρις να το θέλουνε ,ανέχονται παιδιά και εγγόνια.Οι γονεις οταν αγαπάνε και ειναι στοργικοί γίνονται ΘΥΣΙΑ για τα παιδια τους και δεν κοιτάνε πρώτα τον κ@λο τους.Τωρα το καταλαβα και εγω που εκανα 2 παιδια.Πανω απο ολα βαζω τα παιδια μου και μετα τον εαυτο μου! Η ευτυχια μου ειναι να ειναι πρωτα απο ολα τα παιδιά μου.Να ειναι καλα και να τα βοηθήσω.Ας μεινω και σε καλύβα εγω. Δυστυχως δεν ειναι ολοι οι γονεις στοργικοί και με αγάπη.Ειναι πικρο να το βλέπεις αυτο... κυριως οταν βρισκεσαι σε περιοδο αναγκης.Αλλα να ξερετε πως ροδα ειναι και γυριζει.
ΑΧ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΜΑΡΙΑ!! ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΙ.. ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΑΠΑΝΤΤΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΣΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ. ΛΥΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΕΣΥ, ΜΟΝΗ ΣΟΥ Η ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ. ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ. ΑΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΣΚΕΨΟΥ ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ "ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣ"; ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ.. ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΑΠΟ 2 ΧΡΟΝΩΝ ΕΠΙΑΝΕ ΤΟ ΚΑΡΕΚΛΑΚΙ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ "ΕΠΙΑΝΕ ΚΡΙΣΗ" ΤΗΝ ΕΒΑΖΑ ΕΚΕΙ, ΦΩΝΑΖΕ, ΕΚΛΑΙΓΕ, ΕΚΑΝΑ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΠΕΤΡΑ Κ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙ Η ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ Η ΚΑΘΕ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ Π.Χ. ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΛΕΩ, ΘΑ ΣΟΥ ΠΑΡΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΟ Κ ΕΓΩ ΚΛΑΙΩ ΣΤΟ ΔΙΠΛΑ ΔΩΜΑΤΙΟ, ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ.. ΓΕΝΙΚΑ ΘΕΛ. ΝΑ ΠΩ, ΠΩΣ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ. ΜΠΟΡΕΙΣ, ΕΑΝ Κ ΕΦΟΣΟΝ ΕΧΕΙΣ ΣΥΝΕΝΟΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΣΟΥ, ΝΑ ΤΗΣ ΠΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ.. ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΠΑΕΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΝΑ ΣΕ ΔΑΓΚΩΣΕΙ ΝΑ ΦΩΝΑΞΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΔΑΓΚΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΜΑ.. ΕΦΟΣΟΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΑΚΟΥΝΕ.... ΣΟΥ ΕΔΩΣΑ ΜΕΡΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΧΑΖΑ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ... Α Κ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΕΓΡΑΨΕ ΚΑΠΟΙΑ ΦΙΛΗ, ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΩΡΑΙΑ ΜΕΡΑ ΠΑΡΕ ΤΑ ΜΩΡΑ ΣΟΥ Κ ΦΥΓΕ... ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΚΟΥΡΑΣΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΤΑΒΑΤΟ ΜΟΥ! ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ! ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ Κ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ! ΣΕ ΦΙΛΩ!
ΘΕς να κερδίσεις τα παιδιά σου, τότε πρέπει να κουραστείς ακόμα περισσότερο : α) Μόλις γυρνά από τη δουλειά να ασχολείσαι μαζί τους.. Παίχτε κυνηγητο μέσα στο σπίτι, κάνε ότι είναι ο λύκος και εκείνα τα κατσικάκια και γαργάλατα, βάλτε μουσική και χοροπηδηστε στο κρεβάτι, πάρε υλικά χειρότεχνίας και δημιουργήστε β) Πηγαίνετε βολτίτσες οι τρεις σας γ) Με τα θα σου ζητάνε τα μικρά τι παιχίδι θέλουν..Τότε θα λες αμά φάτε όλο το φαγακι σας θα χοροπηδησουμε πχ 5 λεπτάκια παραπάνω στο κρεβάτι κτλ κτλ δ) το μπάνιο τους ανελαβέ το προσωπικά εσύ και μόνο και κάντο μια ευχάριστη ασχολία μαζί ε) ότι δουλειές έχεις αφησές τες για όταν κοιμηθούν στ) Διαβαστε παραμύθια και πολλές αγκαλιές.. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα κερδίσεις!!!!!!!! Και τότε θα σε περιμένουν να γυρίσεις από τη δουλειά όλα χάρα που θα δουν τη μαμά τους!!!!!! Ετσι με περιμένουν τα δικά μου :) :) :)...Και πραγματικά νοιώθω ότι δεν έχω λείψει ούτε ώρα από κοντά τους..
Κουραγιο να κανεις αυτους τους μηνες που εμειναν. Να βγαινεις βολτες αν μπορεις με τα παιδια σου για να μην τρελαινεσαι και να προσπαθησεις να φτιαξεις την σχεση σου με τα παιδια σου. Πρωτα απ'ολα να φτοντισεις να εισαι καλα και να μην εισαι αγχωμενη! Τα παιδια θα το αισθανθουν αν εισαι ηρεμη. Θα σου πω οτι η σχεση μου με την σχεδον τριχρονη κορουλα μου υποφερει διοτι δουλευω 12ωρες βαρδιες απο τοτε που ειναι 11 μηνων. Την ειχα σε γυναικα και μετα παιδικο. Ειναι πιο δεμενη με τον μπαμπα της και καποιες φορες δεν με ηθελε. Με βοηθησαν 2 βιβλια που αν γνωριζεις αγγλικα σου τα συνιστω για να σε βοηθησουν να αποκαταστησεις την επαφη με τα παιδια σου. "Peaceful parents, Happy Kids" "Playful Parenting". Τωρα ειμαστε πολυ καλυτερα. Τα παιδια ναι μεν χρειαζονται κανονες αλλα χρειαζονται και παιχνιδι. Η παλιοι ανθρωποι δυσκολευονται να το καταλαβουν. Εχε υπομονη με την πεθερα σου. Δεν ειναι ευκολο αλλα προσπαθησε γιατι σε λιγο θα εισαι στο σπιτι σου! Αν βαλεις τους τιτλους στο google θα βρεις ακρη, Συγνωμη δεν μενω Ελλαδα και δεν γνωριζω Ελληνικα βιβλια. Και πιστευω και στην προσευχη! Δυναμη κοπελα μου, δυναμη.
Προσπάθησε να περνάς όσο περισσότερο χρόνο μπορείς έξω από το σπίτι, είτε στην αυλή, είτε στην πλατεία ή έστω σε κότες και απλά χωράφια. Τα παιδιά λατρεύουν το χώμα και τις βόλτες.οργανωσε τα σνακ και λίγα ρούχα σε ένα σακίδιο, προετοίμασε την γκαρσονιέρα για πλύσιμο και αλλαγή κατά την επιστροφή σας, (έτσι ώστε ανεβαίνοντας στο σπίτι της γιαγιάς να είστε πεντακαθαρα) και βουρ για έξω. Φρόντισε να πηγαίνεις πάνω μονό για ύπνο και φαγητό δηλαδή! Και τα παιδιά σού θα σε χαρούν αλλά και η πεθερά σου θα χαρεί που έχει λίγο ησυχία.
τζαμπα αγχωνεσαι..καλη μαμα εισαι γιατι αγαπας τα παιδακια σου κ αυτο ειναι το σημαντικο ολα τα αλλα θα ερθουν οταν πας σπιτι σου,θα στρωσουν κ τα παιδακια κ θα μαθουν τα ορια τους υπομονη κ επιμονη θελει κ να μην πελαγωνεις,να μην υποβιβαζεις τον εαυτο σου.τα πεθερικα ειναι μεγαλοι ανθρωποι κ δεν φτασαν σε αυτην την ηληκια για να αλλαξουν τωρα-φυση αδυνατο-κανε υπομονη γιατι φενονται ενταξει απλα λιγο υπερβολικοι τι να κανουμε τωρα.αλλωστε τι εμεινε???πολυ λιγο η ουριτσα σου μεινε μην τσακωθεις τζαμπα κ χαλασεισ καρδιες οταν σου μεινε τοοοσο λιγο.εμενα αυτο μου με ξενιζει ειναι η σταση του αντρα σου,δες το λιγο μιλα μαζι του το πως αισθανεσαι,γιατι αυτος καλα ειναι στην μαμακα κ τον μπαμπακα του εσυ ομως οπως κ να χει δεν εισαι στο πατρικο σου,δωστου να καταλαβει οτι δεν εισαι εχθρικη στους γονεις του αλλα...(τις ανησυχιες σου)κ λιγη προσευχη θα βοηθησει.ελπιζω να βοηθησα καλη δυναμη κ προπαντων ΥΠΟΜΟΝΗ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!!
