Η μικρή μου μπέμπα είναι αγωνίστρια!

Σας διαβάζω πολύ εδώ και πολύ καιρό και δεδομένης μιας δύσκολης κατάστασης που περάσαμε, αποφάσισα να γράψω τη δική μου ιστορία για να δώσω κουράγιο σε όσους γονείς περνάνε τα ίδια..

Ας τα πάρω απ’ την αρχη! Με τον άντρα μου είμαστε 2 χρόνια παντρεμένοι και έχουμε ένα αγοράκι 18 μηνών. Θέλαμε κι άλλο παιδάκι και δεν άργησε να ερθει. Τον περασμένο Σεπτέμβριο μαθαινω ότι είμαι έγκυος! Φυσικά και χαρήκαμε! Μια εγκυμοσύνη ευκολότερη απ’ την πρώτη, μόνο κάτι αναγούλες ως τον τέταρτο μήνα. ΠΗΤ είχα 31/5/15.

Στις 2/2/15 είχα κανονίσει β επιπέδου και ο αντρας μου με έβριζε που πήγα και την έκλεισα τέτοια μέρα -είχαμε πάει Σ/Κ Θεσσαλονίκη για δουλειά και θα γύριζε μετα από άδεια στο γραφείο- αλλά έλεγα «Πάμε να μου φύγει το άγχος!», λες και το ήξερα.

Πάμε στο ΜΗΤΕΡΑ, με εξετάζει ο γιατρός, το μωρό καλά, αλλά έχω έχω διαστολή 1,5 cm... Παθαίνω σοκ! Πώς έγινε; Έτυχε, μου είπαν… Παω στη γιατρό μου, με εξετάζει και το επιβεβαιώνει κι αυτή κι ευτυχώς προλάβαμε και βάλαμε ένα πεσσό (σα δαχτυλίδι για να συγκρατήσει τον τράχηλο) και μπαίνω στο νοσοκομείο για παρακολούθηση.. Άντε να δούμε σκεφτόμουν… Ήμουν ήρεμη και πίστευα ότι μετά από λίγες μέρες θα πάω σπίτι μου. Πού να’ξερα τι θα γινόταν…

3 μέρες μετά κι ενώ ήμουν ξαπλωμένη το κρεβάτι, αισθάνομαι κάτι να τρέχει… λέω μάλλον μου έσπασαν τα νερα και πανικοβάλλομαι.. Περίμενα τους γιατρούς να με εξετάσουν.. Με πάνε για υπέρηχο, όντως μου είχαν σπάσει τα νερά, ο υπερηχογραφιστής ήταν πολύ αρνητικός για την έκβαση της εγκυμοσύνης και μου είπε οτι το μωρό σας είναι περίπου 500γρ, ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκληθεί τοκετός, το παιδί είναι πολύ μικρό και μάλλον δε θα ζησει, κι αν ζήσει πώς θα ζήσει.. και κοινώς αν ηθελα προλάβαινα να κάνω διακοπή κύησης, καθώς ήμουν σχεδόν 23 εβδομάδων. Με λούζει κρύος ιδρώτας, λέω δε μπορεί να ακούω καλά, να μου λέει ότι προλαβαίνω να σκοτώσω το παιδάκι μου, που το άκουγα και όπως μου έλεγε ήταν καλά. Κι ο άντρας μου ήταν τα μαύρα του τα χάλια, μιλάμε με τη γιατρό μου και αποφασίζουμε να προχωρήσουμε την εγκυμοσύνη αυτή όσο πιο μακρυά πάει.

Έτσι έκατσα κληνήρης 16 ημέρες, ούτε για τουαλέτα δε σκωνόμουν, με μια ψυχολογία στα πατώματα με όλα αύτά που άκουγα.. Ναι, ήξερα ότι είμαι δύσκολη περίπτωση, αλλά ήμουν αποφασισμένη να παλέψω για αυτό το παιδί, δεδομένου ότι ήταν καλά και άκουγα την καρδούλα του να χτυπά. Αρωγοί σε αυτη την προσπάθεια ήταν οι γονείς μου, η μαμά μου που ήταν καθε μετα δίπλα μου, η πεθερά μου που κρατούσε το μικρό μου και όλοι οι άλλοι αμεσοι συγγενείς, κουνιάδες, αδέρφια, θείοι.

