Μαμά… «προχωρημένης ηλικίας»
γράφει η Λίλη Σκουλαρίκη
Η αλήθεια είναι ότι άργησα να κάνω τα παιδιά μου!
37 ετών ήμουν στον πρώτο τοκετό, 44 στο δεύτερο. Γιατί; (Και μου τα’λεγε η καημένη η μανούλα μου…)
Ε, κάτι οι σχέσεις που ήταν δύσκολες, κάτι οι σπουδές, κάτι οι «καριέρες» (και τι καλό είδαμε; Τόσα ξενύχτια στο γραφείο για να είμαι στο… μηδέν τώρα στα σαρανταφεύγα μου, με την κρίση… αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα…).
Τελος πάντων η ουσία είναι ότι βρέθηκα να γεννάω σε… «προχωρημένη ηλικία».
Ειδικά στο δεύτερο τοκετό, βαρέθηκα να ακούω περί αυτού. «Υπάρχουν κίνδυνοι…» μπλα, μπλα, μπλα, οι φίλοι, οι συγγενείς, ο γιατρός.
Λόγω ηλικίας.
Τα συμπεράσματά μου λοιπόν από την τεκνοποιϊα σε «προχωρημένη ηλικία» είναι τα εξής:
1) Σε πρώτη φάση, έρχεσαι αντιμέτωπη με την υπογονιμότητα. Πάει ο καιρός που έτρεμες μη μείνεις έγκυος από… απροσεξία. Μετά τα 35 και ιδίως μετά τα 40, προσπαθείς και ξαναπροσπαθείς και… τίποτα. Μπορεί να έχουν αρχίσει και κάποια πρώιμα σημάδια εμμηνόπαυσης (ή εσύ να τα ερμηνεύεις ως τέτοια) και να φλερτάρεις με την ιδέα της τεχνητής γονιμοποίησης. Τελικά εγώ δεν χρειάστηκε ούτε την πρώτη φορά ούτε τη δεύτερη να καταφύγω σε κάτι τέτοιο, καθώς – πέρα από κάθε προσδοκία όμως – έμεινα έγκυος με φυσικό τρόπο.
2) Η εξέταση τροφοβλάστη. Ο γιατρός, που στον πρώτο τοκετό μου είχε πει ότι «δεν ήταν ανάγκη να κάνω αμνιοπαρακέντηση», τώρα ήταν ανυποχώρητος να γίνει οπωσδήποτε εξέταση και μάλιστα τροφοβλάστη, δηλαδή γρήγορα γρήγορα, στο 1ο τρίμηνο, «ούτως ώστε αν κάτι πάει στραβά να το ξέρουμε άμεσα» (γιατί στο 1ο τρίμηνο μπορεί να γίνει διακοπή της κύησης με απόξεση, αλλιώς στον 5ο μήνα – που γίνεται η αμνιοπαρακέντηση – γίνεται λέει κανονικός τοκετός!). Τελικά ούτε κι εκεί υπήρξε πρόβλημα, οπότε συνεχίστηκε η κύησή μου κανονικά. (Σημείωση: γιατί το συζητάμε αυτό; Μα γιατί, όπως και στην αμνιοπαρακέντηση, κατά την εξέταση τροφοβλάστη, όπου μπήγουν δύο πελώριες βελόνες στην κοιλιά σου, υπάρχει – μικρός έστω – κίνδυνος αποβολής…).
3) Συνέχεια ο γιατρός σε κατατρέχει μην πάθεις ζάχαρο, σε παρακολουθεί μην ανεβάσεις πίεση… Έχεις λέει πολύ περισσότερες πιθανότητες από μια νεώτερη γυναίκα να πάθεις κάτι από αυτά. Ωστόσο, κι αυτά εγώ τα γλίτωσα, καθώς οι τιμές που έδειχναν οι εξετάσεις μου (αίματος και ούρων) δεν ξεπέρασαν ποτέ τα όρια.
4) Και φτάνουμε στον τοκετό: ενώ την πρώτη φορά ο γιατρός με περίμενε να γεννήσω φυσιολογικά στα μέσα της 42ης εβδομάδας (το λέω αυτό για να δείξω ότι δεν ήταν κανένας υπερβολικά «χέστης» γιατρός, που να με βάλει για καισαρική πρόωρα στα 37 μου λόγω ηλικίας), στο δεύτερο τοκετό που ήμουν άνω των 40, λύσσαξε να μην ξεπεράσουμε την 38η εβδομάδα. Τελικά με χίλια ζόρια κατάφερα να τον καθυστερήσω, να με βάλει δηλαδή να γεννήσω (με πρόκληση) την 39η εβδομάδα, με γκρίνια όμως και απειλές ότι «στη μεγαλύτερη ηλικία αυξάνονται γεωμετρικά οι κίνδυνοι όσο πιο προχωρημένες είναι οι βδομάδες της κύησης». Παρότι δηλαδή δεν είχα κάποιο διαγνωσμένο πρόβλημα, π.χ. ζάχαρο, πίεση κλπ., όπως ανέφερα παραπάνω, οι στατιστικές ήταν εναντίον μου και ένα αόριστο ρίσκο επιπλοκών κατά τον τοκετό επέβαλε να γεννήσω νωρίτερα με πρόκληση. Γιατροί και νοσοκόμοι μου επεσήμαιναν μετά πόσο τυχερή είμαι που γλίτωσα την καισαρική, και έλεγαν ότι άλλος γιατρός στη θέση του δικού μου δεν θα το είχε καν επιχειρήσει (το φυσιολογικό τοκετό).
Συμπέρασμα:
Κορίτσια, γεννήστε νωρίς, όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα.
Δυστυχώς, η μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα, έχει περισσότερες πιθανότητες να μην μπορεί να συλλάβει, να έχει το παιδί της σύνδρομο ντάουν, να έχει ζάχαρο ή πίεση κατά την κύηση ή επιπλοκές κατά τον τοκετό.
Αλλά και τίποτα από όλα αυτά να μην συμβεί, η μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα είναι γραφτό να πέσει… θύμα των στατιστικών. Oι γιατροί θα την ρημάξουν στην κινδυνολογία και στις εξετάσεις και κόντρα-εξετάσεις και είναι βέβαια πολύ πιθανό να μην την αφήσουν να γεννήσει φυσιολογικά και στην ώρα της.
Και τέλος, αν υπάρξει – χτύπα ξύλο! – οποιαδήποτε επιπλοκή, η γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας δεν θα έχει την γνώριμη παρηγοριά που λέει ο κόσμος συνήθως στις νεώτερες: «Ε, δεν πειράζει, έχεις όλο τον καιρό μπροστά σου (να κάνεις άλλο παιδάκι)»… Αν πάλι μετά την 1η ή 2η γέννα διαπιστώσεις ότι σου αρέσουν πολύ τα παιδιά – κάτι που δεν το ξέρεις από πριν – πιθανόν να είναι πολύ αργά για να αποκτήσεις 2ο ή 3ο, αν έχεις ξεκινήσει αργά..
