Η μαμά αποφασίζει να κοιμηθεί

(η φωτο εννοειται πως ειναι παλια. Ποιος φωτογραφιζει αλλωστε μια κουρασμενη μανα που κοιμαται; :P)

Είναι κάποια μεσημέρια, πολύ σπάνια, αλλά υπαρκτά που νιώθω τις μπαταρίες να τελειώνουν. Δεν μπορώ να κουνηθώ, ο εγκέφαλος παύει να στέλνει εντολές. Χρειάζομαι επειγόντως το μαγικό μου τζουζου: λίγο ύπνο! Λίγο μόνο, μια σταλιά.

– Σε παρακαλώ, μπορώ να κοιμηθώ για λίγο; Ένα μισάωρο όλο και όλο, ίσα τα μάτια μου να κλείσω.

– Φυσικά, αγάπη μου!

– Σε ευχαριστώ! Είναι πλυμμένα, φαγωμένα, ήρεμα τα βλέπω, αν με χρειαστείς, ξύπνα με.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά έχω χουχουλιάσει κάτω από το πάπλωμα. Το πατζούρι κλειστό, θεοσκότεινα όλα, ααααχ, τι καλά, τώρα θα κοι….μη….θωωωωωzzzzzzzz…

Νόμος του Μέρφυ εδώ! Hello!

Μόλις -μόλις!!!- σε έχει πάρει εκείνο το πρώτο γλυκό, βαθύ κύμα ύπνου, αρχίζουν ΟΛΑ!

– Ααααααα, μπαμπά, μου τραβά τα μαλλιά!

– Ουαααααααααα!

– Μη Αρχέλαε, ΜΗΗΗΗ!

– ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Σκαρφαλ, σκαρφαλ, σκαρφαλ

– Αρχέλαε ΕΛΑ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΩΡΑΑΑΑ, κατέβα από εκεί!!

ΗΣΥΧΙΑ

Ο μπαμπάς κλείνει την ενδιάμεση πόρτα.

– Η μαμά θέλει να κοιμηθεί, να είστε ήσυχοι, εντάξει;

– Εντάξει μπαμπά!

Πάμε πάλι. Ας σκεφτώ θετικά. Δεν θα χρειαστεί να σηκωθώ. ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ση…κω…θω…ζζζζζζζ

– Γάλα, γάλα, γάλα, γάλα!

– Μπαμπά, κακά, γρήγορα, θα τα κάνω πάνω μου!

Μπαμ, μπαμ, μπαμ η ενδιάμεση πόρτα!

– Μπαμπά, κακά!

– Μαμά, γάλα, γάλα, αααααα! Μαμαααααα!

Ανοίγει η πόρτα, η μία μπαίνει μέσα και τρέχει στο μπάνιο. Ο άλλος μένει έξω. Κοιτάζω το ρολόι. 5 λεπτά πέρασαν ήδη. Δεν με βλέπω να κοιμάμαι.

Πάω να κλείσω μάτι.

– Μπαμπά Ε-ΚΑ-ΝΑΑΑΑΑΑ! Μπαμπά; Μπαμπά μου; Μπαμπάκα; ΕΚΑΝΑΑΑΑ!

Η ενδιάμεση πόρτα κλειστή. Ο μπαμπάς δεν ακούει. Σέρνομαι σαν νυχτερίδα το πρωί στο μπάνιο… Σκουπίζω, καθαρίζω, φιλάω, ανοίγω την πόρτα, στέλνω έξω, κάνω νόημα, με ξαναστέλνουν στο κρεβάτι «Αααα, κοιμήσου, άσε μας εμάς, τα καταφέρνουμε, δεν θα κάνουμε φασαρία, εντάξει παιδιά;»

Ok, ας κάνω άλλη μια προσπάθεια. Ούτως ή άλλως ακόμα και τα μάτια να κλείσεις για λίγα λεπτά στο σκοτάδι, μια ξεκούραση τη βιώνεις. Θα προσπαθήσω να διώξω και τους ήχους γύρω μου με διαλογισμό. Αχ, κάνε, Θεε μου, μην χτυπήσει κάποιο παιδί όσο κοιμάμαι!

Και ξαφνικά, ανοίγω τα μάτια. ΘΕΕ ΜΟΥ, ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ! Θα το χάσουμε!!!!

Κοιτάζω το κινητό. Είναι νωρίς το απόγευμα. Και… κοιμάμαι; Κοιμήθηκα; ΔΥΟ ώρες; ΔΥΟ ολόκληρες ώρες;

Βγαίνω δειλά δειλά στο σαλόνι. Τρέμω για το τι θα αντικρύσω.

Κι όμως… Δεν βλέπω τεράστιο χάος. Ok, οι πολυθρόνες είναι χωρίς μαξιλάρια και βλέπω κάτι ρούχα πεσμένα στο χαλί.

Tα παιδάκια μου όμως είναι χαρούμενα, καθαρά και μια χαρά.

Ο Μάνος το ίδιο.

Και εγώ ξεκούραστη!

Να που γίνονται και θαύματα τελικά! 😀

(τον άλλο μήνα πάλι!)