Το «οικογενειακό ελληνικό σπίτι»: ευχή ή κατάρα για τα παιδιά;
γράφει η Νανά Παλαιτσάκη
Πιστεύω ότι ενηλικιωνόμαστε και απελευθερωνόμαστε όταν θάβουμε τους γονείς μας. Μπορεί να σοκάρω, αλλά μου το είχε πει η Μαλβίνα, όταν η μητέρα μου ήταν άρρωστη και νόμισα ότι «έκανε παρηγοριά στον άρρωστο». Όταν έφυγε η μητέρα μου, μέρα με την μέρα ένιωθα παράλληλα με το πένθος και μμμμ… μια αίσθηση ελευθερίας και όσο περνούσε ο καιρός, επιβεβαιωνόταν η Μαλβίνα.
Κάποια άλλη στιγμή το θέμα αυτό θα ηθελα να το κουβεντιάσουμε περισσότερο. Σήμερα με αφορμή την διαταραχή στη σχέση ενός πολυαγαπημένου μου ζευγαριού, θέλω να γράψω για την «κατάρα του σπιτιού που οι γονείς ονειρεύονται, χτίζουν, βάφουν, χωρίζουν, σετάρουν, φυτεύουν, φτιάχνουν γκαράζ σκεπαστά, τοποθετούν σιδεριές, κλείνουν ημιυπαίθριους, με σκοπό να μείνουν εκείνοι στο ισόγειο, να δώσουν το «πρώτο» στον Τάσο (το γιό τους) και το δεύτερο που έχει πιο… θέα στην Γεωργία. Αν έχουν και τρίτο (παιδί) του φτιάχνουν ένα λίγο πιο ημινόμιμο μεταξύ ισογείου και πρώτου υπογείου και έτσι «βολεύονται» όλοι, σ’ ένα αλληλοσπαραγμό που εναλάσσεται με τραγελαφικές καταστάσεις ελληνικής κωμωδίας.
Καταρχάς οι γεννήτορες για να φτιάξουν το «δίπατο= μπάσταρδο τρίπατο» στην μεγάλη πλειοψηφία, δεν πάνε διακοπές ούτε με το ΚΤΕΛ στην Κόρινθο. Για τα «παιδιά φυσικά». Αυτό ως κατάσταση θα το ακούσουν τα παιδιά απο την εποχή του Λυκείου έως κλείσουν και τα εξήντα, περισσότερες φορές και απο το χρέος της Ελλάδας.
ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΓΑΜΟΣ…
Κλασσικά εικονογραφημένα: Η μητέρα έχει κλειδί του διαμερίσματος των «παιδιών». Μπαίνει όποτε θέλει, με όποια δικαιολογία θέλει, όποια ώρα θέλει και ΑΝ η νύφη ή ο γαμπρός τολμήσει να ψιθυρίσει ότι ενοχλείται απο την «εισβολή», αρχίζει το σήριαλ, το οποίο δεν τελειώνει ούτε σε σειρά του αείμνηστου Φώσκολου.
ΕΚΕΙ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΧΟΝΤΡΟ ΨΥΧΟΔΡΑΜΑ. Η μαμά που «προίκισε» παθαίνει ξαφνικά κρίση άσθματος, το παιδί με την προίκα νοιώθει ενοχή και θυμό, ο γαμπρός ή η νύφη (ο «ξένος» δηλαδή) χρησιμοποιεί το δικό του «οπλοστάσιο», δηλαδή τους γονείς και συγγενείς) με αποτέλεσμα ένα αντάρτικο να εξελίσσεται. Το αντάρτικο αυτό έχει να κάνει με γελοίες καταστάσεις όπως:
Η νύφη θέλει γάτα, αλλά η πεθερά που προίκισε τον γιο είναι αλλεργική. Ο μπαμπάς που έφτιαξε τα πανοσικώματα με το εφάπαξ θέλει να φυτεύει κρεμμύδια, μαρούλια και μελιτζάνες στο μπροστινό παρτέρι και όχι στο «πίσω» τορπιλίζοντας κάθε διάθεση για βραχότοπους με κάκτους που θέλει το ζευγάρι… Η μπουγάδα της νύφης, όπου και να στεριώσει, έχει τον αστέριωτο, γιατί θα πιτσιλάνε τα τζιν και τα σεντόνια, τις νυχτικιές της πεθεράς στον «κάτω». Το βράδυ που το ζευγάρι θέλει να παίξει λίγο απο εννιάμιση βδομάδες στο λίβιγκ ρουμ, η πεθερά απο κάτω θυμιατίζει για την γλωσσοφαγιά. Το τελετουργικό ολοκληρώνεται, αφού ξεκλειδώνοντας την πόρτα με το ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ (αφού θυσιάστηκαν για να φτιάξουν το δίπατο με τον κλειστό ημιυπαίθριο–«τέρας») μπουκάρει για ν’ αφήσει ένα μπουκάλι απο αντιβιωτικό που την θέση του έχει καταλάβει ο αγιασμός.
Η ΚΑΤΑΡΑ της οικογενειακής συγκατοίκησης ολοκληρώνεται όταν κατοικηθεί και ο «τρίτος», απο το επόμενο σπιτωμένο ζευγάρι, όπου αρχίζουν τα μαναφούκια για το πιο απο τα δυο παιδιά βλέπει καλύτερα το ημιυπαίθριο ξέφωτο, καθώς οι του «δευτέρου» είναι οι ριγμένοι σχετικά με τους του «τρίτου». Οι του «τρίτο » πάλι θεωρούν ότι είναι τα θύματα της συγκατοίκησης, καθώς οι του «δευτέρου» ευνοήθηκαν απο γονείς και έχουν λιγότερες απώλειες θέρμανσης. Αν προσθέσουμε και την περίπτωση να έχουν προβλεφθεί δύο θέσεις πάρκινγκ και όχι τρεις, τότε αρχίζει μεταξύ γαμπρών, συνυφάδων, κουνιάδων, αντάρτικο που θα λιμπίζονταν ακόμη και οι Μπάντερ Μάινχοφ πριν γίνουν πολύ σοβαρή οργάνωση
ΤΕΛΙΚΑ αυτό που έχω καταλάβει απο εμπειρίες φίλων, γιατί εγώ για καλή μου τύχη (ΤΕΛΙΚΑ) ορφανό ήμουνα και αδέλφια δεν είχα, καλύτερα σε τροχοβίλα και μόνος σου, παρά να πληρώσεις το τίμημα να ζεις στο «οικογενειακό σπίτι της θυσίας»
Πρόταση: Κοιτάξτε να περάσετε καλά εσείς οι γονείς και αφήστε τα παιδάκια σας ελεύθερα να μείνουν όπου τους «καπνίσει». Ενας γονιός είναι για μένα σωστός, αν προσφέρει στο παιδί του το δικαίωμα της επιλογής απλόχερα και όχι μια ψυχαναγκαστική συγκατοίκηση με επίφαση εξασφάλισης που ουσιαστικά σημαίνει την προσδοκία να μας γηροκομήσει το παιδί μας…
Τραγικό!