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ειμαι 32 χρόνων και πέρσι διαγνώστηκα με καρκινο του μαστου!Αφου εκανα μια πετυχημένη ολική μαστεκτομη,υπέροχες χημειοθεραπειες και ακτινοθεραπείες ,τωρα ειμαι στο στάδιο 5ετης ορμονοθεραπειας που εννοειται χωρις περίοδο!στην θέση μου ηταν και ειναι πολλες γυναίκες...το θεωρώ ανεπίτρεπτο να γράφονται τέτοια άρθρα χωρις να σκέφτονται τι προβλήματα μπορει να αντιμετωπίζουν κάποιες γυναίκες...αυτη ειναι η γνώμη μου και συγνωμη αν σας κούρασα...
Διαβάζοντας το κείμενο της θεματοθέτριας κ κάποια από τα σχόλια, πραγματικά απογοητεύτηκα. Τον Μάιο κλείνω τα 35 και είμαι 105 κιλά, δεν καπνίζω ούτε τρέφομαι ιδιαιτέρως υγιεινά. Είμαι το 3ο παιδί της οικογένειας και η μαμά μου με έκανε στα 35. Η αδελφή μου όμως που φέτος κλείνει τα 41 προσπαθεί εδώ και 6 χρόνια να κάνει παιδιά, έχει κάνει κ ορμονοθεραπείες και σπερματέγχυση αλλά πλέον ο γιατρός της έχει πει μόνο με εξωσωματική. Εγώ σκέφτομαι να προχωρήσω σε γάμο φέτος το καλοκαίρι παρόλο που υπάρχουν πολλά οικονομικά, οικογενειακά και προβλήματα υγείας άλλων μελών της οικογένειάς μου. Με αγχώνει πολλαπλά λοιπόν το θέμα του παιδιού βλέποντας ότι η αδελφή μου δεν τα έχει καταφέρει... Απλά ήθελα να πω τον πόνο μου κ σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.
να πω και εγω την γνωμη μου;;;;...εγινα πρωτη φορα......(ειχα την ατυχια 2 προηγουμενων αποβολων..) μαμα...στα 25{ημουν από τις τυχερες μαλλον και βρηκα αντρ μικρη) δευτερη στα 27 ..τριτη στα 32...και τεταρτη ολος τυχαιως γιατι υποτίθεται λογω γυναικολογικων ότι δεν μπορουσα να κανω παιδια στα 40.......όχι δε μπορω να πω ότι εχω τις ιδιες αντοχες πλεον σε σχεση με τα αλλα.......όμως ....εχω ηδη παιδια.....μια μαμα που ξεκιναει ειτε ...γιατι τωρα της ηρθε εχοντας την σχεση της ..ειτε γιατι τωρα βρηκε την σχεση της και κανει παιδι....είναι επιλογή της οποτε ...λογικα θα αντιμετωπισει την οποιδηποτε κουραση το οποιδηποτε ξενυχτι τρεξιμο και ότι άλλο συνεπάγεται....με πιο πολύ υπομονη..προσμονη και χαρα.......σιγουρα εγω φοβηθηκα πιο πολύ στην 4ρτη ....μη σου πω και στην τριτη εγκυμοσυνη γιατι σκεφτομουν τα παιδια μου που θα αφηνα πισω αν παθαινα τπτ......και γιατι πλεον ξερουμε και διαβαζουμε πιο πολλα.....πιο μικρη ειχα την αγνοια.......και ναι καλο θα ηταν να τα κανουμε όλα νωρις...ν απαντρευομαστε να κανουμε παιδακι......αλλα ποιος ξερει....τι θα γινει στη ζωη του;;;;;..και εγω θα μπορουσα τωρα να ξεκιναω ..και το τεταρο να ηταν πρωτο και να ειχα άλλες αντοχες!!!....δε χανουμε καποιο τρενο......από την μια........ισως ...είναι λιγο πιο δυσκολα οσο μεγαλωνουμε....ειτε συλληψη ειτε μεγαλωμα.....ο καθενας ομως στη ζωη του βαζει δικους του κανονες και παει συμφωνα με αυτους!!!!.......
Ένα ακόμα εγωκεντρικό κείμενο από ένα εγωκεντρικό άτομο, που ουσιαστικά θέλει να τονίσει την επίτευξη φυσιολογικής σύλληψης και τοκετού παρά το περασμένο της ηλικίας. Μάλλον είσαι η μάνα-θαύμα! Και αφού όλα σου πήγαν θετικά, πώς σου είναι δύσκολο να είσαι αισιόδοξη για τις υπόλοιπες υποψήφιες μανάδες; Τι να πω... μπράβο που δεν κατάφερες να ανεβάσεις πίεση, αλλά κατάφερες να ανεβάσεις την δική μας!
Και εγω είμαι 37 με μωράκι 5 μηνών και ειλικρινά δεν θα το ήθελα αλλιώς. Έγινα μάνα όταν ακριβώς ήθελα και θα κάνω και άλλο μετα τα 40 Θεού θελοντως. Ο προγενντιτικος έλεγχος εχει να κανει και με το γιατρό έχω ακούσει για 30αρες να κάνουν αμνιοπαρακέντηση κτλ. Δεν θεωρώ ότι έκανα περισσότερες εξετάσεις απο μια νεότερη έγκυο πλην της αμνιο που ήταν και επιλογή μου να την κάνω. Νιώθω την αγάπη να μου ξεχειλίζει για τη Μπέμπα μου και δεν με νοιάζει καθόλου η ηλικια μου. Βλέπω μια θεία μου που ειναι 65 και η κόρη της 20 και ειναι πολύ πιο κοντά απο ότι ήμουν εγω με την μάνα μου που έχουμε μονο 20 χρόνια διαφορά. Γιατί η θεία μου ήταν πιο ψαγμένη όταν αποφάσισε να γίνει μάνα.
