Με αφορμή ένα βερυκοκί μαλλί!

Άλλαξα πάλι το μαλλί μου! Κλασική εγώ…

Και αυτή τη φορά τα άφησα οοοοοόλα πάνω στα χέρια των κομμωτών και δεν έβγαλα κιχ. Τους είπα μόνο πως θέλω μέχρι το καλοκαίρι να το γυρίσω στον κλασικό ξανθό εαυτό μου, άρα να απαλλαγώ από το μαύρο που με συνόδευε τον τελευταίο καιρό και ότι μου αρέσουν τα τρελά! Και έτσι έγινε!

Ξεκίνησα έτσι…

Μπήκε αυτό…

Έγινα έτσι σαν καναρίνι…

Μετά μπήκε αυτό…

Ήρθε και το ψαλίδι…

Και έγινα έτσι!

Aνέβασα φωτό στο Facebook και έγινε χαμος από σχόλια και Likes. Ακριβώς επειδή είναι αρκετά εξτρίμ και το χρώμα αλλά και το κούρεμα, περίμενα μέτριες αντιδράσεις, αλλά να που τελικά άρεσε πολύ! Μου έφτιαξαν τη μέρα τα τόσο όμορφα σχόλια! Σας ευχαριστώ, ρε παιδιά, πραγματικά όμως!

Και όταν αυτά κόπασαν, έσκασαν μύτη και τα άλλα, χαχα, όχι που θα έλειπαν!

Σας προλαβαίνω, για να μην παρεξηγήσετε το μήνυμα που θέλω να περάσω: στα 30 μου και μετά από τόση επαφή με τοοοοοόσους ανθρώπους μέσω του eimaimama, είμαι πια αρκετά ώριμη για να γνωρίζω ότι δεν γίνεται να αρέσουν όλοι και όλα σε όλους. Εκτός αυτού κατανοώ ότι ως άνθρωπος έχω επιλέξει ένα έξω από τα συνηθισμένα στιλ, άρα είναι λογικό και επόμενο να υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ που διαφωνούν με τις επιλογές μου. Επίσης, ναι, γνωρίζω ότι έχουμε δημοκρατία και όχι δεν μου αρέσει να μου λένε μόνο θετικά.

Τα καλύψαμε αυτά;

Πάμε λοιπόν στο θέμα:

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κρατήσουν τη γνώμη τους για τον εαυτό τους; Δεν σου άρεσε το μαλλί μου, το δέχομαι και το σέβομαι. Πιθανότατα έχουμε εντελώς διαφορετικό στιλ και έτσι μάλλον ούτε εγώ θα επέλεγα το δικό σου μαλλί για μαλλί μου. Η διαφορά μας ξέρεις ποια είναι; Ότι ΔΕΝ θα στο πω. Όχι μόνο δεν θα στο πω με τον τρόπο που το λες εσύ (διάβασα από «Μπλιαχ!» εως -το κορυφαίο!- «Εντάξει… απλά χάλια! Και το κούρεμα και το χρώμα! sorry«), αλλά δεν θα στο πω ΚΑΝ! ΚΑΝ! Το καταλαβαίνεις; Υπάρχει μια μικρή λεξούλα που αν όλη την είχαμε και την χρησιμοποιούσαμε, όχι ως λέξη, αλλά ως έννοια, ο κόσμος μας θα γινόταν πολύ πολύ πιο όμορφος: είναι το «τακτ» και βοηθά τους ανθρώπους να ζουν πιο αρμονικά, να σέβονται την διαφορετικότητα και να μην πληγώνουν τους άλλους. ΤΑΚΤ. Μπορείς να το χρησιμοποιήσεις ακόμα και αν σου ζητήσουν την άποψη (στην προκειμένη περίπτωση εγώ δεν την ζήτησα καν, απλά ανέβασα μια φωτο μου!)

Αν με πλήγωσαν;

Καλέ σιγά μην με πλήγωσαν! Καταρχάς θα ήμουν χαζή και αχάριστη αν προσπερνούσα τα 100 θετικά σχόλια και έμενα στα 5 σχόλια αυτού του τύπου. Υπήρχαν και 10 που έλεγαν «Δεν είναι το στιλ μου, αλλά με γεια!», μια χαρά και αυτά, σεβαστά και επιθυμητά. Αλλά επειδή δεν είναι όλοι εγώ και δεν έχουν όλοι την εμπειρία που έχω εγώ βασικά λόγω του eimaimama (όσοι έχουν περάσει από διαδικασία έγκρισης σχολιων σε μεγάλο site ή blog, καταλαβαίνουν τι θα πει ΚΑΚΟ σχόλιο) και επειδή όλα αυτά είναι καθρέφτης και της κοινωνίας μας, σκέφτομαι: Τι κάνει έναν άνθρωπο τόσο στριμμένο; Το έχω δει και άλλες φορές, πολλές φορές, και στο Facebook και εδώ στο eimaimama σε σχόλια. Ανέβασε π.χ. μια έρμη μάνα το φόρεμα που διάλεξε για τη βάπτιση του παιδιού της και η άλλη της έγραψε ότι τέτοιο φόρεμα κάνει μόνο για να πάει στη… λαϊκή! Δηλαδή πόσο άσχημα μεγάλωσες βρε άνθρωπε για να πληγώνεις έτσι; Κανένας δεν βρέθηκε στο δρόμο σου να βάλει λίγο φως στην ψυχή σου; (τα έχω ξαναγράψει και εδώ. Στεναχωριέμαι πραγματικά για αυτούς τους ανθρώπους. Για αυτό και δεν τους κακιώνω)

Και ξέρετε τι με πονάει; Ότι οι νεότερες γενιές -τα παιδιά που σήμερα είναι στην εφηβεία- το κάνουν πια αυτόματα. Ανεβάζει μια πιτσιρίκα μια φωτο της και οι φίλες αυτόματα αφήνουν σχόλιο, άλλες υπερτονώνοντας το εγώ της, άλλες ισοπεδώνοντάς την τάχα μου όμως παιχνιδιάρικα («Πώς είσαι έτσι εδώ ρε;», «Κατέβασέ την, είσαι βλαμμένη;»).

Σκέψου λοιπόν αν εμείς οι γονείς αρχίσουμε πια με σημαία την ελευθερία του internet να γράφουμε ότι σκεφτόμαστε, τι θα κάνουν τα παιδιά μας μεγαλώνοντας… Από τη μία υπάρχουμε εμείς που προσπαθούμε να χτίσουμε ένα μέλλον αγάπης μεγαλώνοντας παιδιά που δεν γνωρίζουν τι θα πει «ξεχωρίζω», «κρίνω άδικα», «βάζω ταμπέλες», «χαρακτηρίζω», από την άλλη έχουμε τους γονείς «δεν-έχω-τακτ-θα-πω-ότι-θέλω-ελευθερία-δεν-έχουμε»;

Δεν ξέρω, προβληματίζομαι πολύ… Είμαι η μόνη που δεν λέω/γράφω ότι γουστάρω, αλλά επιλέγω να μην πληγώσω κανέναν; Δεν είναι ότι δεν είμαι ειλικρινής, είναι ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ρε φίλε!

Αυτά τα λίγα λοιπόν με αφορμή το νέο μου βερικοκί μαλλί.

Εσείς τι λέτε; Πιστεύετε ότι ο κόσμος θα γίνονταν καλύτερος αν εκφραζομασταν όλοι ελεύθερα ή αν είχαμε όλοι αυτό που λέμε «τακτ»;

Υ.Γ. Ξέρω ότι και σε αυτό το κείμενο τώρα το ίδιο θα γίνει, χαχα!