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΑΛΛΙΩΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ. ΕΜΕΙΝΑ ΓΙΑ ΑΡΚΕΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΜΕ ΤΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΩ. ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΟΤΑΝ ΖΕΙΣ ΜΙΑ ΚΑΤΣΤΑΣΗ Η ΑΛΛΙΩΣ ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠ ΕΞΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ.ΞΕΡΩ ΕΠΕΙΣΗΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΟΤΙ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣΔΙΚΟ ΣΟΥ ΣΤΟΜΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΤΟΝΤΕ Ι ΒΑΣΙΚΕΣ ΣΟΥ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΙΑΣ ΣΟΥ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΜΠΟΥΡΛΟΤΙΑΖΕΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΔΙΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΕΙΣ ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ.ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΠΟΛΥΛΟΓΩ ΧΑΛΑΡΩΣΕ ΓΙΑΤΙΘ ΘΑ ΔΙΑΤΑΡΑΧΤΕΙΣ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΕΠΕΙΠΕΔΟ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΣ ΠΙΑ ΜΕ ΤΗ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ.ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΕΜΕΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΨΥΧΟΣΟΜΑΤΙΚΑ ΟΛΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΒΓΑΙΝΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΡΡΩΣΤΕΣ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ.ΩΣΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΦΤΑΣΑ ΣΕ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟ ΔΙΟΤΙ ΜΟΥ ΓΥΡΗΣΕ ΤΟ ΜΑΤΙ(ΟΧΙ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ)(ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΕΚΑΝΑ) ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΑΦΟΥ ΜΕ ΕΠΙΑΣΑΝ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΩ ΠΩΣ ΕΔΩ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ.ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ.ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΕΧΕΙΣ ΜΠΕΙ ΣΕ ΣΤΑΔΙΟ ΚΑΤΑΘΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ ΔΥΝΑΤΗ.ΟΧΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΔΝΕΝ ΑΓΑΠΑΝΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ ΑΠΛΑ ΕΧΟΥΝΤΗ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΠΕΘΕΡΑΣ ΣΟΥ.ΜΗ ΞΕΧΝΑΑΣ ΕΝΑ ΒΑΣΙΚΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ.ΓΕΝΝΗΣΕ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΣΟΥ ΑΡΗΣΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΥΓΟΜΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗ ΣΕΒΕΣΑΙ.ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΦΙΛΙΚΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΗΓΕΙΣΕΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΖΕΤΕ ΕΣΕΙΣ.ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΟΚ ΛΙΓΟ ΕΜΕΙΝΕ ΑΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΕΚΕΙΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΙ...ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΠΙΤΙ ΧΩΡΑΕΙ ΜΙΑ ΝΥΚΟΚΟΙΡΑ ....ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΑΣ...ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ ΧΡΟΝΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΓΗ ΤΟΥΣ ΕΜΑΣ ΜΑΣ ΠΗΡΕ 2 ΧΡΟΝΙΑ.....ΚΡΑΤΗΘΗΤΕ ΔΥΝΑΤΟΙ...ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΟΥ ΑΚΟΥΓΙΕΤΕ ΤΩΡΑ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΘΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΑΠΟ ΕΞΩ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ...ΣΚΕΨΟΥ ΛΟΓΙΚΑ
Μολις διαβασα και ενα, δυο σχολια πιο πανω, που λενε οτι οι κανονες ειναι της πεθερας και πρεπει να τους σεβαστεις. Ναι, οκ λογικο. Αλλά απο τη στιγμή που ΔΕΧΤΗΚΑΝ να βοηθήσουν θα πρεπει να ειναι προετοιμασμένοι να δεχτουν και κανόνες των γονέων. Να γινεται η διαπαιδαγωγιση σε συνεννόηση, και οχι με το ετσι θελω. Αλλιως χανει το νοημα η καλη πραξη που κανουν, που στην τελικη αφορα τα παιδια του παιδιου τους κι οχι καποια ασχετα παιδια, και αρα δεν τη λεω καν καλη πραξη. Δεν ξερω τι λετε εσεις κοριτσια, αυτο που βιωνω εγω με την πεθερα μου ειναι πιστευω το σωστο. Επειδη δεν μπορουν τα πεθερικα μου να βλεπουν το γιο μου πολυ συχνα, τους τον αφηνουμε πολλα Σαββατα να κοιμαται εκει, ωστε να χαλαρωνω κι εγω που ειμαι 24 ωρες μαζι του. Η πεθερα μου, που δε θελει να διαταρραξει τις συνηθειες του πιαδιου, με ρωταει ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Κι οταν παρεκλινει π.χ. οταν δινει γλυκακια, παιρνει το υφος "ενταξει εχεις δικιο αλλα παιδακι ειναι". Δινει τη συμβουλη της, αλλα ο,τι κι αν κανει μου δινει αναφορα ( ισως και σε υπερβολικο βαθμο). Απο κει και περα προσφερει ανιδιοτελως ...και το βρακι της, γιατι ο γιος μου ειναι παιδι του γιου της, και τον αντιμετωπιζει οπως το παιδι της. Δεν περιμενει ανταλλαγματα για τη βοηθεια της, ισα- ισα που χαιρεται να κανει πραγματα γι αυτον και για μας, κι ας γινεται πτωμα πολλες φορες. Λατρευει το γιο της και τον εγγονο της, γι αυτο και ειναι σωστη στη συμπεριφορα της. Αυτο για μενα ειναι εικονα σωστης πεθερας και μανας, που δε θεωρει οτι το παιδι της της χρωσταει τιποτε, και ξερει οτι τα τραπεζια και τις πορτες, και τα επιπλα που εβαψε το ΕΓΓΟΝΙ ΤΗΣ ΔΕ θα τα παρει στον ΤΑΦΟ ΤΗΣ. Ακομη και η μανα μου που μια ζωη ηταν σπασικλω με τα επιπλα της και τα μπιχλιμπιδια της , στη θεα ενος χαρουμενου παιδιου, ειναι πιο ελαστική. Αρα δεν αντιλεγω με το οτι υπαρχουν κανονες στο σπιτι των πεθερικων, απορω ομως γιατι δεν τους κανουν λιγο στην ακρη απο μονοι τους χαριν του σεβασμου προς τους γονεις που τους χαρισαν 2 εγγονακια, και χαριν των παιδιων που ...παραδοσιακα οι περισσοτεροι παππουδες τα κακομαθαινουν, δεν τα κανουν στρατιωτακια. Υ.Γ. Φαιη, ασχολίαστη... τζιζους φρικιν´ Κράιστ, κοπελα μου!
Χαχαχαχα, πάντα to the point-ειδικά το Υ.Γ.
Κατ´ αρχήν την πεθερά σου τη βρίσκω υπερβολική οσον αφορά τις απαγορεύσεις. Κι εσενα απόλυτα σωστή που δε σου αρέσουν. Αλλά δε νομίζω πως φταίει η πεθερά σου που δε σε ακούνε. Ισως επειδη δουλεύεις κι εκεινη ειναι σπίτι απ´ ό,τι κατάλαβα, βρίσκονται πιο πολλές ωρες μαζί της και την ακούνε περισσότερο επειδη την εχουν συνηθίσει. Αν εφταιγαν οι απαγορεύσεις της, τοτε θα ετρεχαν σε σενα που δεν τους απαγορεύεις τοσα πολλά και οχι σε εκείνη... Τουλαχιστον ετσι λέει η λογικη μου. Πιστευω παντως οτι ειναι μικρά και θα συνηθίσουν και εσενα και το καινούργιο σπίτι. Μην ανησυχείς. Ελπίζω να φυγετε γρηγορα απο το σπιτι των πεθερικων γιατι θα σου στριψει εκει μεσα. Ειναι σα να ξαναγινες παιδι και πρεπει να σε ...διαπαιδαγωγήσουν τα πεθερικα σου, και εσενα και τα παιδια σου. Εδω στην παιδικη ηλικια μας ενοχλουν οι κανονες των αλλων, ποσο μαλλον οταν ειμαστε ενηλικες με δικα μας παιδια. Κουραγιο, τελειωνουν ολα και σε λιγα χρονια ουτε που θα τα θυμασαι!
Α, και επειδη διαβασα οτι δε θες σχολια αλλα συμβουλες, η δικη μου συμβουλη που πιστευω οτι ειναι εφικτη λογω του οτι σε λιγο θα φυγεις και οτι εδω και 2 χρονια δεν εχεις επιβαλλει κι εσυ κανονες ειναι οτι δεν μπορεις ξαφνικα να το κανεις. Τωρα πλεον πρεπει να κανεις υπομονη να φυγεις γιατι αλλιως η πεθερα σου θα φρικαρει και με το δικιο της αν ερθεις ξαφνικα και αναιρεσεις τους κανονες της. Κι αυτο ειναι λογικο, και θα προκαλεσει τριβες, που δε χρειαζεσαι αυτη τη στιγμη. Ισως το μονο που θα πρεπει να της πεις ειναι το θεμα των χημικων στο σπιτι. Κι οπως σου ειπα πιο πανω, ολα τελειωνουν, και τα παιδακια θα σε συνηθισουν. Ειναι μκρα και ευπλαστα ακομη. Απλα υπομονη. Κανε κι εσυ καποια βηματα να σε συνηθισουν απο τωρα, οπως να τα πας βολτα, εκδρομη οταν εχεις ρεπο, να πατε για ψωνια, για φαι εξω, η κατι τελοσπαντων που θα τα βγαζει απο το σπιτι των πεθερικων. Φροντισε να εισαι διασκεδαστικη μαζι τους για να θελουν την παρεα σου, αλλα και αυστηρη οταν πρεπει. Η αναλογιαη δικη μου ειναι: 2 παιχνιδι και γελιο 1 απαγορευση. Κι ετσι και θα σε γουσταρουν και σοβαρα θα σεψπαιρνουν. Τα παιδια ειναι εξυπνα, αλλα και παμπονηρα οσον αφορα τις αταξιες και θελουν λιγο ...μανιπουλαρισμα.
