Η ζωή του Μ.

της Εβελίνας Εσκενάζυ

Ο Μ. είναι μία φιλήσυχη παρουσία.

Δεν ενοχλεί με την ύπαρξή του, περνά σχεδόν απαρατήρητος και ο ίδιος δεν έχει πολλές απαιτήσεις.

Έχει μάθει να βρίσκεται πολλές ώρες μόνος του, και το καθημερινό του πρόγραμμα περιλαμβάνει αρκετές ώρες ύπνου, κολύμβηση, σίτιση και από καιρό σε καιρό, σωματική άσκηση.

Aν και ειρηνιστής, του αρέσει πολύ να εξασκεί τα άκρα του και να εκτελεί κινήσεις πολεμικών τεχνών.

Αφήνεται να απολαμβάνει ιδιαίτερα, λεπτομέρειες ξεχασμένες από τον σημερινό τρόπο ζωής των ανθρώπων, όπως τη φωνή της αγαπημένης του, το δυνατό φως της ημέρας, τις συζητήσεις των ανθρώπων, τους ήχους της φύσης, καθώς και τις εκτελέσεις διαχρονικών κομματιών κλασικής μουσικής.

Έτσι, οι μέρες του περνούν ήρεμα και νωχελικά, και ο ίδιος δείχνει να είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένος με αυτόν τον τρόπο ζωής.

Οι σκέψεις που κάνει είναι θετικές και ευχάριστες, γιατί κάτι μέσα του, τού λέει ότι με τη δύναμη της σκέψης και μόνο, μπορεί να καταφέρει να κάνει τον μικρόκοσμό του καλύτερο.

Υπάρχουν όμως φορές που τον απασχολεί το «μετά» και τότε ένας αρχέγονος φόβος τον κυριεύει.

Τότε πανικοβάλλεται και νιώθει τους παλμούς του να αυξάνονται.

Δικαιολογημένα βέβαια, διότι ποτέ κανείς δεν επιβεβαίωσε τι υπάρχει πέρα από το «τούνελ», πού ακριβώς οδηγεί το «φως».

Κανείς ποτέ δεν επέστρεψε για να απαντήσει, κι έτσι το μόνο απτό και σίγουρο, είναι το αδιέξοδο σκοτάδι τριγύρω του.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η παρούσα κατάσταση είναι κομμάτι της μητέρας φύσης κι έχει σκοπό να μας δυναμώσει, να μας ωριμάσει και να μας προετοιμάσει για αυτή την ζωή μετά, κάποιοι άλλοι πάλι αρνούνται οτιδήποτε «μετα»-σχετικό, αρνούνται την ύπαρξη της μητέρας δημιουργού, πιστεύουν ότι η ζωή απλά σε κάποια στιγμή τελειώνει και αρκούνται να απολαμβάνουν μοναχά την κατάσταση που βιώνουν εδώ και τώρα.

Ο Μ. -όπως και πολλοί άλλοι- δεν ξέρει τι από αυτά να πιστέψει.

Εδώ που τα λέμε, είναι κάπως εξωπραγματικό να πιστεύει κανείς ότι υπάρχει κάποια «μητέρα» που σε παρακολουθεί, σε φροντίζει, σε ταϊζει σε προσέχει, μέσω αυτής υπάρχεις, αλλά δεν την έχεις καν δει.

Φαντάζει αδιανόητο να πιστεύεις σε κάτι υποθετικό και ανεξερεύνητο, που όμως έχει τόση μεγάλη δύναμη επάνω σου.

Άραγε, εάν όντως υφίσταται, τιμωρείσαι κάπου, κάποτε, για έλλειψη πίστης και ασέβεια;

Μακάρι να υπήρχε κάποιος τρόπος να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, να μην παραμένουν αναπάντητα, να αιωρούνται και να μας βασανίζουν…

Ξαφνικά κάποιες δονήσεις αναστατώνουν την ηρεμία του.

Εάν και νιώθει δυνατός, ξεκούραστος και γεμάτος ενέργεια, δεν μπορεί παρά να ανησυχήσει για τις πρωτόγνωρες αυτές συνθήκες που αναστατώνουν τη νηνεμία του περιβάλλοντός του.

Οι δονήσεις αυτές γίνονται όλο και πιο συχνές και ο ίδιος νιώθει να τον τραβούν, να τον σπρώχνουν και να τον πιέζουν από παντού. Μα τι συμβαίνει; Τι του συμβαίνει; Είναι σεισμός: Μήπως ονειρεύεται; Μα είναι ξύπνιος!

Νιώθει πως πρέπει να ξεφύγει από αυτή την άγνωστη δύναμη της βαρύτητας που του στερεί την ορατότητα και τον τραβά προς τα κάτω.

Νιώθει σα να έχει σφηνώσει κάπου και δεν μπορεί να βρει τρόπο να απελευθερωθεί.

Κάτι του φράζει την έξοδο και οι παλμοί του έχουν ήδη ανέβει.

Πρέπει να ηρεμήσει και να σκεφτεί τι θα κάνει. Τι κάνουν οι άλλοι σε αυτές τις περιπτώσεις;

Γιατί δεν είχε προετοιμάσει τον εαυτό του για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης;

Ας χαλαρώσει λίγο να σκεφτεί. Πρέπει να είναι ψύχραιμος για να σκεφτεί τα επόμενα βήματα του.

Σκύβει το κεφάλι του όσο μπορεί περισσότερο πάνω στο στήθος του και αρχίζει να σπρώχνει με αυτό, προκειμένου να προσπεράσει το εμπόδιο που του φράζει το δρόμο.

Τα καταφέρνει, το προσπερνά, και μπροστά του αντικρίζει αυτό για το οποίο είχε τόσα ακούσει: το μακρύ και σκοτεινό «τούνελ» και κάπου πέεερα μακριά, εκεί στο βάθος, βλέπει και το «φως».

Τότε ξαφνικά νιώθει πολύ σίγουρος, και γεμάτος με αυτοπεποίθηση και περιέργεια, αποφασίζει να συνεχίσει τη διαδρομή του για να δει πού θα τον οδηγήσει.

Αυθόρμητα συνεχίζει στριφογυρνώντας τους ώμους του για να χωρέσουν να περάσουν το άνοιγμα μπροστά του και το ζεστό σκοτάδι γύρω του διαδέχεται απεραντοσύνη, κρύο και πολύ δυνατό φως, που τον αναγκάζει να κλείσει τα μάτια του.

Ένα δυνατό κι έντονο κλάμα ακούγεται, κι εκείνος νιώθει ανακουφισμένος στην αγκαλιά με την οικεία μυρωδιά που τον τοποθέτησαν και τότε μόνο ξανανοίγει τα μάτια του για να αντικρύσει την αγαπημένη του που του ψιθυρίζει λόγια αγάπης.

Κι ενώ ο Μ. είναι πλέον ήρεμος, ακούγεται η φωνή του γιατρού να λέει «συγχαρητήρια, να σας ζήσει ο γιος!».