Κορίτσια,μαμάδες και μη καλημέρα, εγω εγινα μαμα πρωτη φορα στα 41 και 2η στα 42 και μισο. Εχω δυο μωρα τα οποια ειναι ζωηρα και οχι μονο παρολα αυτα τα καταφερνω μια χαρα, τις αντοχές τις βρίσκεις αυτο που πρεπει να ξερεις ειναι οτι για να κανεις παιδια πρέπει να ξέρεις τι σε περιμένει και λιγοτερη σημασία εχει η ηλικία. Στα 30 μου δεν ειχα καμια ωριμοτητα να γινω μαμα γι αυτο και δεν το επεδίωξα, ακουω 30 αρες στη δουλειά μου που αφήνουν τα μωρα σε γιαγιάδες νταντάδες κ.λ.π κ.λπ και αναρωτιέμαι γιατι τα εκαναν...και εγω τα αφήνω για την δουλεια μου αλλα μετα οχι μονο περνάω ολο τον χρονο μου μαζι τους αλλα το απολαμβάνω κιολας, πράγμα που νεοτερη μαλλον θα με βαραινε, φυσικα υπάρχουν και πολυ νεοτερες μαμάδες χίλιες φορές καλυτερες απο μένα αλλα νομιζω οτι σημασία εχει η συναισθηματική ωριμοτητα. Στο τελευταιο παιδικο παρτυ του γιού μου κυρίως τα ννεαροτερα ζευγαρια ειχαν μια συζήτηση που πήγε το καθενα μονο του αφήνοντας το παιδι κάπου, εγω πραγματικα ενιωσα πολύ τέλεια που τριγυρμούσα μονη μου τόσα χρόνια και τώρα τριγυρνάμε μαζι με τα μωρα, δεν νιώθω καμια ανάγκη να τα αφήσω και η σχεση μου με τον άντρα μου είναι καλή. Σιγουρα μετα τα 40 τα χρονικα περιθωρια στενευουν αλλα ειναι σημαντικο να κάνεις παιδιά και να ασχολείσαι μαζί τους και αυτο ειμαι πια σιγουρη οτι τουλάχιστον εγώ πιο νέα δεν θα το έκανα τόσο καλά...ευχομαι ολες να γινεται μαμάδες όποτε θέλετε και χωρίς κόπο.
Συμφωνώ απόλυτα.41 έκανα το πρώτο μου παιδί και στα 44 το 2. Όλος ο ελεύθερος χρόνος ανοίκει στα παιδιά και το απολαμβάνουμε όλοι μαζί,χωρίς γιαγιάδες βόηθειες κλπ.οσο για τον τροφοβλαστη που έκανε η φίλη μας μακάρι όλες οι έγκυες να έκαναν διότι νέα στατιστικά των τελευταίων ετών δείχνουν ότι παιδιά με προβλήματα γεννιούνταν κυρίως από νεαρές γυναίκες και όχι από 40αρες. Απλούστατα επειδή οι νεαρές δεν καθοδηγούνται από τους γιατρούς σωστά για αυτήν την εξεταση.
Όλα είναι θέμα τύχης τελικά, αν και φυσικά οι γιατροί είναι αναγκασμένοι να λάβουν υπ' όψιν τους τις πιθανότητες. Εγώ έκανα την κόρη μου στα 25 και τον γιο μου τώρα στα 30, δυο καταπληκτικές εγκυμοσύνες και εύκολοι τοκετοί χωρίς κανένα πρόβλημα. Από την άλλη, έχω παράδειγμα μεγάλης μαμάς που πέρασε εξίσου καλά με εμένα, και μικρής που ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα. Εγώ μόνο στο κουράγιο εστιάζω, άλλες αντοχές στα 25 κι άλλες στα 45 ή έτσι νομίζω τουλάχιστον... απόλυτα δεν μπορώ να ξέρω. Απλά επειδή εγώ προσωπικά είδα διαφορά ακόμα και σ΄αυτά τα 5 χρόνια, νιώθω πλέον πολύ πιο κουρασμένη.
Παιδιά κακά τα ψέμματα...όσο μεγαλώνεις μειώνονται οι αντοχές σου...όση όρεξη και να έχεις όσο συνειδητοποιημένη και να είσαι...πώς να το κάνουμε...δεν αντέχεις... εγώ είμαι 38 χρονών και έχω ένα παιδάκι 3 χρονών και πολύ βοήθεια στο σπίτι...Μερικές φορές νιώθω ότι δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου... πέρα από αυτό όμως τον άνθρωπο που θα γίνει πατέρας των παιδιών σου δεν τον παραγγέλνεις όποτε θέλεις..είναι και θέμα τύχης... εκτός από τις περιπτώσεις γυναικών που έχουν άλλες προτεραιότητες και θυμούνται εκεί μετά τα 40 ότι θα ήθελαν και ένα παιδί..εκεί δυσκολεύουν τα πράγματα και μιλάμε για λάθος επιλογές. Γιατί στα 50 σου -θέλεις δε θέλεις- είναι λίγο δύσκολο να κυνηγάς ένα 5χρονο.
Σ'αυτό που με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη, είναι η τελευταία σου πρόταση...
Μήπως να δούμε λίγο και την ποιότητα ζωής (δικής μας και των παιδιών μας) ενταγμένη στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας; Το προσδόκιμο ζωής ανεβαίνει, το ίδιο και ο μέσος όρος γέννησης του πρώτου παιδιού, που στην Ελλάδα σήμερα έιναι άνω των 30 για της γυναίκες. Η γέννηση ενός παιδιού δεν είναι παραγωγή προιόντος! Δεν έιναι μόνο ¨"αν θα προλάβουμε" και άλλες τέτοιες ανοησίες που μαστίζουν ακόμα την κοινωνία μας και ασκούν τεράστια και κάκιστη επιρροή σε κοπέλες που δεν κατάφεραν να τεκνοποιήσουν στην "κοινωνικά αποδεκτή" ηλικία. Και τι θα πει αυτό; Μπορεί κάλλιστα να είσαι καλύτερη μητέρα στα 40 απ'ότι στα 20 (κατα τη γνώμη μου κατα 99% θα είσαι) γιατι είσαι πιο συνειδητοποιημένη, γιατί είσαι πιο ώριμη και φιλοσοφημένη, χορτασμένη και για όνομα του Θεού, γιατι βρήκες επιτέλους τον σωστό άντρα να γινει ο πατέρας τότε και όχι νωρίτερα! Τι να κάνουμε δηλαδή; Είναι κριτήριο το "βιαστείτε για να έχετε λιγότερες πιθανότητες επιπλοκών;" Αυτό θα λές στο παιδί σου αύριο; Σε έφερα στον κόσμο τότε για να έχω περισσότερες πιθανότητες σύλληψης και λιγότερες πιθανότητες επιπλοκών; Η σε έφερα στον κόσμο όταν ένοιωσα πως ήρθε η ώρα, με τον κατάλληλο άνθρωπο; Ας μην μιλάμε σαν τις γιαγιάδες μας, είναι κρίμα. Και όσο για τις αυξημένες πιθανότητες "κακών", γιαυτό είναι η επιστήμη δίπλα μας, για να προλαμβάνονται αν όχι όλα, τα περισσότερα...
