Όλα αυτά που φοβάμαι..!
Είμαι η Βαλια και εχω ενα υπέροχο αγοράκι 2.5 χρονών, τον Νίκο. Απο την στιγμή που εμαθα οτι ειμαι έγκυος, μαζί με την αφάνταστη χαρά μου, αρχισαν να μου δημιουργουνται οι πρώτες φοβίες. Να ειναι γερό, να παει καλα η εγκυμοσύνη… Οσο περνουσε ο καιρός, «δεν πολυκουνηθηκε σήμερα», μετά φόβος για τη τη γέννα…
Μετα ηρθαν και οι φόβοι
Θα ειμαι καλη μάνα;
Θα καταφερω να τον μεγαλώσω σωστά;
Αν μου πάθει κατι τι θα κάνω; Πώς θα ζήσω;
Θα μπορέσω να του προσφέρω εκτος απο την απεραντη αγαπη μου τα απαραίτητα εφόδια για την ζωη;
Μια βόλτα με τους θείους του ή τους παππούδες του που θεωρητικά θα επρεπε να ειναι για εμένα ωρα χαλαρωσης και ξεκούρασης σε εμενα λειτουργεί ακριβώς αντίθετα. Άγχος και στεναχώρια μέχρι να γυρίσει το αντράκι μου.
Άλλο παλι που σκέφτομαι… Θα μπορέσει να ενταχθεί στο σχολείο, θα κανει εύκολα φίλους ή θα νιώσει την απόρριψη απο μικρή ηλικία; Τόσα ακούμε καθημερινά να γίνονται που με τρελαίνουν. Θα μου πειτε -και δίκιο θα έχετε- σιγά τα λάχανα, ολες βιωνουμε τους ιδιους φοβους και τις ίδιες ανησυχίες, άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο.
Αυτό που με φοβίζει όμως περισσότερο ειναι να μην του μεταδώσω αυτο το άγχος μου και δεν ευχαριστηθεί την ζωη του. Πάντα ήμουν της αποψης οτι πρεπει να εχουν χώρο τα παιδιά, να αναπνέουν ελεύθερα, να μαθαινουν μονα τους απο τα λάθη τους.
Οπότε όσο κι αν ανησυχώ για αυτόν εχω αποφασισει να στέκομαι πάντα ένα βήμα πίσω του, να νιώθει την ασφάλεια οτι οταν «παραπατησει» θα είμαι εκει να τον σηκώσω και θα συνεχίσω να το κανω για ολη μας την ζωη…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
καλησπερα βαλια!!καταρχας να σου ζησει το παιδακι σου!! εμενα ο δικος μου κλεινει τα 4 τον ιουλιο και τρελαινομαι ακομα!!συνεχεια φομαμαι μην παθει κατι αλλα πιο πολυ εχω κολλημα οτι θα πεσει απο το μπαλκονι....δεν μπορω να στο εξηγησω!μεχρι και ονειρα εχω δει!! μερικες φορες που καθεται με τον αντρα μου εξω δεν τον πολυεμπιστευομαι και μπαινοβγαινω και τον εκνευριζω λεγοντας του προσεχε το παιδι μην πεσει και διαφορα αλλα!! ασε που για να τον παει στις κουνιες τον επαιρνα 2-3 φορες τηλ και καλα φτασατε?προσεχε στο δρομο μη σου φυγει ,κρατα τον καλα κ αλλα πολλα!!τι να πω??? σημειωση οτι ο αντρας μου ειναι ναυτικος και ειναι ολη μερα μαζι μου ο μικρος!! ευχομαι απο σεπτεμβρη που θα κανω τα χαρτια για εσπα για προνηπιο να τον παρουν γιατι θα κανει καλο και στους δυο!! πιστευω μεγαλωνοντας θα ηρεμησεις και εσυ!!τελικα οτι νιωθουμε περνα στο παιδι και τα καταλαβαινει ολα!αν ειμαστε χαλαροι θα ειναι και αυτο,αν οχι θα ειναι στην τσιτα και αυτο! φιλικα σου ευχομαι ολα να πανε καλα!!