[divider]
Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο
Κλασικη ελληνικη οικογενεια κ οι γονεις του συζηγου!κυριολεκτικα ζουσαμε ως μια οικογενεια η δικη μου με τα πεθερικα.μια κατσαρολα φαι κ δεκα φορες τη μερα μεσα εξω στο σπιτι μου!σε ολα να χουν αποψη κ γενικα να μας φεροντε σαν ανηλικα που δε ειμαστε ικανοι για τπτ!ωςπου μια μερα δεν αντεξα κ με αφορμη διαφορων γεγονοτων (τσατιστικε η κυρια που θα πηγαιβνα χριστουγεννα στους δικους μου κ με κακολογουσε)δεν αντρξα που λετε κ εγινε της κακομοιρας!πλεον νοιωθω λυτρωση επιτελους κ ελευθερια!ο καθε ενας στο σπιτακι του εκει οπου εξ αρχης επρεπε να ταν!!
Εγω παλι παιζει να ειμαι η μοναδικη που Θα διαφωνήσω. Τον τελευταιο χρονο ζω στο εξωτερικο με τον αντρα μ και δε φαντάζεστε ποσο μου εχει λειψει αυτη η περιεργη "παραδοση".ποτε δεν ηθελα να ανεξαρτοποιηθω τοσο πολυ απο τους δικούς μου . πάντα εκανα ονειρα να φτιαξουμε το σπιτι στο χωριο κ να μενω εγω στον πανω οροφο κ οι δικοι μ στον κατω κ μαλιστα με δικη μ προτροπή.το χειροτερο σεναριο στο μυαλο μ( αν δεν καταφερναμε να μενουμε στο διπατο ανακαινισμενο σπιτι που θα είχαμε μαλιστα κοινη αυλή) θα ηταν να μενουμε σε τελειως ξεχωριστά σπίτια αλλα στο ιδιο οικοδομικό τετράγωνο.να φανταστειτε ακομα κ τωρα οταν παω διακοπες να τους δω χωνομαι σαν μικρο κοριτσι στη μεση του κρεβατιου τους κ αρχιζουμε τις αγκαλιες κ οχι δε ντρεπομαι καθολου γι αυτο. Η αληθεια ειναι οτι πολυ μ λειπουν οι γονεις μου κ δεν εννοώ απο αποψη βοηθειας στο νοικοκυριό. Πραγματικα δεν εχω κανενα πρόβλημα στο να προσέχω το σπιτι μου κ δοξα το θεο εχω την υγεια μ κ το κανω μια χαρα.μ λειπει ομως η επαφη με τους δικους μου . στιγμές οπως να παμε ολοι μαζι μια απλη βολτα, να δούμε τηλεοραση, να απολαύσουμε ολοι μαζι τον πρωινό καφε η το μεσημεριανο φαγητο.αναλογιστειτε τη χαρα παιρνουμε οταν ειμαστε κοντα στα αγαπημενα μας προσωπα κ ποσο αχαριστα φερομαστε οταν θεωρουμε τους γονεις μας δεδομενους
Αγαπητές μου , Αν θέλουν να σου δημιουργήσουν πρόβλημα τα πεθερικά, είτε συγκατοικείς μαζί τους ,είτε όχι θα στο δημιουργήσουν.Δεν πά να βρίσκονται στο άλλο άκρο της γης. Βέβαια, όσο πιο μακρυά είναι τόσο η απόσταση δυσκολεύει τα "πολλά-πολλά".Είναι όμως στον άνθρωπο, αν έχει την ικανότητα να σου δημιουργεί προβλήματα, θα στο κάνει με ελαφρά τη καρδία ακόμα και από το άλλο ημισφαίριο. Αυτό είναι "καρατσεκαρισμένο" που έλεγε και η Μαλβίνα η συγχωρεμένη. Εμείς συγκατοικούμε (πάνω -κάτω) με τους γονείς μο, κι όμως , δεν έχουμε κανένα πρόβλημα,διότι είναι διακριτικότατοι αλλά το πρόβλημα το δημιουργούν τα πεθερικά μου , που μένουν στο άλλο άκρο της Αττικής , εκ διαμέτρου αντίθετα από εμάς . Τί συμβαίνει;;; Ο χαμός γίνεται, όταν πηγαίνουμε σε αυτούς ή όταν έρχονται αυτοί σε εμάς. Πάντα , μα πάντα όταν βρισκόμαστε μας ανακατεύουν και βρισκόμαστε να τσακωνόμαστε άσχημα με τον άνδρα μου για θέματα που δε μας αφορούν δηλαδή για πράγματα ανούσια και εκείνοι κάνουν υποκριτικά πως στεναχωριούνται και από πίσω μας βρίζουν πως ...δεν είμαστε σωστοί και πως δεν τα βρίσκουμε εξ' αιτίας...άλλων παραγόντων ,πλήν φυσικά αυτών...Πάντα οι άλλοι φταίνε και προς Θεού όχι αυτοί που μας ανακατεύουν.Για τα κακώς λυμένα ή άλυτα θέματα δηλαδή για τα οικογενειακά τους για όλα η νύφη τους φταίει. Βολεύει. Μα ήμουν τόσο τυφλή που δεν έβλεπα την παγίδα και όταν αρχίζαν τα προβλήματα να μας εξιστορούν με μπόλικο δάκρυ (το έχουν στο τσεπάκι τους το κλάμα) και με παρακάλαγαν να πάρω θέση για να τους βοηθήσω , εγώ τους λυπόμουν και έμπαινα στο χορό και μετά τα άκουγα από τον άνδρα μου...Ναι , το ξέρω είμαι παιδαριωδώς ηλίθια. Ενδόμυχα, δε ζήταγαν την άποψή μου ,μα , με θέλαν κοινωνό των θεμάτων ,προκειμένου να μετακυλήσουν το θέμα από το παιδί τους (το άλλο τους παιδί, όχι τον άνδρα μου) ή τους ίδιους σε μια ξένη (δηλαδή εμένα). Ποτέ δε φταίνε εκείνοι.