Εγω παλι πιστευω οτι μια γυναικα πρεπει να τελειωνει ιδανικα τη γεννηση των παιδιων της μεχρι τα 30...για να μπορει να ανταπαξελθει στις υποχρεωσεις και τα παιδια να εχουν μαμα και οχι γιαγια
Ε, τότε να παραγγέλνουμε και τους γαμπρούς να έρχονται στα 26 μας (5-7 το απόγευμα). Δεν είναι έτσι η ζωή, δεν έιναι συνταγή...Όσο για το ότι μια μαμά ανω των 30 είναι γιαγιά, το αφήνω ασχολίαστο.
Ενταξει πεθανα με το 5-7.Θεα!
εεε μαααα, δίκιο δεν έχω βρε Μαρία; Μακάρι κι εγώ να τον έιχα βρεί στα 26 και τέταρτο και να είχα κάνει παιδί στα 28. Αλλά έλα που τον βρήκα στα 35, τι να κάνουμε δηλαδή;
Προφανώς, σύμφωνα με τα λεγόμενα τις Μίνας, θα έπρεπε να έχεις σταματήσει να ψάχνεις όταν πέρασες τα 30! Έλεος!!!!! Τί άλλο θα ακούσουμε (διαβάσουμε) !!!!!!!
Κοριτσια ξεκολληστε και απολαυστε τη ζωη και τα παιδια σας. Η φυση εχει προνοησει ωστε η γυναικα να μπορει να τεκνοποιησει απο τα 18 εως τα 48 (περιπου) και για τον ανδρα περισσοτερο. Τωρα, επειδη η ζωη της καθεμιας μας ειναι κι αλλη, μην κολλατε σε λεπτομερεις οπως η ηλικια.
Είμαι 42 χρονών έχω μια μπέμπα 5 1/2 μηνών. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω τότε στην ηλικία των 23 και 26 χρονών αντίστοιχα που είχα μείνει έγκυος από τον πρώτο μου σύζυγο σίγουρα δεν θα φερόμουν τόσο εγωιστικά και ανώριμα ως προς τις ψυχούλες που είχα μέσα μου. Όμως υπερίσχυσε όπως είπα και πριν ο εγωισμός και η ανωριμότητα και ένας ακόμη λόγος ότι δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να μείνω με αυτόν τον άνθρωπο. Έτσι έκανα έκτρωση και τις δυο φορές. Με τον τωρινό μου σύζυγο προσπαθούσαμε χαλαρά από την αρχή της σχέσης μας να κάνουμε παιδάκι δεν ερχόταν. Από την ηλικία των 36 και μετά σε όποιον γιατρό και αν πηγαίναμε ενώ όλες οι εξετάσεις μας ήταν καλές μας πρότειναν σαν μοναδική λύση την εξωσωματική. Όταν λοιπόν φτάσαμε σε αυτό το σημείο να συζητάμε για εξωσωματική θυμήθηκα τις δύο ψυχούλες που τους αφαίρεσα την ζωή και πίστευα ότι ο θεός με τιμωρούσε και τότε ήταν που έκλαψα για πρώτη φορά συνειδητοποιώντας μετά από τόσα χρόνια το έγκλημα που έκανα. Δεν ήθελα να κάνω εξωσωματική γιατί πίστευα ότι θα ήταν καλύτερα να ξεκινήσω με τις σπερματεγχύσεις και βλέπουμε. Μετά από 3 αποτυχημένες σπερματεγχύσεις, και αφού άλλαξα και πάλι γιατρό αυτός πρότεινε να κάνουμε μια λαπαροσκόπηση πριν από την εξωσωματική και ως εκ θαύματος 15 μέρες μετά την επέμβαση έμεινα έγκυος. Συγνώμη αν σας κούρασα αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε κάποιες γυναίκες το βιολογικό ρολόι αργεί να χτυπήσει, ίσως γιατί δεν έχουν βρει τον κατάλληλο, ίσως γιατί δεν είναι ακόμα έτοιμες, και επίσης καλό θα ήταν πριν καταλήξουμε να κάνουμε εξωσωματική να το ψάχνουμε αρκετά γιατί από την ηλικία των 35 και μετά οι γιατροί έχουν μια καραμέλα δεν μπορείς να κάνεις παιδί εξωσωματική η εύκολη λύση. Και κάτι τελευταίο τώρα που διαβάζω και τα άλλα σχόλια νιώθω καλύτερα γιατί ξέρω ότι κάπου εκεί έξω οι μαμάδες προχωρημένης ηλικίας είμαστε πολλές!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Να είμαστε καλά κορίτσια γερές δυνατές για να δούμε τα αγγελούδια να μεγαλώνουν όπως θέλει η κάθε μια μας. Σας ευχαριστώ.
Συγνώμη που συνεχίζω σε άλλη παράγραφο, αλλά κάτι πάτησα και ... την πάτησα!!! Θέλω να καταλήξω στο ότι δεν θα άλλαζα με τίποτα την ζωή μου και τις εγκυμοσύνες μου. Ήταν συνειδητή επιλογή να μην κάνω μικρή παιδιά. Όταν με ρωτάνε κάποιοι αν το έχω μετανοιώσει, η απάντηση μου είναι ΟΧΙ. Αν είχα κάνει νωρίτερα παιδί, θα ήταν ένα άλλο παιδί, όχι η κορούλα που λατρεύω. Σίγουρα θα αισθανόμουν και για εκείνο το ίδιο, αλλά πως μπορώ να σκεφτώ ότι δεν θα υπήρχε αυτό το πλασματάκι στην ζωή μου. Ζω μ' αυτό που έχω τώρα. Έναν άντρα που λατρεύω και με λατρεύει, μια γλύκα που έχει αναστατώσει τόσο ευχάριστα την ζωή όλων μας και περιμένω με ανυπομονησία να συναντήσω και την μικρούλα μου. Δεν με νοιάζει που είμαι μεγάλη (τουλάχιστον τώρα), τρέχω με την μικρή παντού. Δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι θα έχω πάντα αυτές τις αντοχές, αλλά μπορώ να σας υποσχεθώ ότι θα προσπαθήσω. Ευχαριστήθηκα πολλά πράγματα στην ζωή μου, στάθηκα και τυχερή και ήταν καλές οι εποχές, ταξίδια, ψώνια, διασκέδαση μέχρι το πρωί, διακοπές και δεν μπορώ να παραπονεθώ ότι στερήθηκα κάτι εγώ ή ο άντρας μου (γιατί μαζί τα κάναμε, είμαστε μαζί απ' το 1999) οπότε τώρα αυτό που ζούμε είναι μοναδικό και το ζούμε χωρίς αποθημένα. Ότι κι αν αποφασίσετε στην ζωή σας να είσαστε σίγουρες ότι είναι το "σωστό", αυτό που πρέπει να γίνει και να το απολαύσετε όσο περισσότερο μπορείτε. Φιλάκια σε όλες τις μανούλες.
