Για να παραδεχτεί κάποιος το λάθος του πρέπει να ξέρει ότι απέναντι του έχει κάποιον που θα τον συγχωρέσει.

Οι άντρες γενικά σπάνια παραδέχονται τα λάθη τους. Αλλά τώρα εσύ τι κάνεις με έναν άνθρωπο που δεν μπορείς καθόλου να συζητήσεις μαζί σου και που σε μειώνει συνέχεια; Μήπως έγραψες αυτήν την ιστορία στο θυμό της στιγμής γιατί σου έκανε κάτι και σε τσάτισε; Όπως και να έχει, κάθισε και κάνε μια σοβαρή κουβέντα μαζί του και ειδικά κόψε του αυτό να σε μειώνει μπροστά σε τρίτους, είναι απαράδεκτο. Ή πλήρωσέ τον με το ίδιο νόμισμα. Να δει πώς είναι να λέει κάποιος κάτι αρνητικό για αυτόν ή για τους άντρες γενικότερα. Και έλεος, μη βγαίνεις συνέχεια με τους φίλους τους και δη αν είναι καραγκιόζηδες. Εσύ δεν έχεις φίλες;

Μη μπλέκεις στο παιχνίδι του ποιος θα παραδεχτεί το λάθος του γιατί δε θα βγάλετε ποτέ άκρη. Να ξέρεις ότι ο άλλος συνήθως παραδέχεται το λάθος του όταν δε νιώθεις καμία ανάγκη να ακούσεις κάτι τέτοιο. Αυτό συμβαίνει όταν νιώθεις καλά με τη γνώμη σου και δε σε πειράζει που ο άλλος έχει αντίθετη και δε σε ενδιαφέρει για το ποιος είναι σωστός και ποιος λάθος. Είσαι όντως μικρούλα στα 23, αλλά δε σημαίνει πως δεν έχεις γνώμη. Απλώς αυτό που καλό είναι να κρατάς κατά νου είναι ότι πιθανότατα για πολλά πράγματα θα αλλάξεις κι εσύ γνώμη στο μέλλον άρα δε χρειάζεται τώρα να υποστηρίζεις την άποψή σου με σθένος. Άφηνε σε μερικά θέματα ένα μικρό περιθώριο να κάνεις λάθος, ώστε να είσαι και πιο ανοιχτή στις γνώμες των άλλων. Πολλές φορές θα σου φανούν πολύ χρήσιμες. Εμένα όσες φορές με πνίγει το άδικο και προσπαθώ να το βροντοφωνάξω ότι έχω δίκιο κάνω λάθη ή υπερβάλω. Θα τη λες τη γνώμη σου, αλλά δε θα σε ενοχλεί που ο άλλος δεν την ακούει. Αν σε μειώνει, δε θα τη δέχεσαι την προσβολή θα του λες άποψή σου και δε θα το παίρνεις προσωπικά. Αν δε σε αγγίζει η προσβολή που άκουσες είναι σαν να μην ειπώθηκε ποτέ και αυτό ο άλλος το αντιλαμβάνεται και με τον καιρό σταματάει (νομίζω). Δε θα μπλέκεις σε καβγάδες για το ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Μεγαλώνοντας θα το βρεις το σωστό τρόπο να διαπραγματεύεσαι με κάποιον και θα βρεις και τον τρόπο να ακούγεται η γνώμη σου χωρίς να φωνάζεις ή να σκίζεις τα ρούχα σου για το πόσο δίκιο έχεις. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις. Εγώ στα 30+ βλέπω με πόση εξυπνάδα, υπομονή και ηρεμία διαχειρίζονται άλλοι στα 40 ή 50 τα θέματα που τους αφορούν και τις εντάσεις που προκύπτουν στην καθημερινότητά τους και τη ζηλεύω αυτή την ωριμότητα και πείρα που κατέκτησαν με τα χρόνια. Περίμενε και θα έρθει και η δική σου ώρα να ανθίσεις και να ακούγεται η γνώμη σου χωρίς να φωνάζεις. Είσαι τυχερή που συναναστρέφεσαι και μεγαλύτερους ανθρώπους γιατί θα πάρεις και αρκετή έτοιμη γνώση. Μέχρι τότε για πρακτικά θέματα στα οποία διαφωνείτε πολύ, θα σου έλεγα να τον αφήσεις να δοκιμάζει και το δικό του τρόπο. Για το αν είναι σωστός ή λάθος θα πειστεί μόνος του εκ του αποτελέσματος. Αυτό που σας συμβαίνει, συμβαίνει και σε άλλα ζευγάρια με κάποια διαφορά ηλικίας (όχι σε όλα, αλλά είναι αρκετά συχνό). Το καλό είναι πως με τα χρόνια αυτό που τώρα είναι τόσο έντονο, εξασθενεί έως και εξαφανίζεται.

αν λεει οτι εισαι ακομα μωρο και σκεφτεσαι ανωριμα τοτε θυμησε του οτι ηταν επιλογη του να ειναι μαζι σου οποτε να που εκανε κι αυτος "λαθος" καποια στιγμη