Πάντα εγώ φταίω τελικά και βρέθηκα και απολογούμενη τελικά!!!! Έπαθα μεγάλη νίλα,παρ' όλιγον να χωρίσω κι έμαθα το μάθημά μου καλά!!! Ηθικό δίδαγμα: Προς τις νέες νύφες: Η πεθερά δε γίνεται μάνα, ο πεθερός δε γίνεται πατέρας, ο κουνιάδος δε γίνεται αδελφός και η κουνιάδα δε γίνεται αδελφή. Μακριά από οικογενειακές προστριβές και διαμάχες.Ποτέ μην εμπιστεύεσαι τα μυστικά σου στα πεθερικά σου, ποτέ μην τους λες περισσότερα απ' όσα ξέρει το ευρύ κοινό.Ποτέ μην παρεμβαίνεις στα οικογενειακά τους. ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ ,όσο και να σε παρακαλάνε, όσο κι αν κλαίνε, όσο και αν σε βρίζουν και σε κατηγορούν για αδιαφορία και έλλειψη αγάπης ακόμα και αν ο άνδρας σου κινδυνεύει να πάθει παράκρουση απ' όσα του καταλογίζουν ΜΗΝ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙΣ. Καλύτερα να σε πουν αδιάφορη παρά να δοκιμαστεί η σχέση σου με τον άνδρα σου και τελικά άθελά τους (;) να σου διαλύσουν και τον γάμο σου...Η μαγική λέξη είναι μια : Α Π Ο Σ Τ Α Σ Ι Ο Π Ο Ι Η Σ Η. Αν έχεις και την ατυχία να μένεις με ανακατωσούρηδες πεθερούς-ές ...ΠΑΡΕ ΔΡΟΜΟ ...Από μακρυά κι αγαπημένοι (όσο γίνεται τέλος πάντων) και ΚΥΡΙΩΣ μην μπαίνεις σε οικογενειακές συζητήσεις. Για καλό δεν είναι ...
Διάβασα φευγαλέα παραπάνω σχόλια τύπου "αυτά δε γίνονται", και ομολογώ ότι παλιά κι εγώ το ίδιο πίστευα. Ότι δηλαδή στις αρχές του 21ου αιώνα που βρισκόμαστε πλέον, αυτά δεν υπάρχουν. Όμως έτυχε τελικά να γνωρίσω ουκ ολίγες οικογένειες που ζουν ακριβώς όπως περιγράφει η Νανά και μάλιστα κάποιοι δεν είχαν καθόλου καλά ξεμπερδέματα. Η αδελφή της κολητής μου που όταν παντρεύτηκε πήγε να ζήσει στο τρίπατο της θυσίας των γονιών του άντρα της, χώρισε πολύ πρόσφατα και ακόμα προσπαθεί να συνέλθει! Έχει να περιγράψει τραγικές καταστάσεις από την... συγκατοίκηση. Από τις ραγδαίες αλλαγές στη διακόσμηση του σπιτιού της που κάθε μέρα έβρισκε επιστρέφοντας από τη δουλειά της, μέχρι την καθημερινή εισβολή της πεθερά της μέσα στην κρεβατοκάμαρά της σαν φάντασμα μέσα στο άγριο ξημέρωμα (!!) με σκοπό να επιλέγει ρούχα από την ντουλάπα τους για τον κανακάρη της για να φορέσει στη δουλειά του (γιατί η πεθερά πίστευε ότι η φίλη μου δεν μπορούσε να ανταποκριθεί επαρκώς σε αυτό το δύσκολο task)!!!!!!!! Η οικονομική εξάρτηση του νέου ζευγαριού (και όσο βαθαίνει η κρίση τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα), η αδυναμία "απογαλακτισμού" πολλών παιδιών από τους γονείς τους (πράγμα που οφείλεται και στους μεν και στους δε) και η επιμονή των γονιών να κρατούν τα παιδιά τους κοντά και να μην τα αφήνουν να ανοίξουν φτερά, είναι που οδηγούν πολλές οικογένειες σε τέτοια φαιδρά μονοπάτια.
ίσως στην επόμενη γενιά να αλλάξουν λίγο τα πράγματα.... Δεν βλέπω να καταφέρνουμε να φτιάχνουμε δίπατα και τρίπατα σπίτια για όλη την οικογένεια ... ακόμη και αν κόψουμε μέχρι και τα ταξίδια με κτελ στην κόρινθο γιατί δεν τα έχουμε κόψει και δεν ζούμε ακόμη σε συνθήκες του 80 όπως αυτές που μεγαλώσαμε (εκτός από όποιους έγινε απόλυτα αναγκαίο λόγω συνθηκών).
Η δικιά μ πεθερά προκειμένου να έχει τον έλεγχο στην οικογένεια του κουνιάδου μ δε δίστασε να του παραχωρήσει το σπίτι της και να μετακομίσει στο ακριβώς από κάτω σπίτι που είναι του άντρα μ.Πλέον δυσκολευόμαστε αρκετά να τα βγάλουμε πέρα γιατί τα χρήματα που παίρναμε από το ενοίκιο του σπιτιού ήταν καλό βοήθημα με αποτέλεσμα να ψάχνω για δεύτερη δουλειά.Δε με πειράζει καθόλου αυτό που έγινε και ούτε είμαι της άποψης ότι οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να σε βοηθάνε οικονομικά.Από τη στιγμή που κι ο άντρας μου κι εγώ έχουμε τη δουλειά μας και είμαστε υγιείς,μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας.Για το μόνο που στεναχωριέμαι είναι για τον άντρα μ που τον αδικούν οι ίδιοι του οι γονείς.Αναρωτιέμαι τι γονείς είναι αυτοί που βάζουν πάνω από όλα τους εαυτούς τους και τα δικά τους θέλω και όνειρα.