Έκανα την πρώτη μου κορούλα στα 38 και τώρα στα 42 περιμένω την δεύτερη στο τέλος του Απρίλη. Ζήτησα και στις δύο εγκυμοσύνες να κάνω όλες τις εξετάσεις, μάλιστα και τις δύο φορές στην αμνειοπαρακέντηση έκανα την διευρημένη, πληρώνοντας την παραπάνω. Έμεινα αμέσως έγκυος, μάλιστα χωρίς να το επιδιώξω. Έχω ένα υγιέστατο κοριτσάκι και σύμφωνα με τις εξετάσεις και την βοήθεια του Θεού, απ' ότι δείχνουν τα πράγματα, και η δεύτερη φαίνεται γερή. Που θέλω να καταλήξω
H ζωη τα έφερε ετσι - μία σειρά απο ατυχίες - που σήμερα έχω μια κόρη 2μιση χρονων, μια κούκλα, πανέξυπνη, και καλο παιδι. δε με δυσκολευει σε τιποτα. Ειμαι μαμα π. μεγαλης ηλικίας. αυτό το παιδι ηρθε με αγωνα και αγωνία. με προβληματισμό επισης. Τώρα σκεφτομαι συνεχως και προσπαθω να τα καταφέρω να ειμαι υγιης για να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις που κάθε μερα γίνονται και πιο απαιτιτικές αλλα το υπεροχες. Σιγουρα έχουμε ενα φύλακα αγγελο και σε ολα τα δύσκολα, κατι μαγικό γίνεται, τα ξεπερναμε και παμε για αλλα..αυτη η κόρη λοιπον ηρθε αργα και ανέλπιστα (τελευταια προσπαθεια). τοσο αργά που οσο και να θελω να της χαρίσω αδελφακι οι πραγματικοι κινδυνο πλεον με φρενάρουν. εχω υποχρέωση να μη διακινδυνέψω τιποτα γιατι ειμαι ταγμένη σε εκεινη. συμπερασμα: ολα πρεπει να γίνονται τον καιρο που προσταζει η φύση και αυτο ειναι το καλυτερο. οταν ομως η φύση μας προδιδει, τοτε η επιστήμη βοηθαει να παρουμε αυτο που μας χρωστα, δηλ μια γυναικα να γίνει μανα. οσο πιο νεα τοσο πιο καλα. αλλα δεν μετανοιώνω. μονο ζω με δεος τη καθε μερα και προσευχομαι να ειμαστε γεροι για να μας εχει δίπλα της μέχρι να γίνει ανεξάρτητη..α, ποσο χρονων ειμαι σήμερα? 51....
Πάντως, από τα σχόλια βγαίνει αν μη τι άλλο το αισιόδοξο μήνυμα ότι, παρά την κινδυνολογία των γιατρών, αρκετές γυναίκες γεννάνε σε ... "προχωρημένη ηλικία" χωρίς κανένα πρόβλημα, τελικά!!!!! Ας κρατήσουμε κι αυτό το συμπέρασμα, λοιπόν!...
Γέννησα πριν ενα μήνα το πρωτο παιδάκι μου στα 42 μου. Πόσο δίκιο έχεις σ αυτά που λές........ απο τον τρίτο μήνα σύμφωνα με τα λεγόμενα γιατρού και γνωστών περίμενα το κακό να έρθει. Σάκχαρο θα ήταν, σύνδρομο θα ήταν, προεκλαμψία θα ήταν..... τελικά το κακό δεν ήρθε ποτέ. πέρασα μια υπέροχη εγκυμοσύνη σχεδόν δεν κατάλαβα τίποτα, πήρα μόνο 4 κιλά και όλα πήγαν τέλεια. Το ξέρω ότι είμαι μεγάλη για μαμά αλλά δεν σας κρύβω πως φλερτάρω την ιδέα του δεύτερου παιδιού. Μπορεί να είμαι υπερβλολική δεν ξέρω αλλά αν έρθει θα ήταν για μένα δευτερο δώρο θεού. μην το βάζετε κάτω όσες δεν έχετε γίνει ακόμη μανούλες, η ζωή σε μας τα έφερε έτσι και πρέπει να το παλέψουμε έστω και αργά.
Δεν υπάρχει ηλικια για να κανετε ενα παιδι...Τη στιγμή που μπορεις να το μεγαλωσεις και εχεις μεσα σου αποθεματα αγαπης και ενεργειας τοτε ποτε δεν ειναι αργα..Εγω ειμαι 27 και εχω ενα γιο 3,5 χρονων.Ισως λόγω ηλικιας ειχα λιγοτερους κινδυνους αλλα ολα ειναι σχετικα.Εξαρταται πιστευω και απο τη διατροφη και γενικοτερα απο τον τρόπο ζωης μιας γυναικας.Μακαρι να σας ερθουν ολα οπως τα θελετε και ναι ειμαι της αποψης οτι τα παιδια ειναι πραγματικα ευλογία!!
αυτό που θα κρατήσω από τα λεγόμενά σου είναι ο 3ος λόγος (να έχεις χρονικά περιθώρια να κάνεις και άλλο παιδί αν δεις ότι σου αρέσει). μάλλον επειδή θέλω 3ο αλλά δεν ξέρω αν θα προλάβω. από την άλλη νομίζω ότι οι γιατροί στην Ελλάδα είναι και λίγο της κινδυνολογίας....
Και εγώ γέννησα το 1ο με φυσιολογικό στα 38 και το 2ο με καισαρική (λόγω ότι ήταν τυλιγμένο με τον ομφάλιο λόρο και είχε ισχιακή προβολή) στα 40. Επέμενα εγώ - όχι ο γιατρός μου - να κάνω αμνιοκέντιση και στις 2 εγκυμοσύνες, λόγω ότι έτσι ήθελα. Κατά τα άλλα δεν είχα κανένα πρόβλημα με τις εξετάσεις μου, πήρα 8 και 9 κιλά αντίστοιχα στις 2 εγκυμοσύνες και δούλευα μέχρι τον 8ο μήνα! Πίστεύω ότι στις μέρες μας όσες μητέρες κάνουν αργότερα παιδιά είναι πολύ πιό ενημερωμένες/συνειδητοποιημένες από παλιότερα!