Όλα κυλούσαν καλά, δεν πονούσα, ήμουν σε καλή κατάσταση και περίμενα να μπω τουλάχιστον στον 7ο μήνα και από εκεί και πέρα ότι ήθελε ας προκύψει. Εκείνο όμως το πρωί στις 17/2 στην πρωινή επίσκεψη οι γιατροί μου είπαν ότι τα λευκά μου αιμοσφαίρια είναι ανεβασμένα και θα πουν στη γιατρό μου να μου βγάλει τον πεσσό γιατί κινδύνευα άμεσα κι εγω. Όντως, η γιατρός μου συμφωνεί και μου λέει ότι πρέπει να γίνει αυτό άμεσα. Μόλις μου τον βγάζει λοιπόν κάνω πλήρη διαστολή και μου λέει «Γεννάς, ανεβαίνουμε στα χειρουργεία, ενημέρωσε τους δικούς σου!«

Νιώθω ένα κενό, παγώνω και είμαι λες και ζω σε σενάριο ταινίας. Στις οδύνες που ήμουν η γιατρός μου μου είπε ότι υπάρχει πιθανή λοίμωξη και δεν μου εγγυάται τίποτα για το μωρό, ότι αυτή τη στιγμή προέχω εγώ. Είπα μέσα μου, Θεέ μου ότι κάνεις, να το κάνεις για καλό, εσύ έχεις τον τελευταίο λόγο. Στις 15:50 λοιπόν γεννάω και μου λένε ότι η μπέμπα μου αναπνέει, την ετοιμάζουν για τη θερμοκοιτίδα και περιμένω να τελειώσουν με μένα. Επειδή μετά μου έκαναν αναισθησία, δεν την είδα, μου είπαν όμως στην ανάνηψη ότι είναι 760 γραμμάρια! Έβαλα τα κλάμματα, την περίμενα μικρότερη… Ήμουν 25 βδομάδων+2 μερων..

Οι στιγμές που περάσαμε στη μονάδα ήταν δύσκολες, ειδικά την αρχή που δεν ξέραμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, μου έλεγαν να σου ζήσει το μωρό και δεν ήξερα τί ν πω και πως να νιώσω… Το άλλο σοκ ήταν οταν ήρθα σπίτι χωρίς το παιδί που οι ορμόνες μου ήταν σε εξαρση.. και στο γιό μου έφτασα μία μερα πριν την ΠΗΤ και δε γεννούσα! Δεν ήξερα από θερμοκοιτίδες, ούτε μπρούσα να το διαχειριστώ τότε.. περνώντας όμως οι μέρες αρχισα να παίρνω τα πάνω μυ και να ζούμε όλοι αυτή τη διαφορετική ρουτίνα. Ώσπου 93 ημέρες μετά, στις 20/5/15 την φέραμε στο σπίτι! Ποιός είπε ότι δε γίνονται θαύματα?? !
Γονείς που ισως εχετε ζησει ή ζείτε μια παρόμοια κατάσταση, μην απογοητεύεστε! Να προσεύχεστε, να είστε αισιοδοξοι και να εχετε πολύ υπομονή. Μιλώ από προσωπική εμπειρία!

Η μπέμπα μου ήθελε να ζήσει, είναι αγωνίστρια από κούνια, υπήρχαν πολλές συμπτώσεις για να »φύγει» αλλά αυτή ήταν εκεί και επέμενε να παλεύει, γι’αυτό και είμαι πολύ περήφανη που δικαιώθηκα και την κράτησα, παρά τις προβλέψεις κάποιων γιατρών (νομίζω πως ποτέ δε θα ξεχάσω τι μου λεγαν να κάνω..).

Εύχομαι από εδώ και μπρος να της πάνε όλα καλά, όπως και σε όλα τα προωράκια!

Μαμάδες να χαίρεστε τα παιδάκια σας!

Μαμα Π.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com