Αφιερωμένο

Οι περισσότεροι έχουμε μια γιαγιά και έναν παππού στην καρδιά μας. Τόσο βαθιά αγκιστρωμένους που ούτε ο τυφώνας Κατρίνα δεν θα τους κουνούσε χιλιοστό. Εγώ την μέρα που έφυγε ο παππούς έχασα και την γιαγιά. Την φυλάκισε το Αλτσχάιμερ σε ένα κελί και άδειασαν τα μάτια της εκείνα τα πονηρά, γεμάτα σοφία και αγάπη.

Με μεγάλωσαν κουβαλώντας με από μηνών σε περιβόλια και ελαιώνες.
Σε βαπόρια για το νησί.
Σε λεωφορεία για Πειραιά να πάρουμε χαλβά και φρέσκο ελληνικό καφέ.

Εκείνη με έτριβε με vix όταν αρρώσταινα και με γέμιζε Μυρτώ να μοσχομυρίζω στα πανηγύρια του Άι Γιάννη. Όποτε μελαγχολούσα μου τραγουδούσε τα μανουσάκια και χορεύαμε στην αυλή και εκείνος όταν έτρωγα καμιά ξυλιά επειδή ήμουν ζωηρούλα, πάντα έμπαινε μπροστά! Και όταν πήγαινα έπεφτα και χτυπούσα και πήγαινα σπίτι ματωμένη, έβριζε τον διάολο που μου έβαζε τρικλοποδιές.

Και ήρθε η παλιαρρώστια εκείνη και την έκλεψε.
Άδειασε το μυαλό της με τον χαμό του παππού. Μήνες ολόκληρους τον φώναζε στον ύπνο της. Παρακαλούσε να πάψει να θυμάται!

Και έπαψε.

Ακόμα και μετά από χρόνια που η ασθένεια την είχε διαλύσει, όποτε περνούσε μπροστά από την φωτογραφία του σταματούσε και τον κοιτούσε. Έδειχνε με το δάχτυλο προς το μέρος του και τα μάτια της βουρκώναν.

Είχα συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου της, τον είχα για λύτρωση για την ψυχή της.
Και όταν έφτασε η ώρα αυτόματα χαμογελασα…

Την είδα ντυμένη με το όμορφο μπλε φόρεμα της και την λευκή ποδιά να μαγειρεύει στην κουζίνα της και διπλά της ο παππούς να την καμαρώνει…
Έβγαλε την ποδιά, γέμισε τα ποτήρια τους κρασί και ήπιαν στην αγάπη τους. Σε μια αγάπη αιώνια που τύφλα να χουν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα.

Και τότε ήρθε στο μυαλό μου η φωνή της!
“τα στέφανα μην ξεχάσεις.. τα στέφανα”
Τα βρήκα και τα έβαλα στα χέρια της. Τα πήρε μαζί της. Πήγε και τα κρέμασε στο νέο της σπιτικό. Δίπλα στην εικόνα της Παναγίας που φιλούσε κάθε βράδυ για να μας προσέχει.

Από τότε κάθε βράδυ, μόλις κλείνω τα μάτια μου τους βλέπω αγκαλιά να μου χαμογελούν.
Είμαστε μαζί μου λένε και γαληνεύει η καρδιά μου…
Και ας μου λείπουν αφόρητα.
Και ας μην έχει γιατρευτεί η καρδιά μου.

Φτάνει που είναι μαζί!!

πηγή thebluez.gr