Αχ βρε Νανά μες στο μυαλό μου είιιιιιιιιιιιιιιιιισαι!!!!! Τι επίκαιρο θέμα διάλεξες!
AX!!!!!!!!!!!!!
Πωωωωωωωωωωωωωωω...δεν μπορείς να φανταστείς ΠΟΣΟ με ξαλαφρώνει όλο αυτό. Εγώ είμαι από την αντίθετη μεριά. Ζω με τον άντρα μου κάτω από τους γονείς μου, πάντα σκέφτομαι αν τσακωθούμε να μην ακούνε, να κάνουμε σεξ στα μουγγά και πάντα σε μεγάλες αποφάσεις που παίρνουμε (όπως πχ αν θα φύγουμε στο εξωτερικό λόγω οικονομικών) σκέφτομαι τι θα πουν... Κι εδώ απλά καταλαβαίνω ότι είμαι πολύ τυχερή...Το κλειδί στην πόρτα είναι μόνιμο, και στην δική μας και στην δική τους που σημαίνει "είσαι ευπρόσδεκτος", όταν λείπει σημαίνει "μην ενοχλήσεις", αλλά και πάλι με το κλειδί στην πόρτα είμαστε διακριτικοί. Στην αρχή ανησυχούσα για τα καυγαδάκια, αλλά μια δυο φορές που "τόλμησα" να πω κάτι στην μάνα μου (του στυλ "ε, προσπαθώ να μην τσακωνόμαστε γιατί σκέφτομαι κι εσάς) μου ξέκοψε ορθά κοφτά πως ότι συμβαίνει μέσα στο σπίτι μου είναι θέμα δικό μου και να κοιτάω να το λύνω με τον άντρα μου. Δεν θα πω βέβαια πόσες φορές έχουν κρατήσει την μικρή έστω να κάνω ένα μπάνιο, αλλά βέβαια και πόσες φορές έχει κατέβει τρέχοντας ο πατέρας μου κάτω γιατί η μικρή έκλαιγε ("την βασανίζαμε" του είπα μια δυο φορές μέχρι που κατάλαβε ότι τις 99 στις 100 φορές απλά κλαίει γιατί έτσι της αρέσει). Τώρα το τελευταίο εξακολουθεί να με αγχώνει. Πριν κανά μήνα ο άντρας μου πήρε μια σημαντική απόφαση για την δουλειά του, ένα μεγάλο ρίσκο, αλλά τον στήριζα κι εγώ. Οι δε δικοί μου "έπεσαν να πεθάνουν" γιατί πολύ απλά δεν το συζητήσαμε μαζί τους και αγχώθηκαν για τις επιλογές του, μιας και δεν μπορούν να βοηθήσουν σε περίπτωση που μείνει χωρίς δουλειά. Δεν τους το ζήτησα ποτέ, αλλά έτσι σκέφτονται...Καμιά φορά είναι επικριτικοί και ξερόλες (ειδικά ο πατέρας μου), αλλά λένε "αγάπα τον άλλον με τα ελαττώματά του"...πόσο μάλλον όταν τον αγαπάς ήδη από παιδί πριν αρχίσουν τα δύσκολα...
Σαν να ακούω τον εαυτό μου πριν από μερικά χρόνια. Αυτά που λες ένιωθα κι εγώ. Γενικά δεν είχαμε διαφωνίες με τους γονείς γιατί ήμουν από τα καλόβολα παιδιά και πάντα έκανα αυτό που περίμενε κανείς να κάνει ένα "καλό" παιδί. Στα 27, όμως, έγινε της κακομοίρας. Τι να σου περιγράφω...Αφού ήρθε ο πανικός και αφού μετακόμισα, συντηρούσα μόνη μου τον εαυτό μου, πάλι είχα το άγχος του τι θα πουν οι γονείς. Αφού έκανα παιδί, πάλι το είχα. Στο μεταξύ πέθανε ο μπαμπάς μου, που ήταν κάπως όπως περιγράφεις τον δικό σου (ήξερε τα πάντα και στάνταρ έλεγε γνώμη χωρίς να τη ζητήσεις και μάλιστα πολύ επίμονα), και ένιωσα την απελευθέρωση που λέει η Νανά. Μετά είχα τη μαμά μου, η οποία μπορεί να μη βοηθούσε αλλά κριτική και λίγη χολή πετούσε εύκολα. Και τότε δεν ένιωθα 100% ελεύθερη, πάλι σκεφτόμουν τι θα πει. Και ξαφνικά ένιωσα πως ωρίμασα και πως απλά δε με ένοιαζε αν θα πει και τι θα πει. Και από τότε που σταμάτησα να είμαι απολογητική απέναντί της και πραγματικά δε με ενδιέφερε ό,τι κι αν έλεγε, σταμάτησε να λέει. Το πιστεύεις? Είχα φτάσει σε σημείο να μου λέει τα δικά της και να της απαντώ με τεράστια ψυχραιμία και καθόλου θυμωμένα: "Aν δε σου αρέσουν αυτά που κάνουμε σπίτι μας μπορείς να ασχολείσαι μόνο με τα του δικού σου σπιτιού και αν δεν μπορείς να βλέπεις πως ζούμε μπορείς να μην έρχεσαι, δε θα σε παρεξηγήσουμε." Και σταμάτησε να ασχολείται, στο λέω αλήθεια. Τους τελευταίους μήνες νιώθω ότι έχω την καλύτερη σχέση μαζί της. Αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, λέμε σ΄αγαπώ και το εννοούμε, τόσο καλή σχέση δεν είχα ούτε σαν παιδί. Tώρα νιώθω πως αν πάθει κάτι η μαμά μου, όχι απελευθέρωση δε θα αισθανθώ αλλά θα μου λείπει τρελά κάθε μέρα. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η τόσο καλή σχέση, μια στο τόσο την πιάνει να πει καμιά κακιούλα αλλά δε με ενδιαφέρει πια καθόλου. Δεν ντρέπομαι για ό,τι και να κάνω, δε νιώθω ότι χρειάζεται να της δίνω λογαριασμό, νιώθω ωραία. Μακάρι να το καταφέρεις σύντομα, θα νιώσεις υπέροχα. Εγώ πιστεύω πως οδηγήθηκα εκεί γιατί πέρασα λίγο δύσκολα τα τελευταία χρόνια, οπότε κατάλαβα πως το να δίνω λογαριασμό στη μαμά μου και να προβληματίζομαι με το τι θα πει ή σκεφτεί είναι το τελευταίο από τα προβλήματα που είχα. Τότε μπόρεσα να το δω στην πραγματική του διάσταση, ότι δηλαδή όλο αυτό ήταν μόνο στο μυαλό μου. Ελένη μου, πραγματικά, αν καταφέρεις να βρεις τον τρόπο να απεγκλωβιστείς από αυτό το συναίσθημα θα νιώσεις άλλος άνθρωπος. Είναι η δική σου ζωή, η δικές σου επιλογές, ξέρεις τι θέλεις και τι κάνεις. Βγες έξω και δείξ΄το αυτό σε όλον τον κόσμο. Στην αρχή μπορεί να σου φανεί λίγο δύσκολο και να νιώθεις έξω από τα νερά σου, μετά είναι πολυυυυύ πιο εύκολο.