Θα μιλήσω ως παιδί γονέων σχετικά προχωρημένης ηλικίας. Είμαι 37 ετών, ο πατέρας μου 75 και η μητέρα μου 78... με γέννησε ενώ έμπαινε στα σαράνταένα της. Ήμουν το τρίτο παιδί, είχαν προηγηθεί δυο παιδιά γύρω στα τριάντα της, και αν και τυχαία εγκυμοσύνη δεν σκέφτηκε καθόλου να μην με κρατήσει- αν και ο περίγυρος την προέτρεπε να κάνει έκτρωση, κυρίως γιατί τότε θεωρούνταν πολύ μεγάλη για να έχει μωρό. Ο γιατρός της την στήριζε αν και της είχε πει ότι υπάρχουν κάποιοι κίνδυνοι. Τότε βέβαια δεν πήρχαν όλες αυτές οι εξετάσεις που κάνουμε σήμερα και έτσι απλά περίμεναν την γέννα για να δούνε ότι όλα είναι καλά. Η εγκυμοσύνη της μαμάς μου ήταν πολύ καλή, ο τοκετός σχετικά δύσκολος- στην σημερινή εποχή θα της είχαν κάνει σίγουρα καισαρική- αλλά το εκπληκτικό ήταν το μετά... Οι γονείς μου ξανάνιωσαν, όπως οι ίδιοι λένε, αισθάνθηκαν πιο ζωντανοί και ενεργητικοί από ότι πριν δέκα χρόνια που είχαν κάνει τα πρώτα παιδιά τους. Τα δύσκολα πρώτα χρονια γάμου είχαν περάσει, είχαν τακτοποιηθεί επαγγελματικά και οικονομικά, δεν είχαν φοβίες, ήταν πιο σίγουροι σαν γονείς, γενικά ήταν πιο ώριμοι. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έχω μεγάλους γονείς, δεν έδειξαν ποτέ λιγότερο δραστήριοι από τους γονείς των φίλων μου που ήταν νεώτεροι. Κατάλαβα πραγματικά ότι μας χωρίζουν πολλά χρόνια όταν πέρασαν τα εβδομήντα και άρχισαν να έχουν κάποια αναμενόμενα προβλήματα υγείας. Ακόμα και τώρα όμως είναι πολύ δραστήριοι και ζωντανοί άνθρωποι. Νομίζω ότι όλα λοιπόν είναι και θέμα ανθρώπου και αντίληψης. Εγώ έκανα την κόρη μου στα 35 και είμαι σίγουρη ότι τις αντοχές και την υπομονη που έχω τώρα δεν θα τις είχα στα εικοσιπέντε.
Αχ, τι ωραία! Πόσο χαίρομαι που τα λες αυτά. Κι εγώ το ψυχανεμίζομαι ότι κάπως... σε ξανανιώνει το να αποκτήσεις ένα παιδάκι σε μεγαλύτερη ηλικία... Μακάρι να επαληθευτούν και με εμάς αυτά (εγώ ήδη 44, ο πατέρας 52!)
Φίλη, Κατερίνα, δεν θα μπορούσα να τα έχω γράψει καλύτερα. Βίωσα ακριβώς την ίδια εμπειρία με εσένα και ως τέκνο "μεγάλων" ηλικιακά γονέων και ως μητέρα τέκνου, έχοντας φέρει στη ζωή το 2ο μου τέκνο λίγο πριν τα 35. Αν θέλει ο Θεός, ευχαρίστως σε κανά 2 χρονάκια να κάνω τρίτο (δηλαδή 40άρα πια). Γνωρίζω συνομηλίκους γονείς και νομίζουν ότι είμαι καμιά δεκαριά χρόνια νεότερή τους λόγω της θετικής ενέργειας που με διέπει ως άτομο. Πράγματι, όλα είναι θέμα ανθρώπου. Ίσως και DNA .... (Η γιαγιά μου γέννησε για 10η φορά στην ηλικία των 47 και τότε δεν κάνανε καθόλου εξετάσεις...)
Εγω το μονο που εχω να πω, περα απο το να μας ζησουν τα παιδακια μας κ χωρις να εχω εμπειρια απο εγκυμοσυνη σε μεγαλη ηλικια κ σχετικα με το σχολιο καποιας κοπελας οτι τα παιδια με συνδρομο νταουν αποκλειονται κοινωνικα κλπ κλπ, ειναι οτι ενα παιδι με συνδρομο νταουν πριν λιγο καιρο αποφοιτησε απο κολλεγι στην αμερικη με αριστα!!!!!! Πριν λοιπον αποφασισουμε να αντικαταστησουμε τον θεο στο εργο του αποφασιζοντας αν ενα παιδι πρεπει να ζησει η οχι, ας σκεφτουμε τι μπορουμε εμεις να του προσφερουμε κ οχι η κοινωνια.
Τι ωραία όλα τα σχόλιά σας! Για την κοπέλα που είπε για το πως θα τα καταφέρω, ναι, αισθάνομαι κι εγώ ότι είναι πρόβλημα, όσο μεγαλώνει το παιδί (και το 2ο είναι και αγόρι!) εγώ να είμαι όλο και πιο "βαριά" λόγω ηλικίας... θα δούμε, τι να πω. Είναι πρόβλημα. Σίγουρα μια νέα μητέρα έχει άλλες αντοχές, άλλη διάθεση για παιχνίδι, για δραστηριότητες, για, για... Μια φίλη μου (λίγο μεγαλύτερή μου) μου έλεγε ότι στο νηπιαγωγείο την πέρασαν για... γιαγιά του παιδιού της!.... Θαααα δούμε...
Καμιά φορά τα πράγματα δεν γίνονται απο επιλογή. Είναι πάρα πολλές οι γυναίκες που προσπαθούν απο νωρίς να κάνουν παιδιά και τα καταφέρνουν σε πιο προχωρημένη ηλικία. Το αν και πότε θα γίνουμε μητέρες δεν το ορίζουμε εμείς αλλά ο Θεός. Εμείς προσπαθούσαμε απο τα 30 μου και τελικά τα καταφέραμε στα 36 μου να κάνουμε το πρώτο μας παιδάκι. Ξαναμένω έγκυος στα 37 και μετά απο δυο μήνες το χάνω, ήταν παλίνδρομη κύηση. Το πότε και αν θα έρθει το δεύτερό μας παιδάκι είναι άγνωστο. Μπορεί στα 38,39 ή και 40 μου χρόνια. Μπορεί και ποτέ ξανά. Αν όλα πήγαιναν καλά απο τα 30 μου, τώρα μπορεί να είχα και τρία. Αληθινό εν μέρει το άρθρο αλλά και πολύ αποθαρρυντικό ειδικά για τις μανούλες που κυοφορούν και είναι μεγαλύτερης ηλικίας. Μόνο άγχος μπορεί να μεταφέρει. Εντάξει γνωρίζουμε τους κινδύνους αλλά όλα είναι σχετικά και υποκειμενικά και το ξαναλέω ότι δεν εξαρτάται τίποτα απο εμάς. Εξάλλου έχω δεί εγκυμοσύνες μετα τα 37 να πηγαίνουν μια χαρά και άλλες μικρότερης ηλικίας με πολλά προβλήματα. Όσον αφορά το σχόλιο μιας κοπέλας για το πόσα χρόνια θα ζήσουμε μαζί με τα παιδιά μας και αυτό δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε ούτε υπογράφουμε συμβόλαιο με το Θεό πόσο θα ζήσουμε. Οπότε κάνουμε το σταυρό μας και συνεχίζουμε. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Χαρείτε τα παιδάκια σας λοιπόν ανεξαρτήτως ηλικίας και χωρίς άγχος.