Κυρία Μαρία, επίτρεψέ μου να κάνω κι εγώ το σχόλιό μου. Στο κύριο θέμα των παιδιών σου. Τα παιδιά, με όποιον ασχολείται πολύ μαζί τους, με όποιον αφιερώνει πολύ χρόνο του γι' αυτά, και τον αγαπούν και τον σέβονται και τον θέλουν και τρελαίνονται μαζί του, και ...και ... Εσύ τώρα "έχεις χάσει έδαφος" στα παιδιά σου λόγω της εργασίας σου. Σε διαβεβαιώ ότι, όταν, με το καλό πάτε στο δικό σας σπίτι, όχι μόνον θα κερδίσεις τα παιδιά σου, μιά και θα ασχολείσαι αποκλειστικά μαζί τους ατέλειωτες ώρες, αλλά θα "πιάνεις" τον εαυτό σου να τους λέει: "όλο μέσα στα πόδια μου γυρνάτε, πάτε και στην γιαγιά σας που σας λατρεύει!!!". Μην ανυσηχείς λοιπόν καθόλου για τα παιδιά σου. Κάνε προσευχή γι' αυτά και ξέρει ο Θεός. Στο θέμα τώρα των πεθερικών σου: αφού συμφωνήσω με τα σχόλια που λένε "δικό τους το σπίτι, δικοί τους και οι κανόνες", θα πω κάτι για σένα. Αν βάλουμε τα προβλήματα που έχουμε σαν άνθρωποι σε μία κλίμακα, ανάλογα με το πόσο σοβαρά είναι, απο το 1 έως το 100, όπου στο 1 θα είναι πχ "ο βήχας", ...στο 50 πχ "η έλλειψη σπιτιού" ...στο 80 πχ "η απόλυση απο την εργασία, η ανεργία" ...στο 90 πχ "ο καρκίνος" ...στο 98 πχ " ο θάνατος του πιο αγαπημένου μου προσώπου" κλπ, τότε, όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις στο σπίτι των πεθερικών σου, είναι (κατά την γνώμη μου) περίπου στο ...5 με 6, ή αλλιώς, μικροπροβλήματα, ανάξια λόγου. Το "εσωτερικό σου πρόβλημα" που έχεις εσύ και που το έχει και το 110% !!!! των ανθρώπων ειναι το εξής: παίρνουμε ένα πρόβλημά μας, που στην κλίμακα σοβαρότητος είναι πχ στο 8 και το αναγάγουμε μόνοι μας στο 80 και τρελαινόμαστε. Αντί να ευχαριστούμε τον Θεό που δεν έχουμε σοβαρά προβλήματα, τα ...δημιουργούμε μόνοι μας, με την "αναγωγή" μας από μικρό πρόβλημα, σε τεράστιο. Αυτό, αν το προσέξεις γύρω σου, θα δεις ότι είναι μιά ασθένεια ΟΛΩΝ των ανθρώπων που δεν έχουν σοβαρά προβλήματα!!! ¨Οσοι έχουν πράγματι σοβαρότατα προβλήματα, τα αντιμετωπίζουν με καρτερία και με προσευχή, και δεν κάνουν όπως κάνουμε εμείς.Για να τελειώνω λοιπόν με τα μικροπροβλήματά σου, που μας ανέφερες, σου λέω μόνον : "ξεκόλλα".Εγώ σου εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, τέτοια (μικρο)προβλήματα να έχεις πάντα, μεγάλα να μην έχεις ποτέ σου, διότι τότε θα καταλάβεις τι είναι "καρτερικότητα" και τι είναι "προσευχή γεμάτη δάκρυα και πόνο". Επίσης καλό είναι, συχνά, πολύ συχνά, να λες στα πεθερικά σου "σας ευχαριστούμε που μας αγαπάτε", "σας ευχαριστούμε που μας φροντίζετε και εμάς και τα παιδιά μας", "σας ευχαριστούμε που μας ανέχεστε", .....και όσες ευχαριστίες σου έρχονται στο μυαλό σου. Επίσης, στην βραδυνή σου προσευχή, να ευχαριστείς τον Θεό, για τα τόσο καλά πεθερικά που σου έδοσε. Αν προσέξεις τα σχόλια, θα δεις ότι πάρα πολλοί, μα πάρα πολλοί έχουνε μεγάλα προβλήματα (πραγματικά μεγάλα και όχι μεγάλα με αναγωγή), με τα πεθερικά τους. Εσύ είσαι μιά χαρά, μα τί λέω, εκατό χαρές είσαι. Πες "ευχαριστώ και χαμογέλα. Με τέτοια πεθερά, ...είσαι για να σε ...ζηλεύουμε!!!! Παρατηρήσεις. - Ο κανονας που είναι για όλους και όχι μόνον για τα παιδιά, λέει: όποιος ενδιαφέρεται για εμας, ξοδεύει από τον χρόνο του για εμας και μας δείχνει αγάπη και στοργή, αυτός γίνεται ο καλύτερός μας αδερφός, ..φίλος, ...συγγενής,...γείτονας, κλπ κλπ. και αν είναι και του αντιθέτου φύλου, γίνεται ....σύζυγος!!!! Διότι εκείνο που πραγματικά λείπει από την ζωή μας, είναι η αγάπη, η στοργή και το ενδιαφέρον των άλλων για εμάς, και όταν το βρίσκουμε, ..ανθίζει η ψυχή μας. - Ο κανόνας λέει: η αρρώστεια της αναγωγής ενός μικρού προβλήματος, σε πρόβλημα τεράστιας σημασίας και σοβαρότητος είναι σ' όλους τους ανθρώπους, που δεν έχουν πράγματι σοβαρότατο πρόβλημα. (Και εγώ ο γράφων και συμβουλεύων, υπέπεσα στην αναγωγή, δεκάδες φορές και για μικροπροβλήματα, έβλεπα εμπρός μου ...την καταστροφή και ...το τέλος του κόσμου!!!) Αυτή η αρρώστεια είναι που μας κάνει, για ήσσονος σημασίας προβλήματα, να προβαίνουμε σε απονενοημένες ενέργειες, πχ χωρισμός, έγκλημα, αυτοκτονία κλπ. Το "ξεκόλλα" (που έγραψα), στα λόγια είναι εύκολο, στην πράξη όμως είναι πανδύσκολο. Θέλει πολύ προσπάθεια, πολύ προσευχή και πολύ πίστη στον Θεό. Τελικά, ...τίποτα δεν είναι εύκολο στην ζωή μας!!! ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ
Αντώνη τα λες πολύ ωραία και σε γενικές γραμμές τα βλέπεις από την ψύχραιμη πλευρά που πολλές φορές σε εμάς τις γυναίκες απουσιάζει. Θα ήθελα όμως να πω το εξής. Αρχικά έχεις δίκιο ότι πολλοί άνθρωποι μεγαλοποιούν τα προβλήματά τους όπως υπάρχουν και άνθρωποι (ελάχιστοι) που δεν αφήνουν και το πιο σοβαρό να τους καταβάλει ψυχικά. Από κει κι έπειτα όμως, ότι δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για εμάς, δεν σημαίνει ότι γι'αυτόν που το σκέφτεται δεν είναι. Δεν νομίζω ότι το να προσπαθούμε εμείς να συρικνιώσουμε τα όσα βλέπει και νιώθει έχει αποτέλεσμα. Αν και ουσιαστικά αυτό που πετυχαίνουμε μέσω του blog αυτού είναι να συνειδητοποιούμε πολλές φορές αυτό το πράγμα...ότι τα προβλήματά μας τελικά είναι μικρότερα απ'όσο νομίζουμε γιατί τελικά έχουμε την δύναμη να τα δούμε πιο θετικά.. Μέχρι τότε όμως, πιστεύω πως το καλύτερο είναι να μην βιαζόμαστε να βάλουμε τον εαυτό μας στην θέση τους και να πούμε πως αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, αλλά να ακούσουμε...Πρώτα και κύρια να ακούσουμε. Νομίζω ότι αυτό λείπει από την κοινωνία μας. Ακούμε ένα θέμα, κάποιον να μιλάει και του λέμε "Σιγά, το θέμα!Εγώ να δεις τι προβλήματα έχω"...Ο πατέρας μου μια ζωή απαντούσε έτσι, χωρίς να δώσει την δυνατότητα να το πεις, να το επεξεργαστείς, να το βγάλεις από μέσα σου ή να διαλέξεις την μία από τις λύσεις που τριγυρνάνε στο κεφάλι σου! Από εκείνον έμαθα να κάνω το ακριβώς αντίθετο...Να ακούω...
Ελένη γράφεις: "ότι δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για εμάς, δεν σημαίνει ότι γι’αυτόν που το σκέφτεται δεν είναι". Και όμως, ακριβώς αυτό γράφω. Πρόσεξε τι γράφει η Μαρία: 1ον "Εκτιμώ, ευχαριστώ και είμαι υπόχρεη σε όλα όσα μας έχουν προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια τα πεθερικά μου (και πιστέψτε μας είναι πάρα πολλά), είναι καλοί άνθρωποι και αγαπούν πολύ τα παιδιά και τα εγγόνια τους", αυτό δείχνει ότι δεν έχει μεγάλο πρόβλημα με την πεθερά της. 2ον " Έλεος, κοντεύω να τρελαθώ" και "Αναρωτιέμαι συνεχώς για το αν είμαι καλή μάνα και καλή σύζυγος γιατί το όλο κλίμα με κάνει να νοιώθω αποτυχημένη….", αυτά δείχνουν ότι νοιώθει το μικρό πρόβλημα μέσα της σαν τεράστιο και πάει να τρελαθεί. Επομένως, αυτό που πρέπει να κάνει η Μαρία είναι "αυτοκριτική". Όλοι μας πρέπει να ελέγχουμε συχνά (καθημερινά ίσως) τις σκέψεις μας, τα λόγια μας και τις πράξεις μας και να επιζητούμε την προσωπική μας (ψυχική-ηθική) βελτίωση. Αυτοκριτική σημαίνει, κατηγορώ τον εαυτό μου για τα προβλήματά μου και δεν τα μεγαλοποιώ . Γράφεις επίσης Ελένη:" Δεν νομίζω ότι το να προσπαθούμε εμείς να συρρικνώσουμε τα όσα βλέπει και νιώθει η Μαρία, έχει αποτέλεσμα". Και όμως, αν είχα πρόσβαση στην Ολίβια, θα της πρότεινα να απευθύνει στις μαμάδες το εξής : "Γράψτε μας τις πεθεροεμπειρίες σας". Τότε θα διαβάζαμε όλοι μας φοβερά προβλήματα, ξυλοδαρμούς, χωρισμούς, κλπ, μέχρι εγκλήματα (τα βλέπουμε στα κανάλια). Μόνον έτσι θα καταλάβαινε η Μαρία και πολλές άλλες, ότι τα προβλήματά τους είναι πολύ μικρά. Η σύγκριση είναι αυτή που πραγματικά δείχνει το μέγεθος κάθε προβλήματος.Αν το απομονώσουμε στο μυαλό μας, το βλέπουμε μεγάλο, όσο εμείς θέλουμε και όχι όσο πραγματικά είναι. Δεν τα συρρικνώνουμε εμείς τα προβλήματά μας, αλλά από την σύγκριση πάιρνουν το πραγματικό τους μέγεθος. Όσο η Μαρία βλέπει το πρόβλημά της τεράστιο (και πάει να τρελαθεί) και το εστιάζει στην πεθερά της, ποτέ δεν θα το λύσει. Θέλω να ξέρεις Μαρία ότι, κάνεις τα λάθη που κάνουμε και εμείς πολλές φορές. Απλώς, θέλουμε όλοι μας πολύ δουλειά ακόμη, εσωτερική δουλειά, αυτοκριτική δηλαδή και πολύ αυστηρή μάλιστα. Χαλάρωσε λίγο, δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα. Δες τα πράγματα λίγο πιο ήπια, αξίζει. Κάνε και καμιά προσευχή στον Θεό, η προσευχή μας βοηθάει πάρα πολύ. Ελένη σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου, ελπίζω να βοηθήσαμε, έστω και λίγο, την Μαρία.
Σου λέω ότι συμφωνώ στο πως τα βλέπεις... και ότι πολλοί μεγαλοποιούν τα πραγματα, αλλά εσύ τα λύνεις έτσι...ίσως εγώ και κάποιοι άλλοι...ίσως όχι. Καλά κάνεις και έχεις αυτήν την στάση απέναντι στα προβλήματα, άλλοι όμως έχουν άλλη στάση και δεν λειτουργεί πάντα ο δικός μας τρόπος. Ίσως το να τους ακούμε και να τα βγάζουν από μέσα τους αρκεί για κάποιους άλλους. Δεν μιλώ μόνο ή απλά για την Μαρία....Αυτό το "αν βλέπατε άλλα σοβαρότερα προβλήματα" ή η πιο αυστηρή στάση άλλων "αυτά δεν είναι προβλήματα...άλλοι να δεις" δεν είναι απαραίτητα αυτό που βοηθάει πάντα... Την άποψή μου την είπα στην Μαρία για το θέμα "βοηθώ" και το τι πιστεύω ότι θα γίνει με τα παιδάκια της...επλίζω να βοήθησα...
Αθανατη ελληνικη οικογενεια! Αν αφηνεις τα παιδια σου σ'οποιον να'ναι, θα γινουν οτι να'ναι! ΠΟΤΕ δεν θα αφηνα να μου μεγαλωσουν τα παιδια τριτοι για πολλους λογους. Θα σου πω μονο οτι γνωριζω ζευγαρια που χωρισαν εξαιτιας πεθερικων. Και τα παιδια μεγαλωνουν 1 φορα, δεν εχει προβες! Και ειδικα η ηλικια 0-3 εχουν απολυτη αναγκη να'ναι με τη μητερα, για να μην υπαρξουν παρατραγουδα. Σκυλος χορτατος και πιτα ολοκληρη δε γινεται.
Προφανώς, είσαι από τις τυχερές και προνομιούχες μητέρες που δεν έχεις ανάγκη τη δουλειά...μπράβο σου!
Φανταζομαι Φαιη πως εισαι σαν αδελφη και σαν φιλη για τους πολυ δικους σου ανθρωπους ετσι τους συμβουλευεις?
