δεσποινούλα σε νιώθω πάρα πολύ. ακριβώς το ίδιο ένιωθα κι εγώ, μόνο που εγώ ένιωθα ένοχη να το παραδεχτώ δυνατά, οπότε σ' ευχαριστώ πολύ που το έκανες εσύ. έχω κι εγώ έναν υπέροχο σύζυγο, με βοηθάει και μας φροντίζει, μα κι εκείνος καμιά φορά χάνεται στις ανάγκες της μικρής ξεχνώντας της δικές μου. ψάχνοντας το γιατί όλα αυτά, προσωπικά παρατήρησα στον εαυτό μου ένα πράγμα, γιατί κι εγώ ήμουν η πρώτη από αδερφές και φίλες που έκανα παιδάκι. παρατήρησα πως εγώ η ίδια στην αρχή, γιατί κάπου έπρεπε να τα πω κι εγώ, μίλαγα μόνο για το παιδί μου και έβαζα τα πάντα κάτω από την κορούλα μου, που αγαπάω τρελά. έτσι, χωρίς να το θέλω, έμαθα και τους άλλους να κάνουν το ίδιο, τους γονείς και τον άντρα μου, τις φίλες και τους συγγενείς μου. ήδη είχαν την τάση, βλέπε μαιευτήριο που είχαμε το ίδιο σκηνικό με σένα, ήρθε και η συμπερίφορά μου και το απόκαμε. έπειτα αφού εγώ μίλαγα μόνο για τη νινούκα μου, ε, κι εκείνοι με έβλεπαν σαν εξάρτημά της. δεν μάθαινα πλέον τα νέα τους, μίλαγα μόνο για πάνες, θηλασμό, εμβόλια και άλλα συναφή. δεν τους έλεγα πλέον τα νέα μου, αλλά προσπαθούσα απλά να μοιραστώ τις ανησυχίες μου με εκείνους, που και με μπέρδευαν γιατί ο καθένας είχε άλλη γνώμη και ειδικοί δεν ήταν στο κάτω κάτω. και φυσικά το χειρότερο που έκανα ποιο ήταν; τους μίλαγα όλο για το παιδί, μα τα πιο δύσκολά μου, τα πιο άσχημά μου, τα λάθη και τους φόβους μου δε τους έλεγα ή τους υποτιμούσα. θες για να μη κακοχαρακτηριστώ; θες γιατί με έπιασε το σύνδρομο της σούπερ μαμάς που τόσο είχα διαβάσει και έλεγα εγώ δε θα το πάθω ποτέ; θες από ντροπή; δε ξέρω, μα το έκανα. έτσι απλά ξέσπαγα όλη τη συσσωρευμένη κούραση σε αυτούς, χωρίς ουσιαστικά να τους ζητώ βοήθεια ή να παραδέχομαι ότι δυσκολεύομαι και χάνομαι και όλα αυτά που νιώθει συχνά μια νέα μαμά. τελικά αυτό που έκανα εγώ, εκείνοι απλά το αντιγράφαν: έγινα άψογο εξάρτημα της κόρης μου κι εκείνοι απλά με έβλεπαν έτσι. γιατί ήταν πιο εύκολο; γιατί έτσι νόμιζαν ότι με υποστηρίζουν; δε ξέρω και ίσως δεν έχει και τόση σημασία. όμως όταν έφτασα να μη με βρίσκω ούτε εγώ, να με χάνω κι εγώ, να μην αντέχω, να νιώθω μόνη, να μην έχω χρόνο για μένα την ίδια και να νιώθω απογοήτευση από τους άλλους και πίεση μες τον κύκλο που με είχα βάλλει, τότε κατάλαβα πως κάτι πρέπει να κάνω. γιατί πιστεύω ακράδαντα αυτό που λες κι εσύ: ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ Η ΜΑΜΑ, ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ. για χάρη της λοιπόν ανασκουμπώθηκα. άρχισα να μη μιλάω συνέχεια και μόνο για κείνη, παρά μόνο με άλλες μαμάδες, στα φόρουμ και τα γκρουπς του fb και τον παιδίατρο. με τους άλλους, άντρα, μητέρα, αδερφές, φίλες, μιλάω και για άλλα θέματα. ξεκινάω με δικά τους. μετά λέω για δικά μου μη γυναικολογικά, πχ πόσο μου λείπει το τρέξιμο τώρα που δεν έχω χρόνο, ή η γιόγκα, πόσο μου λείπει η έξοδος αργά το βράδυ για μπιρίτσα, το ότι νιώθω κουρασμένη συνέχεια και ότι μου λείπουν οι βραδιές μας, το ότι το να είσαι μαμά τελικά έχει και δυσκολίες που δε περίμενα και που με κάνουν να μην αντέχω κάποιες φορές, το ότι ναι, είναι ΄πολύ όμορφο να είμαι μαμά, αλλά κάποιες φορές μου λείπει η παλιά ελένη, προ αγαπούλας μου κορούλας μου και ναι, ψάχνω κάπου εκεί μέσα μου να την ξαναβρώ, γιατί αυτή την ελένη έχτιζα 36 χρόνια πριν έρθει η αγγελούδα μου και θέλω πολύ πολύ πολύ αυτήν την ελένη να γνωρίσει ως μαμά της. να την ξαναβρώ και να την κάνω μια υπέροχη μαμά, όμορφο παράδειγμα για τη κόρη μου. και μια σημείωση για τη μαμά σου, αν μου επιτρέπεις. εγώ μόλις τώρα καταλαβαίνω τη μαμά μου. όχι γιατί εγκρίνω όλες τις επιλογές της ή πιστεύω πως δεν έκανε λάθη ή ότι καλά έκανε όσα έκανε. όχι. απλά γιατί ξέρω τώρα πόοοοοοοοοοοοσο δύσκολο είναι να έχεις την ευθύνη για ένα άλλο πλάσμα και να παίρνεις εσύ τις αποφάσεις για εκείνο, πλάσμα που αγαπάς τόσο κιόλας. μέσα μου την συγχώρεσα για ότι λάθη έκανε ή όχι. και έφτιαξαν λίγο οι σχέσεις μας όταν της τα είπα όλα αυτά. και πως ήταν η καλύτερη μαμά που θα μπορούσα να έχω. πόσο αγαπάμε εμείς οι μαμάδες τώρα το καταλαβαίνω, ναι, και ότι αποφάσεις πάρουμε είναι μόνο από αγάπη. κι ας είναι και λάθος. μακάρι να είναι πάντα οι σωστές, αλλά γίνεται;