Γεννησα το πρώτο μου παιδι αγορι το 1979 όταν ήμουν 20 χρόνων και ο άντρας μου 21 χρόνων το 1981 γεννω τον δεύτερο γιο μου.το 1997 τον Νοέμβριο μετα απο πολύχρονη θεραπεια για κυστες μένω εγγυος .ο άντρας μου ξετρελαθηκε εγω βέβαια ανενδοτη να το κρατησω.μετα απο πολλές συζητήσεις με τα παιδια μας κράτησα το ΜΩΡΟ.περιτο να σας πω οτι όταν γεννησα και ενώ ήμουν στο νοσοκομείο με ηλεο μετα την καισαρικη ο γιος μου έφυγε φαντάρος.σημερα ΕΧΩ μια κοπελιαα 16χρονων και ΕΙΝΑΙ το αστέρακι μου.ειμαι πολυ ευχαριστημένοι που κράτησα το κοριτσάκι μου και ας ήμουν 39 χρόνων.τωρα ΕΧΩ και 2 εγγόνια ένα αγορι απο τον μεγάλο μου τον γιο ένα κορίτσι απο τον μικρο μου τον γιο.αλλα το κοριτσάκι μου ΕΙΝΑΙ το παρέα κι μας με τον άντρα μου.
Θα σας πω κι εγώ εν τάχει τη δική μου ιστορία!! Το πρώτο μου κοριτσάκι το γέννησα στα 37 μου. Έφτασα στον τοκετό αυτό με πολύ κόπο, σωματικό και ψυχολογικό, αφού κατέφυγα στην τελευταία λύση που ήταν η εξωσωματική. Μετά από 2 αποτυχημένες προσπάθειες φτάνουμε στην τρίτη την επιτυχή!!!! Η χαρά απερίγραπτη!! Και λήψη τροφοβλάστης κάναμε, και αποκόλληση πάθαμε, και στο νοσοκομείο για μια βδομάδα μπήκαμε, και διαβήτη κύησης εμφανίσαμε, και ενέσεις ινσουλίνης κάναμε, και τελικά ενώ είχαμε κανονίσει να γεννήσουμε 16 Νοεμβρίου 2009 μετά από τον καθιερωμένο ανά 2 μέρες υπέρυχο μπήκαμε ευσπεσμένα 9/11/09 για καισαρική στις 10/11/2009 λόγω πολύ αυξημένου υδράμνιου (περίπου 30% παραπάνω από το φυσιολογικό) στις 37 εβδ+4μερες. Έφταιγε το "σαχαρο". Χρησιμοποιώ δεύτερο πληθυντικό γιατί όλα αυτά τα περνάγαμε μαζί με τον άντρα μου!!!! Τέλος καλό, όλα καλά!!! Μετά από 2,5 χρόνια και ενώ το είχαμε συζητήσει πολύ με τον άντρα μου, αποφασίζουμε να προσπαθήσουμε για ένα δεύτερο παιδάκι, πάλι φυσικά με εξωσωματική!! Το ξέραμε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο αλλά δεν θα το βάζαμε κάτω!! Με την πρώτη προσπάθεια με φυσικό κύκλο μείναμε πάλι εγκυοι!!! Η δεύτερη εγκυμοσύνη δεν είχε καμιά σχέση με την πρώτη. Φυσικά όλη η διαδικασία ήταν ίδια από άποψη εξετάσεων, λήψη τροφοβλάστης κ.λ.π. αλλά στη δεύτερη μου κορούλα ούτε διαβήτη εμφάνισα, ούτε άλλες "παρενέργειες" είχα. Γέννησα στις 38εβδ.+5 μέρες και ετών 40!!! Αυτό που θέλω να πω είναι πως κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική και δεν έχει τόσο πολύ σημασία η ηλικία! Νομίζω ότι δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα απ' ότι θα έπρεπε!!! Και να σας πω την αλήθεια τώρα που το μικρό μας είναι πια 16 μηνών, ζαχαρώνουμε την ιδέα για άλλο ένα "θαύμα"!!! Καλή δύναμη, πίστη και κουράγιο σε όλες τις μανούλες και ειδικά στις γυναίκες που προσπαθούν να γίνουν!!!!
Ένα σχόλιο άσχετο με τον θέμα, αλλά με αφορμή το άρθρο. Είναι δυνατόν να θεωρούμε φυσικό ότι πρέπει να σκοτώνουμε τα άρρωστα έμβρυα μας; Πού είναι η αγάπη μας; Πού ο σεβασμός στην διαφορετικότητα; Τι υποκρισία είναι αυτή που από τη μια κάνουμε ράμπες για τους ανάπηρους και από την άλλη σκοτώνουμε τα έμβρυα που δεν έχουν χεράκια ή ποδαράκια. Από τη μια κατηγορούμε (και καλά κάνουμε) τους ανθρώπους που παρασέρνουν τα παιδιά μας σε ναζιστικές ιδεολογίες και εμείς τις εφαρμόζουμε; Όταν στο πρώτο μου παιδί η αυχενική δεν ήταν και τόσο καλή , η γιατρός μου είπε ότι πρέπει να κάνω αμνιοπαρακέντηση. Της εξήγησα ότι το μωρό μου το αγαπάω όπως κι αν είναι και δεν θα κάνω την εξέταση γιατί κινδυνεύει να αποβληθεί. Και ακολουθεί ο διάλογος. - Το μωρό σου το σκέφτηκες; - Τι εννοείται; -Αν θέλει να ζήσει; (Σε αυτό το σημείο φρίκαρα , αλλά βρήκα την ψυχραιμία και ρώτησα) -Γιατί να μην θέλει; -Τι ποιότητα ζωής θα έχει; Για χάρη της "ποιότητα ζωής" σκοτώνουμε την ζωή!!! Μπορεί το μωρό μου να μην είναι όμορφο, να μην είναι έξυπνο , να μην γίνει δικηγόρος, να μην θεωρείται "cool'', να μην παντρευτεί, να μην αυτοεξυπηρετειται . Εφόσον όμως μπορεί να έχει σχέση με το Θεό, να αγαπά και να αγαπιέται έχει ποιότητα ζωής. Ωραία τα λόγια για την αγάπη αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι χωρίς Θεό ΔΕΝ μπορεί κανείς να αγαπήσει.