Δεν θα επεκταθώ πολύ γιατί με έχουν ήδη καλύψει οι απαντήσεις των υπόλοιπων κοριτσιών που συνιστούν υπομονή γιατί οι κανόνες που βάζει ο καθένας σπίτι του οφείλουν να είναι σεβαστοί από οποιονδήποτε τρίτο, όσο παράλογοι κι αν φαίνονται. Τέλοσπάντων, όσο αφορά τα φάρμακα και τα απορρυπαντικά, εφόσον βρίσκονται σε ντουλάπια ή συρτάρια αγόρασε ειδικές ασφάλειες και ζήτα από το σύντροφό σου να μιλήσει στους γονείς του και να τους επιβάλλει αν όχι να τα επανατοποθετήσουν αλλού, τουλάχιστον, να χρησιμοποιούν τις ασφάλειες. Εκτός αν βρίσκονται πχ σε ραφάκι όπου δεν μπορούν να προστατευθούν με κάποιο τρόπο, οπότε σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να απαιτήσει να φύγουν από εκεί. Είναι θέμα υγείας και ένα λάθος μπορεί να κοστίσει τη ζωή των παιδιών. Οφείλουν να το συνειδητοποιήσουν.
Θα προσπεράσω τα "υπομονή', 'έχετε και οι δυο τα δίκια σας' κτλ γιατι στα ειπαν και παραπάνω οι κοπέλες και περνάω στο τι μπορείς να κάνεις. Λες κάπου "πιστεύω ότι τα όχι και τα μη πρέπει να είναι συγκεκριμένα και σοβαρούς λόγους" όσον αφορά στα παιδιά. Θα σου έλεγα να κανεις το ίδιο και με τα πεθερικά σου. Δηλαδή υποχώρησε στους μικρούς κανόνες που θέτει η νοικοκυρά του σπιτιού, για το φαί , το παιχνίδι, το τραπέζι κτλ. Και δώσε έμφαση σε πιο σημαντικά,τα φάρμακα, τα καθαριστικά και οτι μπορει να είναι επικίνδυνο. Έτσι δείχνεις οτι σέβεσαι τη σειρά της πεθεράς σου και μπορείς αντίστοιχα να ζητήσεις να σεβαστεί και αυτή κάποια δικά σου θέλω. Είναι πιο εύκολο όταν συνεργαζόμαστε και βρισκόμαστε κάπου στη μέση. Ο καιρός θα περάσει γρήγορα, όταν έρθει η άνοιξη τα παιδάκια μπορούν να περνούν περισσότερη ωρα έξω από το σπίτι και ισως πρέπει σιγά σιγά να τα κάνεις να περνούν περισσότερο χρόνο στο δικό σας χωρο για να μαθουν να διαχωρίζουν την ώρα του σπιτιού από την ώρα φιλοξενίας στον παππού και τη γιαγιά. Η αλλαγη δε θα είναι ευκολη και θα ζητάνε τους παππούδες οταν θα είστε με το καλό στο δικο σας σπίτι αλλά σε συνδυασμό με το οτι θα ξεκινήσουν τον παιδικό θα τα βοηθήσεις να διαχωρίζουν ποια ωρα ειναι για τον καθένα, σχολείο-σπίτι-παππούδες. Οι κανονες και τα όρια δεν ειναι άσχημα, όπως και το πρόγραμμα, πιστεύω οτι κάνουν τα παιδια πιο ασφαλή και χαρούμενα-σε λογικά πλαίσια πάντα. Και ξαναλέω οτι θα σε βοηθήσει και εσενα με τα παιδιά ,γιατί η μετακόμιση θα τα δυσκολέψει, αν έχουν τουλάχιστον την ίδια 'ρουτίνα' στο νέο τους χώρο.
Εγώ ξέρω ένα πράγμα... Όταν θες να βοηθήσεις, βοηθάς...πραγματικά! Χωρίς να βγάζεις το λάδι στον άλλον και να τον κάνεις να νιώθει χίλιες φορές υποχρεωμένος και άλλες τόσες ηλίθιος που το δέχτηκε...και χωρίς βέβαια να τον αφήνεις να σε ποδοπατήσει. Απ'όσο κατάλαβα (εκτός από αυτό με το φαγητό που και πάλι μπορεί πχ να μην θες να βάζεις αλάτι στο φαγητό τους κι εκείνη να βάζει) ότι ζητάς δεν είναι παράλογο. Οι δικοί μου είχαν την αδερφή μου και τον άντρα της λόγω θέματος στην εγκυμοσύνη 5 μήνες σπίτι τους. Σε καμία περίπτωση δεν τους έκαναν να σκάνε και τα παιδιά στεναχωρήθηκαν που τους ξεβόλεψαν μεν, αλλά δεν ένιωσαν στιγμή να μην μπορούν άλλο με την συμβίωση. Οι δε γονείς μου ξεβολεύτηκαν, όπως είπα, αλλά δεν επενέβησαν, δεν επέβαλλαν και δεν τους έκαναν λεπτό να νιώσουν αυτό το ¨σπίτι μου/κανόνες μου¨...
ΔΕΝ φταις ούτε εσύ ούτε η πεθερά σου,η συμβίωση φταίει. Θα προτιμούσα να στερήσω από τον εαυτό μου τα πάντα και να ζούσα στο ενοίκιο,40-50 τετραγωνικά ελευθερίας μέχρι να ετοιμαστεί το δικό μας σπίτι. Η πεθερά σου έχει κάποιους κανόνες στο σπίτι της,που-ελπίζω να-μάλλον είχε και μεγαλώνοντας τα δικά της παιδιά. Είστε φιλοξενούμενοι σε αυτό το σπίτι,ακόμη και κόρη της να ήσουν,το ίδιο θα σου έλεγα. Φιλοξενείστε,και δυστυχώς μετά από κάποιο διάστημα όλοι οι φιλοξενούμενοι είναι κουραστικοί. Όχι γιατί φταίνε σε κάτι αλλά γιατί ξεβολεύεσαι,δεν μπορείς να κινηθείς στο σπίτι σου ελεύθερα. Είναι και μεγαλύτεροι σε ηλικία,μπορεί να έχασαν την ησυχία τους κι αυτοί,όσο να΄ναι τα δίδυμα είναι διπλή κούραση και διπλή φασαρία. Για τα φάρμακα και τα απορρυπαντικά,η στάση της δείχνει κούραση,εξάντλιση υπομονής. Μάλλον θα μετράνε τις μέρες-όπως κι εσείς φαντάζομαι-που θα μετακομοίσετε. ΔΕΝ σημαίνει πως δεν σας αγαπάνε/τους αγαπάτε. Απλώς η συμβίωση διαφορετικών οικογενειών φέρνει κούραση,απίστευτη κούραση. Τώρα για την κοροϊδία,δεν ξέρω. Λες ότι είναι καλοί άνθρωποι,που έκαναν πολλές θυσίες για σας τόσα χρόνια,άρα δεν πιστεύεις ότι η πεθερά σου βάζει λόγια στα παιδάκια σου. Μάλλον,πέφτεις θύμα της ιεραρχίας,στην οποία ζειτε εδώ και χρόνια: η πεθερά είναι ανώτερη από σένα σε αυτή την ιεραρχία,και τα μωρά το νιώθουν αυτό,οπόταν κι έτσι συμπεριφέρονται.
Sumfwnw mazi sou.H sumviwsh einai pou sas talaipwrei..Oso agaph kai na uparxei kai apo tis 2 pleures eiste 2 xexwristes oikogeneies kai einai tromera duskolo na ginete efikto.Exeis Dikaio kai esu alla exei kai h pethera sou.Ekeinh xepaideuse xronia prin ta megalwse ta mwra ths kai estrwse to noikokurio ths.Twra meta apo tosa xronia kai se megaluterh hlikia pws na xanavrei tous ruthmous ths..xevoleuthke...Des to alliws..Toulaxiston eseis tha pate se diko sas spiti..alles oikogeneies xasan ta spitia tous kai apo dw kai pera menoun monima me petherika xwris prooptikh na metakomisoun..Mia allh kalh skepsh einai kai auth ths filhs apo panw.Giati afou den antexeis (kai apoluta logiko) na mhn vreis ena enoikio xamhlo se ena mikro spitaki kai na exeis eleutheria?An einai oikonomika anefikto tote sou euxomai olopsuxa upomonh....
Δυστυχώς, μπορεί να είναι γιαγιά αλλά είστε φιλοξενούμενοι, ξένο σπίτι, άλλη νοικοκυρά, άλλοι κανόνες.Όμως τα παιδιά είναι δικά σου και πρέπει να συζητάς πολύ με την πεθερά για όσα πιστεύεις ότι είναι σωστά και δεν πιστεύω πως όταν θα είσαι κι εσυ παρούσα να μαζεύεις τις ζημιές ή τα ψίχουλα ότι θα συνεχίζει να τους φωνάζει. Προσπάθησε να μην έχεις εντάσεις και σκέψου λίγο αν ήσουν εσύ στη θέση της πεθεράς σου: με δύο δίχρονα και με νύφη στο ίδιο σπίτι; δεν είναι εύκολο!
Κανένας δεν είναι περίεργος, ούτε εσύ ούτε η πεθερά σου. Απλώς η καθημερινή συμβίωση με τα πεθερικά και ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά είναι πάρα πολυ δύσκολη και σε κάνει να απεχθάνεσαι σχεδόν ανθρώπουος που υπό κανονικές συνθήκες (δηλαδή ο καθένας σπίτι του) εκτιμάς και χαίρεσαι να βλέπεις. Αφού σε 6 μήνες θα πάτε στο δικό σας σπίτι δεν χρειάζεται να κάνεις παρά υπομονή. Θα περάσει αυτός ο καιρός!
