Ναι, μωρό μου! Τα καταφέραμε!

Πέρσι τέτοια μέρα είχε δημοσιευτεί κι η δική μας ιστορία εδώ. Δεν ήταν από τις πιο ευχάριστες. Αγάπη υπήρχε τεράστια, υπήρχε όμως και ένα τεράστιο πρόβλημα για όλους τους γύρω μας: να είμαστε μαζί.
Λόγω έντονης συναισθηματικής φόρτισης δεν είχα καταφέρει να γράψω πολλά, μονάχα στο τέλος της ιστορίας είχα δώσει μια αλήθεια και μια ευχή.

Η ευχή ήταν η εξής:

Εύχομαι τέτοια μέρα του χρόνου να είμαστε αγκαλιά και να γράφουμε για το αίσιο τέλος της ιστορίας μας. Να θυμόμαστε όλα αυτά που περνάμε τώρα, αυτές τις μέρες σαν μια κακή ανάμνηση

Μέσα στην ιστορία έγραφα ότι θα τα καταφέρουμε στο τέλος παρά τις δυσκολίες, ότι οι περισσότερες ιστορίες αγάπης έχουν ένα όμορφο κι αίσιο τέλος κι ότι ένα τέτοιο τέλος θέλω να έχει κι η δική μας.

Και πέρασε ο καιρός και φθάνουμε στην σημερινή μέρα…  Ένας χρόνος μετά και αυτό που θα γράψω τώρα είναι επιτέλους κάτι όμορφο!

Ναι μωρό μου! Τα καταφέραμε!

Είμαστε ακόμα εδώ μαζί, πιο αγαπημένοι κι ερωτευμένοι από ποτέ και… με τον καρπό της αγάπης μας μέσα στην κοιλίτσα μου! Νιώθω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη, είμαι έτοιμη να χαρίσω τα πάντα σε εσένα και στο παιδί μας που έρχεται για να μας ολοκληρώσει!

Όλοι πλέον έχουν συνειδητοποιήσει την αγάπη που υπάρχει μεταξύ μας και κοίτα να δεις που φθάσαμε… να μην μπορούν να μας φανταστούν χώρια!!

Όλα αυτά μέσα σε ένα χρόνο…

Και επειδή θα το διαβάσεις… 

Θέλω να σε ευχαριστήσω δημόσια για τις 3.150 μέρες στοργής, χαράς κι αγάπης που μου έχεις χαρίσει και για όλες αυτές τις άπειρες ακόμα που θα έρθουν και ξέρω ότι θα είμαστε μαζί. 

Εσύ, εγώ και τα παιδιά μας.

Σε αγαπάω!

Γ.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com