Έκανα 6 χρόνια να τολμήσω δεύτερο τοκετό!

Είμαι η μαμά Χρύσα. Γνωρίζω τον άντρα μου στα 19 και δημιουργούμε σχέση λίγο πριν τα 20! Έντονος έρωτας που φαινόταν από την αρχή η κατάληξη του. Μετά από 7 χρόνια μαζί αποφασίζουμε να κάνουμε ένα παιδάκι. Το θετικό τεστ ήρθε με μια και μοναδική προσπάθεια!

Μια εγκυμοσύνη  την οποία απλά ανακοινώσαμε στους δικούς μας χωρίς διαπραγμάτευση λόγω την ηλικίας μας. Ξέχασα να πω πως ο άντρας μου ήταν τότε 25.

Αφού έκλεισα 12 εβδομάδες, το πρωί βλέπω αίμα…. Σοκ! Έτρεμα τι θα μου πει ο γιατρός ο οποίος μας είπε πως υπήρχε αποκόλληση πλακούντα κατά 50%. Αυτό έδινε μεγάλη περίπτωση για αποβολή. Το αποτέλεσμα…  3 εβδομάδες στο κρεββάτι σε ακινησία και χαπακια και  μας κόβει κάθε σεξουαλική επαφή μέχρι και την γέννα.

15 εβδομάδων και ενώ είμαι ακόμα σε ακινησία σηκώνω υψηλό πυρετό 39.8 και κάνω σπασμούς. Έρχεται στο σπίτι παθολόγος με βλέπει, μου συστήνει μόνο αντιπυρετικά και μιλάει και στο τηλέφωνο με τον γυναικολόγο μου ο οποίος ήταν της αδελφής μου ο γιατρός. Αργότερα μίλησα και εγώ μαζί του οπου άρχισε να μου φωνάζει και να μου λέει ότι «Όταν σου απαγορεύω σεξουαλικές επαφές εννοώ κάθε είδους… Το θες το παιδί σου ή όχι;«

ΣΟΚ!!!  Δεν πίστευα στα αυτιά μου!  Μα είναι δυνατόν!  Τι μου έλεγε ο άνθρωπος εκείνη την ώρα;

Πάμε με τον άντρα μου στο νοσοκομείο και μου κάνουν υπέρηχο και μου λένε ότι το παιδί έχει τέτοια θέση όπου πιέζει τα νεφρά μου και μου δημιουργεί όλο αυτόν τον πόνο και τον πυρετό.

Περνάει αυτό, βρίσκω άλλον γιατρό από την κουμπάρα μου.

Ο καιρός μετά πέρασε χωρίς άλλα προβλήματα όπου και φτάνω στον 8ο μήνα. Ένιωθα πολύ πίεση  από κάτω και πόνους περιοδου.  Πάλι ακινησία όλο τον μήνα γιατί το παιδί είχε πάρει θέση και δεν θέλαμε να γεννήσω πρόωρα.

Ξέχασα να πω πως κοντά στους 7 μήνες μας έκανε την τιμή ο μπαγάσας να δούμε και το φύλλο του. Αγοράκι αν και από την πρώτη στιγμή είχα την διαίσθησή ότι ήταν αγόρι!

Μπαίνω στον μήνα μου και εκεί μου λέει «Τώρα περπάτημα!!!«

«Πλάκα μας κάνεις;» του λέω» έχω πάρει 24 κιλά, που να πάω!!!«

Τις πάπιες τις ξέρετε;  Ε κάπως έτσι ήμουν, δεν μπορούσα να κουνήσω το περπάτημα όσο μπορούσα.

Είχα ημερομηνία τοκετού 1-3-2006, στις 27-2 λέω στον άντρα μου να πάμε από τον γιατρό γιατί δεν νοιώθω πλέον το παιδί έντονα!

Πάμε και μαζί με τον βοηθό του με βάζει στον υπέρηχο και να ακούσει την καρδούλα του, αρχίζει να ιδρώνει και μας τελειώνει πολύ γρήγορα, σαστισμένοι και εγώ και ο άντρας μου τον ρωτάμε τι γίνεται και μας λέει «Θα σας πει ο γιατρός» και φεύγει στην κυριολεξία τρέχοντας. Από πίσω πάει ο άντρας μου και ακούει να λέει ο γιατρός μου «ΔΕΝ ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΤΊΠΟΤΑ, ΣΕ ΛΊΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΓΕΝΝΑΕΙ«

Φεύγουμε μουδιασμενοι, 1-3-2006 ξεκινάνε οι πόνοι, κάνω το μπανακι μου, ετοιμαζομαι και πηγαίνω στον νοσοκομείο με την μητέρα μου.  Ο άντρας μου δούλευε και ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο μόνο αν μου έλεγαν οτι μου κάνουν εισαγωγή.  Μην το φωνάξω άδικα…!!!!

