Σαν σήμερα, κορίτσι μου, πριν από λίγα χρόνια..

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Ήταν Τετάρτη 24/2 όταν πήγα για τελευταία φορά στον γιατρό μου…

Με κοίταξε, μου χαμογέλασε και μου είπε…

– Θα γεννήσουμε φυσιολογικά, όπως είχαμε πει και να μην αγχώνεσαι, όλα φαίνονται καλά, αν μέχρι την Τρίτη 1/3 δεν έχουμε κάποια έκπληξη, Τετάρτη 2/3 θα έρθεις να ξεκινήσουμε με τεχνητούς πόνους την διαδικασία..

Οι μέρες κύλισαν καλά, όσο καλά μπορούσαν δηλαδή να κυλήσουν με την κοιλιά τούρλα, αλλά είχα πολύ καλό προαίσθημα.. Πέρασε το Σαββατοκύριακο, περπάτησα μέχρι την Βραζιλία 😛 και πίσω, για να επισπεύσω την συνάντηση… η μπέμπα τίποτα…

Τρίτη πρωί 1 Μαρτίου 2005, και ενώ το κρύο ήταν φοβερό, και δεν είχε ρίξει στάλα χιόνι εκείνη την χρονιά, η μπέμπα ήταν ανήσυχη… με ξύπνησε (ή μάλλον δεν με άφησε να κοιμηθώ) πολύ νωρίς.. 6:30 σηκώθηκα από το κρεβάτι και τι να δω… χιόνι στρωμένο, παντού, στις στέγες, στο δρόμο, στα αυτοκίνητα…. πολύ πολύ χιόνι…. χάζευα λοιπόν από το παράθυρο, όταν ένιωσα μια περίεργη υγρασία…

Τρέχω στο μπάνιο, και η υγρασία έγινε ποτάμι… χαρούμενη φωνάζω τον σύζυγο που μόλις τον άκουσα να σηκώνεται….

-Στέλιο…. Καλώς τα μας….

– Ε ναι καιρός ήτανε…. να δούμε άσπρη μέρα…

 – Τι?? Όχι παιδί μου… καλώς την..

 – Ε ναι το ίδιο λέω και εγώ… το έστρωσε για τα καλά…

– ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ θα με ακούσεις καλέ… έσπασαν τα νερά….

Με δυο δρασκελιές spiderman βρέθηκε δίπλα μου…

–Καιιιιιιιιιιιιι και εεεε τι κάνουμεεεεεε εεεεε τι πρέπει να κάνουμεεεεεεε, πονάς;

Ηρέμησε του λέω και παίρνω το κινητό…

Η μπουμπου μας αποφάσισε να βγει… Επιτέλους… θα σε δω μικρό μου ζουζούνι…..

Ο γιατρός μου είπε πως δεν υπάρχει λόγος να πανικοβληθώ, να ετοιμάσω τα πράγματα μου και να πάω σιγά σιγά στην κλινική… Έτσι, έκανα το τελευταίο μου μπανάκι σπίτι μου και ξεκίνησα.. στο δρόμο γελούσα, ένιωθα πολύ όμορφα, πόνο δεν είχα νιώσει ακόμα…

Μόλις έφτασα με πήραν οι κοπέλες για να με πάνε στις οδύνες.. Εγώ μέσα στην τρελή χαρά ακολούθησα..

-Πολύ καλά σε βλέπω μου είπε η μαία μου…

-Μια χαρά νιώθω της είπα…

Και ξαφνικά σβήνει το χαμόγελο μου. Μπαίνω σε ένα δωματιάκι, που ουρλιαχτά έβγαιναν μέχρι έξω..

Βλέπω μια κοπέλα να χτυπιέται στο κρεβάτι, πάω να γυρίσω, μου λέει…

–Που πας…;

– Πάω σε άλλο δωμάτιο, εδώ είναι η κοπέλα..

– Εδώ πρέπει να ξαπλώσεις, καλή μου… μου λέει και χαμογελά γλυκά…

Ξαπλώνω, πόνους δεν είχα αλλά το δάκρυ κορόμηλο η Καβαδάτου… Να χτυπιέται το κορίτσι στην κυριολεξία.. την λυπήθηκα, αλλά κυρίως σκέφτηκα τι με περιμένει… Οι πόνοι μου δεν άρχισαν και ο γιατρός μου αποφάσισε να μην χάνουμε χρόνο με σπασμένα τα νερά.. Μου έβαλαν ορό…

Άρχισαν σιγά σιγά οι πόνοι, μικροί στην αρχή. Στην συνέχεια πιο δυνατοί.. η μαία μου δίπλα μου, μου κρατούσε το χέρι, μου θύμιζε τις ανάσες… μου έτριβε την πλάτη… με βοηθούσε πολύ….