Κοπέλα μου θα συμφωνήσω κ εγώ με κάποιες από τις κυρίες που ήδη έχουν σχολιάσει, δηλαδή (όπως έχεις γράψει κ εσύ η ίδια) ότι είσαι φιλοξενούμενη στο σπίτι τους, όπως κ ο γίος τους είναι φιλοξενούμενος στο σπίτι τους ακόμα κ αν είναι το πατρικό του! Οπότε πρέπει να υπ-ακούτε στους κανόνες του δικού τους σπιτιού. Αυτή είναι η πραγματικότητα όσο κ αν δεν σε αρέσει. Σκέψου λίγο κ αντίθετα. Εννοώ αν φιλοξενούσες στο δικό σου σπίτι κάποιους φίλους σας ή τα πεθερικά σου που ήρθαν να μείνουν για κάποιες ημέρες κοντά σας (θα έλεγα κ τους γονείς σου αλλά συνήθως στους γονείς μας φερόμαστε πολύ διαφορετικά απ' ότι στα πεθερικά μας) δεν θα ήθελες να υπ-ακούν στους κανόνες του δικού σου σπιτιού; Να κάνουν κάποια πράματα όπως εσύ τα θέλεις; Δηλαδή αν πχ εσένα δεν σου άρεζε να τρώνε στο σαλόνι κάτι χωρίς πιάτο κ να κάνουν ψύχουλα παντού κ το έβαζες αυτό σαν κανόνα, θα σου άρεζε να μην υπ-ακούν στον κανόνα σου; Όχι δεν νομίζω. Οπότε προσπάθησε να χαλαρώσεις λίγο, να σεβαστείς κ να εκτιμήσεις την φιλοξενία που σε παρέχουν (όχι ότι δεν το κάνεις, αλλά λίγο περισσότερο ώστε να καταλάβεις ότι έχεις λίγο άδικο), κάποιες φορές κάνε πως δεν ακούς, μην δίνεις σημασία σε πολλά χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπ-ακούς στους κανόνες της πεθεράς σου, απλώς αν σου γκρινιάζει, αν σου επαναλαμβάνει τα ίδια κ τα ίδια εσύ κάνε λίγο την κινέζα. Λίγο υπομονή κάνε, δεν χάθηκε ο κόσμος κ όπως ξέρεις κ εσύ η ίδια, στον κόσμο υπάρχουν πολλά περισσότερα κ σοβαρότερα προβλήματα κ αν διαβάζεις τα άρθρα εδώ στο είμαμαμα. θα δεις οτι υπάρχουν γυναίκες που αντιμετωπίζουν πολύ χειρότερα προβλήματα με τα πεθερικά τους, έχετε κ την υγεία σας που είναι το πιο σημαντικό αγαθό στον κόσμο, οπότε κάνε λίγη υπομονή ακόμα! Τι; Σε 6-8 μήνες θα πάτε στο δικό σας σπίτι. Τι είναι 6-8 μήνες; Τίποτα! Κ είμαι σίγουρη ότι τώρα που θα είσαι στο σπίτι με τα παιδιά σου μαζί κ θα τα έχεις εσύ εξ ολοκλήρου θα σε συνηθήσουν κ θα μάθουν να ακούν εσένα κ θα δεθούν με εσένα πιο πολύ κ θα παραμερίσουν την γιαγιά. Ως τώρα άκουγαν την γιαγιά γιατί με την γιαγιά ήταν μαζί τις περισσότερες ώρες, αυτό είναι πολύ συνηθισμένο όταν οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους στις γιαγιάδες. Δεν κάνεις εσύ κάτι λάθος.
Δεν παει ακριβως ετσι οπως το λες, γιατι τα παιδακια δεν ειναι ενηλικες- γαϊδουρια που δε σεβονται το σπιτι του αλου. Ειναι παιδακια που θελουν να παιξουν και να εξερευνουν. Αν εγω φιλοξενουσα ενηλικες που μου καταστρεφουν τα επιπλα, θα τους ειχα πεταξει εξω. Απο δυο χρονων παιδακια ομως δεν περιμενω να μην κανουν ζημιες, ε, και πως να το κανουμε, δεν ειναι εφικτο για τα νευρα μου να λεω συνεχεια " μη" και "μη". Ασε που ειναι και διδυμα και ειναι διπλος μπελας, γιατι ο,τι μαλακια κανει το ενα, το μιμειται και το αλλο. Σε τετοια περιπτωση απλα απαγορευεις τα πιο σημαντικα, δεν καθεσαι να ασχολεισαι με το παραμικρο.
Δυστυχως θα συμφωνησω και εγω με τις περισσοτερες, εκτος απο ενα, το οποιο θα το γραψω παρακατω. Οσο μενετε φιλη μου γλυκεια εκει, ειναι δικος τους χωρος. Το δικο μου σπιτι ειναι γενικως ενα ναρκοπεδιο απο παιχνιδια, ψιχουλα, δαχτυλιες στα ντουλαπια/τζαμια κτλ μεχρι το βραδυ τουλαχιστον που καθαριζω και ξανα την αλλη μερα τα ιδια. Αλλα ειναι δικο ΜΟΥ σπιτι. Απο τη στιγμη που -δυστυχως- φιλοξενηστε στην πεθερα σου, ειναι δικοι της οι κανονες. Δε συμφωνω με κανενα απο οσα κανει και λεει, προσωπικα τα θεωρω βλακειες αλλα αφου ετσι θελει να λειτουργει στο σπιτι της, εκτος απο το να κανεις μια συζητηση μαζι της και να της πεις πως βλεπεις εσυ τα πραγματα, δε μπορεις να κανεις τιποτε αλλο. Δικοι της κανονες, δυστυχως, Κανε υπομονη, παιρνε τα παιδακια σου το πρωι και πηγαινετε εξω βολτα, αν εχεις καποια γνωστη για καφε, στην παιδικη χαρα κτλ. Οτι καιρο και να εχει, αν δε βρεχει, ειναι μια χαρα. Ντυθειτε ζεστα και εξω για παιχνιδι και να παιρνανε και τα παιδια σου καλα, και εσυ να ξεσκας και να περνας περισσοτερο χρονο μαζι τους. Στο ΕΝΑ που θα σου πω να βαλεις χερι στην πεθερα σου, ειναι τα καθαριστικα και τα φαρμακα κτλ. Με αυτα τα πραγματα, οταν υπαρχουν παιδια στο σπιτι, δε παιζουμε, σε θεματα ασφαλειας/υγειας πρεπει σαν γονεις να ειμαστε απολυτοι. Κατσε μια μερα και πες της οτι τα φαρμακα τους και τα καθαριστικα, θα μπουνε σε χωρο καπου ψηλα ή καπου απομακρα απο τα παιδια, ειτε της αρεσει, ειτε οχι γιατι αν παθουν κατι, μετα δε θα τρεχει αυτη, εσυ θα τρεχεις. Μην το αφησεις αυτο, οπωσδηποτε συζητησε το και ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΤΟ. Μιλαμε για θεμα υγειας και ΠΡΕΠΕΙ να γινει, δεν υπαρχει αλλη επιλογη. Στα υπολοιπα, υπομονη υπομονη και αλλη υπομονη, μεχρι να φυγετε απο τον χωρο της. Καλη τυχη.
Αυτο ακριβως.Δικος τους ο χωρος,οποτε επελεξε ποιες μαχες πρεπει να δωσεις.Αυτο με τα καθαριστικα ας πουμε,πρεπει να ειναι αδιαπραγματευτο.Δυστυχως αν εκφραζεις την αντιρρηση σου σε ολα,ακομη κ αν εχεις δικιο,δε θα σε παρουν στα σοβαρα.Οποτε ασχολησου με το πιο σημαντικο.Υπομονη,θα περασει ο καιρος.
Ευχαριστώ πολύ Ζεενα μου για τις συμβουλές, πραγματικά είχα ανάγκη να πάρω συμβουλές και να διαβάσω απόψεις που θα μου δώσουν δύναμη να συνεχίσω!!
Κακώς αγχώνεσαι ότι έχασες τα παιδια σου. Δεν φταίει η πεθερά σου που σε διώχνουν αν τα μαλώσεις. Τώρα δοκιμάζουν τα όρια τους, τα πιανουν οι κρίσεις θυμού. Ετσι είναι τα δίχρονα!! Ασε που είναι 2 και κάνουν κόμμα μεταξύ τους.Εχω κι εγώ 2 παιδια (σχεδόν 4ων και 2 ετων). Πιστεψε με τα ίδια κάνουν και τωρα που είναι 2 με κοροιδεύουν και από πάνω. συνεννοούνται και κάνουν τις διαολιές παρέα!! Και μένα ζητάνε τη μαμα μου και τον μπαμπά μου (δεν μένουμε μαζί). Γυρνάνε από το σχολείο και ενώ έχουν να με δουν από το προηγούμενο βράδυ πρέπει ΠΡΩΤΑ να περάσουμε από τους δικούς μου και μετά να έρθουμε σπιτι μας (δουλεύον κοντά στο σπίτι μας). Και πολλές φορές με τα χίλια ζορια τα πέρνω. Εγώ λέω όχι και ουρλιάζουν, στη μανα μου κάθονται σούζα χωρίς δεύτερη κουβεντα! Και σαν μαμα είμαι αναλογα αυστηρη ή χαλαρή εκεί που πρέπει. Γενικά όπως μας τα λες εκτος από τα φάρμακα-απορρυπαντικά σε όλα τα άλλα μπορείς να δώσεις τόπο στην οργή από τη στιγμή που σας βοηθάνε τόσο πολύ. Μη νομίζεις και εκείνοι μπορεί να έχουν κουραστεί από την συμβίωση.
Έτσι που το λές ακριβώς είναι τα μικρά μου, δηλαδή δεν το κάνουν μόνο τα δικά μου; Δεν έχω χάσει δηλαδή τον ελέγχο; Θέλω να γίνω μια καλή μαμά και έχω πολύ αγχος γι αυτό!!Χαίρομαι που διαβάζω χρήσιμα σχόλια!!Ευχαριστω πολύ!!!
αγαπητη μαμα απο την στιμγή που επέλεξες να εισαι στο σπίτι της πεθερας σου τοτε θα πρέπει να υπομεινεις πολλά πράγματα.. απο την στιμγή που δεν μπήκαν απο την αρχη ορια τωρα ειναι δυσκολο να μπουν.. σε κάποια πράγματα συμφωνω με την πεθερα σου.. εχω και εγώ ενα μωρο 17 μηνων και ξέρω πως ειναι .. ξερω πως θα ανοιξουν ντουλάπια , πως θα κανουν ψιχουλα κλπ κλπ.. εγώ λοιπον σαν μαμα εχω μαθει στο παιδι μου οτι πάντα εχουμε πιατακι και τρωμε σε ενα συγκεκριμένο μέρος.. δεν μπορώ να καταλάβω γιατι σε πειράζει που η γυναικα θέλει να μάθει στα παιδια σου τα σωστά όρια .. βλέπεις μπορεί εσυ να τα αφηνεις να κανουν ψιχουλα να σκαλιζουν κλπ αν πάτε ομως σε ενα σπίτι επίσκεψη ρωτας την οικοδέσπινα αν θελει να δικα σου παιδια να της κάνουν ενα σπίτι ανω κατω γιατι απλά ετσι εχουν μαθει.. οποτε για μενα πολυ σωστά τα μαθαίνει.. επίσης καλά κάνει και δεν τα αφήνει να παίζουν πάνω στο τζάμι μιας και υπάρχει μεγάλος κινδυνος τραυματισμου.. στο λέω γιατι τα εχω περάσει επεζε το παιδι στο τζαμι το τζαμι εσπασε και τρεχαμε στα νοσοκομεια αυτο εγινε πριν γινω εγώ προσωπικά μάνα.. οσο για το φαι οταν με το καλό κανεις δικο σου σπιτι βαλε δικα σου ορια ... απο την στιγμή που θελει να κάνει αλλο φαι καθε μερα τι σε χαλαει?? εχεις ετοιμο νεο φαι καθημερινα... οταν με το καλο πας σπίτι σου τρωγε φαγητο και 3 ημερων.. η ρεγουλα θα ερθει σιγα σιγα οταν πας στο δικο σου νοικοκυριο.. οσο για τα φαρμακα και τα απορρυπαντικά πες της με ωραιο τρόπο οτι ειναι επικυνδυνα και δωσε και μερικα παραδειγματα για το τι μπορει να πάθουν στην αναγκη βαλε τον παιδιατρο να τους μιλήσει! . οσο για τα παιδια σου που δεν σε ακουνε τοτε απλά βρες αλλο τροπο εποικινωνιας.. μιλα τους ηρεμα και αν νευρισεις και θες να κλαψεις κλαψε μπροστά τους για να καταλαβουν τα συναισθηματα σου. ειναι λογικο να νευριαζουν μαζι σου μαμα τους εισαι.. ολα θελουν το χρονο τους.. τωρα που θα φυγεις απο την δουλεια φροντισε να περνάς πολυ χρονο μαζί τους.. εγώ που η μικρη μου ειναι συνέχεια μαζί μου και την μεγαλωνω εγώ χωρις βοηθεια με δαγκωνει και τσιριζει οταν δεν γινεται το δικο της.. ειναι κάτι εντελώς φυσιολογικο.. μεγαλωνοντας θα καταλαβαινουν περισσότερα.. θα σε νιωθουν περισσότερο και θα μπορεις να επιβληθεις καλυτερα.. υπομονη θέλει και το πιο κυριο απο ολα να πας σε εναν δικο σου χωρο.. κανε υπομονη και πιστεψε με αυτα ειναι παραπτώματα.. οσο για τον αντρα σου να συζητας μαζι του.. οχι να μαλωνεις αλλά να συζητας..