Δεν νομίζω να απελευθερωθώ ποτέ...Με την μαμά μου, που της έχω αδυναμία, νιώθω πολύ πολύ κοντά. Πραγματικά εγώ πηγαίνω σε εκείνη όταν νιώθω να πνίγομαι με πράγματα που με απασχολούν, μπορεί να τρωγόμαστε ανά περιόδους, αλλά είναι η μητέρα που ήθελε να είναι εξ αιτίας της δικής της αυταρχικής και παρεμβατικής μητέρας. Ο πατέρας μου είναι άλλη ιστορία. Ώρες ώρες απλά δεν τον μπορώ. Αυτή η ξερολίαση ειδικά με κάνει μπαρούτι. Περιττό να σου πω ότι ξέρει μέχρι και τα του επαγγέλματός μου ενώ από Πανεπιστήμιο που τελείωσα εγώ, έχει περάσει μόνο απ'έξω. Ξέρεις κάτι όμως. Δεν συμβιβάστηκα ακριβώς, απλά ξέρω πως για κάποια πράγματα φταίει ο τρόπος που μεγάλωσε. Αυτός είναι, δεν μπορώ να ελπίζω στο ελάχιστο ότι θα αλλάξει. Απλά καμιά φορά πλέον τον συνδέω με Κάιρο...καμιά φορά...τις περισσότερες νομίζω του μοιάζω...
Καλά τι είπες τώρα. Αυτό το τελευταίο λένε ότι ισχύει ότι τα παιδιά συνήθως αντιγράφουν τα στοιχεία του ποιο "στραβού" γονιού (δεν μπορώ να το εκφράσω σωστά, μην το πάρεις τοις μετρητοίς το στραβός). Κι εγώ πιο πολύ μοιάζω στο μπαμπά μου παρά στη μαμά μου, αλλά του μπαμπά μου του είχα πάντα πάρα πολύ αδυναμία από πολύ μικρή και δεν ξέρω αν παίζει ρόλο και αυτό. Πάντως δε στο έγραψα επειδή πίστεψα ότι συμβιβάζεσαι. Νομίζω καταλαβαίνω πως το νιώθεις γιατί έτσι το ένιωθα κι εγώ, με τη διαφορά ότι τη σχέση που είχες με τη μαμά σου εγώ την είχα με τον μπαμπά μου. Κι ενώ πάντα συζητούσαμε πάρα πολύ και πολύ ανοιχτά, είχα πάντα μέσα μου το πως θα το πάρει αυτό κι εκείνο και να μην τον απογοητεύσω ή στενοχωρήσω, ίσως εξαιτίας του δεσίματος που ένιωθα μαζί του. Τώρα καταλαβαίνω πως δεν υπήρχε πλήρη ελευθερία στη σχέση μας. Δηλαδή, το ότι εγώ ένιωθα έτσι απέναντί του ήταν και κάτι που λίγο τον βόλευε. Ένα άλλο που είχαμε και τώρα το καταλαβαίνω είναι ότι δεν έφυγα νωρίτερα από το σπίτι ενώ μπορούσα. Υπήρχε η λογική γιατί να φύγεις και να πληρώνεις αφού μπορείς να μένεις εδώ και να έχεις ανεξαρτησία (μπορούσαμε να μένουμε πάνω-κάτω). Πίσω, όμως, από αυτή την καλή πρόθεση υπάρχει και λίγο και το κάτσε εδώ κοντά μου, καλά είμαστε όλοι μαζί. Την πραγματική ελευθερία που έχει κανείς από τους γονείς του πιστεύω τη βλέπει όταν συμβεί κάτι που τα θέλω τους έρθουν εντελώς σε αντίθεση. Εγώ νόμιζα πάντα πως ήμουν υπερβολικά ελεύθερη γιατί δεν είχαμε θέματα με το να μην ξενυχτάμε, με το να κρύβουμε ότι έχουμε σχέσεις από νωρίς, να μην κάνουμε σεξ στο από πάνω σπίτι από το δικό τους και άλλα προβλήματα που είχαν συνομήλικοί μου. Γενικά οι γονείς μου φαίνονταν πολύ χαλαροί και πολύ μπροστά σε σχέση με τους άλλους, αλλά τελικά αποδείχτηκε πως όλο αυτό ίσχυε μόνο εφόσον συμφωνούσαμε μαζί τους. Τώρα είμαι εγώ πολύ πιο χαλαρή από τότε και νιώθω πιο πολύ ο εαυτός μου. Δε μας ταυτίζω απαραίτητα, απλώς στο έγραψα γιατί πραγματικά ένιωσα σαν να ακούω τον εαυτό μου τότε. Αυτό ειδικά το "επεσαν να πεθάνουν" το έχουμε ζήσει πολύ ένδοξα. Γιατί πως ήταν δυνατόν να κάνω κάτι χωρίς να το συζητήσω και να πάρω τη γνώμη τους πρώτα. Μιλάμε για καμουφλαρισμένη χειραγώγηση που τότε δεν την καταλάβαινα καν. Δε σημαίνει, βέβαια, ότι κι εσείς είστε έτσι.