Εισαγωγή λοιπόν,  πόνοι,  πολλοί πόνοι και ένας γιατρός στον κόσμο του να μου λέει να κάμω γρήγορα γιατί τα παιδιά του σπίτι περιμένουν σουβλάκια!!! Πραγματικά απορώ με την υπομονή μου!!!! Το παιδί ώρες ώρες έχανε παλμούς και με βάζανε να αναπνέω πιο γρήγορα!!  Μετά από 5 μισή ώρες διαστολή δεκα και φεύγουμε για χειρουργείο. Γέννησα φυσιολογικά χωρίς επισκληριδιο.

Δέκα άτομα μέσα μαθητευόμενοι και ο βοηθός του δίπλα μου όπου πραγματικά ήταν ο μόνος που ήθελα κοντά μου, ούτε τον γιατρό ήθελα.

«Κρατα» μου λέει «τα πόδια σου!«

 Ε δεν άντεξα… «Πλάκα μας κάνεις άνθρωπε μου; Που να τα καταφέρω; Είσαι σοβαρός;»

Κουτσα κουτσα πιάνω το ένα ,το άλλο ούτε καν!!!!  Μου το κρατάει ο βοηθός -Νίκος αν θυμάμαι καλά το όνομα του!

Και αρχίζει το μαρτύριο,  σπρωξε, σπρωξε 1,2,3,4, τίποτα… Μια κοπέλα έρχεται και ανεβαίνει ολόκληρη πάνω μου και εκείνη την ώρα ακούω τον γιατρό να φωνάζει και να λέει σε όλους να απομακρυνθούν και να μην βάζει κανένας τα χέρια του…  Βγαίνει ο μικρούλης αλλά κλάμα πουθενά,  τον βλέπω στο δίπλα τραπεζάκι κλαίγοντας να τον κρατάει η παιδίατρος ανάποδα και να του βάζει σωληνάκι στην μύτη του εκείνος να βγάζει υγρά και μετά από λίγο σαν βάλσαμο ακούω τον μικρό μου να κλαίει…

22:50 Καλώς ήρθες ζωή μου ομορφιά μου μόνο αυτό κατάφερα να πω! Αυτά τα δευτερόλεπτα μου φάνηκαν αιώνας!  Τον πιάνει ο γιατρός σαν να κρατάει καρπούζι και μου λέει

– Εεε, είναι δεν είναι 3.300!

Στο υπέρηχο τον έβγαζε τόσο.

 Γυρνάει η παιδίατρος μετά από τον γρήγορο καθαρισμό του και μας λέει

– Είναι ένας παιδαρος 4.050 κιλά και 55 πόντους!!

Αυτό ήταν μοσχαράκι!!!

Μετά ξεκινάει να με ράβει με άλλη κλωστή από αυτήν που ζήτησε γιατί δεν είχαν χωρίς να μου βάλει κάτι να μην νιώθω!  Αποτέλεσμα να τον βρισω, να μου λέει να μην του μιλάω έτσι γιατί θα με αφήσει όπως είμαι και εγώ να τον βρίζω χειρότερα!  Να μην τα πολυλέω, με έραβε 20 λεπτά, κέντημα έκανε ο τύπος πάνω μου!!!

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν τον έβγαλαν έξω για τους συγγενείς, να τρομάξουν όλοι γιατί είδαν ένα μωρό μπλε, πρησμενο και κάτι χείλια σαν να είχε κάνει αποτυχημένο μποτοξ!! Και όταν τον ρώτησαν γιατί είναι έτσι το μωρό, εκείνος προσπαθούσε να τους πείσει πως έτσι είναι τα μωρά όταν γεννιούνται και μετά από πολλή πίεση των δικών μου τους απάντησε πολύ απλά. Πως επιβίωσαν μάνα και παιδί σε αυτόν τον τοκετό!

Βέβαια την επόμενη μου ζήτησε όλους τους τελευταίους υπέρηχους που είχα μαζί μου γιατί τα μηχανήματα έδειχναν λάθος και ήθελε να συγκρίνει. Τους υπέρηχους δεν τους πήρα ποτέ πίσω!

Αυτή είναι η δική μου ιστορία όπως την έζησα και έκανα καιρό να την ξεπεράσω… Έκανα δευτερο παιδί μετά από 6 χρόνια και δεν ήθελα κανέναν δίπλα μου εκτός από τον άντρα μου και τον γιατρό μου,  άλλον βέβαια,  σε ιδιωτικό νοσοκομείο με έναν υπέροχο τοκετό και με τις αναμνήσεις του πρώτου μου να ξαναξυπνάνε!

Να είναι γερά όλα τα παιδάκια του κόσμου!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com