Θεωρώ ότι όπου και να έχω πάει με τα παιδιά μου δεν με έχουν κάνει να νοιώσω ποτέ ντροπή και δεν φέρνουν ποτέ την οικοδέσποινα σε δύσκολη θέση κάθονται αρκετά ήρεμα σε ένα μέρος και παίζουν με τα παιχνίδια που τους κρατάω συνήθως εγώ ή αν πάμε κάπου που υπάρχουν παιδία μοιράζονται τα παιχνίδια τους με τα άλλα παιδάκια και παίζουν όμορφά και με τα ξένα παιχνίδια. Δεν έχουν κάνει ποτέ ζημιά σε ξένο σπίτι ούτε ευτυχώς έχουν λερώσει έτσι θεωρώ ότι το μνμ το έχουν καταλάβει και απλά θεωρώ ότι η τόση καταπίεση ίσως φέρει αντίθετα αποτελέσματα. Όσο για το φαγητό ποτέ δε το τρώμε 3 μέρες και ούτε προς θεού βαριέμαι να μαγειρεύω αλλά λόγω οικονομικών προβλημάτων που έχουμε δεν μπορώ να μαγειρεύω μοσχάρι που το ακριβοπληρώνω και να μένει και να το ταΐζω στο σκύλο. Προσπαθώ να μαθαίνω από αυτήν γιατί είναι μεγαλύτερη και ίσως έχει καλύτερη πήρα άλλα οι εποχές έχουν αλλάξει και διαολίζομε που συνεχώς με παραγκωνίζει και είναι σαν να μην υπάρχω, σαν να είναι παιδιά μόνο του γιου της. Από την αρχή της συμβίωσης (που επέλεξε ο άντρας μου και εγώ επειδή δεν είχα άλλη επιλογή και άνεργη τότε το δέχτηκα) θεωρώ ότι τους σεβάστηκα, τους υπολόγισα και βοηθούσα στη δουλειά του άντρα και πεθερού μου ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς αυτούς. Όμως δε μπορώ να είναι οι κυρίαρχοι στη ζωή των παιδιών μου. Εγώ τι ρόλο έχω;
να σου πω την αλήθεια, όσο καλή καρδιά και να έχουν κ όση καλή θέληση κ να υπάρχει κ από τις 2 μεριές η συμβίωση είναι δύσκολη και καλύτερα μακριά κ αγαπημάνοι..έζησα κ εγώ κάποιους μήνες με τα πεθερικά μου, οι οποίοι δούλευαν κ έλειπαν όλη μέρα αλλά ήταν σαν ξένοι μεταξύ τους, μετά από λίγο χώρισαν και ένιωθα κ λίγο άσχημα να κυκλοφορώ με το βρακί ή το βυζί έξω να θηλάσω μπροστά τους...επίσης καμιά φορά η πεθερά μου, ήθελε να πει τον πόνο της, ή εγώ μα΄λωνα άσχημα με τον άντρα μου κ ένιωθε αυτή άσχημα που ήταν μπροστά...είναι δύσκολη κατάσταση , ειδικά τώρα που εμείς οι νεότερες θέλουμε και ψαχνόμαστε να μεγαλώνουμε καλύτερα τα παιδιά μας και οι μεγάλοι έχουν άποψη για όλα...εντάξει, θα ακούσεις κ κάποιον με εμπειρία αλλά σε συνδυασμό με αυτά που σου λέει κ ο παιδίατρος ή διαβάζεις κλπ θα πράξεις κ θα αποφασίσεις εσύ...ούτε κατάχρηση κάνεις, ούτε πιστεύω ότι προτιμάς να γίνεσαι 'βάρος' σε κανέναν κ πρώτη εσύ αν είχες τη δυνατότητα θα ήσουν στο σπίτι σου να κα΄νεις το καλύτερο που θεωρείς..οι καιροί όμως δύσκολοι και όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες..υπομονή,τίποτα άλλο και καλή θέληση
Είχα και έχω θέληση αλλα με αποτελειώνει το γεγονός ότι με παραγκονίζουν, δεν με υπολογίζουν και κάνουν ότι νομίζουν αυτοί σώστο για τα δικά μου παιδιά.
Δεν θα σου πω τι να κάνεις αλλά θα σου πω τι θα έκανα εγω στη θέση σου. Θα έκανα υπομονή να περάσει ο καιρός και να πάω σπιτάκι μου.Δεν θα τα χαλούσα με τα πεθερικά μου,αφού δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση.Εξάλλου στο χώρο τους και στη ζωή τους ''εισέβαλλα'' εγώ.Άρα θα ακολουθήσω τους κανόνες τους όσο και αν δεν μου αρέσει.Αφού και τα παιδιά μου δεν έχουν πρόβλημα μιας και ζητάνε τη γιαγιά τους παρ'όλους τους κανόνες της,(που δεν είναι και τόσο παράλογοι)θα χαλάρωνα,θα αφιέρωνα όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί τους και θα περίμενα να πάω στο σπίτι μου.Υπομονή και κουράγιο λοιπόν.....
Ευχαριστώ sosi για τις συμβουλές σου
Ρε κουκλα μου αμα ειναι στο δικό της σπίτι είναι και δικοι της οι κανονες. Σ αρεσσει δεν σ αρεσει αυτοι ειναι. Θα μπορούσαν να σου ζητανε ενοικιο, ή να σου πουν να νοικιασετε μεχρι να φτιαχτει το σπιτι σας, ή να τα στειλεις στον παιδικο σταθμο και να μην τα κρατανε. Αφου τα κρατανε στο ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ οι κανονες είναι δικοι τους. Καταλαβαινω την αγωνια σου για τα φαρμακα και τα καθαριστικα και ολα αλλα το σπιτι ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ. Η δικια μου μητερα δεν επιτρεπει στα παιδια μου να τρωνε στο σαλονι ακομα και τωρα που ειναι 13 και 11 δικο της ειναι το σπιτι, το δικο μου σαλονι ειναι ναρκοπέδιο απο ψίχουλα, δικο μου ειναι το σπίτι. Λυπαμαι που σου το λεω αλλα πρέπει να συμβιβαστεις και να ακολουθησεις τους κανόνες της ή να βρεις τρόπο να μην εξαρταστε απο την πεθερα σου.
Ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου Αναστασία μου!!! Δυστυχώς βρεφικός δεν υπάρχει στην περιοχή μας γιατί είμαστε επαρχία και ο μοναδικός παιδικός τα δέχεται μετά τα 2 1/2 αν δεν φοράνε πάνε!! Δε θέλω να αποποιηθώ απ' τις ευθύνες μου αλλά για όλα αυτά φταίει ο άντρας μου γιατί εγώ επέμενα πολύ να μη μπούμε στη διαδικασία του να πάμε σπίτι τους γιατί προτιμούσα να ζοριστούμε αλλά να μην έχω υποχρέωση σε κανένα αλλά επειδή τις περισσότερες φορές η γνώμη του υπερυσχίει έπρεπε να τον ακολουθήσω και σε αυτή του την επιλογή!!
Θα της λες οτι πχ ο ταδε γιατρος,παιδοψυχολογος προτεινει αυτο η οτι διαβασα αυτο η οτι θελω να δοκιμασω αυτη τη μαθοδο...τι θα σου πει? παιδια σου ειναι!κ βαλτην να διαβασει κ αυτη η να δει καμια εκπομπη! Αφου σας μενουν τοσοι λιγοι μηνες κανε υπομονη...ερχεται κ καλοκαιρι οποτε θα τα παιρνεις,θα παιρνειςκ φαγητο κ θα πηγαινετε στα παρκα να κανετε τα δικα σας! Κ μερικες φορες κανε πως δεν ακους...
Ευχαριστώ Αθήνα μου, θα προσπαθήσω να το χειριστώ όσο καλύτερα μπορώ!!
νομίζω οτι πρέπει να κάνεις υπομονή αφού λίγος καιρός έμεινε για να πας στο δικό σου σπίτι.Δυστηχώς η συμβίωση είναι πάντα δύσκολη και απο τις δυο πλευρές.όσος καιρός έμεινε να σκέφτεσαι μόνο την καλή πλευρά του πράγματος ,που ευτυχώς είχες βοήθεια και κατάφερες και τελειώνεις και το σπιτάκι σου.και μην στεναχωριέσαι θα αναπληρώσεις και τον χαμένο χρόνο με τα παιδιά σου. πάντως να έχεις στο μυαλό σου ότι δυστηχώς όταν αναγκαζόμαστε να αφήνουμε τα παιδιά μας στους γονείς μας αυτό έχει και κάποιες συνέπειες στο χαρακτήρα τους. για αυτό να σκέφτεσαι θετικά για να περάσει ο καιρός γρήγορα με λιγότερες ψυχολογικές απώλειες.
Ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές!!! Και που επικεντρώθηκες σε έμενα και όχι στα σχόλια των άλλων.
Like seriously? Είσαι σοβαρη? Δεν φτάνει που κανείς κατάχρηση του χώρου σε ένα ξένο σπίτι, δεν φτάνει που ανέχονται εσένα και τα παιδιά σου, τολμάς να έχεις και παράπονο? Δεν έχουν ΚΑΜΙΑ υποχρέωση να περιθαλπτουν κανέναν! Απο την καλή τους την καρδιά το κάνουν! Αν δεν γουστάρεις, στο σπιτάκι σου και δρόμο! Τι? Δεν έχεις σπιτακι? Και δεν το σκεφτήκες αυτό πριν κανεις παιδια? Και θρασύς και αμυαλη...
Faye... I'm speechless!!! No comments!!! Εγγόνια κ νύφη τους είναι... Όχι η γειτόνισσα!!! Και βέβαια η μαμά έχει τον πρώτο λόγο στα παιδιά της... Και βέβαια είναι λάθος τα απορρυπαντικά κ φάρμακα να είναι σε λάθος θέση και βέβαια ένα δίχρονη δεν μπορεί να είναι 15χρονο!!! Εδώ εμείς (κατά τα άλλα μεγάλοι άνθρωποι) όταν μασουλάμε κάτι δεν καθόμαστε ντε κ καλά στο τραπέζι. Δυστυχώς όμως όταν δεν επικρατεί η κοινή λογική αρχίζει η τρέλα! Υπομονή κοριτσάκι και μόλις ανοίξει ο καιρός πάρε τα ζουζούνια σου και κάντε picnic έξω!
