Στον μάρσιπο ξανά

Χθες το βράδυ ήθελα να πεταχτώ ως το ψιλικατζίδικο.

– Μαμά να έρθω μαζί σου;

Η Αθηνά. Και δεν έρχεσαι;

Και τότε δεν ξέρω πώς μου ήρθε. Ίσως γιατί φορούσε παντοφλάκια; Ίσως γιατί… Δεν ξέρω.

– Θες να σε βάλω στο μάρσιπο;

Άστραψαν τα ματάκια της.

Και την έβαλα στο sling. Ακούμπησε το κεφάλι της κατευθείαν στην καρδιά μου, όπως έκανε όταν ήταν μωρό. Όπως κάνει τώρα ο αδερφός της.

– Μαμά, είναι δικός μου ο μάρσιτος;

– Είναι και δικός σου. Θυμάσαι όταν ήσουν μωράκι και σε πήγαινα έτσι βόλτες;

– Ναι, μαμά! Τώρα είμαι μεγάλη;

– Είσαι ακόμα μικρουλα. Όχι μωρό, αλλά ούτε μεγάλη.

Έμεινε έτσι με το κεφάλι της στην καρδιά μου μέχρι που επιστρέψαμε σπίτι.

Η Αθηνά πέρασε 2+ χρόνια μέσα στα slings. Σταμάτησα να τη φοράω όταν πια φούσκωσε η κοιλιά μου. Ήμουν έγκυος στον αδερφό της.

Ξέρω ότι θυμάται εκείνη την εποχή. Ξέρει πώς να «μπαίνει» και πώς να κάθεται σωστά. Νιώθει ασφάλεια και σιγουριά, δεν σφίγγεται, μα χαλαρώνει.

Πιστεύω ότι τα παιδιά μεγαλώνουν πιο χαρούμενα, όταν περνούν μεγάλο κομμάτι της μωρο-ζωής τους στην αγκαλιά της μαμάς τους. 4 1/2 χρόνια τώρα κουβαλάω παιδιά μέσα στο σώμα μου και πάνω στο σώμα μου. Και τα δυο είναι υπέροχα, αγαπησιάρικα παιδιά. Δεν λέω ότι αυτό οφείλεται στο μαρσιποφόρο πνεύμα μου. Αλλά ότι οφείλεται ΚΑΙ εκεί. Μην μου ζητάτε να το τεκμηριώσω.

Είναι ένα από τα πράγματα που θα μου λείψουν όταν θα έχει πια μεγαλώσει και ο Αρχέλαος.

Αυτή η αίσθηση. Του να έχεις το μωρό σου πάνω σου. Να είσαι η πιο ασφαλής φωλιά του.

Nαι, σίγουρα θα μου λείψει…