Βρε μια χαρά τα είπες...πιστεύω πως με εσένα και άλλες δύο-τρεις κοπέλες από εδώ μέσα είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Απλά σου λέω για εμένα τι ισχύει. Νιώθω σαν να έχω συμβιβαστεί, όχι ότι με πειράζει ιδιαίτερα, αλλά έχω αποδεχτεί κάποια πράγματα.. Εμάς δεν είναι καθόλου καμουφλαρισμένη πάντως. Ναι μεν δεν ανακατεύονται -ΕΥΤΥΧΩΣ!- ανάμεσα στο ζευγάρι, αλλά πχ ο πατέρας μου, ο γνωστός ξερόλας, ξέρει πως να διοικήσω την επιχείρησή μου, αν και δημόσιος υπάλληλος και δεν έχει σχέση με το αντικείμενο ούτε στο ελάχιστο. Θεωρει ότι αν το αναλάβει εκείνος θα τα πάει πολύ καλύτερα και θα "μου δείξει". Όταν φτιάχναμε το σπίτι μας, αρχικά μου είχε πει να το δώσω σε μηχανικό με συνεργεία δικά του, του είπα ότι ήθελα να το δώσω σε τεχνίτες ξεχωριστά για κάθε κομμάτι λόγω γνωριμιών, τελικά κατέληξα να το δώσω σε μηχανικό, αλλά το ένα του ξίνιζε το άλλο του βρώμαγε επειδή το έδωσα σε φίλο μας! Ξέρει τα πάντα, έχει άποψη επί παντός επιστητού, μου σπάει τα ΝΕΥΡΑ και πολλές φορές του φέρνω αντίρρηση απλά για να του την σπάσω και να σταματήσει να μιλάει...Θα πετάξει το καρφάκι του για τα πάντα (από το ότι δεν έχω πλύνει το αμάξι μου μέχρι το αν έχω μαζέψει τα ρούχα στην ταράτσα) αλλά σκέφτομαι ότι αν του απαντήσω καμιά φορά κάτι σε στυλ "αμα σε καίει τόσο άντε πλύν'το εσύ" ή "ναι, γιατί ξέρεις και πολλά από νοικοκυριό και πόσο εύκολα γίνεται για να λες" θα γίνουμε μύλος...
Αν θέλεις, δοκίμασε να συμφωνήσεις μαζί του και να του πετάξεις και το μπαλάκι. Θα το σκεφτεί περισσότερο την επόμενη φορά για να σου πει κάτι. Για παράδειγμα, "Ναι, χάλια είναι το αυτοκίνητο και δεν προλαβαίνω να το καθαρίσω, αν νομίζεις ότι μπορείς να βοηθήσεις εκεί έχω τα κλειδιά.". Και το άλλο που μου το έμαθαν πιο πονηροί από εμένα είναι να ακούς τι σου λέει να απαντάς ok θα το σκεφτώ (για κάποιο λόγο ο άλλος μένει πάντα με την εντύπωση ότι σε έπεισε) και μετά κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να εξηγείς. Όταν ο άλλος το πάρει χαμπάρι ότι δεν έκανες αυτό που σου είπε του απαντάς "Ναι, το σκέφτηκα και τελικά κατέληξα σε αυτή την απόφαση." 9 στις 10 δεν έχει τι να σου πει γιατί πια είναι τετελεσμένο γεγονός. Και να σου πει, λίγα θα είναι. Στην αρχή νόμιζα ότι κοροϊδεύω με τέτοια τερτίπια τον άλλον (με τη λογική ότι αφού ξέρω πως δε θα κάνω αυτό που μου λέει γιατί τον αφήνω να νομίζει ότι θα το κάνω), στην πορεία όμως συνέβη το εξής κουφό: Αυτό που έλεγα ότι δηλαδή θα το σκεφτώ, το έκανα κιόλας. Πράγματι σκεφτόμουν αυτά που μου έλεγε κάποιος και τα στάθμιζα στην απόφασή μου και κάποιες φορές με βοήθησαν άλλοι στο να δω και μια άλλη λεπτομέρεια που δεν την είχα σκεφτεί. Το να μην απαντάω καθόλου το έκανα και αυτό, και κυρίως σε δουλειές που φοβόμουν μη δημιουργηθούν εντάσεις, και το αποτέλεσμα ήταν οι άλλοι να μη βάζουν ποτέ φρένο. Μη φανταστείς ότι και τώρα απαντώ κάθε φορά, μερικά απλά τα αφήνω να πέσουν και προχωράμε.
Εγω το ζω από την ανάποδη! Οι γονείς μου δεν μας έφτιαξαν σπίτι όμως όταν έρχεται σπίτι η μαμά μου, ανοίγει μέχρι και την κατσαρόλα να δει τί φαί έφτιαξα! Ζω στο σπίτι που έφτιαξαν τα πεθερικά μου για το γιο τους, μένουν από κάτω, έχουν κλειδιά και δεν έχουν μπει ΠΟΤΕ όσο είμαστε μέσα, πάντα χτυπάνε κουδούνι ή παίρνουν τηλέφωνο και δεν έχουν παρέμβει καθόλου σε ότι αφορά σπίτι και νοικοκυριό!
Καπως ετσι ειναι και τα πεθερικα μου, με τη διαφορα οτι και οι δικοι μου δεν εχουν μπει ποτε απροσκλητοι. Εμεις δεν εχουμε σπιτι, πραγμα που θα ευχομουν σ αυτη τη δυσκολη περιοδο, αλλα και τα πεθερικα μου και τα παιδια τους κοντευουν να το χασουν το δικο τους απο τα δανεια. Και αν εξαιρεσουμε το γεγονος οτι αυτο το σπιτι δε με βολευει καθολου λογω τοποθεσιας ( καθως ειναι κηφισια και ειναι μακρια απ ολα, ενω εγω εχω συνηθισει κεντρο που τα εχω ολα στα ποδια μου) ευχαριστως θα πηγαινα γιατι μου δημιουργει αισθημα ασφαλειας να ειμαι κοντα σε συγγενεις.