Roula από την Faye μόνο τέτοια σχόλια να περιμένεις, μην περιμένεις κάτι καλυτέρο, με τον ίδιο τρόπο σχεδόν πάντα απαντάει. Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τι σημαίνει ευγένια κ τους καλούς τρόπους, την καλύ συμπεριφορά προς τον συνάνθρωπο τους. Τεσπά.... τι να κάνουμε; Υπάρχουν κ τέτοιοι άνθρωποι!
Διόρθωση "καλή" συμπεριφορά..... (πρόλαβα)
Faye μου, μπορεί να έχεις και δίκιο. Κι εγώ το λέω στον εαυτό μου πολλές φορές. Δε ζήτησα να με περιθάλψουν ήταν μια επιλογή που ήμουν υποχρεωμένη να δεχτώ. Μόνοι τους βέβαια προθυμοποιήθηκαν να μας στηρίξουν στο νέο μας ξεκίνημα, όπως είδες αναφέρω στο άρθρο μου για την ευγνωμοσύνη που νοιώθω σε αυτούς τους ανθρώπους για το πόσο μας έχουν σταθεί. Απλά νοιώθω παραγκωνισμένη, ότι η γνώμη μου σα μάνα δε μετράει και ότι κάποιες φορές θέτουν την ζωή τους σε κίνδυνο. Δε σε παρεξηγώ γιατί και εγώ κάποιες φορές κοιτάω τον καθρέπτη και σκέφτομαι έτσι σκληρά για τον εαυτό μου!! Λένε ότι η αλήθεια είναι σκληρή και πολλές φορές πονάει!! Το ζητούμενο μου ήταν να πάρω συμβουλές για το πως θα κερδίσω τα παιδιά μου, πως θα μπορέσω να διαπαιδαγωγήσω εγώ σωστά και όχι η γιαγιά τους!!! Ευχαριστώ για τις συμβουλές σου!! Να είσαι πάντα καλά!!! Ευχαριστώ πολύ Ρούλα για τις συμβουλές σου!! Νέλη μου, όταν δημοσιεύουμε κάτι πρέπει να είμαστε έτοιμοι να διαβάσουμε όλες τις απόψεις για το θέμα μας και ίσως από κάποιες απόψεις να ταρακουνηθούμε και να δούμε τα πράγματα και από κάποια άλλη σκοπιά ίσως!! Είσαι πολύ γλυκιά ευχαριστώ!!!
Faye , είναι αλήθειες βέβαια αυτά που λες αν τα δει κάποιος εντελώς ψυχρά.Πρόκειται όμως για τα παιδιά τους,οπότε μπαίνει στη μέση το συναίσθημα.Και αν μπει το συναίσθημα,αυτά που λες,ακούγονται και είναι πολύ πολύ σκληρά.
Δεν με πείραξε καθόλου το σχόλιο της Faye όπως έγραψα και στη Νέλη ήμουν προετοιμασμένη να δεχτώ το κάθε σχόλιο. Απλά περίμενα περισσότερα σχόλια και συμβουλές για το πως θα χειριστώ τα παιδιά μου από εδώ και έπειτα!!
Thnx for the reply Μαρία. Νομίζω πως deep down ξερεις οτι το καλυτερο για σενα και την οικογενεια σου, ειναι να μετακομισετε στο σπιτι σας και να μεγαλωσετε τα παιδια σας με τον τροπο που εσεις θελετε! The sooner, the better!
...και χωρίς να καταλάβεις τίποτα από το συναίσθημα της κοπέλας και του κειμένου...ας πούμε απλά οτι από την καλή σου την καρδιά την συμβούλεψες "στο σπιτάκι σου και δρόμο" ! είδες καμιά φορά οι καλές καρδιές???
Faye, ανάσες....... Δεν έγραψε η κοπέλα το πρόβλημά της για να την πάρουμε απ' τα μούτρα....
Faye, συγνώμη αλλά τώρα θα σου πω κι εγώ. Δηλαδή, δεν μπορεί ένας άνθρωπος να έχει ανάγκη κάποιον άλλον σε κάποια φάση της ζωής του? Αύριο θα τύχει η κοπέλα να δώσει βοήθεια στα πεθερικά ή σε άλλον άσχετο άνθρωπο. Δηλαδή τι θα πούμε εκεί ας φρόντιζαν να κάνουν τα κουμάντα τους για να έχεις λεφτά για γηροκομείο? Μου θύμισες έναν που είδα στο supermarket που προσπαθούσε να μας πείσει να μη δίνουμε 1 και 2 ευρώ σε μια κοπέλα που στήνεται απ΄έξω και η οποία φαίνεται ότι είναι άτυχη λόγω ανεργίας και πραγματικά χρειάζεται μια στήριξη για την οικογένειά της. Αυτός καθόταν και προσπαθούσε να πείσει όσους έδιναν (χωρίς να τον ρωτάει κανείς) ότι ο ίδιος δε δίνει από ιδεολογία. Κι εμένα δε μου αρέσει η ζητιανιά και είμαι σίγουρη πως ούτε σε αυτήν που το κάνει της αρέσει, αλλά sorry κιόλας τι να κάνουμε, να μη δώσουμε μια ελάχιστη βοήθεια επειδή πήγε και έκανε 4 παιδιά ενώ δεν είχε εξασφαλίσει δια βιου οικονομική άνεση? Μια ατυχία της έτυχε. Δεν καταλαβαίνω καθόλου μα καθόλου αυτό που λες. Το ίδιο με εσένα είπε και Αναστασία παρακάτω, αλλά με εντελώς άλλο τρόπο. Κάνε υπομονή της είπε γιατί δεν είναι σπίτι σου ή βρες τρόπο να φύγεις. Έχει δίκιο, έτσι είναι δυστυχώς. Κι εσύ το ίδιο λες και δεν μπορώ να σου πω κάτι για αυτό. Αλλά γιατί όλα τα υπόλοιπα προσβλητικά λόγια? Τι κέρδισες με αυτό? To είπες για να την ταρακουνήσεις? Αφού και η ίδια το πιστεύει ότι στο σπίτι της γιαγιάς βάζει τους κανόνες η γιαγιά και γι΄αυτό τρέχει και μαζεύει τα ψίχουλα και κάνει υπομονή και δε λέει τίποτα. Την απορία της είπε η κοπέλα αν αυτά που σκέφτεται η ίδια είναι υπερβολικά. Όχι, δεν είναι. Αντίθετα είναι πολύ υγιές το 2χρονο να σκαρφαλώνει και να λερώνεται και να εξερευνεί. Άσε που λέει και η ίδια πως νιώθει μεγάλη υποχρέωση για όλα αυτά που της δίνουν. Μια χαρά φαίνεται η κοπέλα και αναγνωρίζει και τη βοήθεια που της δίνουν.
OMG!!!!!!!Μια γιαγιά ή ένας παππούς ΔΕΝ ''ανέχονται'' τα εγγόνια τους!!!Είναι χαρά τους!!Απορώ πώς λες ότι τους ανέχονται τόσα χρόνια...Δεν είναι η γειτόνισσα όπως σωστά λέει η Roula!!! Σεβαστή η γνώμη σου, όπως όλων, αλλά θα μπορούσες να την πεις με πιο όμορφο τρόπο!! Δεν είναι σωστό να χαρακτηρίζουμε ανθρώπους χωρίς τους γνωρίζουμε.
Εχω την εντυπωση τελικα Faye μου οτι περιμενεις να ανεβουν τετοια θεματα για να ξεσπασεις!!!Δεν εξηγειται να βγαζεις τοση χολη σε μια αγνωστη!!!Λες και μενει στο δικο σου σπιτι και κανει καταχρηση του δικου σου χωρου!!!!Τι ειναι αυτο το πραγμα με σενα???Με το παραμικρο κραζεις!!!Και μη μου αρχισεις την παπαρια δημοκρατια εχουμε οτι θελω λεω....boring!!!!Χαλαρωσε λιγο και μην οικιοπεισαι των θεματων,δεν ειναι δικο σου προβλημα!!Διαφωνεις?Οκ,μπορεις να το πεις πιο ευγενικα!!Εχεις σκεφτει οτι καποιες κοπελες μπορει να πληγωνονται με την κυνικοτητα σου?Ειλικρινα δεν μπορω να καταλαβω την τοση σκληροτητα σου!!!!
Wow. Δεν καταλαβαίνω την επίθεση !!!! Απο αυτά που γράφει φαίνεται ξεκάθαρα ποσο εκτιμάει όσα έχουν κανει απλα διαφωνεί με κάποιους χειρισμούς κ εχει δίκιο ! Απο ποτε η βοήθεια σημαίνει δεν εχεις άποψη;; Κ στο κατω κατω αυτο που γράφει η κοπέλα ειναι πως θα μπορέσει να θέσει τα δικά της όρια τώρα που θα ειναι εκείνη με τα μικρά όχι πως θα τους πείσει οτι εχει δίκιο . Προφανώς η επίθεση δείχνει να εχει να κανει με δικο σου βίωμα. Και τέλος κάποιες φορές το ε9 δεν εχει σχέση με το αν θα κανεις παιδιά ούτε με το μυαλό!
Είσαι απ’ τις λίγες που έπιασες αυτό που ήθελα να πω πραγματικά!! Please αφήστε το σχόλιο της Fayes και επικεντρωθείτε σε συμβουλές για το πως θα μπορέσω να βάλω εγώ στα δικά μου παιδιά όρια, κανόνες και να τα κάνω να με υπακούν και να με σέβονται!!
Μαρία, μεγάλο θέμα έπιασες τώρα. Δεν υπάρχει εύκολη συμβουλή για τα όρια. Υπάρχει ο σωστός τόνος φωνής που το παιδί ακούει και το πείθεις ότι πρέπει να γίνουν τα πράγματα έτσι όπως τα λες εσύ και δε θα δεχτείς κάτι άλλο. Την παραμικρή αμφιβολία να έχεις μέσα σου για το αν θα σε ακούσουν ή αν αυτά που ζητάς είναι λογικά ή όχι, το πιάνουν και το χάνεις το παιχνίδι. Επίσης θέλει τεράστια προσοχή στο πως συμπεριφέρεσαι με τους άλλους. Πρέπει να καταλαβαίνουν τα παιδιά ότι γενικά έχεις τα όρια σου και δεν αφήνεις εύκολα τους άλλους να τα καταπατούν και να μη σε υπολογίζουν ή σέβονται. Αν δούνε ότι με άλλους είσαι πολύ χαλαρή στο θέμα ορίων δεν το πιστεύουν ότι αυτό που τους λες το εννοείς κιόλας. Έχω άπειρες οδηγίες από ψυχολόγους πάνω στο θέμα των ορίων, αλλά όλα τα παραπάνω που τα άκουσα από μαμάδες (εδώ και στην πραγματική ζωή) είναι όλη η ουσία. Αν δεν τα κάνεις αυτά όσες συμβουλές ψυχολόγων και να σου μεταφέρω έχουν πολύ μικρές πιθανότητες να πετύχουν.