Βάλια καλησπέρα! κι εγώ έχω όλα αυτά τα αγχη που αναφέρεις, και ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό, μια που ο ζουζούνος μου είναι λίγο παραπάνω ζωηρός! Παρόλα αυτά, το ότι δεν τον αφήνω στιγμή απ τα μάτια μου (όπως είπες οι καιροι είναι δυσκολοι), το ότι δυστυχώς δεν έχω άλλα άτομα για να τον εμπιστευτώ δίπλα μου και δεν δουλεύω (οπότε αναγκαστικά είμαστε συνέχεια μαζί) δεν τον έχει κάνει να φοβάται, ούτε τον συγκρατεί απ' το να τρέχει μακρυά μου κι εγώ να φρικάρω, να πιάνει συζήτηση με αγνώστους, να χαιρετάει τον κόσμο που περνάει απ το μπαλκόνι, κλπ. Πιστεύω ότι το πόσο απελευθερωμένα είναι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απ την ιδιοσυγκρασία τους, όπως και το πόσο προσέχουν ή το πόσο φοβούνται. Παίζει ρόλο και η διαπαιδαγώγηση, όμως βλέπεις παιδάκια που από μωρά π.χ. προσέχουν τα πάντα (ή φοβούνται και γι αυτο προσέχουν) και άλλα που δεν καταλαβαίνουν τιποτα. Συνήθως αυτά που προσέχουν εκ των πραγμάτων έχουν μαμάδες που δεν χρειάζεται να ανησυχούν τόσο. Δεν ξέρω αν ένα παιδί που χρειάζεται πραγματικα να το προσέχεις όλη την ώρα λειτουργήσει διαφορετικά αν δεν το προσέχεις, αλλα θεωρώ ότι είναι ρίσκο να δοκιμάσεις κατι τέτοιο.
olio aytoi oi foboi mas kanoun manades...... k egw ta idia fobamai opws k toses alles. h8ela toso polu ena paidi panta kai twra fobamai mhpws den aksiza na ginw mana mhpws de kataferw na ths dwsw oti zhthsei. de 8elw na ponesei pote. alla de ginetai dystyxws,
Να σου ζήσει το αγοράκι σου. Να ξέρεις πως λίγο πολύ όλοι τα εχουμε τα άγχη μας. Άγχη σαν τα δικα σου, παρόμοια ή αλλού είδους. Μην φοβάσαι, προσπάθησε απλά να αποδεχτεις τον εαυτό σου. Πες αυτή είμαι,με το άγχος μου, τις φοβίες μου, ώστε σιγά σιγά να απελευθερώνεισ ότι σε μπλοκάρει. Και σου μιλάει μια μαμά ενός μωρού με επίσης άγχη κ πολλεεεεες φοβίες. Όλο αυτό ονομαζεται "μητρότητα".
Βάλια επειδή ήμουν (και είμαι) ακριβώς όπως εσύ θα σου πω ένα πράγμα: φρόντσε να το κοντρολάρεις γιατί η φοβία σου σίγουρα μπαίνει εμπόδιο στην ανεξαρτησία του παιδιού σου. Η φοβία σου σίγουρα επηρεάζει τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι στο παιδί και αυτό κάνει πιο πιθανό να υλοποιθούν οι μελλοντικές φοβίες σου περί ένταξης και κοινωνικότητας. Εγώ πήρα ένα πικρό μάθημα όταν το παιδί μου ήταν 9 μηνών. Δεν το άφηνα να κυκλοφορήσει ελεύθερο γιατί φοβόμουντα μικρόβια ή μήμπως χτυπίσει και κάποια στιγμή που με "μάλωσε" η μητέρα μου, το άφησα κάτω και άρχισε να μπουσουλάσει τρέχοντας σχεδόν!!!! Έφαγα φρίκη όταν συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε να έχει μπουσουλήσει νωρίτερα και άρα να περπατήσει νωρίτερα (δηλαδή στην ώρα του), αν του έδινα περισσότερο χώρο κίνησης!! Γι' αυτό σου λέω. Πρόσεχε!
πολλα αγχη,δυστυχως οπως: δινω το καλο παραδειγμα;αν πεθανω τι θα γινουν;μηπως πρεπει να αφιερωνω πιο πολυ χρονο μαζι τους;τρεφονται σωστα;τα συμβουλευω σωστα;κτλ,κτλ,κτλ....και η λιστα συνεχειζεται,μην το ψαχνεις,κατεληξα στο συμπερασμα να χαλαρωσω γιατι θα τρελαθω και να το απολαυσω, γιατι τα χρονια περνουν και θα μεγαλωσουν και δεν θα το καταλαβω...
Σε νιώθωωωωωω!!!!!!!! Κι εγώ έχω όλους αυτούς τους φόβους κι ακόμα περισσότερους! Η δικιά μου κατάσταση μάλιστα είναι πιο προχωρημένη.... Δεν τον αφήνω ούτε στη μαμά μου, μόνο στον άντρα μου αναγκαστικά για να πάω στην δουλειά κι αυτό μετά από 12 μηνών... Δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλον, για βόλτα με άλλον έξω από το σπίτι φυσικά ούτε λόγος!!! Προσπαθώ να χαλαρώσω γιατί ξέρω ότι δεν είναι φυσιολογικό αλλά.... Αλλά.... Εντάξει, έχω κάνει κάποια βήματα τους τελευταίους μήνες αλλά με πολυυυυ αργούς ρυθμούς.... αχ!! Αχ!!
K εγώ τα ίδια σκέφτομαι απο τότε που έγινα μανούλα , στην εγκυμοσύνη ήμουν αγχωμένη αλλά όχι τόσο . Τρέμω μην πάθει κάτι το λουλουδάκι μου...