συμφωνώ με τα παραπάνω, διότι πολλοί χωρισμοί έχουν γίνει για αυτό το λόγο!! είναι ποτέ δυνατόν όλοι μαζί να συγκατοικήσουν;! οκ. τα παιδιά, αλλά οι γαμπροί ή οι νύφες που έρχονται; δεν λέω ωραίο είναι το βόλεμα αλλά έχει και συνέπειες!! πράγματι είναι λίγοι αυτοί που δεν θα "μπουν" στα πόδια σου για αυτό ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ!!
συμβαινει πολλακις. οτι καποιες κοπελες δεν το χουν αντιληφθει δε σημαινει πως εν ετει 2013, δεν υπαρχουν οικογενειακες πολυκατοικιες με επεισοδια καθημερινα σα και αυτα που περιγραφει η νανα(με καθολου δοση υπερβολης). Συνηθως η καταληξη ειναι χωρισμός... Σκεφτειτε παρα πολύ καλα τη πιθανοτητα μιας τετοιας συγκατοικησης.
Τι να κάνεις δοσοληψία είναι αυτό το πράγμα.Εγώ σε μεγαλώνω και σου προσφέρω τα πάντα κι εσύ με γηροκομείς μέχρι να πεθάνω. Εγώ πάντως προτιμώ την αποστασιοποίηση που βλέπω σε ξένες οικογένειες...
δυστυχος ετσι ειναι κ το 2014... κ θα συνεχισει ναναι ετσι.... πολλα ζευγαρια περνανε ασχημες καταστασης απο τα πεθερικα.... εγω ειμαι της αποψης ...γαμος...ενοικιο σε σπιτι μακρια κ αγαπημενοι.... ποτε δεν θα χτιζα σπιτι στα παιδια παιδια μου απο πανω μου η απο κατω μου... κ εαν ειχα δικο μου σπιτι θα το δεινα κ θα πηγενα εγω σε εναμικρο κ οικονομηκο ... οι γονεις πολε ςφορες γινωνετ μεγαλο βαρος στα παιδια τους... επειδη βοηθανε οικονομικα....οι προικιζουν τα παιδια τους ... κ ταχουν αιωνια υποχρεωμενα απνεντη τους......
..το ειχα γραψει σε μια μαμαδοιστορια με αφορφη την πεθερα μιας μαμας με την οποια ειχε θεματα οποτε και θα επαναληφθω.. φυσικα και συμβαινουν αυτα που περιγραφει η κα Νανα και σε πολυ χειροτερο βαθμο σε καποιους ανθρωπους που ανεχονται λογω αναγκης!! η ουσια ειναι οτι οι ανθρωποι που "κραταν" τα παιδια τους με τους χ ψ λογους κοντα τους -κληρονομιες σπιτια αυτοκινητα εξοχικα κτλ κτλ- δεν μπορουνε να λεγονται γονεις!!! αν εισαι μαγκας γονιος,ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ γονιος και γονιος που θελεις να πιστευεις οτι αγαπας το παιδι σου,κανε οτι μπορεις γι αυτο..ειτε ειναι φτερα ειτε λεφτα ειτε ακινητα..δωστου τα και αν συνεχισει το παιδι να ειναι κοντα σου και να σ αγαπα τοτε ΝΑΙ εχεις πετυχει σαν γονιος..
Όποιος δεν θέλει να μένει στο "σπίτι της θυσία", απλά φεύγει. Φεύγει, όμως; Μπάααα, εκεί και δώστου κλάψα..... ! Ό,τι μας ενοχλεί το αλλάζουμε, αλλά και το βόλεμα καλό είναι.... Ε, δε μπορεί να τα έχουμε όλα. Η συμβίωση είναι δύσκολη σε κάθε περίπτωση και όλες οι σχέσεις εμπεριέχουν μία κάποια καταπίεση. Ο καθένας κάνει τις επιογές του...
Πολλοί που είχαν φύγει πάντως επιστρέφουν στα πατρικά λόγω κρίσης. Έχω και φίλους παντρεμένους με παιδιά που πήγαν στο μεγάλο σπίτι των γονιών τους και ζούνε όλοι μαζί γιατί πια δε βγαίνουν. Εκεί να δεις πόσο δύσκολο είναι που μένουν όλοι μαζί. Και οι γονείς φυσικά, αν νοιάζονταν πραγματικά για τα παιδιά θα μπορούσαν να κάνουν μια παραχώρηση και να δώσουν το μεγάλο σπίτι στα παιδιά και με τη σύνταξη (ή με λεφτά των παιδιών που από μόνα τους προσφέρονται όταν έχουν) να βρούνε ένα μικρό οικονομικό σπίτι να μένουν οι δυο τους. Μπορεί να με πείτε κακομαθημένη, αλλά έχω δει και τις δύο κατηγορίες γονιών και μάλλον συμπαθώ περισσότερο αυτή που παραχωρεί το μεγάλο σπίτι στα παιδιά και βολεύεται σε κάτι μικρότερο. Τι να τα κάνουν άλλωστε 2 άνθρωποι τα 3 υπνοδωμάτια και τα σπίτια των 130 τ.μ.?
Νανα να αγιασει το στομα σου...ποσο δικιο εχεις...και αν καποιες δεν τα πιστευουν ας ρωτησουν τι γινεται γυρω τους σε αλλα ζευγαρια.Γι'αυτο και εγω ειμαι στο ενοικιο με τον αντρα μου και τα παιδια μου για να εχω το κεφαλι μου ΗΣΥΧΟ!
γενικά η προσδοκία των γονιών να τους φροντίσουν τα παιδιά είναι από μόνη της βάρος.δεν μιλώ για απελευθέρωση ή κάτι άλλο γιατί πνίγομαι στις ενοχές μου.μακάρι οι γονείς να πιστεύουν ότι τα παιδιά μας "δίνονται" να τα μεγαλώσουμε και να τα καταστήσουμε ικανά να πετάξουν μια μέρα μακριά.όσο κι αν ξενίζει κάποιους αυτή η άποψη αυτήν υποστηρίζω και πριν και μετά την γέννηση των παιδιών μου.εύχομαι να μην αλλάξω στα γεράματα...