Οτι θα ερχοταν η μερα οπου η μερια των πεθερικων θα με εβρισκε απολυτα συμφωνη ειλικρινα δε το ειχα φανταστει. Φαιη συμφωνω μαζι σου απλα θα το εθετα λιγο πιο ευγενικα :D
Σεβαστές όλες οι απόψεις κορίτσια!!!
Βρε κοριτσάρα, αφού μπαίνεις που μπαίνεις για να τρολάρεις...γιατί δεν λες κάτι πιο έξυπνο;
Δε χρειάζομουν έξυπνες απαντήσεις το μόνο που χρειαζόμουν ήταν συμβουλές σε σχέση με τα παιδιά αλλά μέχρι τώρα έχω διαβάσει ελάχιστες!!
Αφηνω τις εξυπναδες για κατι τυπισσες σαν εσενα!
Όσα δεν πιάνει η αλεπού...Φαίη...Δεν περίμενα τίποτε καλύτερο Μαράκι θεωρώ πως από την στιγμή που θα γυρίσεις σπίτι σου με τα παιδιά σου θα αλλάξει η κατάσταση. Προς το παρόν έχουν μάθει με την γιαγιά στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, που μπορεί κιόλας πέρα από τους κανόνες που έχει να μην τα αντιμετωπίζει όπως εσύ. Είναι και κοντά στα δύο, οπότε πέφτεις και στις κρίσεις θυμού κλπ. Τώρα που θα είσαι πιο κοντά στα παιδιάκια σου θα βρεις άπειρες ευκαιρίες να έρθετε πιο κοντά και να κάνετε πράγματα μαζί. Μπορεί να μην είναι ότι το καλύτερο για σένα και τα οικονομικά σας, αλλά δες το σαν ευκαιρία που σου δίνεται να απολαύσεις τα παιδάκια σου.
Και σχόλια του τύπου: "Τι? Δεν έχεις σπιτακι? Και δεν το σκεφτήκες αυτό πριν κανεις παιδια? Και θρασύς και αμυαλη…" προσβάλλουν όχι μόνο εμένα, αλλά κάθε μανούλα που δεν είχει φροντίσει να έχει ένα σπίτι πριν μείνει έγκυος ή σύμφωνα με την faye θα έπρεπε να κάνει τι; Έκτρωση; Τα παιδάκια σου τα λατρεύεις και θέλουν αγάπη. Αυτό ξέρει κάθε μανούλα. Τώρα κακίες σαν την παραπάνω αναιρούν όποια "καλή διάθεση" για συμβουλή...
(Απάντηση στο τελευταίο σχόλιο της Ελένης) Κι εγώ ένιωσα ότι προσβάλλει κι εμένα με τέτοια λόγια κι ας μη με αφορά το θέμα. Μόνο μη χρειαστούν να πέσουν στην ανάγκη ενός άλλου ανθρώπου όσοι σκέφτονται έτσι, γιατί μετά δεν ξέρω τι θα λένε. Το έχω αυτό μέσα στο σπίτι μου και εξακολουθώ να είμαι καλή με τον άλλον, γιατί προσπαθώ να κατανοήσω πως κάποια πράγματα που στερήθηκε (και δε μιλάω κυρίως για υλικά πράγματα) τον έχουν φτάσει στο σημείο να σκέφτεται έτσι. Και υποθέτω θα είμαι καλή μαζί του και όταν πέσει στη δική μου ανάγκη. Ευτυχώς υπάρχουμε και οι μ@@@@κες της υπόθεσης, γιατί διαφορετικά θα κακοπερνούσαν όσοι λένε πολλά τέτοια. Κατανοώ λοιπόν όποιον σκέφτεται έτσι για τους δικούς του λόγους, αλλά δε δέχομαι να επιτίθεται δεξιά κι αριστερά. Ας το κάνει μέσα στο σπίτι του και σε όποιον το ανέχεται. Είναι ξεκάθαρη προσβολή να αποκαλείς έναν άνθρωπο (ειδικά αν δεν τον γνωρίζεις) θρασύ και άμυαλο. Ίσως τα προσβλητικά σχόλια να έπρεπε να διαγράφονται εξαρχής.
Νίνα μου έτσι είναι...Απλά μιας και της αρέσει να μιλάει έξω από τα δόντια και να τα λέει κατάμουτρα όπως λέει μια άλλη μαμά από κάτω θα πρέπει να δεχτεί και την κριτική για την κακεντρέχεια με την οποία εκφράστηκε. Στα πλαίσια του "δημοκρατικού διαλόγου" δεν είναι κι αυτό;Όταν λες την άποψή σου δημόσια θα πρέπει να είσαι ανοιχτός σε κάθε είδους σχόλια όπως λέει και η Μαρία. Απλά αυτό το "δημοκρατία έχουμε, ότι θέλουμε λέμε" είναι η ατάκα του χωρίς παιδεία και τακτ ανθρώπου ώστε να λέει ότι του κατεβάσει.... Τώρα σχετικά με την συμβίωση, είπα κάποια πράγματα για τους δικούς μου σε ένα άλλο σχόλιο, θυμήθηκα όμως ότι για ένα εξάμηνο όταν ήρθαν με εμένα και την αδερφή μου μωρά από την Τρίπολη, έμειναν στην γιαγιά μου μέχρι να ετοιμαστεί το σπίτι...Το τι τράβηξαν δεν λέγεται...Από το "μη στον καναπέ", "γιατί κλαίει πάλι" κοκ...Παρ'όλα αυτά όταν ήρθε η σειρά τους να φιλοξενήσουν την αδερφή μου σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και τον άντρα της και έναν μήνα αφότου γέννησαν, μπορεί να κουράστηκαν αλλά δεν υπήρξε ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ που να κάνουν τα παιδιά να πουν "τι πήγαμε και κάναμε;"
Βρισκω παντα τα σχολια της Faye ευστοχα κι αυτο γιατι λεει ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ ο,τι οι υπολοιπες απλα υπονοουν παρηγορωντας την εκαστοτε παραπονουμενη.... Το βρισκω λογικο η νοικοκυρα του σπιτιου (πεθερα) να μη θελει να αλλαξει τη βολη της και τη ζωη της. Σιγουρα θα βοηθησει το παιδι της, αλλα ας μην περιμενουμε μια μεγαλη γυναικα να αλλαξει συνηθειες και νοοτροπιες ετων (μη πω δεκαετιων...) επειδη καποιοι δεν προνοησαν να οργανωσουν καλυτερα τη δικη τους ζωη...
δλδ εισαι οπαδός της καταμουτρης προσβολης; Γιατι αυτο κανει η Φαιη, και δεν ειναι σωστη συμπεριφορα. Δεν το εκανε μια φορα επειδη νευριασε, το κανει συστημα να μη σεβεται τους κανονες ευγενειας που ισχυουν ακομη και στο ιντερνετ.
Νευράκια ???????????????????????????????????
Το συμπέρασμα της ημέρας 1: Οσοι δεν εχουν λεφτά, δεν δικαιούνται να κανουν παιδια, ακομη κι αν μπορουν να εχουν βοηθεια. Το συμπερασμα της ημερας 2 : Οσοι παραπονιουνται για τις υπερβολες ενος καθεστώτος ειναι θρασείς και άμυαλοι. Εσύ πρέπει να πας να γινεις εκπρόσωπος τυπου της κυβερνησης που ηγείται της ελλαδας και που μας γαμάει ...για το καλο μας, και χαριν του ...νοικοκυρέματος της χωρας. Θα τους βολεύει αφάνταστα η οπτικη γωνία σου. Οχι μαρια μου, δεν ειναι δυνατον να δεχεσαι βρισιδια του τυπου θρασυς και αμυαλη, οσο ενοχικη κι αν εισαι.
Δεν σε θεωρώ καθόλου παράξενη, ούτε τίποτα τέτοιο. Συμφωνώ μαζί σου σε όσα είπες: για τα παιχνίδια, για το φαγητό, για όλα... Αλλά, δυστυχώς, όσο είναι τα παιδιά στης πεθεράς σου, εκείνη αποφασίζει (εκτός κι αν έχει σχέση με την υγεία τους). Εσύ είσαι για μένα σωστή, η πεθερά σου είναι για μένα λάθος, αλλά, στο δικό της σπίτι αυτή αποφασίζει... Δυστυχώς... Κάνε υπομονή λίγους μήνες ακόμα, έρχεται άνοιξη και καλοκαίρι, βγάζε τα παιδάκια σου πολλές βόλτες, κράτα τα και στο δικό σας σπίτι κι ας είναι μικρό, και θα περάσουν!!!
Ειλικρινά αυτό έλεγα στον άντρα μου, να μου περιφράξει την αυλή μπροστά στο σπίτι για να μη κινδυνεύουν τα παιδιά στο δρόμο και τώρα που θα καλοκαιριάσεις θα πάνε τα μικρά παιδικό και όταν σχολάνε θα τα έχω στο δικό μας χώρο έξω στην αυλή. Τώρα όταν είμαστε από κάτω γκρινιάζουν, τσακώνονται γιατί δεν έχουν χώρο για να παίξουν, να τρέξουν και θεωρούν ότι θα τα βάλω για ύπνο γιατί το χώρο μας πλέον τον έχουν συνδυάσει με τον ύπνο!! Ευχαριστώ για τις συμβουλές ήθελα πραγματικά μια ουδέτερη γνώμη γι’ αυτό μπήκα στη διαδικασία να κάνω μια τέτοια δημοσίευση!!!
νομιζω ότι η αυτοπεπιθηση σου εχει φθαρει. Παρε μια βαθια εισπνοή , κοιταξου στο καθρεπτη και πεισε τον εαυτο σου πρωτα ότι ΕΣΥ εισαι ο αρχηγος της οικογενειας σου!! παντρευτικαμε τον αντρα μας και όχι τους γονεις του. από τη στιγμη όμως που εχουν ολη την καλη θεληση να βοηθησουν και δεν είναι από αυτους που προσπαθουν να βαζουν λογια και να σας χωρισουν , ναι πρεπει να κανουμε υπομονη.Αν όμως μεσα μας ειμαστε σιγουροι για τον εαυτο μας και τα πιστευω μας , το ακτινοβολούμε και το βλεπουν και οι αλλοι. προσπαθησε να ανακτησεις τις δυναμεις σου και αρχισε να βλέπεις θετικα τα πραγματα.
Είμαι σίγουρη ότι τα πεθερικά και συγκεκριμένα η πεθερά μου δεν είναι από τους ανθρώπους που θα έκανε κακό πρώτα στο παιδί της και έπειτα σε εμένα απλά είμαστε τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες με τελείως διαφορετικές απόψεις για τη ζωή και την ανατροφή των παιδιών. Έχεις δίκιο, ναι έχω χάση την αυτοπεποίθηση μου και νοιώθω πολύ αδύναμη το τελευταίο διάστημα!! Ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές!!