Οι ώρες περνούσαν τόσο γρήγορα, οι πόνοι γινόταν ολοένα και πιο δυνατοί, κάποια στιγμή ανυπόφοροι… όμως κρατούσα γερά….11:00, 13:00, 15:00, κατά τις 17:00 οι αντοχές μου με μόνο 2εκ διαστολή άρχισαν να με αφήνουν…

Ξαφνικά μπουκάρουν μέσα στο δωμάτιο όλες οι νοσοκόμες, με γυρίζουν στο πλάι, και ήταν δίπλα μου ένα φορείο.. Δεν καταλάβαινα και πολλά αλλά δεν είχα κουράγιο να ρωτήσω.. τους άκουγα να λένε:

–Δεν χτυπά,  μέτρα σφυγμούς, σταμάτησε ξαφνικά…

Φωνές, πολύς κόσμος, δεν μπορούσα να καταλάβω λέξη, και συνειδητοποιώ πως το μηχάνημα που χτυπούσε δίπλα μου, αυτό που άκουγα την καρδούλα του μωρού μου έχει σταματήσει..

κρύος ιδρώτας…

Τι; Τι συμβαίνει; ..ρωτούσα και καμιά απάντηση…. Θεέ μου…..

———————————————————————————————————-

ΤΟΥΚ       ΤΟΥΚ        ΤΟΥΚ        ΤΟΥΚ      ….άρχισε πάλι…. ήταν λεπτά, ήταν δευτερόλεπτα, δεν έχω ιδέα…

Σκύβει ο γιατρός μου στο αυτί και μου λέει:

-Αυτό δεν θα το επιτρέψουμε να ξανασυμβεί… αν ξαναγίνει μπαίνεις χειρουργείο…

-Μα φυσικά του λέω… εσύ θα μου πεις…

…και οι ώρες περνούσαν….

Πόσες κοπέλες μπήκαν και βγήκαν δεν είχα καταλάβει… Ζήτησα και πάλι τον γιατρό μου, ήθελα να τον ρωτήσω που βρισκόμαστε, αν είχε να μου πει κάτι?

Ήρθε και μου είπε πως αν θέλω μπορούμε να κανουμε Επισκληρίδιο αναισθησία… Τα είχαμε μιλήσει όλα από πριν, και ήμασταν αποφασισμένοι να παλέψουμε για μια γέννα φυσιολογική και εκείνος και εγώ.. (εκτός απροόπτου βέβαια)…

Αν ήξερα θα την είχα κάνει από την αρχή… Πόνεσε λίγο βέβαια, ήμουν και πολύ κουρασμένη, όλα πονούσαν εκείνη την στιγμή, αλλά μετά, ηρέμησα… ένιωθα μόνο το πέτρωμα της κοιλιάς και αυτό όχι με πόνο..

Και εκεί, γύρω στις 8:40 το βράδυ, η διαστολή μου έφτασε την σωστή διάσταση και μπήκαμε στο χειρουργείο…

Πόσο όμορφα ένιωθα πια, κοιτούσα το παιδί να βγαίνει, την ώρα που έσπρωχνα, αλλά δεν ένιωθα τον πόνο.. την πήρα αγκαλιά, δίπλα μου πάντα ο γιατρός μου και ο παιδίατρος μας.

Ήταν ένα γερό παιδάκι 3140 κιλά, με ματάκια κουκουβάγιας, και ίδιο με μένα…κούκλα δηλαδή :P…. ααααα το είπε και ο γιατρός…

Έτσι έγινα μανούλα, για πρώτη φορά, γιατί μετά από δυο χρόνια ξανά έγινα όμως εντελώς διαφορετικά..

Αυτό το κοριτσάκι μόνο που με κοίταξε μου έδωσε τόση αγάπη…. Σήμερα έχει γίνει πια μια δεσποινίς, ετών 9, που θέλει να τα κάνει όλα μόνη της και τα καταφέρνει περίφημα. Είμαι πολύ περήφανη για εκείνη, για όλα όσα έχει γίνει μέχρι τώρα, και για όσα μας επιφυλάσσει το μέλλον!

Θέλω να ευχαριστήσω τον γιατρό μου, Στέλιο Καρβελά και τον παιδίατρο μας, Γρηγόρη Σπανούδη, που σε αυτές τις τόσο σημαντικές στιγμές της ζωής μου, στάθηκαν δίπλα μου ως  άριστοι επιστήμονες αλλά και δικοί μου άνθρωποι!

Σαν σήμερα κορίτσι μου πριν από λίγα χρόνια.. γνωριστήκαμε, πρώτοφιληθήκαμε, σφιχταγκαλιαστήκαμε!

Χρόνια σου πολλά μωρό μου…

…στην κόρη μου Εύα που σήμερα κλείνει τα 9 της χρόνια!

[divider]

Η Νίκη Καβαδάτου είναι μαμά δύο κοριτσιών και ασχολείται επαγγελματικά με τη ζαχαροπλαστική, γλυκαίνοντας τους καλεσμένους σε πάρτι, γάμους και βαφτίσεις με τα υπέροχα γλυκά της!

Θα την βρείτε στο www.sketiglyka.gr