Ννναι.... οκ, για ποιον αιωνα μιλάμε είπαμε? Γιατί αυτα μου φαινονται του 1960 ή αυτα που δειχνει στις ατελειωτες επαναληψεις του καφε της χαρας. Δεν ξερω για εσας αλλα εμενα οι γονείς μου έχουν κλειδια από το σπίτι αλλα τα χρησιμοποιούν ΜΟΝΟ αν λειπουμε και μεχρι τον προθαλαμο για να αφήσουν κάτι που ζητησα. Τηλεφωνούν ΠΑΝΤΑ πριν έλθουν, εννοειται οτι δεν εχουμε τρίπατο της θυσίας αλλα μενουμε ολοι σε ξεχωριστα σπίτια (τρία παιδια), δεν μενουμε καν στην ίδια πόλη. ΕΙμαστε άθεοι, οπότε λιβανισμα δεν εχουμε, δεν εχουμε αλεργίες οποτε γατια σκυλια κλπ ευπρόσδεκτα και αν η μητερα μου τολμήσει να "πεθαινω σβηνω χάνομαι" μπροστα μου γνωριζει οτι στην καλύτερη θα γελασω και δεν το έχει κάνει ΠΟΟΟΟΤΕ. Μας βοηθανε οταν χρειαζεται και κρατανε τα παιδια αλλα δεν παρεμβαίνουν στον τρόπο που τα μεγαλωνουμε, μας βοηθανε και οικονομικα, όταν χρειαζεται, αλλα δεν μας ρωτανε τι τα κανουμε. Δεν εχω πεθερικα αλλα και τα ζευγάρια γύρω μου κάπως έτσι ζούνε και οι φίλοι μας και οι συγγενεις τους. Ενταξει λίγο υπερβολή για να είναι ευκολοδιάβαστο το αρθρο χρειαζεται αλλά, ελατε τώρα, ακόμα και οι "πεθεροπληκτες" εδω φαίνονται να εχουν διαφορετική σχέση, δεν συζητω για τα αδελφια που τρωγονται για τον ακαλυπτο. (σιχαινομαι και τους κακτους, καλύτερα τα κρεμμυδακια, τρωγονται κιόλας)
Και ομως, μιλάμε για αυτόν τον αιώνα. Αυτά που έγραψε αφορούν ΠΟΛΛΕΣ ελληνικές οικογένειες του 2014.
pandos k oi dikoi mou einai san tous dikous sou nina opos k oi perissoteroi pou gnorizo. an kapoioi goneis einai san aftous pou perigrafei to keimeno tote sigoura xanoun genikotera... k isos na einai se kapoia xoria etsi opos as poume sto kolokotrinitsi hahaha! alla k pali einai polli ligoi
Δεν το έγραψα εγώ. Η Αναστασία το έγραψε για τους γονείς της. Εμένα οι δικοί μου δεν ήταν ποτέ τόσο διακριτικοί όσο της Αναστασίας. Δεν ήταν ποτέ τους τόσο χάλια όπως περιγράφεται στο κείμενο, αλλά δεν έπεσα από τα σύννεφα διαβάζοντάς το γιατί ξέρω πάρα πολλούς τέτοιους γονείς.
Οχι φιλη μου δεν μιλαμε για καποιο περασμενο αιωνα αλλα για το ανυποφορο σημερα! και ναι δεν υπαρχει καμια υπερβολη στο παραπανω αρθρο. αν εσυ εχεις κανονισμενη τη ζωη σου οπως την περιεγραψες τοτε εισαι απο τις τυχερες.Και ακομα πιο τυχερη που δεν εχεις πεθερικα! Το ξερω οτι μπορει να ακουγομαι ''κακια'' αλλα αν βιωνες την δικη μου καθημερινοτητα στην καλυτερη περιπτωση θα με ελεγες υπομονετικη! Ακριβως οπως τα λεει η φιλη Νανα , με προσχημα το ''εμεις για εσας τα καναμε και για εσας αγωνιζομαστε ακομα'' μας δωσαν ενα κεραμιδι και περιμενουν το ευχαριστω απο εμας να τους γηροκομησουμε! Και η πιτα ολοκληρη και ο σκυλος χορτατος! Και εμεις να αισθανοματε και βαθια υποχρεωμενοι! Δυστηχως ολο αυτο αποτελει μια φριχτη καθημερινοτητα για πολλα ανυποψιαστα-αρχικα- τεκνα!
Aυτό με την απελευθέρωση το ένιωσα κι εγώ. Σχεδόν ντρέπομαι που το λέω. Το έχω πει σε μερικούς κοντινούς μου και το καταλάβαν πως το εννοούσα. Ενώ, κατά γενική ομολογία, δεν έχω βρει τον τέλειο σύντροφο-συμπαραστάτη και έχουμε ακόμη προβλήματα στη μεταξύ μας σχέση, στο καινούριο σπίτι που έκανα νιώθω αυτή την απόλυτη απελευθέρωση που δεν μπορούσα να νιώσω στο πατρικό μου κι ας ήταν φαινομενικά πολύ μπροστά οι γονείς μου για την εποχή τους. Με τον άντρα μου έχουμε άλλες ισορροπίες. Νιώθω εντελώς απελευθερωμένη να πω και την πιο τρελή - κακή - κατακριτέα σκέψη μου χωρίς να ντρέπομαι. Νιώθω 100% ο εαυτός μου. Δεν ξέρω αν συμβαίνει πάντα αυτό όταν ξεκινάς δική σου οικογένεια ή είναι θέμα χημείας. Πάντως αυτό το έχω νιώσει μόνο με αυτόν και με μια σχετικά καινούρια φίλη. Θα περιμένω με αγωνία να γράψεις και το δεύτερο άρθρο. Εσύ τουλάχιστον θα τα πεις χωρίς ντροπές και φοβούμενη μη σε κατακρίνουν. Γι΄αυτό μου είσαι τόσο συμπαθής.