Ο ανθρωπος ειναι κοινωνικο ον.αν δε του δοθει η ευκαιρια να αναδειξει τις ικανοτητες του και να συναναστραφει με τον περιγυρο, τοτε τα πραγματα γινονται ασχημα.ναι ενα παιδι με προβληματα υγειας κ αναπηρία κτλ σημαινει αυτοματα ενα παιδί που θα χρειαζεται περισσότερα χρηματα λογω ασθενειων.περα όμως απο το οικονομικο κομμάτι ενας ανθρωπος που δεν θεωρειται ιδιαιτερα εξυπνος κ δε βρισκεται εντος φυσιολογικων οριων, δεν εξυπηρετειται και δεν εχει μια συντροφια ειναι αποκλεισμενος μεσα στο κουκουλι της οικογενειας χανοντας σημαντικες στιγμες απο τη ζωη του σε σε σχεση με τους υγιεις ανθρωπους. Οτααν οι γονείς όμως δε θα βρισκονται πια διπλα του τι θα απογινει αυτος ο ανθρωπος?ποιος θα του δινει αγαπη? Ποιος θα τον βοηθαει? Θα ειναι ωραιο να καταληξει σε ενα ιδρυμα ?(στην καλύτερη των περιπτωσεων αν ενδιαφερθει κάποιος συγγενης κ πληρωνει το ιδρυμα)η ακομα και στο δρομο?
Για την κοπέλα που έγραψε για το σύνδρομο ντάουν. Πράγματι το δίλημμα της μητέρας που το παιδί της θα διαγνωστεί με ντάουν πρέπει να είναι τρομακτικό!... γιατί το ντάουν έχει και διαβαθμίσεις και ένα παιδί με ντάουν μπορεί να μην είναι βαριά περίπτωση απλά να έχει κάποιες ελαφρές δυσκολίες ... προσωπικά βασανίστηκα πολύ ακόμα και με τις εξετάσεις αυτές και ευχαριστώ το Θεό που δεν με έβαλε τελικά σε τέτοια διλήμματα, διότι πράγματι με ποιό δικαίωμα θα αποφασίσω εγώ ποιός θα ζήσει και ποιός όχι...? Έκανα παράταύτα την εξέταση (με βαριά καρδιά) λόγω πίεσης των γύρω και ... τι να πω, σκέφτηκα και το πρώτο μου παιδί... την πρώτη φορά ήταν πιό εύκολο να σκεφτώ "θα το κρατήσω ότι και να έχει" αλλά έχοντας ήδη ένα παιδάκι ... μήπως καταστρέψω τη ζωή τη δική μας αλλά και του πρώτου παιδιού?Θεέ μου, τι τρομακτικά αβυσσαλέα ηθικά διλήμματα...!
Να πω και ότι είχα γνωρίσει μια μαμά με ένα γλυκύτατο παιδάκι με ντάουν. Που δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή. Και που το παιδάκι της ήταν μια χαρά παιδάκι, απλά υστερούσε κάπως αν ήξερες την ηλικία του (ήταν π.χ. 4 χρονών και φερόταν σαν να είναι 2). Αλλά κατά τα λοιπά ήταν γλυκύτατο και πολύ επικοινωνιακό! Και η μητέρα μου έλεγε "απλά ξέρω ότι δεν θα γίνει επιστήμονας..." (τι τρομακτικό δίλημμα, τι τρομακτικό!!!!!!!!)
Ποσό αληθινό!μπραβο για την κραυγή σου για την κατάργηση του μεγαλύτερου καιαδα όλων των εποχών που λέγεται προγεννητικος έλεγχος και στόχο έχει τον εντοπισμό των προβληματικών μωρών και τη θανάτωση τους πριν προλάβουν να γεννηθούν
Να σας ζήσει το μωράκι σας!!!! Καλή ανατροφή και καλό κουράγιο!!!!
αυτο το αρθρο ηταν σαν να το εγραψα εγω!! με μονες διαφορες οτι εγω εχω ενα μωρακι που το εκανα στα 38 μου κ ειχα κ ζαχαροσ την εγκυμοσυνη! τωρα νιωθω τον χρονο να στενευει για δευτερο, κ εχω ξεχασει τελειως ομως το ονειρο μου για τριτο... Επισης αν γινεις μεγαλομανουλα, αντιμετωπιζεις μεγαλυτερα προβληματα στο μεγαλωμα του παιδιου.. δυσκολευομαι να παιζω πολυ ωρα μαζι του, να τον εχω διαρκως αγκαλια κλπ.Οπως επισης αυτο που εμενα με τρελαινει ειναι αυτες οι ρημαδοσκεψεις του στυλ "στο πιο αισιοδοξο σεναριο οταν ο γιος μου παντρευτει εγω θα ειμαι πολυ γρια για να τον βοηθω με τα παιδια, "
Ένα πράγμα δεν ανέφερες στο τέλος, που εμένα προσωπικά με "τρώει"! Όταν κάνεις παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία βάζεις τεράστια απόσταση μεταξύ σας και θα έχεις στη ζωή λιγότερο χρόνο μαζί τους. Εγώ γέννησα την κόρη μου στα 38 και μάλλον δεν θα μπορέσω να κάνω άλλο παιδί. Κάθε μέρα μετανιώνω που δεν ξεκίνησα νωρίτερα. Στα 30 μου πχ. Όχι επειδή δεν έχω αντοχές. Έχω και παραέχω. Και για να απαντήσω και στην Χριστίνα παραπάνω, οι αντοχές από τα 30 μέχρι τα 40+ δεν αλλάζουν σημαντικά. Οπότε δεν έχει ουσιώδη διαφορά. Κάνε τώρα που είναι νωρίς. Μην το αφήνεις για αργότερα..
Εξαιρετικό άρθρο και πολύ ενδιαφέρον. Καλογραμμένο σαφές και επί της ουσίας. Θα σου πω ότι έμεινα έγκυος 31 ετών και έκανα σοβαρότατη υπέρταση, ωστόσο εδώ στην Αγγλία που μένω μου επέτρεψαν να γεννήσω φυσιολογικά. Είχα συγκλονιστεί τις προάλλες που άκουγα μια φίλη 40 και έγκυο Βρετανή να λέει ότι είχε αρνηθεί αμνιοπαρακέντηση, διότι δεν επρόκειτο να προχωρήσει σε έκτρωση σε περίπτωση ανωμαλίας του εμβρύου. Αν και εγώ θα είχα κάνει, μέσα μου της έβγαλα το καπέλο για το σθένος της. Σημειωτέον γέννησε υγιέστατο κοριτσάκι. Οι Ελληνες γιατροί είναι ολίγον βιαστικοί και γρήγοροι…. Θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω από εσένα πώς είναι οι αντοχές σου σε μεγαλύτερη ηλικία να φροντίζεις μικρά παιδιά. Είμαι 32 τώρα με ένα ζωηρό γιο και πραγματικά, τα έχω παίξει. Θα ήθελα κι άλλο, αλλά δεν ξέρω αν αντέχω ξανά εγκυμοσύνη, λοχεία, ξενύχτια κτλ…δεν είμαι μεγάλη αλλά έτσι νιώθω!